เข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน

เจโตวิมุตติ และปัญญาวิมุตติ ต้องไปคู่กัน จะเกินกว่ากันมิได้ ท่านเห็นเป็นเช่นไร

ในห้อง 'วิทยาศาสตร์ทางจิต - ลึกลับ' ตั้งกระทู้โดย โป๊ยเซียน, 27 มกราคม 2009.

แท็ก: แก้ไข

หน้า 5 ของ 21

วิษณุ12 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

26 ตุลาคม 2008

โพสต์:

5,337

ค่าพลัง:

+6,846
sriaraya5 said: ↑

ผมไม่มีความสงสัยในหลวงตาบัว

วันที่ผมเดินก้าวทางปัญญา ก็ได้อุบายหลวงตาบัวนะ
ไม่อย่างนั้นโง่ตายเลย ทำสะมาธิก็มาติดอยู่ที่จิตสว่าง

เป็นนวลจันทร์ นี้ฟังเทปท่านนะ และก็จับเอาแต่เนื้อ ๆ
ท่านเล่าว่า ไอ้ที่ดวงจิตเป็นดวง ๆ สว่างนวล ๆ
ยังไม่ใช่ที่สุดแห่งทุกข์ ผู้รู้ที่เห็น ก็คืออวิชชา ต้องฆ่าผู้รู้ให้ได้

ผู้รู้ ก็คือผู้ก่อพบก่อชาติ จิตยังไม่สว่างแบบครบโลกธาตุ

แล้วเราก็มาลงมือปฏิบัติทันที และก็ไม่ได้เป็นการสะกดจิตตนเอง เราต่อสู่กับสัจจะ ในที่สุดเราเอาชนะสัจจะได้ขาดสะบั่นไปทันที่ จิตที่คิดว่าพุทธะ ก็สลายสว่างครบโลกธาตุ และคืนนี้เป็นความประทับใจของเรา หลวงปู่มั่นมาแสดงความยินดีถึงกับชื่นชม พระอมิตาภะรูปนี้นั่งตรัสรู้ไม่เหมือนใคร และยังมีพระมหากัสสปะมาอนุโมทนา ท่านมาในรูปสมมติ เช่นเดียวกับหลวงปู่มั่มก็มาในร่างสมมติ
Click to expand...

ต้องฆ่าผู้รู้ให้ได้...
วิษณุ12, 27 มกราคม 2009

#81
- ถูกใจ x 1
- ดูรายการ
วิษณุ12 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

26 ตุลาคม 2008

โพสต์:

5,337

ค่าพลัง:

+6,846

โป๊ยเซียน said: ↑

<TABLE style="MARGIN-TOP: 0mm; MARGIN-BOTTOM: 2mm; LINE-HEIGHT: 170%" borderColorDark=#79052c width="100%" align=center borderColorLight=#804000 border=0><TBODY><TR><TD vAlign=center align=middle width=481>
พระไตรปิฎก เล่มที่ ๒๐

</TD><TD vAlign=bottom align=right width=361>คลิกขวาเมนู

</TD></TR></TBODY></TABLE>

อังคุตตรนิกาย เอก-ทุก-ติกนิบาต
ว่าด้วย เจโตวิมุตติ และ ปัญญาวิมุตติ
แสดงสมถะและวิปัสสนา เมื่อโยนิโสมนสิการโดยแยบคายก็จะเห็นจุดประสงค์ของการปฏิบัติทั้ง ๒ กล่าวคือ เจริญสมถะเพื่อเจโตวิมุตติ เพื่อการอบรมจิตให้ระงับในกิเลสราคะ เพื่อยังประโยชน์ กล่าวคือ นำจิตที่ตั้งมั่น เนื่องจากสภาวะไร้นิวรณ์ และราคะ(กามฉันท์ ข้อ ๑ ในนิวรณ์ ๕)มารบกวนจากการสอดส่ายฟุ้งซ่านไปปรุงแต่ง หรือสภาพที่ถูกยึดมั่นไว้ด้วยอุปาทาน จึงเป็นปัจจัยเครื่องสนับสนุนปัญญาในการคิดพิจารณาธรรมให้เห็นเข้าใจอย่างแจ่มแจ้ง กล่าวคือ พึงยังให้เกิดปัญญาวิมุตติขึ้นนั่นเอง จึงเป็นปัจจัยให้ละอวิชชาเป็นที่สุด.

[๒๗๕] ดูกรภิกษุทั้งหลาย ธรรม ๒ อย่างเป็นไปในส่วนแห่งวิชชา
ธรรม ๒ อย่างเป็นไฉน คือ สมถะ ๑ วิปัสสนา ๑
ดูกรภิกษุทั้งหลาย สมถะ ที่ภิกษุเจริญแล้ว ย่อมเสวยประโยชน์อะไร ย่อมอบรมจิต
จิตที่อบรมแล้ว ย่อมเสวยประโยชน์อะไร ย่อมละราคะได้
วิปัสสนาที่อบรมแล้วย่อมเสวย ประโยชน์อะไร ย่อมอบรมปัญญา
ปัญญา ที่อบรมแล้ว ย่อมเสวยประโยชน์อะไร ย่อมละอวิชชาได้ ฯ
[๒๗๖] ดูกรภิกษุทั้งหลาย จิตที่เศร้าหมองด้วยราคะ ย่อมไม่หลุดพ้น
หรือปัญญาที่เศร้าหมองด้วยอวิชชา ย่อมไม่เจริญด้วยประการฉะนี้แล
ดูกรภิกษุ ทั้งหลาย เพราะสำรอกราคะได้ จึงชื่อว่าเจโตวิมุตติ
เพราะสำรอกอวิชชาได้ จึงชื่อว่าปัญญาวิมุตติ ฯ

<CENTER>จบพาลวรรคที่ ๓ </CENTER>
http://www.nkgen.com/387.htm

********************
เจโตวิมุตติ(บรรลุด้วยกำลังการหลุดพ้นจากกิเลสด้วยอำนาจการฝึกจิต)
มหาสุญญตสูตร (๑๒๒)
[๓๔๓] ข้าพเจ้าได้สดับมาอย่างนี้-
สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ที่พระวิหารนิโครธารามเขตพระนคร
กบิลพัสดุ์ในสักกชนบท ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคทรงนุ่งสบง ทรงบาตร-
*จีวรแล้ว เสด็จเข้าไปบิณฑบาตยังพระนครกบิลพัสดุ์ในเวลาเช้า ครั้นเสด็จกลับ
จากบิณฑบาตภายหลังเวลาพระกระยาหารแล้ว จึงเสด็จเข้าไปยังวิหารของเจ้ากาล-
*เขมกะ ศากยะ เพื่อทรงพักผ่อนในเวลากลางวัน สมัยนั้นแล ในวิหารของเจ้า
กาลเขมกะ ศากยะ มีเสนาสนะที่แต่งตั้งไว้มากด้วยกัน พระผู้มีพระภาคทอด
พระเนตรเห็นเสนาสนะที่แต่งตั้งไว้มากด้วยกันแล้ว จึงมีพระดำริดังนี้ว่า ในวิหาร
ของเจ้ากาลเขมกะ ศากยะ เขาแต่งตั้งเสนาสนะไว้มากด้วยกัน ที่นี่มีภิกษุอยู่มาก
มายหรือหนอ ฯ
[๓๔๔] สมัยนั้นแล ท่านพระอานนท์กับภิกษุมากรูป ทำจีวรกรรมอยู่
ในวิหารของเจ้าฆฏายะ ศากยะ ครั้นในเวลาเย็น พระผู้มีพระภาคเสด็จออกจาก
ที่ทรงหลีกเร้นอยู่แล้ว จึงเสด็จเข้าไปยังวิหารของเจ้าฆฏายะ ศากยะ แล้วประทับนั่ง
ณ อาสนะที่เขาแต่งตั้งไว้ พอประทับนั่งเรียบร้อยแล้ว จึงรับสั่งกะท่านพระอานนท์
ว่า ดูกรอานนท์ ในวิหารของเจ้ากาลเขมกะ ศากยะ เขาแต่งตั้งเสนาสนะไว้
มากด้วยกัน ที่นั่นมีภิกษุอยู่มากมายหรือ ฯ
ท่านพระอานนท์ทูลว่า มากมาย พระพุทธเจ้าข้า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ
จีวรกาลสมัยของพวกข้าพระองค์กำลังดำเนินอยู่ ฯ
[๓๔๕] พ. ดูกรอานนท์ ภิกษุผู้ชอบคลุกคลีกัน ยินดีในการคลุกคลี
กัน ประกอบเนืองๆ ซึ่งความชอบคลุกคลีกัน ชอบเป็นหมู่ ยินดีในหมู่ บันเทิง
ร่วมหมู่ ย่อมไม่งามเลย ดูกรอานนท์ ข้อที่ภิกษุผู้ชอบคลุกคลีกัน ยินดีในการ
คลุกคลีกัน ประกอบเนืองๆ ซึ่งความชอบคลุกคลีกัน ชอบเป็นหมู่ ยินดีในหมู่
บันเทิงร่วมหมู่นั้นหนอ จักเป็นผู้ได้สุขเกิดแต่เนกขัมมะ สุขเกิดแต่ความสงัด สุข
เกิดแต่ความเข้าไปสงบ สุขเกิดแต่ความตรัสรู้ ตามความปรารถนาโดยไม่ยากไม่
ลำบาก นั่นไม่ใช่ฐานะที่มีได้ ส่วนข้อที่ภิกษุเป็นผู้ผู้เดียว หลีกออกจากหมู่อยู่
พึงหวังเป็นผู้ได้สุขเกิดแต่เนกขัมมะ สุขเกิดแต่ความสงัด สุขเกิดแต่ความเข้าไป
สงบ สุขเกิดแต่ความตรัสรู้ ตามความปรารถนา โดยไม่ยาก ไม่ลำบาก นั่นเป็น
ฐานะที่มีได้ ฯ
ดูกรอานนท์ ข้อที่ภิกษุผู้ชอบคลุกคลีกัน ยินดีในการคลุกคลีกัน
ประกอบเนืองๆ ซึ่งความชอบคลุกคลีกัน ชอบเป็นหมู่ ยินดีในหมู่ บันเทิงร่วม
หมู่นั้นหนอ จักบรรลุเจโตวิมุติอันปรารถนาเพียงชั่วสมัย หรือเจโตวิมุติอันไม่
กำเริบมิใช่เป็นไปชั่วสมัยอยู่ นั่นไม่ใช่ฐานะที่มีได้ ส่วนข้อที่ภิกษุเป็นผู้ผู้เดียว
หลีกออกจากหมู่อยู่ พึงหวังบรรลุเจโตวิมุติอันน่าปรารถนาเพียงชั่วสมัย หรือเจโต-
*วิมุติอันไม่กำเริบมิใช่เป็นไปชั่วสมัยอยู่ นั่นเป็นฐานะที่มีได้ ฯ
ดูกรอานนท์ เราย่อมไม่พิจารณาเห็นแม้รูปอย่างหนึ่งซึ่งเป็นที่ไม่เกิด
โสกะ ปริเทวะ ทุกข์ โทมนัส อุปายาส เพราะความแปรปรวนและความเป็น
อย่างอื่นของรูป ตามที่เขากำหนัดกันอย่างยิ่งซึ่งบุคคลกำหนัดแล้ว ฯ
[๓๔๖] ดูกรอานนท์ ก็วิหารธรรมอันตถาคตตรัสรู้ในที่นั้นๆ นี้แล คือ
ตถาคตบรรลุสุญญตสมาบัติภายใน เพราะไม่ใส่ใจนิมิตทั้งปวงอยู่ ดูกรอานนท์
ถ้าภิกษุ ภิกษุณี อุบาสก อุบาสิกา พระราชา มหาอำมาตย์ของพระราชา
เดียรถีย์ สาวกของเดียรถีย์เข้าไปหาตถาคตผู้มีโชค อยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ในที่นั้นๆ
ตถาคตย่อมมีจิตน้อมไปในวิเวก โน้มไปในวิเวก โอนไปในวิเวก หลีกออกแล้ว
ยินดียิ่งแล้วในเนกขัมมะ มีภายในปราศจากธรรมเป็นที่ตั้งแห่งอาสวะโดยประการ
ทั้งปวง จะเป็นผู้ทำการเจรจาแต่ที่ชักชวนให้ออกเท่านั้น ในบริษัทนั้นๆ โดยแท้
ดูกรอานนท์ เพราะฉะนั้นแล ภิกษุถ้าแม้หวังว่า จะบรรลุสุญญตสมาบัติภายในอยู่
เธอพึงดำรงจิตภายใน ให้จิตภายในสงบ ทำจิตภายในให้เป็นธรรมเอกผุดขึ้น
ตั้งจิตภายในให้มั่นเถิด ฯ
[๓๔๗] ดูกรอานนท์ ก็ภิกษุจะดำรงจิตภายใน ให้จิตภายในสงบ ทำ
จิตภายในให้เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งจิตภายในมั่นได้อย่างไร ดูกรอานนท์ ภิกษุ
ในธรรมวินัยนี้
(๑) สงัดจากกาม สงัดจากอกุศลธรรม เข้าปฐมฌานมีวิตก มีวิจาร
มีปีติและสุขเกิดแต่วิเวกอยู่ ฯ
(๒) เข้าทุติยฌาน มีความผ่องใสแห่งใจภายใน มีความเป็นธรรมเอก
ผุดขึ้น เพราะสงบวิตกและวิจาร ไม่มีวิตก ไม่มีวิจาร มีปีติและสุขเกิดแต่
สมาธิอยู่ ฯ
(๓) เป็นผู้วางเฉยเพราะหน่ายปีติ มีสติสัมปชัญญะอยู่ และเสวยสุข
ด้วยนามกาย เข้าตติยฌาน ที่พระอริยะเรียกเธอได้ว่า ผู้วางเฉย มีสติ อยู่
เป็นสุข อยู่ ฯ
(๔) เข้าจตุตถฌาน อันไม่มีทุกข์ ไม่มีสุข เพราะละสุขละทุกข์ และ
ดับโสมนัสโทมนัสก่อนๆ ได้ มีสติบริสุทธิ์เพราะอุเบกขาอยู่ ฯ
ดูกรอานนท์ อย่างนี้แล ภิกษุชื่อว่าย่อมดำรงจิตภายใน ให้จิตภายใน
สงบ ทำจิตภายในให้เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งจิตภายในมั่น ฯ
ภิกษุนั้นย่อมใส่ใจความว่างภายใน เมื่อเธอกำลังใส่ใจความว่างภายใน
จิตยังไม่แล่นไป ยังไม่เลื่อมใส ยังไม่ตั้งมั่น ยังไม่นึกน้อมไปในความว่างภายใน
เมื่อเป็นเช่นนั้น ภิกษุย่อมรู้ชัดอย่างนี้ว่า เมื่อเรากำลังใส่ใจความว่างภายใน จิตยัง
ไม่แล่นไป ยังไม่เลื่อมใส ยังไม่ตั้งมั่น ยังไม่นึกน้อมไปในความว่างภายใน
ด้วยอาการนี้แล ย่อมเป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องความว่างภายในนั้นได้ ฯ
ภิกษุนั้นย่อมใส่ใจความว่างภายนอก ...
ภิกษุนั้นย่อมใส่ใจความว่างทั้งภายในและภายนอก ...
ภิกษุนั้นย่อมใส่ใจอาเนญชสมาบัติ เมื่อเธอกำลังใส่ใจอาเนญชสมาบัติ
จิตยังไม่แล่นไป ยังไม่เลื่อมใส ยังไม่ตั้งมั่น ยังไม่นึกน้อมไปในอาเนญชสมาบัติ
เมื่อเป็นเช่นนั้น ภิกษุย่อมรู้ชัดอย่างนี้ว่า เมื่อเรากำลังใส่ใจอาเนญชสมาบัติ จิต
ยังไม่แล่นไป ยังไม่เลื่อมใส ยังไม่ตั้งมั่น ยังไม่นึกน้อมไปในอาเนญชสมาบัติ
ด้วยอาการนี้แล ย่อมเป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องอาเนญชสมาบัตินั้นได้ ฯ
ดูกรอานนท์ ภิกษุนั้นพึงดำรงจิตภายใน ให้จิตภายในสงบ ทำจิตภายใน
ให้เป็นธรรมเอกผุดขึ้น ตั้งจิตภายในให้มั่น ในสมาธินิมิตข้างต้นนั้นแล เธอย่อม
ใส่ใจความว่างภายใน เมื่อเธอกำลังใส่ใจความว่างภายใน จิตย่อมแล่นไป เลื่อม
ใส ตั้งมั่น นึกน้อมไปในความว่างภายใน เมื่อเป็นเช่นนั้น ภิกษุย่อมรู้ชัดอย่าง
นี้ว่า เมื่อเรากำลังใส่ใจความว่างภายใน จิตย่อมแล่นไป เลื่อมใส ตั้งมั่น นึกน้อม
ไปในความว่างภายใน ด้วยอาการนี้แล ย่อมเป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องความว่าง
ภายในนั้นได้ ฯ
ภิกษุนั้นย่อมใส่ใจความว่างภายนอก ...
ภิกษุนั้นย่อมใส่ใจความว่างทั้งภายในและภายนอก ...
ภิกษุนั้นย่อมใส่ใจอาเนญชสมาบัติ เมื่อเธอกำลังใส่ใจอาเนญชสมาบัติ
จิตย่อมแล่นไป เลื่อมใส ตั้งมั่น นึกน้อมไปในอาเนญชสมาบัติ เมื่อเป็น
เช่นนั้น ภิกษุย่อมรู้ชัดอย่างนี้ว่า เมื่อเรากำลังใส่ใจอาเนญชสมาบัติ จิตย่อม
แล่นไป เลื่อมใส ตั้งมั่น นึกน้อมไปในอาเนญชสมาบัติ ด้วยอาการนี้แล ย่อม
เป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องอาเนญชสมาบัตินั้นได้ ฯ
[๓๔๘] ดูกรอานนท์ หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อม
น้อมไปเพื่อจะจงกรม เธอย่อมจงกรมด้วยใส่ใจว่า อกุศลธรรมลามกคืออภิชฌา
และโทมนัส จักไม่ครอบงำเราผู้จงกรมอยู่อย่างนี้ได้ ด้วยอาการนี้แล เป็น
อันเธอรู้สึกตัวในเรื่องการจงกรม ฯ
หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อมน้อมไปเพื่อจะยืน เธอ
ย่อมยืนด้วยใส่ใจว่า อกุศลธรรมลามกคืออภิชฌาและโทมนัส จักไม่ครอบงำเรา
ผู้ยืนอยู่แล้วอย่างนี้ได้ ด้วยอาการนี้แล เป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องการยืน ฯ
หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อมน้อมไปเพื่อจะนั่ง เธอ
ย่อมนั่งด้วยใส่ใจว่า อกุศลธรรมลามกคืออภิชฌาและโทมนัส จักไม่ครอบงำ
เราผู้นั่งอยู่แล้วอย่างนี้ได้ ด้วยอาการนี้แล เป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องการนั่ง ฯ
หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อมน้อมไปเพื่อจะนอน เธอ
ย่อมนอนด้วยใส่ใจว่า อกุศลธรรมลามกคืออภิชฌาและโทมนัส จักไม่ครอบงำ
เราผู้นอนอยู่อย่างนี้ได้ ด้วยอาการนี้แล เป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องการนอน ฯ
หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อมน้อมไปเพื่อจะพูด เธอย่อม
ใส่ใจว่า เราจักไม่พูดเรื่องราวเห็นปานฉะนี้ ซึ่งเป็นเรื่องเลวทราม เป็นเรื่องของ
ชาวบ้าน เป็นเรื่องของปุถุชน ไม่ใช่ของพระอริยะ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์
ไม่เป็นไปเพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับกิเลส เพื่อสงบกิเลส
เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน คือ เรื่องพระราชาบ้าง เรื่องโจรบ้าง
เรื่องมหาอำมาตย์บ้าง เรื่องกองทัพบ้าง เรื่องภัยบ้าง เรื่องรบกันบ้าง เรื่องข้าวบ้าง
เรื่องน้ำบ้าง เรื่องผ้าบ้าง เรื่องที่นอนบ้าง เรื่องดอกไม้บ้าง เรื่องของหอมบ้าง
เรื่องญาติบ้าง เรื่องยานบ้าง เรื่องบ้านบ้าง เรื่องนิคมบ้าง เรื่องนครบ้าง เรื่อง
ชนบทบ้าง เรื่องสตรีบ้าง เรื่องคนกล้าหาญบ้าง เรื่องถนนหนทางบ้าง เรื่องทาสี
ในสถานที่ตักน้ำบ้าง เรื่องคนที่ล่วงลับไปแล้วบ้าง เรื่องเบ็ดเตล็ดบ้าง เรื่องโลกบ้าง
เรื่องทะเลบ้าง เรื่องความเจริญและความเสื่อมด้วยเหตุนั้นเหตุนี้บ้าง ด้วยอาการนี้แล
เป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องการพูด และเธอใส่ใจว่า เราจักพูดเรื่องราวเห็นปานฉะนี้
ซึ่งเป็นเรื่องขัดเกลากิเลสอย่างยิ่ง เป็นที่สบายแก่การพิจารณาทางใจ เป็นไปเพื่อ
ความเบื่อหน่ายส่วนเดียว เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับกิเลส เพื่อสงบกิเลส เพื่อ
เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน คือ เรื่องมักน้อย เรื่องยินดีของ
ของตน เรื่องความสงัด เรื่องไม่คลุกคลี เรื่องปรารภความเพียร เรื่องศีล เรื่อง
สมาธิ เรื่องปัญญา เรื่องวิมุตติ เรื่องวิมุตติญาณทัสสนะ ด้วยอาการนี้แล เป็น
อันเธอรู้สึกตัวในเรื่องการพูด ฯ
หากเมื่อภิกษุนั้นอยู่ด้วยวิหารธรรมนี้ จิตย่อมน้อมไปเพื่อจะตรึก เธอย่อม
ใส่ใจว่า เราจักไม่ตรึกในวิตกเห็นปานฉะนี้ ซึ่งเป็นวิตกที่เลวทราม เป็นของ
ชาวบ้าน เป็นของปุถุชน ไม่ใช่ของพระอริยะ ไม่ประกอบด้วยประโยชน์ ไม่เป็นไป
เพื่อความเบื่อหน่าย เพื่อคลายกำหนัด เพื่อดับกิเลส เพื่อสงบกิเลส เพื่อความรู้ยิ่ง
เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน คือ กามวิตก พยาบาทวิตก วิหิงสาวิตก ด้วยอาการ
นี้แล เป็นอันเธอรู้สึกตัวในเรื่องการตรึก และเธอใส่ใจว่า เราจักตรึกในวิตก
เห็นปานฉะนี้ ซึ่งเป็นวิตกของพระอริยะ เป็นเครื่องนำออก ที่นำออกเพื่อความ
สิ้นทุกข์โดยชอบแก่บุคคลผู้ทำตาม คือ เนกขัมมวิตก อพยาบาทวิตก อวิหิงสา
วิตก ด้วยอาการนี้แล เป็นอันเธอรู้สึกตัวในการตรึก ฯ
[๓๔๙] ดูกรอานนท์ กามคุณนี้มี ๕ อย่างแล ๕ อย่างเป็นไฉน คือ
รูปที่รู้ได้ด้วยจักษุ อันน่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ เป็นที่รัก ประกอบด้วยกาม
เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด เสียงที่รู้ด้วยโสต ... กลิ่นที่รู้ได้ด้วยฆานะ ... รสที่รู้
ได้ด้วยชิวหา ... โผฏฐัพพะที่รู้ได้ด้วยกาย อันน่าปรารถนา น่าใคร่ น่าพอใจ
เป็นที่รัก ประกอบด้วยกาม เป็นที่ตั้งแห่งความกำหนัด ดูกรอานนท์ นี้แล กาม
คุณ ๕ อย่าง ซึ่งเป็นที่ที่ภิกษุพึงพิจารณาจิตของตนเนืองๆ ว่า มีอยู่หรือหนอแล
ที่ความฟุ้งซ่านแห่งใจเกิดขึ้นแก่เราเพราะกามคุณ ๕ นี้อย่างใดอย่างหนึ่ง หรือเพราะ
อายตนะใดอายตนะหนึ่ง ดูกรอานนท์ ถ้าภิกษุพิจารณาอยู่ รู้ชัดอย่างนี้ว่า มีอยู่แล
ที่ความฟุ้งซ่านแห่งใจเกิดขึ้นแก่เราเพราะกามคุณ ๕ นี้อย่างใดอย่างหนึ่ง หรือเพราะ
อายตนะใดอายตนะหนึ่ง เมื่อเป็นเช่นนั้น ภิกษุย่อมรู้ชัดอย่างนี้ว่า ความกำหนัด
พอใจในกามคุณ ๕ นี้แล เรายังละไม่ได้แล้ว แต่ถ้าภิกษุพิจารณาอยู่ รู้อย่างนี้ว่า
ไม่มีเลยที่ความฟุ้งซ่านแห่งใจเกิดขึ้นแก่เราเพราะกามคุณ ๕ นี้อย่างใดอย่างหนึ่ง
หรือเพราะอายตนะใดอายตนะหนึ่ง เมื่อเป็นเช่นนั้น ภิกษุย่อมรู้ชัดอย่างนี้ว่า
ความกำหนัดพอใจในกามคุณ ๕ นี้แล เราละได้แล้ว ด้วยอาการนี้แล เป็นอัน
เธอรู้สึกตัวในเรื่องกามคุณ ๕ ฯ
[๓๕๐] ดูกรอานนท์ อุปาทานขันธ์ทั้ง ๕ นี้แล ซึ่งเป็นที่ที่ภิกษุพึงเป็น
ผู้พิจารณาเห็นทั้งความเกิดและความดับอยู่ว่า อย่างนี้รูป อย่างนี้ความเกิดขึ้นแห่งรูป
อย่างนี้ความดับแห่งรูป อย่างนี้เวทนา อย่างนี้ความเกิดขึ้นแห่งเวทนา อย่างนี้
ความดับแห่งเวทนา อย่างนี้สัญญา อย่างนี้ความเกิดขึ้นแห่งสัญญา อย่างนี้ความ
ดับแห่งสัญญา อย่างนี้สังขาร อย่างนี้ความเกิดขึ้นแห่งสังขาร อย่างนี้ความดับ
แห่งสังขาร อย่างนี้วิญญาณ อย่างนี้ความเกิดขึ้นแห่งวิญญาณ อย่างนี้ความดับ
แห่งวิญญาณ เธอผู้พิจารณาเห็นทั้งความเกิดและความดับในอุปาทานขันธ์ ๕ นี้อยู่
ย่อมละอัสมิมานะในอุปาทานขันธ์ ๕ ได้ เมื่อเป็นเช่นนั้น ภิกษุย่อมรู้ชัดอย่างนี้ว่า
เราละอัสมิมานะในอุปาทานขันธ์ ๕ ของเราได้แล้ว ด้วยอาการนี้แล เป็นอันเธอ
รู้สึกตัวในเรื่องอุปาทานขันธ์ ๕ ฯ
ดูกรอานนท์ ธรรมนั้นๆ เหล่านี้แล เนื่องมาแต่กุศลส่วนเดียว ไกลจาก
ข้าศึก เป็นโลกุตระ อันมารผู้มีบาปหยั่งลงไม่ได้ ดูกรอานนท์ เธอจะสำคัญความ
ข้อนั้นเป็นไฉน สาวกมองเห็นอำนาจประโยชน์อะไร จึงควรใกล้ชิดติดตาม
ศาสดา ฯ
ท่านพระอานนท์ทูลว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ธรรมทั้งหลายของพวกข้า
พระองค์ มีพระผู้มีพระภาคเป็นเหตุ มีพระผู้มีพระภาคเป็นแบบอย่าง มีพระผู้มี-
*พระภาคเป็นที่พึงอาศัย ขอได้โปรดเถิดพระพุทธเจ้าข้า เนื้อความแห่งพระภาษิตนี้
แจ่มแจ้งเฉพาะพระผู้มีพระภาคเท่านั้น ภิกษุทั้งหลายฟังต่อพระผู้มีพระภาคแล้ว
จักทรงจำไว้ ฯ
[๓๕๑] พ. ดูกรอานนท์ สาวกไม่ควรจะติดตามศาสดาเพียงเพื่อฟัง
สุตตะ เคยยะ และไวยากรณ์เลย นั่นเพราะเหตุไร เพราะธรรมทั้งหลายอันพวก
เธอสดับแล้ว ทรงจำแล้ว คล่องปากแล้ว เพ่งตามด้วยใจแล้ว แทงตลอดดีแล้ว
ด้วยความเห็น เป็นเวลานาน ดูกรอานนท์ แต่สาวกควรจะใกล้ชิดติดตามศาสดา
เพื่อฟังเรื่องราวเห็นปานฉะนี้ ซึ่งเป็นเรื่องขัดเกลากิเลสอย่างยิ่ง เป็นที่สบายแก่
การพิจารณาทางใจ เป็นไปเพื่อความเบื่อหน่ายส่วนเดียว เพื่อความกำหนัด เพื่อ
ดับกิเลส เพื่อสงบกิเลส เพื่อความรู้ยิ่ง เพื่อความตรัสรู้ เพื่อนิพพาน คือ
เรื่องมักน้อย เรื่องยินดีของของตน เรื่องความสงัด เรื่องไม่คลุกคลี เรื่องปรารภ
ความเพียร เรื่องศีล เรื่องสมาธิ เรื่องปัญญา เรื่องวิมุตติ เรื่องวิมุตติญาณ-
*ทัสสนะ ฯ
ดูกรอานนท์ เมื่อเป็นเช่นนั้น จะมีอุปัททวะของอาจารย์อุปัททวะของศิษย์
อุปัททวะของผู้ประพฤติพรหมจรรย์ ฯ
[๓๕๒] ดูกรอานนท์ ก็อุปัททวะของอาจารย์ย่อมมีได้อย่างไร ดูกร
อานนท์ ศาสดาบางท่านในโลกนี้ ย่อมพอใจเสนาสนะอันสงัด คือ ป่า โคนไม้
ภูเขา ซอกเขา ถ้ำบนภูเขา ป่าช้า ป่าชัฏ ที่แจ้งและลอมฟาง เมื่อศาสดานั้น
หลีกออกแล้วอย่างนั้นอยู่ พวกพราหมณ์และคฤหบดี ชาวนิคมและชาวชนบท
จะพากันเข้าไปหา เมื่อพวกพราหมณ์และคฤหบดี ชาวนิคมและชาวชนบท พากัน
เข้าไปหาแล้ว ศาสดานั้นจะปรารถนาอย่างหมกมุ่น จะถึงความวุ่นวาย จะเวียนมา
เพื่อความเป็นผู้มักมาก ดูกรอานนท์ ศาสดานี้เรียกว่า อาจารย์มีอุปัททวะด้วย
อุปัททวะของอาจารย์ อกุศลธรรมอันลามกเศร้าหมอง เป็นเหตุเกิดในภพใหม่
มีความกระวนกระวาย มีทุกข์เป็นวิบาก เป็นที่ตั้งแห่งชาติ ชรา มรณะต่อไป
ได้ฆ่าศาสดานั้นเสียแล้ว ดูกรอานนท์ อย่างนี้แล อุปัททวะของอาจารย์ย่อมมีได้ ฯ
[๓๕๓] ดูกรอานนท์ ก็อุปัททวะของศิษย์ย่อมมีได้อย่างไร ดูกรอานนท์
สาวกของศาสดานั้นแล เมื่อเพิ่มพูนวิเวกตามศาสดานั้น ย่อมพอใจเสนาสนะ
อันสงัด คือ ป่า โคนไม้ ภูเขา ซอกเขา ถ้ำบนภูเขา ป่าช้า ป่าชัฏ ที่แจ้ง
และลอมฟาง เมื่อสาวกนั้นหลีกออกแล้วอย่างนั้นอยู่ พวกพราหมณ์และคฤหบดี
ชาวนิคมและชาวชนบท จะพากันเข้าไปหา เมื่อพวกพราหมณ์และคฤหบดี
ชาวนิคมและชาวชนบท พากันเข้าไปหาแล้ว สาวกนั้นจะปรารถนาอย่างหมกมุ่น
จะถึงความวุ่นวาย จะเวียนมาเพื่อความเป็นผู้มักมาก ดูกรอานนท์ สาวกนี้เรียกว่า
ศิษย์มีอุปัททวะด้วยอุปัททวะของศิษย์ อกุศลธรรมอันลามก เศร้าหมอง เป็นเหตุ
เกิดในภพใหม่ มีความกระวนกระวาย มีทุกข์เป็นวิบาก เป็นที่ตั้งแห่งชาติ ชรา
มรณะต่อไป ได้ฆ่าสาวกนั้นเสียแล้ว ดูกรอานนท์ อย่างนี้แลอุปัททวะของศิษย์
ย่อมมีได้ ฯ
[๓๕๔] ดูกรอานนท์ ก็อุปัททวะของผู้ประพฤติพรหมจรรย์ย่อมมีได้
อย่างไร ดูกรอานนท์ ตถาคตอุบัติในโลกนี้ ได้เป็นผู้ไกลจากกิเลส รู้เองโดยชอบ
ถึงพร้อมด้วยวิชชาและจรณะ ดำเนินไปดี รู้แจ้งโลก เป็นสารถีผู้ฝึกบุรุษที่ควรฝึก
อย่างหาคนอื่นยิ่งกว่ามิได้ เป็นครูของเทวดาและมนุษย์ทั้งหลาย เป็นผู้ตื่นแล้ว
เป็นผู้แจกธรรม ตถาคตนั้นย่อมพอใจเสนาสนะอันสงัด คือ ป่า โคนไม้ ภูเขา
ซอกเขา ถ้ำบนภูเขา ป่าช้า ป่าชัฏ ที่แจ้ง และลอมฟาง เมื่อตถาคตนั้นหลีก
ออกแล้วอย่างนั้นอยู่ พวกพราหมณ์และคฤหบดี ชาวนิคมและชาวชนบท จะพา
กันเข้าไปหา เมื่อพวกพราหมณ์และคฤหบดี ชาวนิคมและชาวชนบท พากัน
เข้าไปหาแล้ว ตถาคตนั้นย่อมไม่ปรารถนาอย่างหมกมุ่น ไม่ถึงความวุ่นวาย ไม่
เวียนมาเพื่อความเป็นผู้มักมาก ดูกรอานนท์ ส่วนสาวกของตถาคตผู้ศาสดานั่นแล
เมื่อเพิ่มพูนวิเวกตามตถาคตผู้ศาสดา ย่อมพอใจเสนาสนะอันสงัด คือ ป่า โคนไม้
ภูเขา ซอกเขา ถ้ำบนภูเขา ป่าช้า ป่าชัฏ ที่แจ้ง และลอมฟาง เมื่อสาวกนั้น
หลีกออกแล้วอย่างนั้นอยู่ พวกพราหมณ์และคฤหบดี ชาวนิคมและชาวชนบท
จะพากันเข้าไปหา เมื่อพวกพราหมณ์และคฤหบดี ชาวนิคมและชาวชนบท พา
กันเข้าไปหาแล้ว สาวกนั้นย่อมปรารถนาอย่างหมกมุ่น ถึงความวุ่นวาย เวียนมา
เพื่อความเป็นผู้มักมาก ดูกรอานนท์ สาวกนี้เรียกว่าผู้ประพฤติพรหมจรรย์มีอุปัททวะ
ด้วยอุปัททวะของผู้ประพฤติพรหมจรรย์ อกุศลธรรมอันลามก เศร้าหมอง เป็นเหตุ
เกิดในภพใหม่ มีความกระวนกระวาย มีทุกข์เป็นวิบาก เป็นที่ตั้งแห่งชาติ ชรา
มรณะต่อไป ได้ฆ่าสาวกนั้นเสียแล้ว ดูกรอานนท์ อย่างนี้แล อุปัททวะของผู้
ประพฤติพรหมจรรย์ย่อมมีได้ ฯ
ดูกรอานนท์ ในอุปัททวะทั้ง ๓ นั้น อุปัททวะของผู้ประพฤติพรหมจรรย์นี้
มีวิบากเป็นทุกข์ มีวิบากเผ็ดร้อนกว่าอุปัททวะของอาจารย์และอุปัททวะของศิษย์
ทั้งเป็นไปเพื่อความตกต่ำด้วย ดูกรอานนท์ เพราะฉะนั้นแล พวกเธอจงเรียกร้อง
เราด้วยความเป็นมิตร อย่าเรียกร้องเราด้วยความเป็นข้าศึก ข้อนั้นจักเป็นไปเพื่อ
ประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความสุขแก่พวกเธอตลอดกาลนาน ฯ
[๓๕๕] ดูกรอานนท์ ก็เหล่าสาวกย่อมเรียกร้องศาสดาด้วยความเป็น
ข้าศึก ไม่ใช่เรียกร้องด้วยความเป็นมิตรอย่างไร ดูกรอานนท์ ศาสดาในธรรม
วินัยนี้ เป็นผู้อนุเคราะห์ แสวงหาประโยชน์เกื้อกูล อาศัยความเอ็นดูแสดงธรรม
แก่สาวกทั้งหลายว่า นี่เพื่อประโยชน์เกื้อกูลแก่พวกเธอ นี่เพื่อความสุขแก่พวกเธอ
เหล่าสาวกของศาสดานั้นไม่ฟังด้วยดี ไม่เงี่ยโสตสดับ ไม่ตั้งจิตรับรู้และประพฤติ
หลีกเลี่ยงคำสอนของศาสดา ดูกรอานนท์ อย่างนี้แลเหล่าสาวกชื่อว่าเรียกร้อง
ศาสดาด้วยความเป็นข้าศึก ไม่ใช่เรียกร้องด้วยความเป็นมิตร ฯ
[๓๕๖] ดูกรอานนท์ ก็เหล่าสาวกย่อมเรียกร้องศาสดาด้วยความเป็นมิตร
ไม่ใช่เรียกร้องด้วยความเป็นข้าศึกอย่างไร ดูกรอานนท์ ศาสดาในธรรมวินัยนี้
เป็นผู้อนุเคราะห์ แสวงหาประโยชน์เกื้อกูล อาศัยความเอ็นดูแสดงธรรมแก่สาวก
ทั้งหลายว่า นี่เพื่อประโยชน์เกื้อกูลแก่พวกเธอ นี่เพื่อความสุขแก่พวกเธอ เหล่า
สาวกของศาสดานั้น ย่อมฟังด้วยดี เงี่ยโสตสดับ ตั้งจิตรับรู้และไม่ประพฤติ
หลีกเลี่ยงคำสอนของศาสดา ดูกรอานนท์ อย่างนี้แล เหล่าสาวกชื่อว่าเรียกร้อง
ศาสดาด้วยความเป็นมิตร ไม่ใช่เรียกร้องด้วยความเป็นข้าศึก ฯ
ดูกรอานนท์ เพราะฉะนั้นแล พวกเธอจงเรียกร้องเราด้วยความเป็นมิตร
อย่าเรียกร้องด้วยความเป็นข้าศึก ข้อนั้นจักเป็นไปเพื่อประโยชน์เกื้อกูล เพื่อความ
สุขแก่พวกเธอตลอดกาลนาน ดูกรอานนท์ เราจักไม่ประคับประคองพวกเธอ
เหมือนช่างหม้อประคับประคองภาชนะดินดิบที่ยังดิบๆ อยู่ เราจักข่มแล้วๆ
จึงบอก จักยกย่องแล้วๆ จึงบอก ผู้ใดมีแก่นสาร ผู้นั้นจักตั้งอยู่ ฯ
พระผู้มีพระภาคได้ตรัสพระภาษิตนี้แล้ว ท่านพระอานนท์จึงชื่นชมยินดี
พระภาษิตของพระผู้มีพระภาคแล ฯ
จบ มหาสุญญตสูตร ที่ ๒
http://www.bloggang.com/viewblog.php?id=khunz&date=04-08-2007&group=3&gblog=3

*****************

บทความข้างต้นเราเห็นว่ามีความจำเป็นทั้งเจโตวิมุตติ และปัญญาวิมุตติ ต้องควบคู่กัน โดยอย่างใดอย่างหนึ่ง จะเด่นกว่ามิได้
เจโตวิมุตติ คือ จิตหลุดพ้น การปฏิบัติฌานสมาบัติ ถึงขั้น อรูปฌาน จนจิตหลุดพ้น เพราะจิตตั้งมั่น คลายความกำหนัด ห่างไกลจากกิเลศ
ปัญญาวิมุตติ คือ แจ้งด้วยปัญญา ให้หลุดพ้น คือ การเจริญสติ วิปัสสนา เป็นอาจิณ เพื่อการหลุดพ้น

แม้เจโตวิมุตติ จะเป็นอรูปฌานก็จริง แต่การที่จะไม่ติดในอรูปฌาน ก็คือการเจริญวิปัสสนา ควบคู่กัน การเจริญวิปัสสนา จนเกิดปัญญา รู้แจ้งในสัจธรรม ในส่วนของเจโตคือส่วนที่ปฏิบัติเพื่อจิตหลุดพ้นนั้น เหตุผลเพราะผู้ที่ปฏิบัติฌานสมาบัตินั้น มีจิตตั้งมั่น มีธรรมผุดขึ้น จนรู้แจ้งในสัจจธรรม
แต่แม้จะเจริญวิปัสสนาเพียงอย่างเดียว ก็ยากอยู่ เพราะในส่วนของจิตนั้นยังไม่หลุดพ้น เพราะการตั้งมั่นในส่วนของฌานนั้นไม่มี

ทั้งจิต และ กาย
ไม่ยึดมั่นถือมั่น ว่าเป็นเรา เพราะเข้าใจด้วยประการฉะนี้

;aa24
Click to expand...

ความคิดเห็น..... สีแดง กับ สีฟ้า เป็นสีเหมือนกัน
ต่างกันที่คุณสมบัติ แดง บ่งบอกอารมณ์ความรู้สึกอย่างหนึ่ง ฟ้าบ่งบอกความรู้สึกอย่างหนึ่ง แต่อย่างไรเสีย ก็เป็น สี เหมือนกัน....

วิษณุ12, 27 มกราคม 2009

#82
ขันธ์ เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

3 ตุลาคม 2006

โพสต์:

7,917

ค่าพลัง:

+9,182

แล้วเราก็มาลงมือปฏิบัติทันที และก็ไม่ได้เป็นการสะกดจิตตนเอง เราต่อสู่กับสัจจะ ในที่สุดเราเอาชนะสัจจะได้ขาดสะบั่นไปทันที่ จิตที่คิดว่าพุทธะ ก็สลายสว่างครบโลกธาตุ และคืนนี้เป็นความประทับใจของเรา หลวงปู่มั่นมาแสดงความยินดีถึงกับชื่นชม พระอมิตาภะรูปนี้นั่งตรัสรู้ไม่เหมือนใคร และยังมีพระมหากัสสปะมาอนุโมทนา ท่านมาในรูปสมมติ เช่นเดียวกับหลวงปู่มั่มก็มาในร่างสมมติ
Click to expand...

อ้าว พูดเรื่อยเปื่อย แบบนี้อย่ามาพูดเลย นั่นมันธรรมพระอรหันต์ ท่านเป็นพระอรหันต์แล้วหรือ

http://www.siangdham.com/
ช่วยดูแลวิทยุเสียงธรรม

ขันธ์, 27 มกราคม 2009

#83
Sriaraya5 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

28 มีนาคม 2006

โพสต์:

3,079

ค่าพลัง:

+12,852

วิษณุ12 said: ↑

ต้องฆ่าผู้รู้ให้ได้...
Click to expand...

และผลการตรัสรู้ คือ ความหลุดพ้นและนิพพาน

จากเสกขะบุคคล คือ ความรู้ที่เปลี่ยนเป็นอเสกขะบุคคล เป็นพระอรหันต์ เมื่อบรรลุความรู้นี้ขึ้นแล้ว จิตหลุดพ้นจากกิเลสพันห้าตัญหาร้อยแปด วิมุตติหลุดพ้น กลายเป็นพระพุทธเจ้า ชื่อว่าพระพุทธเจ้าเมื่อออกจากนามของสัตว์แล้วจึงเรียกตัวเองว่า พุทธองค์ก็ คำว่ามหาโพธิสัตว์หมดสิ้นไปแล้ว “เราไม่ใช่สัตว์ เราไม่ใช่บุคคล

ไม่ใช่เทพพรหม
เราคือพุทธองค์ เราคือ พระศรีอารีเมตไตรพุทธเจ้า

Sriaraya5, 27 มกราคม 2009

#84
to2504 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

27 กันยายน 2007

โพสต์:

1,449

ค่าพลัง:

+1,230

sriaraya5 said: ↑

และผลการตรัสรู้ คือ ความหลุดพ้นและนิพพาน

จากเสกขะบุคคล คือ ความรู้ที่เปลี่ยนเป็นอเสกขะบุคคล เป็นพระอรหันต์ เมื่อบรรลุความรู้นี้ขึ้นแล้ว จิตหลุดพ้นจากกิเลสพันห้าตัญหาร้อยแปด วิมุตติหลุดพ้น กลายเป็นพระพุทธเจ้า ชื่อว่าพระพุทธเจ้าเมื่อออกจากนามของสัตว์แล้วจึงเรียกตัวเองว่า พุทธองค์ก็ คำว่ามหาโพธิสัตว์หมดสิ้นไปแล้ว
Click to expand...

ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา

to2504, 28 มกราคม 2009

#85
วิษณุ12 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

26 ตุลาคม 2008

โพสต์:

5,337

ค่าพลัง:

+6,846

<TABLE class=tborder cellSpacing=1 cellPadding=6 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD class=thead>ขณะนี้มีคนกำลังดูกระทู้นี้อยู่ : 4 คน ( เป็นสมาชิก 4 คน และ บุคคลทั่วไป 0 คน ) </TD><TD class=thead width="14%">
[ แนะนำเรื่องเด่น ]
</TD></TR><TR><TD class=alt1 width="100%" colSpan=2>วิษณุ12, วิมุตติ, sriaraya5, to2504 </TD></TR></TBODY></TABLE>
สวัสดีตอนไม่เช้าตรู่ ครับทุกท่าน

วิษณุ12, 28 มกราคม 2009

#86
Sriaraya5 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

28 มีนาคม 2006

โพสต์:

3,079

ค่าพลัง:

+12,852

ขันธ์ said: ↑

อ้าว พูดเรื่อยเปื่อย แบบนี้อย่ามาพูดเลย นั่นมันธรรมพระอรหันต์ ท่านเป็นพระอรหันต์แล้วหรือ
Click to expand...

สันทิฎฐิโก ขั้นสุดท้ายคือรู้
ผลงานของตัวเองโดยสมบูรณ์แล้วก็หมด
พระพุทธเจ้าอรหันต์ ท่านไม่ถามใครพอตรัสรู้ขึ้นมาก็เป็นศาสดาขึ้นมาทันทีคุณขันธ์

สันทิฎฐิโก เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติพึงเห็นได้ด้วยตนเอง
อกาลิโก เป็นสิ่งที่ปฏิบัติไม่จำกัดกาล เวลา สถานที่
เอหิปัสสิโก เป็นธรรมที่ควรเรียกกันมาดู
โอปนยิโกน้อมเข้ามาดูตัวเองพัฒนาตัวเอง
ปัจจัตตังคือรู้ได้เฉพาะตนผู้เข้าถึง ผู้นั้นเห็นเองแจ่มแจ้งหมดสงสัยในพระศาสนาได้โดยสิ้นเชิง
เวทิตัพโพ คือ แม้ผู้รู้ก็รู้ได้เฉพาะตน รู้แทน กันไม่ได้
วิญญูหีติ คือ รู้ได้เฉพาะนักปราชญ์ด้วยกัน ใครทำใครได้

อ้างอิงคุณขันธ์
http://watdoitepnimit.com/files/thamma16.pdf

Sriaraya5, 28 มกราคม 2009

#87
วิมุตติ เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

5 ตุลาคม 2007

โพสต์:

2,355

ค่าพลัง:

+2,169

sriaraya5 said: ↑

สันทิฎฐิโก ขั้นสุดท้ายคือรู้

ผลงานของตัวเองโดยสมบูรณ์แล้วก็หมด
พระพุทธเจ้าอรหันต์ ท่านไม่ถามใครพอตรัสรู้ขึ้นมาก็เป็นศาสดาขึ้นมาทันทีคุณขันธ์

สันทิฎฐิโก เป็นสิ่งที่ผู้ศึกษาและปฏิบัติพึงเห็นได้ด้วยตนเอง
อกาลิโก เป็นสิ่งที่ปฏิบัติไม่จำกัดกาล เวลา สถานที่
เอหิปัสสิโก เป็นธรรมที่ควรเรียกกันมาดู
โอปนยิโกน้อมเข้ามาดูตัวเองพัฒนาตัวเอง
ปัจจัตตังคือรู้ได้เฉพาะตนผู้เข้าถึง ผู้นั้นเห็นเองแจ่มแจ้งหมดสงสัยในพระศาสนาได้โดยสิ้นเชิง
เวทิตัพโพ คือ แม้ผู้รู้ก็รู้ได้เฉพาะตน รู้แทน กันไม่ได้
วิญญูหีติ คือ รู้ได้เฉพาะนักปราชญ์ด้วยกัน ใครทำใครได้

อ้างอิงคุณขันธ์
http://watdoitepnimit.com/files/thamma16.pdf
Click to expand...

ท่านคือ พระศรีอาริยะเมตไตย ใช่หรือไม่?

เย ธัมมา เหตุปภวา เตสัง เหตุ ตถาคโต
เตสัญจ โย นิโรโธ จ เอวัง วาที มหาสมโณ

วิมุตติ, 28 มกราคม 2009

#88
วิษณุ12 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

26 ตุลาคม 2008

โพสต์:

5,337

ค่าพลัง:

+6,846
khajonsak9999 said: ↑

โหด น่าดู....นิสัยอย่างนี้น่ะรึ....พระพุทธเจ้าน่ะ
...........
โห...ฆ่า ฆ่า ฆ่า....กำจัด กำจัด กำจัด....ซะงั้น
..........
เขาไม่ได้ ฆ่า หรอกครับท่าน
....
แค่....รู้...ก็พอ
Click to expand...

แหมท่านจร ก็ นะ
วิษณุ12, 28 มกราคม 2009

#89
to2504 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

27 กันยายน 2007

โพสต์:

1,449

ค่าพลัง:

+1,230

ท่านพี่ขจรขา วันนี้ขอให้พูดธรรมแบบเป็นทางการหน่อยได้ปะ อิอิ ไม่เอาเล่น ๆ นะ เอาจริง ๆ อิอิ

;aa37

ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา

to2504, 28 มกราคม 2009

#90
วิษณุ12 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

26 ตุลาคม 2008

โพสต์:

5,337

ค่าพลัง:

+6,846

ยืม มีด...

วิษณุ12, 28 มกราคม 2009

#91
วิษณุ12 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

26 ตุลาคม 2008

โพสต์:

5,337

ค่าพลัง:

+6,846

มีด บิน ลี้ คิมฮวง

วิษณุ12, 28 มกราคม 2009

#92
to2504 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

27 กันยายน 2007

โพสต์:

1,449

ค่าพลัง:

+1,230

อิอิ ท่านวิษณุ 12 VS ท่านขจรศักดิ์ อิอิ เป๊ง ยกที่ 1

ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา

to2504, 28 มกราคม 2009

#93
วิษณุ12 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

26 ตุลาคม 2008

โพสต์:

5,337

ค่าพลัง:

+6,846

to2504 said: ↑

ท่านพี่ขจรขา วันนี้ขอให้พูดธรรมแบบเป็นทางการหน่อยได้ปะ อิอิ ไม่เอาเล่น ๆ นะ เอาจริง ๆ อิอิ

;aa37
Click to expand...

ท่านจร ก้เป็นทางการอยู่แล้วนะครับ อยู่ที่คนอ่านนะครับ

วิษณุ12, 28 มกราคม 2009

#94
to2504 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

27 กันยายน 2007

โพสต์:

1,449

ค่าพลัง:

+1,230

อิอิ กลัวดอกพิกุลจะร่วงเหรอ มีน่า คนที่อยากฟังมีเยอะแยะนะ ใครไม่อยากฟัง ก็ปล่อยเขา อ่ะนะ อิอิ

ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเรา

to2504, 28 มกราคม 2009

#95
วิษณุ12 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

26 ตุลาคม 2008

โพสต์:

5,337

ค่าพลัง:

+6,846

to2504 said: ↑

อิอิ ท่านวิษณุ 12 VS ท่านขจรศักดิ์ อิอิ เป๊ง ยกที่ 1
Click to expand...

หมดกระบวนท่าแล้ว ครับ จะสู้ยังไงนี่ ...

วิษณุ12, 28 มกราคม 2009

#96
วิษณุ12 เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

26 ตุลาคม 2008

โพสต์:

5,337

ค่าพลัง:

+6,846

จะอ่านกระทู้ และ ดูใจ
หรือจะดู กระทู้ และอ่านใจ...

วิษณุ12, 28 มกราคม 2009

#97
k.kwan เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

22 พฤศจิกายน 2007

โพสต์:

15,900

ค่าพลัง:

+7,310

วิปัสนูกิเลส หรือ วิมุตติ

ใช้คำให้ตรงกับที่ชาวบ้าน เขาใช้หน่อยดิ

ล็อกอินนี้ เซ้งมา เมื่อ ต.ค.55 กรรมใดต่อจากนี้ไป จึงไม่เกี่ยวก๊ะ k.kwan แล้วจร้าา

k.kwan, 28 มกราคม 2009

#98
สันโดษ เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

25 ตุลาคม 2007

โพสต์:

9,940

กระทู้เรื่องเด่น:

1

ค่าพลัง:

+16,870

วิษณุ12 said: ↑

จะอ่านกระทู้ และ ดูใจ
หรือจะดู กระทู้ และอ่านใจ...
Click to expand...

คม ชัด ลึก...โชะๆๆๆ

สันโดษ, 28 มกราคม 2009

#99
k.kwan เป็นที่รู้จักกันดี

วันที่สมัครสมาชิก:

22 พฤศจิกายน 2007

โพสต์:

15,900

ค่าพลัง:

+7,310

khajonsak9999 said: ↑

ยังหลงอยู่ในแดน นิพพาน...แต่ ยังมีอาสวะกิเลส อยู่
Click to expand...

นิพพาน ของท่าน กับของพระพุทธศาสนา
นี่ ยิ่งไปคนเรื่อง คนละความหมาย
ให้ความรู้ผิดๆ จะติดอยู่ในหลง นะท่าน

ล็อกอินนี้ เซ้งมา เมื่อ ต.ค.55 กรรมใดต่อจากนี้ไป จึงไม่เกี่ยวก๊ะ k.kwan แล้วจร้าา

k.kwan, 28 มกราคม 2009

#100

(คุณต้องเข้าสู่ระบบหรือลงทะเบียน เพื่อที่จะโพสต์)

หน้า 5 ของ 21

แชร์หน้านี้

Loading...