รักดีศจ เกลียดชั่วจะฝึกจิตยังงัยฮับ

ผมก็ไม่รู้หรอกว่ามันคืออะไร...แต่เอามาเปรียบเทียบ กับสภาวะตอนที่เป็นเด็ก ที่นั่งสมาธิ แล้วไปพบกับความสว่างโล่ง...นั้น
เปรียบเทียบได้ว่า...
การนั่งสมาธิ ก็เพื่อให้เราได้เข้าไปรู้ว่า สภาวะแบบนี้มีอยู่จริงคือ สภาวะที่เหมือนไม่มีร่างกาย ไม่มีผัสสะที่กาย มันเบา โล่ง กว้าง เหมือนลอยบนท้องฟ้า..แต่เป็นแบบชั่วคราว เป็นตอนนั่งสมาธิเท่านั้น พอออกจากสมาธิ ก็กลับมาเหมือนเดิม เหมือนเป็นแค่ มรรคชั่วคราว
ส่วนการกำหนดรู้ จากการกำหนดสติดูผัสสะกายใจ..จิตรู้หรือสติ มันจะออกไปนอกโลกที่กว้างใหญ่เพราะปล่อยวางกายใจปล่อยวางโลกได้ โดย ปัญญารู้จริง เป็นการปล่อยแบบถาวร...ถ้าทำได้ มันจะเป็นผล..ตลอดไป ถึงจะตื่นอยู่ ทำอะไรอยู่ มันก็จะเบาโล่งของมันเอง โดยไม่ต้อง ทรง ไม่ต้องภาวนา ไม่ต้องรักษา ไม่ต้องเข้าๆออกๆ

 

แต่ผมรู้ อย่างหนึ่งว่า อยู่ในสภาวะแบบนี้ มันยังไม่จบหรอก...เพราะ กายใจ กับจิตรู้ มันเหมือนแยกกันอยู่ มันไม่เป็นธรรมชาติ...คือ มันจะอยู่แบบไหนกันแน่ ต้องเลือกซักทาง...เล่นเวปกับเทพสันโดษ ก็อยู่กับจิตนอกโลก กลับบ้านกินข้าว เข้าห้องน้ำ ก็จิตชาวโลก เหมือนมีสองชีวิตในร่างเดียว

เพราะผมไม่เคยอ่านพระธรรมคำสอน ไม่เคยอ่านเรื่องของขันธ์ห้า จึงไม่รู้เรื่องของอาสวะกิเลส ไม่รู้เรื่องอัตตา ไม่รู้เรื่องอวิชชา...เมื่ออาละวาดไปหลายเวป
จนอาจารย์ ที่เชียงใหม่ มาชี้ทางให้ด้วยโทรศัพท์....ฟังธรรมจากท่าน..จนกลัวท่าน เพราะท่าน เหมือนรู้ทุกอย่างของเรา ดีกว่าตัวเราเองซะอีก
ต้องหลบหลีก เพราะกลัว...กลัวอะไรไม่รู้.? กลัวตายมั้ง กลัวความจริงมั้ง กลัวที่จะต้องยอมรับความจริงของตัวเองมั้ง กลัวกรรมที่ผ่านมา กลัวมากๆ..

กลัวว่าจะรู้ ในสิ่งที่ไม่เคยรู้ มั้ง
หรือกลัวจิตรู้มันจะตาย กลัวมันจะพรากจากเรา
กลัวว่าจะไม่เป็นคนเดิม

สุดท้ายก็...เป็นตามที่กลัว..

 

ข้อดี..ของการไม่มีจิตรู้...มีแค่กายใจ ข้อดีก็คือ
เราจะไม่หลงไปกับอะไรได้อีกแล้ว ในโลกนี้ จักรวาลนี้..นอกจากความประมาทเอง เราจะไม่โง่เหมือนที่เคยเป็นมา เราจะไม่โง่ตามชาวบ้านชาวเมืองอีกแล้ว ยิ่งอยู่ไปยิ่งเอือมระอา ในความไม่รู้ของคนอื่น แทบอยากหนีจากโลกนี้ไปเร็วๆ เพราะ เบื่อหน่าย ความไม่รู้ในจิตคน
ทีนี้ ไม่จำเป็นต้องอยากรู้อะไร ..สิ่งไหนที่ควรรู้ มันจะรู้เอง ไม่ต้องคิดเลย

 

ก็เคยฟัง เคยอ่านมา ว่า พระพุทธเจ้าท่านสงสารสรรพสัตว์
ผมก็ แปลกใจว่า ท่านสงสารได้อย่างไร..เพราะ สรรพสัตว์ถูกอวิชชาครอบงำ
ควบคุมบงการ จนไม่รู้ตัวอยู่แบบนั้น...ถึงสงสารไปก็เหมือนจะเปล่าประโยชน์
ท่านอาจารย์ก็แนะว่า...เปรียบโคทั้งตัว ขนโคมีเยอะ เขาโคมีแค่สอง..แค่สองคนในล้านล้าน...นี่ก็..หายากแล้ว

 

ผมเลยเปลี่ยนแนว จากสงสารสรรพสัตว์ มาเป็น บริจาคทานกุศล ปัญญา ให้สรรพสัตว์ สรรพจิต สรรพธาตุ สรรพขันธ์ ทั้งโลก ทุกภพภูมิ ทั้งอนันตจักรวาล
สิ่งใดที่ผมสุขสงบ สิ่งใดที่เป็นปัญญาพาพ้นทุกข์ ผมจะแผ่ให้ทุกสรรพสัตว์ โดยทั่วถึง ใครจะรับได้มากน้อย ก็ ให้เขาเป็นผู้เลือก ผู้ตัดสินชะตากรรมของตัวเขาเอง ผมแค่เป็นผู้ให้...ไม่รับก็ตามใจ ...ผมถือว่าได้ให้ทุกอย่างไปหมดแล้ว...จบลงด้วยไม่มีสิ่งใดติดค้างกันอีกต่อไป

 

ด้วยยอำนาจแห่งพระพุทธพระธรรมพระสงฆ์ จงบัลดาลให้บุญกุศลความสงบสุขและปัญญาทั้งหลายที่ข้าพเจ้านายขจรศักดิ์ ธรรมภัทรปัญโญ ได้เคยทำมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบัน บุญกุศลนี้ ความสงบสุขนี้ ปัญญานี้ จงถึงแก่ สรรพสัตว์ สรรพจิต สรรพธาตุ สรรพขันธ์ เมื่อได้รับแล้ว จงยกระดับจิตรู้ของตนให้สูงขึ้น ปรารถนาสิ่งใดที่ดีงามก็จงสำเร็จเถิด ปรารถนานิพพานก็จงสำเร็จเถิด..

 

ผมมีเพิ่อน มีกัลยาณมิตรทางจิตวิญญาณก็ด้วยการแผ่เมตตาของ ท่านเกษม วัดป่าสามแยกน้ำหนาวเพชรบูรณ์นี่แหล่ะ เป็นตัวช่วย..แผ่ให้เจ้ากรรมนายเวร รักษาโรค แผ่ให้ภพภูมิอื่นเพื่อ เกื้อหนุน..ความอุ่นใจ แผ่จน จิตวิญญาณบอกหวย ถูกหวยบ่อยๆ...(โม้)
ผมชอบทำทาน ไม่ชอบทำบุญ..ทำทานแก่ผู้อื่น..ด้วย อาหารโดยตรง เพื่อเลี้ยงชีวิตโดยตรง มันจะกลับมาหาเราด้วย การไม่อดอยาก.ด้วยความสุขโดยตรง..ถ้าทำด้วยเงินมันก็จะกลับมาด้วยเงิน เสียเวลา ไปแปลงเงินเป็น ความสุขไปอีก.บางทีหาที่แปลงไม่ได้ ดันเอาเงินไปแลกกับสิ่งไร้สาระ ที่ไม่ไช่ความสุขที่ต้องการ.
ทำทานด้วยสิ่งของ ของใช้ ยา อาหาร น้ำ..ถึงจะกลับมาด้วยเป็นเงิน ก็แปลงเป็นความสุขได้ง่าย เลย เพราะเราทำทานด้วยความสุข ผลที่กลับมา จึงเป็นความสุข...

 

ล่าสุด ที่บวชเป็นพระ ได้ 24 วัน ก็สึก เพราะเข้าใจในตนเอง
บวชเพื่อทำ รูปและนาม ให้ตรงกัน สมดุลย์กัน เพื่อ ปัญญา อีกขั้น
บวชคราวนี้ มีแต่เสียน้ำตา...
ว่าจะบวชที่วัดไกล้บ้าน เขาก็ไม่บวชให้ เพราะเขาไม่เข้าใจในตัวผม
ผมต้องร้องให้เสียใจ..กับตนเอง
ต้องไปบวชที่อุดร จำวัดที่ วัดแถวภูทอก..วัดป่าบ้านผาสวรรค์
ก่อนบวชต้องไปลา พ่อแม่ของเมีย เพราะพ่อแม่ตนเองตายหมด ต้องยอมไปกราบเท้าพ่อแม่คนอื่น ฝืนใจสุดๆ แต่ต้องทำ พอจะบวช ต้องท่องคำก่อนบวช ในคำถามที่ว่า คุณเป็นมนุษย์หรือเปล่า ก็ต่อมน้ำตาแตกอีก ..บวขเสร็จกลับวัด
ไปบิณฑบาตรครั้งแรก เห็นคนมาไส่บาตร ก็ต่อมน้ำต่แตกอีก. โอ คนที่ไฝ่ดี ก็มีอยู่ ...อยู่ไป เจ้าอาวาสก็พาทำ สบู่ แซมพู ครีมนวด น้ำยาต่างๆ..โอว...ไม่ละ ไม่ไช่ละ...บางวัน คนไกล้วัดก็มายืมเงิน ว่า ขายยางพาราไม่ได้ เงินขาด ค่าน้ำ ค่าไฟ อ้าว...ไหงเป็นเรา...ค่าน้ำ ค่าไฟวัดอีก...มีไปงานศพ..ไปกลางตำราท่องเลย..มาบทไหน ตูกลางตำราเลย...เขาให้ซอง ถวายอาหาร...โห ร้อนรุ่มขึ้นมายังกะอยู่ในทะเลทราย..โห คนที่ตกนรก มันเป็นแบบนี้เองหรือ..สภาวะเหมือนต้นไม้ที่อยู่ท่ามกลางแสงแดดที่แห้งแล้งกลางทะเลทราย มันแห้งลง กรอบลง วาบ ทันทีทันใด คอแห้ง กระหายน้ำอย่างแรง คนที่ตายเคยฆ่าวัวฆ่าควายมาก่อน..
กลับมาที่วัด พระทุกรูป นอนแผ่หลา หมดเรี่ยวแรง..พอกลางคืน อยู่ในกุฏิคนเดียว
โห..มาทั้งกลิ่นธุปกลิ่นเทียน...มุ้งไม่มี ประตูไม่มี ฝาไม่มี..อนาถามาก
...
สุดท้าย ปัญญาจากการเห็น..เหตุการณ์ที่ผ่านมา จึงเข้าใจ ความสำคัญของชีวิต เข้าใจในพระพุทธเจ้า ว่าท่านสอนคน ให้เป็นมนุษย์นั้น..ยากเย็นแสนเข็ญเท่าไร
น้ำตาไหลนองหน้ากราบขอบพระคุณอันยิ่งใหญ่ของท่าน..

ต้องรีบ ผิดทุกกฏ ...เพื่อออกจากความเป็นพระ...ลาสึกออกมาเป็นมนุษย์จะถูกกว่า

 

เอิ่ม....

ซกเล็ก!! สุขๆ ดิบๆ ที่นึง เสี่ยว"เล้อ"

 

โอเช..ข้าวเหนียวด้วยมั้ย.?
พริกสดมั้ย.?
ต้มเปื่อยไส้ขอดร้อนๆซดร้อนๆด้วยมั้ย.?

 

รอบนี้ไม่คิดตังค์ เป็นรอบขอบคุณกัลยาณมิตร อย่างพระศรีเบล่าปังท่าน
เอ้า ซักเป๊ก ก่อนมั้ยท่าน...แถมก้อยดิบขมๆ อีกจาน. ขาลายลวกจิ้มอีกจาน
ลิ้นย่างอีกจาน ยำผ้าขี้ริ้วอีกจาน

 

อากาสาฯของเก่าติดตัวมาจิฮับ
หรือจะว่าตัวเองบรรลุอรหันต์แล้วก็ไม่ว่ากัน55

 

ไม่เอา ไมพูด..วอนไม่ยุ่ง...
วอนแค่ทะลุจักรวาล...อรหันต์วอนไม่ฉนร๊อก..(เสียงสูงๆ)
วอนสนแค่ พ้นทุกข์โดยสิ้นเชิง..ก็พอแล้ว...
วอนก็กลับมาเป็นมนุษย์ อันมีกายกับใจ ที่ดีใจเหลือประมาณที่
ได้กลับมาเป็นตัวเองเสียที หลังจาก หลงมานานหลายภพหลายชาติแล้ว
แบบนี้สิ...ถึงเรียกว่า เป็นมนุษย์..จริงๆ ตามที่เป็น

 

แต่มีเรื่องสนุกๆตามมามากมายเลย
ตอนหลับ อาจารย์ ก็มาพาผมล่องลอย ไปในความฝัน...ไปดาวนั่น ดาวนี่
ไปนอกโลกบ้าง ไปขอบจักรวาลบ้าง ไปทำภาระกิจ..ต่างๆบ้าง มุดรูลงไต้โลกบ้าง ...ไอ้เรื่องพวกนี้ จึง..น่ากลัวบ้าง เพราะไม่เคยคาดคิด ไปแผ่กุศลแผ่ปัญญา ช่วยจิตต่างๆในฝัน โอ้ยต้องเป็นพระบ้าง ปลดปล่อยจิตต่างๆที่ติดค้าง พยานาคเนี่ยเยอะ มาฟังธรรม ต้องแสดงธรรม (พูดไปในสิ่งที่พวกเขาติด) ผีนี่เยอะแยะเลย.คนที่ตายแล้วมาเพียบ...ต่างดาวก็ ไม่เบา ..ดีอย่างคือ เรารู้ตัวในฝัน.ไม่หลงตาม ไม่บ้าตาม
ในฝันเนี่ย สอนหมด ทั้งพระก็เพียบ สอนพระสอนเณร ...สอนผี สอนจิตต่างๆ ...
ทานบุญกุศลและปัญญาให้พวกเขา...สร้างดอกบัวแห่งแสงจากบุญกุศลและปัญญา
เพื่อให้สรรพจิตรับแสงแห่งปัญญาและอัพเกรด ระดับจิต เรียนรู้ในสิ่งที่ดีงามและถูกต้อง...เพื่อเกิดสัมมาทิฐิ....ในการเกิด ในคราวหน้า

 

ถ้าไม่ได้เหยียดแขนคู้แขน
ก็น่าจะรู้นิว่ามันผิด

จิงมะ...

 

ในสภาสะที่กายใจของเรา ไม่มีจิต...มันจึงเหมือนบ้านที่เปิดประตู ไม่มีเจ้าของ
ดังนั้น จิตวิญญาณอื่น สื่อมา ผ่านเข้ามา จึงง่าย..เราก็รู้ทันหมด จะมาในรูปแบบไหน รู้หมด...รู้สันดานมันหมดเลย..ขอบอก(ทำเสียงดัดจริตนิดๆ)
ไอ้คันยุกๆ ในหัว เส้นผม ร้อนๆ น่ารำคาญ ..มันจะบ่งบอกตัวตนของจิตคนคนนั้น..ว่า ดีหรือไม่ดี เจตนาอย่างไร...เลยต้องอัดกัน บ่อยๆ ต้องจัด...ให้ จะได้ไม่ผิดหวัง
แต่มาช่วงหลัง จะแผ่บุญกุศลปัญญาให้ มากกว่า...เบื่อ

 

พูดให้ชัดๆสิครับท่าน...ว่า การทำร้ายจิตอื่นในฝัน ก็เป็นบาป
ถึบส่ง..ผมจังเลย เรื่องแบบนี้...
สาวญี่ปุ่นแก้ผ้าน่ะ ไม่ต้องจัดมา(บ่อยๆ)ก็ได้นะ..ท่าน
ผมชอบบบบบบ..

 

ไม่ถูกหรอก สมัยก่อนเด็กๆ
หรือตอนวัยรุ่น ผมเคยเจอผีนะ
ไม่ต้อง จิตว่าง จิตแว่งอะไรเลย
นิวรณ์เต้มกบาลนี่แหละ

การจะเห็นหรือไม่เห็นไม่ทราบเหตุผล
แต่ที่แน่ ๆ ได้ยินเสียงร้อง ช่วยด้วยยย

คงทรมาน

 

ชิ....คนใจร้าย...ดูคนอื่นทรมานเนี่ย...สะใจสมใจเธอแล้วหรือยัง.?
การรับกรรมเนี่ย....ต้องสอนกันโดยตรง เลยหรือ ด้วยเลือดเนื้อและน้ำตาเลยเชียวหรือ...สันดานของผมเนี่ย..มันขนาดนี้เชียวหรือ น่าสงสารท่านเนาะ
ที่มาเจอกับผม ผมมันไอ้โคตระชั่ว...ขอบคุณจ้า

 

ประเด็นคือ
ถ้าคนได้กำลังสมาธิระดับสูงจริงๆเนี่ย
อาการหินทับหญ้า จะเกิดตามมา
เอาแค่ปฐมฌาน ก็เริ่มออกอาการแล้ว

อย่าว่าเเต่เว็บพลังจิตเลย
แม้แต่จะไปอยู่เรื่องกามแบบโลกๆทั่วไป
มันยังไม่อยากจะเอา

เข้าถึงความบริสุทธิของจิต มันแหล่มกว่า

ยิ่งฌานระดับสูงไม่ต้องพูด
คนที่เขาทำได้ คงไม่ลงมาคลุกคลี
เขาจะเหยีดแขน คู้แขนไปไหน
Teleport ไปโผล่อีกจักรวาล
เราก็ไม่รู้ เพราะเขาไม่คลุกคลี
ไม่ยินดีอยากจะบอกใคร

ไม่ต้อง วิชชา 3 หรอก แค่ 2 นี่แหละ
หรือจะ5 ก็พอไม่ต้อง 6

หนีโลกหมดแล้ว


จับจุดว่าใครถึงจริง ไม่ถึงจริง ง่าย ๆแค่นี้เอง
ตรวจสอบตัวเองได้เลย