มีใครเคยมีอาการเหมือนฟ้าแล็บในหัวมั้ยคะ

ช่วงนี้กำลังยุ่งกับการฝึกสวด อปโลกน์กฐิน..

ฝึกสวด สามองค์ สามบท เผื่อเหลือ เผื่อขาด (ทั้งหมดมี4องค์ ฝึกไว้3)..

เผื่อมีรายได้ซื้อโทสับใหม่..

 

นั่นแหละจะได้ให้ผีบรรพบุรุษ มา อนุโมทนา มารับส่วนบุญ ทีเดียวเลย..

วันพระที่ผ่านมา วันข้าวประดับดิน เขาก็ปล่อยผีมารับส่วนบุญ(ตอนกลางคืนก่อนวันพระ ฝันเห็นผีเต็มศาลาเลย)

 

ผมนึกว่าผีกินแสงสว่างปิติอิ่มใจอะไรพวกนี้ซะอีก

 

อ่อมันกินตามภพที่อยู่นี้เอง

 

https://www.thansettakij.com/content/Macro_econ/446214

 

โยมร่อน เห็นรหัสเลข ที่อยู่เว็บ ข่าวพายุลูกที่8ป่าว..

ครบ6ตัว เลย นะ..

 

ไม่คิดรัยมากแล้วผมแค่ทำงานไม่ขาดทุนกะบุญหัวแล้ว55

 

"ญาณ"
"ดวงจิต" ก็มีกำลังตั้งอยู่โดยลำพัง จะเกิดมี "วิชา" ขึ้นอีกอย่างหนึ่งในทางจิต ที่เรียกว่า "วิปัสสนา" หรือ "วิชชาวิมุติ"

"ธาตุทั้ง ๔" เป็น "ธาตุกายสิทธิ์", "ดวงจิต" เป็น "จิตตานุภาพ" เมื่อประสงค์ปรารถนาส่วนใดส่วนหนึ่ง อันเป็นส่วนของธรรมของโลก ก็ให้ "ขยับจิต" "เพ่งลม" ให้หนักและแรง กำลังจิตเข้า "ไปจ่อ" ในธาตุอันบริสุทธิ์ ก็จะมี "ญาณผุด" ขึ้นในธาตุนั้น
เปรียบเหมือนเข็มของแผ่นจานเสียงซึ่งจดจ่อลงไป ย่อมเกิดเสียงของมนุษย์และสัตว์ปรากฏขึ้นในที่นั้นฉันใด "สติ" ของเรา "จดจ่อ" เพ่งเล็งลงใน "อารมณ์" อันสะอาด ต้องการ "รูป" ก็จะปรากฏ "รูป" ต้องการ "เสียง" ก็จะปรากฏ "เสียง"
ไม่ว่าใกล้หรือไกล ย่อมรู้ได้ ทั้งเรื่องโลกและเรื่องธรรม เรื่องตนและคนอื่น สุดแท้แต่เราประสงค์เรื่องใด จดจ่อลงไปก็ "ให้นึกขึ้น" จะปรากฏได้ทันทีฉันนั้น

นี่แหละเรียกว่า "ญาณ" รู้ได้ใน อดีตและอนาคต พร้อมด้วยปัจจุบัน จึงเป็น "วิชา" สำคัญอันหนึ่ง ที่เรียกว่า "ปัจจัตตัง" รู้ได้เฉพาะตน

"ธาตุนั้น" เปรียบเหมือน "กระแสไฟ" ที่แล่นอยู่ในอากาศ

"สติและจิต" มีกำลังกล้า มีวิชาความรู้สูง สามารถที่จะทำให้ "ธาตุ" นั้นเป็นสื่อสัมพันธ์ทั่วไปในโลกเป็นทางให้ "เกิดวิชาความรู้" ขึ้นในตัวเองได้เป็นอย่างดี

"ฌานที่ ๔" นี้ เมื่อมีแล้วโดยสมบูรณ์ก็เป็นเหตุให้เกิด "วิชา ๘ ประการ" ขึ้นในตัวของเราเอง มี วิปัสสนาญาณ

มี "วิปัสสนาญาณ" คือ

๑. "วิปัสสนาญาณ" คือ "ความรู้แจ้งเห็นจริง" ใน "นามและรูป" เกิดขึ้น ตั้งอยู่ ดับไป วิปัสสนาญาณนี้เป็นส่วนพิเศษ เกิดขึ้นจากการอบรม จิต มีหนทางรู้ได้ ๒ วิธี
(๑) รู้ขึ้นมาเองโดยไม่ต้องนึกคิด
(๒) รู้ขึ้นจากการนึกคิด แต่ไม่ใช่การตรองให้ยืดยาวเหมือนความรู้ธรรมดา นึกเมื่อใดก็โพลงขึ้นมาเมื่อนั้น เหมือนน้ำมันเบนซินที่ชุ่มอยู่ด้วยสำลี เมื่อจ่อไฟเมื่อใดก็ลุกโพลงขึ้นได้โดยเร็ว "วิปัสสนา" ก็ดี "ญาณ" ก็ดี ย่อมมีความเร็วได้เช่นนั้น จึงต่างจาก "ปัญญาสามัญธรรมดา" (สัญญา)
๒. "มโนมยิทธิ" ฤทธิ์ในทางจิตใจ นึกเช่นไรย่อมเป็นเช่นนั้น
๓. "อิทธิวิธี" แสดงฤทธิ์ได้ให้ปรากฏแก่คนบางพวก เช่น แปลงรูป แปลงสถานที่ ให้ประชาชนแลเห็นด้วยตา บางคราวบางสมัย
๔. "ทิพพโสต" หูทิพย์ ฟังเสียงไกลได้
๕. "เจโตปริยญาณ" กำหนดรู้ในวาระน้ำใจของบุคคลอื่นได้ ว่าดี ชั่วหยาบหรือละเอียด
๖. "ปุพเพนิวาสานุสสติญาณ" ระลึกชาติหนหลังได้ (ท่านจะไม่ต้องยุ่งในเรื่องตายเกิด ตายสูญ เพราะได้วิชาข้อนี้)
๗. "ทิพพจักขุ" ได้ตาทิพย์ มองเห็นรูปละเอียดและหยาบ ใกล้หรือไกลได้ (อนุปรมาณู)
๘. "อาสวักขยญาณ" รู้จักวิธีทำอาสวะกิเลสเครื่องเศร้าหมองใจ ให้เบาบางและสิ้นไปได้

วิชา ๘ ประการนี้ล้วนแล้วแต่สำเร็จมาจาก "ภูมิฐานของสมาธิ" ทั้งสิ้น

ฉะนั้นแนวทางที่จะทำให้เกิด"สมาธิญาณ"โดยทางของ"อานาปา ฯ" ที่แสดงไว้นั้น เมื่อผู้มีความมุ่งหวังในส่วนความดี ทั้งหลายนี้ จงสนใจปฏิบัติอบรมจิตใจของตนเองนั้น เทอญ ฯ

+++++
ท่านพ่อลี ธัมมธโร

 

การปฏิบัติของท่านเมื่อก่อนหน้านี้
แสดงว่า ทำได้อย่างดีมากๆ และแผ่เมตตาอยู่เสมอๆ
จึงทำให้ เทพ มาร พรหม มาคอยดูแลท่านมากมาย
แต่พักหลังไม่ค่อยได้ปฏิบัติ เทพ มาร พรหม ที่ติดตามท่านมา
ก็อ่อนแสง อ่อนแรงไปด้วย
แต่เมื่อท่านสามารถระลึกขึ้นมาได้ว่า
ถึงเวลาที่จะต้องปฏิบัติธรรม เพื่อช่วยเหลือผู้อื่นแล้ว
เทพ มาร พรหม เค้าก็ดีใจ จึงแสดงความดีใจให้ท่านเห็น

เรื่องแบบนี้ ท่านนพกานต์ เค้าเข้าใจดี ลองถามเค้าดู

 

การตัดสินใจที่จะปฏิบัติธรรม ก็คือ การสะเทือนไปทั้งสามแดนโลกธาตุ
เทพ มาร พรหม รับรู้ได้ จึงเกิดอาการเปรี้ยงขึ้นมา
เพราะผู้ที่จะได้เป็น พระอริยะเจ้า มีน้อยต่อน้อยมาก
หากมีซักคนหนึ่ง ที่จะตั้งใจปฏิบัติธรรม
พวกเค้าก็อยากจะดูไว้เป็นบุญตา
เผื่อวันข้างหน้า ตัวเองจะได้ทำได้บ้าง

 

ห้องนี้ มี สามท่านแล้วครับ ที่สอนตรงดี ตรงจุด
ก็คือ พระฐานธัมโม แล้วก็ ท่านนพกานต์ และ ท่านธรรมชาติ

 

ผู้ที่ฝึกมาดีแล้ว ก็ย่อมจะมีกิเลสที่เบาบาง
มีกิเลสเพียงน้อยนิด นั่นถูกต้องแล้ว
พวกที่ยังมีความคิดมากๆ เกิดทุกเวลา
จะเรียก พวกเค้าว่า ผู้ที่มีสติยับยั้งน้อย
ย่อมคิดอะไรอยู่เรื่อยเปื่อย
แต่ผู้ที่ฝึกมาดีแล้ว แทบจะไม่คิดอะไรเลย

 

ตัดใจได้ ตัวเดียวก็จบกิจ ได้เหมือนกัน
ตัดใจไม่ได้ ก็ หลงโลกหลงภพหลงชาติ หลงลูกน้อย อยู่นั่นเอง
พิจารณาถึงความไม่เที่ยงของสังขาร
ทั้งของ ลูกเรา และ ของเรา อยู่เสมอๆ
ความรักของลูก ห่วงของลูกก็จะเบาบางลงได้เอง

 

ใช่ค่ะ เมื่อก่อนสวดมนต์แผ่เมตตานั่งสมาธิก่อนนอนค่ะ แต่พอมีลูกเลยแผ่วๆไปค่ะ เหลือแค่กำหนดรู้กายเท่าที่จะนึกได้ค่ะ

 

ทำได้ถึงชั้นนี้แล้ว ถือว่าใช้ได้ครับ ต่อไปก็ให้ เจริญมรณะสติ
หรือที่เรียกว่า การพิจารณาถึงความตาย ครับ
จะช่วยลด สักกายะทิฏฐิ หรือ หลงตัวตนของเราได้
จะทำให้อารมณ์ที่กลัวตาย หายไป เหลือแต่อาการรู้เท่าทัน เท่านั้น

 

โยมเล่าปังหายไปไหนล่ะโยม..

รายนั้นยิ่งตัวจ๊วดดดดด

 

อาตมา "แดนซ์ซิ่งไปพอ"

มะ เพลง มา..

 

สงสัยจะหนีไป ฝึกปฏิบัติจิตใจอยู่ กล้วว่าจะตามท่านไม่ทัน
เลยเกิดแรงฮึดขึ้นมา