... แล้วเราจะเล่าให้ฟัง ...

............. ^ _____________________ ^ .............

 

ฝากภาพเอาไว้ในกระทู้นี้..คิดว่า น่าจะเป็นประโยชน์ขอรับ...

ทุกวันเสาร์ต้นเดือน แถวรามอินทรานี่เอง... สายหลวงปู่ชา

^___^

 

^___^ สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ อนุโมทนาบุญด้วยนะคะ ... หวังใจว่า พี่คงได้มีโอกาสไปที่นี่ด้วยนะคะ ... สายหลวงปู่ชา คือ สายหลวงปู่มั่น ... คือกั๋นเน๊าะ .. ^ ^

 

สวัสดีเช้าวันอังคารที่ 12 มีนาคม 2556 ณ บ้านหมอใจ facebook

... ขอบวชนะแม่ ...

... เย็นหลังเลิกเรียน ... สกายนำใบประกาศจากโรงเรียนมาให้ดู ... วางกระเป๋าได้ ... คว้าโทรศัพท์ของพ่อ กดหาเกมส์ถูกใจทันที ... พร้อมปากที่บอกกับแม่ว่า ... “ แม่มีจดหมายจากโรงเรียนมา แม่ดูหน่อยนะ ” ... ปากก็พูดไป สายตา และ มือ ประสานกันที่หน้าจอโทรศัพท์มือถือ แบบเมามัน ... “ จดหมายอะไรลูก ” ... “ จดหมายบวชเณรน่ะแม่ ” ... อิฉันอ่านจบ ... มองหน้าลิงน้อยทันที ... “ เขารับเด็ก 9 ขวบไม่ใช่หรือ ... อีกอย่างเราก็จะไปบวชกันที่ มจร. แล้วไม่ใช่เหรอ ... ไปกับแม่ดีกว่า ... ไปบวชด้วยกันหมดเลยทั้งบ้านไง ” ... ลิงน้อย หันขึ้นมามองหน้าอิฉันนิดหนึ่ง ... ประหนึ่งว่า มีความคิดอะไรอยู่ในหัว แต่ไม่กล้าบอก กลัวแม่ดุนั่นเอง ... “ เอ่อ ... ก็เข้าใจนะแม่ ... แต่เพื่อนเขาบวชกัน ... เลยอยากบวชมั่ง ” ... “ แล้วบอกครูประจำชั้นหรือยัง ” ... “ ยังเลยแม่ ... เพราะครูเขาไม่ถามใครเลย เห็นว่าอายุไม่ถึง ” ... “ แล้วจะเอายังไงล่ะ ” ... อิฉันซักไซร้ ... “ เอ่อ ... แม่ไปขออนุญาตครูให้หน่อยได้ไหม ” ... “ แล้วถ้าครูถามจะว่ายังไงล่ะ ” ... “ ก็บอกว่า อยากบวช ไงแม่ ” ...

... สักพัก เหมือนจะนึกขึ้นได้ ... วางโทรศัพท์ลง พร้อมกับแสดงสีหน้าวิตกขึ้นมาทันที ... “ เอ่อ ... แม่อ้อ ... ที่วัดมีผีมั๊ยอ่ะ ” ... “ ถามทำไม ” ... “ ก็ที่วัดมีพระเยอะกว่าบ้านเรา เลยอยากรู้ว่ามีผีหรือเปล่า ” ... “ ผีอยู่ที่ใจ ... อยากเห็นก็จะเจอ ... ไม่อยากเห็นก็ไม่เจอ ” ... “ แล้วที่แม่เห็นเป็นแบบไหน ” ... “ แม่ก็เห็นเหมือนคนเรานี่แหละ ... ไม่ต้องกลัวเขาหรอก ... เขามาให้เห็น ... ก็ถามหวยให้แม่เลยไง ” ... “ _ _ !!! แม่ก็ พูดเล่นอยู่เรื่อยเลย ... แล้วเป็นเณร เขาต้องนอนรวมกันไหม ” ... “ ถ้าบวชเยอะ ก็นอนรวมกัน ... แต่ถ้าบวชน้อยคน เขาก็ให้นอนห้องของใครของคนนั้น ” ... “ งั้นไม่บวชดีกว่าแม่ ไม่รู้คนบวชเยอะหรือเปล่า ” ... “ อะไรกันแค่นี้ ใจเซาะแล้ว ... เห็นเขาว่า บวชกันเป็นร้อยไม่ใช่หรือ ... คงนอนรวมกันนั่นแหละ อย่ากลัวเลย ”

... พอถึงวันส่งใบสมัคร ... พ่อพาไป ... คุณครูบอกว่า ขอคุยกับเด็กเอง ... เพราะกลัวพ่อแม่ดันเด็กให้มาโดยไม่ได้ตั้งใจ ... กลัวว่าจะเป็นการสนองนีสส์ของพ่อแม่เด็ก ... แล้วจะเป็นปัญหาทั้งเด็กและโครงการ ... พ่อบอกว่า ... ถ้าอยากบวช ก็ต้องสัมภาษณ์เอง ตอบเอง ไม่ต้องเขิน ไม่ต้องอาย ให้กล้าตอบ จะยังไงก็ตาม ... สุดท้าย ครูถามอะไร ... ตอบ “ครับ” ทุกคำ ... จบประโยคที่ว่า “ผมอยากบวชครับ” ... เท่านั้นแหละ ครูรับใบสมัครทันที ... กลับมาบ้าน ... มองตุ๊กตาหมีสีแดงตัวเล็กที่โปรดปราน ... ถามแม่ด้วยสีหน้าที่เป็นกังวลอีกครั้ง ... “ แม่อ้อ ... เค้าให้เอาซิง(ตุ๊กตาหมีสีแดง) ไปด้วยหรือเปล่า ” ... “ ไม่ได้หรอก ลองนึกภาพดูสิ ... มีเด็กผู้ชายที่ไหนนอนกอดตุ๊กตาหมี แถมสีแดงอีกต่างหาก ... สีผ้าเหลืองกับสีตุ๊กตา มันตัดกันมากเลยลูก ... ไม่ต้องเอาไปหรอก ... เดี๋ยวแม่กอดซิงแทนลูกเอง ” ...

... ถึงวันที่ต้องเตรียมตัวอยู่วัดก่อน 1 วันเพื่อรอบวช ... ปลุกแต่เช้าขึ้นมาใส่บาตร ... วันนั้นไม่งอแงเลย ... ตื่นเต้นจะได้บวชเป็นครั้งแรก ... เตรียมตัวเสร็จก่อนเพื่อนเลย ... ไปถึงโรงเรียน ... เขาให้เข้ากลุ่มเตรียมตัว ... นั่งสมาธิรอเลย ... พอไปถึงวัด ... เห็นเด็กเป็นร้อย ... ตื่นเต้น ... จะได้เจอเพื่อนใหม่ด้วย ... พระอาจารย์อธิบายขั้นตอนเสร็จก็เกือบ 11 โมงเข้าไปแล้ว ... ขนาดเช้าได้กินอาหารเช้าไปแล้ว ก็ยังไม่วายหิว ... เขาจัดกลุ่มและให้นั่งเป็นกลุ่ม ... เห็นกับข้าวมา 2 อย่างแรก เป็น ผัดหมูใส่พริกหยวก ... ทำหน้าเหยเกเลย ... อย่างที่สอง เป็นต้มข่าไก่ ... มองหาแม่ตาปริบๆ ... หันมากระซิบ “แม่อ้อ มีไข่เจียวหรือเปล่า” ... “ ไม่มีหรอกลูก ... ต้องหัดกินให้ได้หลายๆ อย่าง ถึงจะอยู่ได้นะ ” พูดเสร็จ ... ทำหน้างอก้มหน้าลง เหมือนจะเสียใจ กับการตัดสินใจมาบวช ... อีกแป๊บเดียว ... จานไข่เจียวก็มาวางที่โต๊ะ ... ยิ้มหลาเลย ... “ อิอิ ไข่เจียวมาแล้วแม่ ” ... ปรากฏว่า มื้อนั้น ลิงน้อยกินข้าวเยอะเป็นประวัติการณ์ ... กินข้าวไป 3 จานทีเดียว ... เพราะหิว เพราะรู้ว่า จากนี้ไปมื้อเย็นจะไม่มีแล้ว ... คงมีแต่น้ำปานะเท่านั้นเอง ... พอเขาให้เปลี่ยนชุดธรรมดาเพื่อเตรียมตัวสำหรับวันรุ่งขึ้น ... ตื่นเต้นใหญ่เลย ... มีการสั่งแม่ด้วยนะ ... “ แม่นอนให้หลับนะ ถ้าแม่คิดถึงก็มาหานะ ฝากกอดซิงด้วยนะแม่ ” ... “ จ้า พ่อทูลหัวของแม่ 5555 ” ...

... เช้าวันรุ่งขึ้น พ่อแม่เตรียมตัวแต่เช้า ... ไปถึง หน้ามุ่ยเลย ... มีน้ำตาซึม ... “คิดว่าแม่ไม่มาซะแล้ว” ... ไปถึงก่อนเวลาเป็นชั่วโมง ... พอโกนหัว นุ่งห่ม ชุดนาค ... ทีนี้ น้ำตาเริ่มซึม ... “ คิดถึงแม่จัง ... กอดแม่ได้ไหม ” ... “ กอดได้อยู่ลูก แต่ห่มเหลืองแล้วกอดไม่ได้นะ เพราะแม่เป็นผู้หญิง ” ... เท่านั้นเอง ทั้งกอด ทั้งหอม อยู่อย่างนั้น ... จนกระทั่ง เปลี่ยนเป็นผ้าเหลือง ... เพื่อทำการบวช ... พอใส่ผ้าเหลืองเท่านั้นแหละ ... ตาละห้อยเลย ... น้ำตาซึม ... กระซิบข้างๆ หูแม่ว่า ... “ อยากกลับบ้าน กลับได้ไหมแม่ ... ไม่น่าตัดสินใจบวชเลย ... คิดถึงแม่ คิดถึงบ้านจัง ” ... แม่ก็ใจดีสู้เสือ อุตส่าห์ยิ้มกลบเกลื่อน ... “ ไม่ได้แล้วลูก บวชแล้ว ... นี่คือการตัดสินใจของลูก ... มาถึงแล้ว เราต้องเดินต่อไปให้เสร็จ ... เพราะนี่จะเป็นความภูมิใจของลูกนะ ... อดทนนะ ไม่กี่วันเอง ... นะ ” ... จากนั้น ไม่มีคำพูดอะไรจากลิงน้อยเลย ...

... ชีวิตสามเณรวันแรก ... เป็นไปด้วยดี ... พอพ่อแม่ไปถึง ก็ได้เวลาฉันท์น้ำปานะแล้ว ... แม่ส่งสายตาให้ ... ก็ไม่มอง ... แม่พูดด้วย ก็ไม่พูด ... ถามว่า ทำไมไม่คุยกับแม่ ... โกรธแม่หรือไง ... เณรบอกว่า ... ไม่โกรธ คิดถึงมากมาย แต่ไม่รู้จะพูดอะไร ... ถ้าไม่คุยกับแม่ ... พรุ่งนี้แม่ไม่มานะ ... ลูกจะได้สบายใจ ... ตอบกลับมาเหมือนน้ำตาซึมๆ ... ไม่นะ แม่มาเถอะ คิดถึงแม่ อยากกอดแม่ ... แต่ไม่รู้จะพูดอะไร มันไม่อยากพูด ... เฮ้อ!! ลิงน้อยเอ๋ย ... ลูกอยากกลับบ้านกอดแม่ แม่ก็อยากกอดลูก ทั้งผ้าเหลืองนั่นแหละ ... แต่ทำไม่ได้ ... เพราะอยากให้ลูกโต และรับผิดชอบกับการตัดสินใจของตนเอง ... สู้สู้นะลูก ... อีกไม่กี่วัน ก็ได้กลับบ้านกอดแม่แล้ว ... ^ ^

 

สวัสดีตอนพระอาทิตย์ตกดินของวันที่ 12 มีนาคม 2556 ณ บ้านหมอใจ facebook

... วันที่สองของการบวช ...

... วันนี้ตั้งใจไปเวลาเดิม ... เพราะ เมื่อวาน ได้เห็นน้ำตาซึมๆ ของสกาย ... ตอนแรกตัดใจเลย ว่าจะไม่ไปอีก 2 วัน ... แต่ก็อดคิดถึงลูกไม่ได้ ... พากันไปหาลูก ... แต่วันนี้ ... ไม่ได้คุยเลย ... ได้แค่ส่งสายตาให้กันปิ๊งปิ๊งปิ๊ง ... เท่านั้นเอง ... ด้วยความที่เด็กเยอะ ... และเล่นคุยกันตลอดเวลา ... วันนี้ พระอาจารย์ เลยจัดกิจกรรมแบบเต็มกำลังเด็กทั้งหลาย ... พอไปถึงสามเณรฉันท์น้ำปานะเรียบร้อยแล้ว ... นั่งรอที่จะไปสรงน้ำกัน ... จะเข้าไปหาก็ไม่ได้ ... เพราะพระอาจารย์ท่านคุมอยู่ ... ได้แต่ส่งสายตาให้กันจริงๆ ... ยิ้มให้ลูก ลูกก็ไม่ยิ้ม ... ออกมานั่งคุยกับแม่ชี ... เล่าให้ท่านฟัง ... ท่านบอกว่า สามเณร ท่านถูกสอนให้สำรวม ... จึงเป็นเรื่องปกติ ... คุณแม่อย่าน้อยใจเลย ... บอกท่านว่า ไม่ได้น้อยใจอะไรเจ้าค่ะ ... แต่ไม่รู้อารมณ์ของลูกต่างหาก ... พอเห็นว่าพระอาจารย์เรียกสามเณรที่สรงน้ำเสร็จแล้วให้มารวมกันนั่งสวดอิติปิโส ... ก็คาดว่าจะได้คุย ... เปล่า!!! เข้าไปไม่ถึงสามเณรเลย ... คราวนี้ เป็นแม่เอง ที่น้ำตาซึม ... T T อยากคุยกับลูกอ่ะ ... ไม่ได้คุยเลยอ่ะ ... อุตส่าห์ไปนั่งเฝ้า 2 ชั่วโมง ... ไม่ได้คุยด้วยเลย ... เอ้าไม่ได้คุยก็ไม่ได้คุย นั่งมองกันอย่างนั้นแหละ ... สามเณรทำท่าเหมือนอยากได้กรรไกรตัดเล็บ ... แม่ก็หันไปบอกพ่อ ว่าลูกอยากได้กรรไกรตัดเล็บ ... พ่อไปหาที่รถ ... สามเณรไม่เห็น ก็ส่งสัญญาณปากมาประมาณว่า “พ่อไปไหน” ... บอกลูกไปว่า ... นำมาฝากพระอาจารย์ไว้ ... บอกสามเณรว่า พ่อกับแม่กลับแล้วนะ ... กรรไกรตัดเล็บอยู่ที่พระอาจารย์นะ ... สามเณรมองมา ส่ายหน้า ... แม่ถามว่า มีไร ส่ายหน้าทำไม ... ท่านก็ส่ายหน้าอยู่อย่างนั้น ... จนได้ความว่า ... ไม่ให้แม่กลับบ้าน ... จะให้แม่อยู่รอตัดเล็บให้ ...

... เมื่อวานได้ยินคุณครูท่านเล่าให้ฟัง ... มีโยมแม่นำไก่ทอดยี่ห้อดังมาถวาย ... เพียง 2 กล่อง ... เจตนาคือต้องการถวายให้กับสามเณรลูกชายของโยมแม่คนนั้นแหละ ... แต่ทีนี้ สามเณรมีเกือบร้อยรูป ... มีไก่ทอดอยู่เพียงโต๊ะเดียว ... โต๊ะอื่นๆ ก็ชะเง้อคอละสิ ... เมื่อได้ยินดังนั้นแล้ว ... เราก็เกือบไปแล้วเหมือนกัน ... แต่โชคดีที่คุณครูเล่าให้ฟังเสียก่อน ... เราจึงเปลี่ยนใจกันในทันที ... ว่าจะถามสามเณรเหมือนกันว่า ... วันนี้ได้ฉันท์ไก่ทอดชื่อดังหรือยัง ... คิดแล้วก็อดฉงฉานเณรน้อยของแม่ปลาบู่ไม่ได้ ... เอ้าสู้สู้ อีกไม่กี่วัน ก็กลับมากินได้เหมือนเดิมแล้ว เย้ เย้ ...

... ก่อนกลับ โยมแม่ของเณรอีกรูปหนึ่ง เล่าให้ฟังว่า ... “เณรลูกชายคุณเก่งจังเลยวันนี้ ... เห็นฉันท์ได้เยอะทีเดียว ... ดูเณรอารมณ์ดีขึ้นแล้ว ... เห็นคุยจ้อเลย” ... นั่นแหละค่ะ ลูกเณรอิฉัน ... ไม่คุย ไม่ใช่ สกาย แล้ว ... ขี้คุยล่ะที่หนึ่งเลย ^ ^

 

สวัสดีเวลา 13.20 น. ของวันพุธที่ 13 มีนาคม 2556 ณ บ้านหมอใจ facebook

... วันนี้ไข้หวัดกิน ... หัวหนักตั้งแต่เมื่อคืนตอนตีสอง ... ยาวจนตอนนี้ ... มีน้ำมูกอีกต่างหาก ... แต่ก็พยายามรักษาตัวเองให้ทุเลาลง ... จะได้มีแรงอยู่ใกล้ๆ สามเณร ... ไม่งั้น เณรติดหวัดด้วยล่ะก็ ... ยุ่งเลย ...

... หลายๆ คน ... ถามมาว่า ... ทำไมชีวิตไม่ดีขึ้นเลย ... อยากจะตอบว่า ... ทุกอย่างมีเวลาด้วยกันทั้งหมด ... ไม่มีวันที่เราจะทุกข์ยาก ลำบากกาย และ ใจ ไปจนตลอดชีวิตหรอก ... ชีวิตมีขึ้นมีลง ... ยังไงต้องมีโอกาสให้เราได้ยิ้มกันบ้างแหละน่า ... แต่ก็นั่นแหละ ... เราจะยิ้มได้นานแค่ไหน ... เป็นธรรมชาติที่เกิดดับตลอดเวลา ... มีคนถามว่า ... พยายามทำอะไรตามที่บอกแล้ว ... ก็ยังไม่ดีขึ้น ... ทุกอย่างต้องใช้เวลา ... ขนาดอิฉันเอง ... ต้องใช้กรรมกับคนๆ หนึ่ง ... อยากหนีใจแทบขาด ... อยากหย่าวันละร้อยหน ... แล้วอยู่กับสิ่งที่ตัวเองต้องการจริงๆ ... ยังทำไม่ได้เลย ... เพราะหนี้กรรมที่ต้องใช้เขามันยังไม่หมด ... จนทำใจ ... รู้ว่ากรรมยังไงก็ต้องใช้ ... คราใดที่ได้สวดมนต์ไหว้พระ ... อธิษฐานจิตทันที ... หากข้าพเจ้าเคยกระทำกรรมใดๆ กับคนคนนี้ ... ขอน้อมนำบุญกุศลจากทุกๆ บุญที่เคยกระทำมา น้อมส่งให้กับเขา ... ขอใช้หนี้กรรมนี้ ... โดยไม่สนใจแล้วว่า จะต้องใช้เวลานานแค่ไหน ... เมื่อใดที่ใช้หนี้กรรมจบสิ้นกันแล้ว ... ขอให้ขาดจากกันด้วยดี ... แต่ถ้าขาดจากกันไม่ได้ ... ขออธิษฐานน้อมบุญนี้ ... นำดวงจิตของเขาได้เดินทางเดียวกับเรา ... ขอให้เขาคนนี้ มีสมาธิที่เสมอกัน ... มีศีลที่เสมอกัน ... เพื่อจะได้ร่วมกันสร้างบุญกุศลต่อไป ... 10 ปีเต็มกับคนคนหนึ่ง ... เปลี่ยนจากการพูดจากันด้วยอารมณ์ตลอดเวลา ย้ำ ตลอดเวลา ... จากโทสะ โหมะ ที่มีให้กันตลอดเวลา ... ค่อยมาพูดภาษาเดียวกัน ... เดินตามกัน ไปไหนไปกัน ... 10 ปีเต็มนะคะ ... ไม่ใช่แค่ 1 อาทิตย์ 1 เดือน หรือ 1 ปี ... คุณคิดว่า ฉันต้องอดทนแค่ไหน ... ฉันไม่ได้บอกว่า ฉันเก่ง ... แต่ฉันเล่าให้คุณๆ ฟัง เรื่องของความอดทน ... ฉันเล่าว่า ฉันไม่เคยคิดที่จะมีวันโงหัวขึ้นมาเหมือนกัน กับความรัก กับครอบครัว ที่พยายามหาความสมบูรณ์ให้กับตนเอง ... เพราะมาจากครอบครัวที่ไม่สมบูรณ์ ... เพราะมาจากครอบครัวที่ขาดความรัก ความผูกพัน ... จึงเสาะแสวงหามาตลอด ... ยังโชคดี ที่ความรัก ความผูกพัน นั้น ถูกเติมโดย ตา และ ยาย ... แต่ความเป็นมนุษย์นี่แหละ ... ที่มันมีความต้องการไม่มีที่สิ้นสุด ... ความอยาก ความต้องการ มันเรียกร้องบ้าบออะไรก็ไม่รู้ ... อยากมีความรักที่สมบูรณ์ อยากให้เขารักเรา และดีกับเรา ... แต่สุดท้าย ... มันไม่ได้เป็นตามความคาดหวัง ... ฉห. แระ แล้วจะทำยังไงล่ะ ... ให้ชีวิตอยู่กับความ ฉห. นั้นได้ ถ้าหากทางเลือกของเรามีเพียงทางเดียว ... คือ ต้อง ทน ... หนีก็ไม่ได้ ตัดก็ไม่ขาด ... หรือ อยากจะให้มันรู้แล้วรู้รอดไป ก็ไม่ได้เช่นกัน ... 10 ปี กับความอดทน 10 ปี กับความตั้งใจใช้กรรม ... กราบเท้า ขออโหสิกรรมก็แล้ว ... ทำสารพัดอย่าง ... แต่สุดท้าย ... จบที่ “ใจ” ... ใจที่มีสมาธิเป็นที่ตั้ง ใจที่มีสติ เป็นที่ตั้ง ... ฉันเพิ่งรู้จักความหมายของคำว่า “ครอบครัว” เมื่อ 3-4 ปี ที่ผ่านมานี่เอง ...

... ในขณะที่ ฉันพอจะโงหัวขึ้นมาได้บ้างแล้ว ... ฉันก็ไม่ละที่จะปฏิบัติต่อ ... โดยไม่สนใจเสียงรอบข้าง ที่เคยกระแหนะกระแหน่สารพัด ... อย่าว่าจากคนนอกครอบครัวเลย ... คนในครอบครัวกันเองนี่แหละ ที่เสียดแทงหัวใจที่สุด ... แต่ ณ วันนี้ คำกล่าวเหล่านั้น ... คำติฉินนินทาเหล่านั้น ... ถูกพิสูจน์ด้วยการปฏิบัติโดยทั้งสิ้น ... “อิจฉาอ้อจัง มีสามีดี” ... ฉันสะแหยะยิ้ม ... เหรอออออคะ ... นึกในใจ “ไม่ได้มาอยู่กะอิฉันเมื่อ 10 ปีที่ผ่านมา จะได้รู้ว่า ... นรกไม่ได้มีแค่ในอกหรอก ... มีอยู่จริงบนโลกมนุษย์นี่แหละ ... แต่ก็นั่นแหละ ... ถ้าคนมันจะใช่ของกันและกัน ... จะเกิดมาเพื่อจองล้างจองผลาญกัน ... จะให้ขาดจากกัน ยังไง๊ ยังไง มันก็ไม่ขาด ... ต่อเมื่อถ้ามันไม่ใช่ของกันและกัน ... มาพบเจอ มาอยู่เพื่อใช้เวรกรรมกันและกัน ... หนี้กรรมใช้กันหมดเมื่อไหร่ ... ก็ถึงเวลาใส่ converse ทางใครทางมัน ด้วยกันเท่านั้นเอง ...

สาธุธรรมค่ะ
^ ^

 

ขอเอาใจช่วย เป็นแรงใจให้นะ...
พวกเราต้องผ่านการทดสอบเหล่านี้ไปให้ได้....ถ้าเป็นไปได้ขอให้หมดในชาตินี้...เช่นกัน

ขอให้ผลกุศลที่ท่าน (ฤาษีฯ) ทำทั้งหลาย ทั้งกายกรรม วจีกรรม มโนกรรม จงส่งผลให้ท่านจะหลุดพ้นจากทุกข์ทั้งปวงด้วยเทอญ

สาธุ ๆ ๆ ๆ

 

อนุโมทนาด้วยค่ะคุณสายฝน

เห็นความอดทนของคุณสายฝนแล้วก็ดีนะคะที่มีวันนี้ เดี๋ยวต่อไปเวลาทำบุญจะลองอธิษฐานให้กับสามีแบบคุณสายฝนบ้าง

เพราะหนูมีคู่กับเขาแต่เป็นคู่กรรม ทำให้เครียดแทบทุกวัน จะเลิกก็มีความจำเป็นผูกมัดให้เลิกไม่ได้ คงยังใช้กรรมให้กันไม่หมดเลยต้องอยู่ด้วยกันแบบสุกๆดิบๆต่อไป เวลาสวดมนต์ก็อุทิศให้เทวดาประจำตัวเขา ขอให้เขาเป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ และหวังว่าวันข้างหน้าขอให้เขามีศีลเท่ากันกับเราเหมือนกัน จะได้เร่งสร้างบุญทำความดีร่วมกัน

 

ไปคุยงานกับลูกค้า
เรา : บลาๆๆๆๆ พรุ่งนี้ลาป่วยนะคะ ไปหาหมอไทรอยย์
ลูกค้า : ชี้ไปที่คอ คุณคะ...มีพิษหรือเปล่าคะ!!
เรา : "___" เอ่อ เค๊าไม่ใช่งู หรือกิ้งก่านะ

ขำๆ ฮาๆ เล่าสู่กันฟังคร้าฟ

 

55555++ ลูกค้า คงจะถามประมาณว่า ไทรอยย์เป็นพิษหรือเปล่านั่นแหละค่ะ ... เอ๊ะ!! หรือ เค๊าเห็นคุณน้องเป็นงู !!!! ^ ^ ขำ ขำ นะคะ

 

วันนี้ ยังไม่มีรูปท้องฟ้าสวยๆ มาฝาก...

งั้นเอามื้อเที่ยง...แบบ มังๆ มาฝากแล้วกัน...

หัวข้อ >>> ฝึก(ปล่อย)วาง
วางไก่ ไว้ข้างๆ กินแต่สลัด กับ มันบด

V
V
ไก่ทอดไว้ข้างๆ
แล้วก็วางถ้วยสลัด
อากาศร้อนชะมัด
เลยต้องจัดโกโก้โฟล์ท​

จัดไปมาเพิ่มให้ คลายร้อนคับ

 

ท่านพี่ขอรับ... ท่านพี่ยังเป็นกราฟฟิคดีไซน์ อยู่ประจำ ณ ที่ใด อยู่ ฤ เปล่า..

น้องเป็น copy write อยู่ ..

แล... ที่บริษัท ก็กำลังหา กราฟฟิค ด่วน..

สัมภาษณ์วันนี้ พรุ่งนี้ เริ่มงานเบย..

จึง เรียน มา เพื่อ ชวน... ^____^

เงินเดือน อาจไม่มาก ... หากแต่ บริษัทเรา อยู่ใกล้กับ

เสถียรธรรมสถาน เพียงแค่เดินไป...

 

อนุโมทนากับน้องพี่ ... แลขอบใจเป็นอย่างมาก ... ที่แนะนำมา ... เป็นข่าวที่น่ายินดีสำหรับพี่นัก ... เนื่องด้วยพี่เป็น ฟรีซะแลนท์ ... จึงทำให้มีเวลาอยู่กับตัวเอง และ สามารถปฏิบัติภารกิจทางธรรมได้โดยไม่ติดขัดแต่ประการใด ... แลเนื่องด้วยทุกเพลานี้ ... เวลาในการภาวนา ตกราว 4 ชั่วโมงต่อวัน ... เป็นหลัก ... โดยไม่รวมอย่างอื่นที่เข้ามาเกี่ยวข้องในแต่ละวันไป ... ส่วนใหญ่แล้ว ... ก็ไม่พ้นเรื่องการสร้างบุญแต่อย่างไรนั่นแหละเจ้า ... พี่เกรงว่า จะทำให้เสียการเสียงาน ... อาจทำให้นายจ้างเกิดความขัดข้องหมองใจ ... กับ designer แก่ๆ หนังเหี่ยว อ้วน ดำ คนนี้ อาจเป็นไปได้ ... แลเนื่องด้วยตอนนี้ ... ลูกค้าที่เคยอุดหนุนจุนเจือกันมา ก็ติดต่อกลับ ... ให้ร่วมหัวจมท้ายกันอีกรอบ ... ฤาถ้าเป็นไปได้ ... อาจจะเรียกใช้เป็น จ๊อบ จ๊อบ ไป ก็มิว่ากระไรเลย ... ^ ^ (คนอ่านอย่าเพิ่งอ้วกนะคะ พี่น้องเขาคุยกันนนนน 5555 อิน อิน)

 

สาธุ สาธุ สาธุ กุศลและพรใดที่ส่งมาให้ ขอกุศลและพรนั้นกับอีกร้อยเท่าพันทวีส่งกลับไปให้คุณด้วยนะคะ ... ให้ได้มีโอกาสอีกสักครั้งได้กราบหลวงพ่อวิริยังค์แบบตัวจริงเสียงจริงค่ะ ... ^ ^

 

สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ ^ ^

 

ปรารถนาเช่นนั้น...เช่นกัน
รอเวลาน่ะคะ...

ขอบคุณ ๆ
สาธุ ๆ ๆ

 

การงานที่นี่ ก็มิได้หนักมาก... หากแต่ที่คนเก่าออกไป
ก็เพียงว่าที่อื่นให้ปัจจัยได้มากกว่า...

ส่วนตัวน้องเอง ก็มักจะภาวนา เช้า และก่อนนอน
นับว่ายังน้อยอยู่มาก เพียงครั้งละครึ่งค่อนชั่วโมง

เรื่องการส่ง Job ออกนอกที่นี่ยังไม่มีนโยบาย

หากว่ามีใครแนะนำมาก็ยินดีนะขอรับ..
การมีเพื่อนร่วมงานแบบกัลยาณมิตร เป็นสิ่งประเสริฐ

 

จ้า ... มีเด็กรุ่นน้องในอาณัติหลายอยู่ ... จะแนะนำไปนะจ๊ะ ... ^ ^

 

จากที่โม้เอาไว้ ว่าอยู่ใกล้สวนธรรมมะ...
เลยเดินเข้าไปหม่ำมื้อเที่ยง และเอาภาพมาฝากขอรับ

 

... อนุโมทนาบุญร่วมกันนะคะ ... พรุ่งนี้เย็นต้องเดินทางไปธุดงค์ ที่ดอยอินทนนท์ เนื่องด้วยหลักสูตรครูสมาธิ ... ภาคทฤษฎี ได้เสร็จสิ้นไปแล้ว ... และยังคงเหลือภาคปฏิบัตินี่แหละ ... ที่เป็นลำดับต่อไปที่ต้องสอบให้ผ่าน ... ธุดงค์เดินขึ้นดอยอินทนนท์ 3 วัน ... บุญกุศลที่เกิดจากการตั้งใจปฏิบัติ ... บุญนั้น ขอน้อมนำมอบแด่ ตนเอง ผู้มีพระคุณรวมถึงมารดาบิดา ปู่ย่าตายาย เป็นต้น ... และขอน้อมนำบุญนั้น มอบแด่ เจ้ากรรมนายเวรของข้าพเจ้าทุกผู้ทุกนาม ... อีกทั้ง ผู้ที่ได้สัมพันธ์กันมาในทุกภพชาติ และ ปัจจุบันชาติ ... ผู้แวะเวียนเก็บเกี่ยว ข้อกรรมที่ได้เล่าแจ้งให้ได้ทราบ ผู้เยี่ยมเยียน ... อนุโมทนา สาธุ ร่วมกันนะคะ สาธุ สาธุ สาธุ ค่ะ