เรื่องเด่น เรื่องเล่า "นักขุดกรุ"มือขลัง ขมังเวทย์ที่สุดในแผ่นดิน

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า'เจ้าถ้ำ'!!!
===============

เล่นลูกนี้ผมก็ไม่สนเหมือนกัน ทำตีลูกมึนคอนไอ้ปืนโตออกเดินฉับ ๆ นำหน้าคุณนงอย่างไม่มีลีลา คนตามหลังก็หอบข้าวของจุกจิกผู้หญิงตามติด ถึงที่หมายเธอก็รีบเดินตัดลำธารไปฟากตรงข้ามหายไปในพุ่มไม้ ผมยืนหันหลังให้มองมาที่กองไฟห่างไปสิบกว่าก้าว ไม่เห็นมีใครสนใจมองมาทางเราสองคน พวกชาวกรุงนี่แปลกพิลึก บางเวลาก็หัวเก่าโบราณ บางทีก็วัฒนธรรมตะวันตก ไม่ถือเขาถือเราเต็มตัว

ใช้เวลาไม่อ้อยอิ่งอย่างผู้หญิงยิงเรือตามพังเพย เสียงใสก็ลอยมาด้านหลัง..."เรียบร้อยค่ะ ไปกันเถอะ"

ไร้พิธีรีตอง เราเดินกลับได้เวลาพ่อครัวหัวป่าก์กับลูกมือตั้งสำรับมื้อแรกของวัน ทุกอย่างเรียบง่ายฉับไว กินเสร็จคุณชาติกระเหี้ยนกระหือรือ...

"น้องพราน..ขอซ้อมปืนสัก 4 - 5 นัด ไม่ได้ยิงไรเฟิลหลายวัน กลัวสนิมจับ"!

ว่าไงก็ว่าตามกันสิน่า ผมพยักหน้ากับบักสมไปทำหน้าที่ผู้ช่วยย่อยอาหารกัน เราเดินไปทางน้ำตกผีสิงที่กระโจนโครมคราม ส่งความงามธรรมชาติบริสุทธิ์ฉ่ำชื่นใจชั่วนาตาปี ไม่รับรู้ทุกข์สุขร้อนหนาวของคนที่บุกมาเยือน

น้ำตกผีสิงมีทำเลเหมาะประลองความแม่นหลายจุด ชัยภูมิดีที่สุดอยู่ข้างด้านขวา เป็นโขดหินใหญ่สูงตระหง่านแต่ด้านบนแบนราบปักหลักนั่งได้4-5คน เราปีนหินกัอนเล็กกว่าลัดเลาะขึ้นไป ความสูงบนนี้น้อยกว่าห้างน้อยกลางป่าใหญ่ แต่ระยะเล็งไปทางมุมซ้ายของน้ำตกจัดว่าเยี่ยม คาดคะเนไม่เกิน 25 หลา

ผมบอกบักสมกับมะและเจ้าดวงที่ตามมาสมทบ ช่วยกันหาก้อนหินขนาดกลมโตกว่า 2 กำปั้นสมมุติเป็นกระป๋อง ก้อนเรียวเป็นแท่งแทนขวด วางเรียงบนก้อนหินใหญ่น้อยสูงต่ำ 5 เป้า ถึงตอนนี้ชาวคณะทุกชีวิตเข้ามาเป็นกองเชียร์กองชม

ด้วยท่าปักหลักยืนใกล้เคียงการยืนบนห้าง ผมบอกคุณชาติยิงโดยไม่ต้องใช้กล้องติดปืน เพราะกลางคืนเจ้าอุปกรณ์ขยายเป้าราคาแพงก็คือคนตาบอดที่ไร้ประโยชน์

ลูกเศรษฐีประทับไอ้ปืนโตของตัวเอง กระบอกที่บักสมหมายมั่นปั้นมือใฝ่ฝันอยากเป็นเจ้าของ ซึ่งผมก็ดันมีวิธีอยู่ในใจที่จะทำให้ฝันของหนุ่มน้อยที่ราบสูงเป็นจริง แต่ตอนนี้ต้องปล่อยเจ้าของตัวจริงสำแดงฝีมือไปก่อน หลังจากปรับการเล็งด้วยศูนย์ปกติชั่วอึดใจ คุณชาติก็ร้องบอก...

"ยิงนัดแรกละนะ"!

กัมปนาทอาวุธร้ายลั่นแหวกอากาศประชันกับเสียงน้ำตก คลื่นอากาศรอบตัวระเบิดสนั่น แต่ผมไม่สะดุ้งสะเทือนเพราะเอามืออุดหูตั้งแต่คุณชาติร้อง

หินน้ำตกก้อนกลมเป้าแรกระเบิดกระจายเป็นเศษเล็กเศษน้อยกระเด็นหายวับ เป็นการยิงยอดเยี่ยม คนยิงทำท่าเซถอยหลังเพราะแรงสะท้อนหนักหน่วง ผมคุกเข่ารอจังหวะนี้อยู่แล้ว รีบใช้ฝ่ามือดันหลังไว้ตรงช่วงเอว

"บราโว"...คุณเทพร้องให้กำลังใจญาติผู้น้องคนอื่น ๆ ก็ปรบมือ สาวงามยิ้มแฉ่งเต็มหน้าเป็นยิ้มแรกของยามเช้า ยิ้มของเธอช่วยผลักไสความหม่นหมองของอากาศที่อึมครึมฝนทำท่าจะตกมิตกแหล่

"แม่นมากครับ"...ผมส่งกำลังใจอีกแรงเป็นความจริงไม่ยกยอ คุณชาติยิ้มหน้าบานเป็นจานเชิง ทรุดลงนั่งเคียงผม เป่าปากเอามือคลำช่วงรอยต่อระหว่างซอกแขนขวาจุดที่ประทับปืน แรงกระแทกปืนล้มช้างถือว่าแรงเอาการสำหรับคนที่เพิ่งฟื้นเจ็บป่วยสารพัดตั้งแต่หัวจรดขา ยังดีเหลือมือกับนิ้วที่ยังไม่เจ็บไว้เหนี่ยวไก

"ลับมือลองสายตาอีกสองนัดก็พอครับ..อย่าให้เจ็บ เก็บร่างกายไว้ค่ำนี้"

ผมเตือนกับแนะด้วยหวังดี ลูกเศรษฐีไม่คัดค้าน ลุกขึ้นยืนประทับไอ้ปืนโตหนสอง ได้ที่ก็เหนี่ยวไกใช้เวลาน้อยกว่าการยิงนัดแรก

กระสุนล้มช้างทำลายล้างจตุบาทเขี้ยวงาทุกสปีซีส์ในโลกนี้แฉลบก้อนหินใหญ่ที่วางเป้า ระเบิดบึ้มหนักแน่นกระดอนพุ่งหายไปในน้ำตกเบื้องหลัง นัดนี้คุณชาติเหนี่ยวไกเอาความเร็วเข้าว่า เป้ายาวเรียวสมมุติเป็นขวดพื้นที่เล็งมีนัอย ยังตั้งนิ่งที่เดิม

"อีกทีครับ ช้าลงหน่อย"...ผมกระตุ้นเป็นแรงใจ คุณชาติชักทำหน้าแหยเกออกอาการแหยงเล็ก ๆ แต่ก็กัดฟันหายใจเข้าปอดเฮือกใหญ่ ลุกยืนมั่นคงเล็งเป้าเชื่องช้า ค่อย ๆ เหนี่ยวไกนุ่มนวลตามวิธีการยิงปืนยาวอานุภาพแรงสูง

"เปรี้ยง"!

หินกัอนเรียวระเบิดเป็นหลายท่อนหายวับไปกับตา คนยิงถอนใจเฮือกทรุดนั่งข้างผมอีกหน คลำบ่าป้อย ๆ...

"2 ใน 3 เยี่ยมทีเดียว..ผ่านครับ"...ผมตัดสินตามความเป็นจริง ฝีมือการยิงของคนร่างกายไม่สมบูรณ์เต็มร้อยกับอาวุธควบคุมยาก ทำได้ขั้นนี้ต้องชมเชย เจ้าตัวเอาแขนซ้ายโอบบ่าผมอย่างไม่ถือตัว เอียงหัวเข้ามากระซิบข้างหู...

"ยิงจริงช้าอย่างนี้ได้หรือเปล่า..น้องพราน"?

เป็นคำถามที่เจ้าตัวรู้ดีว่า การประจัญกับเจ้าลายไม่มีเวลาประดิษฐ์ประดอยหรือพิถีพิถันกับการเล็ง ต้องไวและรวดเร็วกว่านี้อย่างน้อยอีกเท่าตัว!!!

"ไปว่ากันเฉพาะหน้าครับ จังหวะเปิดแบบไหนเราก็ฉวยใช้มัน อาจมีนาทีทองแค่หนเดียว มันไม่อนุญาตให้เราใช้โอกาสเปลือง"!

ผมตอบไม่อ้อมค้อม วินาทีมรณะคาดเดาไม่ได้ เราไม่ใช่ผู้กำหนด อยู่ที่ไอ้ลายต่างหากจะเปิดเกมส์อย่างไร? เราแค่เฝ้ารอตามวิถีทางของนักล่าที่คิดว่า...ใช่!

(((ยังมีต่อ)))

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

ยุทธวิธีเคาะสนิมผ่านด้วยดี คุณชาติพยายามฝืนอาการระบมหัวไหล่ไม่สำแดงอาการหรือโอดครวญให้ใครเห็น โดยเฉพาะต่อหน้าญาติผู้พี่ เกรงโดน "เสียบ" เปลี่ยนตัว!

ผมไม่ยอมเสียเวลา รีบพาคุณชาติบุกตะลุยไปที่ห้าง เข็นก้นคนดันทุรังขึ้นดูของจริง วัดระยะยิงกะเก็งมุมที่ควรเป็นจุดตาย สาวงามตามประชิดเราสองคนดั่งเงาตามตัว ในใจของเธอถ้าแหวกออกมาดูได้ น่าจะมีความคิดก็อปปี้เดียวกับคุณเทพ คือจ้องเปลี่ยนตัวคนนั่งห้างคู่กับผม หรือไม่ก็ปล่อยผมจัดการตามวิธีพรานมืออาชีพกับลุงพรานและบักสม วิถีของนักล่าตัวจริงที่ผ่านเงามัจจุราชเขี้ยวงามานับไม่ถ้วน

เธอไม่เอ่ยเอื้อนสิ่งเหล่านี้เป็นคำพูด หากแววตากับท่าทางผม "อ่าน" ออกทะลุปรุโปร่ง

แต่คุณชาติก็เหมือนพังเพยประชดประชัน..."ยิ่งแช่ง ยิ่งแกร่ง (ตายยาก)"!

"ผมส่องไฟให้คุณชาติยิงมือแรก ถ้าพลาดผมซ้ำเหมือนเป็นดาบสองทันทีไม่ต้องตกใจ ผมคอยดูแลไม่คลาดสายตา"

พูดเสียงดังเผื่อไปทางสาวงามที่ยืนด้านล่างห้างได้ยินชัดเต็มสองหูด้วย คุณชาติยิ้มชอบใจ เอามือโอบบ่าผมอีกเป็นหนสองของเช้าวันนี้ รู้สึกพิสวาทผมเป็นพิเศษ

"ขอบคุณน้องพราน ช่วยดูแลผมกับคุณนงมาตลอด ช่วยชีวิตเราหลายหน ผมไม่เคยลืม"!

ประโยคท้ายเสียงลูกเศรษฐีแปร่ง ๆ แบบคนตื้นตันใจ ผมสะอึก..มองสาวงามที่ยืนเยื้องด้านล่างเห็นตัวชัด ชักเกิดสติปัญญาคิดโจทย์พิสดารอันคลุมเคลือในสมองกับหัวใจยาวนานออกว่า...

ทำไมคุณชาติไม่ถามไถ่เรื่องของเรา ไม่ติดใจรุกกระหน่ำสอบถาม สืบสาวราวเรื่องให้เป็นเรื่อง?

หนี้ชีวิต!...บุญคุณชีวิตนี่เอง!!!

เป็นคำตอบของทุกเรื่องราว การให้อภัยในหัวใจคุณชาติมาจากเหตุนี้ หนุ่มนักเรียนนอกรู้เต็มอกว่าเกิดอะไรขึ้นระหว่างผมกับคู่หมั้นตัวเอง แต่เขาเลือกที่จะมองผ่านไป เพื่อใช้ชีวิตที่เหลือข้างหน้าอย่างมีความสุข

ผมกระจ่างดั่งนักบวชบรรลุทางธรรม...นี่คือกิเลสโลกียะทางโลก แต่จิตบางคราวอาจเข้าแตะวิถีโลกุตระได้ ด้วยการก้าวข้ามพ้นวิธีคิดของปุถุชนทั่วไป คุณชาติเป็นหนึ่งในร้อยพันหมื่นนั้น เป็นมนุษย์ที่ช่างหายาก!

ผมมองนาฬิกาข้อมือที่เจ้าของเดิมยืนข้างตัว ใจชักกระวนกระวาย ทำไมเข็มมันเดินเชื่องช้า อยากให้ค่ำมืดเร็วไว

รีบไต่ลงจากห้าง ชักชวนคุณนงกลับแคมป์ เราพล่าผลาญเวลาด้วยการพักผ่อน รอถึงยาม "สกุณฤกษ์" ของอาจารย์เลิศ ซึ่งเวลานั้นก็มาถึงไม่บิดพริ้วผิดเพี้ยนเช่นประโยคอมตะ..เวลาและวารีไม่เคยรอใคร!

แต่สิ่งที่เราไม่ได้รอ มันดันมาพาเหรดมาเยือนก่อน ฝนขุนเขาตะนาวศรีที่เราหวั่นเกรงตั้งแต่เช้า ได้ฤกษ์สำแดงเดชก่อนสกุณฤกษ์

มันไล่ถล่มมาจากทิศตะวันออก ลมกรรโชกช่วยหอบฝนเม็ดโตอย่างกับฝนไล่ช้าง เมื่อมันห่มคลุมแคมป์น้อยก็เหมือนเราโดนรุมทุกทิศทาง แคมป์ชั่วคราวกันแค่น้ำค้างกับกันลมเล็กน้อย แทบแหลกในห่าพิรุณ พวกเรากระจุกงันงกใต้ร่มไม้ใหญ่ ส่วนชาวเมืองหลบในเต็นท์ด้วยสภาพไม่ดีกว่าชาวเหมือง

คุณเทพวิ่งออกจากเต็นท์กวักมือเรียกผมเข้าไปอัดด้านใน อาจารย์กำลังวางอัฏฐกาลยามไม่ไยดีฝนฟ้าคะนอง...

"ไอ้ลายมันร้ายกาจ...มีผีป่า ห่าพนา เจ้าที่คุ้มครองเหมือนกัน ฝนวันนี้ไม่ปกติ แต่ก็ยืนยันได้ว่า เป็นฤกษ์ดีของเราแน่นอน"!!!

-------------------------
*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอน มีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

วันที่ ๒๒ มกราคม พ.ศ. ๒๕๖๕ ตรงกับวันเสาร์ แรม ๕ ค่ำ เดือน ๒ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล


ชุมพรเช้าวันนี้หมอกหนามากครับ

 

เปิดกระทู้วันหยุดต้อนรับเมฆฝนหม่นฟ้าตกโปรยปรายเป็นระยะ แต่ทางใต้มีหมอกหม่นมัวยามเช้า บรรยากาศไม่ค่อยแตกต่าง เหลือแต่บุญใส่บาตรกับการร่วมอนุโมทนาอันเป็นปกติ

 

'ทาน'ที่เป็นเส้นทางสู่นิพพาน
หลวงพ่อฤาษีวัดท่าซุงยืนยัน...

'ธรรมทาน'...สานปัจจัย
บวก'อภัย'....ยิ่งใหญ่ทาน
นิพพานถึง...ซึ่งสถาน
2 ประสาน...นำผ่านฉลุย!

 

ดูเวลาใกล้มื้อเที่ยง เลี่ยงไปจัดการมื้อสำคัญ ค่อยกลับมาพบกันเพื่อเข้าป่าล่าพยัคฆ์ ตอนมันส์ประทับใจที่ห้ามพลาด ห้ามกระพริบตา ปูเสื่อรอล่วงหน้าได้ ระวังเสื่อเปียกฝนหน่อยละกัน-ฮ่า

 

กลับเข้าห้วงเวลาดี ทีไทม์ ได้เวลาเดินทางเข้าป่า ขึ้นห้างวางกับดักเจ้าป่า ตามมาเลย รอการจิัมอีกอึดใจเท่านั้น

 

เรื่องทางโลกมีโศกสุขครบทุกอย่าง
เรื่องทางธรรมนำสว่างอย่างสดใส
ขอบคุณท่านผู้นำเรื่องปราดเปรื่องใจ
ที่ฝากให้รับรู้อยู่ด้วยกัน

.... ขอบคุณครับ

 

(ต่อ)...อาถรรพ์"เหล็กไหล"-ประจันหน้า'เจ้าถ้ำ'!!!
===============

จอมขมังเวทย์บรรยายเสียงดัง แข่งเสียงกระหน่ำฝนฟ้าเบื้องนอก กับลมที่พุ่งกระแทกผืนผ้าใบเต็นท์พึ่บพั่บ หวาดเสียวว่าจะล้มพับลงมาเมื่อไหร่ก็ได้ ยังมีรัศมีต้นไม้ใหญ่คุ้มบนคุมล่างไว้บ้าง แต่เม็ดฝนกับน้ำก็ทะลักเล็ดรอดเป็นสายทางด้านข้างตลอดเวลา คืนนี้อย่าว่าแต่จะนอน แม้นั่งจับเจ่าก็น่าทรมานสุดขีด!

"ฤกษ์ได้...ไปเลยน้องพราน ถ้าเห็นนกยูงหรือไก่ปรากฏตรงไหนในช่วงเวลานี้ยิ่งดี"!!!

โอ้โห...อาจารย์เลิศเล่นสรุปดังลั่นดื้อ ๆ ประชันเสียงฟ้าเสียงฝน ทำผมกับชาวคณะใบ้กิน ดินฟ้าวิปริตขนาดนี้ จะมีนกยูงตาถั่วหรือไก่ตาฟางตัวไหนออกมานวยนาด ฟังแล้วอยากจะบ้าตาย แต่สภาพทุกคนล้วนตกกระไดพลอยโจน ไม่ลุยค่ำนี้อาจล้มป่วยทั้งก๊วน เสียเวลาสละหยาดเหงื่อฟรี เสียการที่ทุ่มเทกันมาอย่างหนักปลี้ ๆ เปล่า ๆ

"ไปครับ..คุณชาติ"...!

ผมตัดสินใจไปตายดาบหน้า กลยุทธไอ้เสือบุกเคยใช้ได้ผลหลายครั้ง กัดฟันใช้อีกที ขออย่าให้เป็นหนสุดท้ายที่ได้ใช้วิธีนี้แล้วกัน

คุณนงผวาเยือกมองคุณชาติกับผมอย่างเป็นห่วง

"ดูแลกันดี ๆ นะคะ"

คุณชาติเอาแขนโอบบ่าคู่หมั้น ตบมือกลางหลังให้เบาใจ

"อย่าห่วงเลยจ้ะ มีน้องพรานอยู่ทั้งคน"

ญาติผู้พี่นั้นเล่าก็ไม่ขัดขวาง รีบจัดแจงส่งอุปกรณ์ต้องใช้ทั้งหมดอันจัดเตรียมพร้อมสรรพ ส่งให้ญาติผู้น้อง...

"รีบไปจัดการ กลับมาปลอดภัย อย่าให้เสียฤกษ์"!

เมื่อทุกคนเป็นปี่เป็นขลุ่ย ไม่ทำตัวเป็นไอ้เข้ขวางคลอง ต่อให้ฟ้าคะนอง พสุธาอาละวาด ป่าพิโรธโกรธขึ้งยิ่งกว่านี้ ก็ขัดขวางความมุ่งมั่นคณะเราไม่ได้

ท่ามกลางป่าอุ้มน้ำ รัตติกาลอุ้มฝน ลุงพรานเฒ่านำทาง บักสม มะกับดวงดาว ช่วยกันอุ้มหรืออันที่จริงหามกวางน้อย ลุยป่าฝ่าฝนเข้าถึงห้าง พลังกรรมกรหนุ่มห้าวสำแดงประจักษ์ อุปสรรคธรรมชาติมิอาจขัดต้านกล้ามมัดพลังสามัคคี...

ลุงพรานกำกับวิธีผูกกวางน้อยเหยื่อล่อ หัวใจการศึกค่ำคืนนี้อย่างพิถีพิถัน แถมใช้เวลารวดเร็วชวนทึ่ง...เจ้าตัวเล็กเดินวนไปมาในระยะสายเถาวัลย์ ปากเล็ก ๆ เริ่มกรีดร้องสนั่นแข่งกับเสียงกราดเกรี้ยวฝนฟ้า แต่คำรามของธรรมชาติดูจะเหนือกว่า สามารถกลบเสียงหวีดบาดใจเจ้ากวางน้อยสนิท

ผมทำพิธีก่อนขึ้นห้างตามแบบฉบับพราน รอชาวเหมืองจอมทรหดทุกร่างหายลับไปทางเดิม ไม่มีการอวยพรหรือร่ำลา เราฝากชีวิตไว้กับฝีมือตนเอง โชคชะตาฟ้าลิขิตจะออกหัวหรือก้อยก็ช่างมัน

ให้คุณชาติไต่ขึ้นก่อน ผมตามหลัง บนห้างมีหลังคาที่ลูกน้องนายเหมืองใช้ฝีมือต่อเติม ช่วยบรรเทาความรุนแรงเม็ดฝนได้ดีกว่าเพิงหมาแหงนที่แคมป์หลายเท่า ฝนสาดพอเปียกปอนแต่ไม่ถึงกับมะล่อกมะแล่กเป็นลูกหมาตกน้ำ

เรามีเวลาเช็ดหัวหูผมเผ้าเนื้อตัวเหลือเฟือ ผมย้ำคุณชาติตรวจอาวุธสังหาร ขึ้นลำพร้อมปลดเซฟทุกเมื่อ ทั้งของผมก็ไม่พลาด จากนั้นเราก็นั่งเคียงกันเงียบเชียบในความมืด มีแต่เสียงลมอื้ออึงทั่วทิศทาง หอบเม็ดฝนสาดใส่เป็นระยะ ฟ้าเบื้องบนด้านนอกที่มองลอดออกไป ก็ปลดปล่อยแสงแปลบปลาบ วิ่งฉวัดเฉวียนหงิกงอสลับครืนโครมเป็นระยะ เป็นมโหรีแห่งฟากฟ้าที่สยบดนตรีแห่งป่ายามราตรีเสียสนิท

คืนเทวาพิโรธผืนฟ้าสิ้นปราณี ผืนปฐพีเปียกชุ่ม ปราศจากเงาร่างสิ่งมีชีวิตอื่นใดปรากฏ นอกจากเจ้ากวางน้อยเดินสะเปะสะปะตื่นตระหนก แหกปากเรียกหาแม่ไม่หยุด

'สกุณฤกษ์' ของจอมขมังเวทย์ไม่เผยโฉมให้เห็นแม้เงาขนสักเส้นเดียว!

(((ยังมีต่อ)))

 

แจ้งโอนเงินร่วมทำบุญครับ
ส่วนที่เกินร่วมบุญอื่นตามที่คุณอาเห็นสมควร

 

(ต่อ)...เหล็กไหลฯ
=============

"น้องพราน"...เสียงคุณชาติกระซิบ

"ครับ"...ผมขานด้วยสุ้มเสียงพอกัน

"คุยได้นะ แก้เมื่อยแก้หนาว"...ลูกเศรษฐีมีน้ำเสียงเกรงอกเกรงใจ

"ว่าตามสบายครับ"...ผมพยายามพูดให้ผ่อนคลาย ใจนึกอย่างเดียว อย่าคุยเลี้ยวลดเข้าเรื่องแม่สาวงามเป็นใช้ได้

"ถ้ามันไม่เข้ามา เราจะรอถึงเช้ามั้ย ? อากาศแบบนี้ทำเราแย่สาหัสก่อนนะ"

ทั้งถามทั้งตอบเองในเวลาเดียวกัน แต่ก็ทำผมโล่งใจ บอกคุณชาติว่าเราจะขีด "เส้นตาย" ถึงเที่ยงคืน เลยมิดไนท์มรณะไป ก็ต้องล่าถอย เพราะเวลานั้นชั่วโมงล่าของเจ้าป่าก็สิ้นสุด ขืนรอมันนอกจากคว้าน้ำเหลว ยังมีโอกาสโดนปอดบวมเล่นงานตายก่อนมัน!

ไม่ทันที่คุณชาติจะเอื้อนเอ่ยต่อในความมืด เสียง 'พึ่บ! พึ่บ!' ก็โฉบเข้ามาใกล้ นกบางตัวอาจหลงทางกลางสายฝน มันกระพือปีกหน้าห้างแล้วโผเกาะราวไม้ระแนงเหมือนจับคอนตรงหน้าเราดื้อ ๆ

ความหนาวเย็นของอากาศทำขนลุกน้อยๆอยู่แล้วเป็นปกติ แต่ปรากฏการณ์เหนือคาดหมายตรงหน้า ทำผมขนลุกเกรียวทั้งร่าง ความร้อนเลือดลมพลุ่งพล่านขับความรู้สึกพุ่งขึ้นทั่วตัว อุณหภูมิกายร้อนฉ่าทันตาเห็น...

"ไก่"...!!!

มันคืออภินิหารแห่ง "สกุณฤกษ์"...เจ้าไก่ป่าหรือที่เราชอบเรียก 'ไก่เถื่อน' บินมาจากทางขวามือ ฝนหลงฤดูที่เทไม่ลืมหูลืมตาหนแรกในช่วงหลายเดือนแถบนี้ ทำสัตว์ปีกหลงคอน หลงทาง มันเกาะพักเหนื่อยพร้อมสะบัดขนตัวพรึ่บน้ำกระจายใส่เรา แต่ผมกับคุณชาติไม่ถือสา แทบจะถลาเข้าอุ้มมันไว้ด้วยซ้ำ ได้แต่สกดใจนิ่งเงียบ มองมันผ่านม่านสีดำเลือนราง ไม่ส่งเสียงกระโตกกระตากให้มันตกใจ!

เลขเศษ 1 ของอัฏฐกาลยาม เป็น 'ยามฝ่ายขวา'...สำหรับเจ้าไก่ป่าเป็นสัญลักษณ์ 'สัตว์ฝ่ายซ้าย' มันบินมาทางขวาตรงข้ามกัน ให้คุณตรงกับนิมิตฤกษ์ทุกประการ

มาช้าไปหน่อย แต่ก็ดีกว่าไม่มา ทั้งเป็นอัศจรรย์ว่า ฝนเริ่มซาเม็ด ลมร้ายพลันซาแรง เหลือเพียงเบื้องนภาดำมืดที่เปล่งแสงวาบ ๆ เป็นระยะ ด้วยผลงานแม่นางเมฆขลาที่ไม่ยอมเลิกล่อเป้าท่านรามสูร

คุณชาติเอื้อมมือคว้าแขนผมบีบแน่น...

"ดีหรือร้าย น้องพราน"?

"ยอดเยี่ยมที่สุดครับ"...ผมตอบด้วยหัวใจพองโต เสียงของเราแม้จะเบาแต่ก็กระตุกไก่ป่าหลงทางหลงเวลารู้สึกตัว มันกระพือปีกพรวดพราด โผนกลับหลังตรงไปทางต้นไม้ที่ผูกเหยื่อล่อชั้นเลิศ แต่ตอนนี้เจ้ากวางน้อยคงเหนื่อยอ่อน หยุดหวีดร้องเสียงเหมือนของแข็งกรีดกระจกชั่วคราว

ผมขยับตัว ส่องไฟฉายหนแรกไปที่เป้า ลำแสงไอ้สามท่อนตัดผ่านความพร่ามัว เห็นชัดว่าเจ้ากวางน้อยเดินวนกระทั่งเถาวัลย์มัดพันแข้งขาตัวเองกระดิกกระเดี้ยไม่ได้

ยุ่งบรรลัย ผมบอกคุณชาติต้องลงไปคลายเถาวัลย์ให้มัน สภาพนั้นเหมือนเหยื่อตาย โดนตะปบทีเดียวเรามองไม่ทัน ต้องให้เหยื่อเคลื่อนไหว นักล่าจะได้ช้าลงจากการกะจังหวะลงมือ

เวลาที่ได้เพิ่มขึ้นมาไม่กี่วินาทีมีค่าสำหรับการเล็งการยิง!

"เอาไงเอากัน..แล้วแต่น้องพราน"

คุณชาติเคยผ่านวินาทีทองหรือนาทีมรณะกับมังกรถ้ำมาแล้ว ย่อมเข้าใจคุณค่าของเวลานาทีสังหารที่หาซื้อไม่ได้ รีบเออออห่อหมก

เราขมีขมันไต่ลงจากห้างไม่สนกติกาหรือกฏห้ามลงหลังจากขึ้นห้างของพรานโบราณ ตรงดิ่งไปหากวางน้อย ไฟฉายจับที่ตัวกำลังสั่นระริก ตาคู่โตดำขลับสะท้อนแสงไฟเป็นประกายวาว ผมทรุดนั่งยองข้างตัวสำรวจเถาวัลย์ว่าพันตรงไหน?

เห็นจุดยุ่งเหยิงก็ก้มตัวเตรียมแก้ให้ ไอ้ห้านัดพาดระหว่างหน้าตักที่หุบงอเข้ามาสองข้าง มือซ้ายถือไฟฉาย มือขวาจับเถาวัลย์...

คุณชาติยืนค้ำห่างไปก้าวเศษ ถือไอ้ปืนโตปลดเซฟเรียบร้อย คอยระวังหลัง

"จวนได้แล้ว อยู่นิ่ง ๆ ไอ้ตัวเล็ก"...ผมปลอบปนบ่นใส่มัน

วูบหนึ่ง...สังหรณ์มฤตยูวาบขึ้นหนังหัว ท่าทีของกวางน้อยหาใช่หมอบเพราะย่ำแย่เถาวัลย์พันแข้งขา...

มันกำลังกลัวสุดชีวิตต่างหาก!!!

"ฉิบหะ..."! ผมอุทาน โลมาชูชันทั้งร่าง แต่ช้าไป...

"โฮก"!

"เปรี้ยง"!!

เสียงคำรามป่าแตก ผสานกัมปนาทแผดราวกับเทพซูสส่งอสุนีบาตฟาดลงมาข้างตัว!!!

-------------------------
*** เรื่องเล่า-นักขุดกรุฯ ทุกตอนมีลิขสิทธิ์ตาม พรบ.ลิขสิทธิ์ ห้ามนำเผยแพร่ ก็อปปี้ ลอกเลียน ดัดแปลง ทำซ้ำทุกกรณีโดยไม่ได้รับอนุญาต มิฉะนั้นจะถูกดำเนินคดีตามกฏหมายสูงสุด ***

 

กลอนแปดไพเราะจากน้องชาติ
ขอบคุณที่สละเวลาแต่งมา
ถ้าว่างก็เขียนได้ทุกเมื่อ
ดีกว่าอยู่เปล่าเหงามือ

 

น้องโต้ดส่งบุญ+ทานบารมีวันหยุด อันที่จริงรอวันจันทร์ทำงานก็ได้ แต่เมื่อเดินทางมาแล้ว ก็ขอโมทนาบุญอันแจ่มใจ หวังว่างานคงแจ่มใสต่อจากนี้ไป เมื่ออุปสรรคร้ายของโรคร้ายคลี่คลาย

 

สุดยอดเลยครับพี่วัน ปิดตอนได้เด็ดเร้าใจมาก
หวังว่าวันอาทิตย์ คงจะมีให้ติดตามกันต่อ ไม่หยุดตามวันหยุดทำงานนะครับ
หาไม่แล้ว คาดว่าน่าจะมีคนลงแดงกันบ้างแน่ ๆ

 

กำลังจะพักนิ้วเห็นเม้นท์นี้ต้องรีบตอบว่า...ย.ห.อย่าห่วงจ้า ยังไงก็ต้องร่ายตอนสะใจนี้ให้ลุล่วง ต่อให้เป็นวันหยุดฝนฟ้าคะนองก็ไม่กลัวเหมือนชาวคณะนักล่า

อ้อ...วันจันทร์ส่งอาหารน้องสี่ขาครับ อาทิตย์ที่ผ่าน คนดูแลบัญชี เธอไม่ค่อยสบาย

 

สวัสดีคุณอาวันวิและแฟนคลับทุกท่าน

 

ขอบคุณมากๆครับคุณอา
พักจบตอน
โฆษณาตัวไหนขึ้น
เลิกซื้อเลิกใช้!!

 

วันที่ ๒๓ มกราคม พ.ศ. ๒๕๖๕ ตรงกับวันอาทิตย์ แรม ๖ ค่ำ เดือน ๒ ปีฉลู
ใส่บาตรในเช้าวันนี้
โมทนาบุญร่วมกันครับ
สุทินนัง วะตะเม ทานัง อาสะวักขะยาวะหัง
นิพพานะ ปัจจะโย โหตุ อนาคะเตกาเล

 

อ่านมาถึงหน้า 2280 ในวันอาทิตย์แห่งชาติ วันแห่งการพักผ่อน
ก็ไปเปิดกล่อง นำ เหรียญยืนเต็มตัว หลวงปู่สงฆ์ วัดเจ้าฟ้าฯ
มาส่องให้ชื่นใจ ว่าเราก็มีแล้ว เย้!!

ส่องพระวนไป....ตามประสาเยาวชนเพิ่งเริ่มสะสมตามกำลัง