นู๋บี ....เด็กดี?....ของป๋าวีฯ... ( อะแค้ก ....อะแค้ก.... )

ม่ายรู้อ่า เมื่อวานกะลังจิ้มตึ๊กๆอยู่ จู่ๆป้านู็บีก็ใส่เสื้อแดงอ่า (แต่เหล่าฮูเสื้อเหลืองอ่า) ที่จิงเพราะเหล่าฮูตะหาก พิมพ์คั่นเดียวป้านู๋บีก็เอารูปตัวแคว่ดมาแปะ
เหล่าฮูก็บ่ฮู๊ว่าเค๊าจะฟรีซป้านู๋บียังไง แต่ที่นี่เค้าดี ต่อรองได้ เดี๋ยวครึ้มๆเค้าก็เอาออกให้น่ะ
ป้านู๋บีก็กระไร ยิ่งว่าเหมือนยิ่งยุ ฮุ้ๆอยู่ว่าเพื่อนๆบางคนนี่ แตะนิดเดียวร้องเจี๊ยกเลย ทีนี้เลยขนมาทั้งฟาร์ม เจริญล่ะ บางคนเขาไม่ถูกใจน่ะ

ป้าขวัญดูให้หน่อยเส่ วันนี้เหล่าฮูใส่เสื้อสีเขียวขึ้นไม๊อ่า!

บอกให้ เค้าล็อกเร็วฝ่านิ้วเหล่าฮูนิดเดียวน่ะ ไม่งั้นจะได้ใบแดงด้วยล่ะ
ทำตัวดีได้หนึ่งใบ ทำตัวไม่ดีได้ตั้งสามใบ ลำเอียงเห็นๆ

ไม่ต้องห่วงป้าแกร๊อก แกสบายดี๊ เดี๋ยวแกก็แวะไปที่นุ่นทีที่นี่ที Hotสุดๆ

หมายเถิงคราย(เหล่าขุนพลทหารกล้า) เหล่าฮูด้วยเหรอ!

ไม่เชิงร๊อก เหล่าฮูเดินผ่านเฉยๆน่ะ

นี่ก็ไม่เชิงร๊อก เหล่าฮูไม่สู้คนน่ะ เดินผ่านเฉยๆ พูดได้แอ๊ะเดียว
นี่ถ้าไม่ล็อกกุญแจ ว่าจะทักทายเพื่อนๆบ้างน่ะ ชวนเค้าคุยเค้าก็กลัวเค้าจะหาว่ากวนทรีนเค๊า มันคนละไฟลั่มทีเดียวเทียวน่ะ ชะเอิงเงย

ว่าที่จริงอ่านะ เหล่าฮูว่าสนิมสร้อยจินๆเลย เค้ากะลังคุยเรื่องจับเหี้ย ก็เอาป้าขวัญน่ะแหละ ดันบอกแล้วเมื่อไหร่จะจับของตัวเอง คุยไปคุยมา เหล่าทวยเทพทั้งหลายก็สุดทน หาว่ามีตัวนี้แยะ เมื่อไหร่จะหยุด
เนี่ย เข้าทางเลย ป้านู๋บีแกแก่แล้ว แต่ดันบ้าจี้ เอาไปแยงเค้าใหญ่ เลยกลายเป็นมหากาพย์แคว่ด เลยเถิดเจงๆเยย 55555

ตัวเมรพนี่คือตัวอะไรน่ะ คล้ายแคว่ดรึป่าวอาไข่นุ้ย!
เพื่อนเค้าไม่ชอบเพราะเค้าไม่ตลกน่ะ อย่าไปถือสาเขาเลย
แต่อันที่จริงนะ ไม่ตลกก็ไม่เห็นต้องของขึ้นเลยเนอะ ไปไกลๆให้พ้นตาก็ได้ ใครทำไรใครก็รับผล มะเห็นต้องต่อปากต่อคำเลย ไปๆมาๆอ่านแล้วเหวงมาก แต่ก็ไม่ใช่เรื่องที่จะไปว่าเค๊าร็อก เค้าของขึ้นก็ของเค้า ของเราไม่ขึ้นก็ของเรา ของใครก็ของใครน่ะ ตัวครายตัวมัน

 

หนูหมายถึงโฆษณาตอนที่เอาวิจัยในเรื่องผลการวิจัยที่เกี่ยวกับความจำ

 

ถึงคุณกุหลาบไฟ อย่างนั้นก็ไม่ทราบเหมือนกันค่ะ

 

อาเหล่าฮู ข้อ 3. น่ะ พอดีไปดูกาทู้แจ้งใบเหลืองใบแดง เห็นอาไข่นุ้ย กะคุณพรานใหญ่
เขาได้ไปคนละดอก อะ เลยเอามาแซวเฉยๆ ประมาณไปกวนทรีนเมพ เข้าน่ะ
เลยได้ติดยศเหลืองมั่งแดงมั่ง จริงๆ พวกนี้ส่วนมากเกิดจากมีคนแจ้งไปน่ะ เขาก็จะดูเป็นพิเศษ อิอิ
ถ้าไม่มีคนเดือดร้อนไปแจ้ง เขาก็คงปล่อยๆ บางทีก็ไม่ได้2มาตรฐานหรอกมั้ง เพราะบาง
คนที่ไม่โดนเนี่ย ประมาณไม่มีคนสนใจอยู่นอกสายตา 555 (อย่างป้านู๋ขวัญไง อิอิ)
อันนี้ก็เดาๆเอานะ ไม่ได้รู้เรื่องอะไร เดาเอาล้วนๆ เพราะใครจะมาตามอ่านทุกกระทู้ไหว
ถึงจะมีหน้าที่ก็เหอะ เขาก็อาศัยพวกที่เล่นด้วยกันช่วยกันสอดส่องดูแลไป ง่ะ พวกที่โดนๆ
เนี่ย ประมาณเธอว์มีราศรีส่องสว่างแรงกล้า จนไปรบกวนสายคนอื่นเขาไม่ชอบใจเขาก็
จัดการเพื่อความสงบสุขของเขา อิอิ หรือบางคนทำเรื่องไม่ไหวจริงๆแบบว่าอุจาดลามก
หลอกลวง หารับประทานเป็นล่ำเป็นสันในที่ไม่สมควรทำจนคนเขาทนไม่ไหว เขาก็แจ้งไป
อันนี้ก็คิดว่าเป็นงี้นะ เท่าที่สังเกตการ์ณดูทั่วๆไป

 

อิอิ...มาตะแล๊บแก๊บ ถึงแฟนขับ(เคลื่อนที่แบบกองโจร)ของป้านู๋บี
ถ้าคิดถึงป้าเขาก็ไปฝากฟามรักและฟามคิดถึงได้ที่นี่เน้อ
BlogGang.com : : itoursab :

 

เอ๋า ป้านู๋ขวัญ
นี่ยังมะเคยได้กะเค้าเลยรึเนี่ย เชยจินๆเลย
ซาแดงว่าเป็นดอกบัวขาวท่ามกลางบัวแดงและบัวเหลือง
พูดแล้วนึกถึงซ่าหริ่ม อยากกินซ่าหริ่มตะหงิดๆ แต่ไม่เอาดีกั่ว
พูดเถิงเพื่อนช่างฟ้อง เป็นไงมะรู้นะ เค้าจะฟ้องทำไมกัน แล้วกรรมการก็ตล้กตลก แจกใบเหลืองใบแดง แจกแบบไม่ลัวขาดทุน
เหล่าฮูถ้าไม่เห็นว่าเลยเถิดจินๆ ไม่ฟ้องเด็ดขาด กลัวกรรมสนองกรรม ให้ทุกข์แก่ท่าน ทุกข์นั้นถึงตัวน่ะ อยู่ดีไม่ว่าดี ไปแจกนุ่นแจกนี่ ขาดทุนแย่

 

อย่างป้านู๋ขวัญเนี่ย จิ๊กกี๋พันธ์แท้เขาจะเรียกว่า อิอ่อน อิอิ
แบบว่ามือใหม่หัดขับ ไม่เจ๋งเหมือนของแท้ ทองแท้ต้อง เปรี้ยวไส้แตก เท่าน้านนน เหอๆ
ได้เป็นแค่กองชง กองเชียร์ ง่ะ เป็นนางหนองพะโอดให้เขา ก็มันส์แร้ว อิอิ
ส่วนจะติดยศเหลืองแดง ได้เมื่อไหร่ มีเฮ แม่คงจะยืดน่าดู
แบบว่า ตรูได้แร้วว้อย...สำเร็จวิชาเกรียนโนโลยี่แล้วว้อย...ชะเอิงเงิงเงย อะนะ

 

5th-Lotusเราเข้าใจในโลกไซเบ้อร์พรวดเร็วมากด้วยเพียงอ่านกระทู้เดียวเปนฉนี้ก่อเพราะ-ฑ่าณ.

!
๐
ฑ่าณ
เก่งจริง
แม้เราเพิ่งเกิด
ก่อพอรู้ได้
โตด้วยตามเชิง
แห่งฑ่าณฅุณูประการณ์
ณ.ที่สถานฃ้าพเจ้าเพิ่งวัฏวงศ์
ฃอฑ่าณโปรดจงได้รับการฅารวะจากฃ้าฯ
มิสนมิติใดมิกังฃาใจมิใคร่ได้มิหลอกวิญญาณ
ถึงฑ่าณถูกคอกไว้ที่แห่งหนใดฃ้าฯจักพึงใจดั่งรฤกถึงอาจารย์

​

 

ชาบู ชาบู
รอคุณป้า

 

ป้าขวัญคร้าบ
ป้าบัวเกรียนจะออกจากคุกแล้วใช่ไม๊ฮะ

ไปเจออันนี้มา เฮียจิตแกโพสไว้ในพันติ๊บ
ของ ลพ.เทียน เขียนได้ถูกใจมั่กๆ
http://www.dharma-gateway.com/monk/preach/lp_thien/lp-thien_44.htm

มันยาวฮะ โพสไว้ในห้องเมรพแล้วด้วย ไปลองอ่านดูฮะ

 

หึ หึ

เรียบร้อยโรงเรียนเจ้าป้าบัวเกรียน ซะแระ

เป็นไปตามที่คาดหมาย ทั้งมังกรทั้งกิ้งก่า เสียจริตกันถ้วนหน้าเรย... ดูมะได้ เหอๆ

งวดนี้ได้เก็บตัวยาวครึ่งปี คงจะผุดผ่องเป็นยองเป็นใย เป็นแน่แท้ น้อ

ก็ดีเหมือนกัน เราจะได้จำศีลมั่ง เผื่อว่าจะได้ผุดผ่องเป็นยองเป็นใยไปตามๆกัน เหอๆ

ช่วงนี้โดนลูกชายคุมแจอยู่ด้วย มันไม่ยอมให้เล่นเน็ต

จะให้ดูมันเล่นอย่างเดว เผด็จการแต่เล็กแต่น้อยเลยนะนี่

 

ถูกใจป้าบัวเกรียนแน่เลยได้หยุดยาว อิอิ

 

ระหว่างโดนใบแดงคงจะเป็นเวลาที่แกสะสมลูกระเบิด ก็ขอให้เธอได้พบคู่ปรับที่สมน้ำสมเนื้อกันบ้างนะ เผื่อจะเปลี่ยนทัศนคติเธอได้มั่ง

 

ป้านู๋บัวเนี่ยตลกโหดเนอะ เล่นลงแซ่กันทีเดียวเทียว ดีเหมือนกัน เผื่อจะปลุกให้คนหลายๆคนที่ติดสมมุติจ๋าให้ได้สติขึ้นมาได้มั่ง แต่ที่ปลุกไม่ตื่นก็ช่างเหอะ เสียเวลาเปล่าๆ
เนอะ!

 

ระหว่างที่คุณนู๋บัวยังถูกจับฝังใต้ผืนทรายอยู่นั้นเรามาหาทางให้กระทู้นี้มีโอกาสพ้นจากห้องหลุมดำบ้างเป็นไร ผมจะยกเคสของบุคคลที่ไม่น้อมนำคำสั่งสอนขององค์สัมมาสัมพุทธเจ้ามาเป็นศาสดาของตัวคนหนึ่งมายกให้ท่านฟัง
เรื่องราวโดยย่อของ สิทธารธะ
หนึ่งบุรุษที่เข้าสู่ธรรมะได้ด้วยตนเอง(นิยาย)

เนื้อเรื่องมีขนาดความยาวแบ่งออกเป็น 2 ภาค 12 บท โดยมี สิทธารถะ เป็นชื่อของตัวละครหลักในท้องเรื่อง เขาเป็นบุตรแห่งพราหมณ์ที่ใช้ชีวิตในวัยหนุ่มเคียงข้างกับเพื่อนรักที่เป็นประหนึ่งเงาตามตัวกันและกันชื่อ โควินท์ ทั้งคู่ได้ดั้นด้นออก "แสวงหา" สัจจะในชีวิตว่าคือสิ่งใด รอนแรมไปกับกลุ่มนักพรต บำเพ็ญเพียรนานาประการ จนในที่สุดมาพบเข้ากับ พระผู้มีพระภาคเจ้า ณ วัดพระเชตวันมหาวิหาร ในเมืองสาวัตถี หลังสดับธรรมเทศนาจากพระพุทธองค์แล้ว โควินท์ สหายรักของสิทธารถะ เลือกที่จะขอบวช ขณะที่สิทธารถะกลับเลือกที่จะเดินต่อไปเพื่อแสวงหาสิ่งที่ตัวเองยังค้นไม่พบ นวนิยายที่เหลือจากนั้นว่า ด้วยการแสวงหาสัจจะของสิทธารถะ ตั้งแต่พบหญิงคนรัก การกำเนิดบุตร เช้าค่ำวันเดือนที่ล่วงไป หากแต่สัจจะที่ต้องการค้นหากลับยิ่งอยู่ห่างออกไปเรื่อยๆ จนเมื่อความตายมาพรากสิ่งอันเป็นที่รักของสิทธารถะไป ทุกอย่างเริ่มคลี่คลาย เมื่อวาสุเทพ ชายแจวเรือจ้างปรากฏขึ้นมาในท้องเรื่อง คำตอบที่สิทธารถะวิ่งไล่กวดมาทั้งชีวิตก็อุบัติขึ้นพร้อมกับ การกลับมาของเพื่อนรัก พระโควินท์ ณ กลางแม่น้ำ.... มรรคาแห่งวิมุตติสุข บังเกิดขึ้นแล้ว

 

แหล่งอ้างอิงข้อมูล
สิทธารถะ

จากวิกิพีเดีย สารานุกรมเสรี


ไปที่: ป้ายบอกทาง, ค้นหา
<!-- start content -->
"สิทธารถะ" เป็นคำในภาษาสันสกฤตสำหรับ "สิทธัตถะ" สำหรับศาสดาองค์ปัจจุบันของพุทธศาสนา ดู "สิทธัตถะ"




สิทธารถะ (เยอรมัน: Siddhartha) เป็นวรรณกรรมภาษาเยอรมันที่ประพันธ์โดย แฮร์มันน์ เฮสเซอ ขณะเดินทางมาที่ประเทศอินเดีย โดยเป็นที่รู้จักกันดีว่าเขาเป็นผู้ที่ลุ่มหลงและแตกฉานในหลักคิดแนวปรัชญาตะวันออก นวนิยายเรื่องนี้มีเนื้อหามุ่งไปสู่การค้นหาสัจจธรรมของการเวียนว่ายตายเกิด หรือนั่นหมายถึงความเพียรที่จะใฝ่รู้ว่า "อัตตา"คือสิ่งใด ชีวิตมนุษย์เกิดขึ้นมาทำไมและเพื่ออะไร และ นิพพาน คืออะไร ? โดยในเรื่องนี้สื่อภาพของสังคมของอินเดียในยุคสมัยที่สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้ายังทรงมีพระชนม์ชีพอยู่และเสด็จออกเผยแผ่ศาสนาพุทธไปทั่วชมพูทวีป

 

เป็นหนึ่งวรรณกรรมที่น้อมนำให้ผมได้สนใจ พระพุทธศาสนา และได้รางวัลโนเบลด้วย มันมีความเกี่ยวข้องกันยังไง
เรื่องของเรื่องมีอยู่ว่าในสมัยพุทธกาลนั้น มีผู้คนจำนวนไม่น้อยเลย ที่พบพระพุทธเจ้าแล้ว ได้ฟังเทศนาจากพระองค์แล้วก็ไม่เกิดศรัทรา หรือนำเอาไปปฎิบัติ และก็มีนักบวช พราหมณ์จำนวนไม่น้อยที่ไม่นับถือและได้เคยสบประมาท ดูหมิ่นพระองค์เพราะนักบวชในสำนักของตนหายไปบวชกับพระองค์อยู่เนืองๆ
นิยายว่าไว้ว่า
สิทธารธะ พราหมณ์ผู้ฉลาดปราดเปรื่องพร้อมเพื่อนโควินธะผู้ซื่อสัตย์ออกเดินทางค้นหามรรคผลด้วยตนเองเมื่อได้พบพระพุทธองค์แล้วก็ได้รับฟังธรรม และสหายสนิทที่ติดตามสิทธารธะมาตลอดเกิดเลื่อมใสในธรรมขององค์พระพิชิตมาร ก็ลาจากสหายมาทั้งๆที่เคยศรัทรากันมาตลอด
ตัวของเขาเองเลื่อมใสในธรรมของพระพุทธองค์ยิ่งนักแต่มิได้ตัดสินใจที่จะบวชเป็นสงฆ์สาวก
ในทางปรัชญาผมคิดว่าการได้พบธรรมที่ประเสริฐด้วยตนเองนั้นคือการพิสูจน์ว่าได้พบของแท้
แต่ถ้าปราศจากคำสอนของบรมครูแล้วการเดินทางนั้นลำบากเป็นที่ยิ่ง เปรียบเหมือนดำน้ำหาหนวดเต่าในมหาสมุทร แล้วสิทธารธะก็วนเวียนอยู่กับกองกิเลสจนพบว่าตัวเองเปลี่ยนไปจากคนที่ไม่หมกหมุ่นเรื่องโลภ เรื่องพนันสกา จิตว่างมีความขาวสะอาดเป็นที่ยิ่ง กลายเป็นชายพุงพรุ้ย ยินดีปรีดากับอาหารและรูปที่ตัวเองเข้าไปยืด เป็นพ่อค้าผู้มั่งคั่ง เป็นผู้ที่มีความสุขในเบื้องต้น
เมื่อกลับมาเจอทุกข์ในที่สุดสิทธารธะก็ออกค้นหาต่อไป

 

เมื่อพบโควินธะอีกครั้งก็ปรากฎว่า พระโควินธะก็มิได้มีอะไรพิเศษจากเดิม ยังคงเป็นโควินธะผู้เดินตามผู้อื่นอย่างภักดีไม่เปลี่ยน
จนเมื่อได้พบ วาสุเทพ
สิทธารธะก็ได้พบธรรมหรือ ธรรมชาติ
มีผู้เดินทางมาเพราะได้ยินคำร่ำลือว่ามีพระผู้มีธรรมอันวิเศษอยู่ ณ.ที่นี้แต่ก็ได้พบเพียง
ชายหาปลาแก่ๆ หน้าซื่อๆคนหนึ่ง
ฟังดูคล้ายปู่เย็นเนอะ หรือว่าปู่เขาพบธรรมอะไรบางอย่างแล้วไม่บอกเรา
แต่วรรณกรรมเขาไม่ได้พูดถึงธรรมที่เข้าสู่การเป็นพระอริยเจ้านะ ผมอ่านภาคภาษาไทยก็รู้แค่เท่าที่เขาแปลนั่นแหล่ะ

 

สำหรับหลายคนที่มีความคิดที่ว่าพวก ศรัทธาจริตน่ะ พูดกระทบนิดหน่อยก็ขึ้น หลับหูหลับตาเชื่อไว้ก่อน ยังไม่ถูกนะ เพราะมีธรรมที่กล่าวถึง ธรรมที่มัดสัตว์ไว้กับทุกข์ ซึ่งสาวกทั้งหลายต่างก็ยึดถือไว้เป็นหลักธรรมประจำใจ นั่นคือ
สังโยชน์ 10
สังโยชน์ คือ กิเลสที่ผูกมัดใจสัตว์, ธรรมที่มัดสัตว์ไว้กับทุกข์ หรือกิเลสเครื่องร้อยรัดจิตใจให้จมในวัฏฏะ มี 10 อย่าง คือ

• ก. โอรัมภาคิยสังโยชน์ สังโยชน์เบื้องต่ำ 5 ได้แก่
  • 1. สักกายทิฏฐิ - หมดความเห็นว่าร่างกายนี้เป็นของเรา หมดความยึดมั่นถือมั่นในระดับหนึ่ง
  • 2. วิจิกิจฉา - หมดความสงสัยในคุณของพระรัตนตรัย คือพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์
  • 3. สีลัพพตปรามาส - ความถือมั่นศีลพรต โดยสักว่าทำตามๆ กันไปอย่างงมงาย เห็นว่าจะบริสุทธิ์หลุดพ้นได้เพียงด้วยศีลและวัตร หรือนำศีลและพรตไปใช้เพื่อเหตุผลอื่น ไม่ใช่เพื่อเป็นปัจจัยแก่การสิ้นกิเลส เช่นการถือศีลเพื่อเอาไว้ข่มไว้ด่าคนอื่น การถือศีลเพราะอยากได้ลาภสักการะเป็นต้น ซึ่งรวมถึงการหมดความเชื่อถือในพิธีกรรมที่งมงายด้วย
  • 4. กามราคะ - หมดความติดใจในกามคุณ
  • 5. ปฏิฆะ - ไม่มีความกระทบกระทั่งในใจ
• ข. อุทธัมภาคิยสังโยชน์ สังโยชน์เบื้องสูง 5 ได้แก่
  • 6. รูปราคะ - ไม่มีความติดใจในวัตถุหรือรูปฌาน
  • 7. อรูปราคะ - ไม่มีความติดใจในอรูปฌานหรือความพอใจในนามธรรมทั้งหลาย
  • 8. มานะ - หมดความยึดมั่นถือมั่น
  • 9. อุทธัจจะ - ไม่มีความฟุ้งซ่าน
  • 10. อวิชชา - ไม่มีความไม่รู้จริง

พระโสดาบัน ละสังโยชน์ 3 ข้อต้นได้
พระสกทาคามี ทำสังโยชน์ข้อ 4 และ 5 ให้เบาบางลงด้วย
พระอนาคามี ละสังโยชน์ 5 ข้อต้นได้หมด

ผมเชื่อว่าหลายคนมีความคิดที่ว่าจะไม่ทำอะไรก็ตามที่เป็นการ สีลัพพตปรามาส
จึงได้กล่าวว่าผู้อื่นที่ดูหมิ่นพระรัตนตรัยด้วยความไม่ศรัทธาว่า
"มีนรกเป็นที่ไป"
ถ้าเรารู้ว่านรกมีแล้วก็ไม่มีความจำเป็นอะไรที่จะทดลองทำเพื่อยืนยันข้อพิสุจน์ซึ่งสมเด็จพระชินสีห์ท่านได้ทรงแนะนำ
เมื่อไหร่ที่เราได้เรียนรู้แล้วว่าไฟมันร้อน ก็ไม่มีความจำเป็นใดที่จะเอามือไปจับ แม้แต่อังดูก็ปรากฎแล้วถึงอำนาจทำลายล้างที่จะเกิด เราจึงถอยมือออกมา
แค่ถูกไฟเผานิดเดียวยังเกิดแผลถลอก กว่าจะหายขาด ยังต้องใช้เวลานาน ดีไม่ดีมีตำหนิ ไม่ได้ห้ามเลย เพราะกรรมเป็นของตัว ตัวทำตัวเองก็น้อมรับแต่โดยดี

 

satueday rainyเป็นผู้มีฟามปราถนาดีเป็นอย่างยิ่ง อุตส่าห์ยกหลักธรรมและกล่าวคำขนาบได้น่าฟังทีเดียวเทียว แต่ทว่า

ยังไม่เข้าจายว่ากำลังจะบอกอะไร เพราะดูๆแล้วไม่เห็นเข้ากะบริบทของเหตุการณ์เท่าไหร่

คือกำลังจะบอกกระมังว่า
"ไม่น้อมนำคำสั่งสอนขององค์สัมมาสัมพุทธเจ้ามาเป็นศาสดาของตัว" และปราม
"คนที่มีความคิดที่ว่าพวก ศรัทธาจริตน่ะ พูดกระทบนิดหน่อยก็ขึ้น หลับหูหลับตาเชื่อไว้ก่อน ยังไม่ถูกนะ"

ถ้าเป็นดังนั้นแล้วไซร้ เกรงว่าจะเข้าใจผิดน่ะ
คือเหล่าฮูเองก็ไม่ได้รู้จักใครในนี้เป็นส่วนตัวนะ ทั้งพยายามไม่ลำเอียงเพราะฉันทาคติใดๆ เนื่องเพราะไม่เห็นประโยชน์ของการทำเช่นนั้น
แต่ทว่า
หากติดตามป้านู๋บีและเกรียนโซไซตี้มาสักระยะ จะเห็นว่าเป็นกงข้ามน่ะ(ขอวิพากย์อย่างจริงใจนะ) คือ ผองเพื่อนในนี้ ล้วนแล้วแต่กระหายใคร่รู้ในธรรมนะเท่าที่เห็น โดยเฉพาะที่ว่ามานี้ รอบรู้แตกฉานในระดับที่น่าทึ่งทีเดียวเทียวนะจะบอกให้ ตอนอายุเหล่าฮูเท่ากันยังไม่กระดิกหูร๊อก
แต่ทีนี้ เมื่ออ่านจากที่โพสต์ ไหงดูเห็นเป็นกงกันข้าม
อันนี้ก็ขอบอกว่า การโพสต์เหล่านี้ สะท้อนแง่มุมที่ลึกไปถึงคำสอนให้เห็นในแง่มุมที่คนส่วนใหญ่ไม่ได้มองน่ะ โดยเฉพาะเรื่องที่ว่าศรัทธาจริตนี้น่ากังวล ขอบอกว่าน่ากังวลทีเดียวเทียวนะ คุณเองรอบรู้ไม่น้อย หากจะว่าเข้ามาแนะนำโดยไม่สนใจในธรรม ก็ดูจะขัดแย้งใช่แมะ
ฉันใดก็ฉันนั้นน่ะ ลองพิจารณาให้ลึกซึ้งสักนิส และถกกันเพื่อประโยชน์ทางปัญญาเส่ จะได้แตกฉานกันทุกฝ่าย หลายมุมมอง ตัวศรัทธาก็ไม่ใช่เรื่องแปลกน่ะ เป็นกระบวนธรรมตามลำดับของมัน แต่ต้องไม่หยุดแค่ศรัทธานะ ต้องมีจุดเชื่อมโยงให้ถึงปัญญา ถ้าหยุดที่ศรัทธาก็จบเห่ ดูศาสนาอื่นๆที่เน้นศรัทธาเส่ เยอะแยะปาย
โดยเฉพาะแง่ความเข้าใจในหลักปฎิบัติแล้ว ขอบอกว่า หลักธรรมแท้ๆนั้นมีอยู่ แต่ผู้สนใจใฝ่รู้ให้ถึงพุทธธรรมนั้นยังน้อย จึงฝากความหวังมาที่อรรถกถาจารย์ เหตุนี้จึงเกิดลัทธิอาจาริยวาทดาษดื่นมานาน เข้าไม่ถึงหลักพุทธธรรมแท้ๆ(อะไรแท้อะไรไม่แท้ ยึดยาวเกินอธิบายหมด ถือว่าบ่นแล้วกันนะ)
แค่นี้ก่อนดื้อๆ ตาแฉะน่ะ