ชมรมนักปฏิบัติธรรมและคนมีองค์

*-* รอบ5เช่นเดียวกัน

 

คุณภราดรภาพ ผมขอสละสิทธิ์คับ เนื่องจาก ผม ติดสอบ แม้ มีสอบสองวัน 19-20 พอดี แล้วก็ดันไม่ได้สอบวันที่20 ผมเพิ่งรู้เมื่อวาน โธ่เราเซงจริง อยากไปก็อยากไป ขอเป็นไว้รุ่น5ละกันคราบ ต้องขออภัยจริงๆ เพราะผมจะจบแล้วเทอมสุดท้าย

 

denceeถ้าไปหลายๆรอบนี้พี่ภราดรภาพ เค้าจะเบื่อหน้ามั้ยอะ = =''

อยากไปมันทุกรอบเลย หุๆ ได้กําลังดีจิงๆ

 

หึหึ อยากไปรุ่น4เหมือนกัน แต่..

 

น้องก้องไปทุกรอบก็ดีนะน้องนะ

แล้วจะไปเร็วมากเลยจ๊ะ สุ้ๆเน้อ

 

คิดถึงผู้อื่นมากกว่าตน จะไม่อับจนปัญญา(ตัวตนตัวกูเป็นภาระที่หนักยิ่ง)

 

รุ่นที่ 5 เมื่อไหร่ เหรอ ค๊ะ ??

ลงชื่อ ล่วงหน้า เรยยยย ดี มั้ย เนี่ย -*-

 

*0* ลงไปเลยเดี๋ยวพี่ภราดรภาพกำหนดวันอีกที

 

อยากไปเหมือนกันครับ

 

รอพี่ภราดรภาพกำหนดวันก่อน รอบที่5 รออยู่เหมือนกัน

ความจริงอยากไปทุกรอบเลย -*- ;aa1

 

จับหลักปฏิบัติภาวนา
โดย พระนิโรธรังสี คัมภีรปัญญาจารย์ (เทสก์ เทสรังสี)

แสดง ณ วัดหินหมากเป้ง อ.ศรีเชียงใหม่ จ.หนองคาย
วันที่ ๑๔ กรกฎาคม พ.ศ. ๒๕๒๕

คัดจากหนังสือ ธรรมเทศนา ๒๕๒๕


“ความคิด ความนึก ความปรุง ความแต่ง สารพัดทุกอย่างเป็นจิต ผู้ที่นึกคำบริกรรมอยู่ก็เป็นจิต
ครั้นผู้นั้นไม่คิดไม่นึกเสียแล้ว มีแต่ความรู้สึกเฉย ๆ อยู่ เรียกว่า ใจ จิตกับใจมันต่างกันอย่างนี้”




...

เราจะไปดูแต่รูปนามเกิด ดับ อยู่ จิตจะไม่รวม เวลาจิตจะรวมแล้ว รูปนามหรือเกิดดับจะไม่มี ถ้ายังมีอยู่ จิตก็ไม่รวม จิตมันอยู่ที่ ใจ มันเกิดขึ้นมา แล้วดับไป เกิดขึ้นมาดับไป มันอยู่เฉพาะใจอย่าง เดียว จะไปเอาอะไรที่ปลายเท้า จิต ใจ มันอันเดียว พอนึกว่าพุทโธเท่านั้น มันก็เข้ามาอยู่กับความนึก ความรู้สึกว่า พุทโธหรืออานาปานสติ มันเข้ามาอยู่ในที่นั้นเลย

จิตดูเหมือนมีมากดวง เพราะจิตมันเร็ว ที่สุด จนจับไม่ได้ทัน แต่ถ้าจับได้แล้ว จิตนี้มันช้า ไม่เร็วหรอก พูดไปมันยากเหมือนกัน จิตมันของ ไม่มีตัว ไม่มีตน มีแต่ความรู้สึก ผู้รู้สึกมีอยู่ มันมีตัวมีตนตรงนั้นแหละ ความรู้สึกนี่เห็นชัดขึ้นมาก็ เลยกลายเป็นตัวขึ้นมาทีเดียว ถ้าฝึกภาวนา นึกถึงพุทโธหรืออานาปานสติอยู่บ่อย ๆ นาน ๆ เข้าจิตจะ ค่อยเพลาลง อ่อนลงเย็นลง สงบเยือกเย็น มันจะเข้าถึงใจละคราวนี้

ความคิด ความนึก ความปรุง ความแต่ง สารพัดทุกอย่างเป็นจิต ผู้ที่นึกคำบริกรรมอยู่ก็เป็น จิต ครั้นผู้นั้นไม่คิดไม่นึกเสียแล้ว มีแต่ความรู้สึกเฉย ๆ อยู่ เรียกว่า ใจ จิตกับใจมันต่างกันอย่างนี้ บางคนก็เข้าใจ เอาจิตมาเป็นใจ ที่จริงท่านก็พูดเหมือนกันว่า จิตอันใด ใจอันนั้น ใจอันใด จิตอันนั้น แต่ทำไมจึงพูดสองคำ มันต้องมีแปลกกันน่ะซี มันมีที่แตกต่างกันอยู่เท่านี้แหละ เหมือนเราทำน้ำแข็ง ก็น้ำธรรมดา ๆ นี่แหละ ถูกความเย็นเข้าจนแข็ง เขาก็เรียกว่าน้ำแข็ง มันก็น้ำอันเดียวกันนั่นแหละ เหตุนั้นจึงว่า จับจิตตัวนั้นให้ได้เสียก่อน อย่าเพิ่งเอา ใจ เลย

คราวนี้จะใช้จิตพิจารณา กาย เวทนา จิต ธรรม ถ้าจับจิตได้แล้ว ก็ใช้จิตเลย อย่าให้จิตใช้เรา ที่มันคิด มันนึก มันปรุงแต่ง ส่งส่ายไปมานั่น มันใช้เรา เราใช้มันละคราวนี้ มันจะคิด นึก ปรุงแต่งก็ได้ แต่ให้อยู่ในขอบเขต หรือจะไม่ให้คิด นึก ปรุงแต่งก็ได้ หรืออยู่เฉย ๆ ก็ได้ เช่น

พิจารณากาย ให้เห็นเป็นอสุภะปฏิกูล เป็นของเปื่อยเน่า เห็นความเกิด ความดับที่ตัวของเรา คำว่า พิจารณากายในกาย ให้พิจารณากายของเราให้อยู่ในกายนี้แหละ พิจารณาให้มันดิ่งลงไป ไม่ออก จากกายนี้ เรียกว่า พิจารณากายในกาย

พิจารณาเวทนา พิจารณากายแล้วก็เป็นอันว่าพิจารณาเวทนาเหมือนกัน เวทนามันก็ออกจาก กายนั่นแหละ ถ้าไม่มีกายก็ไม่มีเวทนา สัตว์ที่ไปตกนรกนั้น กายไม่มีหรอก แต่กามาพจรภูมิยังถือกาย อยู่ เพราะมันถือกายนี่แหละ มันจึงไปตกนรก ไปสวรรค์มันก็ถือกายนี้ มันไม่มีกายแล้ว มันไม่สุข ไม่ทุกข์หรอก จิตมันถือว่า กายมี มันปรุงมันแต่งเอา มันยึดมันถือ มันจึงทนทุกข์ทรมาน พระพุทธเจ้า ท่านต้องการชำระกายนี้ ไม่ให้ไปยึดถือ จึงสอนให้พิจารณากายในกาย จิตเมื่อพิจารณากายในกายแล้ว กายอันนี้จะหายไปหมดไม่ปรากฏเลย เหลือแต่จิตอันเดียว พิจารณาเวทนาในเวทนา ก็เช่นเดียวกัน พิจารณาเฉพาะเวทนา ความสุข ความทุกข์ หรือเฉย ๆ ไม่สุขไม่ทุกข์ ตัวนั้นแหละเวทนา

พิจารณาจิต ก็เอาจิตนั่นแหละมาพิจารณา พิจารณาจิตในจิต ก็เอาจิตนั่นแหละมาพิจารณาอีก สรุปแล้ว พิจารณากายก็เอาจิตมาพิจารณา พิจารณาเวทนาก็เอาจิตมาพิจารณา พิจารณาจิตก็เอาจิต นั้นมาพิจารณาจิตอีก จิตตัวนั้นแหละเป็นธรรม เป็นอันว่าเราได้พิจารณาสติปัฏฐานทั้งสี่ครบบริบูรณ์ แล้ว พิจารณาอยู่นานหนักเข้า จิตมันรวมเข้าเป็นใจ คืออยู่เฉย ๆ ไม่คิด นึก ไม่ปรุงแต่ง ไม่ส่งส่าย สัญญา อารมณ์ไม่มีเลย ได้แก่อัปปนาสมาธินั้นเอง คนเราอยู่หมู่มากด้วยกันย่อมมีเรื่องยุ่ง ถ้าไม่หัดจิตให้เข้าถึงอัปปนา พักผ่อนทำความสงบ บ้าง จึงควรพากันฝึกหัดให้ได้ดั่งที่อธิบายมา อธิบายเท่านี้ละ

...

http://www.dharma-gateway.com/monk/preach/lp_thes/lp-thes_14.htm <!--MsgFile=0-->
<TABLE cellSpacing=1 width="100%" border=0><TBODY><TR><TD vAlign=bottom width="10%">จากคุณ</TD><TD>: <!--MsgFrom=0-->JitZungkabuai </TD></TR></TBODY></TABLE>

 

อนุโมทนาครับ...แต่สงสัยว่าใจคือหัวใจหรือเปล่าครับ แล้วทำไมจิตมันถึงรวมเข้าเป็นใจด้วยครับ

 

สงสัยต้องรอพี่ภราดรภาพอธิบายอีกทีค่ะ -0-

พอเข้าใจความหมายที่ท่านพูดนะแต่อธิบายไม่ถูก -*-

 

ขอบคุณมากนะครับ....ไม่เป็นไรครับผมเพียงไม่เข้าใจนิดหน่อยครับ เพราะว่าโดยปกติตัวผมเองเวลาปฏิบัติในการเจริญสติในเรื่องกาย เวทนา จิต ธรรม
ไม่เคยกำหนดหรือไม่เคยเห็นว่ามันรวมกันเป็นใจ หรือว่ามันต้องเป็นใจเท่านั้นเอง และเป้าหมายในการปฏิบัติก็ไม่ได้คาดหวังเพื่อให้มันเป็นใจ(ถ้าคำว่าใจหมายถึงหัวใจนะครับ)love_

 

จิตร้ายใจดำทำให้ทุกข์ ปล่อยว่างวางสุขใจพลัน เปลือกไม้สีอะไรไม่สำคัญ แก่นนั้นจรรโลงโลกเอย

 

จิตคือความคิด ใจ ไม่ได้คิด ใจ รู้

 

สมาชิกชมรมนักปฏิบัติธรรมและคนมีองค์ โปรดทราบ

สำหรับรุ่นที่ 5/2552 ที่จะเปิดรับ ขณะนี้กำลังพิจารณาอยู่นะครับ
เพราะเป็นวันในเดือนที่ค่อนข้างยุ่ง กล่าวคือ เป็นเดือนแห่งการกินเจ งานบุญ และทอดกฐิน

ขณะนี้ทีมงานกำลังจัดทำเป็น 2 รอบ คือ เดือนละสองครั้ง สองสถานที่
สถานที่แรก คือ ที่เดิม (ม. ลัดลารมย์ปิ่นกล้า) อีกที่หนึ่ง คือ บ้านเรือนไทย (ต. ลำลูกกา)
ใครอยู่แถวไหน หรือสะดวกที่ไหน ก็สมัครได้ตามวันและสถานที่ที่จะกำหนดในโอกาสต่อไปนะครับ ขอให้ใจเย็นนิดหนึ่ง

 

ขอแสดงความคิดเห็นเรื่องจิตกับใจ หน่อยนะครับ เพราะเห็นสอบถามกันมาหลายคน

บางมุมมองกล่าวว่า จิต กับ ใจ มีความหมายต่างกัน แต่มีความสัมพันธ์โดยนัย กล่าวคือ
จิต คือ ธาตุรู้ ส่วนใจ คือ ผลลัทธ์ของจิตที่แสดงออกทางอารมณ์ ไม่ว่าจะเป็น มโนกรรม วจีกรรม หรือกายกรรม
= จิตรู้ ใจทำ

บ้างก็กล่าวว่า จิต กับ ใจ ก็คือ สิ่งเดียวกัน จึงมักเรียกรวมกันว่า จิตใจ ตามคำนิยม
ด้วยคุณลักษณะของจิต กล่าวคือ จิตย่อม รับ จำ คิด รู้ ที่เรียกว่า เวทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ

แต่ในแง่ของจิตวิทยาได้ให้ความหมายของจิต ไว้ว่า "จิตคือความสำนึกรู้"
ซึ่งเป็นจุดเริ่มต้นของทุกสิ่งทุกอย่าง

ความสำนึกรู้นี้เองที่ทำให้เกิดมโนทัศน์ในระดับต่างๆ เช่น ระดับอะตอม ระดับธาตุ ระดับพืช ระดับมนุษย์
และระดับจักรวาล ทำให้เกิดความเฉลียวฉลาดหรือปัญญา เรียกว่า ความสำนึกรู้อันชาญฉลาด ทางศาสนาเรียกว่า จิตวิญญาณ

ความสำนึกรู้ (จิต) นี้เอง ได้แบ่งออกเป็น 2 ส่วน คือ จิตสำนึก กับ จิตใต้สำนึก
จิตสำนึก (วิญญาณ) คือ กระบวนการคิดที่ผ่านตรรกะในเชิงเหตุแลผล (ตัวคิด หรือธาตุรู้) = จิต
จิตใต้สำนึก (จิตวิญญาณ) คือ อารมณ์ หรือ ความหยั่งรู้ หรือ ปัญญาญาณ (ตัวกระทำที่แสดงออกทางอารมณ์) = ใจ

หากพิจารณามุมมองทั้งศาสนาและจิตวิทยาในเรื่องจิตกับใจแล้ว จะเห็นได้ว่ามีความสอดคล้องกันหรือเหมือนกันครับ

 

สติตามรู้ดูจิตเคลื่อนไหว สาดส่ายสับสนเวียนวนวุ่นวาย

หากวางลงได้กลับสู่คืน......

 

คุยเรื่ององค์ได้บ้างหรือเปล่าคะ ไม่เห็นมีใครคุยเรื่ององค์เลย
มันเป็นสิ่งที่ไม่ดีหรือเป็นสิ่งที่ต้องปกปิดหรือเปล่าคะ เพราะตัวเองก็รู้สึกอย่างนั้น
ถ้าปฏิบัติมากๆ บารมี รังษีขององค์ในร่างเราจะมากขึ้นหรือเปล่าคะ
แล้วองค์สามารถแปลงภาคได้หรือเปล่า หรือว่าเริ่มต้นมีแค่ไหนก็แค่นั้นเป็นไปแบบนั้นตลอด
รบกวนสอบถามผู้มีองค์ด้วยค่ะ