จิตพร้อม? รับภัยพิบัติ

พี่ฟ้า "จิตราภรณ์ ฮันเดิร์ก"

 

รายงานตัวประจำวันจร๊าาา..(กำลังจริงจังมากเลยค่ะ ตอนนี้555+++)

โมทนากับจิตบุญทุกดวงและคุณครูผู้สอนทุกท่านค่ะ..โมทนา..สาธุการ..

 

สวัสดีจ้าาาา อ้าวว...แล้วหนูมาดี มีลูกแมวเหมียว ลูกแมวเหมียว(ร้องให้เป็นเพลงนะจ๊ะ) 5555 มีครูประจำรึยังจ๊ะเนี่ย รึว่าหนูยังเป็นขาจรอยู่ค่ะ อิๆ({)({)({)

 

ขอลาไป ไฮ้ย่า(นอน)ก่อนนะคะ จริงๆยังไม่ง่วงนะ แต่มีการบ้านของครู... ให้ทำGood night ค่า..(kiss)

 

มาแล้ววววววววว ระวังนะครับ ครูเกษมาแว้ววววววววววว

 

5555+ ตายแล้ว ลูกศิษย์ทั้งหลายเอ๋ย..ท่านอยู่ที่ใด โปรดทราบนะจร้าาาา ว่าไม่รอดจิตท่านคุณครูใหญ่ไปได้เด้อ..5555
ว่าแล้วก็ยินดีกับพี่เพ็ญค่ะ ที่ได้ เลขานุกรณี แล้ว เย้..ตำราจิตเกาะพระ เต็มรูปแบบจักบังเกิดขึ้นแล้ว สาธุค่ะ (ว่าแล้วก็ชักจา..อยากได้ยินเสียงของครูพี่เพ็ญมั่งแล้วเรา 555)({)({)({)

 

พี่เพ็ญค่ะ ขอก๊อปมาไว้หน้านี้อีกรอบค่ะ เผื่อบางท่านอาจไม่เห็น 555

 

ทอดกฐิน

วันนี้เรามาอยู่ที่จังหวัดร้อยเอ็ด มาทำบุญทอดกฐินกับทางครอบครัว
ที่วัดป่าศรีโพนทราย อ.โพนทราย จ.ร้อยเอ็ด เป็นวัดป่าสาขาของหลวงปู่ศรี(ท่านพึ่งจะสิ้นไปเมื่อต้นปีนี้เอง) ท่านก็เป็นลูกศิษย์ของหลวงปู่มั่นรุ่นเดียวกับหลวงตาบัว
พอดีว่าเรากับครอบครัวเป็นโยมอุปถัมที่วัดนี้มาหลายๆปีแล้ว ช่วยหาทุนมาสร้างโบถส์วิหารตั้งแต่ยังเป็นดินเปล่า จนวันนี้ได้ก่อสร้างมาซัก80%แล้ว ก็จะช่วยต่อไปจนสร้างเสร็จแหล่ะ คงจะอีกซัก2ปีน่ะ
เพราะว่าตอนเรายังเด็กๆอยู่จำได้ว่าเคยไปวัดกับแม่ที่จังหวัดระยอง แล้วได้ทำบุญกระเบื้องหลังคาโบสถ์ชิ้นนึงแล้วได้เขียนชื่อตนเองลงไป
จากนั้นเราก็แอบคิดในใจว่า วันนึง(some day some how)ถ้าเรามีโอกาสนะ เราก็อยากจะทำบุญสร้างโบถส์ขึ้นมาใหม่ซักหลังนึง (มันก็คล้ายๆกับการอธิษฐานจิตนะ คือมันค้างอยู่ในจิตเราเองมาตลอดตั้งแต่เด็กจนโตมาเลยล่ะ)
จนแล้วจนเล่าวันเวลาผ่านไปสามสิบปี บังเอิญวาระกรรม/พระท่านจัดสรรให้มาพบเจอกับกลุ่มญาติธรรมและท่านพระอาจารย์ที่commitที่จะมาช่วยฟื้นฟูวัดป่าอันรกร้างแห่งนี้(วัดนี้ตั้งขึ้นมาสมัยรัชกาลที่5โน้น ร่วมร้อยปีแล้วเห็นจะได้)
หลังจากที่หลวงปู่ศรีท่านได้เคยเมตตาช่วยดูแลมาก่อนช่วงระยะเวลานึง จนกระทั่งกลุ่มพระอาจารย์ ญาติธรรมและตัวเราได้เข้ามารับช่วงต่อ
(คือท่านเจ้าอาวาสองค์ปัจจุบัน เมื่อก่อนท่านผ่านมาแค่มาขอค้างคืนที่วัดนี้คืนนึงกับท่านเจ้าอาวาสคนเก่า ครั้นรุ่งขึ้นท่านเจ้าอาวาสวัดคนเก่าเก็บข้าวของแล้วก็บอกกับท่านว่า"เรายกวัดนี้ให้ท่านดูแลเป็นเจ้าอาวาสสืบต่อไป" แล้วท่านก็เผ่นไปเลย..555 ทั้งวัดเมื่อคืนยังมีพระ2รูปแต่มาวันนี้เหลือท่านเพียงรูปเดียว แถมได้เป็นเจ้าอาวาสจำเป็นอีกต่างหาก..555 จากนั้นท่านก็อธิษฐานจิตจะขอฟื้นฟูดูแลวัดนี้ ตั้งแต่บัดนั้นมา กระท่อนกระแท่นมาเรื่อยๆ วัดป่ายากจนมากๆ"โคตรจนเลยง่ะ" เราเห็นวัดในเมืองมาเยอะและก็ไม่ค่อยจะศรัทธาซักเท่าไหร่(เมื่อก่อนนะ)
จนวันนึงคำอธิษฐานของทั้ง2ฝ่ายได้เป็นจริงขึ้นมา โดยมีเหตุบังเอิญทำให้มาได้เจอะเจอกันกับเรา(และกลุ่มของเรา)
หลังจากนั้น"ความมัน"จึงบังเกิดขึ้น!)

พวกเราช่วยกันตั้งแต่ทางวัดไม่มีแม้แต่เงินที่จะจ่ายค่าไฟฟ้าเลยซักบาท จนมาวันนี้ก็สามารถที่จะสร้างโบถส์วิหารจนใกล้จะเสร็จแล้ว และก็มีพระสงฆ์เข้ามาจำวัดเป็นสิบกว่ารูปแล้ว
มีญาติโยมฝ่ายฆารวาสมาอยู่ช่วยทางวัดแบบfull time(ชาวบ้านแถบๆนั้นน่ะ)
ลักษณะภายในวัดก็ทำเหมือนกับวัดป่าบ้านตาดของหลวงตาบัว ร่มรื่นเป็นธรรมชาติต้นไม้ใหญ่ๆเพียบ
เราจะบอกอะไรให้ครับท่านพี่ๆน้องๆทั้งหลาย.. โคตรเหนื่อย!จริงๆ แต่ว่าเราก็สุขใจที่จะทำ ทำมันไปเรื่อยๆทำมาซัก4-5ปีแล้วมั้ง แรกๆก็คิดว่าตรูท่าทางจะได้บุญเยอะมากเลย จนหลังๆมานี้ขี้เกียจไปคิดเรื่องว่าได้บุญเท่าไหร่แล้ว..คิดไม่ออก..555
และภายหลังมาเราก็ขออธิษฐาน"ขอเข้าสู่มรรคผลนิพพานในภพชาตินี้เลย" หลังจากนั้นไม่นานก็ได้มาพบเจอ"กระทู้ท่านพี่ภู"นี่แหล่ะ..

คือเรานั่งเฉยๆอยู่ที่กุฏิเราเองในวัด ไม่มีอะไรทำ เราจึงเขียนนิทานมาเล่าสู่กันฟัง
ก็คอยสมโภชน์กฐินในคืนนี้และทอดกฐินในวันพรุ่งนี้ครับ

ส่วนวันนี้เราได้ส่งตัวแทน(ลูกน้องในบริษัทฯ)ให้ไปร่วมทอดกฐินที่วัดท่าไทร อ.ท้ายเหมือง จ.พังงา หาทุนสร้างโบถส์เหมือนกัน สร้างมาได้หลายปีแล้วซัก70%เหมือนกัน
ซึ่งก็เป็นวัดป่าติดชายทะเล ท่านเจ้าอาวาสก็เป็นลูกศิษย์ของหลวงปู่เทส เทสรังษีด้วย

เราก็ขอนำบุญกุศลที่ได้จากการทอดกฐินทั้ง2วัดนี้ในช่วงสุดสัปดาห์ จงส่งถึงท่านจิตบุญ จิตบำเพ็ญ จิตเกาะพระ แม้นท่านที่ได้เข้ามาอ่านในกระทู้นี้ทุกๆท่านด้วย ขอให้มีความสุขกายสบายใจและมีความเจริญทั้งในทางโลกและทางธรรมด้วยเทอญ.. สาธุ สาธุ

 

เพลงนิพพานชาตินี้ - YouTube
ในYouTube
นามว่า ท่านช. ท่านพูดถึงนิพพาน และสมเด็จองค์ปฐมด้วย ​

 

โอ้โห..คุณ นก ญ อ่ะ พูดมาทำให้คิดถึงบ้าน(เมืองไทย)เลยเนี่ย :''(

 

ฟังเพลงของครูพี่ภูเพลงนี้ ซึ้งไปถึงใจเลย..นึกถึงท่านพ่อองค์ปฐม
ลูกขอกราบนมัสการท่านด้วยเศียรเกล้า...

 

มีคนเคยถามผมว่า ทำไมวัดต้องสร้างให้สวยงามด้วย ในเมื่อพระเองนั้นก็ไม่ได้ต้องการความหรูหราอยู่แล้วนี่นา
อิๆๆๆๆๆ ลองถามดูเล่นๆเผื่อมีใครตอบเหมือนผม

 

ความประณีต ไม่ใช่ความฟุ่มเฟือยครับ

 

เคยมีหลายคนถามพี่เพ็ญว่าประเทศไทยเราจะเกิดภัยพิบัติไหม
พี่เพ็ญตอบว่าเกิดแต่ไม่รุนแรงเท่าต่างประเทศ
โดยเฉพาะประเทศที่ไม่รักษาศีลอาจโดนหนักหน่อย
ส่วนประเทศไทยเปรียบเหมือนน้ำเซาะทราย
บางคนถามว่าทำไมเบาจัง
ปากตอบผู้ถามไปว่าเพราะประเทศไทยมีศาสนาพุทธที่รุ่งเรืองที่สุด
เทวดามารักษาศาสนากันเยอะ
แต่ใจตอบไปว่าเพราะปัจจุบันประเทศไทยมีพระอรหันต์เยอะที่สุดในโลกน่ะสิ โธ่ ไม่น่าถาม อิอิ
ถ้าถามว่าโดนแค่น้ำเซาะทรายมันก็เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นน่ะสิ
ไม่ใช่หรอก ภัยพิบัติมันก็เกิดของมันเป็นธรรมชาติอยู่แล้ว
ภัยพิบัติอาจจะรุนแรงกว่าปกติ เนื่องจากสภาพแวดล้อมของโลกเปลี่ยนไป
เช่น การสร้างสิ่งขวางทางน้ำมีเยอะ
การสร้างน้ำหนักเพิ่มให้โลกด้วยประชากรและวัตถุ
การใช้ทรัพยากรสิ้นเปลืองเกินความจำเป็น
เมื่อชีวิตและธรรมชาติถูกเบียดเบียน
ก็คิดดูนะว่าผลจากการสูญเสียชีวิตและทรัพยากรที่ถูกทำลายจะส่งผลดีหรือผลเสีย
ผลดีใครได้ ผลเสียใครได้
เปรียเหมือนคน ๆ หนึ่งถูกรีดนาทาเร้นจนหมดตัว
ความพยาบาทมันก็เกิดขึ้นใช่ไหม
เมื่อความพยาบาทเกิดขึ้นมันจึงเกิดเป็นผลของการกระทำ(กรรม)ใช่ไหม
ทรัพยากรก็เหมือนกัน ไปขุดมาจากที่หนึ่งแล้วเอาไปถมไว้อีกที่หนึ่ง
ส่วนที่ถมก็สูงขึ้นส่วนที่ถูกขุดก็ต่ำลง
ความสมดุลหายไป ธรรมชาติจึงต้องมีการทวงคืนความสมดุลของเขา
ไม่เช่นนั้นธรรมชาติก็อยู่ไม่ได้ ต้องถูกทำลายอยู่ร่ำไป
เมื่อมีผลของการกระทำคือภัย ดิน น้ำ ลม ไฟ
คนและสัตว์ต่างก็เดือดร้อนใช่ไหม
แต่ธรรมชาติท่านเรียกว่าสมดุลค่ะ

 

ครูพี่เกษ ไม่หลับไม่นอนเลยหรือครับนี่ ปลาเต็มเข่งแล้ววววววววว

 

มนุษย์มีสังคม หน่วยย่อยของสังคม เช่น บ้าน วัด โรงเรียน (บวร) ต่างเกื้อกูลกัน
สังเกตุดูว่าวัดสวย สะอาดและสงบ จะมีคนไปกันมาก แต่พระในวัดจะอยู่ในที่ของท่านนะ
คนที่ไปวัดก็มีหลายเหตุผล ทั้งไปเที่ยว ไปพักผ่อน ไปปฏิบัติธรรม ทำบุญทำทาน
ไอ้การที่จะไปบอกใคร ๆ ว่าทำบุญภายในกันดีกว่า จะมีสักกี่คนที่จะเชื่อ
วัดจึงเป็นที่ยึดเหนี่ยวของสังคม มีอยู่เพื่อสังคม ที่ต้องการให้วัดเป็นอย่างนั้นอย่างนี้คือคน มิใช่พระ(อริยสงฆ์)

 

การปฏิบัติจิตเกาะพระ เมื่อจิตเกาะพระได้แนบแน่น จะมีการทรงฌาน(ลักษณูปนิชฌาน)
ซึ่งฌานก็มีสองแบบ คืออารัมมณูปนิชฌาน และลักษณูปนิชฌาน ฌานทั้งสองอย่าง
มีความแตกต่างกันอย่างไร..ผมไปอ่านเจอบทความคุณดังตฤณ อธิบายไว้น่าสนใจดังนี้

สภาพจิตที่เป็นฌาน

- คือสภาพเป็นหนึ่งของจิต

- คือสภาพที่จิตตั้งมั่นรู้เป็นฐานเด่น

ตรงนี้ถ้าเอาคำว่าเอกัคคตามาโยงเข้ากับความหมายของฌาน
ก็จะทำให้เกิดมุมมองตามประสบการณ์เพื่อเป็นที่เข้าใจกันง่ายขึ้น
เพราะองค์ประกอบของฌานแม้จะต่างกันอย่างไร
ที่สุดแล้วก็ต้องยืนพื้นอยู่ที่เอกัคคตา หรือความตั้งมั่นเป็นหนึ่งของจิตนี่เอง

ความตั้งมั่นเป็นหนึ่งของจิตมีหลายแบบ
แบบโจรที่กำลังจ้องจะเข้าปล้นบ้านคนอื่นก็มี
แบบฤาษีที่เพ่งกสิณจนเกิดนิมิตชัด
ประกอบพร้อมด้วยปีติสุขเกิดแต่วิเวกก็มี

แต่ความตั้งมั่นเป็นหนึ่งแบบพุทธ
นอกจากนิยามตามองค์ประกอบที่เกิดขึ้นพร้อมกันคือ วิตก วิจาร ปีติ สุข แล้ว
ยังมีนัยอื่นที่เป็นเครื่องชี้ "ความเป็นสมาธิชอบ" อยู่อีก
ดังแสดงไว้ในปริกขารสูตร พระสุตตันตปิฎกเล่ม ๑๕
ซึ่งพระผู้มีพระภาคตรัสไว้ว่า...

ดูกรภิกษุทั้งหลาย องค์แห่งสมาธิ ๗ ประการนี้
๗ ประการเป็นไฉน คือสัมมาทิฏฐิ ๑ สัมมาสังกัปปะ ๑ สัมมาวาจา ๑
สัมมากัมมันตะ ๑ สัมมาอาชีวะ ๑ สัมมาวายามะ ๑ สัมมาสติ ๑
ดูกรภิกษุทั้งหลายเอกัคคตาจิตประกอบด้วยองค์ ๗ ประการนี้ เรียกว่าอริยสมาธิ
(ไม่ได้หมายความว่าผู้ได้อริยสมาธิต้องเป็นอริยเจ้าเท่านั้น
ทำนองเดียวกับผู้ที่เป็นสัมมาทิฏฐิเข้าใจอริยสัจจ์ ๔ ด้วยปัญญาทางนึกคิด
ไม่จำเป็นต้องเป็นอริยเจ้าเสมอไป)

เพื่อให้มองง่าย ถ้าตัดเอาองค์ประกอบอื่นๆออก
เหลือเฉพาะสัมมาทิฏฐิ ก็จะเข้าใจได้ว่าฌานหรือสมาธิที่นำด้วยความเห็นชอบนั้น
เป็นฌานที่จิตไม่โง่ ไม่หลงผิด ไม่มืดบอด มีลักษณะสว่าง
และรู้แจ้งว่าสิ่งที่ถูกรู้ก็ไม่ใช่อัตตา สภาพตั้งมั่นของจิตเองก็ไม่ใช่อัตตา
หากจะพูดให้เห็นภาพก็อาจบอกว่านั่นคือจิตที่มีปัญญาตั้งมั่น
หรือพูดตามศัพท์คือเอกัคคตาอันบันดาลขึ้นจากปัญญา
สมาธิใดๆที่ตั้งต้นด้วยมิจฉาทิฏฐิ
คือยังไม่เห็นตามจริงว่าสภาพธรรมทั้งหลายเป็นอนัตตา
แม้ดำเนินจิตให้เข้าถึงความเป็นฌานได้
ฌานนั้นก็จัดเป็นมิจฉาสมาธิ
เรียกว่าต้นทางผิดปลายทางย่อมผิดตาม ไม่มีทางถูกได้เอง


ชนิดของฌาน

๑.อารัมมณูปนิชฌาน ได้แก่การปักจิตแน่วอยู่ในอารมณ์เดียว
ไม่มีความนึกคิดแบบปกติ
แต่มีอาการน้อมกำหนดว่าเราจะเปลี่ยนระดับฌานได้
ถ้าก่อนถึงฌานไม่มีปัญญาพิจารณาสภาพเกิดดับไว้ก่อน
ก็จะไม่มี ตัวน้อมอัตโนมัติ เข้าไปดูว่าอะไรไม่เที่ยง อะไรไม่ใช่ตัวตน
จะมีแต่ความยึดติด ดูดติดอยู่กับอารมณ์อันน่าชื่นใจในฌานเท่านั้น
แต่ถ้าก่อนเข้าถึงฌานได้เคยพิจารณาความเกิดดับของขันธ์ ๕ ตลอดสายมาก่อน
ก็จะมีอัตโนมัติประการหนึ่ง คือรู้อะไรก็ตาม จะเห็นสิ่งที่รู้โดยความเป็นไตรลักษณ์
อาจจะเป็นครั้งเป็นคราวสำหรับปุถุชน แต่จะเกือบทุกครั้งสำหรับอริยบุคคล
เพราะฉะนั้นอย่าเพิ่งกล่าวว่าอารัมมณูปนิชฌานเป็นฌานนอกศาสนา
ฌานคือฌาน เป็นอาการของจิตอย่างหนึ่ง
อาจเป็นบันไดส่งทอด หรืออาจเป็นอ่างสำหรับพายเรือ ขึ้นอยู่กับบุคคลและวาระ

๒.ลักขณูปนิชฌาน ได้แก่วิปัสสนาญาณ มรรคผล และผลสมาบัติ
ในกรณีของฌานในฐานะของวิปัสสนาญาณนั้น
จะมีความนึกคิดแบบปกติได้ รับกระทบตามปกติได้ เดินเหินได้ หรือกระทั่งพูดจาได้
แต่ยืนพื้นอยู่บนสภาพจิตที่ตั้งมั่น แนบแน่น ในแบบของฌาน
หมายความว่าจิตเคลื่อนจากสภาพแนบแน่นขึ้นรู้อารมณ์ทางอายตนะทั้ง ๖ เป็นห้วงๆ
แล้วตกกลับลงมาอยู่ในสภาพแนบแน่นเป็นหนึ่งเหมือนเดิม
แต่ละครั้งที่รู้อารมณ์ แม้ความนึกคิด ก็รู้โดยความเป็นของไม่เที่ยง
หรือรู้โดยสักแต่เป็นสภาพปรุงประกอบด้วยเหตุปัจจัย ไม่ใช่ตัวตน
หากถามว่าถ้ารู้อารมณ์ทางอายตนะได้ จะกล่าวว่าเป็นหนึ่งได้อย่างไร
ก็ตอบว่าเป็นหนึ่งอยู่กับความว่างจากอัตตา ว่างจากอุปาทาน
และความรู้สึกว่าว่างเช่นนี้ไม่จำเป็นต้องบรรลุมรรคผลเสียก่อน
ทำนองเดียวกับคนครึ่งหลับครึ่งตื่นย่อมลืมว่าตัวเองเป็นใคร ชื่ออะไร
ต่างแต่ว่านี่เป็นความรู้สึกเต็มตื่น รู้เห็นว่าสิ่งปรากฏทั้งหลายไม่เที่ยง ไม่ใช่ตัวตน
จึงไม่หมายมั่นว่านั่นเป็นเรา เรามีชื่ออย่างนี้ สกุลอย่างนี้

หลายท่านมองว่าลักขณูปนิชฌานคืออุปจารสมาธิ
ก่อนอื่นต้องแยกแยะว่าอุปจารสมาธิไม่ใช่ศัพท์เดิมที่ใช้กันในพุทธกาล
เพราะฉะนั้นความหมายเชิงประสบการณ์จึงค่อนข้างคลุมเครือ
เนื่องจากนิยามนั้นจะหมายถึงสมาธิเฉียดฌาน
ประกอบด้วยวิตก วิจาร ปีติสุขอันเกิดแต่วิเวก
ขาดอย่างเดียวคือสภาพจิตที่เป็นเอกัคคตา

สำหรับนักภาวนานั้น เมื่อคุ้นกับอุปจารสมาธิมากเข้า
ก็อาจเกิดความรู้สึกก้ำกึ่ง เห็นน้ำหนักและคุณภาพอุปจารสมาธิหลากหลาย
เพราะแม้มีวิตก วิจาร ปีติสุขเหมือนกัน ทว่ากำลังก็ผิดกัน
ความมั่นคงที่เป็นพื้นภายในก็ต่างกันมาก
บางครั้งรู้สึกหนักแน่นเป็นหนึ่งเหมือนฌาน แต่กลับยังสามารถรับรู้อารมณ์ได้
แม้แต่สภาพเอกัคคตาก็อาจขึ้นเร็วลงเร็วได้ในเวลาไม่กี่วินาที
เหมือนไฟที่ติดๆดับๆ (โดยเฉพาะสำหรับคนเคยมีแน่นๆแล้วเสื่อมลง)

ความสับสนอาจลดน้อยลง ถ้าเราไม่ไปให้ความสำคัญกับนิยามทางศัพท์มากนัก
แต่มองตามจริงว่าอุปจารสมาธิกับฌานคือลูกพี่ลูกน้องที่หน้าคล้ายกัน
และสูงต่ำกว่ากันไม่มาก เมื่อใช้คำว่าลักขณูปนิชฌานอธิบายประสบการณ์ใด
ก็จะได้ไม่ต้องไปยึดติดว่าเป็นอุปจาระ (เฉียด)
หรือว่าเป็นอัปปนา (แนบแน่นเป็นฌานแล้ว) กันแน่


สัญญาในฌาน

- ไม่มีอัตตสัญญา หรือความรู้สึกในตัวตนแบบเดิมๆ เพราะไม่นึกคิดด้วยโมหะ
แม้ความคิดผุดขึ้นในลักขณูปนิชฌาน เมื่อจบหน้าที่คิด ก็หายไปทันที
เพราะจิตตัดเข้าสู่สภาพแนบแน่น มีปีติสุขอันเกิดแต่วิเวก
(คำว่าวิเวกบอกลักษณะเอกา เป็นหนึ่ง
ปราศจากกามฉันทะ พยาบาท ความง่วงงุน ความฟุ้งซ่าน และความสงสัย)

- หากเป็นอารัมมณูปนิชฌาน อาจมีอัตตสัญญาว่าเรากำลังเข้าฌาน
สภาพแนบแน่นของจิตเป็นเรา ซึ่งเป็นความรู้สึกในตัวตนระดับสูง ละเอียดประณีต
หรือเมื่อรู้อารมณ์ใด เช่นลมหายใจหรือนิมิตกสิณ ก็จะยึดอารมณ์นั้นๆว่าเป็นของเรา
มีความรู้สึกอยู่ลึกๆว่านั่นเนื่องด้วยเรา นั่นเป็นสมบัติของเรา

- หากเป็นลักขณูปนิชฌาน จะมีอนัตตสัญญาเป็นฐานตั้งมั่น
คือมีความรู้สึกว่าว่างจากตัวตนโดดเด่นกว่าอารมณ์กระทบแม้ความคิด
ไม่รับรู้ถึงสำนึกแบบสัตว์ มนุษย์ เทวดา หรือกระทั่งพรหม
แต่เป็นสำนึกที่แปลกใหม่อย่างสิ้นเชิง คือจิตเห็นตนเองเป็นเพียงสภาพรู้
และสิ่งถูกรู้ทั้งหลายก็ปรากฏตามจริงว่านั่นแค่ธาตุ นั่นแค่เวทนา นั่นแค่สัญญาและสังขาร
แม้เกิดสภาวะกระทบจิตให้รู้สึกแปลกประหลาดอย่างไร
จิตก็เท่าทันว่านั่นเป็นเพียงสัญญาและสังขาร
ตรงนี้ต้องผ่านการอบรมจิตรู้กายใจโดยความเป็นขันธ์ ๕ อย่างกระจ่างตลอดสาย
มิฉะนั้นสัญญาและสังขารบางอย่างอาจลวงให้หลงยึด
เพราะสภาพแปลกเกินปัญญาจะเท่าทันว่านั่นเป็นสัญญา นั่นเป็นสังขาร
ล่อให้หลงว่านี่คือสภาวะอันพ้นใช่และไม่ใช่
แต่หากกำหนดรู้โดยสักแต่เป็นความหมายรู้หมายจำ ปรุงแต่งจิตให้เป็นไป
กระทั่งเห็นความดับของสัญญาและสังขารนั้นๆ จึงเหลือแต่รู้ล้วนๆ
ซึ่งถ้าปัญญาในทางปริยัติถูกปูพื้นไว้รองรับดีแล้ว
ก็จะเห็นว่านั่นสักแต่เป็นหนึ่งในวิญญาณขันธ์
มีแต่สภาพรู้ และกำลังรู้ลักษณะนามธรรมของความว่างจากตัวตน
หรือรู้ลักษณะนามธรรมของตนเอง
เมื่อเคลื่อนสู่สภาพรู้ชนิดอื่น เช่นเห็นภาพ หรือได้ยินเสียง
ก็เป็นการรู้ที่มีความว่างเป็นฐาน ไม่รู้สึกว่าการเห็นภาพและเสียงคือตน หรือเนื่องด้วยตน

ผลของการมีฌาน

แน่นอนว่าผู้มีฌานย่อมได้เปรียบผู้ไม่มีฌาน
เพราะย่อมพิจารณาธรรมได้นานกว่า ต่อเนื่องกว่า
มีกำลังหนุนให้เกิดธรรมชาติล้างผลาญสังโยชน์ได้มากกว่า
แต่ก็ไม่ใช่ข้อบังคับของธรรมชาติ
ว่าผู้จะถึงมรรคผลต้องผ่านฌานเสียก่อน
เพราะมรรคผลที่ถูกต้องนั้น คลี่คลายมาจากการกำหนดรู้ความเกิดดับอย่างถูกต้อง
หาได้เกิดจากความมีฌาน หรือกระทั่งมีญาณหยั่งรู้เหนือโลกแต่ประการใด

ดังนั้นสิ่งที่สำคัญกว่าฌานจึงเป็นสัมมาทิฏฐิ
ต้องแน่ใจว่าตั้งความเห็นไว้ให้ถูก ให้ตรงเสียก่อน
ทั้งในแนวทางโดยรวม เช่นรู้ว่าสังขารทั้งปวงไม่เที่ยง จึงไม่ควรยึดมั่นว่าเป็นเรา
และทั้งในแนวทางโดยเจาะจง
เช่นรู้ว่าจะต้องดูความไม่เที่ยงที่กาย เวทนา จิต ธรรมอันกำลังปรากฏตามจริง
ไม่ใช่ไปสร้างเงื่อนไขอะไรขึ้นมาแล้วบอกว่าจะบรรลุธรรมด้วยเงื่อนไขนั้นๆ

ผู้มีสัมมาทิฏฐิอยู่แล้ว จะเข้าฌานได้ลึกแค่ไหนก็ไม่น่าเป็นห่วง
เพราะแน่ใจได้ว่าจิตจะฝักใฝ่มารู้ มาดูกายใจโดยความเป็นไตรลักษณ์แน่นอน
แม้เข้าฌานในแบบอารัมมณูปนิชฌานในเบื้องต้น
เมื่อถอนออกมา แล้วยังไม่ได้พิจารณาธรรมทันที
แต่ก็ได้ชื่อว่าสั่งสมกำลังใหญ่ไว้ก่อน ประจุพลังดีๆไว้พร้อมใช้
ระหว่างวันถ้าแค่พิจารณาอะไรเล่นๆว่าผิวหนังเราสะอาดเพราะสบู่
อยู่ๆไปก็สกปรกด้วยคราบไคลเพราะปฏิกูลภายในกายไหลซึมออกมา
จิตที่เกิดความสลดสังเวชนั้นอาจฉุดเอากำลังใหญ่ที่สั่งสมไว้ขึ้นมา
กลายเป็นสภาพตั้งมั่น รู้กายโดยความเป็นปฏิกูลทั้งแท่ง
แล้วเห็นปฏิกูลนั้นกระจายออกโดยความเป็นธาตุ
หยั่งรู้เข้าไปตามจริงในสภาพที่ปรากฏขณะนั้น ที่เป็นก้อนกายเดี๋ยวนั้น
ว่าไม่ใช่ตัวตน เป็นแค่สภาพธรรมชาติหลายๆอย่างมาประชุมประกอบกันอยู่
ไม่เกิดความมั่นหมายว่าเป็นก้อนอัตตา ไม่มีที่ตั้งของความรู้สึกในตัวตน
อันนั้นเองจัดเป็นลักขณูปนิชฌานขึ้นมา
มีองค์ฌานคือวิตก วิจาร ปีติ สุขปรากฏพร้อม
โดยไม่ได้รู้เพียงอารมณ์เดียวเหมือนอย่างอารัมมณูปนิชฌาน

และผู้มีสัมมาทิฏฐิเป็นอย่างดี ถึงแม้ยังไม่ใช่อริยเจ้า ถึงแม้ไม่เคยถึงปฐมฌาน
แต่เมื่อพิจารณาธรรมอยู่เสมอๆไม่ขาดสาย เห็นอะไรเป็นธรรมะแสดงอนิจจังไปหมด
ทั้งในระดับคิดๆ และในระดับกำหนดสติเป็นสมาธิชั่วคราว
ก็อาจเป็นตัวก่อกำลังให้ครบ ๕ ประการ
คือศรัทธาที่จะหันมา วิริยะที่จะประคอง สติที่จะระลึกได้ สมาธิที่จะตั้งมั่นเป็นหนึ่ง
และสำคัญสูงสุดคือปัญญาที่จะเห็นความเกิดดับตามจริงของทุกสภาวะทั้งนอกและใน
ถึงขีดสุดของพละ ๕ เมื่อไหร่ ลักขณูปนิชฌานก็เกิดขึ้นได้เช่นกัน
คือสำนึกจะตั้งต้นที่ความรู้สึกว่างจากตัวตน
และมีความคงเส้นคงวาเหมือนค้ำด้วยพลังเหลือเฟือ
ไม่มีความเพ่ง ไม่มีความบีบรัดคับแคบ จิตมีความเป็นใหญ่แบบฌาน
..ฯลฯ.....

(ดังตฤณ 30 พ.ย.2545)

 

โมทนา สาธุกับลุงจีค่ะ คุณวัฒ...มันก็เหมือนคนจิตหยาบกับคนจิตละเอียดนั่นแล จิตหยาบส่วนใหญ่จะคิดแต่เรื่องอกุศล จิตละเอียดแม้เห็นสิ่งเดียวกันท่านก็คิดให้เป็นกุศลได้ จิตหยาบบางดวงกายอาจดูสุภาพแต่ข้างในหยาบโลน จิตละเอียดบางดวงกายอาจดูหยาบกร้านแต่ข้างในสุขุมนุ่มนวล มันก็ต่างกันตรงนี้แลจิตหยาบหรือจิตละเอียด

 

นับเป็นกุลศลบายของพระศาสดาที่พระองค์ท่านสอนให้คนรู้จักบริจาค ละความโลภไปในตัว แถมคนที่ไปวัดบ่อยๆนั้นก็ยังได้ฝึก พุทธานุสติแบบไม่รู้ตัวอีก

ซึ่งตรงนั้นอาจจะเป็นเปลือกของศาสนา แต่ก่อนจะถึงแก่น เราก้ต้องเจอเปลือกก่อน แต่บางคนดันไปเห็นเปลือกน่ากิน ก็กินมันอยู่นั่น กินจนตายๆเกิดๆไม่รู้กี่ชาติ ก็ยังค้นหาแก่นไม่เจอ

แต่ก็ยังดีกว่าที่บางคนเจอแก่นยังไม่เอาเลย กับไปเอากับสิ่งสกปรกโสโครก เห็นกงจักรเป็นดอกบัว เห็นความชั่วเป็นความสวยงามไปได้ เมื่อวันหนึ่งที่ภัยพิบัติมาถึงตัวค่อยเรียกร้องหาสิ่งศักดิ์สิทธ์ ก็อยากจะขอบอกว่ามันไม่ทันหรอกนาย

แม้ตอนนี้เวลาเหลือไม่มาก แต่ก้ยังพอมี ก็ขอให้ท่านที่กำลังลังเลสงสัย มัวแต่เดินชมนกชมไม้อยู่ เร่งความเพียรเข้านะครับ อย่าประมาทเด็ดขาด เดี๋ยวจะหาว่าไม่เตือน เสียใจในนรกก็ไม่ทันแล้วนา

 

ขอส่ง คุณ สุชาดา จิตเกาะพระ ลูกศิษย์ พี่เพ็ญ ครูนก (ช) ครูอุษาวดี คุณครูบุษย์ และคุณครูนอร์ท เข้าร่วมด้วยค่ะ เธอ confirm มาแล้ว