รู้อะไร ให้รู้ตรงๆ

รู้ตรง ๆ รู้เท่าทันการปรุงแต่งทั้งหลาย อนุโมทนา สาธุครับ

 

แปลว่าธรรมมีอยู่ตลอดเวลาอย่างนั้นหรือ

ยกตัวอย่าง เปิดสิ่งที่ปิดละอวิชา

ทำไมถึงรู้ว่านั้นคืออวิชา จิตมันบอกเองหรือ มีเสียงมากระซิบหรือ

ก็ในเมื่อ อวิชาเป็นสมมุตติบัญญติ แต่เมื่อทิ้งสมมุตติ มันก็เป็นทางของปรมมัตถ์

ซื่งไม่มีอะไรบอกว่า นี่อวิชาซักหน่อย

 

เป็นไปตามภูมิครับ

แม้เห็นสิ่งเดียวกัน อาจไม่ใช่สิ่งเดียวกันก็ได้

 

เพราะเอ็งยังไม่เกิดปัญญานะสิ เอ็งจึงไม่รู้ว่าอะรไแจ้งอะไรมืด
ความไม่รู้ เมื่อเอ็งรู้ จะต้องมีใครมากระซิบบอกเอ็งหรือ ก็สติปัญญาที่เอ็งเห็นแล้วว่าเอ็งไม่รู้นั่นแหละคือตัวบอกว่า อะไรคืออวิชชาที่เอ็งดองเอาไว้มานาน

 

สติปัญญาที่จะมาถามยังไม่มี สติยังระลึกไม่ได้ เอ็งต้องไปศึกษาใหม่
ไปขอเป็นศิษย์ จินนี่ ก็ได้
เอาหละนะขอตัวก่อน

 

แปลว่าคำถามคงง่ายไป เลยบอกปัดไป ๗ ถำถามในเรื่องเดิม ^^

 

ชอบให้ถามคำถามอภิธรรมหรือ

งั้นถามใหม่ รูปนามพิจารณาอย่างไร ^^

 

................. ขอยืนยันครับ ต้อง เห็นไตรลักษณ์ อย่างเดียว.... ต้องเห็นโทษ(อาทีนวะ)(ความไม่เที่ยง เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป)ของสิ่งที่เห็น ของสภาพธรรม ของมันเท่านั้น .....เพื่อ การละ ตัณหา นันทิ ราคะ เป็นเป้าหมาย.....จริงจริง ไม่มีอะไรหรอกพี่หลง ผมว่าเห็นความไม่เที่ยง(โทษ(อาทีนวะ)ของสภาพธรรม)....มันเวิร์ค ครับแค่ ชวน คุย หน่า

 

ที่จินนี่อนุโมทนา ๓ ข้อนั้น คิดว่ารู้ตรงๆนั้น ใครเป็นผู้รู้หรือ

 

........ อนัตตา(ไม่มีตัวตนที่เที่ยง) จะปรากฎแก่ใจของผู้ภาวนา ที่ถึงพร้อมด้วย อินทรีย์ พละ ที่ปฎิบัติตาม มรรค นะครับผมว่า

 

เคยอธิบายไปแล้วนี่ครับ เป็นไปตามลำดับซื่งก็เข้าใจตรงกันแล้ว

จู่ๆจะมารู้สึกตัว แล้วเห็นว่ามันมั่นเที่ยงนั้น เป็นไปไม่ได้

เรื่องปัญญาเห็นโทษเกิดขึ้นจริง แต่ไม่ใช่ปัญญาเห็นไตรลักษณ์

เพราะขณะนั้น ปัญญาเห็นอนิจัง ทุกขัง อนัตตา ในลักษณะสมมัญลักษณะนั้นดับไปแล้ว

ลองสังเกตุดูครับ

 

จะพูดไงดีหว่า

เอาเป็นว่า มาถึงจุดที่เห็นโทษ รู้ว่ามันหลุดจากธรรมชาติเกิดดับนี้ไม่ได้

ซึ่งเป็นวัฏฏะหมุนวลอยู่อย่างนั้น ตรงนี้ ความเร่าร้อนจะแรง ความดิ้นรนอยากพ้นจะประทุออกมา

บางคนเข้าใจว่านี้คือ ทุกขสัจแล้ว

บางคนน้ำตาตก เพราะเบื่อหน่าย แต่หาทางออกไม่ได้

ก็ธรรมชาติมันเป็นอย่างนั้นจริงๆ

ทีนี้ ในวิปัสสนามีสภาพธรรมหนึ่งคล้ายๆกับ สมาธิที่เพิ่งคุยมา

แต่มันต่างกันตรงปัญญารู้ กับ ไม่รู้

ถึงภาวะที่แยก เวทนาออกมา เข้าจะเข้าใจว่าจิตอิสระจากขันธ์ ผ่องใสท่ามกลางความเร่าร้อน ก็ว่าไป

แต่ภาวะนั้น มันยังเป็นเรา มีเรา เรารู้อยู่อีก ให้พิจารณาต่อไป

 

ถูกต้องครับ รายละเอียดลองไปค้นเอานะครับ

 

........... อันนี้ ใกล้เคียง ครับ แต่ที่คุยกัน นี่มีประโยชน์ บางอย่างที่อาจจะไม่ใช่วันนี้...อาจจะเป้นวันหน้าก็ได้ ครับพี่หลง....มันยังไม่จบง่ายง่ายหรอก 555!!!

 

.....ถ้าพูดตามการปฎิบัติ ใช่ครับ มันคล้ายคล้าย อินทรีย์สังวรณ์(สำรวมอินทรีย์)....แต่มันจะมีสิ่งที่ใจเชื่อ(เห็น)ใน อนิจจัง...ยกตัวอย่างการเลิก เหล้า เลิก บุหรี่ นั้น ต้องเห็นความไม่เที่ยง(โทษ อาทีนวะ)ของ สุขเวทนา(สภาพธรรม) ที่เกิดจากการเสพ เหล้าบุหรี่ แล้วมัน ก็ละได้ แต่ยังไม่อยากพูดว่า มันจะละขาดผึงได้เลย เผื่อไว้หน่อยนึงละกันครับ

 

ถ้าประจักษ์ธรรมซักครั้งนึง มันก็เป็นปัญญาแล้วครับ

เกิดอีก ปัญญาก็รู้เร็วขึ้น ตัดเร็วขึ้น

ที่ตัดครั้งต่อๆไป เป็นสติที่ระลึกได้ถึงสภาพธรรมนั้นๆ

เข้าใจรึยังว่า สติ ทำไมถึงเป็นกุศล

เปรียบเหมือนคนไม่รู้จักไฟ แล้วแสบร้อนเพราะเอามือไปแหย่ไฟ

เมื่อเห็นกองๆไฟอีก ก็รู้ถึงความแสบร้อน

ต่างกับ รู้สึกตัว ระลึกได้ทั่วๆไป ซึ่งยังเป็นอกุศลอยู่

เช่น เวลาโกรธ รู้สึกตัวไหม แน่นอนย่อมรู้

แต่รู้ไหมว่าเป็นสภาพธรรมที่ไม่ใช่เรา แน่นอน โทสะย่่อมไม่รู้ธรรม ^^

ส่วนอินทรีย์สังวรณ์ มีคนเข้าใจผิดว่า ต้องเจี่ยมเจี้ยม ไม่เอาหู ตาไปหากิเลส

หากเข้าใจธรรมชาติอารมณ์ที่กระทบทางทวารทั้ง ๖ แล้ว

ย่อมรู้ชัดว่า มันเป็นอนัตตา ห้ามไม่ให้เห็น ห้ามไม่ได้ยิน ไม่คิดนึกย่อมไม่ได้

เพราะธรรมชาติย่อมต้องมีผัสสะอยู่ตลอดเวลา

การสำรวม คือ การมีสติระลึกรู้สภาพธรรมที่ปรากฏขณะนี้จริงๆ เกิดขึ้นจริง

ไม่มานั่งคิดย้อนหลัง ในสิ่งที่เกิดขึ้นอีกแล้ว


นึกออกไหม เวลาสำรวม สติไประลึกอยู่ที่ธรรมที่เป็นสภาวะธรรมที่ปรากฏ

ในสภาวะนั้นก็ไม่ใช่ คนสัตว์ เรา ของเรา ถูกไหม

ส่วนการเห็นเป็นเรื่องราวในขณะนั้น มันลดความสำคัญลง

เป็นสักว่า เป็นสมมุตติที่ถูกข้ามไป ด้วยปัญญาไปรู้ปรมัตถ์ธรรมที่เด่นอยู่ ^^

 

แพททริก เห็นโทษแล้ว ถูกไหม เบื่อหน่ายไหม ^^

 

การเห็นอย่างเดียว ไม่ทำให้กิเกลสหายทันทีหรอกครับ

ยังอยู่ครบด้วยซ้ำ

ปัญญาระดับนี้ทำได้ ที่คลายความเห็นผิด คลายความยึดมั่นผิดๆ

สังเกตุถึงความสำคัญของ อินทรีย์สังวรณ์ไหม

เมื่อก่อนอาจรอให้มันลงใจ แต่พอแก่รอบ ไม่ต้องไปรอมันแล้ว ไปดักเจอที่หน้าประตูทั้ง ๖ เลย

เอาสติไปรับวิบากมาเดินเที่ยว จูงมือดู โลกอายาตนะ โลกผัสสะ เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

แล้วเชิญออกสวยๆด้วยปัญญา

 

...................ตรงนี้ ถ้า ตามด้วยการเห็นความ ไม่เที่ยง(อนิจจัง)ละแจ่มเลย...

 

บางทีไปแนะนำอะไรมากๆไม่ได้ ส่วนมากจะให้น้ำหนักไปที่รูปนามก่อน

แล้วแต่ว่าขณะนั้นมีอะไรเป็นอารมณ์ มันเป็นปัญญาของเขาเอง



ทีนี้ เห็นย้ำบ่อยเหลือเกิน เรื่องอนิจจัง เกิดจากปัญญาประจักษ์สภาพธรรม ถูกไหม

เพราะเห็นว่ามันเปลี่ยนรูปไปอีกแล้ว

ส่วนความเบื่อหน่าย มันมาพร้อมกับขยัน กระสันเร่งความเพียร

ไม่ใช่มองอะไรๆก็เซ็งชีวิต อะไรๆก็ไม่เที่ยงไปหมด

เป็นแบบไหนเอ่ย