มีไครเป็นบ้างแค่หลับตาก็เห็นภาพขึ่นมา

เราเคยแบบยังตื่นอยู่มองเห็นทุกอย่างเป็นตัวเลขผนึกกันเป็นสิ่งต่างๆ ซึ่งในขณะนั้นจิตนิ่งมากเป็นพิเศษ เดินไปมันก็เปลี่ยนไปเหมือนหนังเรื่อง The Matrix ทั้งที่ตอนนั้นหนังเรื่องนี้ยังไม่มีเลย

และอีกความรู้สึกหนึ่งคือเหมือนเราจริงๆแล้วไม่ได้เป็นอย่างที่เห็น บอกยากหน่อยเพราะไม่รู้จะใช้คำว่าอะไรมาอธิบายว่าเรามีกายแบบใด เอาเป็นว่ามันไม่ใช่อย่างที่เราเห็นๆกันนี้แน่นอน ความรู้สึกในการจับต้องได้รสสัมผัสไม่มี การมองเห็นก็ไม่ได้มาจากดวงตา ความหนาวร้อนไม่มี ความคิดบางครั้งก็ไม่มี บางครั้งก็มีอย่างเหลือคนานับและประมวลผลรวดเร็วสุดพรรณา ดั่งว่าจะจรไปไหนก็ได้แต่ไม่รู้ว่าจะไปเพื่ออะไร ทุกอย่างแลดูไร้ซึ่งจุดหมาย คงขึ้นกับว่าจิตเราจะมั่นคงมีสติมากน้อยประการใด เมื่อครั้นมั่นคงแล้วจะมีเพียงหนทางเดียวหรือทางออกเดียวให้เราจรไปเท่านั้น (โปรดอย่าได้ถือสา หากรู้สึกว่าเป็นไปไม่ได้) แต่สำหรับเราเป็นไปแล้ว ไม่นานก็กลับมาเป็นอย่างคนทั่วไปอันพึงเป็นพึงรู้สึกต่อไป

สรุปอย่างเร็วๆคือ เราเกิดอาการรู้สึกกำลังเข้าสู่ภาวะสูญตา แต่ก็เหมือนมีอะไรมาดีดจิตตัวเองให้กลับออกมาในพริบตา (คาดว่าน่าจะเป็นสภาวะยังไม่หมดห่วง ยังยึดติดกับมิตินี้) ซึ่งถ้าหากเราปล่อยให้ดำเนินต่อไปก็ไม่ทราบเหมือนกันว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป

ความรู้สึกนี้เคยเกิดมาแล้วก่อนหน้า (อาจไม่เหมือนซะทีเดียว เพราะยังมีความรู้สึกในสัมผัสอยู่ และเกิดในขณะกึ่งหลับกึ่งตื่น) ที่อยู่ดีๆก็เกิดรู้สึกตัวเบาแต่ไม่ถึงกับลอย อบอุ่นดุจอยู่ในครรภ์มารดา (ประมาณเอาเอง) นั่งอยู่ท่ามกลางทุ่งพฤกษานานาพรรณ สีสรรกระจ่างตาแลดูอบอุ่นตาไปด้วย ครั้นกำลังเคลิ้มอิ่มเอิบไปกับความรู้สึกอันปิตินี้ ท้องฟ้าอันงดงามและมีกลุ่มเมฆขาวราวครึ่งฟ้ากระจายทั่วท้องฟ้า ทรวดทรงแลดูงดงามทั้งที่ทรงไม่เหมือนสิ่งใดนอกจากความเป็นหมู่เมฆ ทันใดก็มีร่างคล้ายมนุษย์หุ่มผ้าขาวนวลแต่มองไม่เห็นใบหน้ายืนใหญ่ตระหง่านมหึมาอยู่หลังกลุ่มเมฆ แล้วยื่นมือลงมาคล้ายกับสื่อให้เราทราบว่า "ถึงเวลาแล้วเราจะนำพาเธอไป จงยื่นมืออันน้อยนิดของเธอมาให้ฉันได้นำทางเธอไปยังสถานที่หนึ่งที่ดีกว่านี้" ขณะเรากำลังยื่นมือไปก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า "เรายังไปไม่ได้ ขอเวลาเราก่อน ขอกลับไปพิสูจน์อะไรบางอย่างก่อนจะไปกับท่าน เราขอโอกาสได้พิสูจน์หลักธธรรมคำสอนของพระผู้ประเสริฐท่านหนึ่งก่อนจะได้ไหม.." แล้วร่างอันสูงใหญ่ยิ่งกว่าขุนเขาใดๆก็เลือนหายไป พร้อมทั้งเราก็สะดุ้งตื่น (เหตุการนี้อาจเคยเกิดขึ้นกับหลายๆท่านมาแล้วอย่างแน่นอน)

ผู้ที่เชื่อในพระเจ้า โดยเฉพาะพระผู้สอนจึงมักนิยมใช้วิธีที่เรียกว่า "จงเชื่อและศัทธาก่อน โดยไม่จำเป็นต้องครุ่นคิดถึงเหตุและผลอันใด แล้วท่านจะเข้าถึงพระองค์เอง หากแต่มัวคิดในสิ่งที่มันไม่จีรังเหล่านั้นไซร้ ท่านก็จักไม่มีวันได้พบหนทางสว่าง ไม่มีโอกาสได้เข้าถึงพระองค์ และไม่มีโอกาสได้หลุดพ้นด้วยประการทั้งปวง" (หากท่านใดไม่เชื่อ ก็อย่าได้ลบหลู่เลย)

 

ทั้งหมดที่ว่ามาอาจจะจริงหรือไม่ก็เป็นอาการจิตเภทก็ได้

 

ตาสามกำลังจะเปิดเดาว่าก่อนหน้านั้นไปอธิฐานจิตอยากรู้อยากเห็น สัญญาเลยมานะ ของแบบนี้ไม่ต้องนอนหลับก็เห็น จริงๆจิตเราก็หลับๆตื่นๆตลอดเวลาล่ะ

 

เป็นแบบนี้ตั้งแต่เด็กๆค่ะ....คิดว่าเป็นเรื่องปกติ

 

ว่าไงว่ากัน