ฝันไปถึง เมืองบังบด เมืองผี แดนลับแล แล้วแต่จะเรียก

"จงบอกพ่อเถิด ใยเจ้าต้องลดตน ไปอยู่หงสาวดี"

พระสุพรรณกัลยา ทรงแย้มพระโอษฐ์อย่างงดงาม อ่อนหวาน และเยือกเย็น
แม้ในพระทัยจักกรรแสง ก็ด้วยเป็นห่วงพระบิดา

"เสด็จพ่อ ในเพลานั้น ลูกมิรู้ว่าคิดการใด ลูกทำไปเพียงต้องการช่วยน้องเล็ก
ท่านพ่อพร่ำสอนลูกเช่นกันว่า เราเกิดมาในเศวตฉัตร เพื่อทดแทนบุญคุณแผ่นดิน
มิใช่เกิดมาเสวยบุญเก่าเพียงฝ่ายเดียว ยังเกิดมาสร้างบุญบารมี ช่วยให้ไพร่ฟ้าหน้าใส
ได้อยู่เย็นเป็นสุข อันเกิดเป็นชายนั้น เมื่อถึงคราวคับขันยังได้ออกศึกสงคราม แสดง
ความภักดีต่อแผ่นดิน ในเมื่อบุญกรรมลิขิต ให้ลูกต้องถวายตนเป็นข้าในพ่ออยู่หัวบุเรงนอง
ลูกก็จักทำหน้าที่ของลูกให้ดีที่สุด กระไรเสีย แม่หญิงทุกคน ไม่ว่าอยู่วรรณะใด
จะเป็นขัติยะนารีก็ต้องถึงวัยออกเรือน แม้ชีวิตลูกก็มิเสียดาย อย่างไรเสีย พ่ออยู่หัวบุเรงนอง
อาจมิได้รับลูกเป็นพระสนมฝ่ายในก็ได้มังคะ ทรงมิได้กล่าวอันใดด้วยซ้ำ"

พ่ออยู่หัวเมืองสองแคว ได้แต่ทอดถอนใจ ในความไม่เดียงสาของพระธิดา
ทรงไม่รู้แม้ความงามของตนเอง แม้วัยเพียง 13 ชันษา ยังมีความงามเพียงนี้
และทรงยังไม่รู้ถึงกามกิเลสตัณหา อันเป็นกิเลสตัณหาที่พาให้ลุ่มหลง
ยอกย้อน ซ้อนกลในจิตใจมนุษย์หนักหนา และด้วยเป็นชายย่อมรู้ว่า
พ่ออยู่หัวบุเรงนองพึงใจในพระธิดานัก ด้วยพระชันษาที่ต่างกันมาก
หากพระธิดาเป็นที่โปรดปราน อาจจะนำเภทภัยมาสู่ตนได้
ความรัก ทำให้คนเราทำได้ทุกอย่าง กลับผิดให้เป็นถูก กลับขาวให้เป็นดำ
อันจิตริษยาของหญิงนั้นน่ากลัวนัก ถึงแม้พระนางสุพรรณกัลยาจะทรงพระปรีชา
แต่ยังอ่อนต่อโลกและชีวิตนัก

พ่ออยู่หัวเมืองสองแควจึงได้แต่ทอดถอนพระปัสสาสะ อวยพรให้สามพระองค์ ปลอดภัย

วังพิษณุโลกสองแควราตรีนั้น มิมีพระองค์ใด ได้บรรทมอีกเลย

มีเพียงพระราชมารดา ที่หลับไหลไปด้วยความเสียพระทัยยังมิฟื้น

 

นับว่าพ่ออยู่เมืองสองแควนั้น มองได้มิผิดเพี้ยน ชีวิตในวังหงสา
นั้นเต็มไปด้วยการชิงไหวชิงพริบ แม้จักนอนก็นอนไม่สนิทใจ
แม้จักรัก ก็ยิงมิกล้ารัก แม้ได้ฟังคำรัก ก็มิอาจเชื่อได้ว่ารักเพราะเหตุใด

 

เมื่อคืน ก่อนได้ข่าวว่า น้ำท่วมปารีส

ป้าจารุก็ฝันว่าน้ำท่วม ไปเที่ยวที่ไหนมิรู้ กับหมู่คณะ

น้ำก็หลากมา ท่วมบ้าน ท่วมเรือนเสียครึ่งหลัง คนอพยพกันวุ่นวายมาก

คณะที่มาด้วยเค้าก็ขึ้นรถจี๊ปขับหนีน้ำ กันอลหม่าน

ป้ากำลังจะไปขึ้น เค้าบอกเต็ม ป้าก็เสียใจนะ แต่ไม่ได้ว่าอะไรคะ
ในฝันปลง บอกเค้าว่า ขอบคุณที่ให้ร่วมเดินทางมา ในฝันน้ำตาก็ไหลมา
(คิดว่าตายแน่ ทั้งแม่ทั้งลูก เพราะว่ายน้ำไม่เป็น)

คนบนรถก็บอกขอโทษนะ แล้วว่า ป้าก็ว่ายน้ำพาลูกขี่หลังไปซิ
แปลงกายเป็นพญานาค

อ้าว เฮ้ย จากที่ร้องไห้อยู่ งงเลย 555

ตูคน นะเว้ย ใครมาตอกย้ำไม่รู้

 

ส่งต่อบุญ ร่วมบุญทำฝายชะลอน้ำ

ข้อความนี้ไม่ใช่เป็นการส่งต่อนะครับ โปรดอ่านเรื่องนี้ให้จบนะครับ แล้วก็ช่วยพิจารณาด้วย เพราะผม(เจษฎา)จะเป็นสะพานบุญชวนทุกคนช่วยกันทำบุญที่ไม่ได้หน้าคือปิดทองหลังพระจริงๆแต่ได้บุญหนักที่ได้ช่วยต้นน้ำที่เป็นต้นน้ำแม่ปิง,ป่าไม้,สัตว์ป่าและชาวบ้านท้องถิ่นรวมทั้งช่วยลดความรุนแรงของไฟป่าในหน้าแล้งและหมอกควันที่เข้ามาในเมืองทุกๆปีซึ่งคุณวารินทร์ได้อธิบายไว้ละเอียดแล้ว และนี่จะเป็นการทำคุณแก่แผ่นดินจริงๆ ให้แผ่นดินชุ่มชื้นเป็นอันดับแรกแล้วสิ่งที่ดีๆก็จะตามมา
ที่มาของเรื่องนี้คือผมและพี่หม่อมอรพินทร์ได้เข้าไปสนับสนุนปัจจัยในการเดินทางและค่าอาหารให้กับคณะครูและเด็กนักเรียนกว่า20คน(ซึ่งผมก็ไม่รู้จัก อ่านจากเว็บ)จากระยองเป็นจิตอาสาไปช่วยทำแนวกันไฟที่ภูค้ำฟ้าเมื่อเดือนเม.ย.ที่ผ่านมา เด็กๆนั่งรถปิคอัพของผู้ใจบุญจากระยองมาขึ้นรถไฟฟรีที่หัวลำโพงไปเชียงใหม่ คุณครูต้าที่คุมเด็กไปได้พบกับคุณวารินทร์เจ้าหน้าที่ที่ภูค้ำฟ้าจึงได้รับรู้ถึงโครงการที่จะสร้างฝายชลอน้ำของคุณวารินทร์ ผมจึงอยากจะขอความช่วยเหลือจากท่านผู้มีจิตศรัทธาที่พอจะแบ่งปันมาช่วยให้โครงการนี้ให้สำเร็จลุล่วงไปด้วยดี ค่าใช้จ่ายหนึ่งฝายเท่ากับราคาข้าวมันไก่6จานครับ ตามโครงการควรจะมีฝายทั้งหมด 150-200ฝายครับ
ขอบคุณล่วงหน้าครับ

ข้อมูลจาก fb คุณวารินทร์ https://mobile.facebook.com/story.php?story_fbid=10206050459570152&id=1521557647&_rdr

 

ขออภัยที่หายไปนาน ป่วยตั้งแต่วันเสาร์ ครบอาทิตย์พอดี
เป็นหวัดมีไข้ ลูกชายก็ป่วย หยุดเรียนอาทิตย์นึง
ผลเจาะเลือดก็ปกติ ไม่ได้เป็นไข้เลือดออก

แต่ไม่หาย ก็เลยทานยา แก้ภูมิแพ้ เลยง่วงๆมึนๆ ทั้งวันค่ะ

ป.ล.ผีพม่าก็มารบกวน ตามมาได้ไงนี่

 

หายไว ๆ ทั้งแม่ทั้งลูกนะคะ

 

แล้วกระบวนของเจ้าหอหน้า ก็ลัดเลาะลงสู่ป่าริมธาร โดยมิพัก จนเพลา
เกือบเที่ยงคืน คืนนั้นเป็นคืนเดือนมืด ยิ่งอยู่ในป่าละเมาะ ให้เงียบสงบ

ท่านขุนจัดเตรียมที่บรรทม อย่างเรียบง่ายให้สองพระองค์ อย่างรู้งาน

สิงห์ได้แต่มองทั้งสองพระองค์ แต่มิกล้าเข้าไกล้ ด้วยยังโกรธกรุ่นในอารมณ์
จึงจัดการอาหารตนเองเงียบๆ ข้างเข้ม และทอง ทั้งสามมิมีใครเอ่ยคำใด
ต่างตกอยู่ในความคิด เกรงจะเป็นการสะกิดอารมณ์ของอีกฝ่าย

เจ้าหอหน้าทรงชี้มือไปที่โคนต้นไม้ ห่างออกไป จากที่ขุนแก้วเตรียมการ
ไว้ ท่านขุนจึงรีบจัดเตรียมแท่นบรรมทมใหม่ หันหัวนอนไปเสียอีกทาง

แล้วจัดเวรยามดูแลม้าทั้งฝูง

สิงห์นั้นเดินไปที่ขุนแก้ว เพื่อเตรียมจัดเวรยามตามยาม แต่ขุนแก้วกลับทำหน้า
ถมึงทึงใส่ แล้วเอ่ยอย่างห้วนๆว่า "ท่านขุนสิงห์ มิต้องมียาม ด้วยเป็นพระบัญชา"

สิงห์ จึงไม่กล่าวกระไร ก้มหน้าเงียบๆ แล้วเดินไปที่สองพระองค์ ซึ่งนั่งหันหลัง
ให้สิงห์ เหมือนกำลังเข้าฌานสมาธิอยู่ สิงห์ก้มลงหมอบกราบ ไม่สนใจทั้งสอง
พระองค์เพียงคิดว่าทำหน้าที่ข้ารองพระบาท คอยรับใช้เท่านั้น จึงปูผ้าของตนกราบดาบคู่ใจ แล้วเตรียมล้มตัวลงนอน

แต่เจ้าหอหน้ากลับตรัสเบาๆ ได้ยินกันเพียงสามคนในที่นั้น

"ข้าจักเล่าเรื่อง พี่สาวอันเป็นที่รักของเรา เจ้าจักได้ รู้จัก พระบิดา ข้า และน้อง
และจักได้สงสารอิสตรี ไม่ย่ำยี รังแกพวกนางอีก มันเป็นบาปนัก"

แล้วเรื่องราวทั้งหลาย เมื่อพระเจ้าบุเรงนอง ได้ยกทัพมาตีพิษณุโลกสองแคว ยึดวังจันทร์
และการต้องตกเป็นองค์ประกัน ของทั้งสามพระองค์ การเสียสละยอมถวายตัวของพระนางสุพรรณกัลยาก็ได้ถ่ายทอดให้สิงห์ได้ฟัง

 

ทรงทอดถอนพระปัสสาสะ แล้วกล่าวสืบไปว่า "ข้าจักขอพักเรื่องนี้ไว้เพียงนี้ก่อน
บางเพลาข้าก็อยากให้มันเป็นเพียงแค่ฝัน อยากย้อนไปคืนวันที่ยังไม่มีสงคราม
แต่คงเป็นไปมิได้ "

แล้วก็บรรทมหลับไป กลางดินกลางทราย บนแผ่นดินที่พระองค์สัญญา
จะรักษาไว้ด้วยชีวิต

สิงห์รับรู้เรื่องราวมากมายในคืนนั้น แล้วรู้สึกว่าทุกข์ที่ตนมี น้อยลงไปถนัดใจ
และเป็นทุกข์ด้วยเรื่องของตน แต่ทุกข์ของเจ้าหอหน้าและพระพี่นางช่างยิ่งใหญ่นัก
เป็นทุกข์ที่ทรงต้องค้ำจุณแผ่นดินนี้ ด้วย เลือด เนื้อ ชีวิต และแม้แต่วิญญาณ

 

พี่สิงห์ฟื้นคืนชีพแล้วนะจ๊ะ พร้อมรายละเอียดที่เพิ่มขึ้น แล้วค่อยต่อพรุ่งนี้

 

ล่วงเข้าวันที่สอง ขบวนเสด็จก็เคลื่อนไปเต็มฝีเท้าม้า มุ่งหน้าสู่อโยธยา
แต่เหมือนฟ้าดินจะไม่เป็นใจเอาเสียเลย ฝนตกลงมาโดยไม่มีแม้เสียงฟ้าร้อง
ราวกับพายุกระหน่ำ เจ้าหอหน้าให้แปลกใจนัก แหงนพระพักตร์มองท้องฟ้า
แล้วจับยามดูฤกษ์งาม ให้รู้สึกเป็นห่วงพ่ออยู่หัวนัก ลางสังหรณ์รู้สึกโหวงเหวง
ในใจนัก แต่มิอาจทานฟ้าได้ จากที่เดินทางด้วยเส้นทางเลี่ยงหมู่บ้านเพื่อให้ไปถึงเร็ว ให้ทันพระทัย
กลับต้องวกขบวนเข้าหมู่บ้านเล็กๆ ที่อยู่เบื้องหน้า เพื่อหลบพายุแทน

 

"เพียงไม่กี่ยาม จักถึงพระนคร ใยต้องมีอาเภทด้วย"
พระอนุชาทูลเบาๆ เมื่อมาถึงหมู่บ้านชุมนุมเล็กๆ ก่อนเข้าพระนคร(อโยธยา)

เจ้าหอหน้าไม่กล่าวกระไร ทรงประทับบนหลังม้า ใต้ร่มไม้ใหญ่ ลมกรรโชกลดลง
แต่นก็ยังตกไม่ขาดสาย สิงห์ชักม้ามาเทียบพระองค์ ได้แต่สงสัยว่าเหตุใด เจ้าพี่จึง
ไม่รีบขึ้นไปบนเรือน มีแต่ขุนแก้วและท่านขุนที่ชักม้านำหน้าไป แล้ววิ่งขึ้นเรือน

 

ชั่วครู่ขุนแก้วก็ลงมา เนื้อตัวเปียกชุ่ม แล้วตะโกนมาที่ทั้งสองพระองค์เป็นสัญญาน

"พี่ดำ กับน้องขาว ไอ้สิงห์ รีบขึ้นเรือนเถิด"

พวกคณะผู้ติดตามที่เหลือ ก็รู้ในทันใด ว่าให้ขึ้นเรือนในฐานะ สามัญชน คนเดินทาง

ชุมชนนั้น มีบ้านเพียงสิบกว่าหลัง ด้วยเข้าไกล้เขตพระนคร

สิงห์ให้สนเท่ห์ในใจ ใยชาวบ้านกลุ่มนี้จึงไม่เข้าไปอยู่เสียในพระนคร น่าจะปลอดภัย
และสะดวกกว่านัก แล้วไกล้ถึงพระนครเพียงนี้ ใยต้องปิดบังฐานะ

 

แม้วันนั้นทั้งสองพระองค์จะฉลองพระองค์ด้วยชุดไหม แต่ก็มิได้ปักลวดลายทองเพียง
ตัดแบบเรียบง่าย ก็ไม่แปลกตาไปนักจากชุดพวกขุนนาง หรือพ่อค้าที่เดินทางขึ้นล่อง
แต่สิ่งที่ทำให้ดูแปลกตา ผิดแผกแตกต่าง คือพระบารมีที่ฉายชัด
ไม่ว่าจะเป็นสายพระเนตร การเดินเหิน การประทับนั่ง พระอังสะที่ตั้งตรง ช่างดูองอาจนัก และพระหนุที่เชิดอยู่นิดๆเสมอ

เจ้าหอหน้าทรงก้มพระเศียรนิดๆ เมื่อเดินขึ้นไปบนเรือนใหญ่ อันน่าจะอนุมานได้ว่าเป็นเรือนของพ่อบ้าน(ผู้ใหญ่บ้าน)
ของชุมนุมนั้น แต่ที่ขัดตาสิงห์นัก พ่อบ้านกลับโพกผ้า
ไว้ผมยาวรุ่มร่าม นั่งไม่สุภาพนัก ชันเข่าข้างนึง รอบๆ มีชายกำยำอีกห้าหกคน นั่งอยู่ ทุกคนมีไหเหล้ากลิ่นคละคลุ้ง
ดมจากกลิ่นอันฉุนเฉียว เหล้าในไหนั้นต้องไม่ธรรมดา

 

@hitman ตัวหมุนออกนอกจักรวาลไปยังจ๊ะ ออกทางกระหม่อม
ไปแล้วให้กลับมาทางกระหม่อมเหมือนเดิมนะจ๊ะ ไม่งั้นจะป่วย

 

เมื่อไม่รู้เขารู้เรา จงนิ่งสดับฟังเสีย คือคติของการเดินทางครานี้

"พวกข้าทั้งหลาย เป็นนักรบรับจ้าง แต่ด้วยอาเภทลมฟ้า จึงขอหลบพักสักครา"
ขุนแก้วกล่าว ด้วยวาจาอ่อนน้อม

พ่อบ้านแม้เมา แต่ก็มีสติ แววตานั้นดุดัน ทันคน คิ้วเข้มจนดูรก แลว่าเป็นคนเจ้าอารมณ์
พวกมันต่างหันมามองเจ้าหอหน้า พระอนุชา และสิงห์สลับไปมา

"เห็นที คงจักไม่ใช่พ่อค้า ผิวพรรณดั่งพวกเชื้อวงค์
เจ้ารู้หรือไม่ ว่าพวกข้าเลี้ยงตนด้วยงานข่าว งานส่งของ
มิใช่เลี้ยงตนด้วยนาไร่ "

วาจานั้น แลดูเย้ยหยัน ด้วยคำปดที่ขุนแก้วกล่าวนั้น ช่างขัดกันนัก

"แต่หากเจ้ามีน้ำใจต่อข้า ข้าก็จักไม่ไร้น้ำใจต่อพวกเจ้า"

ครานี้เป็นเจ้าหอหน้า พยักหน้า ให้ขุนแก้ว ขุนแก้วหยิบสิ่งหนึ่งออกจาก
ผ้าที่คาดเอวอยู่ เป็นทองก้อนขนาดเล็ก เท่าลูกปัด วางบนผ้าแดง

พ่อบ้านหัวเราะเสียงดัง อย่างพออกพอใจ

"ดูจากค่าของทองเหล่านี้ พวกเจ้าคงมิได้ต้องการเพียงที่พักกระมัง"

ขุนแก้วพยักหน้า "ข้าต้องการรู้ข่าวความเป็นไปในอโยธยา ก่อนจักเข้าเมือง"

 

จขกท.กลับมาเขียนต่อด้วย แฟนคลับรออ่านครับ

 

คิดถึง พี่สิงห์........

 

รู้สึกเป็นห่วง หายไปนานจังเลยค่ะ

 

เป็นห่วงมากค่ะ หายไปนาน

 

รออออค่ะ