ลำนำเพลงรักของนักกลอน

​

 

​

 

​

 

...น่าสงสารมากนะคะ...
​

 

วันนี้พาคณะทัวร์จากออสเตรเลียไปสำนักสงฆ์พุทธอุทยานภูสูงเจริญธรรม
ขากลับเดินเท้าเปล่าลงมา ถึงด้านล่างมืดพอดีค่ะ
เมารถตลอดเส้นทางกลับไปเลิงนกทา
ถึงบ้านหมดแรงข้าวต้มเลยค่ะ
วันนี้...ไม่ได้ทำการบ้านที่ค้างไว้....ขอตัวไปพักก่อนนะคะ.

 

เนียนจริงๆนะเกือบจะเชื่อซะแล้ว555

 

ปล่อยฉันไปให้บินไกลในโลกกว้าง เพื่อสรรสร้างแต้มสีสวยด้วยใจฝัน
จะแต่งเติมเพิ่มชีวิตจิตผูกพัน
เพื่อกำนัลพรรณไม้งามตามมรรคา

 

​

 

​

 

โคลงสี่สุภาพมหาสินธุมาลี : เริ่ม
*(จุดเริ่ม ผิด-บาป เกิดจาก อวิชา = ไม่รู้ )
ไม่รู้.จุดเริ่มต้น............ผิดบาป
อยาก.เริ่มผลเวียนหาบ........บ่สิ้น
เกิด.ตายเหตุยึดสาป..........ตามวิ บากนา
กรรม.เริ่มเวรแต่งดิ้น.........ตกเวิ้ง วังวน
*(หวังจิตกุศลชาติหน้าต้องฝึกชาตินี้)
ปุถุชนจิตต่ำให้..........ลงชอบ
จิตหมั่นมุ่งบุญตอบ..........บัดนี้
แลผลกุศลครอบ...........ภพถัด บุญใจ
กุศลนิสัยชี้.............เหตุนั้น ปัจจุบัน
*(อธิฐานให้จิตอยู่ในแต่กุศลนั้นไม่ได้-ได้เพราะการฝึกจิต ในปัจจัยมงคล38ที่เอื้อ)
เกิดพลันภพใหม่ให้..........มงคล
สามสิบแปดสูตรยล..........กล่าวไว้
ฝึกพบจิตเกษมตน..........เกิดถิ่น เหมาะสม
คบเช่นบัณฑิตบ้าง...........บ่ค้าง คางาน
*
อันคนพาลงดเว้น..........เสวนา
บุตรบิดามารดา..........ชุบเลี้ยง
สามารถกล่าวสุวาจา.........ภาษิต
งานไม่มีโทษเพี้ยง.........เร่งรู้ ได้ทำ
*(บทส่งท้าย)
พบธรรมจิตไม่โศก.........โลกเทอญ
ขอท่านจงธรรมเจริญ........ยิ่งได้
ถึงซึ่งนิพพานเผชิญ.........จิตผ่อง ปราศธุลี
ปฐมจุดกาลหาไซร้.........เหตุเร้า ใดฤา
************************
เป็นความเห็นส่วนบุคคล โปรดใช้วิจารณญาณ

 

พี่ติงติง มันมีแค่สองทางเลือก คือจะเดินจากไป หรือจะช่วย แล้วที่ตลกที่สุดคือ น้องไล่แมววิ่งหนีไปแล้ว สักแป๊บหนูมันวิ่งตามแมวไป แล้วมันจะรอดมั้ยเนี่ย ยังคิดเลยอุตส่าห์ช่วยแล้วสุดท้ายยังวิ่งไปหาแมวอีก น้องละเหนื่อยใจ
ตอนนี้น้องเลยกลายเป็นเรื่องเล่าตลกของแม่สามีทันที

ขอบคุณสำหรับจุ๊บ มาม๊ะขอกอดที

 

ท่านแอ๊บแบ้วคะ...ติงอยากจะหัดแต่งโคลงบ้าง
รู้สึกว่าโคลงมีเสน่ห์มาก....
คิดถึงบทนี้ค่ะ
"ใครรานใครรุกด้าว แดนไทย
ไทยรบจนสุดใจ ขาดดิ้น..."

 

โลกธรรม นำพาให้ ฉุกใจคิด
ด้วยชีวิต มีผกผัน มีหวั่นไหว
ทุกข์กับสุข คลุกเคล้าปน ทุกคนไป
วางเสียได้ ใจผ่องผุด สุดอิ่มเอม

 

ถอยตั้งหลัก พักใจ ให้หายเหนื่อย
ดุจไม้เลื้อย ขอหลักพิง อิงที่มั่น
พายุมา พาตกใจ หวั่นไหวพลัน
สตินั้น คอยพยุง จูงให้เดิน.

 

พระพายพัด ชุ่มเย็น เห็นเป็นมิตร
ยอมผูกจิต มั่นคง ดำรงมั่น
เหรียญสองด้าน กลายกลับมา อีกหน้าพลัน
ดวงใจนั้น ยับเยิน เกินเยียวยา.

...ท่านคะ กลอนบทนี้ผกผันมากค่ะ ไม่ได้เรื่องเลย.....

 

มีพี่นั่ง ปลอบใจ ในวันนี้
ทุกข์ใดที่ กล้ำกลาย มลายสูญ
ความผิดหวัง หายไปมี พี่เกื้อกูล
ความอาดูร สิ้นแรง พี่แบ่งปัน

 

สยามมานุสติตั้ง.....ปลุกใจ
รักษ์อิสระชาติไทย....อยู่ยั้ง
ความเสน่ห์จับฤทัย....เฉกเช่น
ราชนิพนธ์แต่งครั้ง....ช่วงเข้า สงคราม

 

​

 

​

 

​