ดูจิต ดวงจิตจริงมันดวงเดียว

จิตตะ คือ การจด จ่อ
คือถ้าไม่มีเจตนา เป็นอาหาร มีวิญญาณ มีผัสสะ มีวิญญาณเป็นอาหาร
อาการจิตตะ ก็ตั้งอยู่ไม่ได้

ผมนึกถึงภาพร่ม ที่เอาไว้กางกันฝนกันแดดขึ้นมา
ปรกติจิตตะจะมีลักษณะคล้ายคนกางร่ม
มือข้งนึงก็จะถือด้ามจับร่ม มืออีกข้างหนึ่งก็จะรูดไอ้ตัวสลัก ดันให้ร่มกางออก
ปรกติที่ฝึกพลังจักรวาลกัน
ก็จะพยายามให้ช่วงการดึงให้กางร่ม ยาวที่สุดนานที่สุด

แต่จิตตะจะมีข้างในข้างนอก คือให้มองว่าอะไรที่อยู่ภายใต้การกำบังของร่ม คือข้างใน
อะไรที่ร่มไม่ได้ไปกางไปบังไปมุงให้คือข้างนอก

อาการที่พยายามกางร่ม ให้ช่วงการดึงยาวที่สุดเพื่อให้เกิด แสงสว่าง เพื่อให้เกิดพลัง
โอกาศที่จะเกิดอาการที่
ส่วนที่เราคนกางจะอยู่นอกการกำบังของร่ม อันเกิดจากร่มมันปลิ้นหนะ
เหมือนเรากางร่มเดินฝ่าฝนตก พายุแรงๆๆๆ แล้วพายุพัดร่มจนมันปลิ้น
เอาข้างในออกนอก

อาการที่เราสลับจากอยู่ด้านนของร่ม ไปอยู่นอก หรืออยู่นอกมาข้างในเรียกว่าร้อยรัด

จะร้อยรัด ก็ด้วย อวิชชา ฟุ้ง มานะ รูปราคะ อรูปราคะ ปฏิฆะ กามฉันทะ
ประมาทศีลและพรต ลังเล และยึดมั่นว่านี้เป็นไกอาของใครซักคน

 

เอาเป็นว่า อ่านคอมเม๊นต์ ของคุง สองโพส

ขอผ่านเลยครับ ตามสบาย

 

ทั้งหมด มันต่างกัน ตรง....รู้ตัวว่าคิด กับไม่รู้ว่าคิด นั่นแหล่ะ....แต่ขั้นสูงกว่านี้..ก็ยังมีอยู่...ถ้ายังไม่เข้าใจ ผมก็ไม่พูดถึงหรอก

 

<iframe width="560" height="315" src="https://www.youtube.com/embed/vtyoR3woYm4" frameborder="0" allowfullscreen></iframe>
ฉันทะ วิริยะ
จิต จิตตะ นี่แหละ
และวิมังสาจะทำให้เกิด อิทธิวิธีขึ้น
สามารถ รู้วาระจิตตะ ของตนเองบ้าง คนอื่นบ้าง

ต้องบอกว่าเกิดจากการร้อยรัด ขึ้น
ข้างนอกและข้างในร่ม ก็คืออายตนะทั้ง 12

อาการร้อยรัดเพราะอิทธิบาททั้งสี่
ทำให้เราเอาภาพมะโน ของเราไปปรากฏที่ตาของคนอื่นได้
เอามะโนของไปไปปรากฏที่โพฐฐัพพะ ของคนอื่ฯ
เอาเสียงที่คนอื่นได้ยิน เข้ามาในมะโนของเรา
และย้ายไปออก เสียง ของเราอีกที

 

ก็บางที่ก็รู้สึงไปเองสำหรับผมว่าต้องพูดถึง
สำหรับก็อุปปาทานไปผเองว่าผมต้องพูด หรือต้องไม่พูดถึง

คือจิตตะหนะมันดันมีอยู่ใน แบบฝึกการทำกรรมฐาน

มันก็เลยต้องออกความเห็นนิดหน่อย

เอางี้จิตตะเนียะ เอาจะยึดเอาไว้ที่เราเป็นเราเองก็ไม่ได้ คืออุปปาทาน
และจะไปให้คนอื่นเป็ฯเจ้าของจิตตะ มีหน้าที่ดูและพรับผิด รับชอบก็ไม่ได้ ก็คืออุปปาทาน

ก็เลยชวนให้ผมอุปปาทาน ไปเลยว่าจิตตะก็น่้าจะไปกองอยู่ที่ใดที่หนึ่ง
ในที่ๆคนที่หลุด และพ้นแล้วจะไม่ยึดเอาไว้ หรือให้ใครยึดไว้ได้

 

การหมดไปของคิด เพราะอวิชชา ที่เป็ฯปัจจัยให้ เกิดคิด
มันมีได้ แม้แต่ในคนที่หมดสติ

การไม่ทราบว่าคิดไม่คิด
เพราะวิญญาณ คือตังที่จะกำหนดรู้ มันหมดปัจจัยไปแล้ว

คือจะเกิดคิดอยู่ แต่ไม่รู้ได้

ถ้าคิดคือธรมารมณื
เราพยายามจะจดจ่อกะคิด บางที่จดจ่อได้ประมาณหนึ่ง
มันก็เหมือนดึง คันร่มกางนานไป
ไอ้ตัววิญญาณตัวรู้
มันปลิ้นไปไว้ข้างนอกไปอายตนะนอกอยู่พักหนึ่ง

จะเกิดสิ่งที่เรียกว่าคิด แต่ไม่รู้
เพราะวิญญาณจะเกิดกจากคิดประมาณสองคิด

คิดหนึ่งจะเหมือนปลายร่ม อีกคิดหนึ่งจะเหมือนด้ามจับร่ม
เรากางร่มเราอยู่ใต้ อยู่ฝั่งใดฝั่งหนึ่งของร่ม
บางที่ตัวรู้มันชี้ไม่ถูกว่าอันไหนคิดไม่คิด
เพราะฟังก์ชั่นของวิยญาณขันธื มันจะชี้ถูกชี้ผิด
ตามความคิด


เอางี้ด้ามร่ม กะปลายร่ม จะคือคิดสองคิด

การที่วิญญาณชี้ไปที่ปลายร่ม จะเกิดความผิด และความถูกขึ้น

ถ้าคิดมันเหลือแค่คิดเดียว
วิญญาณจะไม่สามารถตั้งอยู่ได้ ณ ขณะนั้นๆๆ

 

ภาพที่เราพยายามกางร่ม
ให้ร่มมีสภาพสมบูรณ์ เสมอด้วยบุราณะ
พร้อมใช้ ในสภาพร่ม
คืออุคะหะนิมิต

สภาพที่ร่ม โดนลมพัด คิดที่จะต้องประกอบตัวเป็นรู้

มันหมดสภาพไปหนึ่งคิด จะคิดผิดหรือคิดถูกก็ตาม เพราะร้อยร้ดด้วยอวิชชา
อวิชชาทำให้เราไม่รู้
ว่าเราคิดหรือไม่คิด

เมือคิดหนึ่งคิดใดที่จะประกอบเป็นรู้ หมดสภาพไป

รู้จะเกิดการชี้ไปในทิศทางที่กำหนดไม่ได้
หรือชี้ไปในทิส?างที่กำหนดไว้ได้ สำเร็จ

แต่ไม่รู้ เหลือเชื่อไม่รู้ว่าชี้จากไหนมา

 

อธิบายง่ายๆว่า.... จิตตะที่คุณกล่าว ถ้าแปลให้กว้าง คือ มโน คือใจ...ถ้าเอามาเกิดประกอบ รูปนาม เป็นนาม...ถ้าไม่เอามาประกอบในรูปนาม ก็เป็นธรรมชาตธรรมธาตุ นั่นแหล่ะ มันคือของกลาง มันไม่มีใครเป็นเจ้าของ ยกเว้น มาเกิดมีรูปนามแล้ว อุปทานว่า เป็นของของตน มีตนเป็นเจ้าของ...อิอิ

 

เพราะเกิดการสับสน คือร้อยร้ดหละว่าอะไรคือ
จิต

และถ้าสงสัยอีกว่าอะไรคือข้างในข้างนอก ที่ว่าไม่ส่งจิตออกนอก
นึกถึงร่ม
ด้านไหนกันแน่ที่เรียกว่าข้างใน
ในฐานะร่ม

เพราะมีโอกาสที่เราจะกางร่ม จนร่มปลิ้นเอาด้านในไปอยู่ข้างนอก
และอายตนะข้างในของคนอื่น
ก็ปลิวตามลม มาประทบอายตนะนอกของเรา
แล้วเราก็ปลิ้นเอาร่มของเรามาไว้ใน
เหมือนลมหายใจ ที่ถ้าไม่ยึดเอาไว้ หายใจอย่งไรก็ไม่ถือว่าหายใจเข้า
และหายใจอย่างไรก็ไม่ถือว่าหายใจออก

 

เขียน ๒๑.๒๙

เกือบไม่เข้ามาอ่านกระทู้นี้แล้วนะเนี่ย หึหึหึ
ถ้าไม่เห็นชื่อท่านบุญยงนะ คงไม่ได้อ่านแน่เลย ขอบคุณ

อาการดีขึ้นอีกแล้วนี่หน่า เนอะ พอจะได้ใจความบ้างแล้ว
แต่หลายบรรทัดเข้า ชักออกทะเล ๕๕๕

งั้นท่านต้องเขียนทีละน้อยๆ ดีกว่านะ ขอบอก
ไม่กี่บรรทัด ยังพอคุมจิตได้อยู่มือ นิ

ส่วนของท่านอื่นๆ นั้นดูท่าว่าจะฉลาดเกินกว่าที่เราจะเข้าถึงได้อ่ะ
หลังจากอ่านมาหลายวัน หลายท่าน แล้วโคตรเบื่อเลยว่ะ ขอบอก หึหึหึ

ก็ไม่ทุกท่าน หรือทุกกระทู้หรอกนะ ควานๆ ดู ก็ยังพอเจอเนื้อบ้างอ่ะ ๕๕๕
ที่พอได้ประโยชน์ก็มี แต่สำหรับเราแล้ว มันไม่คุ้มกับการอ่านเลย ขอบอก ฮ่ะฮ่ะฮ่ะ


นายกองกัซ / มัจจุราชสะบัดผม
.

 

ก็ใครล่ะ ที่ถามว่า ที่อยากรู้ว่า..ชี้มาจากไหน......อยากรู้ อวิชชา เป็นเหตุ

 

คุณเป้ฯภาพร่ม ที่มันปลิ้นไปปลิ้นมาตามแรงลม
ก็ตั้งใจ จอจ่อไง
อหารคือวิญญาณ เจตนา คำข้าง วิญาณไง
ว่าจะให้เป้ฯกสินลม

แต่...
เมื่อฝึกไปฝึกมา
สภาพของกสินลมก็ทรงตัวไม่ได้ เพราะอิทธิบาทสี่ มันน้อยไป

สภาพของกสินก็หมดสภาพไปไม่มีอานุภาพไง

และจะว่าเราเพิงภาพกสินก็ไม่ได้ ภาพกสินก็ยังอยู่
แต่มันไปปิด ไปทับ คิดเอาไว้หนึ่งคิด
เราให้ตัวรู้ชี้ไม่ได้ วิญญาณขันธ์ตั้งไม่ได้

 

พูดอันนี้ ค่อยชัดขึ้นมาหน่อย

สังเกตไหมว่า ความใส่ใจในธรรม ไม่มี

มีแต่ ความสนใจว่า เขาจะอ่านกันทั้งบาง

คุณ พยายามกอบ ความสนใจของคนทั้งบาง มากกว่า มรรคผลนิพพาน

อะไรแบบนี้ เราจะปล่อยครับ ปล่อยไปตามสบายเลย

 

ตอนนี้ผมถือพระโพธิญาณอยู่

อันนี้คือคำถามที่ว่า
เธอมาจากไหน เธอจะไปไหนเธอรู้เหรอ เธอไม่รู้เหรอ
ที่องค์สมเด็จพระสัมาสัมพุทธเจ้าตรัสถาม
ลูกสาวช่างทอหูก

 

คำว่ารู้ว่าคิด กับไม่รู้ว่าคิด....อันนี้ มันยังไม่ไช่ที่สุด

ที่สุดของมันคือ จะคิดหรือไม่คิด.... ก็ไม่มีวิญญาณ..สิ เพราะ ไม่มีอวิชชาแล้ว

 

อันนี้ ไม่ไช่เรา

เรารู้หมดแล้ว ก็เท่ากับไม่รู้ ที่ตอบว่าไม่รู้ เพราะไม่มีอยาก ไปรู้...

โพธิญาณ ถ้ามี ก็คือญาณเพื่อ...ชำระอวิชชา..ดังนั้นอยากตรัสรู้ ก็ต้องชำระอวิชชา ให้ได้.....

 

อุคะหะนิมิตคือสภาพร่มพร้อมใช้

ปฏิภาคนิมิต
ลองคิดถึงคำถามของคุณ sianns เค้าถามได้ดีมากกกกกกกก

เพราะคิดจะโดนปิดไว้หนึ่งคิด

เค้าถามว่า
ก็ใครหละที่ถาม?
ชี้มาจากไหน?

 

ภิกษุ ท.! ผู้เข้าไปหา เป็นผู้ไม่หลุดพ้น ผู้ไม่เข้าไปหา เป็นผู้หลุดพ้น.

ภิกษุ ท.! วิญ ญ าณ ซึ่ง เข้าถือเอารูป ตั้งอยู่ ก็ตั้งอยู่ได้, เป็นวิญญาณที่มีรูปเป็นอารมณ์ มีรูปเป็นที่ตั้งอาศัย มีนันทิเป็นที่เข้าไปส้องเสพ ก็ถือความเจริญ งอกงาม ไพบูลย์ ได้;

ภิกษุ ท.! วิญญาณ ซึ่ง เข้าถือเอาเวทนาตั้งอยู่ ก็ตั้งอยู่ได้. เป็นวิญญาณที่มีเวทนาเป็นอารมณ์ มีเวทนาเป็นที่ตั้งอาศัยมีนันทิเป็นที่เข้าไปส้องเสพ ก็ถึงความเจริญ งอกงาม ไพบูลย์ ได้;

ภิกษุ ท.!วิญญาณ ซึ่ง เข้าถือเอาสัญญา ตั้งอยู่ ก็ตั้งอยู่ได้, เป็นวิญญาณที่มีสัญญาเป็นอารมณ์ มีสัญญาเป็นที่ตั้งอาศัย มีนันทิเป็นที่เข้าไปส้องเสพ ก็ถึงความเจริญงอกงาม ไพบูลย์ ได้ ;

ภิกษุ ท.! วิญญาณ ซึ่งเข้าถือเอาสังขาร ตั้งอยู่ ก็ตั้งอยู่ได้, เป็นวิญญาณที่มีสังขารเป็นอารมณ์ มีสังขารเป็นที่ตั้งอาศัย มีนันทิเป็นที่เข้าไปส้องเสพ ก็ถึงความเจริญ งอกงาม ไพบูลย์ ได้.

ภิกษุ ท.! ผู้ใดจะพึงกล่าวอย่างนี้ว่า "เราจักบัญญัติ ซึ่งการมาการไป การจุติ การอุบัติ ความเจริญ ความงอกงาม และความไพบูลย์ ของวิญญาณ โดยเว้นจากรูป เว้นจากเวทนา เว้นจากสัญญา และเว้นสังขาร"ดังนี้นั้น, นี่ ไม่ใช่ฐานะที่จักมีได้เลย.

ภิกษุ ท.! ถ้าราคะในรูปธาตุ ในเวทนาธาตุ ในสัญ ญาธาตุ ในสังขารธาตุ ในวิญ ญ าณ ธาตุ เป็นสิ่งที่ภิกษุละได้แล้ว; เพราะละราคะได้อารมณ์สำหรับวิญญาณก็ขาดลง ที่ตั้งของวิญญาณก็ไม่มี. วิญญาณอันไม่มีที่ตั้งนั้นก็ไม่งอกงาม หลุดพ้นไปเพราะไม่ถูกปรุงแต่ง ; เพราะหลุดพ้นไปก็ตั้งมั่นเพราะตั้งมั่นก็ยินดีในตนเอง; เพราะยินดีในตนเองก็ไม่หวั่นไหว; เมื่อไม่หวั่นไหวก็ปรินิพพานเฉพาะตน; ย่อมรู้ชัดว่า "ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำได้ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มีอีก"
ดังนี้.- ขนฺธ. สํ. ๑๗/๖๖/๑๐๕...................................

 

ผมไปไม่ถึงขั้นนั้นหรอก
เอาไว้ถึงแล้วจะมาแถลงข่าวให้ทราบ

 

แหมคุณ ผมมีอาการทางจิตประสาทรุนแรงมาก
การที่ยังพอคุมสติตัวเองทำหน้าที่การงานได้บ้างนิดๆหน่อยๆ
ผมก็ดีใจประมาณหนึ่งหละ
ขอบคุณที่เป็นห่วง


ต่ออีกนิดกรณีที่จะมาเอาผิดเอาถูก
คำพูดของครูบาอาจารย์
ผมบอกเลยว่าสอนถูกหนะเอกสิทธิเฉพาะพระพุทธเจ้าเท่านั้น

การที่ท่านสอนผิด
แปลว่า ผิดนั้นๆได้เข้าไปปิดหนึ่งคิด คิดใดคิดหนึ่งเข้า
ทำให้ตัวรู้ ณ ขณะนั้นๆ ประกอบตัวขึ้นมาเป็นวิญญาณขันธืไม่ได้

เช่นจิตตะ นั้นๆๆๆๆ โดนสอนผิด ทำให้ประกอบตัวเป็นวิญญาณขันธ์ไม่ได้

เราอาศัยจังหวะนี้
ถามตัวเราเองได้
ว่าใครหละคือคนกำหนดว่าผิดหรือถูก
และตัวรู้หนะจะมาจากไหน
ตัวรู้จะไปไหน เราไม่รู้เหรอ เรารู้เหรอ
ฉวยโอกาศแว๊บเดียว
ก่อนที่ร่มมันจะกลับคืนสภาพ มาเป็ฯร่มอีกครั้งได้