จิต เป็นธรรมชาติที่มีอยู่ก่อนแล้ว

น้ำ....มันใช่ไหม หุ หุ หุ pig_cryy2

 

ไม่มี รูป รส กลิ่น เสียง มีแต่รู้...
เอ้อ ถูกมันหลอกอีกแล้ว...

 

ได้้ทุกอย่าง...หากเผลอ เป็นได้ทุกอย่าง
จ้าลุง..

 

น้ำมันจุดไฟลุกดีนะ อิอิ

 

ในน้ำมีส่วนประกอบหลายอย่าง
ปนเปื้อนก็ง่าย เปลี่ยนรูปร่างก็เร็ว หากบังคับยิ่งยากเข้าไปใหญ่ ชอบไหลลงสู่ที่ตำ
น้ำ(จิต) ไม่หลอก สิ่งที่หลอกคือภาชนะใส่น้ำต่างหาก ฮะ
การทำสมถะคือการนำน้ำให้ไหล ไปทุกทางที่กำหนด จนกว่าจะถึงเป้าหมาย
รู้แค่นี้ฮะ อย่างอื่นยังโง่อีกเยอะฮะลุง

 

ฮะหากใครอยากเอาน้ำมันไปจุดไฟ คนนั้นบ้าฮะ
หากเป็น เค้าจะเอาน้ำมันมาเป็นพลังงานในการขับเคลื่อนฮะ
แต่เค้าก็ยังโง่อีกฮะ หากน้ำมันหมดเขาต้องทิ้งเครื่องยนต์อีก
ไม่รู้จะพกเครื่องยนต์ไว้ทำไม หนักฮะ

 

น้ำ โดยตัวมันเอง คือ ภาชนะอยู่แล้ว แต่แรงตึงผิวมันน้อยขณะมันอยู่ในโลก

ภาชนะ ที่เอาไปใส่น้ำ มันเป็นเพียง อนุพยัญชนะ อนุภาชนะ ก็เรียก บางอันมีสารปน
เปื้อนอีกก็ยุ่ง ยิ่งมีพยาธิสภาพเป็นพาราไชท์(มีองค์ มีพรหมมันต์) โอ้ หนัก !

การที่จะเห็น น้ำ ตัวมันเองเป็น ภาชนะ อยู่แล้วนั้น ยากสักหน่อยที่จะมองแบบโลกๆ

ต้องมองออกไปแบบว่า เหนือโลก ดูสักหน่อย จึงพอเห็นชัด พอเห็นชัดว่า
มันเองคือ ภาชนะ ครั้นจะไปทำลายมันก็ใช่เรื่อง รังแต่จะทำให้กระจัดกระจาย
กลายเป็นเอาจักรวาล เอาสุญญ มาเป็นอนุภาชนะเข้า งงเป็น ขจรฯ ไปคนละทิศคน
ละทางยุ่งอีก ก็ดูไปตามที่มันเป็นโดยไม่หลงไปกับการไขว่คว้าหาภาชนะรูปแปลกๆ
ดีๆ เผลอมาใส่มันแล้วสำคัญเป็น วิมุตติจัง ก็น่าจะพอดี ส่วนมันจะไปอาศัยอะไรเป็น
ภาชนะที่ดูดี ก็เรื่องของมัน เรื่องของน้ำเนาะ สลัดคืนให้กับโลกเขาไป

สลัดน้ำคืนโลก ก็จะเป็น ฝนที่โปรยปราย หลั่งมาเอง ดั่งจิตใจของ หมอ และ พยาบาล

http://palungjit.org/attachments/a.104669/

 

ไม่บ้าหรอก อยู่ที่ความต้องการในการใช้ต่างหากล่ะ ว่าเหมาะสมไหมเท่านั้นเอง ว่าแต่ถ้ามันหนักก็ไม่ต้องเอาดีกว่า หุ หุ

 

น้ำอยู่ได้หลายสภาวะ กลายเป็นเมฆไปแล้วยังกลั่นตัวตกลงมาได้อีก แต่น้ำยังไงก็ ไหลจากที่สูงลงสู่ที่ต่ำเสมอๆ
เคยได้ยินคำว่า น้ำไหลนิ่งไหม
ถ้าทำใจได้เหมือนน้ำไหลนิ่งได้ เมื่อนั้นก็จะเข้าทางล่ะ

 

[SIZE=-1]อันความกรุณาปราณี
จะมีใครบังคับก็หาไม่
หลั่งมาเองเหมือนฝนอันชื่นใจ
จากฝากฟ้าสุราลัย...สู่แดนดิน

ช่วยโพสท์กลอนครับ
เห็นใจคนที่มีหน้าที่ครับ
[/SIZE]

 

ไม่รู้นะ ก็คิดเหมือนกัน ไม่เคยเอาน้ำในตุ่มมาวัดกับใคร
พยายามทำให้มันแห้ง แต่ก็แปลกนะ บางวันก็เกือบเต็ม
วันก็เกือบแห้ง ...น้ำนี่ มีขึ้นมีลงจริง???..ยังไม่เสถียร

 

หากใจเราไปมองเขาว่า เขาไม่รู้ จริง ๆ ใจเรานั้นแหล่ะไม่รู้
แต่วันนี้เราพูดมากจัง เพิ่งรู้ตัว เอ่อ???? เขิน

 

ดีแล้วที่เห็นน้ำมัน มีและแห้ง ขอให้แห้งหมดไวๆ

 

ดู จิตไม่ตั้งมั่น เป็นไหม

สังเกตตัวนี้ไปเลยนะ

ถ้าสังเกตุไม่ได้ แผนสอง "ให้ไปหาหลวงตามหาบัว...." !!!???

 

อ้าว มีคนบอกว่า พระอยู่ที่ตัว ไม่ต้องไปหา ทำไงล่ะทีนี้ เอาไงดี เอาไงดี
กลับอ่านพระไตรปิกฏอีกสักรอบดีไหม

 

ก็ถึงธรรมแล้วรึ ตอแหลจนไม่ได้อ่านรายละเอียดเลยรึ

 

ความหยาบคายเก็บเอาไว้เถอะ...พวกสมถะอย่างเดียวนี่อารมณ์รุนแรงจัง

 

นี่คุณลุงมหาภัย ไปคุยกับคุณชายเทวดาโน้นไป คงจะถูกคอกัน ..

 

ข้อคิดคำคม ... คนใจดำ ที่กลับใจเป็นคนดี

เรื่องมีอยู่ว่า . . .
พี่ชิตแกเป็นคนใจดำครับชอบยิงนกตกปลาไปเรื่อย

แต่ที่หนักก็คงเป็นเนื้อหมา แกกินแหลกครับ
แต่แม่แกบอกมันบาปนะลูก(ไม่สนโว้ย)

เมื่อราว 15 ปีก่อน มีเหตุการณ์ที่ทำให้แกเปลี่ยนไป
ครั้งนั้นมีหมาขี้เรื้อนตัวหนึ่ง มันมักวิ่งไปหาของกินแถวๆ บ้านแกบ่อย
เพราะบ้านแกติดตลาด พี่แกกินหมาอยู่บ่อยๆ

แต่กรณีหมาขี้เรื้อนแกบอก "กูกินไม่ลงว่ะ"
แกทำอย่างเดียว คือ ไล่ฆ่า
แต่มันรอดได้ทุกครั้ง (สงสัยมีของ)
มันไปหาของกินทีบางทีก็ได้บางทีก็ไม่ได้





คราวนั้นเนื้อแห้งที่แกตากไว้หายไป
พอมองไปก็เห็นแม่หมาขี้เรื้อนวิ่งหลุนๆ ไป

แกเดือดทันที . . . วิ่งตามไป
คราวนี้ทันครับเพราะหมาขี้เรื้อนวิ่งช้ามาก

แกทุบไปทีเดียวหมานั่นล้มลงชักทันที
(แกบอกว่า หากตีตรงจุดแค่ไม้บรรทัดก็ตาย)
แกทิ้งไว้ตรงนั้น ไม่อยากจับ แต่จะทำกินตรงนั้น
จึงกลับบ้านไปเตรียมของ (แค้นจัดอยากกินหมาขี้เรื้อน)

ให้ผมเฝ้าไว้ (ตอนนั้นยังเด็กอายุแค่12 ปีเองครับ)
ผมก็มัวแต่เก็บตะขบจนลืมดู (ในใจอยากให้มันรีบไปจะได้ไม่ตาย)
มันไปจริงครับ หายวับไป . . .
พี่ชิตแกโกรธมากคงอยากเตะผมเต็มแก่

แต่ลุงผมแกเป็นนักเลงใหญ่ และเป็นคนสอนวิธีฆ่าหมาให้
ก็ต้องวิ่งตามอย่างเดียวพร้อมบ่น "ทำไมมันไม่ตายวะ"





พักหนึ่งก็ได้ยินเสียงหมาเห่า
แกตามทันทีพอไปถึง ภาพที่เห็น . . . ก็ทำให้แกถึงกับอึ้งครับ!

หมาขี้เรื้อนกำลังจะตายมันมีลูกที่ต้องเลี้ยง 5 ตัว
วัยกำลังหย่านม บางตัวยังกินนมอยู่
บางตัวก็วิ่งไปคาบเนื้อที่แม่หมาขี้เรื้อนคาบไปฝาก (เห็นกับตา)

ที่มันยังไม่ยอมตาย เพราะต้องกลับไปให้นมลูก
แม้น้ำนมแห้งกรัง เอาอาหารไปให้ลูกมัน
เรียกลูกๆ เพื่อให้นม ให้อาหาร เป็นครั้งสุดท้าย

แม่หมาพยายามอย่างดีที่สุด
มันมองผมกับพี่ชิตอย่างขอร้อง . . .
ขอให้มันให้นมลูกเป็นครั้งสุดท้ายก่อนตาย

. . . ไม่อยากเชื่อนั่นคือน้ำตาของหมาขี้เรื้อน
มันแค่ต้องการให้นมลูกก่อนตาย . . .





พี่ชิตไม้หล่นลงกับพื้น เดินเข้าไปดูแม่หมานั่น
ในยามนั้นสิ่งที่แกเห็นไม่ใช่หมาขี้เรื้อน
แต่แกเห็นแม่ที่ยิ่งใหญ่ ที่ทนเจ็บกลับไปหาลูก
แกไม่พูดอะไร. . . ทุกอย่างจุกอยู่ที่ลำคอ สายตาแกอ่อนโยนลง

และก็มีลูกหมาตัวหนึ่ง. . . วิ่งไปหาแกกระดิกหางให้
แกอุ้มลูกหมาขึ้นพร้อมพูดว่า "ขอโทษ"
. . . พูดได้แค่นั้นแม่หมาก็ตาย

เราช่วยกันฝังแม่หมา แกรับเลี้ยงหมานั่นไว้ ทั้ง 5 ตัว
ตั้งแต่นั้นแกกลายเป็นคนใจดี ไม่ไล่ยิงนกยิงหมายิงแมวอีก
แกบอก "มันอาจมีลูกรออยู่ก็ได้"

เมื่อ 12 สิงหา 2 ปีที่แล้ว. . .
แกเอามะลิร้อยเป็นพวงไปให้แม่ ทั้งๆ ที่ไม่เคยทำ
พูดกับแม่ว่า "แม่ตอนผมอายุ16 แม่สอนผมยังไงนะสอนอีกหนใด้ไหมครับ"

แม่แกน้ำตาคลอพูดไม่ออก ;k01อ่านแล้วสะเทือนใจบอกไม่ถูก
ไม่อยากเชื่อแม่หมาขี้เรื้อนตายไป 1ตัว
กลับทำให้คนใจดำอย่างแกเปลี่ยนไปขนาดนี้

 

ยืมผ้าเช็ดหน้าหน่อย