การปฏิบัติสมาธิเพื่อสุขภาพกายและจิตให้เหนือธรรมดาตามในทางพุทธศาสนา

ผมก็เห็นด้วยครับอาจารย์ บาส จะได้มีเรื่องเล่ากันให้สนุกๆกันหน่อย

 

ส่งการบ้านค่ะ. บทที่สามตามขั้นตอนการปฏิบัติค่ะ. เช่นเดิมค่ะมีฟุ้งซ่านตามเคยแต่ก็ยายามดึงจิตสมาธิมาอยู่กะตัว. ไม่มีอะไรรายงานมากค่ะ. ยังพยายามสู้อยู่ค่ะขอบคุณค่ะ

 

ส่งการบ้านบทที่ 2 ค่ะ

พยายามประคองสติ ไปจนจบ แต่ก็ยังมีับตกหล่นอยู่

ภาพต่าง ๆ ปรากฏอยู่ ความคิดฟุ้งซ่าน

มันดับวูบสลับกับสว่างวาบ

แผ่เมตตา ออกจากสมาธิ อุทิศบุญค่ะ

ขอคำแนะค่ะ
ขอบคุณมากค่ัะ

 

สู้ๆครับผม

 

ลองปล่อยให้ฟุ้งสุดๆไปเลยครับ

แล้วตามลองดูไปเรื่อยๆคับ

 

ส่งการบ้านบทที่สามค่ะ. ปฏิบัติสวดมนต์ภาวนาตามลำดับ. วันนี้รู้สึกนั่งได้นิ่งและสงบกว่าเมื่อวานค่ะถึงแม้จะมีวอกแวกฟุ้งซ่านบางครั้งแต่ยังไปได้เรื่อยๆ. อบรมจิตตัวเองสั่งสอนในตัวเพราะต้องสู้กับความขี้เกียจให้ได้(ก็อากาศมันหนาวมากกค่ะ ติดลบหนึ่งองศาช่วงเช้า)ใช้เวลานานมากกว่าจะลุกได้.เลยต้องอบรมตัวเองเรื่อยๆ. ช่วงภาวนาเกสาโลมาเห็นภาพพระพุฒจารย์โตรังษีที่เห็นตามปกหนังสือค่ะ. จากนั้นก็ไปเรื่อยๆจนจบตามปรกติค่ะ

 

ค่อยๆฝึกไปครับ เรื่อยๆ

 

ส่งการบ้านค่ะ บททีี่สาม ปฏิบัติตามขั้นตอนภาวนาแต่รู้สึกจิตสมาธิเริ่มดีขึ้นค่ะถึงแม้จะมีวอกแวกฟุ้งซ่านเหมือนเดิมแต่สมาธิแน่วแน่กว่าเมื่อวาน. ไม่มีอะไรรายงานมากค่ะ. ขอบคุณค่ะ

 

ครับ อย่าเพิ่งท้อไป

ที่ทำมาดีแล้ว พยายามต่อครับ

 

พึ่งไปปฏิบัติธรรมมาค่ะ ขออนุญาตแบ่งปันได้มั้ยคะ
หลักสูตรวิปัสนาของ อ.โกเอ็นก้า ที่พี่พลังไฟเคยเอามาเล่าให้ฟังครั้งหนึ่ง
จริงๆได้ยินชื่อมานานมากแล้วนะคะ แต่ไม่สารมารถลางานไปได้
ก็คงจะถึงวาระมั้งคะ เพราะลาออกจากงานพอดี เลยมีโอกาสได้ไป

เป็นประสบการณ์ที่ดีมากสำหรับตัวเอง เพราะสามารถก้าวข้าม
กำแพงที่ตัวเองสร้างไว้ให้กับตัวเองได้ ไม่เคยคิดเลยว่าจะทำได้นะคะ

ไปวันสองวันแรกเนี่ย เหมือนโดนจับไปดัดสันดานเลยอะค่ะ
แต่ก่อน เราทำสมาธิวันละ20-30 มากหน่อยก็ 40 นาที เราก็ว่าเราพยามแล้ว
แต่ก็ทำบ้าง ไม่ทำบ้าง และในจำนวนที่ทำบ้าง ก็เป็นสมาธิบ้าง ไม่เป็นบ้าง
แต่มาฝึกนี่ เค้านั่งปฏิบัติกันทั้งวัน วันละ 8 รอบ รวมๆก็ประมาณวันละ 10 ชม.
มองกลับไปที่เคยทำนี่ มันน้อยมากเลยนะคะ

อาจารย์ท่านบรรยายว่า บางครั้งการเปลี่ยนแปลง มันก็ต้องมีความรุนแรงบ้าง
เหมือนเราเอาน้ำเย็นราดลงบนกองฟืนที่ร้อน แรกๆก็มีแรงประทุรุนแรง
แต่ถ้าราดไปเรื่อยๆ แรงประทุก็จะเบาลงและดับในที่สุด
ก็เป็นตามนั้น เพราะช่วงวันสองวันแรก มันทรมานจริงๆ แต่พอเข้าวันที่สาม
มันก็ชักจะเข้าท่าแฮะ เพราะใจเราเรามันเริ่มไม่ต่อต้านแล้ว
ก็เป็นว่า กำแพงแรกที่ข้ามได้ คือการทำสมาธินานๆ ตอนนี้มีทัศนะคติที่ดีแล้ว

ส่วนกำแพงที่ 2 ในวันที่ 4 นั้น มีเงื่อนไขในการปฏิบัติเพิ่มเข้ามาคือ
มีชั่วโมงอธิษฐาน วันละ 3 รอบ เช้า บ่าย เย็น คือให้ตั้งใจที่จะปฏิบัติ
ให้ครบชั่วโมงแบบไม่เปลี่ยนท่าเลย คราวนี้ล่ะ ที่หายนะมาเยือน
เพราะเราไม่เคยข้ามพ้นความเจ็บปวดได้เลย

ครั้ง สองครั้งแรกที่พยามนั้น มาทรมานจริงๆ จนครั้งที่สาม ที่ตั้งใจแน่วแน่ว่า
จะทำให้ได้ หลังจากนั่งไปได้ 30 นาที ความปวดก็มา ปวด แล้วก็ปวด
มากขึ้นเรื่อยๆ ครึ่งชั่วโมงที่เหลือ มันยาวนานเป็นชาติเลย จนเราเลยพยาม
มองหาว่ามันปวดมาจากจุดไหน ก็พยามจะถ่ายโอนน้ำหนัก แต่ผ่อนจุดนึง
มันก็ต้องไปเกร็งอีกจุดนึง จนปวดและระบมไปหมด ในใจก็จดจ่อตลอดว่า
ยังไม่หมดเวลาอีกหรือ น้ำตาจะไหล จะตายให้ได้จริงๆ เหมือนมันสู้ ยิ่งสู้ก็ยิ่งเจ็บ
ยิ่งสู้ก็ยิ่งปวด ท้ายที่สุดก็เลย ... เอาวะ ตายไปเลยแล้วกัน คือดิ้นไม่ไหวแล้ว
ก็เลยทิ้งๆๆ ทิ้งไปหมดเลย แล้วหายใจดูซิว่าจะตายยังงัย 555

สักพัก โดยไม่คิดว่าจะได้เจอ แสงสว่างก็บังเกิด ... เฮ้ยยย ความปวดมันค่อยๆ
เบาลงๆ ก็ถึงบางอ้อในวินาทีนั้นเอง ว่ายอมตายที่เค้าพูดถึง มันเป็นอย่างนี้นี่เอง
แต่ครั้งแรกที่ผ่านมาได้มันก็ทุลักทุเล และหดหู่พอสมควร แต่ก็เริ่มมีแสงรำไรๆ

แต่เมื่อได้ฝึกครั้งแล้วครั้งเล่า ร่วมสิบกว่าครั้ง เพราะต้องทำวันละสามรอบ
ความชำนานก็บังเกิด ความเข้าใจในอะไรๆมันก็แจ่มชัดขึ้น ชัดขึ้น
ก่อนนั้น เราก็เคยมาก่อน ปฏิบัติแบบขอยอมตายถวายชีวิต พึ่งเข้าใจว่า
ตอนนั้นเค้าเรียกว่า สู้จนตาย คือถ้าตายตอนนั้นจริงๆ ก็คงจะตกนรก
เพราะจิตมีแต่ความเศร้าหมอง หดหู่ เต็มไปด้วยความเจ็บปวด

แต่ในการที่จะยอมตายจริงๆ มันคือการปล่อยทุกอย่าง เมื่อเราปล่อย
กล้ามเนื้อมันก็คลาย ความปวดมันก็ลด แล้วถ้าเรายังคงรักษาสมาธิ
ให้เป็นกลางอยู่ตรงนั้น ความปวดมันก็จะอยู่แค่นั้น ซึ่งไม่หนักหนาเลย
แรกๆอาจจะเหนื่อย เพราะเหมือนคนพึ่งขับรถเป็น ออกถนนใหม่ๆ
มันจะต้องระแวดระวัง ให้รถมันอยู่ในเลนเสมอ นี่ก็เหมือนกัน ถ้าใจเรา
มันออกจากความเป็นกลาง คือมีความขุ่นมัวบ้าง หงุดหงิดบ้าง หายนะ
ก็กลับมา ความเจ็บปวดจะถาโถมมา ... ก็อ้อออ พึ่งเข้าใจชัดๆว่า
นี่งัยๆ อุเบกขาๆ ตลอดมาที่เราเจ็บปวดนั้น ล้วนแต่เป็นที่จิตเราเอง
เราทำร้ายตัวเอง

มันเป็นประสบการณ์ที่วิเศษมากนะคะ ที่ข้ามพ้นจุดนั้นมาได้
ตลอดระยะทางอันยาวไกลนี้ สิ่งนึงที่จำเป็นมากคือกำลังใจ
ในทุกรอบที่ปฏิบัติเสียงบรรยายจะกล่าวย้ำซ้ำๆว่า
ขอให้ท่านพากเพียร ขอให้ท่านอดทน อดทน อดทน
แล้วท่านจะประสบความสำเร็จ

อยากมอบกำลังใจนี้ให้ทุกท่านเหมือนกัน
ขอให้ท่านพากเพียร ขอให้ท่านอดทน อดทน อดทน
แล้วท่านจะประสบความสำเร็จ

แต่มีอย่างนึงที่อยากจะรบกวนถามจะได้มั้ยคะ ไม่ทราบว่าตัวเอง
อุปทานไปเองหรือไม่ เพราะตลอดเวลาที่ปฏิบัติอยู่นั้น
บ่อยครั้งมากที่จะเห็นภาพพระพิฆเนศน่ะค่ะ ทั้งๆที่เรา
ไม่ได้บูชาท่าน เลยไม่ทราบว่าอะไรยังงัยอะคะ

 

ครูบาอาจารย์ท่านแวะมาเยี่ยมเยียน

ลองถามใจตัวเองดูก็รู้ ครับ

 

ขอบพระคุณค่ะสำหรับคำแนะนำและกำลังใจ. ทำให้มีพลังสู้ขึ้นมาเยอะ. ส่งการบ้านค่ะบทที่สาม. ช่วงนี้อาการเจ็บป่วยยังอยู่ค่ะแต่พยายามปฎิบัติไม่ขาดถึงแม้จะเปลี่ยนเวลาบ้างตามสดวกและสภาพแต่พยายามอยู่ค่ะไม่ให้ขาด. ปฏิบัติบทที่สามสวดมนต์ภาวนาตามปรกติ ช่วงแรกดูลมหายใจเข้าและช่วงภาวนาพุทโธ มีฟุ้งซ่านบ้างค่ะวอกแวกแต่สังเกตดูว่าเริีมนัอยลงจิตเริ่มมีสมาธิกว่าเดิม ช่วงแรกมีอาการปวดหลังหน่อยแต่พอเข้าภาวนาเกสาโลมา เร่ิ่มหายและเบาขึ้นค่ะ.ต่อด้วยพุทโธอีกหน่อย ช่วงท้ายเข้าพรหมวิหารสี่. รู้สึกดีมากค่ะ. นั่งต่อไปเรื่อย. จบด้วยการแผ่เมตตาและปัจจเวกก่อนออกค่ะ. ขอบคุณค่ะ

 

ฝึกแบบนี้ไปเรื่อยๆก่อนนะครับ

ถ้าชำนาญแล้วจะเพิ่ม แบบฝึกให้อีกครับ

 

ประสบการณ์จริง มันต้องเป็นแบบนี้
เราจะได้รู้ว่า การเกร็งกับไม่เกร็งมันเป็นอย่างไร
การกระโดดเข้าสู่เวทนา กับการดูเวทนา มันแตกต่างกันอย่างไร
อุเบกขา ที่เราได้เป็นอย่างไร
การวางอุเบกขา ในกาย เวทนา จิต ธรรม เป็นอย่างไร

ต่อไป เมื่อจิต เราละเอียดๆ ขึ้น เราจะเห็นว่า อุเบกขามันก็ยังมีอีกหลายระดับ
ระดับที่ น้องผ่านมาได้ ก็นับว่าดีมากแล้ว เพียรพยายามต่อไป
ระดับอุเบกขา ตอนนี้ มันก็เหมือน กับเครื่องกรองน้ำ ที่มีระดับ
อิธหัก ถ่าน กรวดหยาบ กรวดละเอียด ทรายหยาบ ทรายละเอียด
อิธห้กคือระดับที่เราเป็นอยู่ เมื่อเราถึงระดับ ทรายละเอียด น้ำที่กรองออก มามันจะใสสะอาด
เปรียบเหมือนจิต ของเราที่ใสบริสุทธิ

เมื่อเรามาถึงจุดนี้ เราเริ่มที่จะเข้าใจ ถึงการฝึกปรือที่ผ่านมา ว่ามันน่าเสียดายเวลาขนาดใหน

นิมิตที่เราเห็น ก็เป็นเพียงสิ่งที่มาให้เรารับรู้ มันมีทั้งนิมิต ที่เป็นทั้งภายนอก และภายใน
ในเวลาที่จิตเราเริ่มสงบ และละเอียดพอที่จะรับรู้ กับนิมิตเหล่านี้
นิมิตภายนอกก็คือสิ่งที่น้องได้ประสบ
นิมิตภายใน ก็คืออสุภะต่างๆ ที่จะปรากฎให้เราได้รับรู้ ได้เห็น
เห็นตัวเราเน่าเฟ๊ะ หนอนไต่ยัวเยี่ย
เหลือแต่กระดูกขาวโพลน แล้วก็ล่วงสลาย กลายเป็นธุลีไปเป็นที่สุด

วันหนึ่งเมื่อเราผ่าน ระดับพังคญานไปได้ เราจะเห็นอะไรที่น่า ตื่นตาตื่นใจมากกว่านี้
สำหรับพี่ มีสิ่งศักสิทธิ มาให้เราได้เห็นมากมาย
มีพระธุดงค์เดินมาอนุโมทนา ผ่านหน้าเราไป เป็นหลายร้อยองค์
ในเวลานั้นเรารู้ว่าท่านไปดีแล้ว
และมาหาเรา ในหลายโอกาส ในเวลาที่เราผ่านจุดสำคัญ ในการภาวนา

ก็ขอแสดงความยินดี กับบุญอันนี้ของน้อง อันประมาณค่าไม่ได้
อัตตาหิ อัตโนนาโถ เท่านั้นที่จะเกื้อกูล ตัวเราให้สูงขึ้นในทางธรรม

 

อ่านคอมเม้นพี่หมูทีไร ต้องกลับไปหาอะไรอ่านทุกที

อ่านทีไรก็ตกใจ เรามาถึงนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

เรามาถึงนี่แล้วหรือ เรามาได้ยังไงกัน

 

ท่านพระอานนท์กล่าวว่า ... ดูกร ท่านพระอุทายี กายนี้ พระผู้มีพระภาค

ตรัสบอก เปิดเผย ประกาศแล้วโดยปริยายต่างๆ ว่า ...แม้เพราะเหตุนี้ กายนี้เป็น

อนัตตาดังนี้ฉันใด แม้วิญญาณนี้ ผมอาจจะบอก แสดง บัญญัติแต่งตั้ง เปิดเผย

จำแนก กระทำให้ตื้นว่า แม้เพราะเหตุนี้วิญญาณนี้ก็เป็นอนัตตา ฉันนั้น

ถ้าท่านพระอานนท์ไม่ได้เป็นพระโสดาบันบุคคล ไม่รู้แจ้งสภาพ

ธรรมที่เป็นรูปธรรมและนามธรรมโดยทั่วโดยตลอด จนละความเห็นผิดที่ยึดถือ

นามธรรมและรูปธรรมเป็นตัวตน สัตว์ บุคคล ท่านพระอานนท์ก็คงจะกล่าวกับ

ท่านพระอุทายีไม่ได้ว่า ผมอาจบอก แสดง บัญญัติ แต่งตั้ง เปิดเผย จำแนก

กระทำให้ตื้นว่า แม้เพราะเหตุนี้ วิญญาณนี้เป็นอนัตตา

ฉะนั้น บุคคลใดบรรลุธรรมใด ธรรมนั้นย่อมปรากฏกับบุคคลนั้น

เวลานี้สภาพธรรมเกิดขึ้นแล้วก็ดับไปอย่างรวดเร็ว เมื่อบุคคลใดยังไม่บรรลุธรรม

ใดธรรมนั้นก็ไม่ปรากฏกับบุคคลนั้น แม้จะบอกกันสักเท่าไรว่านามธรรมเป็น

สภาพรู้ เป็นธาตุรู้ ในขณะกำลังเห็น กำลังได้ยิน แต่เมื่อบุคคลนั้นยังไม่บรรลุ

ธรรมใด ธรรมนั้นก็ไม่ปรากฏแก่บุคคลนั้น แต่เมื่อธรรมปรากฏกับบุคคลนั้นแล้ว

บุคคลนั้นก็รู้แจ้งลักษณะที่แท้จริงของธรรมนั้น

ท่านพระอานนท์ไม่มีความสงสัยในลักษณะของนามธรรมและรูปธรรม

เลย ทั้งทางตา ทางหู ทางจมูก ทางลิ้น ทางกาย ทางใจ ถ้าคนสมัยนี้เข้าใจว่า

จะรู้เพียงกายานุปัสสนาสติปัฏฐานอย่างเดียว หรือรู้เพียงนามเดียว รูปเดียวเท่า

นั้น จะชื่อว่า รู้ลักษณะที่แท้จริงของนามธรรมและรูปธรรมได้ไหม เพราะถ้ารู้จริง

แล้ว ทำไมทางตาไม่รู้ ในเมื่อทางตาเป็นนามธรรมเป็นธาตุรู้ที่กำลังเห็น ทำไม

ทางหูไม่รู้ ในเมื่อทางหูเป็นนามธรรมเป็นธาตุรู้ที่กำลังได้ยินเสียง ถ้ารู้ลักษณะ

ของนามธรรมจริงๆ ประจักษ์แจ้งในธาตุรู้ อาการรู้แล้ว ทำไมไม่รู้ว่าในขณะที่คิด

นึกก็เป็นเพียงนามธรรมที่กำลังรู้เรื่องรู้คำเท่านั้นเอง

ลองอ่านดูครับ

 

นั่งสมาธิบท3 จิตช่วงนี้ตรงข้ามกับที่ภาวนา พรหมวิหาร4 เมตตา กรุณา มุทิตา อุเบกขา ในความจริงตอนนี้จิตกลับรู้สึกเศร้าหมองไปด้วยความโกรธ ความไม่พอใจในสภาพแวดล้อมที่ไม่ได้ดังต้องการ แต่ก็อดกลั้นไว้ มีอาการหนักๆในใจ ไม่ทราบว่าทำอะไรผิดไปหรือไม่จึงเป็นเช่นนี้ หรือแค่เป็นช่วงกรรมส่งผล ถ้าใช่แล้วเมื่อไหร่ ทำอย่างไรที่จะให้ความรู้สึกนี้เบาบางหรือหายไปได้
ขออภัยหากทำให้ท่านใดไม่สบายใจ หรือพิมพ์อะไรที่ไม่สมควร ก็ขออโหสิกรรมด้วยค่ะ

ขอโมทนายินดีในบุญที่คุณ Lazaza คุณพลังไฟ และ น้องภูมิได้ปฏิบัติและได้เห็นแล้วด้วยค่ะ

 

ขอบคุณครับ

ช่วงนี้พยายามอย่าคิดอะไรมาก

ปล่อยๆไป มันจะเหนื่อยนะครับ

 

ช่วงนี้อาจจะมาตอบช้าไปบ้าง

ผมกำลังหางานทำ รวมถึงโดนเจ้ากรรมนายเวรกำลังตามล่า ครับ

 

คอนเฟิร์มอีกหนึ่งเสียงครับ

เมื่อผ่านมาได้

จะเหมือนก้าวเข้ามาอีกโลกนึง

แรกๆก็ตื่นตาตื่นใจ หลังๆก็จะเริ่มชิน

มีอะไรๆ ให้เจออีกมากมายยย 5 55