ความคิดเห็นแตกต่างในแต่ละสายการปฏิบัติ

ผู้ใดเห็นธรรม ผู้นั้นเห็นเราคถาคต (หมายถึงพระพุทธองค์)

 

เข้าถึงแล้วไม่มีสาย เห็นเป็นหนทางเดียวกันหมด รวมลงที่เดียว...

 

เหมือนเดินขึ้นเขาเนาะ เมื่อขึ้นไปถึงยอด ย่อมเห็นทางขึ้นมีมากมาย แต่ที่แน่ ๆ ต้องใช้กำลังของกาย ของใจเดินขึ้นเขาเหมียนกัน

----------------------------------------------

 

ต้องยอมรับว่าสมัยนี้มากจริงๆ.....พวกฉันดีฉันถูก....คนอื่นผิด.....

ในสมัยพุทธกาล...พระอรหันต์ก็บรรลุด้วยหลายวิธีการ.....ไม่ว่าจะกรรมฐาน ๔๐ หรือ กรรมฐานในสติปัฏฐานสูตร...แต่สมัยนั้นน่าแปลกอย่างหนึ่งท่านทั้งหลายไม่เคยที่จะมาทะเลอะกัน...ต่างสมัครสมานสามัคคีกัน...เพราะกรรมฐานทุกอย่างพระพุทธเจ้าทรงสอนไว้หมด...แต่มาสมัยนี้....ของฉันวิปัสสนา...ของเธอสมถะ...ของฉันดีกว่าของเธอ...ของเธอไม่หลุดพ้น.....น่าอนาจใจ....เนื่ยหละที่พระพุทธเจ้ากล่าวว่าศาสนาขอพระองค์จะสูญก็เพราะพุทธบริษัทสี่...มันก็อย่างนี้นี่หละ....

หลายท่านตอบไว้ได้ดีครับ.....โมทนาสาธุธรรม.....อย่างไรก็ยึดเป็นหลักด้วยนะครับ....

 

ก่อนอื่น เลย ต้องขอพูดว่า ที่เกิดความเห็นแตกต่าง แล้วพูดกัน
มันสมควรแล้ว เพราะว่า เรื่องแบบนี้ หากไม่พูด แล้วมันจะมีผลคือ คนที่ไปปฏิบัติผิดๆ ก็จะนำไปสู่ ความไม่ตรงต่อพระศาสดา ซ้ำร้าย คิดไปว่าตนเองรู้แล้ว และ เผยแพร่ต่อๆกันไป
เรื่องแบบนี้ จึงต้องยกพระวินัย ขึ้น ยกพระสูตรขึ้น เป็นหลักฐานมาโต้แย้งกัน

แต่ทีนี้ ผมเห็นมามาก ว่าคนที่ปฏิบัติผิดแล้วจะเป็นอย่างไร
ก็ต้องออกมาเตือนกัน จริงๆ ต้องขอบคุณคนที่เขามาเตือน มาโต้แย้งเสียด้วยสิ ว่าทำให้คนอื่นได้ข้อมูลกันไป

สรุป สำหรับผม สายพ่อแม่ครูอาจารย์มั่น ไม่มีผิดสักกระเบียด ตรงเข้าสู่ วิปัสสนาญาณ
สายหลวงพ่อฤาษี ตรง แต่เน้นไปในทางอภิญญา อันนี้ก็ตามบารมีท่าน

ส่วน สายอื่นๆ ที่ผมเห็นว่า ไม่ควรไปปฏิบัติ และยึดเอาเป็นสรณะ ก็คือ
1 แนวทางพระปราโมทย์
2 แนวทางพระเณรคำ
3 แนวทางพระเกษม อาิิิจิณณสีโล
จะเห็นได้ว่า ท่านเหล่านี้สอนให้คนทำตามท่าน

แต่ครูบาอาจารย์ที่แท้จริง จะสอนให้คนเดินตามพระพุทธเจ้า คือ ฝึกคนให้ทำเป็น ไม่ใช่ทำตาม นั่นคือ ทำตามพระศาสดา ซึ่ง ฝึกคนให้พึ่งตนเองได้ ใน ศีล สมาธิ ปัญญา

ขอโทษนะที่พูดตรงๆ ชั่วโมงนี้

 

การอ่านอัตตชีวประวัติของครูบาอาจารย์ผู้ปฏิบัติดีปฏิบัติชอบ

ถ้าครูบาอาจารย์ผู้เขียนอัตตชีวประวัติของตัวเอง

เป็นผู้ถ่อมตน สันโดษ มักน้อย ปลีกวิเวก เคารพธรรมวินัย

ยกย่องกตัญญูต่อพ่อแม่ครูจารย์ไม่ทำตนตีเสมอ

ไม่ประกาศยกย่องเกียรติคุณของตัวเอง

แสดงถึงครูบาอาจารย์ผู้เขียนไม่ได้เอากิเลสของตนมาเขียนประวัติฯ

เป็นผู้ปฏิบัติดีปฏิชอบ เช่น ท่านพ่อลี หลวงปู่หล้า หลวงตามหาบัว ฯลฯ

ท่านฯเขียนอัตตชีวประวัติของตัวเอง มีแต่ถ่อมตนเอง

กตัญญูเคารพบูชายกย่องต่อพ่อแม่ครูจารย์มั่นเหนือเศียรเหนือเกล้าฯ

เปรียบตนเสมือนกาจับภูเขาทอง

นี่แหละธรรมของผู้หมดกิเลส



แต่ถ้าครูบาอาจารย์ผู้เขียนอัตตชีวประวัติของตัวเอง

เป็นผู้ประกาศอวดเกียรติคุณของตัวเอง ไม่เคารพธรรมวินัยอวดอุตริมนุสธรรม

ทำตนตีเสมอพ่อแม่ครูบาอาจารย์

เอากิเลสของตนมาเขียนประวัติฯ อวดภูมิธรรมของตัวเอง

แสดงถึงครูบาอาจารย์ท่านนั้น ไม่มีภูมิจิตภูมิธรรม

เป็นขอนไม้ผุ ผุ พึ่งพิงอาศัยไม่ได้