วิชชาที่จะทำให้อยู่รอดจากยุคสมัยแห่งภัยพิบัติ

ยินดีเป็นอย่างยิ่งเลยค่ะ คุณรัศมีดารา...

ธรขอร่วมโมทนาด้วยซ้ำไปค่ะ ที่คุณมีจิตเจตนาที่ดีที่จะช่วยกันเผยแพร่พระธรรมคำสอนขององค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าท่านค่ะ...

ท่านอื่นใดที่สนใจจะนำเนื้อหาในวิชชานี้ไปรวมเล่ม หรือพิมพ์เผยแพร่ (แต่ขอความกรุณาอย่านำเอาไปดัดแปลง หรือต่อเติมเอาเองนะคะ) เชิญเลยนะคะ ทั้งอาจารย์คณานันท์ และธร ยินดีร่วมโมทนาด้วยค่ะ

เท่ากับว่าพวกเราทุกๆ คนในที่นี้ (ในเว็ปพลังจิตนี้) ได้ช่วยกันสืบต่ออายุพระพุทธศาสนาให้ครบ 5000 ปีค่ะ...

มหาโมทนากับทุกๆ ท่านค่ะ

 

คุณรัศมีดารา และทุกๆ ท่านเลยนะคะ...

ตอนนี้ธรกำลังพยายามรวบรวมเนื้อหาวิชชาฯ (ฉบับก้าวหน้า) อยู่ค่ะ... แต่คงต้องขอเวลาสักพักใหญ่ๆ... เพราะเนื้อหาเยอะมากเลยค่ะ...

ถ้าใกล้เสร็จ... หรือเสร็จเมื่อไหร่จะแจ้งให้ทราบกันอีกครั้งนะคะ... เพราะตั้งใจกันว่าจะพิมพ์ไว้แจกเป็นธรรมทานเหมือนเดิมค่ะ...

 

ขอประทานโทษนะคะ...เว้นระยะการฝึกไปเสียหลายวันเลย...

หวังว่าช่วงเวลาที่ผ่านมาแต่ละท่านคงจะจับลมสบายกันได้... ทันที ณ ขณะนี้เลยนะคะ... จับลมสบายเอาไว้เบาๆ ให้จิตโล่ง โปร่ง สบาย อย่าเครียด อย่าเกร็งนะคะ...

ทุกครั้งที่ธรพิมพ์ข้อความไปด้วย ธรก็จะทำตามไปด้วยเช่นกันค่ะ... เรามาปฏิบัติไปพร้อมๆ กันเลยนะคะ...

การจับภาพพระ

- สำหรับผู้เริ่มต้น คือ การน้อมนึกให้เห็นภาพพระพุทธรูป หรือพระอริยสงฆ์องค์ที่เราชื่นชอบ และเคารพนบนอบท่านมากที่สุด... จำภาพท่านได้ชัดเจน แจ่มใสที่สุด... นึกให้เห็นองค์ท่านได้ชัดเจนทั้งยามลืมตา หลับตา... ถ้าเป็นไปได้ขอแนะนำให้หาพระพุทธูปที่เป็นแก้วใสมาฝึกเพ่งฝึกมองจนจิตชินค่ะ...
หลังจากนั้นค่อยๆ นึกน้อมให้เห็นองค์พระพุทธรูปท่านใส สว่าง เหมือนแก้วเนื้อดีที่ใสสะอาดที่สุดเท่าที่ท่านเคยเห็น... เมื่อได้แล้ว... ค่อยๆ นึกต่อไป ขอให้องค์พระท่านใส สว่างเจิดจ้า จนเปล่งประกายระยิบระยับ เหมือนเพชรชั้นดีที่เล่นไฟวิบวับๆ...

การทรงอารมณ์ (คือ การพยายามประคองจิตให้เห็นภาพตามที่ต้องการ อย่างเบาๆ สบายๆ ที่สุด) ของผู้ที่เริ่มต้นนี้อาจจะกระทำได้เพียงแค่เสี้ยววินาที แล้วก็หายไป... ก็อย่าตกใจ หรือเสียใจ... ค่อยๆ เริ่มทำใหม่... ฝึกไปครั้งละเล็กละน้อย... แต่พยายามทำให้ได้วันละหลายๆ ครั้ง... ไม่นานจิตเขาจะชิน และเริ่มจับภาพพระได้นานขึ้น ใสมากขึ้น... จนบางครั้งจิตเขาจะจับภาพพระขึ้นมาเองโดยที่เรายังไม่ต้องตั้งท่าจะทำ... หรือบางครั้งยังไม่ทันนึกที่จะทำด้วยซ้ำ...

- สำหรับผู้ที่ทำได้มาก่อนแล้ว ขอนึกให้เห็นภาพพระพุทธรูปที่ใสสว่างจนเปล่งประกายเพชรระยิบระยับนี้ให้ได้ในทันทีที่ต้องการ... เพียงแค่นึกจะจับภาพพระปั๊บ... ต้องเห็นได้ปุ๊ปในทันที... และควรจะต้องทำได้ทั้งยามลืมตา และหลับตา... เพราะเวลาที่ลืมตา แล้วยังจับภาพพระได้นั้น อารมณ์จะแนบสนิทได้มั่นคงกว่า และดีกว่าตอนหลับตาเพียงอย่างเดียว
ถ้ายังทำไม่ได้ ก็ขอให้ท่านหมั่นฝึกซ้อมการจับภาพพระ ทุกที่ ทุกเวลา ที่โอกาสของท่านอำนวยให้...
ส่วนท่านที่ทำได้แล้ว... ก็ขอโมทนาด้วยค่ะ...

- สำหรับผู้ที่ได้มโนมยิทธิ ทุกครั้งเมื่อพูดถึงการจับภาพพระ... ขอให้ท่านแยกอทิสมานกายขึ้นไปกราบเบื้องพระบาทองค์สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าบนพระนิพพานให้ได้ในทันทีค่ะ...


สำหรับผู้ปฏิบัติทั้งสามระดับ... เมื่อทำจนชำนาญดีแล้ว... ขอให้ฝึกนึกเห็นภาพพระให้ได้ในทุกอิริยาบถ ไม่ว่าจะเป็น นั่ง นอน ยืน เดิน วิ่ง ออกกำลังกาย... เพื่อเป็นการฝึกให้จิตของท่านชิน และมีความรวดเร็วคล่องตัว... เพราะเมื่อเกิดเหตุฉุกเฉินขึ้น... เช่น ถ้าท่านกำลังอยู่ในรถ แล้วเห็นรถอีกคันกำลังพุ่งเข้ามาทางรถของท่านด้วยความเร็วสูง... เมื่อท่านฝึกจิตของท่านจนชำนาญ... นึกจับภาพพระได้ทันทีในเสี้ยววินาทีนั้น... ผลที่ตามมามีได้ ที่เด่นชัดอยู่สองประการ คือ...
- ถ้าท่านยังไม่ถึงอายุขัย... พระบารมีแห่งองค์พระผู้มีพระภาคเจ้าท่าน จะช่วยปกปักรักษา กำจัดภัยพาลให้ท่านได้... ถ้าท่านมีกรรมหนัก กรรมนั้นก็จะเบาบางลง... ถ้าท่านมีกรรมเบาอยู่แล้ว ท่านก็อาจจะแค่ถลอกปอกเปิด หรืออาจจะแคล้วคลาดปลอดภัยไม่เป็นอะไรเลย
- แต่ถ้าท่านถึงอายุขัย... อย่างน้อยก่อนตาย จิตท่านจับที่พุทธานุสติ ท่านก็มีสุขคติภูมิเป็นที่ไป...
และถ้าท่านพิจารณาตัดขันธ์ 5 พิจารณาความตาย ความไม่เที่ยงแท้แน่นอน ความสกปรกโสโครกของสังขารร่างกาย และจิตจับพระนิพพานเป็นอารมณ์... ตายเมื่อไหร่ขอไปพระนิพพานเมื่อนั้น ไม่ขอไปที่อื่นใดอีกแล้ว ไม่ว่าจะเป็นโลกมนุษย์ สวรรค์ พรหม หรืออรูปพรหมก็แล้วแต่ ฯลฯ พิจารณาจนเป็นเรื่องปกติอยู่แล้ว... ท่านก็หวังได้ซึ่งพระนิพพานเป็นที่สุด


เมื่อทุกท่านจับลมสบาย และจับภาพพระกันได้แล้ว ขอให้ทรงอารมณ์สบายพร้อมประคองภาพพระให้ใสสว่างกระจ่างตาเป็นประกายระยิบระยับแพรวพราว... แล้วเรามาไหว้ครูกันค่ะ...

การไหว้ครู

สิ่งที่จำเป็นต้องมีในการไหว้ครู คือ...
ดอกไม้ 3 สี ธูป เทียน พร้อมเงิน 9 บาท

น้อมนึกให้เห็นภาพพระใสสว่างนั้นอยู่ตรงหน้าของท่าน... แล้วน้อมนำพานดอกไม้ธูปเทียนที่ท่านถืออยู่... นึกให้เห็นภาพว่าท่านกำลังบรรจงวางพานแก้ว ดอกไม้แก้ว ธูปแก้ว เทียนแก้วนั้นไว้เบื้องหน้าองค์สมเด็จพระสุคตบรมศาสดาท่าน...

เสร็จแล้ว... สวดนะโม 3 จบ

แล้วกราบขอขมากรรมต่อองค์พระรัตนตรัย โดยการอธิษฐานว่า...
"- ข้าแต่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ หากข้าพระพุทธเจ้าได้เคยคิดประมาทพลาดพลั้งล่วงเกินต่อองค์พระรัตนตรัย อันมีองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า องค์พระธรรม องค์พระอริยสงฆ์ทั้งหลาย อีกทั้งครูบาอาจารย์ทั้งหลายสืบๆ ต่อกันมา มีองค์หลวงปู่ปาน วัดบางนมโค และองค์หลวงพ่อฤาษีเป็นที่สุด... ด้วยกายกรรมก็ดี วจีกรรมก็ดี มโนกรรมก็ดี... ในชาติปัจจุบันนี้ก็ดี หรือในชาติที่เป็นอดีตก็ดี... ด้วยเจตนาก็ดี ไม่เจตนาก็ดี หรือทำไปด้วยความรู้เท่าไม่ถึงการณ์ก็ดี...
- ขอองค์สมเด็จพระชินสีห์บรมศาสดาสัมมาสัมพุทธเจ้า และทุกๆ พระองค์ ทุกๆ องค์ ทุกๆ ท่าน... ได้โปรดอดโทษทั้งหลายเหล่านั้นให้แก่ข้าพเจ้านับแต่บัดเดี๋ยวนี้เป็นต้นไปตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพานด้วยเทอญ"
เสร็จแล้วนึกน้อมก้มลงกราบลงที่พระบาทพระองค์ท่าน...

ต่อมาพิจารณาวางอารมณ์ใจว่า...
"ณ ขณะนี้ ศีล ๕ (๘) ของข้าพเจ้าสมบูรณ์ บริบูรณ์ดีทุกประการ... ข้าพเจ้าไม่ได้ฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ไม่ได้ลักขโมยผู้ใด ไม่ได้ผิดลูกผัว - เมียใคร ไม่ได้พูดโกหกมดเท็จใดๆ ไม่ได้เสพสุราของมึนเมา หรือเล่นการพนันแต่อย่างใด... (ไม่ได้ทานอาหารหลังเที่ยง, ไม่ได้ใช้เครื่องไล้ของหอม เว้นจากการฟ้อนรำ ดูสิ่งบันเทิงเริงรมย์ ไม่ได้ใช้เครื่องประดับตกแต่งใดๆ, ไม่ได้นอนบนที่นอนสูงใหญ่)... ศีลของข้าพเจ้าบริสุทธิ์... ข้าพเจ้าขอตั้งจิตเรียนวิชชานี้ด้วยจิตเมตตา ปรารถนาในการช่วยเหลือสัตว์โลกทั้งมวล... พรหมวิหารสี่ของข้าพเจ้าพร้อมบริบูรณ์... ข้าพเจ้าขอน้อมจิตยึดถือพระไตรสรณคมน์เป็นที่พึ่งที่อาศัยสูงสุด ไม่มีที่พึ่งอื่นใดยิ่งไปกว่านี้อีกแล้ว ตลอดชีวิตของข้าพระพุทธเจ้าตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพาน"

ต่อจากนั้นให้เปิดซีดีคำสมาทานพระกรรมฐานของหลวงพ่อฤาษีลิงดำ วัดท่าซุง... ถ้าไม่มีซีดี ให้อาราธนาพระกรรมฐานดังนี้

( นำ ) หันทะ มะยัง พุทธัสสะ ภะคะวะโต ปุพพะภาคะนะมะการัง กะโรมะ เส ฯ
( รับ ) นะโม ตัสสะ ภะคะวะโต อะระหะโต สัมมาสัมพุทธัสสะ ( ๓ จบ )

อิมาหัง ภะคะวา อัตตะภาวัง ตุมหากัง ปริจัจชามิ
ข้าแต่สมเด็จพระผู้มีพระภาคเจ้าผู้เจริญ ข้าพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ขอมอบกาย ถวายชีวิต แด่องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า
ข้าพระพุทธเจ้าทั้งหลาย ขออาราธนาบารมี พระพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ พระปัจเจกพุทธเจ้าทุกๆ พระองค์ พระธรรม และพระอริยสงฆ์ทั้งหลาย ครูบาอาจารย์ทั้งหลาย สืบๆ กันมา มีหลวงพ่อปาน วัดบางนมโค และหลวงพ่อฤาษีลิงดำ วัดท่าซุงเป็นที่สุด
ขอได้โปรดยกจิตของข้าพเจ้า ขึ้นสู่ภาวะพระกรรมฐานทั้ง ๔๐ ทัศ พระปีติทั้ง ๕ และ วิปัสสนาญาณทั้ง ๙ ขอพระกรรมฐาน ทั้ง ๔๐ ทัศ พระปีติทั้ง ๕ และวิปัสสนาญาณทั้ง ๙ จงมาบังเกิดปรากฏ ในกายทวาร ในวจีทวาร ในมโนทวาร ของข้าพระพุทธเจ้า ณ กาลบัดเดี๋ยวนี้เถิด ขอได้โปรดยกจิตของข้าพเจ้า ขึ้นสู่ภาวะแห่งเมฆจิต สามารถกำหนดจิต รู้ภาวการณ์ต่างๆ ทั้งเหตุ ผล อดีต และปัจจุบัน ได้ทุกขณะจิต ที่ปรารถนาจะรู้ เมื่อรู้แล้ว ขอให้เห็นภาพนั้น ได้ชัดเจนแจ่มใส่ และพยากรณ์ได้ ตามความเป็นจริงทุกประการ เหตุใดที่พึงบังเกิดแก่ข้าพเจ้า ขอให้ข้าพเจ้าได้รู้เหตุนั้น ได้โดยมิต้องกำหนดจิต แม้แต่ประการใด ณ กาลบัดเดี๋ยวนี้เถิด

เมื่อสมาทานพระกรรมฐานเสร็จแล้ว ให้ตั้งจิตอธิษฐานต่อไปว่า...
"ข้าพเจ้าขอตั้งจิตเรียนวิชชานี้ เพื่อช่วยเหลือสรรพสัตว์ และบำเพ็ญบารมีด้วยความจริงใจ... หากแม้นข้าพเจ้ามีจิตคิดร้ายนำวิชชาเหล่านี้ไปใช้ในทางที่ผิดต่อ ชาติ ศาสนา พ่อ-แม่ ครูบาอาจารย์ผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชชาแล้วไซร้... ขอให้ข้าพเจ้าอย่าได้เรียนวิชชานี้สำเร็จ... ถึงสำเร็จ ก็ขอให้วิชชาที่ได้มานี้ถูกส่งกลับคืนไปจนหมดสิ้นเมื่อข้าพเจ้าผิดสัจจะ... แต่หากข้าพเจ้าใช้วิชชาเหล่านี้ในทางที่ถูกที่ควร... ขอให้ข้าพเจ้าจงเจริญรุ่งเรือง ก้าวหน้าทั้งทางโลกและทางธรรมด้วยเทอญ"

เมื่อไหว้ครูเสร็จแล้ว... ให้นำดอกไม้ ธูป เทียนไปบูชาพระ และนำเงิน 9 บาทนั้นไปทำบุญตักบาตร หรือจะนำไปหยอดตามตู้รับบริจาคของวัดต่างๆ ก็ได้...

หากไม่มีดอกไม้ ธูป เทียน เงินบูชาครูในตอนนี้... ให้รีบกระทำการไหว้ครูใหม่ภายใน 3 วัน... หากพ้น 3 วันไปแล้ว ยังไม่บูชาครู แล้วเกิดมีอาการเจ็บป่วย ขอให้รีบขอขมาพระรัตนตรัย บูชาครูใหม่ แล้วตักบาตร อาการป่วยจะหายไป...

สาเหตุที่ต้องมีการไหว้ครู คือ
1. องค์สมเด็จพระประทีปแก้วท่านสั่งให้ทำด้วยเหตุผลที่ว่า...
2. เพื่อเป็นเครื่องแสดงความยอมรับนับถือครูบาอาจารย์ และให้บารมี หรือแรงครูบาอาจารย์ (ทั้งที่มีกายเนื้อ และไม่มีกายเนื้อ ผู้ประสิทธิ์ประสาทวิชชาสืบต่อกันมา) ได้ช่วยลงมาคุ้มครองลูกศิษย์ได้
3. เพื่อความเจริญรุ่งเรืองในวิชชา และชีวิตของลูกศิษย์นั้นๆ เอง


สำหรับตอนนี้... อย่าลืมฝึกจับลมสบาย พร้อมจับภาพพระให้ใสสว่างเป็นประกายให้คล่องนะคะ...

ขอโมทนากับทุกๆ ท่านที่ตั้งใจปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ...

ขอให้ทุกๆ ท่านมีดวงตาเห็นธรรม และเข้าถึงที่สุดแห่งธรรมโดยฉับพลันด้วยเทอญ...

 

มาถึงขั้นนี้ อาจจะยังมีอยู่หลายท่านด้วยกันที่เวลาจะจับลมสบายแล้ว... ลมนั้นไม่สบายอย่างที่ใจต้องการ... ดังนั้นอาจารย์คณานันท์ท่านได้แนะนำวิธีล้างลมหยาบ เพื่อให้ลมนั้นละเอียดขึ้น ดังนี้ค่ะ...

ล้างลมหยาบ จำอารมณ์ละเอียด

การล้างลมหยาบนั้นเป็นวิธีการที่ใช้เฉพาะครั้งคราวเท่านั้น ไม่จำเป็นต้องทำทุกครั้งค่ะ... เพราะสิ่งที่เราต้องการจากตรงนี้ คือ ฌาน 4 ละเอียด ซึ่งเป็นฌาน 4 สำหรับใช้งาน นั่นคือ ความเป็นทิพย์ของจิตได้บังเกิดขึ้นแล้ว... ซึ่งวิธีการทำนั้นถือเป็นหลักสูตรเร่งรัด ให้จิตใช้งานได้ดีขึ้น เร็วขึ้นค่ะ...

การฝึกนี้แบ่งออกเป็น 2 ช่วง ด้วยกัน คือ
1. การกักลม - เก็บลม
2. การติดตามลม

1.การกักลม - เก็บลม

มีลักษณะที่เราต้องบังคับลมหายใจ... ในช่วงนี้ถ้าลมหายใจหายไปนานๆ เป็นนาทีๆ ก็ไม่ต้องตกใจนะค่ะ... มันเป็นเพียงสภาวะหนึ่งที่หลายๆ ท่านไม่เคยสัมผัสมาก่อนเท่านั้นเองค่ะ...

ทุกครั้งที่ฝึกให้ตั้งกำลังใจและอธิษฐานว่า...
"ขณะที่ข้าพเจ้าตั้งใจปฏิบัติสมาธิอยู่นี้ ศีลของข้าพเจ้าบริสุทธิ์บริบูรณ์ ... ข้าพเจ้ามีความเคารพในพระรัตนตรัยและขอถึงซึ่งไตรสรณคมน์เป็นที่พึ่งสูงสุด... ข้าพเจ้าขอน้อมเคารพนับถือบิดา - มารดา ครูบาอาจารย์ทั้งหลาย... ขอให้ข้าพเจ้ามีความเจริญในธรรมยิ่งๆ ขึ้นไปด้วยเทอญ"

หลังจากนั้นให้นั่งสบายๆ หายใจเข้า ช้าๆ ลึกๆ จนรู้สึกว่าลมหายใจลงไปถึงท้องจนเต็ม... กักลมหายใจไว้แบบนั้น สบายๆ (อย่ากลั้นจนหน้าเขียวหน้าเหลือง)... ในใจภาวนา พุทโธ ธัมโม สังโฆ วนไปเรื่อยๆ (อย่าเร่ง อย่าร้อน แต่ก็อย่าช้ามาก ท่องไปพอสบายๆ)... ทำจนรู้สึกว่าทนไม่ไหวแล้ว ให้ค่อยๆ ปล่อยลมหายใจออก (อย่าปล่อยพรวดออกมาทีเดียวพร้อมกันหมด)... เสร็จแล้วสูดลมเข้าไปใหม่ช้าๆ ภาวนาใหม่จนรู้สึกว่าไม่ไหว แล้วค่อยๆ ปล่อย... ทำไปเรื่อยๆ ... ทำให้ได้สัก 10 - 20 ครั้ง จนกว่าท่านจะพอใจ...

เมื่อทำไปสักพักจะเห็นเลยว่า เราสามารถกัก และ เก็บลมได้นานขึ้นๆ... ซึ่งนั่นจะเป็นการช่วยเพิ่มประสิทธิภาพของปอด รวมทั้งเป็นการเพิ่มพลังลมปราณในร่างกายด้วย...

2.การติดตามลม

ในขั้นนี้ให้เราเปลี่ยนจากการเป็นผู้บังคับลมหายใจ มาเป็นผู้ติดตามลมหายใจ ในช่วงนี้ถ้าจิตไม่ต้องการการภาวนาใดๆ ให้ทิ้งคำภาวนาได้...

ไม่ว่าร่างกายจะหายใจอย่างไร สั้น ยาว หยาบ ละเอียด... ก็ปล่อยเขาตามสบาย... หน้าที่อย่างเดียวที่จิตต้องทำ คือ ติดตามดูลมนั้นตลอดสาย ตั้งแต่เข้าจนออก... ลมหายใจสั้นก็รู้ ยาวก็รู้ ดูไปเรื่อยๆ... ลมหายใจจะค่อยๆ ละเอียดขึ้นๆ และจะหายใจช้าลงๆ... จนลมหายใจเกือบจะหายไป เหลือการหายใจ เข้า - ออก เพียงแค่เมล็ดถั่ว หรือถ้าหยาบๆ ก็เท่ากับปลายนิ้วก้อย... (โดยส่วนตัวของธรแล้ว... เมื่อหายใจมาถึงขั้นนี้... จิตเขาจะไม่รู้สึกถึงลมหายใจแล้ว คือ ลมเหมือนกับจะหายไปเลยจนจิตเขาลืมนึกถึงมันไป... ดังนั้นธรจึงไม่ทราบว่าตัวเองหายใจเพียงแค่เมล็ดถั่วหรือไม่...)... ตอนนี้สภาพร่างกายจะอยู่นิ่งๆ ...สำหรับบางท่านจะรู้สึกเหมือนถูกตรึงอยู่กับที่... จิตใจแช่มชื่น และมีสติรู้ตัวอยู่ตลอดเวลา... บางท่านจะมีสภาวะเหมือนดวงจิตลอยอยู่เพียงดวงเดียวในที่เวิ้งว้างว่างเปล่า... บางคนลมหายใจหายไป ก็ไม่ต้องสนใจใดๆ... ให้สนใจอยู่กับจิตที่หยุดนิ่งนี้เพียงอย่างเดียว... ให้จำอารมณ์ใจ ความรู้สึก และเสวยสุขในฌานนี้ให้เต็มที่... แต่อย่าให้นานเกินไป เพราะจิตจะติดกับความสุขจนไม่อยากจะพัฒนาไปที่ใดต่อ...

จากนั้นให้ถอนจิตออกจากสมาธิช้าๆ โดยการหายใจเข้า ช้าๆ ลึกๆ 3 ครั้ง พร้อมกับภาวนา พุทโธ ในครั้งที่ 1... ธัมโม ในครั้งที่ 2... และสังโฆ ในครั้งที่ 3... ค่อยๆ ลืมตาขึ้นช้าๆ จิตจะค่อยๆ ถอนออกจากฌาน...

ซึ่งการถอนจิตจากฌานนี้ต้องจำไว้เลยว่า อย่าออกจากสมาธิแบบพรวดพราดเด็ดขาด เพราะจะทำให้กายทิพย์สะเทือน และทำให้กลับมาทำให้จิตเป็นสมาธิอีกทีได้ยากมากๆ ... (ของธรใช้เวลานานหลายเดือนมากๆ กว่าจิตเขาจะค่อยๆ ยอมนิ่ง และกลับมายอมสงบราบคาบอีกครั้งค่ะ)

เมื่อถอนสมาธิออกมาแล้ว...

ให้ใช้จิตเข้าสู้สภาวะเดิมที่มีอาการนิ่ง ลมหายใจแค่นิดเดียว หรือไม่หายใจใหม่ในทันที ในสภาพที่ลืมตา... ขอให้ทุกๆ ท่านจำอารมณ์ใจขณะนี้ไว้ เพราะนี่ คือ ลมสบาย ที่เราได้ฝึกปฏิบัติกันมาแล้ว... เสร็จแล้วให้อธิษฐานในฌานว่า...
"ขอให้ข้าพเจ้าได้เข้าถึงซึ่งฌานนี้ได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกอิริยาบถ ทั้งยามหลับ ยามตื่น ตามที่ข้าพเจ้าต้องการเป็นวสี ติดตัวข้าพเจ้าไปทุกภพทุกชาติ ตราบจนถึงซึ่งพระนิพพานเทอญ"


หวังว่าการปฏิบัติในวันนี้คงไม่หนักเกินกำลังใจของทุกท่านนะคะ...

ขอโมทนากับทุกๆ ท่านด้วยค่ะ...

 

คุณตาหมูคะ...

ถ้าจิตยังกระสับกระส่าย วุ่นวายด้วยปัญหาร้อยแปดพันเก้าอยู่... ลองมาปฏิบัติตามนี้ดูดีไหมคะ...

การจับลมสบาย
หมายถึง - อาการที่ร่างกายของเรามีลมหายใจที่ละเอียด เบา โล่งที่สุด
ในขณะที่จิตของเราก็จะ นิ่ง เบา สบาย ปลอดโปร่งที่สุดเช่นกัน...

การจับลมสบาย เป็นผลมาจากการที่เราฝึกสังเกตลมหายใจตามฐานต่างๆ ซึ่งเรียกกันว่า การฝึกอานาปานสติ (เบื้องต้น) ในที่นี่จะขอแนะนำเพียง 3 ฐานเท่านั้น...

๑. การจับลมหายใจ ๑ ฐาน (ปลายจมูก)

สำหรับผู้ที่เริ่มฝึกใหม่ ให้ท่านนั่งสบายๆ อย่าเครียด อย่าเกร็ง ปล่อยลมหายใจตามสบาย คอยดูลมหายใจ เข้า - ออก (อย่าบังคับลมหายใจให้ เข้า - ออก ตามที่เราต้องการ) เมื่อหายใจ เข้า ภาวนา "พุท" เมื่อหายใจ ออก ภาวนา "โธ" วางอารมณ์ใจเบาๆ สบายๆ ไม่ต้องอยากรู้ อยากเห็น หรือคาดหวังใดๆ ทั้งสิ้น ให้เป็นเพียง "ผู้ดู" เพียงอย่างเดียว

ดูลมหายใจที่กระทบตรงปลายจมูก (สำหรับบางท่าน ลมจะกระทบตรงริมฝีปากบน) ตามดูลมจนใจเบา สบาย รู้สึกโล่ง โปร่ง ไม่ว่าจะเกิดอาการอะไรขึ้น ไม่ว่าจะเป็น แสง สี หรือนิมิตใดๆ ไม่ต้องสนใจ สิ่งที่ต้องทำเพียงอย่างเดียว คือ ดูตรงจุดที่ลมกระทบ ถ้าคำภาวนาจะหายไปก็ไม่เป็นไร ปล่อยคำภาวนาทิ้งไป ไม่ต้องกังวล

เมื่อทำได้แล้วให้อธิษฐานว่า
"ขอให้ข้าพเจ้าได้ และเข้าถึง ซึ่งอานาปานสติ ลมหนึ่งฐานนี้ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าต้องการ ทุกชาติไป นับแต่บัดนี้เป็นต้นไปตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพานด้วยเทอญ"



๒. การจับลมหายใจ ๓ ฐาน (ปลายจมูก หน้าอก ท้อง)

วิธีการปฏิบัติเหมือนการจับลม ๑ ฐาน เพียงแต่คราวนี้เราใช้จิตสังเกตุจับดูลมหายใจ...
- ที่ผ่านปลายจมูก ไหลเรื่อยมากระทบตรงหน้าอก แล้วไปสุดที่ท้อง เวลาหายใจเข้า พร้อมกับภาวนา "พุท"
- เมื่อหายใจออก ให้ตามดูลมที่เคลื่อนที่ย้อนกลับขึ้นมา จากท้อง มายังอก แล้วผ่านปลายจมูกออกไป พร้อมกับภาวนา "โธ"... ทำจนจิตเบาสบาย

เมื่อทำได้แล้วให้อธิษฐานว่า
"ขอให้ข้าพเจ้าได้ และเข้าถึง ซึ่งอานาปานสติ ลมสามฐานนี้ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าต้องการ ทุกชาติไป นับแต่บัดนี้เป็นต้นไปตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพานด้วยเทอญ"



๓. การจับลมหายใจตลอดสาย

เมื่อผ่านการจับลมสามฐานมาจนชำนาญสักระยะ... จิตจะเริ่มเห็นว่าแท้ที่จริงแล้ว ลมหายใจของเรามีการไหลผ่าน เข้า - ออก เป็นสาย (คล้ายสายน้ำไหล) และอาการที่เราเคยจดจ้องกับฐานทั้งสามนั้นจะค่อยๆ เบาลงๆ เป็นการเห็นแค่เพียงลมไหลผ่านไปเท่านั้น...

ให้ตามดูลมที่ไหลพลิ้วผ่านเหมือนเส้นไหม หรือสายน้ำนั้นไปเรื่อยๆ ทั้งเข้าและออก จนใจสบาย เบา โล่ง โปร่ง

เมื่อทำได้แล้วให้อธิษฐานว่า
"ขอให้ข้าพเจ้าได้ และเข้าถึง ซึ่งอานาปานสติ ลมปราณตลอดสายนี้ทุกครั้งที่ข้าพเจ้าต้องการ ทุกชาติไป นับแต่บัดนี้เป็นต้นไปตราบเท่าเข้าสู่พระนิพพานด้วยเทอญ"



การฝึกจับลมอานาปานสตินี้ ขอให้ทุกท่านพยายามทำในอิริยาบถทั้งสี่ คือ ยืน เดิน นั่ง นอน... หรือถ้าท่านใดใช้ฝึกจับลมขณะที่กำลังออกกำลังกายได้จะยิ่งเป็นการดีมาก เพราะสมาธิจะคงตัว ไม่เสื่อมง่ายๆ อีกทั้งเวลาที่ใช้งานจริง เราต้องทำให้ได้ทุกที่ ทุกเวลา ทุกสถานการณ์ ทุกอิริยาบถ ทั้งหลับตา ลืมตา ไม่ต้องตั้งท่าหลับตานั่งทำสมาธิเพียงอย่างเดียว... เพราะในยามคับขันจะเข้าสมาธิไม่ทัน...

ส่วนสาเหตุที่ต้องนำอธิษฐานกำกับไว้ทุกครั้งนั้นก็เพื่อเป็นการ "ปักหมุด" จารึกไว้ในจิตให้ติดตัวไปทุกภพทุกชาติ... ถ้าไม่มีการอธิษฐานกำกับแล้ว ถึงแม้เราจะเป็นพุทธภูมิที่บำเพ็ญบารมีมามากมายก็เถอะ แต่วิชชาที่เคยได้ในอดีตชาติกลับไม่สามารถมารวมตัวกันได้ในชาตินี้ เพราะไม่ได้ตั้งจิตอธิษฐานกำกับเอาไว้เพื่อนำกลับมาใช้ต่อไปนั่นเอง...

อาการที่อาจเกิดขึ้นเมื่อจับลมแต่ละฐาน

- ลมหนึ่งฐาน
... สำหรับบางท่านลมหายใจจะนิ่ง เบา สบาย ลมหายใจจะทิ้งช่วงนานขึ้น อารมณใจเบาสบาย
... ในขณะที่บางท่านอาจรู้สึกว่ามีช่องว่างระหว่าง พุท - โธ (ลมเข้า - ออก) กว้างมากเกินไป ซึ่งอาจจะเป็นสาเหตุหนึ่งที่ทำให้จิตฟุ้งซ่านได้ง่าย... ขอให้ลองพยายามตั้งใจ (แต่ไม่ใช่เกร็ง หรือไปบังคับลมหายใจ) ตั้งสติดูจิตที่ลมกระทบให้แน่วแน่... แต่ถ้าซัดซ่ายจริงๆ ให้จับลมสามฐานแทน... จิตจะแนบกับลมหายได้มากกว่า

- ลมสามฐาน
... บางท่านจิตจะรัดตัวขึ้น สติตามลมได้กระชับขึ้น แต่จะมีอาการสะดุดของจิตในจุดกระทบของลมแต่ละฐาน... แต่จิตจะตัดความสนใจภายนอกได้มากกว่า และดีกว่าการจับลมหนึ่งฐาน เนื่องจากต้องใช้อารมณ์ที่ตั้งมั่น และใช้กำลังใจในการจับลมมากกว่านั่นเอง
... สำหรับบางท่านเมื่อจับๆ ไป อาจจับลมได้เพียงแค่สองฐาน ก็ไม่เป็นไร ขอให้ทำต่อไปเรื่อยๆ จิตก็จะค่อยๆ เบาสบายขึ้นเอง

- ลมตลอดสาย
... จิตจะมีความเพลิดเพลินกับลมหายใจมากกว่าสองวิธีแรก ลมหายใจจะละเอียด ประณีต เบา สบาย เรียบเนียนมากกว่าด้วย


ค่อยๆ ทำตามไปตั้งแต่ลมฐานแรกดูดีไหมคะ... ถ้าหลุด จิตฟุ้งซ่าน แล้วรู้ตัวเมื่อไหร่ ให้รีบดึงสติมาดูลมหายใจใหม่ค่ะ...

เมื่อจับลมที่กระทบจมูกได้พอสบายๆ แล้ว ค่อยตามดูลมกระทบสามฐานค่ะ...
แล้วค่อยเป็นตลอดสาย...

ได้ผลอย่างไรช่วยกลับมาเล่าให้เพื่อนๆ ฟังบ้างนะคะ...

ด้วยกุศลผลบุญที่คุณสนใจอยากจะปฏิบัติธรรมนี้... ขอจงมารวมตัวกัน แล้วส่งผลให้ปัญหา อุปสรรค และ ความขุ่นข้องหมองใจทั้งหลายที่อยู่ในดวงจิตของคุณ คลายตัวลง และสลายตัวลงเป็นอนัตตาในที่สุดค่ะ

 

สวัสดีค่ะทุกๆคน...

เมื่อวานนี้... ตั้งใจเอาไว้ว่าจะแนะนำการปฏิบัติธรรมต่อจนถึงการแผ่เมตตาอัปปมาณฌาน... แต่เมื่อถึงเวลาจริงๆ กลับมีภาวการณ์ที่เราควบคุมไม่ได้แทรกเข้ามา...

จึงมานั่งพิจารณาว่า ไม่มีอะไรเลยหนอที่เที่ยงแท้...

แม้แต่ความตั้งใจของเราเอง ในหลายๆ ครั้ง หลายๆ กรณี เราก็ทำตามนั้นไม่ได้... ไม่ว่า ณ ขณะนั้นเราตั้งใจที่จะกระทำอะไรอยู่ หรือกำลังกระทำอะไรอยู่ก็ตาม...

แล้วถ้าเราตายลงไปอย่างปัจจุบันทันด่วนล่ะ... ภาระหน้าที่ที่เราต้องกระทำอย่างหนักมาทั้งชีวิต มันก็จบลง ณ ตรงช่วงเวลานั้นเช่นกัน ไม่ว่ามันจะเสร็จหรือไม่ก็ตาม...

แต่สำหรับดวงจิตทุกดวงจิตที่ยังต้องกลับมาเวียนว่ายตายเกิด อย่างไม่รู้จบรู้สิ้นนั้น... เป็นเพียงเพราะดวงจิตทั้งหลายนั้น... ไม่ยอมให้ภาระหน้าที่ทั้งหลายนั้นจบลงตามที่มันเป็นจริง... ยังคงพยายามหน่วงเหนี่ยว ยื้อยุดฉุดกระชากสิ่งที่เชื่อมั่นว่าเป็นภาระหน้าที่ ที่ต้องทำให้เสร็จนั้นเอาไว้สุดกำลังแรง... ไม่ว่าจะโดยรู้ตัวหรือไม่ก็ตาม... เพราะทุกสิ่งทุกอย่างที่ผ่านเข้ามาในมโนสำนึกของแต่ละชีวิต ในแต่ละภพชาตินั้นล้วนถูกบันทึกไว้จนหมดสิ้นภายในดวงจิตแต่ละดวง...

เพราะภาระหน้าที่ที่เอ่ยถึงนี้ มิใช่แค่หน้าที่การงาน หรือกิจกรรมที่แต่ละชีวิตกำลังกระทำอยู่... แต่รวมไปถึงทุกสิ่งทุกอย่างที่แต่ละดวงจิตได้รับรู้ ผ่านทางอายตนะทั้ง 6 (อันมี ตา หู จมูก ลิ้น กาย ใจ)...

ถ้า... เพียงแค่ถ้าเท่านั้นนะคะ... ถ้าเรายอมให้ทุกสิ่งทุกอย่างมันจบอย่างที่มันควรจะเป็น... จิตของเราจะเบา สบาย โล่ง โปร่ง... และขึ้นสู่พระนิพพานได้ในทันที...

สมดังคำที่ว่า... พระวิสุทธิเทพ หรือพระอรหันตเจ้า แต่ละพระองค์นั้น ท่านทรงจบกิจแล้ว... ไม่มีสิ่งใดเหลือค้างให้ต้องกระทำอีกต่อไปแล้ว...

สาธุ สาธุ สาธุ...


นอกจากการพิจารณาในเรื่องดังกล่าวแล้ว...

ในช่วง 2 - 3 วันที่ผ่านมานี้... โดยเฉพาะอย่างยิ่ง วันนี้เกือบตลอดทั้งวัน... มีอารมณ์ ของอาการเบื่อเกิดขึ้น... แต่เป็นความเบื่อที่แตกต่างจากความเบื่อที่เคยรู้สึกมา...

เบื่อในครั้งนี้... เป็นความเบื่อที่สงบ สงัด ไม่มีอาการทุรนทุราย หงุดหงิดรำคาญใจแต่อย่างใด... เป็นความเบื่อ ที่ดวงจิตแยกออกมาต่างหาก และมองกลับเข้าไปดูที่ความเบื่อนั้นได้อย่างชัดเจน...

และเมื่อใช้การพิจารณาเข้ามาช่วย... ทำให้พบคำตอบได้ว่า... อาการที่เบื่อนั้น มิใช่เป็นการเบื่อแค่สถานการณ์ คน ชีวิต สังขารร่างกาย หรือสิ่งอื่นใด... แต่ทุกสิ่งทุกอย่างมันคือความว่างเปล่า... มิใช่ว่างในรูปแบบของอรูปฌานที่ 4... เป็นความว่างที่ถ้าไม่ใช้กำลังแห่งการพิจารณาเข้ามากำกับให้ดี...
คงหาเหตุผลของการที่จะยังต้องดำรงธาตุขันธ์ต่อไปไม่ได้...

แต่จิตก็รู้ว่า... อาการเบื่อนี้ยังเป็นแค่ฌานโลกีย์... เป็นแค่ตัวอย่างของอารมณ์ระดับต้นๆของการเบื่อจริงเท่านั้น... ความรู้สึกที่เกิดขึ้นย่อมมีการคลายตัวลงในที่สุด...

ดังนั้นทำให้ยิ่งย้ำชัดว่า... ตราบใดที่ยังไม่ก้าวล้ำผ่านเข้าสู่โลกุตรภูมิ... ไม่มีอะไรที่เที่ยงแท้จริงๆ...

ด้วยพระบารมีแห่งองค์พระรัตนตรัย และกุศลผลบุญที่บังเกิดขึ้นนี้... ขอได้โปรดมารวมตัวกันและส่งผลให้ทุกๆ ท่าน เป็นสัมมาทิฐิ... มีดวงตาเห็นธรรม... เจริญในธรรมยิ่งๆ ขึ้นไป... เข้าถึงที่สุดแห่งธรรมโดยฉับพลัน... และมีพระนิพพานเป็นหลักชัยโดยถ้วนทั่วกันด้วยเทอญ