ถึงเวลาที่สยบข่าวภัยพิบัติ  ทางสายเอก

พระคุณเจ้าให้พรสอนดวงจิต
ศานุศิษย์กราบลงไม่สงสัย
น้อมรับพรพนมกรด้วยตั้งใจ
พรที่ให้ได้สมพรดั่งกลอนพา

 

เครดิต ข้อมูลจาก ธรรมะไทย
กลอนธรรมะอ่านง่าย ๆ เรื่อง พระเจ้า ๕๐๐ ชาติ

สมัยหนึ่งพระพุทธเจ้าเคยเกิดเป็น พญาวานร อยู่ในป่าใหญ่ ได้พบกับพราหมณ์ที่มาเกิดเป็นพระเทวทัต ได้จองเวรต่อพระพุทธองค์มาหลายชาติก็ไม่ยอมเลิกรา ชาตินี้ก็เช่นกัน และให้แง่คิดว่าไม่ควรทำร้ายผู้มีคุณ เสมือนว่าทำร้ายมิตรให้เป็น ศัตรู นั่นแล

• เมื่อครั้ง พระเทวทัต ผู้ใจร้าย
จ้องทำลาย พระพุทธเจ้า เข้าหลายหน
ทั้งปล่อยช้าง ทั้งกลิ้งหิน ทั้งจ้างคน
ให้ดั้นด้น เอาธนู มาขู่ยิง
• เหล่าผู้คน ทุกหมู่เหล่า เฝ้าก่นด่า
เทวทัตบ้า ชั่วอย่างนี้ ไม่มีสอง
ช่างชั่วช้า ช่างเลวมาก ไม่อยากมอง
คนทั้งผอง มุ่งไปเข้า เฝ้าศาสดา
• พระพุทธองค์ ทรงดำรัส ตรัสไว้ว่า
หลายครั้งครา หลายภพชาติ ที่บาดหมาง
พระเทวทัต มุ่งอาฆาต ไม่อาจวาง
ทำทุกทาง เพื่อจะผลาญ ระรานองค์
• สมัยหนึ่ง สมัยพระเจ้า พรหมทัต
ครองสมบัติ เมืองชื่อว่า พาราณาสี
พราหมณ์คนหนึ่ง ไถนาอยู่ คู่โคดี
เหนื่อยเต็มที ปลดคันไถ ให้โคนอน
• โคก็ลุก ไปกินหญ้า ชายป่าใหญ่
กินใบไม้ อย่างเพลิดเพลิน เกินเขตเขา
พราหมณ์เอนหลัง นอนเสีย เพลียไม่เบา
โคหลงเข้า ป่าไป ไม่รู้ตัว
• ตื่นขึ้นมา มองหาโค โอ้ใจหาย
อยากจะตาย โคฉันหาย ไปไหนหนอ
รีบเดินหา เข้าป่าใหญ่ ไม่รีรอ
โคลูกพ่อ อย่ามาทิ้ง วิ่งไปไกล
• พราหมณ์เดินหา อยู่นาน ไม่พานพบ
จุดไฟคบ ส่องหา ว่าอยู่ไหน
ยิ่งเดินหา ยิ่งหลงป่า มาแสนไกล
พลาดตกไป ในหลุมกว้าง กลางพงพี
• ต้องอดข้าว อดน้ำ ตามยถา
เป็นเวลา 10วัน พลันหัวหมุน
ไร้เรี่ยวแรง ไร้ของกิน มาเจือจุน
ใกล้หมดบุญ เป็นผีเน่า เฝ้าพนา
• เวลานั้น มีพญา วานรใหญ่
ปีนป่ายไป ทั่วป่า พนาสณฑ์
มาพบหลุม มองลงไป ก็เห็นคน
จึงดั้นด้น หาเถาวัลย์ มาพันกาย
• ลิงช่วยดึง ให้พราหมณ์ ขึ้นจากหลุม
ลิงนั้นทุ่ม ทั้งแรงกาย ไม่หายหนี
พยายามดึง แรงทั้งหมด ที่ลิงมี
เจ้าพราหมณ์นี้ จึงรอดตาย ไม่วายชนม์
• ลิงก็หมด เรี่ยวแรง แข้งขาอ่อน
ล้มตัวนอน พักผ่อน นอนแผ่หลา
เจ้าพราหมณ์ชั่ว ยกหินก้อน ย้อน ย่องมา
ยกเงื้อง่า จะทุ่มหัว และตัวลิง
• ลิงตกใจ เหตุใดเล่า เจ้าพราหมณ์ชั่ว
เจ้ารอดตัว ก็เพราะเรา เข้าใจไหม
เจ้าสิ้นคิด ทำร้ายมิตร ผิดเกินไป
เจ้าทำให้ เราหมดใจ ไม่เชื่อคน
• แต่ด้วยความ เมตตา ของวานร
พาพราหมณ์ย้อน ไปส่ง ลงภูเขา
ถึงเขตมนุษย์ ก็หยุดเลย เอ่ยเบาเบา
แต่นี้เล่า เราอย่าเจอ กันอีกเลย
• พราหมณ์เดินกลับ มาถึงบ้าน ล้มคลานเข่า
กายเริ่มเน่า พุพอง หนองเยิ้มไหล
เพราะเนรคุณ ต่อมิตร คิดจัญไร
ส่งผลให้ เป็นต้นเหตุ เปรตก่อนตาย
• มีน้ำเหลือง น้ำหนองแปลก แตกจากฝี
ขยับตัวที ก็ปวดแลบ แสบนักหนา
กายซูบซีด ผอมแห้ง แรงโรยรา
มือเท้าชา พาหงิกงอ รอความตาย
• อยากจะตาย ก็ไม่ได้ กรรมรักษา
กรรมนำพา ให้ทรมาน อยู่นานหนอ
กินก็ยาก แสนลำบาก ติดลำคอ
เจ็ดปีหนอ ที่ต้องทน ให้พ้นกรรม
• ครบเจ็ดปี ปฐพี นี้จึงแยก
แผ่นดินแตก สูบเจ้าพราหมณ์ ที่ทรามชั่ว
ตกลงสู่ อเวจี ที่น่ากลัว
เพราะความชั่ว ที่ตัวทำ ระยำจริง
• อันเหล่าชน คนใจร้าย ทำลายมิตร
มีความคิด มุ่งโลภ ละโมบหลาย
มักย่ำยี ผู้มีคุณ ให้วุ่นวาย
ใจชั่วร้าย ได้ชื่อว่า เนรคุณ
• อันพราหมณ์นี้ ก็คือ พระเทวทัต
ที่หลงพลัด ตกหลุมกว้าง กลางหุบเขา
ส่วน วานร คือชาติหนึ่ง ของตัวเรา
พระพุทธเจ้า ผู้หลุดพ้น กลบ่วงมาร

ผลของกรรมนั้นอาจมาในรูปของความทุกข์ทรมานจากความเจ็บบ้าง ความตายบ้างการพลัดพรากบ้างแตกต่างกันไป จะเร็วหรือช้าไม่แน่นอนอาจปัจจุบันทันตาเห็น หรือชาติหน้าค่อยส่งผลก็ได้ ใครจะรู้ทางที่ดีอย่ากระทำกรรมเลวเสียดีกว่า เอวัง

 

มันมากับความมืด....4444