ใครต้องการถามเป็นการส่วนตัว ไปถามที่อื่น กลัวคนอื่นว่าให้มาที่นี่

กระทู้เก่าข้ามเดือน แล้วอยู่ดีๆ ขุดขึ้นมาถาม ด้วยลักษณะการพูดบางแบบ มันไม่ทำให้คุณดูดีขึ้นในสายตาผู้อื่นนะครับ

ลองนึกถึงมุมมองที่คนอื่นเขามองเห็นดูครับ บางทีมันจะช่วยทำให้เราพ้นจากภาพลวงตา ที่จิตเรามันหลอกตัวเราเองได้เหมือนกัน

 

nilakarn สอบถามหน่อยครับ จิต เร็วกว่า แสงไหมครับ

 

จิตที่ฝึกดี แล้วตอนนึก จิต มัน ปรุงแต่ง หรือ ไม่ปรุงแต่ง

จนเกิด อุปาทาน หรือป่าว ?

และขนานไหนเรียกว่า จิตที่ฝึกดีแล้วครับ ?

 

ถ้าพูดแบบ นั้นก็ถูก ใน บทเรียน แต่ด้าน สมถะ จุดสูงสุดใน อภิญญา ก็คือ อาสวักขยญาณ รู้การทำอาสวะให้สิ้นไป ก็ไปนิพพานได้นิครับ ?

 

จขกท. สมกับเปนอิคคิว ในเวบพลังจิตจริงๆนะครับ ถามปั๊บตอบปุ๊บเลย ขยันหาเอาเหตุผลและปัญญามาตอบอยู่เรื่อยๆ ถ้าเปนจินตายมยปัญญา ก้ชื่อว่าได้ชัดมาเป็นอย่างดี ถ้าเปนอาจารย์คงลูกศิษย์ลูกหาเยอะๆมากๆ

ผมคิดว่า จิตที่ฝึกดีแล้ว ย่อมนำสุขมาให้ จริงๆ เพราะจิตที่ฝึกมาดี ย่อมมีปัญญานำ คนที่มีปัญญา ย่อมเหนอะไรได้ครอบจักรวาล มองเหนทุกอย่างจากที่สุงๆ และสามารถบอกคนอื่นรวมถึงคนที่สนใจได้

 

ทำไมต้องไปเพ่งด้วยครับ เพ่งมาก จิต มันก็ปรุงแต่ง เกิดอุปาทาน เข้ามาครอบงำอีก ดับด้วยลมหายใจ ไม่ได้หรือ รูป นาม มันเกิด ดับ ของมันอยู่แล้วนิครับ ?

 

เข้าใจอะไรผิดหรือป่าวครับ อาสวักขยญาน เป็นขันตอนสุดท้าย ของการ ทิ้ง อภิญญา โดยการพิจารณาเหตุและปัจจัย นิครับ ?

ถ้าสอนแบบเข้าข้างตัวเอง ละครับ จิต มันชอบเข้า ข้างตัวเองอยู่แล้วนิครับ ?

 

มั่วเละเทะอีกแล้ว

คุณอย่าทำบาปโดยการบิดเบือนพุทธศาสนาให้มากกว่านี้เลย

กรรมฐานแนว คิดเองเออเอง มันไม่พ้นจากความคิดทั้งหมดทั้งสิ้น

ฝึกไปมากๆ เข้า คิดไปว่าตัวเองพ้นแล้ว คิดไปว่าตัวเองพิจารณาไตรลักษณ์จนปลง คิดว่าละไอ้นู่นไอ้นี่ได้

สุดท้ายแล้ว ไม่พ้นคำว่า "คิด"

แล้วจะเอาอะไรไปพ้น ในเมื่ออุปาทานขันธ์ ในการเข้าไปยึด "คิด" มันยังมีอยู่เต็มหัวอยู่เลย?

 

คอยๆพิจารณา ตัวอุปาทาน ของ จิต ที่ มันส่งออกมาดีดีนะครับเด๋วจะ หลงทางเอาเน้อ

 

อย่าลืมดูตรงนี้ด้วยเน้อ ที่เน้นไว้เป็นสีแดงๆ หนะ
ท่านศรีอาริยะ ผู้ที่ nilakarn จะไปฝากตัวเป็นศิษย์เขาเตือนมาให้แล้ว

http://palungjit.org/threads/ใครติดขัดสมาธิวิปัสสนาอะไรก็เข้ามา.188398/page-310#post8750437

 

จะปฎิบัติเเบบไม่ต้องยึดท่านใดเป็นสรณะ ให้มันวุ่นวายใจ
เอารู้ลมหายใจเข้าออกก็พอ จะทำเเบบนี้ไปเรื่อยๆ จะพยายามทำให้สม่ำเสมอ
ใจมันต้องการไม่เกิด(จะทำได้หรือไม่ค่อยว่ากันไป)<<ใจผมมันคิดเยี่ยงนี้
ที่มันคิดเช่นนี้เพราะมีพยาธิเบียดเบียนมันเลยไม่ค่อยทะยานอยากอะไรมากมาย
เหมือนเเต่ก่อน พอไปฟังเเนวทางเจ้าลัทธิวัดนาป่าพงท่านคึกฤทธิ์ ผมรู้สึกว่าใจมัน
กระด่างกระเดื่องต่อบูรพาจารย์สำนักต่างๆ สรุปว่าใจมันเฉยๆต่อพวกท่านเหล่านั้น
คือผมห้ามใจตัวเองไม่ได้มันชอบด่าพวกท่านเหล่านั้นในใจ มันบัดซบจริงๆเลยทำไม
ใจของเราชอบไปด่าพวกท่านด้วยฟะมันคิดในใจเเบบนี้หลังด่าในใจเสร็จ
เเต่ปัจจุบันนี้ก็ยังเป็นอยู่นะเป็นเฉพาะเวลานึกถึงท่านบูรพาจารย์เหล่านั้น
เพลีย....ใจจริงๆครับ เหอๆ ผมเลยตั้งใจว่า ต่อไปนี้กูจะไม่นึกถึงบูรพาจารย์อะไรทั้งนั้น
จะพยายามทำให้ได้สม่ำเสมอ โดยการรู้ลมหายใจเท่านั้นเวลาทำสมาธิ
ฉะนั้น จึงถามว่า ไอ้การมานั้งรู้ลมหายใจเข้าออก จะไปนิพพานถึงไหม? ไม่สนใจเรื่อง
ณานอะไรทั้งนั้นมันจะอยุ่ณานไหนช่างมัน เอาเป็นว่าทำมันให้สม่ำเสมอเป็นพอ
มาขี้เเนะผมหน่อยสิว่า ไอ้ผมมีความคิดเเบบนี้ เป็นอย่างไรบ้างสำหรับท่านๆทั้งหลาย

 

เห็นผู้รู้(ผู้พาไปเกิด) ทำลายผู้รู้ ทำได้ก็ไม่ต้องเกิด ทำไม่ได้ ก็เกิดต่อไปเรื่อยๆ

จะเห็นผู้รู้ได้ด้วยสติ ไม่ใช่ด้วยความคิด ดังนั้นแล้ว ฝึกให้มีสติเข้าไว้ ให้มันเยอะขึ้นไปเรื่อยๆ แล้วจะได้เห็นผู้รู้ในที่สุด

 

ใช่เลยครับคุณอินทรบุตรใช้สติดูผู้รู้ อันนี้เห็นด้วยอย่างยิ่ง

 

เวลาลืมตาในชีวิตประจำวันจะนึกกสิณแสงสว่างได้ดี แต่เวลานั่งหลับตาในรูปแบบ มันเหมือนต้องเลือกว่าไปดูลมหายใจหรือว่าจะ - ควรจะละจากการดูลมหายใจ - ไปพิจารณาแต่ดวงกสิณดี แบบนี้เราจะมีหลักการในการเลือกฝึกอย่างไรครับ ขอบคุณล่วงหน้าครับ

 

ในชีวิตประจำวันรองเปลี่ยนอารมณ์ ที่ จับรูป กสิณ เข้า ฌาน4 มาพิจารณา ผัสสะ ที่มากระทบ
ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ ดูครับ ว่ามัน รูป นาม มันทำหน้าที่ เกิด ดับ ของมัน แล้วก็ พิจารณา ไตรลักษณ์ ของ ผัสสะ นั้น ๆ

อนุโมทนา สาธุ ครับ

 

ขอบพระคุณมากครับ จะลองทำควบคู่กันไปเท่าที่ทำได้ครับ จะได้ไม่ลืมการเดินปัญญา

 

เป็นธรรมดาของจิต ที่มันห้ามไม่ได้ บังคับไม่ได้ จิตที่คิดปรามาสครูอาจารย์อย่างนี้ เป็นจิตที่เป็นอกุศล
เมื่อเป็นอกุศล ก็รีบละความคิดนั้น ไปอยู่ที่ลมหายใจ ถูกแล้วครับ ตรงไปตามคำสอนพระพุทธเจ้า คือ
ให้ละอกุศล แล้ว เจริญกุศล.. การนั่งดูลมหายใจแบบที่กล่าวมานั้น คือ การเจริญอานาปานสติ การทำ
อยู่อย่างนี้ ถึงนิพพานได้ครับ แต่ต้องปฏิบัติตามทางมรรคมีองค์8 ด้วย... การเจริญอานาปานสติ แม้ว่า
ปฏิบัติอยู่อย่างนี้เห็น การ เกิด-ดับ เห็นความเป็นอนิจจังอยู่โต้งๆ นิโรธ(ความดับของทุกข์)ก็ไม่เกิด หาก
ไม่ได้เจริญมรรคมีองค์8.. คนนอกศาสนาพุทธก็ เห็นอย่างนี้ได้ เจริญสติได้ เพราะสภาวะของขันธ์5
ที่มันเกิด-ดับอยู่อย่างนี้ ใครเข้ามาสังเกตุก็เห็นได้ เพราะของมันเป็นธรรมชาติอย่างนั้น แต่ไม่ได้เจริญ
มรรคมีองค์8 ก็ไม่เกิดมรรคผล.. ลองอ่านนี้เป็นตัวอย่างดูนะครับ อาจพอเทียบเคียงการปฏิบัติได้
เป็นไปตามคำพระพุทธเจ้า และจะเห็นว่าธรรมของพระุพุทธเจ้า สอดคล้องกันอย่างไม่น่าเชื่อ การปฏิบัติ
อาปานสติ สอดรับกับมรรคมีองค์8 ได้อย่างไร... " อานาปานสติ " และ " ทางพ้นทุกข์ " - Pantip

 

ขออนุญาติถาม3ข้อครับ

1.ขอคำอธิบายคำว่าเชื่องช้ากับว่องไวทีครับ คือที่หมายถึงเชื่องช้าที่คือพฤติกรรมภายนอกหรือความคิดครับ ถ้าเกิดผมความคิดเร็วแบบคิดนู่นคิดนี่ไม่หยุดแต่พฤติกรรมทำอะไรค่อนข้างช้าสมควรฝึกแบบไหน

2.ผมเข้าใจถูกมั้ยครับว่าการฝึกกสิณในทางโลกก็คือการฝึกจินตนาการ ฝึกสร้างจินตภาพค้างไว้ในมโน แล้วการที่ทำภาพค้างไหวกับทำภาพเคลื่อนไหวจะให้ผลแตกต่างกันอย่างไหร่

3.ผมเข้าใจถูกมั้ยว่า เสียงความคิดที่ได้ยินนั้นมาจากสมอง มโนหรือจินตภาพก็มาจากสมองเช่นกัน จิตจะรับรู้แต่ความรู้สึกเท่านั้น คือในตอนแรกผมคิดว่าสมองเนี่ยมันชอบคิดอกุศลแต่จิตผมคงบริสุทธิ์กว่าไปๆมาๆมันก็พอกันเลยทั้งคู่ ทีนี้อยากพยายามคิดเป็นกุศล ผมควรจะเอาสมองคิดนำให้จิตทำตามหรือเอาความรู้สึกของจิตนำเพื่อให้สมองคิดตาม หรือปล่อยมันทั้งคู่ดีครับ

 

ไม่ต้องไปพยายามทำอะไรทั้งนั้น เพราะไอ้ที่คิดจะทำทั้งหมดนั่น เป็นการพยายามเอาความคิดของตนเอง เข้าไปฝืนธรรมชาติ

ธรรมชาติมันจะเป็นยังไง ก็ปล่อยมันทำงานไปแบบนั้น หน้าที่เรา มีแค่มีสติ ระลึกรู้

 

สนับสนุนข้อความนี้ครับ แต่เมื่อได้เห็นผู้รู้แล้วคุณอาจจะนึกเปลี่ยนใจไม่อยากเห็นก็ได้
"เห็นผู้รู้(ผู้พาไปเกิด) ทำลายผู้รู้ ทำได้ก็ไม่ต้องเกิด ทำไม่ได้ ก็เกิดต่อไปเรื่อยๆ" ก็เห็นต่อไปเรื่อยๆ ไม่อยากเห็นก็ทำไม่ได้