ผม...พระ...และ...สาระยุคก่อน

สวัสดีครับคุณอา modpong คุณสวนพลู .พี่ๆและเพื่อนสมาชิกทุกท่านด้วยครับ
เข้ามาติดตามอ่านเรื่องดีและมีประโยชน์ต่อด้วยคนนะครับ..

 

เรื่องผีๆ 1
กราบสวัสดีคุณอา พี่ๆ ทุกท่าน กระผมกลับมาประจำการอีกครั้งนึง.. หลังจากได้เคลียร์งานเรียบร้อยแล้ว ก็สวัสดีวันส่งท้ายปีเก่า ต้อนรับปีใหม่ล่วงหน้าเลยครับ .... ย้อนไปในวัยเยาว์ เมื่อประมาณผมอยู่ ป.1 ได้ ในวันสำคัญต่างๆ แม่จะพาผม กลับไปลพบุรี.....เพื่อเยี่ยมเยือนญาติพี่น้อง....ซึ่งก็ต้องยอมรับว่าลำบากอยู่พอสมควร ..... รถที่จะไป ก็ต้องไปนั่งที่หมอชิตเก่า รถบัสสีแดงๆ...ไม่มีแอร์ นั่งกินลม พร้อมกับฝุ่น แล้วรถพวกนี้ จะไปลพบุรี มันจะเข้า สระบุรีก่อน ทำให้ช้ามาก ใช้เวลานานเลยทีเดียว.......สามถึงสี่ชั่วโมงได้ ในการเดินทางไปลพบุรีในแต่ละครั้ง และหลังๆ ก็เริ่มมีรถแอร์ แต่ก็นั่งไม่ได้ เพราะผมเมารถ อ้วกแตกอยู่เป็นประจำถ้านั่งรถแอร์นานๆ ........แต่โตขึ้นมาก็หาย........การเดินทางพอลงในเมืองเสร็จ ก็ต้องนั่งรถสองแถวใหญ่ สีเขียว เขียนว่าบ้านกุ่ม-ลพบุรี เข้าไปอีก ตลอดเส้นทาง ก็ทางลูกรังนี่แหละครับ จอดส่งคนแต่ละที ฝุ่นแดงๆ เต็มรถไปหมด ผมเผ้าไม่ต้องห่วง ถ้าผมยาวๆ เป็นได้แดงกันทุกคน ไม่ต้องพึ่งพายาย้อมผมแต่อย่างใด......แต่เบื่อตรงที่ จะต้องนั่งตักแม่เวลาที่มีคนขึ้นมานั่งเยอะๆ เพราะอึดอัด ไม่สะดวกที่จะซน ช่วงหยุดยาวๆ แม่ก็จะไปทำบุญ ที่บ้านเกิดอยู่ตลอด .... และในจังหวะนั้นเอง ผมในวัยเยาว์ก็ไปด้วย เพราะสนุก กลับไปได้เล่นซ่อนแอบในกองฟางบ้าง เล่นว่าวบ้าง ไปดูเขาดักหนู ดักนก ตีไก่ และการละเล่นแบบบ้านๆที่หาไม่มีในชุมชนคอนกรีต .......อยู่ กทม.มันไม่มีให้เล่น ซึ่งในสมัยนั้น เวลากลับไปก็ตื่นตาตื่นใจ อยู่ กทม. อย่างเก่ง ก็ซ่อนแอบตามตึก ตามซอกซอย หรือไม่ก็ปาลูกข่าง นอกนั้นก็เล่นเกมส์ เตะบอล ก็เข้าเรื่องกันเลยดีฝ่า.........เกริ่นบรรยากาศอารมแบบเด็กๆสมัยนั้นครับ...........ในบรรยากาศแบบบ้านๆ นานๆกลับที ไม่ได้มีน้ำประปา หรือไฟฟ้า แต่อย่างใด อาบน้ำทีก็ต้องไปบ่อโยก ไปโยกเยกเพื่อเอาน้ำมาใส่ตุ่ม ด้วยการหาบ หรือไม่ก็อาบตรงบ่อโยกเลย แต่บางทีมีการมาต่อคิวบ้าง แต่สนุกดี เพราะกรุงเทพ ไม่มีอะไรแบบนี้ให้เห็น ......... ในบรรยากาศแบบโพล้เพล้ .... ดวงอาทิตย์ ลับขอบฟ้าไปแล้ว เหลือเพียง แสงสลัวๆ แดงๆ ที่ยังคงพอจะมีให้เห็น แสงสว่าง ก็พอจะเห็นหน้ากันได้บ้าง รางๆ ในเวิ้งระแวกบ้าน ก็จะเป็นบ้าน ปลูกกันแบบ ห่างๆ ไม่ชิดกันเท่าไรนัก ไม่มีรั้วรอบขอบชิดแบบสมัยนี้ ก็จะมีต้นไม้ใหญ่อยู่เต็มไปหมด และมีต้นมะขามเทศ ที่แผ่กิ่งก้านสาขาขนาดใหญ่ ประมาณต้นหูกวางที่โตเต็มวัย บริเวณนี้ จะเป็นจุดที่เด็ก ไปเล่นกัน เพราะเป็นลานกว้าง มีพื้นที่หน่อย ยิ่งพอเวลายิ่งค่ำลงไปเรื่อย ก็ยิ่งน่ากลัว แต่ก่อนก็พอจะมีสัตว์ประเภทลิง หลงมาบ้าง พังพอน งู ก็พอจะมีให้เห็นในบริเวณนี้ และโผล่มาหน้าบ้านก็เจอ.... บ้านต่างจังหวัดก็ปลูกกันสะเปะสะปะ ไม่ได้จัดระเบียบอะไร.....ซึ่งในเวลาพลบค่ำ แต่ยังพอมีแสงรางๆ ผมก็วิ่งเล่นอยู่ ..ข้างล่าง แต่ก่อน บ้านภาคกลาง จะปลูกแบบใต้ถุนสูง ข้างล่างโล่ง ไม่ได้มีการทำครึ่งตึกครึ่งไม้ ......... วิ่งเล่นอยู่กับลูกพี่ลูกน้อง ด้วยความจำที่ลางเลือน ผมจำไม่ได้ว่าเล่นอะไรกันอยู่............จบก่อนนะครับ เดี๋ยวว่างๆ จะมาต่อให้ครับ

 

.......
เออ..เล่าได้บรรยากาศดี..ทุกสิ่งทุกอย่างมันเปลี่ยนไปตามเวลา...
....เรามาเกริ่นแบบนี้..ก็ดี..สำหรับ..คนรุ่นใหม่..ที่เข้ามาอ่าน..ไม่ว่า..
...เมืองใหญ่..เมืองน้อย..เดี๋ยวนี้..บรรยากาศ..เก่าๆ..เขาก็นึกภาพไม่ออกกันแล้ว..
......ขอบคุณ..และ..เป็นกำลังใจให้............

 

เดี๋ยวทางลูกรัง หายากแท้ครับคุณอา........ บรรยากาศ ณ ตอนนี้ ที่บ้านลพบุรี ก็ไม่เหมือนเดิมครับ

 

รอติดตามอ่านตอนต่อไปครับ

 

เรื่องผีๆ 2
กราบสวัสดีคุณอา พี่ๆ ทุกท่าน มาต่อกันเลยครับผม

เมื่อผมและลูกพี่ลูกน้องซึ่งเป็นผู้ชาย เล่นกันอยู่ใต้ต้นมะขามใหญ่ ที่ด้านล่างเป็นลานดินกว้าง และยังเป็นร่มเงาด้วย ทำให้เกิดกิจกรรมหลายอย่างบริเวณใต้ต้นมะขามนี้ยามกลางวัน แต่นี่เป็นเวลาเย็นแล้ว แล้วก็เย็นแก่ๆ เวลาโพ้เพล้ ซึ่งลูกพี่ลูกน้องคนนี้ก็เล่นง่วนอยู่กับผม ด้วยความสนุก เพราะนานๆ เจอกันทีนึง ดวงตะวัน ก็ค่อยๆ ลับขอบฟ้า จากแสงสีทองๆ ก็ลดความสว่างลง จนเป็นสีแดงระเรื่อๆ ป้าของผมก็เรียกลูกชายเข้าบ้าน ซึ่งก็คือลูกพีลูกน้องของผมเอง แต่ป้าคนนี้ค่อนข้างดุ ทำให้ลูกไม่กล้าหือ.......พอได้ยินเสียงป้าผมปุ๊บ ก็เผ่นกลับแนบ............เหลือเพียงแต่ผม แต่ป้าก็ยังตะโกนเรียกผมอยู่ว่า .....เอ็งด้วยนะ...ค่ำแล้ว กลับบ้านได้แล้ววว! ……… ผมก็พลัดวันประกันพรุ่งไป....สวนกลับไปว่า.....เดี๋ยว......อีกแป๊บนึง.....ก็เล่นคนเดียวไปเรื่อยๆ ....พักนึง ก็รู้สึกว่า ไม่ค่อยจะสนุก.........ก็เลยเดินกลับบ้าน ด้วยแสง สลัวๆ พอจะเห็นทางเดินได้บ้าง......พอมาถึงบันไดบ้าน.....ก็นึกขึ้นได้ว่าลืมอะไรซักอย่างนี่แหละ (อย่างว่าครับนานมากแล้วจำไม่ได้ชัด)........ก็เลยเดินกลับไปเอาที่ต้นมะขามใหญ่นั่นแหละ ไม่ได้ไกลบ้านนัก..........ก็ย้อนกลับไปเดินจะถึงต้นมะขามแล้วอีกไม่ไกล .......... ด้วยความที่มันมืดสลัวๆ ไอ้เราตอนเด็กก็นึกสงสัยทำไมมืดเร็ว .....ก็แหงนหน้าดูที่ท้องฟ้า......ไล่มองไปจากต้นมะขาม สายตาก็จับจ้องตั้งแต่ลำต้นอวบใหญ่ กิ่งก้านสาขาต่างๆ ไล่ขึ้นไปเรื่อยๆ จนถึงยอดของต้นมะขามใหญ่ แต่แปลก..รอบนี้จากยอด ก็มีลำต้นดำทะมึนต่อขึ้นไปอีก ไล่มองต่อขึ้นไปเรื่อยๆ กะจะได้เจอท้องฟ้า แต่ก็ต้องตะลึงงัน........นิ่งไปครู่นึง....จะนานเท่าไรก็ไม่แน่ใจครับ ลำต้นที่ต่อกับยอดมะขามใหญ่ มันไม่ใช่ลำต้นอะไรเลย แต่มันคือช่วงบั้นเอว หรือตรงสะโพก..... ไล่ดูไปเรื่อยๆ ก็มีแขน มีลำตัว มีหัว มีหน้าตา แต่ไม่ได้ดูดี แนวประหลาดๆ เป็นสิ่งที่ไม่เคยได้เห็นมาก่อน เรียกได้ว่าน่าเกลียดเลยดีกว่า. แขนยาวมากๆ เป็นแขนที่ดูไม่มีกล้ามเนื้อแต่ที่หลอนคือเหมือนจะเอื้อมมือมาด้วย .......ขนาดตัวเลยไปอีกเท่าตัวของต้นมะขามใหญ่......คาตา ตะลึงจังก้าอยู่อย่างนั้น ...... ทำอะไรไม่ถูก.......เมื่อชะงักลง ตอนนั้นเด็ก นึกอะไรได้ ก็ต้อง สับ.....ตีนแตก! คือการวิ่งกลับบ้านนั่นเอง....สับไม่คิดชีวิตแล้วทีนี้...วิ่งให้เร็วที่สุดเท่าที่เด็กคนนึงพึงจะทำได้.......แล้วก็เจอบ้านป้าก่อนที่จะถึงบ้านตัวเอง ก็ชิงวิ่งขึ้นบันได เพื่อจะไปหาตัวช่วยข้างบนบ้าน พอวิ่งขึ้นบันได.......เสียงดัง ปึกๆๆ......ปัก...พลุกพลัก!...ป๊อก! .....แล้วตัวผม ก็จอดับ..........เหมือนปิดสวิสทีวี ......พอจอภาพเปิด คนรุมผมไม่น้อยกว่าสี่ห้าคน มาซับเลือดที่หัวผม...... ผลคือ วิ่งหนีผี......แล้วตกกะได หัวแตก ทุกวันนี้ บนหัวผม ยังมีรอยแผล จากการวิ่งหนีผีในตอนเด็กอยู่เลยครับ นี่คือครั้งแรก กับการเห็นผี...........จบก่อนนะครับ ตอนหน้า เจอกันครับ

 

***รอตอนใหม่ครับ
สวัสดีครับ พี่... คุณ สวนพลู และ ทุกๆท่าน ครับ รวย รวย รวย***

 

................
....เออ...สนุกดี...อาว่า..อะไรที่มันเป็นประสพการณ์ครั้งแรก..นี่มันจะประทับใจ..ไม่ลืม...ก็ยังดี..ที่มีสติ..และยังสั่งงาน..อวัยวะของตัวเองคือ..ตีน..ให้วิ่งได้..
...นี่ถ้าพวกจิตอ่อนมากๆ..อย่างเด็กผู้หญิง...สติอาจสั่งการไม่ได้..หรือสั่งได้แค่ปากอย่างเดียว..คือ..ยืนทื่ออยู่กับที่..หรือ..มีแถมคือ..ยืนอยู่ตรงนั้นแล้วแหกปากอย่างเดียว..อันนี้แย่หน่อย..เพราะตัวเอง..ก็ต้องเห็นภาพที่เห็นนั้น..นานเข้าไปอีก..หรือ..ไม่งั้นก็มีภาพอื่น..แถมเพิ่ม......
...ขอบคุณ..และเป็นกำลังใจให้....

 

สวัสดีครับคุณอา modpong คุณสวนพลู.พี่ๆและเพื่อนสมาชิกทุกท่าน
เข้ามาติดตามอ่านเรื่องดีๆ ต่อครับ..ขอขอบทุกคุณเรื่องราว.ทุกประสบการณ์ที่ได้มาแบ่งปันให้ได้ทราบทุกเรื่องด้วยครับ..ขอขอบคุณมากครับ..

 

เรื่องผีๆ 3
กราบสวัสดีคุณอา และพ่อแม่พี่น้องทุกๆท่านครับ หลังจากเรื่องแรกได้จบลงไป หลังจากนั้นเวลาประมาณ มัธยม ผมก็เริ่มจะเห็นพวกของประเภทนี้อยู่บ่อยๆ และเรื่องโดนผีอำ ก็โดนกันจนชิน ไปนอนบ้านคนอื่น เป็นต้องได้เจอะ เป็นประจำ แต่ครั้งที่ผมถือว่า ทำเอาผมแกร่งขึ้นมาทันที เรียกว่าทีเด็ดในชีวิตเลยครับ คือ โดนที่บ้านตัวเอง........ มันช่างเป็นคืนที่ยาวนานสิ้นดี ไม่ได้หลับได้นอนเลยทั้งคืน.........อยู่กันจนสว่างคาตา....หลับไม่ได้เลย....... ครั้งนึง เมื่อประมาณ ม.5-6 ไม่แน่ใจเท่าไรครับ......ครั้งนั้น น้าที่อยู่ลพบุรี เป็นคนขี้เมา ได้สิ้นชีวิตลง เป็นน้าสาวใจดีแต่ขี้เมา ชอบคุยเล่นหยอกล้ออยู่เป็นประจำ และจะสนิทกับผมเป็นพิเศษ เพราะจะแกล้งผมอยู่เป็นประจำ ในวันนึง แม่ได้รับการแจ้งเรื่องราวว่า น้าแก้ว ได้เสียชีวิตลงที่บ้าน ลพบุรี ... วันรุ่งขึ้น แม่และพ่อ ก็เดินทางไปลพบุรีโดยทิ้งให้ผม และพี่ชายอยู่บ้าน เพราะโตๆ กันแล้ว ไม่ต้องห่วงอะไรมาก ....... ในช่วงเวลากลางวันก็ไม่มีอะไร ปกติดี เพื่อนๆ ก็มาเล่นอยู่เป็นปกติ....และแล้วเวลาก็เดินไปสู่ยามเย็นเป็นปกติ ........ ตกเย็นก็ไปเตะบอล พอค่ำก็รอดูบอล เป็นเรื่องธรรมดา เวลาวันเสาร์ – อาทิตย์ กิจกรรมก็จะเดิมๆ ....พอดูบอลเสร็จ เวลาประมาณห้าทุ่ม กว่าๆ ก็กางมุ้ง ปิด ไฟ เพื่อที่จะนอน........ ก็เริ่มจะเคลิ้มๆ........ยังไม่ได้หลับดี ก็นอนเล่นๆ รอเวลาที่จะหลับไปเอง.....แหม.....บรรยากาศมันช่างเหมือนหนังผีจริงๆ หมา ที่อยู่หน้าบ้าน มันก็หอนรับกัน เป็นเสียงที่ชวนสยิว แต่นานๆ มันจะหอนกันที แต่เห็นว่า เวลามันหอน ก็ไม่เห็นจะมีอะไร........เป็นเรื่องปกติ ....... คืนนี้ก็อีกเช่นกัน พวกมัน หอนรับกัน ผมก็ไม่ได้คิดอะไรมากมาย ก็นอนๆไป มันเรื่องปกติ เวลาลุเข้าเกือบๆเที่ยงคืน....... การนอนผม กับพี่ชาย คือพี่ชายนอนบนโซฟา กระผมนอนข้างล่าง แล้วกางมุ้งคลุมโซฟาพร้อมกับด้านล่างก็ปูผ้าปูเสื่อเพื่อลดความแข็งของพื้นไม้และการเป็นรอยเสื่อที่ตัว........ หลังจากหมาหอนจบไปหนึ่งบทเพลง ร่างกายผมก็เริ่มจะม่อยลง เคลิ้มๆเข้าสู่ภวังค์เกือบหลับ แล้วก็สะดุ้งตื่น...ด้วยอะไรบางอย่างที่ปลายเท้า นอกมุ้ง.......ลืมตาเพ่งมองไปที่ปลายเท้า......ด้วยร่างกายที่ขยับเขยื้อนไม่ได้ เพราะอะไรก็ไม่ทราบ นอกมุ้งมันเหมือนคนกำลังติดเตาถ่าน ควันสีขาวๆลอยฉุยๆ ออกมา(นึกภาพประมาณมีไดร์ไอซ์กำลังทำงาน) ผมนอนอยู่ข้างล่างโซฟา....และโซฟาอยู่ขวามือผม ตรงนั้นเลยครับ เพราะจะนอนดูทีวีได้ ทีวีอยู่ทางปลายเท้า เมื่อเป็นควันขาวฉุยๆ ออกมา มันเริ่มหนาขึ้นเรื่อยๆ มันก็มีเงาอยู่เงาหนึ่งโผล่มาในควันที่เห็น และร่างกายผมก็พยายามที่จะขยับดิ้นออกจากอาการอัมพาตชั่วคราว เนื่องจากโดนผีอำบ่อยๆ ก็เคยชินกับการดิ้นสู้ ไม่เคยจะต้องสวดมนต์ไล่ อาศัยใจสู้ ดิ้นแหลก บางทีก็มีลุกได้แล้วิ่งตาม ......แต่คราวนี้ดิ้นไม่หลุด....ดิ้นอยู่นานจนเหนื่อยเวลาผ่านไปนานพอสมควรเลยทีเดียว....ควันสีขาวๆที่กำลังเห็นคาตาอยู่ ก็เริ่มจางลง....จางลง.....เรื่อยๆ ภาพในเงาดำ ก็เริ่มจะปรากฏให้เห็นเป็นรูปร่าง ยืนที่ปลายเท้า และชี้นิ้วมาที่หน้าผม....ท่ามกลางควันจางๆ และเงาดำๆนั้น ..แล้วก็บอกด้วยเสียงที่ดุและกังวาลว่า....................จบเด้อพี่น้องเด้อ วันหน้ามาต่อกันอีกครับ

 

สวัสดีครับคุณอา..คุณสวนพลูและสมาชิกทุกท่านครับ รอติดตามอ่านตอนต่อไปครับ

 

......
...อาก็ว่า..พอโดนบ่อยๆ..ก็เริ่มชิน..และเริ่มเรียนรู้กลยุทธที่จะต่อต้านได้บ้าง
..แทนที่..จะหนีจากปัญหา..เพราะถ้าเป็นคนจิตอ่อนมากๆ..ก็จะไม่ไปนอน
ค้างที่อื่น..แสดงว่า..จิตใจมั่นคง..ที่จะรับสถานะการณ์..มันก็อย่างว่า..คง
ปับขึ้นตามวัย..ยิ่งตอนที่เล่านี่เริ่มเป็นหนุ่มกำลังห้าว..ความคิดหนุ่มวัยรุ่น..ที่ไม่ชอบ
..การบังคับ..มันก็ส่งผลให้จิตใจมีอฮึดด้วย..
....ขอบคุณ..และ..เป็นกำลังใจให้...

 

มันมากครับ.....ผมอยู่บ้านนอกเหมือนกัน ได้บรรยากาศมากครับ....

 

มาติดตามอ่านต่อครับ..บรรยายได้น่ากล้วจริงครับ.
เห็นด้วยกับที่คุณอา modpong บอกไว้ครับโดนบ่อยเลยต้องฮึดมั่ง..ที่คุณอาบอกว่า..ผีแท้แพ้คนจริงเนี่ย..ใช่เลยครับ..ต้องสวนซะมั่ง...

 

***ตื่นเต้น ดีครับ พี.
รอตอนต่อไปครับ คุณ สวนพลู แหะๆ ชอบๆ***

 

ขอบพระคุณทุกๆ กำลังใจครับ เราต้องเปลี่ยนตัวเองจากคนกลัวผี ให้เป็น คนสู้ผี ถ้าเราขัดขืน แข็งสู้กับมัน ผมเชื่อว่า มันทำอะไรเราได้ไม่มากครับ

 

สวัสดีครับจะปีใหม่แล้ว
เพิ่งอ่านถึงหน้า๕๐ กว่าๆๆ อีกนานเลยกว่าจะถึงหน้าสุดท้าย
ได้ความรู้เยอะครับ
ก่อนอ่านเข้าป่าเข้าดงหลงอยู่นาน ตอนนี้ก็เลียบๆเคียงๆ 5555
หายากจริงๆพระเครื่องแท้ๆเก่าๆ .................

 

สวัสดีปีใหม่ค่ะคุณลุงและทุกๆท่าน ขอให้ทุกๆท่านสุขสมหวัง ร่ำรวยคนรักและเงินทอง ปลอดโรคปลอดภัย ครอบครัวบอบอุ่นรักกันๆทุกๆบ้านเลยนะคะ

 

...........
....สวัสดีปีใหม่..หลานลิน..เด็กน้อย..หลานๆ..น้องๆ..ลูกศิษย์..รวมถึงผู้อ่านทุกท่าน..
....ขออำนาจคุณพระศรีรัตนตรัย..และ..สิ่งศักดิ์สิทธิ์ที่ผมนับถือ..
....โปรดช่วย..ดลบันดาลให้ท่านทั้งหลาย..มีความสุข..ทั้งกาย..และ..จิตใจ....
...ภยันอันตราย..และ..โรคร้าย..อย่าเบียดเบียน....
.....เงินทองมีให้ใช้อย่างไม่ขัดสน..(ไม่ต้องรวย..เพราะยิ่งรวย..ยิ่งละโมบ)
......มีสติ..ความคิด..รวมทั้งสายตา..ที่เฉียบคม..เวลาเลือกเช่าพระ..
...............ตลอดปี..๒๕๕๗..ด้วยเทอญ.............

 

สวัสดีคุณลุงและพี่สวนพลูครับ
ขอให้มีความสุขมากๆ สุขภาพแข็งตั้งแต่นี้เป็นต้นไปนะครับ

ปล.รอติดตามอ่านตอนต่อไปอยู่นะครับ