แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!"เทพผู้พิทักษ์ทั้งสี่"น.64

ซ่าๆๆ...สายลมโชยเอื่อยลอยผ่านเข้ามากระทบผัสสะคนในที่ประชุมนั้น คล้ายจะเป็นดังสักขีพยานในรอยกรรมของผู้มีส่วนร่วม
ณ สถานที่แห่งนี้...พุธขนลุกไปทั่วสารพางค์กาย เหมือนจะคิดอะไรได้บางอย่าง
"พ่อนึกอยู่แล้วเชียว ว่าทำไม่ถึงต้องยกเจ้าให้กับท่านพระอาจารย์"พุธอุทานพร้อมเอามือลูบหัวบุตรน้อยด้วยความเอ็นดู
ความจริงก่อนหน้าที่พระอาจารย์จะเล่าเรื่องราวลี้ลับให้ฟัง พุธได้ทำพิธียกอาริยาให้เป็นบุตรบุญทำของท่านเป็นที่เรียบร้อยแล้ว!

อ้า...ความบังเอิญอาจไม่มีอยู่จริง เรื่องราวทุกอย่างที่เกิดขึ้นนี้เห็นทีจะเป็นด้วยอำนาจแรงอธิษฐาน และวิบากกรรมที่จำต้องชดใช้ให้ตกไป
ตราบใดที่เรายังเวียนว่ายตายเกิดอยู่ในสังสารวัฎอันเนินนานนี้ ตราบนั้นการเดินทางย่อมหมุนวนเวียน มายังจุดเริ่มต้นใหม่อีกครั้ง ณ ที่ใดสักแห่ง...

วันเวลาผ่านไปอย่างรวดเร็ว อาริยา เติบโตขึ้นท่ามกลางความรักความเอาใจใส่ของพุธ เพ็ญ และหลวพ่อพระอาจารย์
ด้านเสนาสนะทางสำนักได้ดำเนินการปลูกสร้างสำเร็จเป็นไปอย่างเรียบง่าย โดยไม่ยึดติดในรูปแบบวัตถุนิยมมากนัก

"พ่อจ๊า หนูฝันเห็นงูอีกแล้วค่ะ "เด็กน้อยในวัย ๑๐ ปีร้องบอกผู้เป็นพ่อหลังจากตื่นขึ้นเช้าวันหนึ่ง ซึ่งกลายเป็นเรื่องปกติธรรมดาไปเสียแล้ว
"งูบอกอะไรหนูอีก ล่ะลูก"
"บอกว่า หลวงพ่อไม่สบายให้นำยาไปถวายท่านด้วย"

ปกติพุธจะพาอาริยาไปกราบหลวงพ่อทุกวันพระ ซึ่งในช่วงเย็นจะมีการแสดงธรรมโปรดญาติธรรมทุกครั้ง
สะท้อนให้เห็นภาพวิถีชีวิตความเป็นอยู่ของชาวพุธซึ่งผูกพันธ์กับพระศาสนามายาวนาน...

"อ้าว พี่พุธทำไมมาช้าจัง พระอาจารย์ท่านไม่สบาย พวกเรากำลังปรึกษากันอยู่ว่าจะพาท่านไปหาหมอ แต่ท่านดื้อไม่ยอมไป"
เพ็ญพร้อมเหล่าแม่บ้านกลุ่มหนึ่งไปอยู่ค้างที่วัดเพื่อรักษาอุโบสถศีล ร้องทักขึ้นเมื่อเห็นหน้าคนสนิท
"ก็มัวไปหาซื้อยาให้ท่านอยู่นี้แหละ"พุธกล่าวพร้อมชูห่อยาต้มมัดหนึ่งขึ้นเพื่อแสดงหลังฐาน สมัยนั้นในถิ่นทุระกันดารยังไม่มีการสื่อสารด้านเทคโนโลยี
จึงยากแก่การติดต่อ จำต้องเดินทางด้วยน้ำพักน้ำแรงของตนเองเสียเป็นส่วนมาก
"เอ๊ะ!แล้วพี่รู้ได้อย่างไรว่า ท่านไม่สบาย?"

พุธหันไปมองดูบุตรสาว แทนคำตอบ อาริยายิ้มอย่างไร้เดียงสา กล่าวกับแม่บุญทำของเธอว่า
"พี่งูมาบอกให้พ่อหนูซื้อยาถอนพิษไข้มาลาเรียมาต้มให้หลวงพ่อกินค่ะ"

หลังจากวันนั้นเป็นต้นมา ชาวบ้านในถิ่นนั้นต่างเริ่มให้ความสนใจอาริยาเป็นพิเศษ เพราะเธอมักจะมีนิมิตแปลกๆเกี่ยวกับพญานาค พร้อมเรื่องราวต่างๆ
ทำนองว่าสื่อสารติดต่อกับสิ่งเร้นลับได้ มาบอกเล่าอยู่เสมอๆ...ซึ่งเรื่องนี้หลวงพ่อพระอาจารย์ในสำนักเองก็มิได้บอกกล่าวอะไรมาก
เพราะเกรงจะเกิดเป็นผลเสียหายต่อหลักธรรมคำสอนของพระศาสนาในอนาคตได้

ท่านจึงบอกแต่เพียงว่า "อาริยามาทำหน้าที่ของเขา และจะต้องประพฤติพรหมจรรย์ไปจนตลอดชีวิต"

 

ยินดีต้อนรับทุกท่าน ที่ชื่นชอบการอ่านนิยายลี้ลับอิงธรรมะ ครับ

 

ทำไมนิทานสั้นจังเลยอ่ะ แมวเหมียว ปีใหม่ทั้งที ขอแบบเยอะๆ ได้ป่าว

 

รอ

เมื่อไหร่ จะเริ่มอีก รอหนอ
:'p;k03

 

"แม่หมอน้อย...แม่หมอน้อย ช่วยป้าด้วย!"เสียงป้าสมรคนในหมู่บ้านร้องเรียกหาอาริยาซึ่งบัดนี้เธอได้กลายเป็นที่พึ่งยามยากของคนในหมู่บ้านไปเสียแล้ว
หลังจากที่หลวงพ่อพระอาจารย์ได้สอนวิธีเจริญสมาธิภาวนา เธอก็ได้รู้และได้สัมผัสกับสิ่งลี้ลับได้อย่างน่าอัศจรรย์
"มีอะไรหรือค่ะป้า"
"ก็บังอรนะสิ เป็นอะไรก็ไม่รู้อยู่ดีๆก็พูดเสียงแปลกๆคล้ายเสียงผู้ชาย บ่นว่ากูหิว กูหิว อยู่ตลอดเวลา...ทีแรกป้าก็นึกว่ามันพูดบ่นลอยๆตามประสาไปอย่างนั้นเอง
เลยดุมันออกไปว่าแกเป็นอะไรนางบังอรพูดจาให้มันดีๆหน่อย!มันกลับขึ้นเสียงตะหวาดใส่ป้า ว่ากู่ไม่ใช่บังอรไปหาอาหารมาให้กูกินเดียวนี้!เดียวกูจับหักคอซะเลย!...
ป้าเห็นแววตาบังอรมันน่ากลัวมาก เลยรีบวิ่งออกจากบ้านมาหาหนู่นี้แหละ"แกพูดไปพลางเนื้อตัวสั่นงันงก...

ป้าสมรอยู่กับหลานสาวสองคน ซึ่งลูกสาวแท้ๆของแก่ทิ้งมรดกไว้ให้เลี้ยงดู นานๆถึงจะได้กลับมาเยี่ยมบ้านสักครั้งหนึ่ง เนื่องจากฐานะค้อนข้างยากจน
บังอรหลานสาวป้าสมรซึ่งเป็นรุ่นพี่อาริยาหลายปีจึงมิได้ร่ำเรียนหนังสือต่อเหมือนคนอื่นๆ คงออกเก็บผักตัดฟืนขายเลี้ยงชีพกินไปวันๆ
วันไหนพอได้ขายผักหมด ก็พอมีกินอิ่มท้องบ้าง ของดีๆนั้นอย่าหวังเลยเพราะแกคงไม่มีปัญญาซื้อกุ้งหอยปูปลากินเองได้แน่ ผัวแก่ตายไปนานแล้ว
เรี่ยวแรงก็เริ่มอ่อนล้าลงทุกที...นี่แหละหนอชีวิต!

"ไม่เป็นไรนะค่ะป้า ใจเย็นๆเดี๋ยวหนูดูให้ค่ะ"เด็กน้อยอาริยาซึ่งดูท่าว่าจะเป็นผู้ใหญ่เกินวัยเข้าสู่สมาธินั่งหลับตาภาวนาอยู่พักหนึ่ง
ป้าสมรรอลุ้นอยู่ด้วยใจระทึก ทั้งเป็นห่วงและทั้งกลัวจิตใจจึงมิใคร่จะอยู่กับเนื้อกับตัว...



เวลาผ่านไปไม่นาน อาริยายิ้มน้อยๆแล้วลืมตาพูดขึ้นด้วยเสียงใสเป็นปกติว่า...
"เขาเป็นทหารนักรบสมัยโบราณค่ะป้า ไม่มีใครทำบุญอุทิศส่วนกุศลไปให้ พอดีวันนั้นมีคนทำพิธีนำอาหารคาวหวานใส่กระทงแล้วไปวางทิ้งไว้ที่ทางสามแพร่ง...
พี่อรเห็นขนมในกระทง แล้วเข้าไปหยิบกิน...เขาจึงโกรธแล้วเข้าแฝงร่างตามมาถึงบ้านค่ะป้า"

"ฮ่ะ จริงหรือเนี่ยะ!ป้านึกสังหรณ์ใจอยู่แล้วเชียว พอนังอรมันกลับมาถึงไม่เห็นมันหาบผักหาบของกลับมาด้วย เนื้อตัวนี่เลอะมอมแมมไปหมด...
ยังไม่ทันได้ถามก็เห็นมันเดินวนไปวนมาคล้ายจะหาอะไรสักอย่าง "
"เขาหาเหล้ากับของกินบางอย่างที่เขาชอบค่ะป้า รู้สึกในกระทงยังขาดอยู่"อาริยาพูดอย่างฉะฉานคล้ายอยู่ในเหตุการณ์จริง แล้วจะไม่ให้เธอเป็นที่ยอมรับของชาวบ้านได้อย่างไร?
"แล้วมีวิธีแก้ไขหรือเปล่า แม่หมอน้อย...ป้าเป็นห่วงนังอรเหลือเกินกลัวว่ามันจะเป็นอะไรไป!"
เมื่อรู้สาเหตุเป็นที่แน่ชัดแล้วป้าสมรเปลี่ยนจากความกลัว มาเป็นความห่วงหาอาทร...

หากบังอรเป็นอะไรไปแกคงต้องอยู่อย่างอ้างว้างเดียวดาย ครั้นจะพึ่งลูกสาวแท้ๆของตนเองนั้นก็ไม่รู้ว่ามันจะกลับมาวันไหน นี้ก็ห่างไปนานหลายปีแล้ว
วิถีชีวิตของคนมีกรรมอันถูกลิขิตจัดสรรคไว้แล้ว ยากที่จะหลีกเลี่ยงได้ หากทางดำเนินก้าวต่อไปผิดผลาดอาจมิได้กลับมาสร้างความดีใหม่ในภพมนุษย์!...

"ไม่เป็นไรค่ะป้าหนูบอกเขาแล้วให้รอก่อน เดี๋ยวจะบอกพ่อนำสิ่งที่เขาต้องการไปให้"จากนั้นเมื่อพี่อรหายเป็นปกติแล้วหนูขอให้ป้าพาพี่อรไปบวชรักษาศีล ๘ ที่วัดสักเจ็ดวัน นะค่ะ
แล้วแผ่อุทิศส่วนบุญกุศลไปให้เขา จากนั้นก็ไม่เป็นไรแล้วค่ะ...

ป้าสมรตรงเข้าไปสวมกอดอาริยาด้วยความเอ็นดู "โธ๋ แม่หมอของป้า ตัวแค่นี้ช่างมีน้ำใจงดงามดีแท้"
ตั้งแต่อาริยาเกิดมาพุธก็มิได้รับความเดือดร้อนเรื่องการงานและการเงินแต่อย่างใด เพราะทรัพย์ส่วนหนึ่งที่ได้มาจากมิติลี้ลับนั้น
มันมากพอที่จะให้คนไม่ประมาทอย่างพุธได้ใช้เลี้ยงชีพไปจนตลอดชีวิต...เมื่อกาลเวลาล่วงเลยผ่านมาจิตใจของพุธก็เริ่มได้รับความสงบร่มเย็นมากขึ้นทุกทีๆ
กลายเป็นทั้งพ่อและแม่ที่ดีของอาริยาไปโดยปริยาย เพราะก่อนที่อาภรณ์จะอำลาจากไปเขาได้ให้คำมั่นสัญญากับเธอไว้ว่าจะต้องเลี้ยงดูอาริยาเป็นอย่างดีที่สุด
ด้วยเหตุนี้เขาจึงมิได้มีภรรยาใหม่ เพราะเธออาจมิได้รักและเอาใจใส่อาริยาดีเท่ากับลูกในไส้ของตนเอง...

แล้วพุธก็หวนกลับมาทบทวนความหลังในนิมิตที่พญางูใหญ่ได้เคยบอกไว้ว่า "ต้องแลกกับลูกนะ"นั้นหมายถึงเขามีหน้าที่ต้องดูแลรักษาบุตรน้อยอันถือกำเนิดมาจาก
พญางูใหญ่ผู้สูงศักดิ์ในอดีชาตินั้นเอง พุธเชื่ออย่างนั้น...



เมื่ออาริยามีอายุครบ ๑๖ ปี เขาจะผ่านอุปสรรค์อำนาจแรงสิเนห์หาทางโลกโลกีย์วิสัยไปได้หรือไม่?
เมื่อเจ้าชายต่างนคร และอริราชศัตรูเก่าในกาลก่อน อุบัติเวียนมาประสบพบเธอเข้าในชาติปัจจุบัน!



สัญญารักในอดีตภพนาคราช กับความรักในภพมนุษย์ เธอจะเลือกใคร??

(โปรดติดตามตอนต่อไป)

 

.........................................................................................

 

รออ่านตอนต่อไปหนอ...

 

แวะมาให้กำลังใจพี่แมวเหมียวค่ะ สู้ๆๆๆๆๆๆ ค่ะ

(f)(f)(f)(f)(f)(f)(f)(f)(f)(f)

 

:z2:z7:z12:z13:z16:z17;k03;aa8;aa40;aa43catt10catt12catt15catt24

 

สัญญารักในอดีตภพนาคราช กับความรักในภพมนุษย์ เธอจะเลือกใคร??

เธอไม่เลือกใครเลยค่ะ นอกจากทางสงบ...คริคริ

 

คอยเช้า...คอยเย็น...ไม่เห็นกลับมา...(หนังขาดตอนอ่ะ เหมียวน้อย)

 

พี่ครับ จาก แมวเหมียวมงคลฟีล์ม ภูมิใจเสนอ!

เปลี่ยนเป็น แมวเหมียวมงคลฟีล์ม เต็มใจเสนอ! เข้าท่ามั้ยพี่

 

"สรรพสิ่งหมุนเวียนเปลี่ยนผัน
วิบากซ้ำกรรมแทรกทนฝืน
บุญหนุนช้ำอกปลดคืน
จิตชื่นแจ่มใสเบิกบาน"

อาริยาเจริญวัยขึ้นโดยลำดับ สมัยนั้นสตรีเพศยังไม่เป็นที่ยอมรับให้มีการศึกษาสูง นอกเสียจากคนมีฐานะดีหรือไม่ก็อยู่ในระดับชนชั้นเจ้าขุนมูลนาย
อาริยาเธอเป็นผู้มีแววฉลาดวิชาความรู้ที่เธอสนใจ จึงมิได้หยุดอยู่แค่ศิลปะการครองเรือนเหมือนกับผู้หญิงธรรมดาทั่วไป
กิติศัพย์ของเธอขจรไปทั่วชนบทถิ่นนั้นรู้ถึงคหบดีใหญ่ในเมืองหลวง หลังจากที่เดินทางมาขอให้เธอช่วยดูเรื่องราวบางอย่าง
เธอก็ช่วยไขปัญหาให้ตกไปได้อย่างน่าอัศจรรย์

"ไปอยู่กับฉันนะแม่หนู ฉันจะส่งเสียให้เธอได้ร่ำเรียนสูงๆ"คุณนายภรรยาของท่านคหบดีเอ่ยปากเชื้อเชิญ เมื่อเห็นว่าอาริยามีแววทางการรักษาพยาบาล
ความจริงนางอยากจะได้เธอไปเลี้ยงเป็นลูกสาว หลังจากได้เห็นอากัปกิริยามารยาทของแม่หนูน้อยเมื่อแรกสัมผัสนั้นช่างเป็นที่น่าประทับใจนัก
"หนูขอปรึกษาหลวงพ่อก่อนนะค่ะ"ความจริงเธออยากออกไปทัศนาการในสิ่งที่ยังไม่เคยรู้เห็น หากหลวงพ่ออนุญาตเธอคงได้เรียนรู้สิ่งที่เป็นประโยชน์
ในการช่วยเหลือเพื่อนมนุษย์ต่อไปในภายภาคหน้า สมกับที่เธอได้เกิดมาเพื่อสร้างบารมีโดยแท้
"ได้จ๊ะ แล้วป้าจะรอคำตอบจากหนูนะ ช่างเจรจาเสียจริงแม่หนูของป้า"คุณนายรำพึงเอ่ยปากออกไป
เมื่อตนหมดโอกาสที่จะมีลูกด้วยตนเองนางจึงตั้งความหวังไว้ที่อาริยา

หลวงพ่อแท้ๆในอดีชาติมองดูอาริยาด้วยจิตอันปล่อยวาง เพราะรู้ว่าจากนี้ต่อไปอาริยาต้องเจอบททดสอบอันหนักหน่วง ซึ่งเธอจะต้องฟันฝ่าวิบากกรรมนั้น
ด้วยตัวของเธอเอง
"ไปเถอะลูก เดินทางโดยสวัสดิภาพ เมื่อเจ้ากลับมาเรื่องราวทุกอย่างจะถูกคลี่คลาย พ่อขอให้เธอจงประสพความสำเร็จ"
"สาธุ เจ้าค่ะหลวงพ่อ"พุธมิได้ทัดทานหรือห้ามปรามแต่อย่างใด เขาตามใจเธอมาตั้งแต่ไหนแต่ไรแล้วกลับเป็นการดีเสียอีกที่บุตรสาวของตน
จะได้เจริญก้าวหน้าทางการศึกษา ไม่ต้องมีวิถีชีวิตชาวนายากลำบากเช่นตน แต่ในส่วนลึกแล้วพุธยังคงเป็นห่วงและคิดถึงอยู่มิเว้นวาย ตามประสาผู้เป็นพ่อ

คืนนั้นหลังจากอาริยากำลังนั่งเจริญสมาธิอยู่โดยปรกติ ภาพพญางูใหญ่ก็บังเกิดขึ้นพร้อมกับชูคอแผ่พังพานใหญ่ดูหน้าเกรงขามยิ่งนัก!
หากแต่มันเป็นภาพที่เธอคุ้นเคยเสียแล้ว...
"เอ๊ะพี่งู มีเรื่องอะไรหรือจ๊ะ"เธออุทานถามออกไปประหนึ่งคนรู้จักกันมานาน
"ไม่ไปได้ไหม อาภัสรา พี่ไม่อยากให้เธอจากไปไกลรัศมีเขาพระธาตุนาล้อมแห่งนี้เลย"
"น้องไปเพื่อศึกษาหาความรู้ ไม่นานก็กลับมาพี่งูไม่ต้องเป็นห่วงนะจ๊ะ"อาริยายิ้มตอบพญางูใหญ่ซึ่งยืนชูคอทำท่าเหมือนอยากจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัว
เพื่อไม่ให้เธอจากไปไหน

เหมือนจะรู้และเข้าใจความห่วงหาอาวรณ์ในพญางูนั้น อาริยาได้ปรารภธรรมขึ้นเพื่อปลอบประโลมใจให้พี่งูของเธอคลายความระทมทุกข์
"พี่ยังไม่เลิกเรียกฉันว่า อาภัสราอีกหรือจ๊ะ พี่อย่าได้ยึดติดในภพชาติอันหาสาระแก่นสารมิได้เลย สัญญาเป็นของไม่เที่ยงพาใจให้ทุกข์จมอยู่ในวังวนแห่งมายา
ควรที่เราจะทำความสงบใจ มีจิตปล่อยวางความยึดมั่นถือมั่น ความเป็นอิสระแห่งใจจะนำเราให้เข้าถึงฝั่งอันเกษมปราศจากความทุกข์"
"สัพเพสัตว์ตา อะเวรา อัพพยาปัชชา อะนีฆา สุขีอัตตานัง ปริหะรันตุ"เธอจดจำธรรมะของหลวงพ่อได้ขึ้นใจ สุดท้ายเมื่อส่งกระแสจิตแผ่เมตตาไปยังพญางูนั้น

ทันใดนั้นเอง!ร่างของพญางูใหญ่ก็พลันกลายกลับเปลี่ยนเป็นมานพหนุ่มรูปงาม มีรัศมีเปล่งประกายสดใส หมอบกราบแทบเท้าของเธออยู่ ณ เบื้องหน้า
ตลอดระยะเวลา สิบกว่าปีที่ผ่านมาอาริยาไม่เคยเห็น พี่งูของเธอแปลงร่างเป็นมนุษย์เลย
มานพนั้นค่อยๆเงยหน้าขึ้นมองดูอาริยา แล้วกล่าวขึ้นว่า"พี่จะรอค่อยการกลับมาของเธอ หากเกิดอะไรขึ้นขอให้น้องจงระลึกถึงพี่ พี่จะส่งบริวารไปช่วยเหลือทันที"

เมื่อกล่าวจบมานพหนุ่มนั้นก็หายวับไปทันที อาริยาถอนออกจากสมาธิ มาสังเกตุอาการของตนเองยามเมื่อสบสายตากับพี่งูจำแลงในร่างมานพหนุ่มรูปงามนั้น
มันช่างมีอานุภาพรึงรั้งจิตใจได้อย่างน่าอัศจรรย์!...ความจริงเธอยังไม่ล่วงรู้ถึงอดีตชาติเดิมและหน้าที่ของตนเองดีสักเท่าใดนัก แต่คงอีกไม่นานหรอกหนา
อาริยาเอ่ย!



"พี่งู...พี่เป็นใครกันนะ"

 

แหม...เข้าใจจบตอนนะจ๊ะ แมวเหมียว

 

มารอติดตามพี่งูด้วยคน

 

มารออ่านนิทานจากเหมียวน้อยด้วยคนค่ะ

 

เมื่อไหร่แมวเหมียวจะเอานิทานมาให้หนอ...

 

"แต่นี้ต่อไปหนูเรียกฉันว่าแม่นะ"คุณนายภรรยาท่านคหบดีมีจิตโสมนัสยิ่งนัก เมื่อรู้ว่าทุกอย่างเป็นไปดั่งใจหวัง
"ค่ะคุณแม่ ขอบพระคุณที่กรุณาหนูนะค่ะ"รูปสมบัติอันสมบูรณ์งามพร้อมสืบเนื่องมาแต่บุญกุศลครั้งอดีต ไม่แค้นเคืองโกรธอิจฉาริษยาผู้ใด ให้ทานด้วยความเคารพ
เมตตาอนุเคราะห์สรรพสัตว์ทั้งหลาย ฯลฯ ด้วยบุญกุศลและคุณธรรมเหล่านี้เธอจึงเป็นที่รักของคนโดยทั่วไป

อาริยาศึกษาเล่าเรียนวิชาการแพทย์จากสถานศึกษาและความรู้บางส่วนนางได้รับโดยตรงมาจากคุณนาย เพราะอดีตคุณนายก็เคยเป็นหมอพยาบาลฝีมือดีมาก่อน
ภายหลังเมื่อได้รู้จักกับท่านคหบดี จึงออกมาดูแลท่านและเปิดสถานพยาบาลเล็กๆด้วยตนเอง

เมื่ออาริยาต้องพบปะกับบุคคลมากมายมีทั้งป่วยแบบธรรมดา และป่วยด้วยอำนาจเจ้ากรรมนายเวรเธอก็สามารถรักษาแนะนำได้ถูกจุดถูกโรคเสมอราวกับหมอทิพย์เทวดาก็ปานกัน!
จนครูอาจารย์ทึ่งในความสามารถ ถึงแม้จะได้รับคำชมเธอก็มักจะถ่อมตัวอยู่เสมอๆ
"เป็นเพราะคุณแม่อบรมสั่งสอนมาดีค่ะ หนูถึงเรียนรู้ได้ไว"ความฉลาดบวกกับความสามารถพิเศษ อาริยามักจะสื่อสารติดต่อกับสิ่งลี้ลับที่แฝงมากับบุคคลหลากหลายประเภท
มีทั้งที่เป็นเทวดาอยู่รักษาประจำตัว และมีทั้งวิญญานภูตผีปีศาจที่แฝงมาทำร้าย ในผู้ป่วยบางรายเธออาจต้องเหนื่อยเป็นกรณีพิเศษเพราะต้องใช้กระแสจิตสูงในการรักษาโรคบางอย่าง
ที่นอกเหนือเกินกว่าอำนาจยาแพทย์แผนปัจจุบันจะรักษาเยียวยาให้หายได้ แต่อาริยาก็มิเคยบ่นย่อท้อราวกับว่าเป็นหน้าที่หลักสำคัญที่จะต้องช่วยเหลือพวกเขาเหล่านั้นให้หายเป็นปกติ
โดยมิคิดมูลค่าในการรักษาพยาบาลแต่อย่างใด เพราะครอบครัวของท่านคหบดีนั้นมีทรัพย์สมบัติมากจะใช้จ่ายอย่างไรก็หาได้พร้องหมดไปไม่!

ในความรู้สึกของอาริยา เพียงแค่ได้เห็นพวกเขาเหล่านั้นหายป่วยจากโรคมีชีวิตความเป็นอยู่ที่ดีขึ้น เธอก็มีความสุขใจอิ่มเอมเปรปรีด์สุดที่จะบรรยายได้แล้ว
เหมือนกับบารมีจัดสรรคไว้ ถึงแม้ว่าจะอยู่ห่างไกลจากหลวงพ่อที่สำนักปฎิบัติเขาพระธาตุนาล้อม เมื่อมีเวลาว่างอาริยามักจะชวนคุณแม่ใหม่ของเธอไปพักปฎิบัติธรรมที่วัดในระแวกนั้นอยู่เสมอ...

อาริยางามทั้งจริยาและมารยาทยามดรุณีแรกรุ่นนั้น เธอมิเป็นสองรองใคร
เป็นธรรมดาของหญิงงามย่อมมีผู้หมายปอง ในสังคมชนชั้นสูงของท่านคหบดีนั้น มีชายมากหน้าหลายตาล้วนแต่อยู่ในฐานะระดับเศรษฐีหลายคนมารุมล้อมเธอ มีทั้งรุ่นหนุ่มน้อยจนถึงรุ่นหนุ่มเหลือน้อย
ต่างก็มาร่วมสโมสรศึกชิงนางให้อาริยาต้องปวดหัวอยู่เสมอ แต่เธอก็มิได้มีจิตปฎิพักตร์ข้องเกี่ยวใครเป็นพิเศษคงวางตัวเยี่ยงกุลสตรีที่ดีงามมาโดยตลอด

คงไม่เหมือนกับผู้หญิงในยุคสมัยปัจจุบัน ซึ่งนับวันจะหาค่าความเป็นกุลสตรีได้ยากยิ่งนัก!

"ระวังตัวให้ดีนะ อาภัสรามีคนกำลัง วางแผนการณ์บางอย่างเพื่อทำลายเธอ!"
"ทำลาย...ใครกันค่ะพี่งู"อาริยาสดุ้งตื่นขึ้นมากลางดึกคืนหนึ่ง เธอครุ่นคิดถึงเสียงเตือนแว่วมาจากท่านพญานาคราชผู้อยู่แดนไกล
หลังจากงานด้านรักษาพยาบาลมีมากขึ้น อาริยาก็มิใคร่จะได้เจริญจิตภาวนาอย่างเต็มที่เท่าใดนัก มีแต่เรื่องคิดที่จะช่วยเหลือผู้อื่นจนสูญเสียพลังจิตไปมาก การสื่อสารบางอย่างจึงไม่ชัดเจนเหมือนดังแต่ก่อน
"พี่งูมาเตือน นี้มันเรื่องอะไรกันแน่ค่ะ"นางอุทานอย่างแผ่วเบาในห้วงมโนนึก เมื่อมองไม่เห็นว่าเธอจะมีศัตรูที่ไหน จึงมิได้คิดฉงนใจ

ความรักทำให้คนตาบอด นิยามคำนี้ปรากฎเป็นความจริงขึ้นมาแล้ว!
"ฮ่าๆๆๆ...เมื่อไม่ได้ด้วยเล่ห์ก็ต้องเอาด้วยกล..ฮ่ๆๆๆ"ทวีป เศรษฐีหนุ่มใหญ่ผู้เป็นพ่อม้ายมานาน เขานิยมชมชอบอาริยามาตั้งแต่แรกพบเห็น กำลังคิดวางแผนจะใช้ยาเสน่ห์ปล่อยของใส่อาริยา
ในงานเลี้ยงสำคัญเย็นวันท่านคหบดีพาเธอไปร่วมด้วย เมื่อมีโอกาสทวีปจึงแอบนำบางสิ่งบางอย่างใส่ให้เธอกิน!...

"อาริยา ช่วงหัวค่ำในวันพรุ่งนี้เธอออกมาหาฉันที่ศาลาริมน้ำนะ ฉันจะให้ของบางอย่างแก่เธอ เพื่อเป็นการตอบแทนน้ำใจที่เธอช่วยเหลือฉันคราวนั้น"
หลังจากอาริยาได้ดื่มน้ำส้มในงานเลี้ยงเย็นวันนั้นแล้ว ความรู้สึกแปลกๆก็บังเกิดขึ้น มีอาการเขินอายและใจสั่นๆยามจ้องมองสบตา หนุ่มใหญ่คนนั้นคล้ายดังต้องมนต์สะกด!
"ค่ะ พี่ทวีป"อาริยาตอบรับอย่างง่ายได้!

อาการทำนองนี้เธอเคยรักษาผู้ป่วยให้หายมาหลายรายแล้ว แต่เหตุไฉนเมื่อเธอโดนเข้ากับตนเองบ้างกลับเรียกสติของตนกลับมามิได้!

อ้า...เธอจะรู้บ้างหรือไม่นะว่าอดีตชาติก่อน ชายชื่อทวีปผู้นี้ เป็นกษัตริย์ผู้ตามราวีหมายปองเธอมาเป็นคู่ครองตั้งแต่ครั้งปางบรรพ์แล้ว
ซึ่งกษัตริย์ผู้นี้เอง เป็นผู้ยกทัพมาตีบ้านเมืองของบิดาเธอจนต้องพ่ายแพ้หนีมาพึ่งบารมีท้าวศรีบรมฉัตรนาคราชในคราครั้งนั้น ...
ภายหลังออกติดตามมาได้เพียงครึ่งทาง กลับต้องยอมล่าถอยไปเมื่อพบกับกองทัพพญานาคราชของท้าวศรีบรมฉัตร แต่ทวีปกษัตริย์ในคราวนั้นหาได้ยอมหยุดอยู่เพียงแค่นี้ ท้าวเธอได้ตั้งจิตอธิษฐานไว้ว่า
"ถึงชาตินี้ข้ามิได้สมหวังในความรัก ก็ขอให้ชาติต่อๆไปได้สมหวัง และได้นางอาภัสรามาครอบครองในชาติต่อๆไปด้วยเทอญ!"...

"เพล้งๆๆๆ..."เสียงแก้วน้ำชาร่วงหล่นลงมาจากมือท่านสมภารเจ้าสำนักเขาพระธาตุนาล้อม เย็นวันเดียวกันนั้นขณะที่กำลังยกขึ้นดื่ม!
แก้วใบนี้เองอาริยาเป็นคนนำมาถวายท่านกับมือ!...
"อาริยา"เสียงอุทานดังลั่นกุฎิ พร้อมกับส่งกระแสจิตไปถึงลูกสาวต่างแดนโดยฉับพลัน!...

ความมีทิฎฐิมานะอย่างแรงกล้าของกษัตริย์ไม่ว่ายุคสมัยใดจะไม่สามารถลดน้อยถอยลงไปได้เลย ตราบใดที่เขายังไม่พบแสงสว่างทางธรรม
เฉกเช่นเดียวกับทวีปผู้ถูกแรงสิเน่ห์หาครอบงำจิต ยากนักจะทำให้สงบระงับได้


เมื่ออาริยาไปตามนัด ด้วยจิตใจอันร้อนรุ่มปานไฟแผดเผา! นางจะผ่านเหตุการณ์อันเลวร้ายไปได้หรือไม่? ทวีปจะให้ของอะไรแก่นาง?



(โปรดติดตาม ตามๆๆ)

 

แหม..กำลังอ่านมันๆ เลยอ่ะ

 

วันสบายๆ กับความบันเทิงแมวเหมียวมงคลฟีล์ม ^^