จิตหลอกลวง

ทิ้งยังไงหว่า ลมหายใจ ทำเหมือนไม่มีค่า โยนทิ้งเลย ว่างั้น ก็ถ้า่พิจารณาเสียใหม่ละ ค่าของลมหายใจมีแค่ไหน แค่ไหนก็แค่นั้น แบบนี้จะเสถียรกว่าไหม

 

จะไหวอะเป่า ยาวนะ ถ้าไหวก็ลองอ่านดู

ทำไมต้องทิ้งลมหายใจ ลวกเพ่ฮันโซโล ก็ต้องอ่าน
วรรคต้นๆ ให้เข้าใจ ความหมาย "จิตดวงเดียว" ให้ดีๆ
ก่อนว่า จิตนั้นเกิดขึ้นทีละดวง และ ดวงอดีต กับ ดวง
ปัจจุบัน และ อนาคต ก็ไม่ได้เกี่ยวกันเลย แต่ละขณะ
มีความเบ็ดเสร็จเด็ดขาด ที่จะแยกจากกัน ไม่ถือว่า
เป็น ดวงเดียวกันสืบต่อ เป็นแต่เพียง แต่ละ ขณะ อาศัย
ปัจจัย ผัสสะ ตามที่มี เหมือน สืบต่อกันไป ( ต้องทำ
ความเข้าใจ อุปมา สายฟ้าฟาด ให้ดีๆ ไม่เช่นนั้นจะเกิด
มิจฉาทิฏฐิ เห็น จิตอดีต ปัจจุฯ อนาคต เป็นอะไรที่
เหมือน เป็นปูเสฉวน มีบางอย่างเที่ยง แค่หาเสื้อใหม่ใส่
ไปเรื่อยๆ )

ลองอ่านดูนะฮับ ถ้าได้ ความหมาย จิตดวงเดียว แบบที่
คนโบราณเขาพยายามสื่อ แล้วลวกเพ่ก็จะเห็นว่าทำไม
ต้อง "ทิ้งลมหายใจ" ไม่เผลอเพลินว่า ชีวิตนั้น ยาวเป็น
ทอดๆ มี อะไรบางอย่างเที่ยง ทำหน้าที่หายใจทิ้งไปวันๆ

เน้นนะว่า อ่านให้ดีๆ อ่าน ช่วงต้นให้เข้าใจ แล้วค่อย
อ่านเรื่อง ลมหายใจ แล้ว ปิดท้ายด้วย ชีวิตนี้น้อยนัก

Spoiler: ชีวิตนี้น้อยนัก

[๔๙] คำว่า นักปราชญ์ทั้งหลายได้กล่าวชีวิตนี้ว่า
เป็นของน้อย มีความว่า ชีวิตได้แก่ อายุ ความตั้ง
อยู่ ความดำเนินไป ความให้อัตภาพดำเนินไป
ความเคลื่อนไหว ความเป็นไป ความเลี้ยง ความ
เป็นอยู่ ชีวิตินทรีย์. ก็ชีวิตน้อยโดยเหตุ ๒ ประการ
คือ

ชีวิตน้อยเพราะตั้งอยู่น้อย ๑
ชีวิตน้อยเพราะมีกิจน้อย ๑.

ชีวิตน้อยเพราะตั้งอยู่น้อยเป็นอย่างไร?
ชีวิตเป็นอยู่แล้วในขณะจิตเป็นอดีต ย่อมไม่
เป็นอยู่ จักไม่เป็นอยู่. ชีวิตจักเป็นอยู่ ในขณะจิต
เป็นอนาคต ย่อมไม่เป็นอยู่ ไม่เป็นอยู่แล้ว.
ชีวิตย่อมเป็นอยู่ในขณะจิตเป็นปัจจุบัน ไม่เป็น
อยู่แล้ว จักไม่เป็นอยู่. สมจริงดังที่พระผู้มีพระภาค
ตรัสว่า

ชีวิต อัตภาพ สุขและทุกข์ทั้งมวล เป็นธรรม
ประกอบกันเสมอด้วยจิตดวงเดียว ขณะย่อม
เป็นไปพลัน เทวดาเหล่าใดย่อมตั้งอยู่ตลอด
แปดหมื่นสี่พันกัป เทวดาเหล่านั้น ย่อมไม่เป็น
ผู้ประกอบด้วยจิตสองดวงดำรงอยู่เลย ขันธ์
เหล่าใดของสัตว์ผู้ตายหรือของสัตว์ที่เป็น
อยู่ในโลก
นี้ดับแล้ว ขันธ์เหล่านั้นทั้งปวงเทียว
เป็นเช่นเดียวกันดับไปแล้ว มิได้สืบเนื่องกัน
ขันธ์เหล่าใด แตกไปแล้วในอดีตเป็นลำดับ
และขันธ์เหล่าใดแตกไปแล้วในอนาคตเป็น
ลำดับ ความแปลกกันแห่งขันธ์ทั้งหลาย
ที่ดับไปในปัจจุบันกับด้วยขันธ์เหล่านั้น
ย่อมมิได้มีในลักษณะสัตว์ไม่เกิดแล้วด้วย
อนาคตขันธ์ ย่อมเป็นอยู่ด้วยปัจจุบันขันธ์
สัตว์โลกตายแล้วเพราะความแตกแห่งจิต
นี้เป็นบัญญัติทางปรมัตถ์ ขันธ์ทั้งหลาย
แปรไปโดยฉันทะ ย่อมเป็นไป ดุจน้ำไหล
ไปตามที่ลุ่ม ฉะนั้น

ย่อมเป็นไปตามวาระ อันไม่ขาดสายเพราะ
อายตนะ ๖ เป็นปัจจัย ขันธ์ ทั้งหลายแตก
แล้ว มิได้ถึงความตั้งอยู่ กองขันธ์มิได้มีใน
อนาคต ขันธ์ทั้งหลายที่เกิดแล้วย่อมตั้งอยู่
เหมือนเมล็ดพันธุ์ผักกาด ตั้งอยู่บนปลาย
เหล็กแหลม ฉะนั้น

ก็ความแตกแห่งธรรมขันธ์ทั้งหลายที่เกิดแล้วนั้น
สกัดอยู่ข้างหน้าแห่งสัตว์เหล่านั้น ขันธ์ทั้ง
หลายมีความทำลายเป็นปกติ มิได้รวมกับขันธ์
ที่เกิดก่อน ย่อมตั้งอยู่ ขันธ์ทั้งหลายมาโดย
ไม่ปรากฏแตกแล้วก็ไปสู่ที่ไม่ปรากฏ ย่อม
เกิดขึ้นและเสื่อมไป เหมือนสายฟ้าแลบใน
อากาศ ฉะนั้น.

ชีวิตน้อยเพราะตั้งอยู่น้อยอย่างนี้.
ชีวิตน้อยเพราะมีกิจน้อยอย่างไร?
ชีวิตเนื่องด้วยลมหายใจออก ชีวิตเนื่องด้วยลม
หายใจเข้า ชีวิตเนื่องด้วยลมหายใจออกและ
ลมหายใจเข้า ชีวิตเนื่องด้วยมหาภูตรูป
ชีวิตเนื่องด้วยไออุ่น ชีวิตเนื่องด้วยอาหารที่
กลืนกิน ชีวิตเนื่องด้วยวิญญาณ. กรัชกายอัน
เป็นที่ตั้งแห่งลมหายใจออกและลมหายใจเข้า
เหล่านี้ก็ดี อวิชชา สังขาร ตัณหา อุปาทาน
และภพอันเป็นเหตุเดิม แห่งลมหายใจออก
และลมหายใจเข้าเหล่านี้ก็ดี ปัจจัยทั้งหลาย
ก็ดี ตัณหาอันเป็นแดนเกิดก่อนก็ดี รูปธรรม
และอรูปธรรมที่เกิดร่วมกันแห่งลมหายใจออก
และลมหายใจเข้าเหล่านี้ก็ดีอรูปธรรมที่ประกอบ
กันแห่งลมหายใจออกและลมหายใจเข้าเหล่านี้
ก็ดี ขันธ์ที่เกิดร่วมกันแห่งลมหายใจออกและ
ลมหายใจเข้าเหล่านี้ก็ดี ตัณหาอันประกอบกัน
ก็ดีก็มีกำลังทราม ธรรมเหล่านี้มี


กำลังทรามเป็นนิตย์ต่อกันและกัน มิได้ตั้งมั่นต่อ
กันและกัน ย่อมยังกันและกันให้ตกไป เพราะ
ความต้านทานมิได้มีแก่กันและกัน ธรรมเหล่านี้
จึงไม่ดำรงกันและกันไว้ได้ ธรรมใดให้ธรรม
เหล่านี้เกิดแล้ว ธรรมนั้นมิได้มี ก็แต่ธรรมอย่าง
หนึ่งมิได้เสื่อมไปเพราะธรรมอย่างหนึ่ง ก็ขันธ์
เหล่านี้แตกไปเสื่อมไปโดยอาการทั้งปวง ขันธ์
เหล่านี้อันเหตุปัจจัยมีในก่อนให้เกิดแล้ว แม้เหตุ
ปัจจัยอันเกิดก่อนเหล่าใด เหตุปัจจัยเหล่านั้นก็
ตายไปแล้วในก่อน ขันธ์ที่เกิดก่อนก็ดี ขันธ์ที่
เกิดภายหลังก็ดี มิได้เห็นกันและกันในกาล
ไหนๆ ฉะนั้น ชีวิตจึงชื่อว่าเป็นของน้อยเพราะ
มีกิจน้อยอย่างนี้.

 

จิตคนละขณะก็จริง แต่มันสาวไตรลักษณ์เชื่อมกันอยู่ ก่อนจะลงภวังค์ จิตขณะเดิมมันส่งต่ออารมณ์ไปสู่ขณะใหม่เรียบร้อยก่อนขึ้นวิถี ไม่งั้นคนโกรธจะมีระดับโกรธจากน้อยๆ ไปจนมากๆ ได้ไง

หากขาดเป็นห้วงๆ โดยไม่มีการสาวไตรลักษณ์จากขณะเก่าไปหาขณะใหม่ ก้อหมายถึงสันตติขาดดิ จะเป็นเรื่องของตัวปัญญาญาน ทำงานตัดการเชื่อมต่อ ให้จิตเห็นความจริง

การสาวไตรลักษณ์หากัน ก็เหมือนลิงโหนเถาวัลย์ไปต้นไม้ต้นใหม่ มือข้างนึงก็จับเถาวัลย์ต้นเดิม อีกข้างก็ไปจับเถาวัลย์ต้นใหม่

หรือฉวีเข้าใจไรผิดรึป่าว

 

ไม่รู้เหมือนกันดูไม่ทัน
เห็นแต่รอยไม่เคยเห็นตัว

 

https://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=34&p=1
พระศาสดา เมื่อประทับอยู่ในพระเชตวัน ทรงปรารภปลาชื่อกปิละ ตรัสพระธรรมเทศนานี้ว่า "มนุชสฺส" เป็นต้น.

พระราชาทูลถามพระศาสดาว่า "พระเจ้าข้า เพราะเหตุไร ปลาจึงมีสีเหมือนทองคำ? และเพราะเหตุไร กลิ่นเหม็นจึงฟุ้งออกจากปากของมัน?"

มหาบพิตร อาตมภาพจะให้ปลานั้นพูด.
พระราชา. ให้พูดเถิด พระเจ้าข้า.
ลำดับนั้น พระศาสดาตรัสถามปลาว่า "เจ้าชื่อกปิละหรือ?"
ปลา. พระเจ้าข้า ข้าพระองค์ชื่อกปิละ.
พระศาสดา. เจ้ามาจากที่ไหน?
ปลา. มาจากอเวจีมหานรก พระเจ้าข้า.
พระศาสดา. พระโสธนะพี่ชายใหญ่ของเจ้าไปไหน?
ปลา. ปรินิพพานแล้ว พระเจ้าข้า.
พระศาสดา. ก็นางสาธนีมารดาของเจ้าเล่าไปไหน?
ปลา. เกิดในนรก พระเจ้าข้า.
พระศาสดา. นางตาปนาน้องสาวของเจ้าไปไหน?
ปลา. เกิดในมหานรก พระเจ้าข้า.
พระศาสดา. บัดนี้ เจ้าจักไปที่ไหน?
ปลาชื่อกปิละกราบทูลว่า "จักไปสู่อเวจีมหานรกดังเดิม พระเจ้าข้า" ดังนี้แล้ว อันความเดือดร้อนครอบงำแล้ว เอาศีรษะฟาดเรือ ทำกาละในทันทีนั่นเอง เกิดในนรกแล้ว.
มหาชนได้สลดใจมีโลมชาติชูชันแล้ว.

+++ ข้อความเต็ม อยู่ในลิ้งค์ ข้างล่างนี้
https://84000.org/tipitaka/attha/attha.php?b=25&i=34&p=1
+++ ดูอาการแล้ว "เหมือนกัน เด๊ะ" ไม่ต่างกัเลย
+++ นอกจากจะ "เลียนแบบ กปิละ" แล้ว ยังเป็น "อลคัททูปมา" เต็ม ๆ อีกด้วย
+++ ให้ "พิจารณา การหลอกลวงของมัน ให้ดี ๆ นะ"
+++ เชื่อตามมันเมื่อไร "ก็ไปตาม ซวยเต็ม ๆ นั่นเอง"
+++ กระทู้นี้ชื่อ "จิตหลอกลวง"
+++ แล้ว "เจอตัวหลอกลวง" แล้วยังหือ...

 

นึกว่ามานะ อนาคามี พ้นแล้ว แสดงว่าเราเข้าใผิด

 

ใช่ เข้าใจผิด

 

ถามแต่ผี
กะคนเก่งสุด
ผีดีอย่างไม่กระเเดะ55

 

เดี๋ยวๆ นายอย่าเพิ่งทำเท่

ลองอธิยายคุณสมบัติ อนาคา ตามฉบับที่นายเข้าใจหน่อยซิ

 

เคยเห็นด้วยหรอ

มันมี อยู่คนนึง บอกว่าไม่สงสัยเลยในนิพพาน รู้หมดแล้ว

แต่ไม่เอา เขาบอกว่า สู้กิเลสไม่ได้

แล้วท้าเพื่อนๆใครกลัวกิเลสมั่ง

กระแดะ มัวก์ๆ ทำเป็น แจ้งนิพพานหมดแล้ว
แล้ว สามารถเสพกิเลสได้ด้วย

กระแดะ เป่า หละ

หาเจอ ไหม

ตายเป็น ผี ก็คงหาย กระแดะ อะนะ

 

กะเคยบอกกรรมพรากมายังว่า
พอไปมันชนแค่ขอบกำแพง

 

เขามีแต่ ปีนกำแพง แล้ว มองดูการเข้าเฝ้า

เพียงแต่ ไม่ได้ลงไปเข้าเฝ้าด้วย

ไม่ใช่ เห็นกำแพง เอาหัวโคกเป็นพิธี
แล้วไป เที่ยว.............

 

เข้าใจว่า ก็ยังมี มานะ อยู่ไง

 

พระอรหันต์ละสังโยชน์ 5ตัวสุดท้ายได้คือ รูปราคะ อรูปราคะ มานะ อุทธัจจะ และอวิชชา

แสดงว่าอนาคา มีมานะอยู่ค่ะ - อนาคาละกามราคะ กับปฎิฆะได้

 

+++ มานะเป็น "สังโยชน์ ตัวที่ 8"
+++ พระอนาคามี ยัง "เป็น" สังโยชน์ จาก ตัวที่ 6-10

+++ เอาแค่ "สิ้นสงสัยใน ตวามเป็น กาย" ให้ได้ก่อน
+++ ไม่ใช่ "แค่ กายที่ กินขี้ปี้นอน" นะ
+++ ใช้ "ความเป็น กาย ในสติปัฏฐาน 4" นั่นแหละ ง่ายกว่า
+++ ทับศัพท์มันไปตรง ๆ ตามอาการนั่นแหละ คือ
+++ รู้กายเนื้อ (รูปหยาบ) รู้สึกกายเวทนา (นามหยาบ)
+++ รู้กายจิต (รูปละเอียด) รู้สึกตน/กายธัมมารมณ์ (นามละเอียด)

+++ ตรง สังโยชน์ จาก ตัวที่ 6-7 นั่นแหละ
+++ ถ้า "ไม่ได้ สติครอง รูป/อรูป ฌาน" ก็จะ ติดแหงกอยู่ตรงนั้น
+++ ต้องได้ "สัมโพชฌงค์" เต็มตัว ถึงจะ "ฝ่าด่าน" นี้ได้
+++ เอาตรงนี้ก่อน นะ

 

อนุโมทนา ท่านธรรมชาติ กับน้องปวีค่ะ

 

รักใครก็รักนะเธอ แต่อย่าไปรักพวกโพธิ ..
เผลอเมื่อไรโดนสละเป็นทานบารมีไม่รู้นะ

 

เดี๋ยวกลางคืนค่อยมาไล่อ่านกระทู้นะ
อยากฝึกหยุดหายใจ เห็นเล่าเปังสอนอยู่ไม่ว่างอ่าน