สัมมาสมาธิ แตกต่างกับ สมาธิทั่วไปอย่างไร

ตกลง อาหลง จะพลิกลิ้นว่า ไม่เคยพูดเรื่อง อาการ ฟ้าแล็บ ฟ้าผ่า
แล้วเห็นเป็น สะเก็ดแสงขาวพุ่งพรึบๆๆๆๆ อย่างกับ ฝนดาวตก

แต่ผมจำได้นะ ว่า อาหลง บอกว่า เล่าความเรื่องนี้ให้ ลุงขันธ์
และ วิมุตติ ฟังเหมือนกัน จนกระทั่งทั้งสอง ยอมรับฝีมือในการ
ทำกรรมฐาน

แต่ทว่า หลังๆ กลับแตกคอกัน เลยทำให้ ต้องแสดงอาการเหยียบ
สิ่งที่ตนเคยโม้เอาไว้ ไม่ให้ใครพูดถึง

 

คุณเอ้ย

การที่ ผลกรรมฐานเจโตวิมุตติ มันเกิดเนี่ยะ ผมกล่าวถึง ฝีไม้ลายมือให้คุณ
ระลึกถึงเนี่ยะ เพื่อให้คุณ จดจำกุศลจิตที่สำคัญยิ่งได้

มันมีคุณค่ามาก สำหรับคนที่เคยพบพาน แม้มันจะเกิดดับ แต่หากหมั่นประกอบ
เนืองๆเนี่ยะ คุณค่ามันจะมหาศาล

แต่นี่ คุณคิดว่า ผมยึกขึ้นพูด เพื่อ ย่ำยี ทำลาย เหรอครับ

คุณไปเอา ความคิดเรื่องพวกนี้มาจากไหน

 

น่าน ไปยกมา ยกมา

เราแก้ให้แล้ว ว่านิมิต

ไปได้เรื่อยๆเน๊อะ ตอบปัญญาไม่ได้ แล้วไปกล่าวหาเขา

พอเขาถามสภาวะเป็นไง ก็บลาๆๆๆๆๆ ฝนดาวตก

พอเขาแก้ให้ ก็บลาๆๆๆๆๆ

ส้วนเตียน จีจี

 

นีอาหลง เชื่อไหมว่า หากอาหลง ไปทำสมาธิแบบนั้นอีก แล้ว ประกอบกับ
การตรึกในธรรม ตามที่คุณบรรยายใครต่อใครว่า ทำอย่างนั้นอย่างนี้เนี่ยะ

สิ่งที่หลงพ่อพุธกล่าวว่า จิตบางทีหลังจากเห็นแสงสว่างก็อาจจะผลิกลงเห็นเป็น
สามมิติ เนี่ยะ ที่คุณไม่เข้าใจเนี่ยะ มันจะเกิดขึ้นให้คุณได้พิจารณา เล็งเห็น

ดังนั้น

ทั้งหลายทั้งปวงเนี่ยะ ผมกล่าวเพื่อให้ คุณได้มีโอกาสประกอบ สิ่งที่ พระท่าน
กล่าวถึง

นี่หากยังเห็นว่า ผมมาผลักดันเหยียบย่ำอยู่ละก้อ ก็ตามใจนะ

 

ไปนอนเถิดน้าเอก

ผมคุยกับน้าเอกทีไร มีแต่น้ำ มาตีกินเปล่าๆ

จะพึงสนทนาแบบบัณฑิต ก็ต้องถามมาตอบไปซิ ^^

 

แล้ว ผมบอกก่อนนะว่า สุญญตาสมาธิ อนิมิตสมาธิ อัปณิหิตสมาธิ เนี่ยะ

มันไม่ได้หมายถึง ไม่มีนิมิต ไม่มีรูป ไม่มีอะไรปรากฏเลย

พระพุทธองค์ท่านคู้แขนเข้า เหยียดแขนออก สร้างกายให้เกิดนับพัน ท่าน
เทศนาคนหนึ่ง แต่ทำนิมิตแลบลิ้นยาวให้อีกคนหนึ่ง หรือ พาอีกคนหนึ่ง
ไปเที่ยวสวรรคิ์ดูนางฟ้า พระพุทธองค์อยู่ใน สุญญตาวิหารตลอด

ดังนั้น อย่าไปเข้าใจตามตัวหนังสือว่า สุญญตา อนิมิต อัปณิหิต คือ ไม่มี
อะไรเลย

มันคนละเรื่อง!!

 

นี่จะมายัดเยียดอะไร

ฟังให้เข้าใจก่อน เขาถามอะไร

ไม่ใช่เหมาเข่งว่า เขาเป็น นี่คิดเอา ถูกไหม

เราตั้งข้อสังเกตุ และออกตัวว่าไม่ปรามาสอะไร

เป็นเรื่องแสดงทัศนะ ไม่ใช่เหมา

ถ้าคิดเองเออเอง จั่วหน้าตีกิน

นี้มันคิดว่าเจตนาดีหรือ ผมก็ทักน้าเอกไปมากแล้วนะ

 

น้าเอกนั่งมาทั้งชีวิตเพื่อนิมิตหรอ

 

กั๊กๆ รู้ไหม อาหลง ทำไม ผมถึงใช้คำว่า โง่ กับอาหลงบ่อยๆ

เพราะ อาหลง ผู้ภาวนาเห็น ปรมัตถ์ ไร้ตัวตนตลอดเนี่ยะ

กลับ ตายน้ำตื้นกับเรื่อง หน้าตา เรื่อง ตีกิน

ห่วงแต่ไอ้เรื่องไม่เป็นเรื่อง แล้วยังมีหน้าไปสอนเขาเรื่อง
รู้ปรมัตถ์รู้อย่างไร อีกเหรอ

ทำไมถึง ถูกตีกินได้หละ ก็เพราะว่า รู้ปรมัถต์ที่บลาๆๆๆ ไปนั่น
ออกมาจากความไม่รู้ จินตนาการจาก "ตัวตน" ตัวเบ้อเร้อไง

 

เนี่ยะ พูดแบบนี้ แปลว่า ไตรลักษณ์ญาณ ก็ไม่รู้เรื่องด้วย

 

ฟังดูดีเนอะ

 

สติปัฏฐานน่ะ เกิดเองไม่ใช่ไปจงใจให้เกิด มันเป็นอสังขาริก

ใช่ว่าจะมีสติเห็นความดับตลอดเวลา ก็ไม่


และอย่าไปคุยไตลักษณ์ญาณเลย ในนั้นไม่มีนิมิตหรอก


มีแต่จิตสร้างรูป ไม่ใช่ปัญญาอะไร

นี่แสดงว่าไปจำอะไรมาผิดๆ สำคัญว่าเห็น ว่าเป็น ว่าใช่


ไปฟังผมคุยกับแพททริกใช่ป่าว เรื่องมีสภาวะมารองรับ

 

หน่า ทำใจไปเถอะ ช่วยไม่ได้ ดันมาด้วย ธาตุกรรมฐานแปลกๆ

เอาไว้อาหลง เห็น เสียงกระแทกเปรี้ยง แล้วจิตมันผลิกตัวเข้าภูมิสมถะ
อะไรสักอย่าง แล้ว อาหลงจะเข้าใจว่า ทำไมตนถึง เจออะไรแบบนี้
แล้วกลับได้เห็นอะไรแปลกๆ

ถึงเวลานั้น อย่ารีบปฏิเสธการเห็น เสียหมด แล้วก็อย่าเอาที่เรื่อง ให้
ดูความยินดี ยินร้ายไว้ก่อน

แล้วจะรู้เองว่า อนิมิตสมาธิเนี่ยะ เขาเห็นกันยังไง เห็นแบบไม่เห็น
อะไรเลย หรือว่า เห็นได้สาระพัดแต่ มันไม่กระเพื่อม

 

อาหลง อย่าไปเอา ปัญญาของปฏิสัมภิทาญาณ มาเป็น สมบัติตน

บุคคลที่เห็น เป็นแสง เป็นสิ่งที่ไม่รู้ว่าเห็นอะไร แล้ว สามารถกล่าว
อรรถ กล่าวธรรม บรรยายสิ่งที่เห็นเหล่านั้นออกมาได้หมด เนี่ยะ
มันเป็นภูมิของปฏิสัมภิทาญาณ

อาหลง นี่ชัดเจนว่า เห็นแสงแล้ว แสงนั้นย่อมเกิดเป็น ปฏิภาคนิมิต
เป็นเครื่องให้จิตรู้

ดังนั้น อย่าทำลายธาตุกรรมฐานของตัวเอง เพียงเพราะ ไปอ่านเอา
จากตำราแล้วอยากได้แบบเขา

 

หรือไม่ก็อีกแง่หนึ่ง คือ อาหลง คงไปด่าใครสักคนที่เป็นนักเล่นฌาณ
เข้า แล้วด่าไม่ด่าปล่าว ไปข่มเขาชักชวนให้เผิกนิมิต ไม่ข่มเปล่า แต่
ไปเกิด จิตยินดีในการกระทำนั้นด้วย ไม่ได้เอาสติกำกับไว้

อะไรแบบนี้ มันจะสะท้อนกลับมาให้ อาหลงปิดการทำฌาณของตัวเอง
ทันที เพราะอำนาจของสมาธิจิตที่อาหลงไปด่านั้น

แบบนี้ก็ทำให้ อาหลง ผู้ที่ผมเคยรับรู้ด้วยใจจริงว่า เป็น นักเจโตวิมุุตติ
ด้วยกรรมฐานเมตตา อันเลิส อันหาได้ยาก อันมีประโยชน์ยิ่งต่อสรรพสัตว์
เป็นอันมาก กลับกลายมา วิบัติไป เพราะ กรรมคือเมตตากรุณาแล้วลืม
พิจารณาความยินดียินร้ายที่ตนอาจจะมี

 

ในปรมัตถ์ไม่มีนิมิต อย่าไปเอาฌานมาปนกันมั่ว

เรื่องสมาธิของน้าเอกก้เหมือนกัน นั่นไม่ใช่อานาปาหรอก เชื่อไหม

สิ่งที่เห็นนั้น แล้วนายหลงเจริญสติดับอย่างไร

ถ้ามุ่งนิมิต มันได้แต่นิมิตนะน้าเอก อันตรายมาก

ของพวกนี้ ผ่านมาแล้ว ไม่ได้เป็นปัญญาอะไร

 

แล้วอีกอย่างนะ อาหลง ถ้า อาหลง ยังปรารภว่า สามารถแยก จิตให้ห่าง
ออกจากอุปกิเลส โลกธรรม8

อาหลง จะรู้อยู่แก่ใจว่า อันบรรดากรรมไม่ดีทั้งหลายที่ผมกระทำสู่ ส่วน
ที่ มีโลกธรรม8 เจือปน หรือ อุปกิเลสเจือปนเหล่านั้น มันไม่ใช่ ส่วนเดียว
กับที่ อาหลงเป็นอยู่

ดังนั้น อะไรที่ผมฟาดฟันลงไป มันไม่ใช่ว่า อาหลง อยู่ตรงนั้น

เมื่อ อาหลง ไม่ได้อยู่ตรงนั้น จะอ้างเอาส่วนนั้นมากล่าวเพื่อ
เรียกร้อง หรือ สำแดงว่า อาหลง โดนตู่ มันก็ไม่ใช่

เว้นแต่ อาหลง เลิกปรารภความเพียร สมยอมให้กับ โลกธรรม8
และ อุปกิเลส ไอ้แบบนี้ค่อยมาร้องจ๊ากเจี้ยกให้ผมได้ยิน

แต่พึงทราบไว้อย่างหนึ่งว่า หากเป็นฝ่ายโลก ไม่ใช่ ฝ่ายวิมุตติ
ฝากกระโน้นแล้ว ผมย่อมมีศักดาใหญ่ในฝ่ายโลกในฐานะมาร

 

ถ้าคุยกันมาตลอด รู้จักนายหลงดี

ก็จะรู้ว่า นายหลงกล่าวแต่ สติปัฏฐาน วิปัสสนา

ส่วนเจโตอะไรของน้าเอกนั้น ถามว่าเจโตหรือยัง

ปัญญาไม่เกิดลอยๆ ทุกอย่างมีเหตุปัจจัยเสมอ

 

เรื่องโลกธรรม ๘ ล้วนเป็นมายา

กลไกลสร้างภาพให้ข้องมายา นั้นเป็นอีกโลกนึง

โลกที่รับส่งเป็นปัจจัย เกิดแล้วดับด้วยตัวของมันเอง พวกนี้ไม่ใช่นิมิต

แต่เกิดจากตาปัญญาที่หยั่งรู้ แทงตลอดในวิถีนั้นๆชั่วขณะ เป็นความดับฝ่ายเดียว


สิ่งนี้หากเรากล่าวว่ามายาเช่นกันก็ดูจะเกินเลย

เพราะไปมุ่งกันที่นิมิต ไปกล่าวว่า จิต เจตสิก รูป ไม่สามารถรู้กันได้ เป็นเรื่องวิปัสนึก

อันนี้ก็อยู่ที่ภูมิผู้ฟัง ว่าวันนี้เห็นอย่างนี้

 

อ่านภาษาไทยที่สื่อให้ดีๆนะ ผม สัณนิฐานว่า อาหลง คงไป
ด่านักทำฌาณคนใดสักคนหนึ่ง เช่น ลุงขันธ์ หรือ ใครก็ได้ในเว็บ
นี้ ซึ่งบังเอิญว่า ขณะนั้น จิตเขามีกำลังฌาณเป็นวิบากห้อมล้อม
อยู่

อย่าได้เข้าใจผิดว่าผมมาทวงสิทธิให้ใครเป็นพิเศษ เพราะผม
ไม่เคยมีกริยาอย่างนั้น บางคนถึงกับ เล็งเห็นว่า ผมเณรคุณด้วยซ้ำ

ที่นี้ นักทำฌาณคนนั้นเป็นใครก็ช่าง มันสำคัญที่ว่า ทำไมอาหลง
กลับปฏิเสธสิ่งที่เป็น ผลงาน ที่ดีของตน

การทำฌาณนั้น ย่อมเป็นเหตุปัจจัยให้ จิตตั้งมั่น อันนี้ใครๆเขาก็ทราบ

จิตตั้งมั่นแล้ว หากได้สัมมาทิฏฐิ ตั้งจิตไว้ถูก มันก็จะมีอานิสงค์ใหญ่
เกิดคาดเดาได้

มันแปลก ที่อาหลง อยู่ดีๆ ก็ผลิกจิต ทำลาย รอยเท้าตัวเองที่สำคัญ

เขามีแต่ต้องหมั่นประกอบ เป็นเครื่องมือ เป็นอุบายอบรมจิต ไม่ใช่
ทิ้งเอาดื้อๆ แบบนั้น มันรู้ไม่ถึงฐานหรอก

จิตงอกลับ เป็นอย่างไร หากไม่มีกำลัง มันไม่เห็นหรอก

พอไม่เห็น จะไปโกยอภิธรรมปิฏกแค่ไหน มันก็ไม่ทำให้ กุศล มันเกิดหรอก

ซ้ำร้ายจะพาไปนรกเอาด้วยซ้ำ