มอบพระบรมสารีริกธาตุกว่า 30สัณฐานโดยไม่เสียค่าใช้จ่ายใดๆทั้งสิ้นมีมอบให้เรื่อยๆ

11 กรกฎาคม 2554 น้อมถวายพระบรมสารีริกธาตุ เทียนจำนำพรรษาและสังฆทาน แก่หลวงปู่คำแก้ว สมาหิโต วัดป่าเชตวัน บ้านโนนพัฒนา อ.เจริญศิลป์ จ.สกลนคร

 

11 กรกฎาคม 2554 น้อมถวายพระบรมสารีริกธาตุ เทียนจำนำพรรษา สังฆทานและปัจจัยบำรุงวัดพร้อมทั้งสร้างมหาเจดีย์บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ แก่อ.เจริญศิลป์ จ.สกลนคร<!-- google_ad_section_end --> แก่หลวงปู่เนย สมจิตโต วัดโนนแสนคำ อ.เจริญศิลป์ สกลนคร

หากใครผ่านไป จ.สกลนครก็อย่าลืมไปกราบท่านให้ได้นะครับ ท่านเป็นพระดี เทศน์เก่ง เป็นธรรมมาก

พระครูวิมลสีลาภรณ์ (เนย สมจิตฺโต)
วัดป่าโนนแสนคำ บ้านทุ่งคำ ตำบลเจริญศิลป์ อำเภอเจริญศิลป์ จังหวัดสกลนคร

เดิมชื่อ เนย มูลสธูป ท่านเกิดเมื่อวันที่ ๑๗ กันยายน ๒๔๘๐
ตรงกับวันศุกร์ ขึ้น ๑๒ ค่ำ เดือน ๑๐ ปีฉลู
ณ บ้านกุดแห่ ตำบลกุดเชียงหมี อำเภอเลิงนกทา จังหวัดอุบลราชธานี (ปัจจุบันจังหวัดยโสธร)
บิดาชื่อนายเอี่ยม มูลสธูป มารดาชื่อนางสุรีย์ มูลสธูป มีพี่น้องร่วมบิดามารดาเดียวกันรวม ๙ คน

เมื่ออายุได้ ๗ ปี ได้เข้ารับการศึกษาที่โรงเรียนบ้ากุดแห่ อายุ ๘ ปี ป่วยเป็นโรคท้องเรื้อรัง ขาดการเรียนอยู่ ๓ เดือน อายุ ๑๑ ปี เรียนจบชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔ แล้วออกมาช่วยทพ่อแม่ทำนา ด้วยในสมัยนั้นการเรียนภาคบังคับที่ชั้นประถมศึกษาปีที่ ๔ เท่านั้น การที่จะเรียนต่อให้สูงขึ้นต้องเดินทางไปเรียนต่อยังต่างถิ่น หลวงพ่อต้องออกมาทำนาช่วยพ่อแม่ตามประเพณี พออายุได้ ๑๖ ปี ก็กลับมาช่วยพ่อแม่ทำนาตามเดิมด้วยความขยันหมั่นเพียรเต็มกำลังความสามารถ พออายุได้ ๒๐ ปี บิดามารดาและเจ้าภาพผู้ที่จะถวายผ้าป่านำท่านไปมอบให้เป็นศิษย์ท่านพระอาจารย์ดี ฉนฺโน ซึ่งเป็นศิษย์รุ่นใหญ่ของท่านพระอาจารย์เสาร์ กนฺตสีโล ท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทตฺโต พระอาจารย์ฝ่ายวิปัสสนา ธุระที่สำคัญ ท่านได้ฝึกขานนาคอยุ่เป็นเวลา ๓ เดือนเต็ม จึงได้รับการบรรพชาอุปสมบทในเขตวิสุงคามสีมา วัดป่าสุนทราราม อำเภอเลิงนกทา เมื่อวันที่ ๒๐ พฤษภาคม ๒๕๐๐ พระอุปัชฌาย์ คือ พระครูภัทรคุณาธาร (บุญ โกสโล) ป.ธ. ๔ วัดพรหมวิหาร พระอาจารย์สิงห์ทอง ปภากโร เป็นพระกรรมวาจาจารย์ พระสมุห์อุ้ยเป็นพระอนุสาวนาจารย์ เมื่ออุปสมบทแล้วท่านได้เข้ารับฟังธรรมกับท่านพระอาจารย์ดี ฉนฺโน เจ้าอาวาสวัดป่าสุนทรารามอยู่บ่อย ๆ ท่านได้จำพรรษาดังนี้
พรรษาที่ ๑ (พ.ศ. ๒๕๐๐) ได้จำพรรษาที่วัดป่าสุนทราราม โดยมีท่านพระอาจารย์สิงห์ทอง ปภากโร เป็นผู้ให้นิสัยรับโอวาทการปฏิบัติธรรม ในพรรษานั้น หลวงพ่อได้ถือธุดงค์ห้ามภัตตาหารที่นำมาถวายภายหลังตลอด ๓ เดือน
พรรษาที่ ๒ (พ.ศ. ๒๕๐๑) ได้จำพรรษาที่วัดป่าสุนทรารามและถือธุดงค์ห้ามภัตตาหารเหมือนเดิม
พรรษาที่ ๓ (พ.ศ. ๒๕๐๒) ได้จำพรรษาที่วัดป่าสุนทราราม และคือธุดงค์เนสัชชิก คือไม่นอนตลอดเวลากลางคืน ธรรมดาธุดงค์ข้อนี้ต้องอกนอนตลอดทั้งวัน แต่ท่านอดนอนเฉพาะกลางคืน กลางวันพักบ้างตลอดพรรษา ด้วยสุขภาพท่านไม่แข็งแรง
พรรษาที่ ๔ (พ.ศ. ๒๕๐๓) ได้ขออนุญาตท่านพระอาจารย์สิงห์ทอง ปภากโร เพื่อไปจำพรรษาที่วัดถ้ำพระ บ้านคำไหล ตำบลดงเย็น อำเภอมุกดาหาร จังหวัดนครพนม (ปัจจุบันเป็นจังหวัดมุกดาหาร) เรียนท่านว่าจะท่องปาฏิโมกข์ให้จบ พอออกพรรษาก็ท่องปาฏิโมกข์จบพอดี
พรรษาที่ ๕ (พ.ศ. ๒๕๐๔) ได้จำพรรษาที่ภูถ้ำพระ
พรรษาที่ ๖ (พ.ศ. ๒๕๐๕) ได้จำพรรษาที่ภูถ้ำพระ
พรรษาที่ ๗ (พ.ศ. ๒๕๐๖) ได้จำพรรษาที่ภูถ้ำพระ
พรรษาที่ ๘ (พ.ศ. ๒๕๐๗) ได้จำพรรษาที่ภูถ้ำพระ
พรรษาที่ ๙ (พ.ศ. ๒๕๐๘) ได้จำพรรษาที่ภูถ้ำพระ
ท่านได้ประกอบความเพียรด้วยความวิริยะอุตสาหะแรงกล้า ไม่จำวัดตลอดกลางวัน เพราะที่ภูถ้ำพระนั้น ถ้าพระหรือสามเณรรูปใดจำวัดในเวลากลางวันจะป่วยเป็นไข้ ส่วนตัวท่านไม่เป็นไข้เลยตลอดพรรษา
พรรษาที่ ๑๐ (พ.ศ. ๒๕๐๙) ได้จำพรรษาที่ภูกระแต บ้านฮ้อม ตำบลอาจสามารถ อำเภอเมือง จังหวัดนครพนม กลางพรรษาได้ป่วยเป็นโรคไอเจ็บหน้าอก ได้ไปให้แพทย์ตรวจรักษาที่โรงพยาบาลประจำจังหวัดนครพนม แพทย์ลงความเห็นว่าเป็นโรคหลอดลมอักเสบ หมอจัดให้ไปฉีดยาที่ตำบลอาจสามารถ แต่ท่านไปฉีดยาที่โรงพยาบาลทุกวันไม่ไหว เพราะวัดที่จำพรรษาห่างจากตัวเมือง ๘ กิโลเมตร ถ้าไม่ทันรถก็ต้องเดินไป พอหายเป็นปกติแล้วก็ประกอบความเพียรอย่างจริงจังต่อเนื่อง จนปรากฎว่าจิตได้รับความสงบนิ่งดิ่งเข้าสู่สมาธิ ได้รับความสงบเยือกเย็นในสมาธิภาวนาพอสมควร เมื่อออกพรรษาแล้วได้ไปพักที่วัดโนนนิเวศน์ อำเภอเมือง จังหวัดอุดรธานี และเดินทางไปพักบ้านหินฮาว ต่อจากนั้นก็ไปที่อำเภอโคกสำโรง จังหวัดลพบุรี
พรรษาที่ ๑๑ (พ.ศ. ๒๕๑๐) ท่านได้จำพรรษาที่วัดกลาง บ้านหนองสูง อำเภอคำชะอี จังหวัดนครพนม (ปัจจุบันเป็นจังหวัดมุกดาหาร) ท่านพระอาจารย์กงแก้ว ขนฺติโก เป็นเจ้าอาวาส ท่านพระอาจารย์กงแก้วเคยกล่าวว่า เวลาจิตเป็นสมาธิอยากให้ท่านทั้งหลายได้เห็นด้วย มันมีความสุขสงบที่สุดไม่มีอะไรเหมือน สุขใดในโลกไม่เท่าสุขของสมาธิในพรรษานี้ท่านตั้งใจประกอบความเพียรอย่างแรงกล้าจนเป็
นลม ๒ ครั้ง เนื่องจากฉันอาหารน้อย บางวันถึงกับอดอาหารเพราะทำให้การประกอบความเพียรเป็นไปได้ด้วยดี ไม่ต้องวิตกกังวลกับเหตุการณ์ภายนอก จิตมุ่งอยุ่แต่ภายในร่างกาย ต่อสู้กับกิเลสขันธมารตลอดเวลาอย่างไม่ย่อท้อ ท่านได้ตั้งสัจจะอธิษฐานว่า ถ้าจะตายขอให้ตายไปเลย อย่าได้เดือดร้อนญาติโยมหรือโรงพยาบาลเลย ท่านปรารถนาจะไม่ให้ใครเดือดร้อนลำบากด้วยเรื่องของสังขารของท่าน แม้ในปัจจุบันท่านก็รักษาร่างกายด้วยตัวท่านเอง
หลวงพ่อเคยพิจารณาที่จะปฏิบัติสมาธิแบบอุกฤฏ์ คือหวังจะสำเร็จมรรคผลนิพพานภายใน ๗ วัน ถ้าไม่สำเร็จก็จะยอมตายถวายชีวิตเป็นเดิมพัน แต่ได้รับการขอร้องจากโยมบิดา-มารดาให้เลิกคิดที่จะปฏิบัติเช่นนั้นเสีย ขอให้ปฏิบัติแบบค่อยเป็นค่อยไปจะได้อยู่อบรมญาติโยมนาน ๆ ได้นำเพื่อนร่วมโลกไปตามทางพุทธองค์ได้ทรงวางไว้ให้ได้มากเท่าที่จะทำได้ สมกับที่ว่ากว่าที่จะได้เกิดในภพภูมิความเป็นมนุษย์ได้นั้นแสนลำบากยากเข็ญ แต่คนส่วนมาก หลวงพ่อท่านว่ามักมัวเมาลุ่มหลงด้วยถูกทรมานมาแสนสาหัสจากภพภูมินรก ภูมิสัตว์เดรัจฉาน ทำให้หลงลืมที่จะรักษาความเป็นมนุษย์ไว้ ด้วยภพภูมินี้เป็นภพภูมิที่จะสามารถนำไปสู่นรก สวรรค์ หรหมโลก นิพพานได้ ภพภูมิต่าง ๆ ล้วนต้องอาศัยความเป็นมนุษย์เท่านั้นที่จะบำเพ็ญไปสู่ภพนั้น ๆ เทวดาจะไปนิพพานต้องจุติมาเกิดในโลกมนุษย์ก่อน อย่างนี้เป็นต้น หลวงพ่อจึงได้ปฏิบัติแบบค่อยเป็นค่อยไปตลอดพรรษา แต่ก็ยังเป็นแบบเคร่งครัด ปฏิบัติเสมอต้นเสมอปลาย
พรรษาที่ ๑๒ (พ.ศ. ๒๕๑๑) ได้กลับไปจำพรรษาที่วัดป่าสุนทราราม บ้านกุดแห่ ในพรรษานี้ได้เพิ่มธุดงค์ข้อเยี่ยมป่ช้ามิได้ขาด พอออกพรรษาได้เดินทางไปกราบท่านพระอาจารย์บัว สิริปุณโณ วัดป่าหนองแซง จังหวัดอุดรธานี อยู่รับโอวาทท่าน ๑๐ คืน จากนั้นก็เดินธุดงค์ไปอำเภอบ้านผือ จังหวัดอุดรธานี ข้าฝั่งแม่น้ำโขงไปเวียงจันทน์ ประเทศลาว
พรรษาที่ ๑๓ (พ.ศ. ๒๕๑๒) ได้รับการแนะนำจากท่านพระอาจารย์คำ บ้านเศรษฐี จังหวัดอุบลราชธานี ให้เดินทางมาจำพรรษาที่วัดโนนแสนคำ ตำบลทุ่งแก อำเภอสว่างแดนดิน จังหวัดสกลนคร (ปัจจุบันตำบลเจริญศิลป์ อำเภอเจริญศิลป์ จังหวัดสกลนคร) ในพรรษานี้มีพระ ๒รูป สามเณร ๑รูป คือ ๑. พระอาจารย์เนย สมจิตฺโต ๒. พระอาจารย์สมหมาย องค์เดียวกับที่จำพรรษากับหลวงปู่ชอบที่ดอยแม้ว และสามเณรสม ท่านพระครูวิมลสีลาภรณ์ได้จำพรรษาที่วัดป่าโนนแสนคำนับแต่นั้นมาจนปัจจุบัน (พ.ศ. ๒๕๔๖)
ทุกช่วงออกพรรษา หลวงพ่อเดินทางออกไปธุดงค์ แต่มาระยะหลังสุขภาพท่านไม่แข็งแรง ท่านจึงเลือกที่จะปฏิบัติอยู่กับวัดป่าโนนแสนคำ ผู้เขียน (อ.อัมพร วรรณทอง) เคยบวชจำพรรษาอยู่ใกล้กุฏิของท่าน โดยอาศัยอยู่ ณ ห้องหนึ่งที่อยู่ตรงข้ามกับประตูเข้ากุฏิของท่าน ได้เฝ้าสังเกตการปฏิบัติธรรมของท่านเพื่อนำมาเป็นแบบอย่างในการปฏิบัติ หลวงพ่อพระครูวิมลศีลาภรณ์เป็นพระที่มีศิลาจาริยวัตรอันงดงาม เป็นพระที่เคร่งครัดในพระธรรมวินัยเป็นอย่างยิ่ง สงบเสงี่ยมเรียบร้อยงดงามด้วยข้อวัตรปฏิบัติ
หลวงพ่อท่านสอนเสมอ ๆ ว่าการรักษาศีลข้อวัตรปฏิบัติเป็นหัวใจของพระศาสนาและต้องปฏิบัติทุกลมหายใจเข้าออก ถือเป็นหน้าที่ จะหาข้อหลบหลีกปลีกหนีที่จะไม่ปฏิบัติไม่ได้โดยเด็ดขาด แม้ข้อสิกขาบทเพียงเล็กน้อยก็ไม่มีการยกเว้นได้เลย ศิลสิกขาบทเป็นความงดงามของพระเรา ใครปฏิบัติได้มากยิ่งงดงามมาก ไม่มีอะไรจะงดงามเท่าการรักษาศีลได้เลย การสอนที่ดีที่สุดคือการปฏิบัติเป็นแบบอย่างให้ดู แม้สุขภาพร่างกายของท่านไม่แข็งแรง แต่ถ้าสังเกตให้ดีจะดูไม่ออกว่าท่านป่วยอยู่ตลอดเวลา ญาติโยมที่มากราบนมัสการท่านก็จะเข้าใจว่าท่านแข็งแรงเพราะท่านไม่เคยบอกกล่าวให้ทรา
บ น้อยคนนักที่จะรับรู้ปัญหาสุขภาพของท่าน บางคณะถึงกับนิมนต์ท่านให้เดินทางไปในที่ไกล ๆ โดยหารู้ไม่ว่าได้ทำร้ายสุขภาพของหลวงพ่อ ท่านต้องใช้ความอดทนเป็นอันมาก บางครั้งท่านได้ปรารภกับพระในวัดว่าวันนี้เกือบไปแล้ว เวลาที่ผมเห็นหลวงพ่อท่านเหนื่อย อ่อนเพลียมาก ๆ ผมเคยคิดที่จะบอกกล่าวให้ผู้เข้ากราบนมัสการได้รับทราบปัญหาสุขภาพของท่าน แต่หลวงพ่อท่านได้ห้ามไว้เสมอ ท่านบอกว่าท่านต้องการทำประโยชน์ให้โลกมากที่สุด

 

รวบรวมโอวาทธรรมพระครูพิทักษ์ศาสนวงศ์
พระอาจารย์สมศักดิ์ ญาณคุตโต
สำนักสงฆ์ไตรรงค์วิสุทธิธรรม(วัดป่าสระกระโจม)
บ้านสระกระโจม อ.ดอนเจดีย์ จ.สุพรรณบุรี
จากหนังสือ "โอวาทธรรม พระอรหันต์ในแดนเถือน"​

1. พูดรู้ทุกขณะ ทำรู้ทุกขณะ คิดรู้ทุกขณะ นิพพานทุขขณะ
2. รู้ทุกข์ส่วนกาย รู้สมุทัยส่วนใจ รู้ ๒ ตัวนี้ก็นิโรธแล้ว
3. จริงตัวเดียว สำเร็จหมด
4. รู้บ่อยๆ เอาออกบ่อยๆ ในที่สุดมันก็หมด
5. เหตุดี ผลมันก็ต้องดี หว่านข้าวต้องได้ข้าวแน่นอน
6. กำหนดสติอยู่ทุกขณะกำหนดสัมปชัญญะ อยู่ทุกขณะ นิพพานเลย
7. หยุดแค่นั้น หมดเหตุหมดผล
8. ใช้ยางลบ ผิดแล้วลบแก้ไข
9. ไม่มีตัว ก็ไม่มีทุกข์
10. หัดคว่ำเข่ง คือใจบ่อยๆ มีสติดูจิตบ่อยๆ อารมณ์ก็เข้ามาไม่ได้
11. หยุดกรรมก็เป็นธรรมเลย
12. พิจารณาก่อนทำ พูด คิด อ่อนน้อมถ่อมตน มีวจีหอมตลอด
13. แบบที่ดี สำคัญกว่าปัญญา
14. นิสัยบัณฑิตคิดแต่จะให้
15. คนใกล้ ๆ สงสัย คนไกล ๆ เลื่อมใส
16. ขาสองข้างบังคับกาย สมองบังคับจิต
17. ทรัพย์ภายนอกเป็นโศกโรคตรม ทรัพย์ภายในประดับใจพ้นทุกข์เอย
18. ตั้งสติ รักษาข้างใน ข้างในก็กวาดออก ข้างนอกก็กวาดออก หมดกรรม
19. อย่าเชื่อตำรา อย่ายึดติดครูบาอาจารย์
20. อคติแปลว่า ไปไม่รอด​

ขอน้อมกราบนมัสการพระเดชพระคุณพระอาจารย์ใหญ่ครับ...(พ่อโชคดี - พธ) ​

 

11 กรกฎาคม 2554 น้อมถวายพระบรมสารีริกธาตุ เทียนจำนำพรรษา สังฆทานและปัจจัยบำรุงวัด แก่พระอาจารย์สีลา กัลยาณธัมโม วัดป่าชัยมงคล บ้านสร้างฟาก อ.เจริญศิลป์ จ.สกลนคร

 

11 กรกฎาคม 2554 น้อมถวายพระบรมสารีริกธาตุ เทียนจำนำพรรษา สังฆทานและปัจจัยบำรุงวัด แก่หลวงปู่แยง สุขกาโม วัดเจติยาคีรีวิหาร (วัดภูทอก) บ้านคำแสนพัฒนา อ.ศรีวิไล จ.บึงกาฬ **วัดหลวงปู่จวน กุลเชฏโฐ**
พระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ วัดเจติยาคิรีวิหาร (ภูทอก) ตอน กาเยนะ วาจายะ วะเจตะ วิสุทธิยา

<TABLE class=blog_center_data><TBODY><TR><TD>
ไม่มีใครคาดคิดว่า พายุฝนที่ตกกระหน่ำบริเวณเหนือท้องทุ่งรังสิตในช่วงบ่ายของวันอาทิตย์ที่ ๒๗ เมษายน ๒๕๒๓ จะเป็นเสมือนรางบอกเหตุแห่งการสูญเสียครั้งยิ่งใหญ่อีกครั้งหนึ่งของคนไทย เพราะในวันเวลาดังกล่าวเครื่องบินของบริษัทเดินอากาศไทย เที่ยวบินจากจังหวัดอุดรธานี ได้เสียหลักตกลงในท้องนาเขตอำเภอลำลูกกา จังหวัดปทุมธานี ทำให้มีผู้เสียชีวิตและได้รับบาดเจ็บมากมายจากอุบัติเหตุครั้งนี้
ในบรรดาผู้โดยสารที่เดินทางมากับเที่ยวบินนั้น มีพระอริยสงฆ์องค์สำคัญและเป็นที่เคารพนับถือของพุทธศาสนิกชนชาวไทย ได้มรณะภาพลงถึง ๕ องค์ คือ พระอาจารย์วัน อุตตโม (พระอุดมสังวรวิสุทธิเถระ) วัดถ้ำอภัยดำรงธรรม พระอาจารย์สิงห์ทอง ธัมมวโร วัดป่าแก้ว บ้านชุมพล พระอาจารย์สุพัฒน์ สุขกาโม วัดป่าประสิทธิ์สามัคคี พระอาจารย์บุญมา ฐิตเปโม วัดสิริสาลวัน และพระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ วัดเจติยาคิรีวิหาร (ภูทอก)

เพื่อนรุ่นพี่ในกลุ่มเล่าให้พวกเราฟังว่า “พระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ” อดีตเจ้าอาวาสวัดเจติยาคิรีวิหาร (ภูทอก) จังหวัดหนองคาย(ขณะนั้น-ปัจจุบันเป็น จ.บึงกาฬ) ท่านเป็นศิษย์รุ่นเล็กของหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต นอกเหนือไปจากเรื่องของคุณธรรมและพลังของอำนาจจิตแล้ว ท่านยังได้รับการยกย่องว่าเป็นพระผู้มีวิริยะอุตสาหะเป็นเลิศครับ ผลงานการก่อสร้างชิ้นสำคัญของท่านที่คนทั่วไปรู้จักกันเป็นอย่างดีคือ การสร้างบันไดและทางเดินรอบๆ ภูทอกครับ
ด้วยความที่ภูทอกเป็นภูเขาหินทรายที่โดดเด่น ทำให้ภูทอกมีดีตรงทัศนียภาพที่แอบอิงไปกับธรรมชาติรอบๆ พื้นที่ ซึ่งประกอบไปด้วย สัตว์ป่า ต้นไม้ เพิงผาและโขดหิน นอกจากนี้หากมองด้วยสายตาในระยะไกล เราจะเห็นสิ่งปลูกสร้างที่มีเพียงกุฏิสงฆ์และทางเดินซึ่งเป็นสะพานไม้สร้างทอดโค้งไปรอบๆ เขา
การที่ภูทอกไม่มีสิ่งปลูกสร้างมากเกินความจำเป็นมาบดบังความเป็นธรรมชาติ ทำให้หลายๆ คนเมื่อมาเห็นสถานที่จริงต่างพูดเป็นแนวทางเดียวกันว่า เป็นภูเขาที่สวยงามและมีการก่อสร้างที่น่าอัศจรรย์ราวกับเนรมิตขึ้นจากสรวงสวรรค์เลยทีเดียว

อย่างไรก็ตามครับ คำแนะนำเบื้องต้นสำหรับผู้ที่รักความสบายและต้องการมาที่นี่ในฐานะนักท่องเที่ยวเพียงอย่างเดียว เขาบอกว่าอาจจะรู้สึกผิดหวัง เพราะเส้นทางและจุดหมายปลายทางแห่งนี้มิได้บรรจุความสะดวกสบายไว้อย่างครบครัน เนื่องจากภูทอกไม่ใช่แหล่งท่องเที่ยวสาธารณะทั่วไป
อย่าได้หวังว่าจะเจอตู้โทรศัพท์สาธารณะหรือร้านขายของที่ระลึกระหว่างทางเดิน
เพราะภูทอกคือภูเขาที่มากไปด้วยเรื่องราวของความศักดิ์สิทธิ์และเป็นที่ตั้งของวัดเจติยาคิรีวิหาร (ภูทอก) หนึ่งในวัดป่ากรรมฐานที่ยังคงถือปฏิบัติและถ่ายทอดวิถีชีวิตของพระป่าสายหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต อย่างเคร่งครัด
ดังนั้นภูทอกจึงเหมาะสำหรับผู้ที่ต้องการเข้ามาหาประสบการณ์จากการปฏิบัติธรรมหรือมาสัมผัสกับคุณธรรมของพระอาจารย์จวนมากกว่าครับ
หลังจากที่เดินทางมานานหลายชั่วโมง สี่ล้อคันเก่งก็ค่อยๆ เคลื่อนเข้ามาถึงวัดเจติยาคิรีวิหาร (ภูทอก) พวกเราเดินทางมาถึงพร้อมกับแสงแรกของดวงอาทิตย์ยามเช้า
ว่ากันว่า ณ สถานที่แห่งนี้เป็นที่ซึ่งความศรัทธานำหน้าการดำเนินชีวิต เม็ดดินและก้อนหินทุกก้อนต่างมีเรื่องราวบอกเล่าถึงความศรัทธาที่มีมาตั้งแต่อดีตจนถึงปัจจุบันครับ

สระน้ำกว้างใหญ่ ฝูงปลาเวียนว่าย สะท้อนเงาของท้องฟ้าและเจดีย์พิพิธภัณฑ์พระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ มองจากสายตาเห็นได้ชัดเจนว่าบริเวณรอบๆ องค์เจดีย์ถูกตกแต่งเป็นสวนไม้ดอก ไม้ประดับสลับกับก้อนหินที่ยังคงเว้นพื้นที่รอยต่อไว้สำหรับให้ไม้ดอกขนาดเล็กอีกหลายชนิดคอยขึ้นแซมแทรก ความสดใสและร่มรื่นของสถานที่ทำให้พวกเราลืมความเหนื่อยล้าจากการเดินทางไกลกว่าหลายร้อยกิโลครับ
พี่ชายคนดูแลสวนของวัดเจติยารามคิรีวิหาร (ภูทอก) เอ่ยแนะนำและชักชวนให้พวกเราเข้าไปกราบนมัสการรูปหล่อและพระธาตุของพระอาจารย์จวน ที่ประดิษฐานอยู่ภายในเจดีย์พิพิธภัณฑ์
มีบันทึกไว้ว่าเมื่อวันที่ ๑๘ เมษายน ๒๕๒๔ พระบาทสมเด็จพระเจ้าอยู่หัว ได้เสด็จพระราชดำเนินมาเป็นองค์ประธานพระราชทานเพลิงศพและทรงมีพระราชดำริว่า
“อัฐของท่านพระอาจารย์จวนนั้น ไม่ควรจะแบ่งแยกกันออกไป ควรจะเก็บรวมกันไว้ ณ ที่วัดที่เดียวกัน โดยสร้างเป็นเจดีย์เพื่อให้ศิษยานุศิษย์และประชาชนได้มาเคารพสักการะได้ทั่วกัน”
ภายในเจดีย์พิพิธภัณฑ์มีการจัดแสดงอัฐบริขารของพระอาจารย์จวนออกเป็นสองกลุ่มครับ กลุ่มแรกเป็นอัฐบริขารและบริขารอาศัยที่ท่านใช้ในชีวิตประจำวัน อีกกลุ่มหนึ่งเป็นอัฐบริขารและเครื่องใช้ของท่านที่นำติดตัวสำหรับไว้ใช้ในวันที่เกิดอุบัติเหตุ

ตอนที่ผมยังเด็กๆ จำได้ว่าหลังจากที่มีข่าวพระอาจารย์จวนมรณะภาพจากเครื่องบินตก ทำให้ความศรัทธาในองค์ท่านและความนิยมในวัตถุมงคลที่ท่านได้เคยอธิษฐานจิตไว้ตกลงอย่างน่าตกใจ เพราะเกิดกระแสว่า เหตุใดท่านถึงต้องมรณะภาพด้วยอุบัติเหตุแบบนี้ หรือ ในเมื่อพูดว่าท่านเก่งและสามารถรู้เห็นเรื่องราวในอดีตและอนาคตได้อย่างชัดเจน ทำไมท่านถึงไม่ยอมหลีกเลี่ยงเที่ยวบินดังกล่าว ฯลฯ
ผมเองก็ยังเด็กน้อยนัก จึงได้แต่รับฟังเพราะตัวเองก็ยังไม่เคยเจอพระอาจารย์จวนเลย และยิ่งไปกว่านั้นก็คือผมรู้จักพระอาจารย์จวนก็จากข่าวอุบัติเหตุครั้งนี้แหละครับ
ต่อมาเมื่อได้สะสมวัตถุมงคลสายวัดป่ากรรมฐาน จึงได้เริ่มศึกษาประวัติของพ่อแม่ครูบาอาจารย์และประวัติของพระอาจารย์จวนจากคำบอกเล่าของผู้ที่เคยพบท่านและจากหนังสือต่างๆ ที่เคยลงเรื่องราวของท่าน
ผมจึงได้ทราบว่าโดยแท้จริงแล้วเรื่องของอุบัติเหตุและการมรณะภาพครั้งนี้ พระอาจารย์จวนท่านได้ทราบล่วงหน้ามานานแล้วครับ เพียงแต่ท่านได้ปล่อยวางเพราะทุกอย่างล้วนขึ้นอยู่กับกรรม ไม่มีใครสามารถรับมอบหรือรับช่วงแทนกันได้ กรรมของใครก็กรรมของคนนั้นครับ
การแสดงออกของท่าน เช่นการมอบหมายภารกิจ การพูดบอกลาเป็นนัย การเร่งรีบบันทึกประวัติผ่านเครื่องบันทึกเสียงด้วยตัวของท่านเอง ฯลฯ ล้วนเป็นประจักษ์พยานรองรับเรื่องการรู้ตัวล่วงหน้าครับ
นอกจากนี้ในวันที่เกิดอุบัติเหตุ ช่วงเวลาวิกฤติแห่งความเป็นความตาย ท่านยังสามารถครองสติและแผ่เมตตาบารมีของท่านออกมาช่วยเหลือผู้อื่นให้พ้นภัยอีกด้วยครับ
อย่างเช่นกรณีของ “บาตรบุบ” หนึ่งในอัฐบริขารที่ท่านได้นำติดตัวไปในวันที่เกิดเหตุ เรื่องมีอยู่ว่า

ข้าราชการผู้ใหญ่ท่านหนึ่งมีภาระกิจต้องเดินทางมาในเที่ยวบินเดียวกับพระอาจารย์จวน ในการเดินทางครั้งนี้ ข้าราชการผู้นั้นได้นำซองเอกสารซึ่งบรรจุความลับของทางราชการติดตัวมาด้วย ภายหลังจากเครื่องบินตก ซองเอกสารดังกล่าวได้สูญหายไป จึงได้มีการออกติดตามค้นหากันอย่างเงียบๆ แต่เจ้ากรรมที่หาเท่าไรก็หาไม่พบ
ต่อมาคณะลูกศิษย์ของพระอาจารย์จวนได้มีการออกจัดเก็บอัฐบริขารของท่านที่กระจัดกระจายอยู่ในที่เกิดเหตุ ก็พบว่าบาตรของท่านที่นำติดตัวมามีสภาพที่ฝาบาตรและตัวบาตรบุบยุบลงแน่นเข้าด้วยกันเนื่องจากแรงกระแทก ซึ่งกว่าจะเปิดบาตรได้ต้องใช้วิธีออกแรงงัดจึงสำเร็จ
ภายในบาตรของท่านพบว่ามีอัฐบริขารและเครื่องใช้ประจำของท่าน เช่นช้อนส้อม กลักสบู่ ฯลฯ ซึ่งโดยปกติแล้วการพบเห็นสิ่งของเหล่านั้นในบาตรถือเป็นเรื่องปกติครับ เพราะพระธุดงค์ท่านต้องใช้บาตรแทนกระเป๋าสำหรับเก็บสิ่งของและอัฐบริขารในยามออกเดินธุดงค์ แต่สิ่งของที่สร้างความประหลาดใจให้กับผู้พบเห็นคือ ซองจดหมายหนาๆ ซองหนึ่งที่วางอยู่บนอัฐบริขารภายในบาตร
ซองดังกล่าวเป็นซองของราชการที่ถูกปิดผนึกอย่างดีและตีตราลับ จากการตรวจสอบในเวลาต่อมาทำให้ทราบเป็นซองเอกสารซองเดียวกับที่ทางการกำลังติดตามอยู่ คณะศิษย์จึงได้นำส่งคืนให้กับข้าราชการผู้ใหญ่ท่านนั้น

ประเด็นจึงมีอยู่ว่า
ซองเอกสารดังกล่าวเข้าไปอยู่ในบาตรของพระอาจารย์จวนได้อย่างไร ทั้งๆ ที่ข้าราชการผู้ใหญ่ท่านนั้นได้นำติดตัวอยู่ตลอดเวลา
เรื่องนี้ไม่มีคำตอบที่ชัดเจน แต่พอจะอนุมานได้ว่า
ในขณะที่เครื่องบินกำลังจะตก วินาทีนั้นทุกๆ ชีวิตต่างมีความกังวล ความหวาดกลัวและความตายเข้าคุกคามชีวิต การมีสติอย่างมั่นคงและสามารถปล่อยวางได้เท่าที่เห็นน่าจะมีแต่พระอริยสงฆ์ทั้ง ๕ รูปนี้เท่านั้น
จังหวะนั้นเองพระอาจารย์จวนท่านคงกำหนดจิตดูและเมื่อท่านพบว่ามีข้าราชการผู้ใหญ่ได้นำเอกสารลับที่มีความสำคัญต่อชาติบ้านเมืองติดตัวมาด้วย ท่านจึงได้ทำการโอนย้ายซองเอกสารลับซองนั้นมาไว้ในบาตรของท่าน พร้อมกับปิดผนึกความมั่นคงด้วยรอยบุบ (ตามรูป) เพื่อเป็นการเก็บรักษาไว้มิให้สูญหายหรือตกไปอยู่ในมือของผู้ไม่หวังดีต่อชาติของเราครับ
จะว่าไปแล้วการจัดแสดงอัฐบริขารนั้นจึงมิใช่เพียงแต่ให้พวกเราได้สัมผัสกับอดีตอันน่าตื่นตาตื่นใจเท่านั้น หากแต่ยังเป็นเหมือนประตูที่เปิดรอรับผู้มาเยือนทั้งหลายให้พึงระลึกถึงหลักพระไตรลักษณ์ไว้เสมอว่า
“สังขารทั้งหลายทั้งปวงล้วนมีสภาวะดังนี้ ล้วนเกิดแต่เหตุปัจจัย ตั้งอยู่อย่างไม่เที่ยง แปรปรวนไปมา จนดับไปในที่สุด ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนไม่ใช่เราหรือของเราอย่างแท้จริง”
ครับ ทุกสิ่งทุกอย่างล้วนไม่ใช่เราหรือของเราอย่างแท้จริง..

พระอาจารย์จวน มีนามเดิมว่า “จวน นรมาส” เกิดเมื่อวันที่ ๑๐ กรกฏาคม ๒๔๖๓ ณ บ้านเหล่ามันแกว ตำบลดงมะยาง อำเภออำนาจเจริญ จังหวัดอุบลราชธานี โยมบิดามารดาของท่านชื่อ “นายสา-นางแหวะ นรมาส”
บรรพบุรุษของท่านอพยพมาจากเวียงจันทร์ เป็นอุปฮาดของเวียงจันทร์ ต่อมาเมื่อเกิดสงครามและเวียงจันทร์แตก อุปฮาดผู้เป็นต้นตระกูลก็พาอพยพมายังประเทศไทยและได้ย้ายถิ่นฐานมาอยู่ที่จังหวัดอุบลราชธานีในที่สุด
เมื่อตอนท่านยังเป็นเด็ก ท่านก็ไม่เหมือนเด็กคนอื่นๆ ทั่วไปครับ กล่าวคือท่านไม่เคยทำอะไรที่ไม่ดี ไม่ถูกต้องและท่านก็ฝักใฝ่ในเรื่องของธรรมะตลอดเวลา
ท่านเล่าเสมอว่าท่านไม่ชอบฆ่าสัตว์ตัดชีวิต ในเรื่องของการหยิบฉวยลักขโมยนั้น แม้แต่เข็มสักเล่มท่านก็ไม่เคยหยิบฉวยของผู้ใดเลย
นอกจากนี้ท่านยังเป็นผู้มีความฉลาดเลิศล้ำตั้งแต่เด็กๆ ชอบใฝ่หาความรู้และพยายามจะเรียนรู้ทุกอย่างเท่าที่จะสามารถเรียนรู้ได้ ในบันทึกประวัติของท่านมีเรื่องที่กล่าวถึงความเป็นอัจฉริยะของท่านก็คือ
เมื่อท่านอายุได้ ๑๔-๑๕ ปี ท่านได้พบพระธุดงค์มาปักกลดอยู่ใกล้บ้านก็บังเกิดความศรัทธา พระธุดงค์ได้มอบหนังสือ “ไตรสรณาคมน์” ของ “พระอาจารย์สิงห์ ขันตยาคโม” ที่เป็นเรื่องเกี่ยวกับการสอนให้พุทธศาสนิกชนรู้จักการเข้าถึงพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ และการปฏิบัติภาวนา ท่านได้เกิดความศรัทธาและได้หัดปฏิบัติตามนั้น

“เวลานั้นก็ไม่รู้จักอะไรลึกซึ้ง ด้วยหัดเอง ทำเองตามลำพังคนเดียว ไม่มีผู้รู้มาสอนให้ก้าวหน้าขึ้น ได้แต่รู้สึกว่า นั่งสมาธิแล้วก็สบายดี กายเบา จิตขาวนิ่มนวลผ่องใสเหมือนนั่งนอนอยู่บนอากาศอันนิ่มนวล ทำให้จิตใจดูดดื่มมาก นึกอยากจะภาวนาเสมอๆ ถ้าวันไหนใจไม่สบาย ก็ต้องเข้าที่นั่งสมาธิภาวนา สงบใจเสมอ”
ต่อมาเมื่อท่านอายุได้ ๑๘ ปี ท่านได้ทำงานรับราชการที่กรมทางหลวงแผ่นดิน สายอุบลราชธานี-นครพนม ในระหว่างนั้นท่านได้ศึกษาพระพุทธศาสนาจากหนังสือ “จตุราลักษณ์” ของ “พระอาจารย์เสาร์ กันสีโล” ด้วยความฉลาดและมีความจำเป็นเลิศ ทำให้ท่านเรียนรู้และเข้าใจในหลักตามหนังสือนั้นอย่างแท้จริง จนเกิดความสลดสังเวช
คิดได้ว่าคนเราที่เกิดมาถ้าไม่ประกอบคุณงามความดีแล้ว ก็ไม่มีประโยชน์แก่ชีวิตของตน และไม่มีโอกาสที่จะได้รับความสุขต่อไปในชาติหน้าอีก
พระอาจารย์จวน ท่านได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุฝ่ายมหานิกายเมื่ออายุ ๒๑ ปี ลาสิกขาออกมาและอุปสมบทเป็นพระภิกษุฝ่ายธรรมยุติเมื่ออายุ ๒๓ ปี โดยท่านได้รับฉายาว่า “กุลเชฏโฐ” แปลว่า “พี่ชายใหญ่สุดของวงศ์ตระกูลนี้”

ว่ากันว่าอุปสรรคมีเกิดขึ้นทุกวัน คนที่แพ้คือคนที่ยอมถอยก่อนต่อสู้และคนที่เก่งก็ไม่ใช่คนที่ชนะ แต่เป็นคนที่ชนะคือคนที่ไม่ยอมถอยและต่อสู้ต่างหาก
หลังจากที่ได้อุปสมบทเป็นพระภิกษุฝ่ายธรรมยุติอย่างที่ตั้งใจ พระอาจารย์จวนท่านได้ตั้งใจศึกษาพระธรรมคำสั่งสอนในพระพุทธศาสนาอย่างจริงจังแบบเอาชีวิตเป็นเดิมพัน ท่านได้ออกเดินธุดงค์ไปตามป่า ตามเขา เพื่อปฏิบัติธรรมและศึกษาหาความรู้จากครูบาอาจารย์องค์อื่นๆ
ด้วยอุปนิสัยที่นอบน้อมและให้ความเคารพครูบาอาจารย์อย่างจริงใจ ทำให้ท่านได้รับความเมตตาจากครูบาอาจารย์ทุกองค์ โดยเฉพาะกับหลวงปู่มั่น ภูริทัตโต ที่ให้ความเมตตากับท่านมาก ทั้งนี้อาจเป็นเพราะวาสนาบารมีต้องกันด้วยว่าท่านเคยเกิดมาเป็นบุตรของหลวงปู่มั่นมาแล้วในอดีตชาติ

“เมื่อข้าพเจ้าได้รับโอวาทจากท่านเช่นนั้น ก็ยิ่งทวีความตั้งใจทำความเพียรเด็ดเดี่ยวยิ่งขึ้น รู้สึกเหมือนกับว่าได้มีผู้วิเศษมาชี้ประตูสมบัติทิพย์ให้เราแล้ว
การที่เราจะเปิดประตูก้าวเข้าไปหยิบเอาสมบัติทิพย์มาได้หรือไม่นั้นอยู่ที่ความเพียร ความตั้งใจเอาจริงเอาจังของเราเท่านั้น”
อย่างไรก็ตามครับ คำพูดที่เราเคยได้ยินเสมอว่า ”โลกกับธรรมมักจะสวนทางกันเสมอ” ดูเหมือนจะเป็นความจริงครับ
เพราะในขณะที่พระอาจารย์จวนเจริญในทางธรรม กิเลสมารต่างๆ ที่เข้ามาผจญในชีวิตท่านก็มีเข้ามาอย่างต่อเนื่อง ไม่ว่าจะเป็นจากภายนอก เช่น บุคคล สตรี สัตว์ร้าย ภูติผีปีศาจ ฯลฯ หรือจากปัจจัยภายในซึ่งก็คือ บรรดานิมิตต่างๆ ที่เกิดขึ้นภายในใจ แต่ท่านก็สามารถเอาชนะกิเลสมารเหล่านั้นได้ด้วยปัญญา

หลวงพ่อทองพูล สิริกาโม เจ้าอาวาสวัดสามัคคีอุปถัมภ์ (ภูกระแต) จังหวัดบึงกาฬ หนึ่งในพระผู้ร่วมบุกเบิกภูทอกกับพระอาจารย์จวน ผมมีโอกาสได้เข้ากราบนมัสการท่านที่บ้านเพื่อนในกรุงเทพ
ในช่วงที่ท่านว่างจากแขก ผมได้เรียนถามท่านถึงเรื่องของพระอาจารย์จวน ท่านตอบผมเบาๆ ว่า
“มากด้วยปัญญาและบุญกิริยา”
ท่านยิ้มและไม่พูดอะไรอีก ผมเองก็ยังไม่เข้าใจในสิ่งที่ท่านพูดดีนัก คำว่ามากด้วยปัญญาคงจะแปลว่าฉลาดล้ำเลิศ แล้ว “บุญกิริยา” คืออะไรกันหนอ แต่ก็ไม่กล้าถามต่อเพราะในวันนั้นมีคนอยู่กันเยอะ
ก่อนหน้าหนึ่งวันที่จะเดินทางมาวัดเจติยาคิรีวิหาร (ภูทอก) พวกเราได้มีโอกาสเข้ากราบนมัสการหลวงพ่อทองพูล ที่วัดสามัคคีอุปถัมภ์ (ภูกระแต) เมื่อท่านทราบว่าพวกเรากำลังจะเดินทางไปยังภูทอก ท่านจึงบอกว่า กฐินของวัดเจติยาคิรีวิหารในปีนี้ (๒๕๕๓) ท่านก็ได้ไปช่วยในงาน พร้อมกับสอนพวกเราว่า

“ให้หมั่นทำบุญบ่อยๆ ค่อยๆ สะสมไป พระพุทธเจ้าสอนไว้ว่าให้ทำบุญสิบอย่าง
๑.ทานมัย บุญสำเร็จได้ด้วยการให้ทาน
๒.ศีลมัย บุญสำเร็จได้ด้วยการรักษาศีล
๓.ภาวนามัย บุญสำเร็จได้ด้วยการภาวนา
๔.อปจายนมัย บุญสำเร็จได้ด้วยการประพฤติอ่อนน้อม
๕.เวยยาวัจจมัย บุญสำเร็จได้ด้วยการขวนขวายรับใช้
๖.ปัตตานุโมทนามัย บุญสำเร็จด้วยการยินดี
๗.ปัตติทานะ บุญสำเร็จได้ด้วยการอุทิศส่วนกุศล
๘.ธัมมัสสวนมัย บุญสำเร็จได้ด้วยการฟังธรรม
๙.ธัมมเทสนามัย บุญสำเร็จได้ด้วยการแสดงธรรม
๑๐.ทิฏฐุชุกัมม บุญสำเร็จด้วยการทำความเห็นให้ตรง”
เพื่อนรุ่นพี่เจ้าเก่าแอบกระซิบว่า
“หลวงพ่อสอนเรื่อง บุญกิริยาสิบ”

ครับ ไม่มีใครคาดคิดว่าท่ามกลางป่าเขาลำเนาไพรแห่งหนึ่งในเขตจังหวัดหนองคาย (สมัยนั้น-ก่อนเปลี่ยนเป็นจังหวัดบึงกาฬ ในปัจจุบัน) อันตรายต่างๆ สามารถเกิดขึ้นได้ตลอดเวลา ไม่ว่าจะมาจากอาถรรพ์ของป่า จากสัตว์ป่า หรือ จากมนุษย์ผู้ที่ได้ชื่อว่าเป็นสัตว์ประเสริฐ
พระภิกษุองค์หนึ่ง ได้เร่งทำความเพียรด้วยการออกเดินธุดงค์ปฏิบัติธรรมอย่างมอบกายถวายชีวิต
ณ บริเวณสถานที่ปฏิบัติธรรมของท่าน ท่านได้กำหนดเขตเอาไว้เพื่อเป็นการช่วยรักษาป่าและสงวนชีวิตของสัตว์ป่า พื้นที่ดังกล่าวกินอาณาเขตของภูเขา ๓ ลูก คือ ภูทอกน้อย ภูแจ่มจำรัส (ภูทอกใหญ่) และภูสิงห์
ไม่มีใครรู้มาก่อนว่าหากท่านไม่ได้กำหนดเขตเอาไว้ในวันนั้น ทุกวันนี้เราจะมีพื้นที่และความเป็นธรรมชาติหลงเหลืออยู่หรือเปล่า

บนภูทอก ท่านได้ใช้ปัญญา ความอดทน ความเพียรและความบากบั่น จนสามารถสร้างวัดและทางเดินรอบๆ ภูทอกได้เป็นผลสำเร็จ กล่าวกันว่า ทางเดินรอบๆ ภูทอกที่ลอยอยู่ในอากาศนั้น สวยงามและมั่นคงราวกับไม่ใช่การก่อสร้างที่เกิดจากฝีมือของมนุษย์
นอกจากนั้น ด้วยความมีเมตตาธรรมของท่าน ทำให้ป่าดงพงพีหลายๆ แห่งได้กลายมาเป็นหมู่บ้านอันเป็นปึกแผ่นแน่นหนา เม็ดดินที่ครั้งหนึ่งเคยถูกทอดทิ้งให้อยู่อย่างไร้ค่าได้กลับมาเป็นเม็ดดินที่ให้ชุ่มชื้นแก่เรือกสวนไร่นาด้วยโครงการพัฒนาแหล่งน้ำตามแนวทางของท่าน
เมื่อครั้งที่พระพุทธเจ้าทรงประทับ ณ เชตวันวิหาร กรุงสาวัตถี
ในยามนั้นท้าวสักกะจอมเทพ ได้เสด็จไปเข้าเฝ้าและทรงตรัสถามพระพุทธเจ้าว่า
“สถานที่เช่นใดหนอ เป็นภูมิสถานอันน่ารื่นรมย์”
พระพุทธเจ้าทรงตรัสตอบว่า
“พระอรหันต์ทั้งหลาย อยู่ในที่ใด เป็นบ้านหรือป่าก็ตาม เป็นที่ลุ่มหรือที่ดอนก็ตาม ที่นั้นเป็นภูมิสถานอันน่ารื่นรมย์”

ระหว่างที่พวกเรากำลังเตรียมตัวจะลงจากเจดีย์พิพิธภัณฑ์เพื่อขึ้นไปภูทอก ผมเห็นหญิงสูงวัยคนหนึ่งกำลังเดินชมอัฐบริขารของพระอาจารย์จวนอย่างเงียบๆ
เสียงผู้ชายในกลุ่มพวกเราถามออกไปว่า
“จำพระอาจารย์จวนได้หรือเปล่าครับ”
หญิงสูงวัย พยักหน้าแทนคำตอบ
“จำได้ว่าอย่างไรครับ”
หญิงสูงวัยท่านนั้นชี้ไปที่อัฐบริขาร หลังอัฐบริขารมีรูปถ่ายพระอาจารย์ในอิริยาบทนั่งอยู่บนโขดหินบริเวณหน้าผาของภูทอก ข้างใต้ของภาพนั้นมีตัวอักษรขนาดใหญ่เขียนไว้ว่า
“ท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตตมหาเถระ ได้กำหนดจิตดูท่านจวน แล้วได้ความเป็นธรรมว่า
กาเยนะ วาจายะ วะเจตะ วิสุทธิยา
ท่านจวนเป็นผู้มีกายและจิตสมควรแก่การเป็นอรหันต์”
ผมอมยิ้ม..เมื่อเห็นหญิงสูงวัยท่านนั้นกวักมือเรียก
“พาแม่ขึ้นไปกราบรูปหล่อพระอาจารย์บนภูทอกได้แล้ว”
คุณแม่ของผมเองครับ ท่านกระซิบบอกผมเบาๆ....สวัสดีครับ

ขอขอบคุณเอกสารอ้างอิงจาก หนังสือกุลเชฏฐาภิวาท คุณพรชนก สุขพงษ์ไทย กับภาพถ่าย เพื่อนต่อสำหรับคำแนะนำ คุณสมบูรณ์ ร้านนายฮ้อ สระบุรีกับกำลังใจที่มีให้เสมอครับ









</TD></TR></TBODY></TABLE>

 

โยมอาตมาขอรับพรบรมสารีริกธาตุด้วยหนึ่งชุด ด้วยต่อไปในอนาคตอาตมาอธิษฐานจะสร้างพระมหาเจดีย์
พระธนพโล ภิกขุ
ประธานเทวสถานพระอวโลกิเตศวร ฯ
๑๑๖ หมู่ ๑ ต.สนามชัย อ.เมืองฯ สุพรรณบุรี ๗๒๐๐๐
โทร ๐๘๕๑๘๕๗๓๖๙

 

เรียน คุณอั๋น
วันที่ ๒๕ กรกฏาคม พ.ศ.๒๕๕๔ เวลา ๑๐.๐๐ น.มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย รับมอบถวายพระบรมสารีริกธาตุ ณ ธรรมสถาน โดยมีคณะผู้บริหาร พระเทพปริยัติวิมล อธิการบดี มมร คณาจารย์ เจ้าหน้าที่ นักศึกษา มมร พร้อมกันที่ธรรมสถาน ในการนี้ คณะบริษัท ทีโอที จำกัด (มหาชน)ได้อัญเชิญพระบรมสารีริกธาตุ นำมาถวายและประดิษฐาน ณ มหาวิทยาลัยมหามกุฏราชวิทยาลัย (พระนิรันตราย ธรรมสถาน) และจะอัญเชิญประดิษฐานไว้ ณ อาคารพิพิธภัณฑเจดีย์วิชาการเฉลิมพระเกียรติ ภ.ป.ร.๘๐ พรรษา(๔ ชั้น สูง ๘๐ เมตร)เป็นเจดีย์ใช้สอยภายในได้ ชั้นสูงสุด (ชั้นที่ ๔)เป็นชั้นพระพุทธ จะประดิษฐานพระบรมสารีริกธาตุและพระพุทธรูปจำลอง๔ ภาค ชั้นรองลงมา(ชั้นที่ ๓)เป็นชั้นพระธรรม เป็นคัมภีร์พระไตรปิฎกนานาชาติ ถัดมา(เป็นชั้นที่ ๒)ชั้นพระสงฆ์ จะเป็นที่ประดิษฐานรูปเหมือนบุรพาจารย์ และชั้นล่าง เป็นชั้นวิชาการ รายละเอียดสามารถเรียกดูได้ที่ http://www.mbu.ac.th/ จึงเรียนมาเพื่อทราบและร่วมอนุโมทนาบุญในครั้งนี้ด้วยนะคะ
ขอบคุณมากค่ะ
พี่ตู่


[FONT=-@-D-DekDee 2550 v.2.00-][/FONT]

[FONT=-@-D-DekDee 2550 v.2.00-][/FONT]

[FONT=-@-D-DekDee 2550 v.2.00-][/FONT]



<TABLE style="WIDTH: 100%" border=0 _yuid="yui_3_1_1_9_1311655081234268"><TBODY _yuid="yui_3_1_1_9_1311655081234267"><TR _yuid="yui_3_1_1_9_1311655081234266"><TD _yuid="yui_3_1_1_3_1311655081234110"></TD></TR></TBODY></TABLE>

 

อยากทราบชื่อวัดอีกครั้งค่ะ จดมาผิดเลยหาไม่เจอ

สวัสดีค่ะคุณ อั๋น เมื่อวานได้ไปรับพระบรมสารีริกธาตุแล้วได้ฟังประวัติความเป็นมา วัดป่าที่คุณอั๋นได้ไปรับพระบรมสารีริกธาตุมาชื่อวัดอะไรนะคะ ที่อยู่หนองคาย มีโอกาศจะไปสักการะสักครั้ง แต่จดชื่อวัดมาผิดมั้งคะ เพราะหาใน google ไม่เจอค่ะ ขอบคุณนะคะ

 

วันที่ 29 กรกฏาคม 2554 ผมได้ไปบริจาคเลือดครั้งที่ 43 ที่โรงพยาบาลพระนครศรีอยุธยา ถือโอกาสนี้นำบุญมาฝากทุกท่าน ขอให้มีสุขภาพแข็งแรงมีกำลังสร้างความดีกันต่อไปครับ

 

12 กรกฎาคม 2554 น้อมถวายพระบรมสารีริกธาตุ เทียนจำนำพรรษา ปัจจัยบำรุงอารามและถวายสังฆทาน แก่วัดโพธิ์ชัย อ.เมือง จ.หนองคาย และวัดเกษรศีลคุณ (วัดป่าบ้านตาด) อ.เมือง จ.อุดรธานี

วัดโพธิ์ชัย หนองคาย

วัดโพธิ์ชัย เดิมเป็นวัดเก่าแก่และมีความสำคัญแห่งจังหวัดหนองคาย เนื่องจากเป็นที่ประดิษฐานหลวงพ่อพระใสอันศักดิ์สิทธิ์ ถือเป็นพระพุทธรูปคู่บ้านคู่เมืองทีมีตำนานผูกพันกับทั้งชาวไทย และชาวลาวในประวัติศาสตร์ เป็นสิ่งที่เคารพสักการะอย่างสูงสุดของชาวหนองคาย และผู้คนลุ่มน้ำโขงแห่งนี้

องค์หลวงพ่อพระใสนั้น เป็นพระพุทธรูปขัดสมาธิราบปางมารวิชัย หล่อด้วยทองสุกอันเป็นเนื้อทองคำ 92 เปอร์เซ็นต์ ซึ่งมีพระพุทธลักษณะอันงดงาม มีตำนานที่เล่าสืบต่อกันมาถึงประวัติของหลวงพ่อพระใสว่าสร้างขึ้นโดยพระธิดา 3 องค์ ของพระไชยเชษฐาธิราช กษัตริย์แห่งล้านช้างซึ่งได้หล่อพระพุทธรูปขึ้น 3 องค์ และขนานนามพระพุทธรูปตามนามของตนเองไว้ด้วยว่า พระสุกประจำพระธิดาคนโต พระเสริมประจำพระธิดาคนกลาง พระใสประจำพระธิดาคนสุดท้อง ซึ่งมีขนาดลดหลั่นกันตามลำดับ

เดิมทีพระพุทธรูปทั้งสามองค์ประดิษฐานอยู่ที่เวียงจันทน์ เมื่อสมเด็จพระบวรเจ้ามหาศักดิ์พลเสพย์ได้เป็นจอมทัพยกพลมาปราบกบฏ เจ้าอนุวงศ์แห่งเวียงจันทน์ ในสมัยรัชกาลที่ 3 แห่งกรุงรัตนโกสินทร์ จึงได้อัญเชิญพระสุก พระเสริม และพระใส ข้ามแม่น้ำโขงมายังฝั่งไทย เล่ากันว่าในขณะลำเลียงพระพุทธรูปมาตามแม่น้ำถึงตรงบ้านเวินแท่นได้เกิดพายุลมแรงเป็นอัศจรรย์ทำให้พระสุกแหกแพถูกจมหายไป และจมอยู่ใต้น้ำมาจนถึงปัจจุบัน ชาวบ้านจึงเรียกบริเวณนั้นว่า เวินสุก ส่วนองค์พระเสริม และพระใสนั้นได้ถูกอัญเชิญขึ้นมาประดิษฐานไว้ที่เมืองหนองคายในครั้งแรก พระเสริมได้ถูกอัญเชิญประดิษฐานที่วัดโพธิ์ชัย ส่วนพระใสได้ถูกอัญเชิญประดิษฐานที่วัดหอก่อง หรือในปัจจุบันเรียกว่าวัดประดิษฐ์ธรรมคุณ ต่อมารัชกาลที่ 4 ทรงโปรดเกล้าฯ ให้อัญเชิญพระพุทธรูปทั้งสองนั้นไปประดิษฐานที่พระนคร แต่เมื่อเกวียนหลวงพ่อพระใสมาถึงวัดโพธิ์ชัยก็เกิดปาฏิหาริย์จนเกวียนหักไม่สามารถไปต่อได้อีกจึงได้แต่อัญเชิญพระเสริมไปประดิษฐานไว้ที่วัดปทุมวนาราม ส่วนหลวงพ่อพระใสได้ถูกอัญเชิญมาประดิษฐาน ณ วัดโพธิ์ชัย จึงเป็นพระพุทธรูปคู่บ้านคู่เมืองหนองคายมาจนถึงปัจจุบันซึ่งชาวบ้านหนองคายได้พากันขนานนามหลวงพ่อพระใสว่า หลวงพ่อเกวียนหักอีกด้วย

สถานที่ตั้ง

ถ.โพธิ์ชัย เทศบาลเมือง จ.หนองคาย อยู่ห่างจากตัวเมืองไปราว 2 กม. ตามทางหลวงหมายเลข 212

ความเชื่อและวิธีการบูชา

ชาวหนองคายเชื่อว่าหากใครมากราบไหว้ขอพรให้มีความสุข ความสำเร็จในด้านต่างๆ มักจะประสบความสำเร็จสมความปรารถนา ดังคำอธิษฐานนั้น พร้อมทั้งมีโชคลาภ มักมีผู้ถวายผ้าอังสะเป็นเครื่องบูชาหลวงพ่อเมื่อสมความปรารถนา หรือกราบไหว้เพื่อความเป็นสิริมงคลแก่ตนเองและครอบครัวด้วย

คาถาบูชาหลวงพ่อพระใส

(ท่องนะโม 3 จบ) อะระหังพุทธโธ โพธิชโย เสยยะคุโณ โพธิสัตโต มหาลาโภ ปิยัง มะมะ ภะวันตุโณ โหตุ สัพพะทา

เทศกาล งานประเพณี

ในช่วงเทศกาลสงกรานต์ จะมีงานสมโภชน์และสรงน้ำหลวงพ่อพระใสโดยอัญเชิญแห่รอบเมืองให้ประชาชนได้สรงน้ำและในช่วงวันเพ็ญเดือน 7 ของทุกปี (ประมาณเดือนมิถุนายน) จะมีงานประเพณีบุญบั้งไฟเพื่อบูชาพระใส

​

​

วัดป่าบ้านตาด เริ่มก่อตั้งเมื่อปี เดือนพฤศจิกายน พ.ศ.๒๔๙๘ ต่อมากระทรวงศึกษาธิการ ประกาศตั้งขึ้นเป็นวัดในพระพุทธศาสนา เมื่อวันที่ ๑๗ กันยายน พ.ศ. ๒๕๑๓ ให้ชื่อว่า วัดเกษรศีลคุณ ซึ่งเป็นที่ทราบกันโดยทั่วไปในนาม วัดป่าบ้านตาด ​

ตั้งอยู่ ณ หมู่บ้านบ้านตาด ตำบลบ้านตาด อำเภอเมือง จังหวัดอุดรธานี ห่างจากตัวเมืองอุดรธานีไปทางทิศใต้ ประมาณ ๑๖ กิโลเมตรโดยมีศรัทธาญาติโยมชาวบ้านตาดถวาย พื้นที่ในกำแพงล้อมรอบประมาณ ๑๖๓ ไร่ และบริเวณรอบกำแพงที่มีผู้ซื้อที่ถวายอีกหลายแปลง ตลอดทั้งทางวัดซื้อที่เพิ่ม อีกประมาณ ๑๔๐ ไร่ รวมประมาณ ๓๐๐ ไร่ เป็นสถานที่ปฏิบัติธรรม อันสงบเรียบง่าย ร่มครึ้มไปด้วยต้นไม้สูงใหญ่นานาพันธุ์ เป็นสถานที่พึ่งพิงของสัตว์น้อยใหญ่ ในเขตอภัยทานหลากชนิด อาทิ ไก่ป่า กระรอก กระแต กระต่าย เต่า แย้ นก ฯลฯ ​

​

เมื่อก้าวย่างเข้าสู่บริเวณวัด จะพบศาลาการเปรียญซึ่งเป็นศาลาไม้หลังใหญ่ เดิมทีเป็นศาลาชั้นเดียวยกพื้นเตี้ย แต่ภายหลังถูกยกให้สูงขึ้น ๒ ชั้น เพื่อจะใช้ประโยชน์ได้มากขึ้น ด้านบนศาลานั้น ให้เป็นที่ประดิษฐาน ของพระพุทธรูปองค์ใหญ่ที่เป็นพระประธานของวัด ใช้เป็นที่แสดงธรรมอบรมแก่พระภิกษุสามเณรในวัด ตลอดจนเป็นที่ประชุมทำสังฆกรรมร่วมกัน เช่น สวดพระปาฏิโมกข์ อธิษฐานเข้าพรรษา สวดปวารณา และกรานกฐินเป็นต้น ตู้ด้านขวาขององค์พระประธาน นั้น เป็นที่ประดิษฐานอัฐิธาตุของ ท่านพระอาจารย์มั่น ภูริทัตตเถระ ซึ่งเป็นพระอาจารย์ของหลวงตามหาบัว รวมทั้งอัฐิธาตุของครูบาอาจารย์องค์อื่นๆ ส่วนด้านล่างศาลานั้นใช้เป็นที่สำหรับฉันภัตตาหารเช้า สถานที่ที่หลวงตามหาบัวใช้ในการแสดงธรรมเทศนาและปฏิสันถารกับศรัทธาฆราวาสญาติโยม ที่มาจากทุกสารทิศอย่างไม่ขาดสายไม่เว้นแต่ละวัน ​

​

สำหรับศาลาใหญ่ด้านนอกกำแพงนั้น สร้างเสร็จเมื่อปลายปี ๒๕๔๔ มีศรัทธาญาติโยมขอสร้างถวาย หลวงตาท่านพิจารณาดูแล้ว เพราะเกี่ยวกับงานช่วยชาติที่จัดหลายๆ ครั้ง เช่น กฐินช่วยชาติเป็นต้น ญาติโยมจากทุกสารทิศไม่มีที่พักอาศัย และที่ร่มบังในเวลามีงานแต่ละวาระ จึงเมตตาให้สร้างเพื่ออาศัยประโยชน์จากจุดนี้ ​

กุฏิของพระภิกษุสามเณรแต่ละรูป เป็นกุฏิเรียบง่าย พอแก่การบังแดด ลม ฝน จะสูงจากพื้นดิน ประมาณ ๑ เมตร เพื่อกันการรบกวนจากสัตว์เลื้อยคลาน ความชื้นจากพื้นดิน ฯลฯ มีขนาดเพียงพอ สำหรับอยู่เพียงองค์เดียว ฝาผนังส่วนใหญ่ใช้จีวรเก่าขึงแทน เพื่อกันลม กันฝน ใช้มุ้งกลดกันยุง ภายในกุฏิจะมีเพียงกลด เสื่อปูนอน ผ้าห่ม เครื่องอัฏฐบริขาร ตะเกียงหรือเทียนไข และของใช้ ที่จำเป็นอื่นๆ ด้านหัวนอนจะมีพระพุทธรูปหรือรูปครูบาอาจารย์ติดไว้ เพื่อกราบไหว้บูชาเป็น กำลังใจในการบำเพ็ญภาวนา ทุกกุฏิจะมีทางเดินจงกรมอย่างน้อย ๑ เส้น ยาวประมาณ ๒๕ ก้าว อยู่ใต้ร่มไม้ดูร่มเย็น ในยามค่ำคืนการเดินจงกรม จะใช้โคมเทียนจุดสว่างพอให้เห็นทาง กุฏิแต่ละหลัง จะมองไม่เห็นกันประหนึ่งว่า อยู่ท่ามกลางป่าเพียง องค์เดียว เพื่อให้สัปปายะสะดวกในการบำเพ็ญ สมณธรรม ​

กุฏิที่สร้างถาวรมีอยู่รวมประมาณ ๑๐ กว่าหลัง เป็นกุฏิของหลวงตา ภิกษุสูงอายุ กุฏิของญาติโยม ตามปกติญาติโยมทั้งหญิงและชายมักมาขออยู่พัก ปฏิบัติธรรมภาวนา เป็นช่วงเวลาสั้นๆ โดยเฉลี่ยอยู่ในระหว่าง ประมาณ ๕๐-๑๐๐ คน จัดแยก เขตกันระหว่างพระภิกษุสามเณร ญาติโยมชายและหญิงอย่างเป็นระเบียบ ​

​

สำหรับวัดป่าบ้านตาดนี้ หลวงตาท่านเน้นย้ำถึงเรื่องมหาภัย ๕ ประเภทที่ไม่ให้พระเกี่ยวข้องเด็ดขาด คือ หนังสือพิมพ์ วิทยุ โทรทัศน์ วิดิโอ โทรศัพท์ เพราะเป็นอุปสรรคต่อการบำเพ็ญสมณ ธรรมโดยตรง อีกทั้งไฟฟ้า ก็ไม่ให้ต่อเข้ามาในวัด มีเพียงเครื่องปั่นไฟ เพื่อใช้ในบางกาล ที่ประชาชนมาทำบุญมาก เป็นกรณีพิเศษในวันสำคัญทางศาสนาเท่านั้น ​

กิจวัตรประจำวันหลักของพระเณรก็คือ การนั่งสมาธิภาวนา เดินจงกรม เพื่อฝึกสติปัญญา และชำระกิเลสตัวร้อนรุ่มกระวนกระวายภายในจิตใจให้เหือดแห้งไป พระในวัดนี้จะไม่รับกิจนิมนต์ ไปฉันในที่ต่างๆ เพื่อมีเวลาสำหรับบำเพ็ญเพียรภาวนาเพียงอย่างเดียว ​

ที่วัดป่าบ้านตาดปัจจุบัน (ปี ๔๔) ในพรรษามีพระเณรจำพรรษา ๔๙ รูป สามเณร ๑ รูป นอกพรรษาจะมีพระภิกษุสามเณรอาคันตุกะ เข้ามาพักศึกษาข้อวัตร ปฏิบัติเพิ่มขึ้นรวมเป็น ๕๐-๖๐ รูปเป็นประจำ สำหรับในยามเช้าก่อนออก บิณฑบาตทั้งพระและเณรต่างช่วยกันขัดถูปัดกวาดศาลาและบริเวณรอบๆ เสร็จแล้วเข้าไปบิณฑบาตในหมู่บ้าน ระยะทางไปกลับประมาณ ๓ กิโลเมตร ขากลับแวะรับบาตรที่หน้าวัดอีกครั้งหนึ่ง และในช่วงประมาณ บ่าย ๓ โมงเย็น ท่านก็จะออกมาทำข้อวัตรปัดกวาด เสนาสนะ ขัดถู กุฏิ ศาลา บริเวณวัด ทำความสะอาด ห้องน้ำห้องส้วม อย่างพร้อมเพรียงกัน ​

หลวงตาได้ พยายามสอนพระเณรอยู่เสมอ ในเรื่อง ความเรียบง่าย มักน้อยสันโดษ การใช้สอย ปัจจัยสี่ที่ศรัทธาญาติโยมถวายมานั้น ให้เป็นไปด้วยความประหยัด ใช้สอยในสิ่งที่จำเป็นเท่านั้น หลายท่านที่ตั้งใจจะมากราบหลวงตาที่วัด อาจจะแปลกใจหากไม่พบป้ายชื่อวัด แต่นั่นก็อาจจะทำให้หลายคนได้นึกคิดจาก ปริศนาธรรมนี้ว่า หลวงตาท่านทำมีความหมายอย่างไร หลายคนอาจจะตีความหมายไปต่างๆนานา มีบางท่านตีความหมายนี้ ซึ่งดูเหมือนจะเข้าทีที่สุดว่า การเดินทาง ถ้าเดินตามแผนที่ที่บอกเป็นระยะ ว่าเส้นทางจะผ่านจุดที่สำคัญจุดไหนบ้าง เป็นลำดับ จนกระทั่งการเดินทางตามเส้นทางไปถึงจุดหมาย ถึงแม้จุดหมายจะไม่มีชื่อบอกก็ตาม ทุกคนที่เดินทางไปก็จะทราบเองว่า ถึงจุดหมายหรือยัง ชื่อก็ไม่จำเป็นอีกต่อไป หรือเส้นทางไปสู่วิมุตตินิพพานก็เช่นกัน ปฏิบัติไปตามหลักธรรมที่พระพุทธเจ้าวางไว้ เมื่อไปถึงแล้วก็ไม่จำเป็นจะต้องถามใครว่าถึงจุดมุ่งหมายหรือไม่ ปริศนาธรรมนี้ อาจทำให้ผู้มีปัญญาทั้งหลายพอจะทราบว่า หลวงตาท่านสอนอะไร ตั้งแต่เริ่มก้าวเข้ามาในวัดนี้....​

​

<!-- google_ad_section_end -->

 

ขอรับด้วยครับ.ขอบพระคุณและอนุโมทนาบุญด้วยครับ
นพเศวต ขิปปัญญา ( หม่อม )
๔๕๓ หมู่ ๑๒ ต.สามพร้าว อ.เมือง จ.อุดรธานี ๔๑๐๐๐

 

น้อมนำบุญมาฝากครับ
1 - 4 สิงหาคม2554 ผมสวดมนต์ไหว้พระรัตนตรัย
สมาทานศีล 5
ฟังธรรม
เดินจงกรม
นั่งสมาธิ
ใส่บาตรพระภิกษุสงฆ์
อ่านหนังสือธรรมะ
มอบพระบรมสารีริกธาตุให้แก่พุทธบริษัทที่มาอัญเชิญ 14 ท่าน และถวายตู้พระบรมสารีริกธาตุให้แก่วัด 3 วัด ได้แก่
1.วัดเขาบางพระ อ.ศรีราชา จ.ฃลบุรี
2.วัดสายดงยาง ต.ทับคล้อ จ.พิจิตร
3.วัดโพธิ์ลอย อ.ท่าเรือ จ.พระนครศรีอยุธยา
ร่วมทำบุญสร้างพระพุทธรูปชำระหนี้สงฆ์
เพื่อถวายวัด
ถวายสังฆทาน ถวายภัตตาหาร แก่พระภิกษุสงฆ์ ถวายปัจจัยบำรุงวัดทำบุญทุกอย่างที่สำนักสงฆ์ไตรรงค์วิสุทธิธรรม จ.สุพรรณบุรี(วัดป่าสระกระโจม) และวัดจันทารามจ.อุทัยธานี (วัดท่าซุง)
ร่วมทำบุญบูชาพระพุทธรูปสมเด็จองค์ปฐม ปางปรินิพพาน(ประดับเพชรติดกระจกงดงามมาก) เพื่อนำไปถวายวัดประดิษฐานเหนือพระอุโบสถวัดในภาคอิสาน(จำชื่อวัดไม่ได้ครับ)
ร่วมทำบุญช่วยเหลือผู้ป่วยโรคเอดส์วัดพระบาทน้ำพุ
สนทนาธรรมกับพระอาจารย์และญาติธรรม
ปล่อยปูนาจากตลาดหลายร้อยตัวคืนสู่แหล่งธรรมชาติ
แจกหนังสือธรรมะ และพระเหรียญทำน้ำมนต์หลวงปู่ศรี มหาวีโร แก่ญาติธรรม
ถือโอกาสนี้น้อมนำบุญกุศลมาส่งให้ทุกท่านมีส่วนร่วมในกุศลที่ได้กระทำในครั้งนี้ครับ....(จงทำดีเพื่อความดี ทำดีให้ดีปรากฏ)

<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->

 

อนุโมทนาสาธุ ครับผม.....

 

น้อมนำบุญมาฝากครับ
5 สิงหาคม2554 ผมสวดมนต์ไหว้พระรัตนตรัย
สมาทานศีล 5
ฟังธรรม
เดินจงกรม
นั่งสมาธิ
ใส่บาตรพระภิกษุสงฆ์
ร่วมทำบุญผ่าตัดเด็กมีสภาวะลิ้นหัวใจรั่วแต่กำเนิด
ร่วมทำบุญสมทบทุนช่วยเหลือผู้ป่วยโรคเอดส์วัดพระบาทน้ำพุ
ร่วมทำบุญกับผู้ยากไร้
ร่วมทำบุญสร้างพระพุทธรูปชำระหนี้สงฆ์เพื่อถวายวัด
ถือโอกาสนี้น้อมนำบุญกุศลมาส่งให้ทุกท่านมีส่วนร่วมในกุศลที่ได้กระทำในครั้งนี้ครับ....(จงทำดีเพื่อความดี ทำดีให้ดีปรากฏ)


<!-- google_ad_section_end --><!-- google_ad_section_end -->

 

ขอรับด้วยครับ เมื่อถึงเวลาผมจะเดินทางไปขอรับด้วยตัวเอง ขออนุโมทนาบุญด้วยครับ (คนอำนาจเจริญ)

 

อยากขอรับไว้บูชาบ้างครับ แต่อยู่เชียงราย รับได้ที่ใหนคับ

ธวัช ขัดผาบ
โครงการพัฒนาดอยตุง(พื้นที่ทรงงาน)อันเนื่องมาจากพระราชดำริ
อาคารเอนกประสงค์ อ.แม่ฟ้าหลวง จ.เชียงราย 57240

มือถือ 081-6180142 อีิเมล thawat32@hotmail.com

 

สวัสดีครับพี่อั๋น
พรุ่งนี้ผมจะเข้าไปรับตู้บรรจุพระบรมสารีริกธาตุ
ช่วงบ่ายๆ-เย็นๆ พอดีพี่สาวจะพาไปรับ แต่เวลายังไม่แน่นอนอะครับ
พี่ว่างไหมครับ
หรือให้ผมโทรไปสอบถามได้ไหมครับ
โทรไปหลายรอบแล้วเกรงใจพี่เหมือนกัน

ขอบพระคุณมากครับ

 

น้อมนำบุญมาฝากครับ
6 สิงหาคม2554 ผมสวดมนต์ไหว้พระรัตนตรัย
สมาทานศีล 5
ฟังธรรม
เดินจงกรม
นั่งสมาธิ
ใส่บาตรพระภิกษุสงฆ์
ร่วมทำบุญสมทบทุนช่วยเหลือผู้ป่วยโรคเอดส์วัดพระบาทน้ำพุ
ร่วมทำบุญสร้างพระพุทธรูปชำระหนี้สงฆ์เพื่อถวายวัด
กราบนมัสการพระอาจารย์ใหญ่พระพิทักษ์ศาสนวงศ์ สำนักสงฆ์ไตรรงค์วิสุทธิธรรม จ.สุพรรณบุรี
ถวายสังฆทานและปัจจัยบำรุงสำนักสงฆ์ไตรรงค์วิสุทธิธรรม
ทำบุญเติมน้ำมันตะเกียง
ทำบุญเช็ดทำความสะอาดพระพุทธรูปประธานในมณฑป
ทำบุญค่าน้ำค่าไฟฟ้าสำนักสงฆ์
ร่วมทำบุญซื้อ จาน-ชามกระเบื้องเคลือบ ช้อนแสตนเลตส์ กะละมัง ทับพีตักข้าว ถาดใบใหญ่ (รวมแล้วจำนวนหลายโหล) ถวายวัดใหม่ชุมพล อ.นครหลวง จ.พระนครศรีอยุธยา
ถือโอกาสนี้น้อมนำบุญกุศลมาส่งให้ทุกท่านมีส่วนร่วมในกุศลที่ได้กระทำในครั้งนี้ครับ....(จงทำดีเพื่อความดี ทำดีให้ดีปรากฏ)

 

ขออนุโมทนาครับ นาย วีรยุทธ มูลผึ้ง
33 หมู่ 5 ต.ทุ่งกว๋าว อ.เมืองปาน จ.ลำปาง
52240

 

ขอไว้บูชาด้วยครับ

ขอไว้บูชาด้วยครับ
นายโอภาคย์ มีแก้ว
74 หมู่3 ต คอโค อ เมือง จ สุรินทร์ 32000