ไม้ในสวน

มะนาวนิ้วมือ (Finger lime) ถิ่นกำเนิดออสเตรเลีย ลำต้นสูง 2-7 เมตร มีรสชาติเปรี้ยวเหมือนกับมะนาวทั่วๆ ไป นิยมใช้แต่งจานอาหารตามภัตราคารหรูๆ

 

เซริแมน (Ceriman) ถิ่นกำเนิดอเมริกากลาง เนื้อผลสุกรสหวานคล้ายกับกล้วยสับปะรดและมะม่วงผสมกัน

คล้ายๆที่เห็นอยู่ภูสูง เดี๋ยวเอาภาพมาเทียบเคียงกันดูค่ะ

 

เป็นไม้เลื้อยที่ภูสูงค่ะ ไม่รู้จักชื่อ

 

ผลไม้เทียน (Candle fruit, Parmentiera cereifera) ถิ่นกำเนิดปานามา ผลเทียนสีเหลืองบางผลมีขนาดยาวถึง 3 ฟุต มองดูคล้ายพวงเทียนขี้ผึ้งสีเหลืองห้อยลงมาจากต้น ผลเทียนบางลูกจะมีปลายมนบางลูกมปลายแหลม ผลและเมล็ดกินได้ รสหวานฉ่ำคล้ายกับอ้อย

 

กัวมา (Guama) หรือที่เรียกว่าอีกชื่อหนึ่งว่า 'ไอศครีมฝัก' (ice cream pod) ลำต้นสูงประมาณ 14 เมตร ถิ่นกำเนิดอเมริกากลางและอเมริกาใต้ เนื้อสุกมีลักษณะคล้ายปุยฝ้าย รสหวาน มีทั้งแบบฝักสั้นและฝักยาว มีชื่อเรียกแตกต่างกันไปตามท้องที่ บางแห่งเรียกว่าถั่วอินคา (Inga bean)

 

อะเคบิ (Akebi) ถิ่นกำเนิดญี่ปุ่น เป็นพืชจำพวกเถา เนื้อของอะเคบิกินเป็นผลไม้ลักษณะคล้ายเสาวรส ส่วนฝักนอกกินเป็นผัก นำมาทำอาหาร

 

สวยจัง

 

(Baobab Tree) “ต้นเบาบับ”

ต้นเบาบับ (Baobab) มีชื่อจีนัสคือ Adansonia จัดอยู่ในวงศ์ BOMBACACEAE มีทั้งหมด 8 ชนิด (species) ถิ่นกำเนิดอยู่ในเกาะมาดากัสการ์ 6 ชนิด (ซึ่งถือเป็นต้นไม้ประจำชาติมาดากัสการ์ด้วย) และอยู่บนแผ่นดินใหญ่ของทวีปแอฟริกาและออสเตรเลียอีกแห่งละชนิด

ความมหัศจรรย์ของต้นเบาบับ คือสามารถดำรงชีวิตอยู่ได้ในพื้นที่กันดารแห้งแล้ง เนื่องจากมีบริเวณกลางลำต้นขนาดใหญ่ที่ใช้เก็บกักน้ำไว้กับตัวได้อย่างมหาศาล ในช่วงที่ผลัดใบจนหมดเหลือแต่กิ่งก้าน จะเห็นเหมือนกับรากไม้ชี้ขึ้นฟ้า บางครั้งจึงอาจเรียกว่า ต้นไม้กลับหัว (Upside-down Tree) ความโดดเด่นของต้นเบาบับมีหลายอย่าง เช่น เป็นต้นไม้ที่มีอายุยืนที่สุดในโลก มีอายุโดยทั่วไปถึง 1,000 - 3,000 ปี ในขณะที่มันมีอายุได้ถึง 6,000 ปี จะมีขนาดใหญ่มากที่สุดในโลก เป็นไม้เนื้ออ่อนที่โตเร็วมาก ต้นเบาบับมีความสูงเฉลี่ย 25 เมตร และมีเส้นผ่าศูนย์กลางลำต้นมากถึง 6-10 เมตร ติดอันดับต้นๆ ของต้นไม้ที่มีลำต้นอ้วนที่สุดในโลก
ทนความแห้งแล้งได้ดีและในลำต้นสามารถเก็บน้ำได้ถึง 120,000 ลิตร

 

ดกจริง ดกจัง...

 

รองเท้านารี

 

เวลาทานน้อยหน่า สิ่งที่น่ากลัวที่สุดคือหนอน

 

ประเทศญี่ปุ่นมีการใช้สารเคมีและปุ๋ยเคมีมากกว่าประเทศไทยเสียอีก แต่ว่าเกษตรกรของเขาดูและผลผลิตให้ได้อายุเก็บเกี่ยวในเวลาที่สารเคมีเหล่านั้นเสื่อมสลายไปแล้ว ทำให้ไม่มีสารเคมีตกค้างในพืชผักผลไม้...

ในยุโรปและตะวันออกกลางรวมถึงที่ญี่ปุ่นและไต้หวัน ผมยังไม่เห็นประเทศเขาใช้สารชีวภาพกำจัดแมลงประเภทปุ๋ยหมักชีวภาพ สารสกัดต่างๆเลย...
สาเหตุเป็นเพราะการควบคุมคุณภาพให้สม่ำเสมอทำได้ยาก ประสิทธิภาพไม่แน่นอน และความไม่ชัดเจนของความเป็นพิษในสารชีวภาพเหล่านี้...

ปัญหาที่น่าห่วงกว่าคือ ตอนนี้สารสกัดชีวภาพที่อ้างความปลอดภัย พบว่ามีการผสมยาฆ่าแมลงลงไปด้วย...ทำให้ผู้ใช้ประมาทคิดว่ามันคือสิ่งที่ปลอดภัย เอ่ยชื่อไปเดี๋ยวจะตกกะใจเพราะเป็นกลุ่มที่ผลิตสารสกัดชีวภาพมีชื่อเสียงระดับประเทศเลยทีเดียว

หลักการหนึ่งที่ท่านผู้รู้เคยกล่าวไว้ว่า พืชผักอะไรที่แมลงกินได้ คนก็กินได้ ถ้าแมลงกินไม่ได้คนก็กินไม่ได้เช่นกัน...

ทำให้รู้สึกกังวลใจว่า สารสกัดชีวภาพที่ใช้กำจัดแมลงทั้งหลายนั้น แท้จริงแล้วมันมีพิษของมันอยู่ตามธรรมชาติ เราเองหรือเปล่าที่วันนี้ยังไม่รู้ หรือไม่พยายามที่จะรู้ว่าสารสกัดชีวภาพเหล่านี้ก็มีพิษและมีอันตรายในตัว เราจึงใช้สารสกัดเหล่านี้ อย่างไม่ระแวงระวังเลย...

 

ขอบพระคุณที่ให้ความรู้ค่ะพี่ระมิงค์
บางทีเราก็หลงไปกับคำโฆษณาจนลืมคิดถึงหลักความเป็นจริงค่ะ

 

ไม้ต้นนี้ มีถิ่นกำเนิดจาก ประเทศจีน ส่วนใหญ่นิยมปลูกตามสวนสมุนไพร และตาม บ้านผู้ที่รู้สรรพคุณของต้น “หนานเฉาเหว่ย” เท่านั้น ซึ่งในทางสมุนไพร ใบสด “หนานเฉาเหว่ย” มีรสขม มีสรรพคุณช่วยบำบัดลดเบาหวาน เกาต์ และความดันโลหิตสูง โดยให้เอาใบสด 5-7 ใบ ต้มกับน้ำพอประมาณดื่มครั้งละ 1 ถ้วยกาแฟ วันละ 2 เวลา ก่อนอาหารเช้า เย็น ประมาณ 1 อาทิตย์ อาการทั้งหมดที่เป็นจะดีขึ้น จากนั้นก็กินบ้างหยุดบ้างเพื่อควบคุมอาการไว้ ไม่จำเป็นต้องกินติดต่อกันเป็นประจำ เพราะหากน้ำตาลในเลือดลดมากเกินไปจะวูบได้

ส่วน ใครที่มี อาการปวดเมื่อยตามร่างกายหรือปวดตามข้อ ให้เอา ใบสดของต้น “หนานเฉาเหว่ย” 1-2 ใบล้างน้ำให้สะอาดเคี้ยวกินได้เลย กินประมาณ 1 อาทิตย์ อาการปวดตามร่างกายและปวดตามข้อจะดีขึ้นตามลำดับ สามารถเคี้ยวกินบ้างหยุดบ้างเช่นเดียวกันกับวิธีแรกเพื่อควบคุมไม่ให้เกิดขึ้นอีกได้

หนานเฉาเหว่ย เป็นไม้ยืนต้น สูง 6-8 เมตร ใบเป็นใบเดี่ยว ออกเรียงสลับ รูปรี ปลายแหลม โคนเกือบมน ใบมีรสขมตามที่กล่าวข้างต้น เมื่อเคี้ยวกินแรกๆจะขมจัด แต่พอกินได้สักพักใหญ่ๆจะรู้สึกว่ามีรสหวานนิดๆติดอยู่ในลำคอ ดอก ออกเป็นช่อขนาดใหญ่ตามซอกใบและปลายกิ่ง แต่ละช่อประกอบด้วยดอกย่อยจำนวนมาก ดอกเป็นสีขาว “ผล” รูปทรงกลม มีเมล็ด ดอกออกเรื่อยๆ ขยายพันธุ์ด้วยเมล็ดและตอนกิ่ง มีชื่ออีกคือ “หนานเฝยเฉ่า”



คือต้นใบยาวๆซ้ายมือส่วนขวามือเป็นจิงจูฉ่ายด้านหลังเป็นแปะตำปึง

 

ที่บ้านติงมีแปะตำปึงค่ะพี่ระมิงค์ หอยทากที่บ้านชอบกินมาก

ส่วนต้น หนานเฉาเหว่ยกับจิงจูฉ่ายติงไม่เคยได้ยินชื่อค่ะ
เดี๋ยวจะสืบเสาะหามาปลูกค่ะพี่ ติงชอบสมุนไพร

 

แปะตำปึงจะคล้ายๆกับจินจี่เหมาเยี่ยนะครับ หลายคนจะเข้าใจผิดว่าเป็นพันธุ์เดียวกัน
ไว้จะลงรูปและสรรพคุณเปรียบเทียบไว้ให้ดู
ครูติงลองเข้าไปอ่านดูในชมรมปลูกต้นไม้สไตล์คนเมืองดูสิ จะทะยอยลงไว้

ช่วงวันหยุดผมจะสะสมต้นสมุนไพรที่ใช้กินเป็นอาหารได้
อยากจะทำเป็นโครงการอาหารเป็นยา แบบว่าเอาสมุนไพรพวกนี้มาจิ้มน้ำพริก/ผัดน้ำมัน/ทำแกงจืด กินแล้วจะห่างไกลจากโรคร้ายต่างๆน่ะ

ตอนนี้ที่สะสมไว้แล้วก็มี
ฮว่านง็อก/หญ้าปักกิ่ง/พลูคาว/อ่อมแซบ/แปะตำปึง/จินจี่เหมาเยี่ย/จิงจูฉ่าย/เจียวกู่หลาน/หนานเฉาเหว่ย
กำลังหามาปลูกอีกคือเก๋ากี้หรือโกจิเบอร์รีลูกยาวจากอังกฤษ หญ้าหวาน ใบปอ