การไถ่ถอนอุปาทานในกาย? นักปฏิบัติทางจิตหลงลืมเหตุที่ทำให้จิตไม่สงบและเสื่อม!?

นั้นซิคะ พี่ แล้วเรามองภาพที่น่าเกลียดแบบนี้ ใจเราปรุงไปอย่างไร สงสัยอย่างไร
แล้วกลับกัน เรามองภาพที่สวยงามใจเราเป็นอย่างไร
พี่ให้ค่าสองภาพเท่ากัน หรือต่างกัน

 

ขอแบบ กำลังหนักๆครับ พี่ paetrix สาธยายธรรมได้เลยครับ

 

ใจปรุงก็ดับ สงสัยก็ดับ คิดแล้วก็ดับ แต่ก็กระเพื่อมหวั่นไหว บ้าง เฉยบ้าง คิดไปเรื่องอื่นบ้าง เทียบเคียงบ้าง ก็ความคิดไม่ค่อยไปจริงจังกับมันมากมายเท่าไหร่ครับ

 

การไถ่ถอนอุปทานในกาย ? นักปฏิบัติทางจิตหลงลืมเหตุที่ทำให้จิตไม่สงบและเสื่อม!?


เหตุนี้ใช่หรือไม่ อย่างไรครับ ?

และการไถ่ถอนอุปาทานของจิตที่ติดกาย มีหลายวิธี กว้างแคบ แยบคายต่างกันอย่างไร ขอท่านโปรดแสดงธรรมปฏิบัติให้ฟังครับ สาธุ..



ต่อครับต่อ ใครพิจารณาแบบไหนยังไงแสดงธรรมให้ฟังด้วยครับ สาธุ

 

นึกไม่ออกจริงๆ องค์ภาวนา ต้องมี วิตก วิจาร ปิติ

การเห็นศพเน่า กลิ่นเหม็นคละคลุ้ง มันจะเกิดปิติได้อย่างไรหนอ

มีแต่สลด หดหู่ สังเวทมากกว่า

 

นั้นซิคะ ปรุงแล้วดับ เขาเรียกการวางได้ไหม
อาการแบบนี้หากเกิดขั้นบ่อยๆ
พี่ว่า เราจะเห็นสมุทเฉท ได้เร็วขึ้นไหม
สิ่งทั้งหลาย เพราะใจเข้าไปยึด
พี่มีความคิดเห็นอย่างไงคะ

 

ผมอยากจะยกตัวอย่างให้คบคิดกันครับ

ตัวอย่างที่ผมว่านี้ คือ เจ้าคุณนร ผมรู้จักแต่ชื่อนี้ครับ หากผิดพลาดต้องขออภัยครับ

ท่านไม่เคยฉันยาเลย ไม่ว่าจะเจ็บป่วยขนาดไหน แม้แต่เป็นมะเร็งกรามช้าง

ท่านก็ไม่ฉันยา และ รอคอยความตายอยู่เป็นนิตย์ เท่าที่ผมได้รับรู้มาครับ

จึงอยากจะฝากไว้ให้คบคิดกันครับ ว่าหากเป็นเรา เราจะทำอย่างที่ท่านทำได้ไหม

 

ถามความคิดเห็นกันอีกละ >.<' งั้นก็ตอบมั่วๆละกันนะครับ

มันก็อาจแค่วางความคิด ขันธ์มันก็ทำงานของมัน มันก็เกิดดับเป็นปรกติอยู่แล้ว
แต่สังโยชน์ ทั้งกามราคะและอวิชชา มันไม่ได้ดับไปตามความคิด

ถ้าเกิดมีกายอยู่แสดงว่ายังหลงกาย ยังมีความคิดเห็นกายเป็นสิ่งน่าพอใจเกิดขึ้นอยู่ ย่อมแสดงว่าไม่เห็นตามความเป็นจริง

ยังมีความคิดที่ยังปรุงแต่งมาด้วยราคะ ภพย่อมมี ย่อมมีชาติความเกิด ถึงปล่อยวางความคิดได้แต่อนุสัยไม่ได้กระเทือนเพราะยังไม่เห็นกายตามความเป็นจริง ยังไม่แก้เหตุความหลงไหลในกายนี้

 

การที่เห็นว่า ตอนนี้จิต รู้อะไรอยู่ ระหว่างรู้รูป กับ รู้นาม สติจะระลึกว่านี่เป็นสภาพธรรมที่จิตรู้...........สติระลึกรู้ไปเรื่อยเรื่อย ครับ({)

 

ได้ครับ พี่ซัวเจ๋ง เพราะอาการของปิติ มีหลายรูปแบบครับ

เมื่อเข้าใจถึงความเป็นไปของชีวิต จนจิตจะร่วมเป็นหนึ่ง

สภาวะที่น้ำตาไหลซึมออกมา ก็เป็นปิติชนิดหนึ่งครับ

ยิ่งน้อมนำสิ่งที่พิจารณาอยู่ ว่าเป็นเรา เป็นร่างกายของเรา เป็นชีวิตของเรา

ยิ่งทำให้เกิด ความเศร้า ความสลด ความหดหู่ เมื่อนั้น จิตจักคลายกำหนัด

ปิติเกิด สุขเกิด เอกคตาเกิด วางเสียซึ่งร่างกาย (สักกายะทิฎฐิ)

วางเสียซึ่งความลังเลสงสัย(วิจิกิฉา) เห็นซึ่งความงมงายของมนุษย์

ที่ยังหลงผิดคิดทำชั่วอยู่ จึงไม่กระทำซึ่งการผิดศีล(สีลัพปรามาศ)

สิ่งที่จะกระทำต่อไป เป็นการมุ่งหน้าในการปฎิบัติเท่านั้นครับ

เพื่อความหลุดพ้นเป็นที่ตั้งครับ ไม่สนใจกับสิ่งที่ไม่มีประโยชน์ครับ

 

อนุสัย สะเทือน สังโยชน์บางเบา ด้วยสติ ที่เท่าทัน รูป-นาม...สม่ำเสมอ({)

 

นั่นสินะครับผมก็ว่า...

แต่ว่าเหมือนเคยได้ยินวลีจากพระอะไรน้า ประมาณนี้นะครับลองไปเสิชหาเพิ่มเติมดูครับ

"..เมื่อเบื่อหน่าย ย่อมคลายกำหนัด เพราะคลายกำหนัด จึงหลุดพ้น เมื่อหลุดพ้นแล้ว ย่อมมีญาณหยั่งรู้ว่า หลุดพ้นแล้ว รู้ชัดว่า ชาติสิ้นแล้ว พรหมจรรย์อยู่จบแล้ว กิจที่ควรทำ ทำเสร็จแล้ว กิจอื่นเพื่อความเป็นอย่างนี้มิได้มี ฯ"

 

ขอตัวก่อนนะครับ ไว้มาสนทนาด้วยใหม่ครับ ขอบพระคุณทุกๆท่านที่ให้ความรู้ธรรมปฏิบัตินำไปพิจารณาต่อไปครับ

เชิญสนทนาธรรมกันต่อตามอัธยาศัยนะครับ
ว่างจะแวะเวียนมาอ่านต่อครับ สาธุๆๆ

 

อยากได้ยินคำพูด คุณเสขะมากกว่า ^^

 

ถ้าอยากรู้ว่า วิธีการพิจารณาอสุภะศพในป่าช้า ตามแนวพระป่าท่านมีวิธีพิจารณาอย่างไร

ลองฟัง จะได้หายซื่อ..! ที่ว่า "การเห็นศพเน่า กลิ่นเหม็นคละคลุ้ง มันจะเกิดปิติได้อย่างไรหนอ"

07 อสุภะกรรมฐาน ก.mp3 (7.18 MB)
08 อสุภะกรรมฐาน ข.mp3 (7.06 MB)

รวมพระธรรมเทศนา mp3 โดยพระอาจารย์จวน กุลเชฏโฐ

 

ยินดีต่อการสนทนา ที่กรุณาตอบ สาธุค่ะ พี่เสขะ

ไม่อยากพูดถึง อะไรมากนัก เพราะอาการปรุงแต่ง จนเกิดยินดี ยินร้าย
มันน่ากลัว เพราะมันมีค่าเท่ากัน

การสนทนา คิดว่่าได้ประโยชน์ อนุโมทนา

 

ชอบตีปลาหน้าไซตลอด

 

ที่สนทนา กับเล่าปัง ในกระทู้นั้น พิจารณาให้มากๆนะ เล่าปังพูดถูกแล้วเกี่ยวกับตัวคุณ

บรมอัตตา จริงๆ

 

จะบอกให้แค่นี้ล่ะ..!

 

เกิดเป็นนักมวย

ชกเขาฝ่ายเดียว ก็ว่ารังแก

ยืนให้เขาชก ก็ว่าโง่

แลกกันคนละหมัด ก็ว่าโง่ทั้งคู่

ก็พูดกันไปนะครับ