เพื่อการกุศล นิ่มป่าแดง...ตามอ่านประสบการณ์จริง

โอนเงินจำนวน 2,002 บาท 07/01/13

 

เพื่อนเขียนถึงเพื่อน จากท่าน พ.ต.ท.วินัย ตระกูลไทย....ความว่า

ผมเป็นคนป่าแดงโดยกำเนิด สภาพบ้านป่าแดง ก็จะนึกถึงโรงเลื่อยไม้ มีรถบรรทุกซุงใหญ่ๆ วิ่งไปมา
วัดป่าแดงเล็กๆ เก่าๆ ตลาดป่าแดงเก่า ๆ หลังคาแดงๆ ขึ้นสนิม ถนนเป็นลูกรัง ไปโรงเรียนเสื้อจะแดง ผมจะแดง ไปด้วยฝุ่น

นิ่มกับผมเป็นเพื่อนนักเรียนรุ่นเดียวกัน ตั้งแต่ เรียน ป.1 โรงเรียนบ้านป่าแดง สมัยนั้นเข้ามาเรียนยังนั่งกับพื้นเรียน
และมีกระดานชนวนไว้เขียน ผมกับนิ่มสนิทกันมากครับ นิ่มจะเป็นคนมีน้ำใจตั้งแต่เด็กเวลาเทศกาลไหว้เจ้านิ่มจะตักพุทราจีนเชื่อมมาฝากทุกครั้ง
สมัยก่อนเป็นผลไม้ที่แพงมาก นิ่มจะไม่เคยโกรธเราแต่บางครั้งเราโกรธนิ่ม ไม่พูดกัน นิ่มก็จะง้อทุกครั้ง

สมัยก่อนผมจะเป็นคนเอาแต่ใจตัวเองมาก มีอยู่ครั้งหนึ่งผมเอาเม็ดมะขามคั่วไปฝากนิ่ม พอรุ่งขึ้นเช้ารู้ว่านิ่มลืมเอาเม็ดมะขามออกจากกระเป๋าเสื้อ
แล้วแม่เอาไปซัก เม็ดมะขามลอกใส่เสื้อเลอะจนต้องแกะกระเป๋าเสื้อทิ้งแล้วใช้ผ้าปะใหม่ จน จบป. 7 ก็ไปเรียนที่โรงเรียนบ้านบึงมนูญวิทยาคาร
ต่อ ม.ศ.1 – ม.ศ.3 ผมก็จะปั่นจักรยานไปจอดไว้ที่ตลาด แล้วโบกรถไปเรียนที่เขาไผ่ บางทีไม่มีรถ นิ่มก็จะจอดให้เราอาศัยไปด้วย
แต่ผมก็เกรงใจเพราะเพื่อนที่ที่นั่งไปในรถจะเสียเงินค่ารถทุกคน ส่วนวันเสาร์อาทิตย์ผมก็จะไปรับจ้างตัดอ้อย ขุดมัน ถากหญ้าอ้อย ไม่ได้หยุด

จนกระทั่งจบ ม.ศ. 3 นิ่มเรียนต่อที่โรงเรียนบ้านบึงอุตสาหกรรมนุเคราะห์ ส่วนผมสอบเข้าชลชายได้ แต่ไม่ได้เรียน จึงได้ลาออก
ทุกครั้งที่เจอนิ่ม จะบอกแต่ว่าให้ผมไปเรียนด้วยกันเถอะ ต่อมาผมจึงได้ไปทำงานเป็นพนักงานล้างห้องน้ำที่โรงแรมพัทยาพาเลข
เงินเดือนๆ แรกที่ได้รับ 850 บาท เยอะมาก นำออกมานับแล้วนับอีก ไม่เคยมีเงินเยอะแบบนี้ เดือนแรกผมแบ่งให้บ้าน 500 บาท
ที่เหลือ 350 บาท เก็บไว้ใช้ ทำงานด้วยความภูมิใจ นานๆ กลับมาบ้านป่าแดงที่ก็จะไปหานิ่ม และได้เรียนต่อศึกษาผู้ใหญ่จนจบระดับ 5 ( ม.6 )

จนกระทั่งสอบพลตำรวจได้ นิ่มก็ดีใจไปกับผมด้วย หลังจากเรียนจบพลตำรวจก็ไปบรรจุที่ สภ.บ้านขอด อ.สัตหีบ จ.ชลบุรี
กลับบ้านก็จะแวะไปหานิ่มอยู่บ่อยๆ ช่วงนั้นจึงได้สมัครเรียนต่อมหาวิทยาลัยศรีปทุม วิทยาเขตชลบุรี จนกระทั่งเรียนจบปริญญาตรี
นิ่มได้เป็นพ่อสื่อให้แต่งงานกับภรรยาคนปัจจุบัน ซึ่งเราทั้งสองก็เคยเป็นเพื่อนเรียน ม.ศ.1 – ม.ศ.3 มาด้วยกัน
แต่ก็ได้มาเจอกันอีกครั้งโดยนิ่มเป็นพ่อสื่อให้ หลังจากนั้นก็แต่งงานกัน โดยผมไปเป็นเถ้าแก่สู่ขอเอง จัดการเองหมด
โดยมีนิ่มไปแสดงความยินดีด้วยเหมือนเดิม

ทุกวันนี้ผมกับนิ่มก็เป็นเพื่อนที่เหมือนญาติกัน ยิ่งเป็นนิ่มสร้างวัตถุมงคลโดยไม่หวังผลตอบแทน ไม่หวังกำไร หรือหวังความร่ำรวยของตนเอง
ยิ่งทำให้ผมศรัทธาและยิ่งมีความรู้สึกที่ดีๆ มากขึ้นอีก เพราะวงการวัตถุมงคลโดยทั่วไปแล้วมีแต่การค้าเพื่อผลประโยชน์ตัวเอง
พ.ต.ท.วินัย ตระกูลไทย พนักงานสอบสวนผู้ชำนาญการ สถานีตำรวจภูธรบ้านบึง

 

ผมไม่ถนัดเรื่องพิธีกรรมปลุกเสกครับ คงต้องรอท่านอื่นขยายความต่อไป
ที่เคยเห็นก็มีแต่โยงดาษด้านบนเหนือศีรษะ ส่วนของผู้ที่เอามาร่วมงานนั้น
ต้องลากสายสิญจน์ต่อออกไปข้างนอกเอง ที่เป็นตารางครอบวัตถุมงคลเพิ่ง
เคยเห็นเป็นครั้งแรกเหมือนกัน (ถ้าไม่เอามาถามก็ไม่ได้สังเกตนะเนี่ย)

ปล. คุณหนุ่มทิพย์ครับคำนิยมในหนังสือผมคิดไม่ออกจริง ๆ ว่าจะเขียนอะไร ขอสละสิทธิ์ในการเขียนได้หรือไม่ หรือต้องเขียนทุกคนโดยไม่มีข้อยกเว้น

 

แล้วแต่สะดวกครับ
แม้ผมจะหวังใจว่าจะโชคดีมาก ที่ได้สมาชิกกิตติมศักดิ์อย่างพี่ ให้คำนิยมในหนังสือฉบับนี้ก็ตาม

 

วัดวังแจง.....

 

อ่านข้อเขียนของ.... พ.ต.ท.วินัย ตระกูลไทย ที่กล่าวถึง พี่นิ่ม....ประทับใจมากเลยครับ....บอกนิยามคำว่า.เพื่อน..ได้ชัดเจน

 

ขอบคุณครับ

 

1ว่าเรามีวิธีแยกหรือบอกได้ไหมว่า แร่นี้เป็นเพียงแร่ธรรมดาที่มีคุฦณสมบัติค ล้ายเหล็กไหล ไม่ว่าเหล็กไหลน้ำ เหล็กไหลตาดแดด เหล็กไหลเพลิง ก็ดี หรือเป้นเหล็กไหลจริง
ตอบ มีวิธีแยกครับ

2. เหล็กไหลแท้นั้นจะคืนตัวกลับเป้นของไหลดั่งเดิม ได้หรือไม่ หลังจากถูกตัดจากธรรมชาติเดิมของเค้าไปแล้ว
ตอบ ไม่เคยได้ยินว่าเปลี่ยนสถานะจากของแข็งไปเป็นของไหล แต่เคยได้ยินหลวงพ่อพุธ ธานิโย ท่านเคยเล่าเรื่องเหล็กไหลหยิบไม่ติด

3. พี่พอทราบไหมครับว่า ฤาษีในยุคปัจจุบันนี้ ท่านที่สามารถเรียกเหล็กไหลของจริงได้ ยังมีตนอยุ่ไหมครับ
ตอบ คุณเคยเห็นฤษียุคปัจจุบันหรือเปล่า ผมเคยตอบคำถามนี้กับคุณเซฟาโร่ไปแล้วเรื่องฤษีดูอย่างไร ผมเคยเห็นคนหาเช้ากินค่ำตัดเหล็กไหล ก็ไม่เห็นท่านเรียกตัวเองว่าเป็นฤษี

แค่มีวิชาก็ตัดเหล็กฯได้ครับ ส่วนฤษีคือผู้ถือบวช แสวงหาโมกข์ธรรม มีศีลไม่เหมือนพระ

4. มักมีคนชอบบอกว่าเหล็กไหลชอบทานน้ำผึ้งบ้าง น้ำมะพร้าวบ้าง (ไม่แน่ใจเท่าไหร่ครับ) อันนี้จริงเท็จประกาใดครับ แล้วท่านจะโตขึ้นด้วยไหมครับ
ตอบ คนที่บอกคุณเค้าตัดเหล็กฯได้หรือเปล่าครับ
คนที่ตัดเหล็กให้ผม บอกว่า ท่านเลี้ยงด้วยบทสวดมนต์
คุณลองคิดดูว่า เลี้ยงด้วยเวทย์ของพระพุทธเจ้า ที่เป็นโลกุตระ
กับเลี้ยงด้วยของหวานของโลกียะ อย่างไหนจะเจ๋งกว่ากัน

...........................

จ่ายมา 800 แล้วคอยอยู่ที่บ้าน

 

เมื่อราว10ปีที่แล้ว มีคนกลุ่มหนึ่งมาติดต่อพระผู้ใหญ่ เสนอขายวิชาหุงเหล็กไหล 2แสนบาท ตอนนั้นทองบาทละ7พัน แต่พระผู้ใหญ่ไม่เล่นด้วย

เป็นวิชาหลอกลวง ผมบอกไม่ได้แม้แต่ชื่อจังหวัด ประเดี๋ยวจะไปเดากัน

บอกไม่ได้แม้แต่รายละเอียด เพราะเคยเห็นทำโชว์ลงหนังสือด้วย

หรือปัจจุบันมีอาจารย์ท่านหนึ่ง เก่งมาก เรียกเหล็กไหลมาได้ ใครสนใจจะสอนให้ ค่าครู2แสน

เหล็กไหลของจริง เรียกได้จริง ก่อนจบหลักสูตร ต้องเรียกให้อาจารย์ดูก่อน เรียกได้ก็ถือว่าจบ

แต่พออาจารย์ไปแล้วเรียกอย่างไรก็ไม่มา ร้อนต้องไปตามอาจารย์มาใหม่

อาจารย์มาถึงก็ให้ลูกศิษย์ทำเอง...ก็ทำได้...แต่อาจารย์ต้องอยู่ด้วยนะ

ศิษย์ท่านนี้เป็นพระ!...


ไว้ว่างๆจะเล่าให้ฟัง

 

พี่หนุ่มทิพย์ครับ วิธีแยกเหล็กไหลนั้น มีกระไรบ้างครับ ขอทราบวิธีการด้วยได้ไหมครับ ขอบคุณครับ
สำหรับฤาษีนั้น ผมได้ยินและเห็นจากรูปคือ ปู่ฤาษีเกศแก้วครับ แต่ไม่ทราบว่าท่านมีวิชาด้านเหล็กไหลไหมนะครับ และยังไม่เคยเจอท่านจริงๆ มีแต่เพื่อนเคยเจอครับ

 

สวัสดีครับคุณทิพย์และสมาชิกทุกท่านครับ
ขอสอบถามเหรียญพระเจ้าตากและเหรียญกรมหลวงฯ ยังพอเหลืออยู่หรือเปล่าครับ ขอบคุณครับ

 

คุณเจออะไรจริงซักอย่างหนึ่ง แล้วผมจะตอบคำถามนะครับ ฟังเค้าเล่ามา แล้วมันอธิบายยาก

สวัสดีครับ

ยังเหลืออยู่ครับ วันที่24 ม.ค.56 นี้ พี่นิ่มน่าจะหยุดแล้วครับ เพราะนัดถวายพระฯกับท่านเจ้าอาวาสวัดป่าแดงแล้ว

แต่ผมอาจจะเข้าไปเอาหมูฯออกมาก่อน ยังติดค้างกระดานชนวนฯเพื่อนสมาชิกอยู่หลายท่าน อยากให้จบเป็นงานๆไปครับ

 

สวัสดี พี่หนุ่มทิพย์
อันดับที่ 19 วันนี้ได้โอนปัจจัยช่วยทำหนังสือให้พี่นิ่ม
ยอดเงิน 2,000.30 บาท เวลาโอน 11.14 น

 

...........
"ปัจจัยช่วยทำหนังสือให้พี่นิ่ม"
New Collector : 2000
spharm : 2,000 #5251
หมอเทวดา : 2,000.14 #5282
kajit 2,000.57 #5288
sa_nakorn 2,000.99 #5289
poenarak 2,000 #5298
ทิพยญาณ 2,000.18 #5299
pizzeria 2,001 #5303
เห่าดง 2,100.05 #5306
Step&Time 2,000 #5322
มรรคเวทย์ 2,050.01 (ลิง1) #5325
crane 2,021 #5320
api_suphot 2,000.09 #5324
ปัญจ 2,000 #5329
nopsena 2,060 #5337
ศนิวาร 2,109
เมฆดำ 2,000.02
วต 2,000.00
Funfun27 2,000.07
RGD 2,100.02
AKE369 2,000
มดดำน้อย 2,100.02
wewong 2,000.05
pei 2,000.7
Bee15 4,000.99
อนันตภพ 4,100.79
อภิญญา8 2,000.88
stargate 2,061
nu_wa 2,101
knurack 3,030.30
ญานธรรม 2,061.06
jaturong_tae 2,000.13
k wirat 2,000.3
คนวิเศษ 2,002



รักษาสิทธ์ฯ
beleive ; Berial004 ; pichedv ; เส้นทางแห่งธรรม
Kaan ; getter ; ธรรมจักร

41 ท่านนี้แจ้งรักษาสิทธิ์แล้วนะครับ
ท่านอื่น ถ้าถึงกลางเดือนนี้(15 ม.ค.56) แล้วยังไม่แจ้งรักษาสิทธิ์ ผมยกสิทธิ์ให้เพื่อนสมาชิกท่านอื่นนะครับ

.........................
เพื่อนสมาชิกท่านอื่น ที่ประสงค์จะอุปถัมภ์ช่วยทำหนังสือให้พี่นิ่ม
อนุเคราะห์ 1,000 บาท มอบหนังสือเป็นที่ระฤก 1 เล่ม พ่อแก่ฤษีฯ 1 องค์
อนุเคราะห์ 2,000 บาท มอบหนังสือเป็นที่ระฤก 2 เล่ม พ่อแก่ฤษีฯ 1 องค์ น้ำมันแม่ทัพ+แร่เหล็กฯ 1 หลอด (สงวนสิทธิ์เมื่อครบ 50 หลอดแรก)

........................


........................
เพิ่มเพื่อนสมาชิก อนุเคราะห์หนังสือฯ
42. kwapoo 2,500.33
43. chatchai_/\_ 2,000
44. jomaker 2,050

อบต.หมู 1,000
Lee_bangkok 1,000.08

ขอบพระคุณครับ

 

วันนี้โอนไปแล้ว 1000.08 เวลา 6.45 ครับผม สำหรับปัจจัยช่วยทำหนังสือพี่นิ่ม

 

สารวัตรวินัย ท่านสละเวลาเขียนประวัติของท่านให้ผม ไว้สำหรับอ้างอิงความน่าเชื่อถือเพื่อลงในหนังสือของพี่นิ่ม แต่ไม่ตรงความต้องการของผม จะละไว้ก็เสียดายคุณค่าตัวหนังสือ เพราะอ่านแล้วชวนติดตาม ก็เลยเอามาแบ่งปันให้เพื่อนสมาชิกได้ลิ้มรสตัวอักษร ของตำรวจน้ำดีท่านนี้ .....ความว่า



ช่วงเรียน มศ.2 – มศ.3 ไปเรียนจันทร์ – ศุกร์ ส่วนวันเสาร์ – อาทิตย์ก็จะไปช่วยลงแขก (เอาแรงกัน ) ไม่ว่าจะเป็นถากหญ้าอ้อย ตัดอ้อย ขุดมัน ปลูกอ้อยก็จะไปทำ แต่ถ้าไม่มีงานลงแขกก็จะมีรถสิบล้อมารับไปทำงาน ได้ค่าจ้างวันละ 25 บาท เงินที่ได้ก็เก็บไว้ใช้เรียนหนังสือ

ผมเก็บไว้จนเงินผุเลย ผมจะพับเล็กๆ ยัดใส่ไว้ในกระป๋องกิมจ๊อ ซึ่งแต่ก่อนเป็นกระป๋องสังกะสี พอนานเข้ากระป๋องขึ้นสนิม มุมของเงินที่เป็นรอยพับก็ขึ้นสนิมไปด้วย เวลาคลี่เงินออกมา เป็นรูผุตามรอยพับของมุมแบ็งค์เลย นี่คือที่มาของผมที่เก็บเงินจนเงินผุ

จนกระทั่งเรียนจบไม่ได้เรียนต่อ ญาติของเจ๊เชียงชวนไปทำงานเย็บรองเท้าที่กรุงเทพฯ จำได้ว่าเป็นซอยรางน้ำ แต่เป็นการจากบ้านครั้งแรกคิดถึงบ้านมาก คิดถึงควาย คิดถึงหมาที่บ้าน ทำงานตั้งแต่เช้าจนดึกมาก แต่ไม่รู้ว่าถึงกี่โมง เพราะเป็นร้านที่ไม่มีนาฬิกา ทำได้ประมาณ 7 วัน ก็ป่วยจึงได้กลับมาอยู่ที่บ้าน

ต่อมาเพื่อนที่ชื่อ วินัย แซ่แต้ ซึ่งเป็นเพื่อนนักเรียนรุ่นเดียวกัน ชวนไปทำงานโรงแรมที่พัทยา โดยไปพักอยู่ที่บ้านของอี้จิ้น ซึ่งเป็นญาติของเพื่อน เข้างานครั้งแรกเป็นพนักงานล้างห้องน้ำ ของโรงแรมพัทยาพาเลช ยังจำได้กับการทำงานครั้งแรก ที่โรงแรมเค้าล้างห้องน้ำจะใช้สก็อตไบร์กับมือล้วงเข้าไปถูที่ชักโครก โดยไม่มีการใช้แปรงแรกๆ น้ำในชักโครกก็อุ่น พี่ก็รู้สึกแขยง แต่เพื่อนทีทำงานด้วยกันก็บอกว่า เอ็งกดน้ำลงไปเยอะๆ มันไม่มีขี้หรอก แล้วก็ล้วงเข้าไปล้าง ทำสักวันสองวันก็รู้สึกว่าการล้วงชักโครกด้วยมือเป็นเรื่องปกติ เงินเดือนครั้งแรกที่ได้รับ จำนวน 850 บาท นำเงินออกมานับดูแล้วนับดูอีก เงินเยอะมากเลยครับ ไม่เคยเห็น ไม่รู้จะเอาเงินไปทำอะไรดี จึงส่งให้บ้าน 500 บาท เหลือไว้ใช้ 350 บาท นี่คือเงินเดือนแรก หลังจากนั้นก็ทำงานเรื่อยมา

หลังจากนั้นก็หาที่เรียนต่อ จึงได้ไปเรียนที่โรงเรียนผู้ใหญ่โพธิ์สัมพันธ์ ต.นาเกลือ อ.บางละมุง จว.ชลบุรี ต่อมาทางโรงแรมได้ส่งตัวไปทำงานที่โรงแรมดุสิต พัทยา ตำแหน่ง เด็กส่งผ้า เงินเดือนก็เพิ่มขึ้นเรื่อยๆ จึงได้เล่นแชร์ และได้เก็บเงินส่งทางบ้านไถ่ที่ดินออกจากธนาคารได้ ต่อมาได้งานที่ใหม่ที่โรงแรมเมอร์ลิน พัทยา ตำแหน่งพนักงานทำความสะอาดห้องพัก มีหน้าที่ทำความสะอาดห้องพัก ห้องน้ำ ภายในโรงแรม ต่อมาพนักงานเสริฟขาดจึงได้ย้ายไปเป็นพนักงานเสริฟอาหาร ช่วงที่ทำงานไปด้วยเรียนไปด้วย เช้าตื่น ตี 5 เข้าเวร 06.00 น. ออกเวร 17.00 น. ช่วงทำงานจะต้องยืนตลอดนะครับ ไม่ให้นั่ง ถ้าไม่มีแขกหรือไม่มีงานก็จะต้องเช็ดช้อน เช็ดส้อม โดยจะต้องนำไปลวกน้ำแล้วเช็ดด้วยผ้าขาว เช็ดขวดเกลือ ขวดพริกไทย รวมทั้งบางทีก็ใช้นมสดเช็ดใบไม้ภายในห้องอาหาร หลังจากเลิกงานแล้วก็อาบน้ำที่โรงแรม แล้วไปเรียนศึกษาผู้ใหญ่เวลา 17.30 น. ถึง 21.40 น. ทุกวัน หลังจากนั้นก็กลับหอพัก นอนพักผ่อนจนเช้าทำแบบนี้ทุกวัน เว้นวันอาทิตย์ ไม่ต้องไปเรียน แต่วันหยุดงานสัปดาห์หนึ่ง จะหยุดได้ 1 วัน ช่วงนั้นทำงานมีความสุขมาก ถึงแม้จะเหนื่อยแต่สนุกมีความสุข เวลามีเทศกาลพวกเราก็จะทำงานหนักขึ้น มีงานเทศกาลต่างๆ ทางโรงแรมจัดให้แขกที่มาพักก็เหมือนกับจัดให้พวกเรา สนุกไปกับแขกด้วย ทั้งๆที่เราทำงาน

พอเรียนจบระดับ 5 ช่วงนั้น เพื่อนที่เป็นชาวญี่ปุ่นที่รู้จักกันช่วงมาพักที่โรงแรม ชวนไปเที่ยวประเทศญี่ปุ่น เลยตัดสินใจไปเที่ยวช่วงประมาณเดือน กุมภาพันธ์ 2529 นัดกับเพื่อนซึ่งเป็นชาวญี่ปุ่นกันอย่างดี กะว่าถ้ามีงานทำต่างประเทศดีๆ ก็จะไม่กลับ ก่อนจะเดินทางไปได้ประมาณ 2 สัปดาห์ ได้มีเคมาม่า กับเคนปาป้า สองผัวเมียชาวญี่ปุ่นได้ มาเที่ยวที่เมืองไทยและได้รู้จักกันที่โรงแรม คุยกันว่าสัปดาห์หน้าจะเดินทางไปญี่ปุ่น เค้าดีใจมากให้เบอร์โทรศัพท์ และที่อยู่ให้เราติดต่อถ้าเราไปถึงแล้ว หรือถ้าต้องการความช่วยเหลืออะไรติดต่อท่านได้ เมื่อถึงกำหนดได้เดินทางไปโดยสายการบินเอร์อินเดีย ไปลงที่สนามบินนาริตะ แต่เมื่อไปถึงเพื่อนไม่มารับ โทรศัพท์ติดต่อเพื่อนๆ เพื่อนบอกว่าไม่คิดว่าผมจะไปเที่ยวหาจริงๆ ส่วนผมเป็นการเดินทางครั้งแรกและเป็นต่างประเทศ ความรู้สึกตอนนั้นสุดที่จะบรรยาย ได้แต่เดินลากกระเป๋าไปมาบริเวณสนามบิน จะร้องไห้ก็ไม่มีน้ำตาจะไหล จะเสียใจที่ได้มา หรือจะดีใจบอกไม่ถูก จนกระทั่งประชาสัมพันธ์สนามบินนาริตะ โฟนเรียกให้ผมไปพบ และบอกว่าเพื่อนติดต่อมาบอกว่าให้นั่งรถไฟฟ้าจากสนามบินนาริตะ ไปจินจุกุ เอง ให้ซื้อบัตรและนั่งรถใช้เวลา 2 ชม.ก็ถึง เรายิ่งกังวลใจมากขึ้นตั้งใจว่ายังไงก็จะต้องรอเพื่อนที่นี่ให้ได้ เดี๋ยวไปแล้วไม่เจอจะทำยังไง แต่ญี่ปุ่นมันกว้าง ยังไงก็ต้องไป จึงได้สอบถามรายละเอียดจนแน่ใจว่า 2 ชั่วโมง ปุ๊ปจะถึงปับและเราก็จะลงที่จินจุนจุก จึงตัดสินใจซื้อตั๋วขึ้นรถไฟฟ้า ระหว่างทางมองนาฬิกา ก็จะมีเสียงตามบอกว่าถึงสถานีอะไรบ้างแล้ว พอครบ 2 ชม. จำได้ว่าเสียงประกาศจินจุกุ สเตชั่น จึงได้ตัดสินใจลง พอลงจากรถไฟฟ้า สักครู่เพื่อนเข้ามาหา โอ้โหดีใจมากครับ สุดๆ หลังจากนั้นได้ติดต่อกับเคมาม่า และเคนปาป้า จนทราบว่าไม่อยู่บ้าน ไปเที่ยวที่เกาะฮาวาย วันรุ่งขึ้นจะกลับ หลังจากนั้นก็ไปพักโรงแรมกับเพื่อน จนสามารถติดต่อกับเคมาม่า และเคนปาป๋าได้ จึงได้พักที่บ้านของเคนปาป้าและเคมาม่า

สองสามีภรรยาชาวญี่ปุ่นใจดี พาเที่ยวทุกวัน อยู่เกือบเดือน จนกระทั่งถึงกำหนดกลับเมืองไทย สองสามีภรรยาได้ชวนให้ไปเรียนต่อญี่ปุ่น ผมจึงได้ตอบตกลง เมื่อบินกับมาก็ทำงานที่โรงแรมต่อ และได้ติดต่อแปลเอกสารทรานสคริปเป็นภาษาอังกฤษเพื่อที่จะไปเรียนต่อ มาอยู่ได้ประมาณ 1 เดือน ระหว่างรอเอกสาร มีคนไทยที่อยู่ที่ญี่ปุ่น ไม่แน่ใจว่าชื่อคุณธนวัฒน์ หรือเปล่า แต่ไม่รู้จักนามสกุล ได้โทรศัพท์มาและบอกว่าเป็นเพือนกับเคมาม่า เคนปาป้า โดยบอกว่าทั้งสองเปลี่ยนใจแล้วต้องการให้ผมเรียนภาษาญี่ปุ่นที่ประเทศไทย ปีครึ่ง ก่อน ผมจึงไม่ตกลง และได้บอกว่าถ้าเรียนประเทศไทยเราเรียนได้ มีต้องมาส่งเรา แต่ที่เราต้องการคือการไปเรียนต่างประเทศ ช่วงนั้นรู้สึกว่าผิดหวัง พอดีเพื่อนๆ ที่จบศึกษาผู้ใหญ่ด้วยกัน ชวนไปสอบพลตำรวจ ไปด้วยกัน 7 คน แต่มีผมคนเดียวสอบติด ช่วงนั้นก็ลังเลว่าจะเอาดีหรือไม่ดี แต่ก็ตัดสินใจเอา โดยพี่สมชาย หรืออ้วน บอกว่าไปลองเป็นตำรวจดูก่อน ถ้าไม่ดีกลับมาทำงานโรงแรมเมื่อไหร่ก็ได้ จึงได้ลาออกและไปเรียนพลตำรวจที่โรงเรียนเขาน้อย เป็นเวลา 1 ปี

เริ่มเข้าเรียน 1 กุมพาพันธ์ 2530 หลายคนถามว่าทำไมมาเป็นตำรวจบอกได้เลยว่า ไม่รู้ว่าจะไปต่ออะไรดีจบศึกษาผู้ใหญ่แล้ว ไม่มีใครส่งเรียน เรียนตำรวจมีเงินเดือนให้ระหว่างเรียน จึงได้ตกลงเรียน ถ้าไปเรียนอย่างอื่นก็คงไม่มีเงิน ทั้งๆ ที่เตี่ยจะไม่ชอบตำรวจ เตี่ยบอกว่า คบกับตำรวจขาดทุน เวลามีรถตำรวจสายตรวจผ่านหน้าบ้าน เตี่ยก็จะบอกกับลูกๆ ว่าอย่าไปมองมัน เดี๋ยวมาขอเป็ดกิน เพราะโดนบ่อย เตี่ยเป็นคนจีนที่ชายเป็ดพะโล้ โดยเร่ขายไปเรื่อยๆ ใช้รถจักรยานยนต์ทุกไปขาย ก็จะเจอตำรวจท้องทีขอเป็ดกินฟรีประจำเตี่ยเลยไม่ค่อยชอบตำรวจ ทุกวันนี้ที่เราเป็นตำรวจที่ดีได้ ก็เพียงแค่ไม่ทำในสิ่งที่เตี่ยไม่ชอบเท่านั้น

จบ 1 กุมภาพันธ์ 2531 เงินเดือนๆ แรก 1,620 บาท ออกไปบรรจุที่ สภ.บ้านขอด อ.สัตหีบ จว.ชลบุรี พอทำงานได้สักระยะ ก็ย้ายมาทำงานที่กองกำกับการตำรวจชลบุรี เป็นเจ้าหน้าที่การเงิน และได้สมัครเรียน ปริญญาตรีนิติศาสตร์ มหาวิทยาลัยศรีปทุมวิทยาเขตชลบุรี วันที่ไปสมัครยังจำได้เลยมีเงินในบัญชีธนาคารประมาณ 7 พันกว่าบาท ลงทะเบียนเรียนไปจำนวน 6 พันกว่าบาท
เหลือเงินพันกว่าบาท คงสงสัยว่าแล้วนำเงินมาจากไหนเรียนจนปริญญาตรี ช่วงนั้นผมประหยัดมากครับ และหาขายของ มีทั้งดอกคำฝอยลดความอ้วน เครื่องสำอาง เสื้อผ้าวัยน่ารัก จนสามารถเรียนจบได้โดยไม่เดือนร้อนเรื่องเงินเลย

หลังจากนั้นก็ไปเจอแฟนโดยนิ่มเป็นพ่อสื่อให้ และได้แต่งงานกัน ขอข้ามไปเลยนะครับ เพราะเล่าแล้ว จนกระทั่งกรมตำรวจเปิดสอบเป็นนายตำรวจสัญญาบัตร สอบได้ร้อยตำรวจตรี ปี 2536 อบรมเสร็จก็ไปเป็นรองสารวัตรที่ สภ.อ.ขุนหาญ จว.ศรีสะเกษ ตอนกลับมาเที่ยวบ้านที่ก็จะบรรทุกเก้าอี้ฮ่องเต้จากศรีสะเกษ มาขายที่ชลบุรี และผ้าไหมจากบึงบูรณ์ มาขาย จนเพื่อนๆ บางคนถามว่าผมเดือดร้อนเรื่องเงินหรือถึงได้นำของมาขายแบบนี้ แต่ผมของจะบอกกับทุกคนว่าไม่เดือดร้อนครับ ต้องการพบปะกับเพื่อนๆ ถ้าพอใจถึงซื้อ แต่ถ้าเกรงใจอย่าซื้อเพราะแต่ละชิ้น สองสามพันขึ้น ขายดีครับ ไปอยู่ได้ประมาณ 2 ปี เศษ ก็ได้ย้ายกับมาดำรงตำแหน่งที่ ภาค 2 ระหว่างนั้นได้เรียนที่ ม.รามคำแหงคณะรัฐศาสตร์ ปริญญาโท จนจบ และได้ไปสอนหนังสือ ม.สวนดุสิต ศูนย์ชลบุรี และศูนย์พัทยา และม. บูรพา อ.เมือง จว.ชลบุรี จนกระทั่งปี 2544 ได้ย้ายมาดำรงดำแหน่งที่ สภ.บ้านบึง และได้ปฏิบัติหน้าที่จนถึงปัจจุบันครับ ทุกวันนี้ก็ยังคิดเสมอว่าจากลูกชาวไร่ชาวนาคนหนึ่ง ก้าวมาถึงจุดนี้ได้ก็ถือว่าเป็นกำไรชีวิตแล้วครับ

ลืมบอกไปครับ ช่วงที่ออกจากโรงเรียนชลชาย ตอนนั้น พี่ฝันไว้ 3 ข้อครับ
1 จะต้องทำงานรับราชการให้ไดั
2. จะต้องเรียนให้สูงที่สุดที่ในประเทศไทยมี
3 จะต้องเรียนด้วยเงินของตัวเองครับ

การดำรงชีวิตจะเน้นประหยัด ยกตัวอย่างให้ฟังนะครับ สมมุติว่าผมจะซื้อเสื้อหรือกางเกงสักตัว ผมก็จะไปตลาดนัดนะครับ เมื่อไปถึงผมก็จะดูราคา แล้วก็จะไม่ซื้อครับเพราะว่าราคาถูกน่าจะไม่ดี แต่ถ้าไปที่ห้างสรรพสินค้า ผมก็จะดูราคา แต่ก็จะไม่ซื้ออีก เพราะว่าราคาแพง ไม่รู้ว่าจะซื้อไปทำไมเปลืองเงินครับ

 

http://www.jupitersiam.com/index.php?lay=show&ac=article&Id=538848575&Ntype=2

มีรายละเอียดในเรื่องฤษี พอสมควร น่าติดตามอ่าน ลองศึกษาดูครับ

 

อ่านเรื่องราวที่ท่านสารวัตรวินัย ได้กรุณาสละเวลาเขียนมาให้ได้อ่าน แล้วรู้สึกมีกำลังใจในการทำงานขึ้นอีกเยอะ เป็นตัวอย่างให้เห็นว่า คนที่มีความเพียร อย่างไรก็ได้ดีในที่สุด ผมเองชีวิตในวัยเด็กไม่ได้สบายมากมาย แต่ก็ไม่ถึงกับลำบากอย่างท่านสารวัตร อ่านแล้วก็รู้สึกว่าตัวเองยังมีโอกาสดีกว่าอีกหลายๆ คน แต่ยังใช้โอกาสเหล่านั้นไม่เต็มที่

ขอขอบคุณท่านสารวัตรที่ได้กรุณาสละเวลาเขียนเรื่องราวดีๆ ในชีวิตของท่านให้อ่านแล้วรู้สึกมีกำลังใจในการทำงานและดำเนินชีวิต ขอบคุณพี่หนุ่มทิพย์ที่เสียสละเวลาเอามาเผยแพร่ให้เราได้อ่านกันครับ

ป.ล. คิดถึงคุณพ่อประดู่ หายไปนานเลย คิดถึงเรื่องราวดีๆ ที่ได้กรุณาเข้ามาเล่าให้พวกเราฟังอยู่เสมอๆ

 

ขอบคุณครับสำหรับความรู้เพิ่มเติม

 

รับทราบครับผม แต่ขอเวลาสะสมเงินนิดนึง