วิชชาที่จะทำให้อยู่รอดจากยุคสมัยแห่งภัยพิบัติ

แล้วตกลงมันจะเกิดตอนไหนแน่ค่ะ
นู๋จะได้เตรียมตัวเตรียมใจ เตรียมกลับเมืองไทยถูก

 

ยังไม่รู้เหมือนกันครับ

 

ใครรู้เวลาที่แน่นอน หรือไกล้เคียงมากที่สุด
ช่วยบอกหน่อยน่ะค่ะ

 

นู๋จงกลับเมืองไทยเมื่อฝรั่งเศสถูกโจมตี

 

ครับผม เวลาที่แน่นอน ยังไม่มีใครทราบครับ เพราะมีการบังไว้

แต่หลวงพ่อท่านให้สังเกตุว่าถ้าฝรั่งเศสถูกโจมตี ให้ลูกหลานที่อยู่ต่างประเทศรีบ เดินทางกลับไทยครับ

ส่วนอีกข่าวหนึ่งที่ได้ทราบมา หลวงพี่เล็กท่านบอกว่า ให้เริ่มทะยอยกลับไทยให้ได้ภายในไม่เกินปี 50 เพราะ ถ้าหลังจากนี้จะกลับกันลำบากครับ

อยู่ที่อังกฤษก็รวมตัวคนไทยที่ทราบเรื่องนี้กันไว้ครับ มีอะไรจะได้ช่วยเหลือกัน ปรึกษากัน คุณ เวบสโนว์ เจ้าของเวบนี้ก็อยู่ที่อังกฤษเช่นกันครับ

ที่สำคัญเวลานี้ พระท่านให้เร่งฝึกจิต ฝึกสมาธิให้เข้มข้นครับ

 

ผมว่าภายในสามปี2550-2551-2552)ไม่เกินนี้แหละ

 

ถ้าไม่เกิน 3 ปีก็ยังพอมีเวลาอยู่บ้าง

เก็บเงินๆๆๆๆ เอาไปซื้อเสบียงไว้เยอะๆ

แล้วก็ซื้อพวกเครื่องช่วยชีวิต

เราว่าประเทศอังกฤษคงไม่เหลืออ่าค่ะ มันเป็นเกาะ



ภูมิใจจริงๆที่เกิดมาเป็นชาวพุทธ

ตอนนี้ต้องไปก่อนและค่ะ เดี๋ยวจะมาใหม่ ไปกิ้นขาว

แล้วก็ไปโทรศัพท์กลับเมืองไทยด้วย

ขอให้โชคดีกันทุกคนน่ะค่ะ

เว็บนี้ช่วยเราคลายเหงาได้เยอะ

 

ขอให้คุณโชคดีนะครับ

 

แล้วตกลงภาคกลางเราจะอยู่ตรงไหนดี

มีใครจะเตรียมตัวกัน แบบจริงจังบ้าง เอาจริงๆน่ะ

 

ผมว่าคุณน่าจะมาอยู่ทางภาคอิสานรึไม่ก็ภาคเหนือตอนล่างนะมีโอกาสรอดสูง

 

ค่ะ และจะเตรียมตัวต่อไป ขอเวลาอีกนิดนึง

 

การจะย้ายทั้งครอบครัวเป็นเรื่องยากครับ เขาไม่เชื่อ เราจะทำอย่างไรดี
ไปคนเดียวคงไม่ได้ครับ และก็การย้ายนี่ หมายถึงงาน และเงิน เรื่องใหญ่ครับ คิดไม่ออก ชะตากรรมคงต้องตายที่บ้านเกิดมั่งครับ

 

จริงอย่างที่คุณ sanya บอกค่ะ ว่าคนในครอบครัวเขาไม่เชื่อเรา

ขนาดหนูแค่เกริ่นๆ พูดไป ยังหาว่างมงายเกินไปเลย Y_Y

จะไปคนเดียวก็ไปไม่ได้ จะทำไงดี ผู้ใหญ่เขาหาว่านู๋เพอเจ้อ

 

อุเบกขาครับ....
เป็นการฝึกบารมีครับ
คิดบวกเข้าไว้.....จะทำให้รู้สึกดีขึ้นครับ

 

ผมก็ว่างั้นแหละ ไอตัวผมเองก็ยังถือว่าโชคดีเพราะพระที่วัดบ้านผมได้บอกและเตือนคนในครอบครัวผมทุกคนเรื่องภัยพิบัติ เขาจึงเชื่อกัน

 

ผู้ใหญ่บางท่าน ท่านก็กลัวในเรื่องราวที่เราบอกเล่าให้ท่านฟังครับ

ปฏิกิริยาในการตอบรับข้อมูลข่าวสารจึงอยู่ในลักษณะที่ปฏิเสธ ไม่รับฟังปิดหูปิดใจเสีย ไม่รับรู้รับทราบ เพราะไม่รู้ดีกว่า ด้วยความกลัว อีกทั้งท่านไม่มีหน้าที่อันใดในเรื่องนี้ครับ

ทางที่ดี ก็คือเราเตรียมตัวเงียบๆ ฝึกฝน พัฒนาตนเองให้ดี เมื่อถึงเวลาจะได้ช่วยตนเอง ครอบครัว และคนใกล้เคียงได้ครับ

 

ต้องกราบขอโทษไว้ล่วงหน้าที่ไม่ค่อยได้เข้ามา แนะนำในเรื่องของการปฏิบัติทางจิตในช่วงนี้ครับ ก็ด้วยเหตุผลที่ทุกท่านได้ทราบในเรื่องของงานเพื่อเตรียมตัวรับกับภัยพิบัติครับ

ช่วงนี้พระท่านได้สั่งให้พยายามเน้นหนักทางด้าน การทรงอารมณ์ในวิปัสสนาญาณ ดังนั้นผมจะขอแนะนำในวิปัสสนาญาณ ก่อนความรู้อื่นไปตลอดในกระทู้นี้ครับ

 

ในหัวสมองนู๋น่ะ

เงิน ทอง ช่างมันก่อนเดี๋ยวหาเอาใหม่ได้

แต่ถ้าตายไป เงิน ทอง ที่หามาได้นั้นเอาไปได้เหรอ

จะได้ใช้มันไหม เอาชีวิตให้รอดก่อนเป็นดี ^^

ปัญหาหลักที่คนพบเหมือนๆกัน คือ คนในครอบครัวเขาไม่เชื่อ

อันนี้คงแล้วแต่ บุญ กรรม ที่เขาทำมาว่าไหมค่ะ

แต่ถ้ามันไม่เกิดก็ดีไป..............^^

 

บอกคนใกล้ตัวแล้ว...ไม่ว่าเรื่องการเร่งปฎิบัติ หรือเรื่องภัยพิบัติ...ดีที่ยังรับฟัง...ตอนนี้เร่งปฏิบัติค่ะ ทรงอารมณ์ให้ได้...ขอบคุณค่ะ.

 

ในการทรงอารมณ์วิปัสสนาญาณนั้นอันดับแรก ขอให้ทุกท่านรำลึกถึงศีลให้เป็นปรกติของจิตใจเรา ศีลที่ว่าขอให้เป็นศีลห้า เป็นพื้นฐาน แต่ถ้ากำลังใจของเราสูงกว่านั้นจะเป็นศีลแปดหรือศีลสิบ ก็ยิ่งดี เพราะศีลเป็นเครื่องกั้นอบายภูมิ ไม่ให้เรากระทำความชั่วอันเป็นทางไปเสวยกรรมในนรก อันเป็นทุกข์

จากนั้นท่านให้ระลึกถึงคุณพระรัตนไตยและความเป็นสัมมาทิษฐิ ที่ว่า เชื่อในคุณพระรัตนไตยว่าเป็นที่พึ่งที่อาศัยทั้งในยามมีชีวิตและยามที่ต้องท่องเที่ยวไปในสังสารวัฏได้จริง เชื่อบุญ เชื่อบาป เชื่อในผลของกฏแห่งกรรม ว่ามีจริง

แล้วมาสำรวจใจของเราในความมีเมตตา พรหมวิหารสี่ของจิตใจเราว่ามีแต่ความรัก ความปรารถนาดีต่อผู้อื่น ในทุกโอกาสที่ทำได้ ถ้าทำไม่ได้ ช่วยไม่ได้ก็รู้จักการวางอุเบกขา ไม่ไปปรุงแต่ง ไม่ไปทุกข์ใจ ทรงอารมณ์ใจของเราให้ผ่องใสอ่อนโยน สงบเย็นเป็นปรกติ

เมื่อใจเรามั่นคงในพระ ในความดี มีความผ่องใส และความสุข ใจเราก็จะสบาย

เมื่อใจเราสบาย เราจึงใช้อารมณ์นี้พิจารณาในวิปัสสนาญาณให้ปรากฏชัดขึ้นในจิต

ฐานของวิปัสสนาญาณนั้น สำคัญที่สุดก็คือการพิจารณาในกาย ร่างกาย ขันธุ์ห้าที่ประกอบเป็นตัวเราที่มีชีวิตนี้ ให้เห็นตามความเป็นจริง อันเป็นสัจจธรรม

ร่างกายนี้มีแต่ความแก่ไปทีละน้อย

ร่างกายนี้ ทุกส่วนล้วนแล้วแต่เป็นบ่อเกิดของอาการเจ็บไข้ไม่สบาย เป็นรังของโรค

ร่างกายนี้ในทุกส่วน ทุกช่องทวารล้วนแต่เต็มไปด้วยสิ่งโสโครก ปฏิกูล เน่าเหม็น

และร่างกายนี้ล้วนก้าวไปสู่ความตายลงไปในที่สุด

ความทุกข์ทั้งหลายที่เกาะกินจิตใจของเราจึงมีเหตุอันก่อมาจากร่างกายนี้ทั้งสิ้น ความสำคัญมั่นหมายว่าร่างกายนี้ต้องอยู่ในสภาวะที่งดงามตลอดไปก็ดี การทำมาหากินด้วยความยากลำบากเพื่อนำมาส่งเสียเลี้ยงดูไอ้เจ้าร่างกายนี้ก็ดี ท้ายที่สุดแล้วร่างกายนี้ก็ต้องแตกดับลง ไป ทรัพย์สมบัติต่างๆก็ไม่สามารถนำติดตัวไปได้แม้แต่น้อย

สิ่งที่ติดตัวเราไปได้จริงก็คือความดี อันเป็นกุศลจิต เป็นบุญกุศลที่ติดตัวเราไปทุกภพทุกชาติ จนกว่าจะเข้าสู่พระนิพพานอันไม่ต้องมาเวียนว่ายตายเกิดอีก ถ้ายังเกิดต่อไปก็ต้องมี ร่างกาย มีทุกข์สืบต่อไปอีกไม่จบสิ้น

เมื่อเราเห็นโทษภัยในร่างกาย เห็นความไม่สะอาด เห็นความสกปรก เห็นความทุกข์จากการเจ็บไข้ไม่สะบาย จนใจเราเกิดความเบื่อหน่ายในร่างกายขันธ์ห้านี้ เบื่อการเกิด เบื่อการเวียนว่ายในสังสารวัฏไปอย่างไม่รู้จุดหมาย อารมณ์ที่เบื่อการเกิด ก็จะปรากฏเป็นนิพพิทาญาณ

ครั้นใจเราสลายอวิชชาในความยึดมั่นถือมั่นในร่างกายขันธุ์ห้าได้ว่าเป็นเหตุแห่งทุกข์และการเวียนว่ายตายเกิด จิตของเราก็จะปรากฏในอารมณ์ของสังขารุเบกขาญาณ มีความรู้สึกเป็นธรรมดาในร่างกาย เห็นสภาวะความทุกข์ความแปรปรวนในร่างกายว่าเป็นของปรกติธรรมดา แม้บางครั้งร่างกายจะเสวยทุกขเวทนาจากการเจ็บไข้ไม่สบาย แต่ใจเราจะไม่ทุกข์ไปกับอาการทางกายได้อีก

กายนั้นเป็นที่อาศัยของจิต หรืออาทิสมานกาย เมื่อถึงวาระก็ต้องละจากร่างกายนี้ไปในที่สุด เหมือนบ้านเช่าที่เราอาศยอยู่ชั่วคราว เราไม่ได้เป็นเจ้าของหรือกรรมสิทธิ์ อันใดทั้งสิ้น

ใจที่คราบจากความยึดมั่นถือมั่นในร่างกายของเราก็ดี กายของบุคคลอื่นก็ดี ทรัพย์สินต่างๆบนโลกก็ดี ล้วนแล้วเป็นเพียงสมมติ เครื่องหลอกให้เรายึดติด หลงเวียนว่ายตายเกิด ไม่รู้จบ

ทำใจของเราให้คลายตัวจากความยึดมั่นถือมั่นเหล่านั้น อารมณ์ของใจเราก็จะบริสุทธิ์ขึ้น เบาขึ้น สะอาดขึ้น

ขอให้ท่านทั้งหลายทรงอารมณ์ในวิปัสสนาญาณให้ได้เป็นปรกติ เห็นธรรมดาในทุกสิ่งของโลก เพื่อความก้าวหน้าในธรรมฝ่ายโลกุตระด้วยทุกๆท่าน เทอญ

ขอให้ธรรมมะที่บริสุทธ์ ได้ไหลหลั่งชะโลมใจท่านผู้ตั้งใจปฏิบัติได้เข้าถึงธรรมที่พระพุทธองค์ท่านได้ทรงมีพุทธประสงค์ว้ทุกอย่างทุกประการด้วยเทอญ.....