ชีวิตอิสระ เป็นอย่างไรจ๊ะ

มีอะไรให้ช่วยเปล่าจ๊ะ

 

ถ้าเรากำลังคุยกันในกระทู้การเมือง ข้าพเจ้าก็จะกล่าวอย่างเช่นท่านกล่าว เพราะทุกสิ่งทุกอย่างหากใช้สติปัญญาแล้วไซร้ ไม่มีอะไรที่แก้ไขไม่ได้...
แต่ในหัวข้อนี้ เป็นกระทู้ธรรมะ ข้าพเจ้าจึงกล่าวเช่นนี้...
เพราะหากข้าพเจ้ากล่าวอย่างเช่นที่ท่านกล่าว ก็ทำให้ผู้อ่านมีความคุกรุ่นทางใจ เกิดการวิพากษ์อันนำไปสู่หนทางแห่งการวิจารณ์ เป็นการมองออกไปนอกตัว...แทนที่จะมองเข้ามาในตัว... นับว่าเป็นการเสียประโยชน์ทางธรรมเป็นอย่างยิ่ง

 

ข้าพเจ้ามองว่าธรรมะเกี่ยวโยงกับทุกสิ่ง
ที่พูดไปไม่ใช่การเมืองเลย
แค่บอกว่าการที่เรามีปัญญามากขึ้นเราสามารถนำมากำหนดสภาพแวดล้อมรอบตัวได้อย่างไร
การงดพูดถึงแง่มุมที่ควรจะพูดก็ทำให้ผู้อ่านเข้าใจผิดและเีสียประโยชน์ได้เหมือนกัน
คนไทยส่วนใหญ่จึงชอบพูดถึงธรรมะแต่ในตำรา
แต่พอเอามาแก้ปัญหาจริงกลับมาใช้แก้ปัญหาไม่ได้

 

ไช่เลยนะจ๊ะธรรมะกับทางโลกต้องไปด้วยกันนะจ๊ะก็คือมรรคแปดคือทางสายกลางในการดำเนินชีวิตทางโลกด้วยธรรมนะจ๊ะ

 

เมตตาธรรมค้ำจุนโลกไงจ๊ะหิริโอตัปปะ ขันติธรรม นะจ๊ะ

 

ไหนๆ จขกท ไม่ขัดข้องที่จะให้พูดถึงประเด็นการเมือง ข้าพเจ้าก็จะขอแสดงความเห็นดังนี้
ข้าพเจ้าเห็นด้วยกับสิ่งที่ท่านกล่าว ว่าแท้จริงธรรมะกับการเมืองจะต้องเดินไปด้วยกัน เพราะไม่อาจแยกขาดออกจากกันได้ ยุคใดสมัยใดผู้นำมีคุณธรรม ก็อุปภัมถ์ศาสนาให้รุ่งเรือง ยุคใดผู้นำขาดคุณธรรม บ้านเมืองลุกเป็นไฟ ศาสนาก็ไม่อาจตั้งอยู่อย่างมั่นคง...โลกและธรรมจึงต้องอิงอาศัยกัน

เช่นที่ ท่านพระพุทธทาสท่านได้เสนอแนวคิดเกี่ยวกับการปกครองในเรื่องของ "ธรรมิกสังคมนิยม" คือสังคมที่มีผู้นำคุุณธรรม ไม่เห็นแก่ตัว เมื่อผู้นำมีคุณธรรม กิเลสน้อย ก็ย่อมประกอบด้วยปัญญา ก็ย่อมมองประโยชน์ของชาติบ้านเมืองในภาพรวมมากกว่าที่จะมองประโยชน์ส่วนตน หรือพวกพ้องเป็นหลัก.... ซึ่งเป็นการเอา ประโยชน์ใน "สังคม" เป็นตัวตั้ง ไม่ใช่ประโยชน์ในเชิงปัจเจก ดังเช่นระบบ "ประชาธิปไตย" ในปัจจุบัน เพราะ "ประชาธิปไตย" เน้นแต่สิทธิส่วนบุคคล ซึ่งเป็นเรื่องของปัจเจกโดยแท้...
....ทุกวันนี้ เราทุกคนจึงสนใจแค่เรื่องสิทธิ มากกว่า หน้าที่ ทั้งๆ ที่มันควรจะมาคู่กัน บ้านเมืองเราจึงเป็นเช่นนี้


....แต่ตอนนี้ มันเกินกำลังที่เราทั้งหลายจะแก้ไขได้ เพราะอย่างไร เราก็ต้องรับให้ได้กับระบบเสียงส่วนใหญ่ ที่ประกอบไปด้วยบุคคลหลายประเภท และมีสติปัญญาแตกต่างกัน ... มีตั้งแต่ไหว้ปลวก ไปจนถึงเดินทางไปนอกอวกาศ.... แล้วเราจะแก้ไขอย่างไร หากจะแก้ได้...ต้องรอให้เกิดการเปลี่ยนผ่านบางอย่างก่อน เมื่อเงื่อนไขบางอยางได้เปลี่ยนแปลงไป... ทางย่อมปรากฏให้เห็น.... อีกไม่นานนี้แน่นอน

 

ขออนุโมทนากับความเห็นนี้มากมานะจ๊ะ
การเปลี่ยนแปลงอาจเกิดจากธรรมชาติ ภัยธรรมชาติที่ทำให้คนทุกคนกลับมาเหลือแต่ตัวเปล่าๆเท่าเทียมกันเหมือนน้ำท่วมหนักปีก่อนๆ ที่ทั้งคนจนและคนรวยก็ต้องมานั่งนอนกลางถนนด้วยกัน เริ่มเห็นเป็นคนเท่าเทียมกัน นั่นเองจ้า นะจ๊ะ

 

จากพุทธทำนายว่า เมื่อเข้าสู่กลียุค ภัยต่างๆก็จะบังเกิดโรคภัยไข้เจ็บความโลภความไม่พอ ความอดอยาก ความไร้ศีลธรรม ก็จะเป็นตัวเร่งให้ต้อง ทำลายกันเอง
นี่คือธรรมชาติที่ ขึ้นอยู่ว่า จะช้าหรือเร็ว เท่านั้นเองนะจ๊ะ

 

ชีวิตอิสระในตามความหมายของข้าพเจ้านะ

เมื่อชีวิตเมื่อตกอยู่ภายใต้อำนาจของความยึดและความอยาก เราก็จะเหมือนถูกจองจำไร้อิสระภาพ สภาวะจิตใจกดดัน ตรึงเครียด หม่นหมอง ไม่ได้สิ่งที่หวังผิดหวัง ก็เหมือนถูกเสียดแทง ถูกทิ่มแทง

ความอิสระของเรา ในบางครั้งเราก็เรียนรู้ได้จากความรู้สึก

1.การชนะใจตนเอง บางครั้งที่เราถูกกระทำ เรารู้ทันให้อภัย ไม่คิดเอาคืน

2.การมีเมตตา กรุณาสงสารใครสักคนหนึ่งอย่างสุดซึ้ง อยากช่วยเหลือเขา พลังที่ส่งให้เขานั้น เป็นพลังงานที่ยิ่งใหญ่มาก เหมือนตัวเราเป็นหนึ่งเดียวกับธรรมชาติ ไม่มีความสุขใดเปรียบเทียบได้

3.การเรียนรู้ธรรมะ การรู้รสของธรรมะ การรู้ตามความจริง

เป็นการแลกเปลี่ยนความคิดเห็นกันนะ

 

ทุกคนต้องเรียนรู้การเป็นผู้ให้ที่ถูกต้องอยากให้ที่ถูกต้องแลัผู้รับที่ถูกต้องนะจ๊ะเพราะมันเป็นสิ่งสำคัญในการเป็นมนุษย์ผู้ประเสริฐจ้านะจ๊ะ

 

มันสำคัญทีเดียวนะนั่น
ให้ผิดคน ผิดที่ ผิดเวลา ก็อาจเป็นโทษมากกว่าเป็นคุณ
ที่เขาว่าทำคุณบูชาโทษ

 

ไช่จ้า การให้ที่ถูกต้อง กับการรับที่ถูกต้อง ต้องอยู่ในมรรคแปด นะจ๊ะ
ก็คือ พ้นจากเงื่อนไข พ้นจากอัตตาตัวตน ก็คือ จาคะที่ ไม่มีผลต่อทั้งผู้ให้และผู้รับจ้า ก็คือ ไม่สร้างกรรมผูกมัดผูกพันนะจ๊ะ ไม่เข้าใครทั้งนั้น เป็นกลาง ตามมรรคแปดจ้า นะจ๊ะนะจ๊ะ

 

เพราะคนทั้งหลายส่วนมากได้แต่เรียน อ่าน รู้ นะจ๊ะแต่พอเวลาเอามาใช้ ใช้ไม่เป็น ไช้ไม่ได้ผลนะจ๊ะ เพราะว่า การเรียนการใช้ที่ถูกต้อง คือการเดินมรรค ให้ถูกต้อง เพื่อที่ผลจะออกมาถูกต้อง ตามวัตถุประสงค์นั่นเองนะจ๊ะ แล้วพอใช้ไม่เป็นใช้ไม่ถูกต้อง ก็จะมาอยู่ตรงที่ว่า ปล่อยวาง อุเบกขา ตามกรรม นั่นเพราะ ใช้ไม่เป็นนะจ๊ะ เดินมรรคไม่ถูกนะจ๊ะ ผลเลยไม่ได้ตามที่เดินมรรค นั่นเองจ้า นะจ๊ะ

 

ผมก็เป็นอีก หนึ่ง ที่พยายาม
ยืนหยัดแบบยัดเยียด
เพื่อมิให้ร่างกาย หรือ จิตใจ
ถูกเบียดและสอดเสียด
จนไม่เหลือจุดยืนของตน
ก้าวออกมาเพื่อค้นหาความหมายของคำ
เพียง 1 ประโยค สั้นๆ ท่ีเคยได้ยินตั้งแต่สมัยเยาว์
"การเดินสายกลาง ไม่ตึงและไม่หย่อน"

!!! ง่ายนะ ถ้าเราแค่ฟัง หรือแม้แต่ ตรองตาม !!!

แต่ถ้าเป็น ภาวะใดใด ในทุกขณะ
การณ์ ใน "เหตุ" เดียวกัน สามารถ เป็นได้ทั้ง3อย่าง ในคน ที่ประสบ

อิสระ อาจหายาก คงอยู่และหาได้ จากอารมณ์

ศิวัช (นิยาม)

 

การเดินสายกลางระหว่างปฏิบัติเรียกสัมมาฐิทิ
การเดินสายกลางหลังบรรลุธรรมเรียกมรรค8
การเดินสายกลางหลังเข้าใจมรรคคือผล1นี่ถึงเป็นกลางอันสูงสุดจ้า

 

อิสรภาพนั้นจะต้องมาพร้อมกับความผิดชอบ..เสมอ
อิสรภาพที่แท้จริง คือสิ่งที่เกี่ยวกับจิตวิญญาณ
(โอโช กล่าวไว้ดีมาก)

 

ไช่แล้วจ้า อิสระภาพไม่ไช่ว่า เราทิ้งพวกเขาได้แต่ฝ่ายเดียว อันนี้คือการหนี ไม่ไช่อิสระภาพหรอกนะจ๊ะ อิสระภาพคือ ความสุขที่ปลอดภัย เวลาได้อยู่ร่วมกันต่างหากนะจ๊ะ

 

แม้จะหนีอะไรก็หนีได้
แต่หนีความไม่รู้ของตัวเองนั้นไม่ได้ การทิ้งทำให้ไม่ต้องรับผัสสะ
ผู้เป็นอิสระจากความไม่รู้อยู่ที่ไหนก็เป็นสุขใช่ไหมจ๊ะ?


ว่าแต่ถ้าคนนั้นเกิดเป็นยิวสมัยเยอรมัน ฮิตเลอร์ปกครอง
เขาต้องหนีไหมจ๊ะ และหนียังไง?

 

ไม่รู้สิจ๊ะ เพราะถ้าจะให้ตอบ ก็จะตอบว่า ตายเร็วๆดีกว่าโดนทรมาน มั้งนะจ๊ะ

 

ชีวิตอิสระ คือต้องละ หมดหรือนี่
มันไม่ดี เป็นชีเปลือย ดูขบขัน
ที่ละหมด คือสมุมุติ ไกลทุกข์พลัน
เหมือนน้ำมัน กับมนตด อดนิพพาน เอ๊ะ ​