ใคร เคย คิดถึง " ความตาย " ของ ตัวเองบ้าง

คนเรา มักกลัวสิ่งที่ ยังมาไม่ถึง ...ความกลัว ที่จะนึกถึง " ความตาย"
เป็น อารมณ์หนึ่งที่มนุษย์ไม่อยากเข้าไป สร้องเสพ...
ภาวะ แห่งการ จากพราก ....โศกเศร้า
ของทุกๆ คนในชีวิต ที่ต้องพบเจอ จากคนที่รัก ใกล้ๆ ตัว หรือ แม้แต่ตัวเอง

สำหรับลูกศิษย์พระพุทธองค์
การคิดถึงความตายอยู่เนือง ๆ เป็นสภาวะธรรม ที่ ควรเจริญให้มาก
มรณานุสติ ....รับรู้และเข้าถึง ถึง การตั้งอยู่ไม่ได้ ไม่คงทน มั่นคง
และ ต้องจากพรากไป มีความอาลัยของผู้ยังคงอยู่ เป็นเครื่องรองรับ
แล้วก็ดำเนินต่อไปอีก ต่อเนื่องกันไป ไม่รู้จบรู้สิ้น

หนูจ๋อยใกล้ชิด ความตายของ คนที่มีความหมายในชีวิต มาแล้ว
หลายชีวิต ....รู้ไม่เท่าทัน บ้าง เท่าทันบ้าง สงบนิ่งได้บ้าง
งูๆ ปลา ๆ แบบคนที่เริ่มเรียนรู้ เริ่มก้าวเดิน เริ่มมองให้เห็นเป็นสภาวะธรรม

หนูจ๋อยวางแผน งานศพ ของตัวเองไว้อย่างเรียบง่าย ไม่อยากจะมีแม้แต่
การสวดอภิธรรม กุศลาธรรมา อกุศลาธรรมา แบบที่หนู ท่องได้ ตั้งแต่ แปดขวบ
ในงานศพคุณปู่ ห้าสิบคืน ที่บ้านคุณปู่เอง แม่ทำดอกไม้ให้อย่างสวย
ปราณีต งดงาม มี ลูกหลาน คนที่รักคุณปู่ ช่วยกันคนละไม้คนละมือ
หนูจ๋อยไม่อยากได้ ....อยากจะมีแต่ต้นไม้ ที่ตัวเองผูกพัน ไปปลูกไว้
ที่ไหนสักแห่ง ...ถ้าเป็นวัดที่อุทัยฯ ที่หนูจ๋อยไป ทำแลนด์สเคปไว้คงจะดี
เอาอังคารไป ไว้ที่ต้นไม้นั้น กลับสู่ธรรมชาติ....

หนูอยากเขียนหนังสือ เอาไว้แจก ญาติสนิทมิตรสหาย กัลยนมิตร
ให้ชื่อ " นิราศฝัน" ว่าจะลงมือเขียน ก็ได้แต่ผลัดผ่อนไป ...
หนู อยากจะให้ ทุกๆ คนที่มา เปล่งเสียงสวดมนต์ พร้อมๆ กัน จากใจ
สวดให้ตัวเองฟัง ไม่ใช่ให้ ร่างกายหนูจ๋อย ที่ เป็นเพียงรูป ได้รับฟัง

อยากจะ ให้มีดนตรีไทย บรรเลง เพลงลาวคำหอม ที่หนูจ๋อยชอบ
ดังเบาๆ ...

โอ้โฮ ขอมาฝันต่อ เรื่องความตายของตัวเองได้ไหมคะ ...
ใครมี ความคิดบรรเจิด จะมาละเลงให้หนูจ๋อย กับเพื่อนๆ ฟังบ้าง
เชิญค่ะ

 

คิดทุกวัน บางวันก็กลัว บางวันก็เฉย บางวันก็เออตายซะได้ก็ดี บางวันก็กังวลตายแล้วไปไหนดี
บางทีคิดว่าปฏิบัติยังไม่ได้อะไรเลยก็กังวลเลยไม่อยากตาย
สุดท้ายคิดถึงคำสอนของท่านอาจารย์ ให้มีสติรู้ตามให้ทันตลอดกลัวก็รู้ กังวลก็รู้ เบื่อก็รู้ สุดท้ายตั้งใจที่จะรู้จนถึงวันสุดท้ายของชีวิต เพราะเราไม่สามารถห้ามจิตที่จะคิดเรื่องนั้นเรื่องนี้ได้ แต่เมื่อทำตามแบบฝึกหัดของท่านอาจารย์ก็จะเข้าใจว่ามันเป็นกฏแห่งไตรลักษณ์ทำให้จิตค่อยๆคลายจากความยึดมั่น จิตก็รู้สึกเบาสบายไม่กังวลเรื่องจะตายหรือจะอยู่สักเท่าใด เหลือเพียงแต่ว่าวันใดเท่านั้นที่เราจะออกจากกองทุกข์ได้

 

คิดถึงความตายรึ?

ผมไม่เคยคิดถึงเลยแฮะ...เพราะผมยังไม่รู้จัก รู้แต่เพียงว่ามันก็ต้องมาหาอยู่วันยังค่ำนั่นแหล่ะ
ผมก็เลยไม่เคยคิดถึงความตาย แต่ผมได้เตรียมพร้อมที่จะรับมือกับความตายทุกลมหายใจ!!!

ครับพ๊ม

 

พยายามคิดอยู่ทุกวัน วันไหนลืม นึกได้จะคิดทันที

 

.

คิดถึงทุกวันค่ะ

เช้า

กลางวัน

เย็น

ก่อนนอน

อย่างเมื่อวาน ก็รอดมาหวุดหวิด

หุหุ

(b-green) ​

 

พยายามหัดคิดอยู่ครับ ยังอ่อนหัดอยู่มาก บางครั้งก็รู้สึกกลัวมาก แต่บางครั้งก็รู้สึกเฉยๆ

 

พยายามนึกถึงบ่อยๆอ่ะ จาได้ไม่ลืมว่าเกิดมาทำไม สิ่งใหนที่ควรทำ สิ่งใหนทำไปแล้วไม่ได้อะไร เสียเวลา โดยไร้ประโยชน์

ต้องพยายามเตือนตัวเอง เสมอ ไม่งั้น อาจเผลอ ทำในสิ่งที่ไม่เหมาะสม

อีกอย่างพยายามคิดเสมอว่า ถ้าเราตายไปตอนนี้ มีอะไรติดตัวไปบ้าง เราทำสิ่งที่สมควรที่เกิดมาเปนมนุษย์มากน้อยเพียงไร จะได้ไม่ประมาทกะชีวิต

(ping-love

 

ยังไม่ได้เคยคิดเลยนะคะ
คิดแต่ว่าวันนี้จะทำอะไรบ้าง มีอะไรยังไม่ได้ทำบ้าง
ทำงานไป ตกเย็นก็นั่งทบทวนว่าขาดตรงไหน ต้องทำอะไรเพิ่มบ้าง
เย็นนี้จะทำอะไรทาน คิดถึงคนโน้น คนนี้ ที่เรารักมาก ๆ
ไม่รู้สินะ รู้ว่าสักวันก็ต้องตาย แต่คงไม่ใช่ในเร็ว ๆ นี้มั้งคะ
คงต้องใช้ชีวิตอยู่บนความไม่ประมาท แต่ถ้าให้คิดถึงว่าถ้าตายไปจะทำยังไง
คงไม่คิดหรอกมั้งเพราะตายไปก็เหลือแต่ร่างกาย ซึ่งถ้าเป็นไปได้อยากบริจาค
ให้สภากาชาติมากกว่าคงจะเป็นประโยชน์ต่อคนอื่น ๆ บ้าง
ถ้าจะให้คิดว่าจะจัดงานยังไง จะทำยังไงกับร่างกาย(ศพ) ของเรา
คงไม่ดีกว่า......แค่คิดว่าจะตายแย่แล้ว ห่วงคนโน้นคนนี้หลายคน
อยากมีชีวิตอยู่ต่อไปดีกว่า โลกนี้ยังสวยงามน่าอยู่ ชีวิตยังมีอะไรมากมาย
ที่ต้องทำ ที่ต้องเรียนรู้ค่ะ

 

จะไปคิดถึงทำไม ในเมื่อทุกคนต้องเจออยู่แล้ว
ความตายนั่นเป็นของจริงแท้ ... คุณ พร้อมมั๊ย?

 

... (bb-flower ...ชอบจังบทนี้ คิ คิ คิ

 

เคยคิดจ๊ะ แต่ไม่กลัว ตอนนั่งเครื่องบิน หลายคนกลัวเครื่องบนตก แต่พี่กลับคิดว่า ถ้าคนมันจะถึงที่ตาย ยังไงๆก็ต้องตาย อย่างมากก็แค่บึ้มเดียว แล้วความรู้สึกคงวูบไป.

แต่ถ้าจะกลัวความตาย แวบหนึ่งที่คิดขึ้นมาก็คงเป็นกรณีที่มีครอบครัวและยังไม่ได้เตรียมพร้อมอะไรไว้ให้กับคนข้างหลังอย่างเต็มที่นี่ล่ะครับ.

 

ความตาย สังขาร อายุขัย วันสุดท้าย

พร้อมแล้ว รอวันนั้นมาถึง

 

ความตาย!! คิดถึงมันบ่อยๆ ก็จริง แต่หนูจ๋อยไม่อยากให้มันมาถึงเร็วๆนี่นา

ความตาย

หนูจ๋อยคิดถึงมัน บ่อยๆ แต่ ก็ ยังอยากวิ่งเล่นค่ะ
ยังไม่อยาก ให้มันมาหา หนูจ๋อยเร็วๆ หรอก
แต่หนูไม่ประมาท เท่านั้นเอง

หนูจ๋อยทำงานแบบ น้องกระบือเหล็ก ทุกวันๆ เหนื่อยจะตายไป
ยังไม่ได้ วิ่งเล่นให้สนุก ไปวิ่งไล่อีกหน่อยก่อนดีกว่า

หนูเตรียมตัวอย่างไร

หนู พบเจอเรื่องราวของการจากไป ของ คนที่รัก มาหลายครั้ง
ในทุกครั้ง รู้สึกถึงการจากไป แบบกายสังขาร ชัดเจน
ความไม่เที่ยง ต่างๆ การเกิด การดับ การพลัด การพราก
มันมาคู่กันทั้งนั้น

หนู ใช้ทุกเวลานาที อย่าง ไม่ประมาท
ไม่เคยเสียใจว่า รู้อย่างนี้ กับ บุคคลเหล่านั้น หนูทำเวลาที่อยู่ด้วยกัน
อย่างลูกสาวคนเดียวของพ่อ อย่างหลานสาวหลวงตา กับ คุณยาย
อย่าง หนูจ๋อย ของพี่จ๋า ชายคนนึงที่ เป็น คนแรก ที่หนูจ๋อย รู้สึกว่า
นั่นคือ ความรัก แบบ หญิงสาวกับชายหนุ่ม คนที่ เรามีประสบการณ์
หลายๆ อย่างด้วยกัน ตั้งแต่เรียนมหาวิทยาลัย เพียงแต่พี่เค้า หมด กรรม
ลาจาก หนูจ๋อยไป ก่อนเท่านั้น

ยังจำได้ ที่วัดชลประทาน
หนุจ๋อยเอาดอกรัก ร้อยใส่ ไม้ทางมะพร้าวยาวๆ สลับกับ มะลิสีขาว
ใส่แจกันแก้ว ตั้งไว้ หน้าโลงศพพี่
ไม่มีดอกไม้ประดับอื่นใด มีต้นโมก สารพัดชนิด ดอกพุด หลายๆ พันธ์
ดอกไม้สีขาว ที่บานสวยเต็มต้น กับ ผ้าไหมสีขาวที่คลุมไว้ เรียบๆ
ใครเลยจะโชคดี ได้มีโอกาส จัดดอกไม้ แบบนี้ ให้ คนที่ตัวเองรัก
หนุจ๋อยได้ทำแล้ว

เหลือ แต่นิราศฝัน ที่หนู อยากเขียน ไว้แจก ในงานตัวเอง

 

ว้าเหว่ เงียบเหงา วังเวง เศร้าสร้อย เมื่อรู้ย่อมลึกซึ้ง ปล่อยวาง และพบความสงบ สว่าง ละเอียด ปราณีต

 

(bb-flower กินใจเหลือเกิน ตอนนี้ฝนตก ด้วยแหละ T T

 

ไม่เคยคิด คับ


เพียงแต่



เวลา


ขับรถผ่าน


ร้านสุริยา หีบศพ




แค่ เหล่ๆๆ คับ

 

คัดมาจากหนังสือมรณกรรมที่งดงามครับ บทที่ 7

7​

ฮาคุอิน เอคาคุถือเป็นศิลปินและบรมครูที่ยิ่งใหญ่ที่สุดผู้หนึ่งในประวัติศาสตร์เซนของญี่ปุ่น สามปีสุดท้ายของปั้นปรายชีวิต ท่านค้างจะเก็บตัว วางมือจากภาระกิจต่างๆ ฤดูหนาวปี 1786 แพทย์ที่ตรวจชีพจรท่านบอกว่า "ทุกอย่างดูเหมือนจะปกติ" ทว่าปรามาจารย์ กลับบ่นพำพำว่า "หมอบางคนก็ไม่รู้หรอกว่าข้ากำลังจะไปในสามวันนี้แล้ว"
รุ่งเช้าวันที่ 11 ธันวาคม ฮากุอินตื่นจากการหลับอย่างสงบ หันหน้าไปทางขวา ส่งเสียงตะโกนลั่น แล้วสิ้นใจ หลังจากเผา ว่ากันว่าอัฐ ท่านจะเป็น สีปะการังแดงวาว และ มีกลิ่นหอมเหมือนเครื่องเทศ

ข้อเขียนที่เป็นรายมือชิ้นสุดท้ายของท่าน คือ ถ้อยคำแถลงแห่งชีวิต ซึ่งเน้นอักษรคำว่า "ท่ามกลาง" ด้วยอักษรใหญ่ในข้อความหนึ่งว่า

"สมาธิท่ามกลางการกระทำนั้น สูงส่งกว่าการทำสมาธิในความนิ่งเงียบนับพันล้านเท่า"

 

ความตายเมื่อก่อนไม่เคยคิดถึงมันเลย แต่พอเสียพี่ชายไปคนหนึ่งตอนนี้เป็นลูกคนเดียว
คิดถึง ทุกครั้งที่ว่างๆ คิดว่า ถ้าเราตายไปอีกคน พ่อกะแม่คงจะเสียใจมากกก
ถ้าเป็นไปได้ไม่อยากตายก่อนพ่อ แม่ เพราะไม่อยากให้ท่านเสียใจและอยากจะดูแลท่านยามแก่ชรา

 

คิดถึงแต่ ความรัก

 

คิดถึงครับ รอว่าเมื่อไหร่จะมาถึง มั่นใจอย่างนึงว่าเราคงไปในทางที่ดีเพราะจะหมั่นนึกถึงสิ่งที่ดีๆเสมอ