ทุกสิ่งอยู่ที่จิต รู้เห็นด้วยจิต ยึดติดด้วยจิต หลุดพ้นด้วยจิต

ต้องไล่ลึกไปอีก ด้วยสังโยชน์๑๐ สังกายทิฐิ....อวิชชา เพราะมีความสำคัญตน(มานะ) ยังอาศัย รูปราคะ อรูปราคะ เป็นปัจจัย หรือ ติดในอารมณ์ฌาน๘ หรือติดในอารมณ์รูปนาม ด้วยความเพลิน..

 

ราคะคืออะไร เกิดจากอะไร เพื่ออะไร.. สุดท้ายจิตก็หนีไม่พ้นอารมณ์ ถอนจิตได้ยาก(จิตติตสุขราคะ) จิตต้องวางสุขให้ได้เสียก่อน หากวางไม่ได้ (มานะ)ย่อมมีอยู่...อวิชามีอยู่

 

อันนี้เขียนตามความเข้าใจผม

หลักปฏิจฯ
ที่ไล่ไปไม่ทะลุขึ้นไปถึงอวิชชา
เพราะภาวนาหาจิตไม่เจอ
จึงเป็นเหตุไม่แทงตลอดในหลักปฏิจฯ

เช่นนักปริยัติพออ่านพระสูตรปฏิจฯ
พอละไล่ตามที่พระศาสดาตรัส
มันก็ได้แต่ นามรูป (ขันธ์ห้า)เพราะพวกนี้
มันเพยตัวพอจะเรียนรู้ตามเช่น
มีรูป(ร่างกาย)มีเวทนา มีสัญญา มีสังขาร(การปรุง)
มีวิญญาณ(รับรู้ทางทวารหก)

พอจะไล่ให้สูงขึ้นไปอีกเช่น
วิญญาณเป็นปัจจัยเกิดนามรูปก็จะงง
หรือสังขารเป็นปัจจัยเกิดวิญญาณก็จะงง
หรืออวิชชาเป็นปัจจัยเกิดสังขารก็จะงง

ก็จะเป็นจุดบอดของคนที่เอาแต่เรียน
แต่ถ้าภาวนาถึงขั้นหาจิตเจอค้นจิตเจอ

ก็จะไล่หลักปฏิจะได้สบาย
เพราะเข้าใจแล้วเรื่องจิตมันทำงานอย่างไร?..

 

อวิชชา ฝั่งรากไว้ลึกมาก เปรียบสังโยชน์เป็นราก ถอนทีละราก.... ดูจะเนินช้าไป ต้องหารากแก้วให้เจอ มีรูปนามเป็นอารมณ์แห่งราคะ... อะไรคือรากแก้วแห่งอวิชชา(ตัดไม้อย่าให้มียาง) ยาง คือ ราคะ

 

#นี่ครับ พออธิบายปฎิจฯ ให้เข้าใจได้ง่าย

 

เรื่องจิต เป็นเรื่องของ พระอนาคามี ขึ้นไปจึงจะตอบได้
ถ้าต่ำกว่าชั้นนั้นมาตอบ ธรรมะก็จะเฝือ ตามมานะตน
คนที่มีมานะมาก ก็จะเถียงมากหน่อย
คนที่มีมานะน้อยกว่า ก็จะเถียงน้อยหน่อย
แต่สุดท้ายก็เถียงกันทั้งคู่ ทั้งๆที่เป็นเรื่องเดียวกัน
แต่จะพูดคนละประเด็น คนละทางสองทาง
แต่ถ้าจะให้ถูกทั้งคู่ ก็แค่ดูว่า จิตของใครดีเลวกว่ากัน
หลังจากนั้น ก็ดูจิตของตัวเองซิว่า จิตเราดีเลวแค่ไหน
มองที่จิตตัวเองไว้ตลอดเวลาได้ แค่นี้ก็เป็น พระอรหันต์ ได้ทันที

 

ทุกสิ่งในธรรมชาติ พยายามหาทางรอด(ปลอดภัย) จึงฝากหน้าที่สำคัญนี้ไว้ที่จิต จิตฝ่ายกลาง จิตฝ่ายอกุศล จิตฝ่ายกุศล (เจตสิก) ล้วนเกิดขึ้นที่จิตเดียวกันทั้งสิ้น จิตฝ่ายกุศลจึงสำคัญที่สุด เพื่อทำหน้าที่หาทางรอดนี้ (ทำจิตให้เป็นจิต) จิตกรุณา...จิตปัญญา(เห็นตามความเป็นจริง)

 

ยินดีในธรรม มานะ หรือ ความสำคัญตน (ด้อยกว่า เสมอกัน ดีกว่า) อริยะบุคคลตั้งแต่ อนาคามีลงมา(ละกามราคะ) ย่อมต่างจาก ปุถุชนที่หนาไปด้วยกิเลส(ไม่รู้ทุกข์) เพราะรู้ทุกข์แล้ว ว่าเกิดจากความยึดมั่นขันธ์ห้าเป็นตัวตน(ตัวทุกข์) จึงหาทางละมานะให้ได้ โดยการพึ่งตน ทำกิจตนให้เสร็จ

 

ปฏิจจสมุปบาท ทางเข้าทางออก(ประตู) นรก สวรรค์ นิพพาน อยู่ที่อายตนะทั้ง๖(ภายใน) มีใจเป็นใหญ่ แต่นิพพานเอาตัวตนออกไปไม่ได้(เพราะทางเล็กมาก)ต้องละวางตนให้ได้ ใจตัองการสุข แต่สุขในโลกนั้นยังเจือไปด้วยทุกข์(สุขราคะ) มีกิเลส ตัณหาพาไปให้ทุกข์ กุศล(สุข) อกุศล(ทุกข์) ทำดีแล้วทำไมยังทุกข์ เพราะสุขและทุกข์ อยู่ติดกัน

 

สุขกามราคะ(ไม่ได้ฌาน) สุขรูปราคะ(รูปฌาน) สุขอรูปราคะ(อรูปฌาน) คือสุขทั้ง๓โลก(ที่ใจสั่งมา) ที่ยังเจือไปด้วยทุกข์ หากตัด(ราคะ)ออกได้ล่ะ อยู่ในโลกหรือในทุกข์แต่ไม่ทุกข์ เหมือนอยู่ในกองไฟแต่ไม่ร้อน ทุกสิ่งมีทั้งคุณและโทษ(หาทางออกจากทั้งสองให้ได้) เหมือนตัดคุณและโทษออกไปได้ เหมือนกินอาหารที่มีพิษได้(เอาพิษออกไปได้) เหมือนสุขกาม สุขรูป สุขอรูป ที่ตัดราคะออกไปได้แล้ว จะเป็นฆารวาส หรือ บรรพชิต ได้สุข(ไร้ราคะ)เหมือนกัน บรรลุธรรมได้เหมือนกัน(ไม่ติดใจ ปล่อยวางใจ)

 

วิญญาณเป็นปัจจัยที่เข้าไปสัมปยุตตธรรม
กับอายตนะใน+นอก แล้วก็เกิดพร้อมและดับพร้อมไปกับ ผัสสะ

ผัสสะกาย ผัสสะใจ จะวิญญาณกายหรือใจก็ดับลงที่ผัสสะ

วิญญาณ >> ใจ/นาม กาย/รูป

 

ถ้าเป็นเช่นนั้น วิญญาณเกิดขึ้นสองครั้ง ครั้งแรกเป็นปัจจัยให้เกิดนามรูป ครั้งที่สอง วิญญาณอาศัยเกิดในนามรูป (พิจจารณาจากปฏิจจสมุปบาท) ตา กระทบ รูป เกิดจักษุวิญญาณ(ครั้งที่๒) ต้องมี๓สิ่งนี้ จึงเกิดผัสสะขึ้นมา ผัสสะดับ แต่วิญญาณตัวแรกยังไม่ดับ ยังอาศัยนามรูปเป็นอารมณ์ได้อยู่ อารมณ์ยังมีอยู่ วิญญาณย่อมมีอยู่

 

ยินดีในธรรม จิตเดียว ไม่มีสอง สิ้นสุดที่ จิตปัญญินทรีย์ (เราอธิบายไปก่อนหน้านี้แล้ว)

 

ทุกสิ่งเกิดแล้วดับไป ตามเหตุปัจจัย วิญญาณขันธ์ดับเพราะนามรูปดับ นามรูปดับเพราะวิญญาณดับ (วิญญาณเหมือนกัน ต่างกันที่เป็นหนึ่งเดียว) เหมือนต้นพืชเดียวกัน แต่อาศัยหัว ข้อต่อ ลำต้น ยอด เมล็ด ให้สืบต่อไปได้

 

จิตกะเจตสิกตัวเดียวกันหรือคนละตัวกันครับ

 

ของมันอยู่แบบนั้นจะให้พูดเอาใจใครเหรองง

 

OR(หรือ) ฆราวาส คงไปได้สุดเพียงนี้กระมั้ง เฝ้าดูแต่สัญญา แล้วฝึกสติ เห็นจิตในจิตไปเพื่ออะไร สุดท้ายยังติดอยู่ในสัญญา(กายใจ) (ฝึกทางจิต(สมถะ) หากกลัวตายคงจบกัน)

 

นี้แหละปัญหา เจตสิกทุกดวง อาศัยอยู่ที่จิตเดียวกัน(จิตเดิม) เพราะจิตเดิม(ไม่วิมุตติ) จึงต้องเรียนรู้อารมณ์ในโลกอยู่เรื่อยไป จนกว่าเห็นโทษ เบื่อหน่าย จางคลาย(วิราคะ)...

 

เมื่อทุกสิ่งไปพร้อมกันและ(AND)กันได้ แล้วยังเลือกหรือ(OR) ไปเพื่ออะไรกัน...

 

ความพอดีเป็นของเห็นได้เฉพาะตน(พึ่งตัวเอง)
ผู้มีสิทธิ์ชี้ได้มีแต่ตถาคต
อันนี้ความเข้าใจส่วนตัว