♥ มาแต่งกลอนแก้เหงากันนะ ♥

เรื่องเก่า เล่าใหม่ ชวนคิด
พินิจ บทกลอน หนหลัง
ผ่านแล้ว ยังมี พลัง
กลอนฝัน ฝังไว้ หวนคืน

กันลืม กลอนฝาก ลงไว้
ให้ได้ ระลึก ฮึกเหิม
หากเศร้า กลอนอยู่ ช่วยเพลิน
ช่วยเติม ยามเรา ไกลกัน

ขอพัก รักษ์ใจ หนึ่งช่วง
กาลล่วง นานพอ ใสใจ
กลับดู เรื่องตน นอกใน
วางไว ว่างได้ พบกัน

 

ฝากกลอน ผ่อนเหงา เศร้าจิต
แลพินิจ อาจคลายเหงา ไม่หวั่นไหว
โลกนี้ ไม่อาจ ว่าง ที่ภายใน
หากไม่ใส่ ใจ ลดความฟุ้ง ในตัวเรา

" ดั่งกุหลาบ เปลี่ยนกระถาง ไม่จางกลิ่น
กุหลาบเปลี่ยนฐานถิ่น ไม่จางสี
กุหลาบเปลี่ยน แดนดิน ไม่สิ้นดี
กุหลาบเปลี่ยน เดือนปี ไม่สิ้นงาม

กุหลาบเถาว์ ชูช่อ ดูสวยสด
กุหลาบยศ ส่งกลิ่นไม่สิ้นหาย
กุหลาบช่อ ส่งต่อ ไม่วางวาย
กุหลาบไซร้ ไร้กุหลาบ โลกเศร้าเอย..."

ปล. กลอนสองบท มีให้เลือกว่าจะเป็นบทหนึ่ง รึบทสอง (คงตีความได้อะนะ)

 

เอิ่่มม..เอ่อ.555+++
(อยากแต่งบ้าง แต่อารมณ์ไม่มา555++.ขออ่านของเพื่อนๆก่อนล่ะกันจร้า)
ปล.คิดถึงเพื่อนพลังจิตมั่กๆ แต่งานทางโลกรัดติ้วว เก้กซิมหลายยย:'()

 

ดอกอะไร เปลี่ยนกระถาง แล้วจางกลิ่น
ดอกอะไร เปลี่ยนถิ่น แล้วจางสี
ดอกอะไร เปลี่ยนดิน แล้วสิ้นดี
ดอกอะไร เปลี่ยนเดือนปี แล้วสิ้นงาม

หากไม่มี ดอกใดๆ ก็ดี ไม่แพ้กุหลาบ

 

แง้มๆ ถูกย้อนศร เขากำลังชมความงามของกุหลาบนะ (จิตคน)

" นั่นไงละคะ " ดอกไม้ในใจคุณไง ! เปลี่ยนสี เปลี่ยนกลิ่น เปลี่ยนไปตามภาชนะที่ใส่ วันเดือนปีที่ห่างหาย เปลี่ยนไปตามอารมณ์กระทบ หากดูแลรักษา ไม่ได้ " คริคริ ...

 

ที่บ้านมี เด็ดทานยอด ออกข่มปล่า
ทานเป็นยา มากไป ร้อนในจร้า
พอแม่ไอ ให้ทาน ไอเพิ่มมา
สงสารคร้า เลยให้งด อดทานไป.....55555

 

เสียงขลุ่ยครวญ...หวานแว่ว...แผ่วยินเสียง
เป็นสำเนียง...เคียงรัก...สมัครสมาน
อารมณ์พริ้ว...ลื้อไหว...ไล่รุกราน
แผ่ผสาน...ซ่านลื้อ...หวานทรวงเอย...(เพลงขลุ่ยเพราะ หวานซ่านจับจิต นำมาให้พินิจ ฟังเคล้าบทกวี ).

[ame]http://m.youtube.com/watch?v=dAx2iIK-EIc[/ame]

 

มิตรภาพความทรงจำยังเต็มปรี่
ขอคนดีเพื่อนพ้องอย่าหมองหมาง
แม้เวลาผันผ่านมาเนิ่นนาน
แต่วันวานยังคงอยู่ไม่รู้ลืม
ปล.พอไหวนะ..แบบนี้555++

 

พรสงกรานต์

วันสงกรานต์ผ่านพ้น....วนวาร
ปีใหม่เถลิงศกกาล.......อีกครั้ง
พรดีกล่าวทวนทาน......สรรเอ่ย สุข-ดี
ดี-สุข เหตุผลนั้น.......เอ่ยอ้าง จึงควร

ดี-เหตุผลชวนสุขให้.....สมดี
ดี-ช่วยเสริมสุขมี.......ชื่นได้
ดี-ผลแผ่ชีวี............ยลสุข นานนา
ดี-อื่นฤาสุขให้..........เช่นได้ จากตน

สุข-วนขอพรอื่นอ้าง....อันใด
สุข-เปี่ยมใจตนใคร.....จักสร้าง
สุข-พรสิ่งขอใจ.........เติมสุข ดีเอย
สุข-เหตุดีตนอ้าง.......แต่งไว้ สะสม.
*******************************
โคลงสี่สุภาพมหาสินธุมาลี: สงกรานต์ ดี-สุข
******************************

วาร

(มค. วาร) น. เวลากำหนด, โอกาส, รอบ, คราว ของคน, หน, ครั้ง
วันหนึ่งๆ ในสัปดาห์, เวลา.

 

......ปีใหม่เปี่ยมสุขแท้.......ทุกคน
ปีเก่าเคยทุกข์ทน..............จบแล้ว
ชีวิตที่สันสน.....................จงพบ หนทาง
ขอจิตจงเพริศแพร้ว..........ทุกผู้ เพื่อนเอย

 

นานแล้วหนาไม่ได้แต่งกลอน
หยุดพักผ่อนสองวันแบบนี้
เธอยังเหมือนเดิมไหมคนดี
คิดถึงวจีที่ผูกพันธ์
ฉันฝันถึงเธออยู่บ่อยบ่อย
รอยกรรม คงร้อยชะตา ให้ผกผัน
อนุโมทนา และอโหสิ ให้แก่กัน
จะได้ไป ถึงวัน ที่รอคอย

 

ขออโหสินั้น................กรรมใด ท่านนา
อาจผิดเผลอกรรมไป........พลาดไว้
เราตั้งจิตอภัย...............แด่ท่าน
ขอท่านอโหสิไซร้...........โปรดให้ อภัยเรา.

 

ฝากสาส์นนี้ไปถึงนาคาห้าเศียร
ที่ท่านเพียรบำเพ็ญทุกสถาน
โมทนากราบนมัสการ
ที่พบพานเพียงฝัน ณ ราตรี
อันตัวเราหวาดกลัวฤทธิเดช
ฤ อาเพศ เหตุใด หมองศรี
ด้วยว่าฟื้นจากคำสาปพันปี
แต่เรานี้กลับไร้ซึ่งสัจจา
(เพียงฝัน หลายครั้งแล้ว ไม่งูก็พญานาค)

 

ขุนวังท่านพลาดพลั้ง.........ผิดเผลอ
ทำกรรมไว้เบ้อเร่อ............เพียงนี้
ตั้งจิตอภัยเธอ.................ขอให้ โหสิ
ใยสติหลบลี้...................แค่นี้ ฤาพอ...

 

https://youtu.be/2d6LtQRduHo

 

พึ่งโผล่เพื่อนหายหลบหลีก
เล่นอีกต่อโคลงหายหมด
พิจารณาต้องงด
แอบซดนมนอนละกัน.....วงแตก

 

คิดถึงจึงแวะเวียนมา
เพื่อนยายังอยู่ดีไหม
ห่างหายโยกย้ายหรือไร
รึไปคลายร้อนท่องไพร

 

เอนกายพักนอนก่อนนะราตรี
ในนทีนคราไพศาล
แว่วเสียงกริ่งกังวาลกังสดาล
มิช้านานสดับเสียงมโหรี
นมัสการพระประธานทอง
พระสงฆ์สองนำทางบาทวิถี
นำเราสู่พระแม่จามเทวี
ถ้อยวจีถวายสัตย์ปฏิญญา
พูดภาษาบาลีไม่ได้ศัพท์
ครั้นจะกลับให้ร่มแลห่มผ้า
เหมือนสาวเหนือหริภุญชัยกลับมา
เรานั้นหนาจำใจรับทองคำ
กราบพระโกศเจดีย์ทองผ่องอำไพ
ด้วยตกใจกายพระสงฆ์พิศพักตร์ซ้ำ
เหลืองอร่าม!ทองทา น่าจดจำ
เหมือนมนุษย์ทองคำช่างน่ากลัวเกรง

 

​

"...จะพิจารณาไปในวัตถุสิ่งใดก็ตามในโลกนี้
มันเต็มอยู่ด้วยกอง อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา หาความจีรังถาวรไม่ได้
อาศัยสิ่งใด สิ่งนั้นก็จะพังลงไป...
..วัตถุสิ่งใดก็ตาม ขึ้นชื่อว่ามีอยู่ในโลกนี้ ล้วนแล้วแต่สิ่งที่จะต้องพังทลาย
เขาไม่พังเราก็พัง เขาไม่แตกเราก็แตก เขาไม่พลัดพราก เราก็พลัดพราก เขาไม่จากเราก็จาก
เพราะโลกนี้เต็มไปด้วยความจากความพลัดพรากกันอยู่แล้วโดยหลักธรรมชาติ
ให้พิจารณาอย่างนี้ด้วยปัญญา ให้ชัดเจนก่อนหน้าที่สิ่งเหล่านั้นจะพลัดพรากจากเรา หรือเราจะพลัดพรากจากสิ่งเหล่านั้น
แล้วปล่อยวางไว้ตามความเป็นจริง..."
...เพราะฉะนั้นเมื่อยังมีชีวิตอยู่ รู้ ๆ อยู่อย่างนี้
จงสร้างความแน่นอนขึ้นที่ใจของเรา ด้วยความเป็นผู้หนักแน่นในสารคุณทั้งหลาย
จะแน่ตัวเองทั้งยังอยู่ ทั้งเวลาตายไป ไม่สะทกสะท้านหวั่นไหวกับความเป็นความตาย
ความพลักพรากจากสัตว์แลสังขารที่ใครๆ ต้องเผชิญด้วยกัน เพราะมีอยู่กับทุกคน..."
*****​

 

@ยังอยู่สบายดีครับคุณบุษ​

เรื่องกลอนสุดสรรพรรณนาเอ่ย​

คงเว้นวรรคว่างไว้เช่นที่เคย​

เวลาเลยล่วงกาลย่อมกลืนกลอน​

@ของฝากระลึกนั้นลงไว้แล้ว​

เชิญเพื่อนแก้วหวนอ่านเถิดจอมขวัญ​

จะได้ปรับพัฒตนยิ่งทรงธรรม​

วิเศษผันคือใจที่ผ่องเย็น​

******************​

http://palungjit.org/threads/%E0%B8%A1%E0%B8%B2%E0%B9%81%E0%B8%95%E0%B9%88%E0%B8%87%E0%B8%81%E0%B8%A5%E0%B8%AD%E0%B8%99%E0%B9%81%E0%B8%81%E0%B9%89%E0%B9%80%E0%B8%AB%E0%B8%87%E0%B8%B2%E0%B8%81%E0%B8%B1%E0%B8%99%E0%B8%99%E0%B8%B0.119654/page-165​