เพราะอวิชชาจึงมีอัตตาตัวตน

เมื่อวานได้หนังสือ Zen มา2 เล่ม ก้อนึกถึงคำพูดนี้ค่ะ

 

พระอริยสัจจ์มันเป็นมาแบบนี้มาหลาย พ.ศ.
แต่ที่เข้าใจเป็นอย่างอื่น แบบอื่น บทอื่น
ก็เนื่องมาจากอวิชชา คือ รู้ความจริงแบบ
ผิดๆหรือรู้แบบหลงไม่ตรงกับพระอริยสัจจ์

 

หมดมุข... ไม่รู้จะพิมอะไร?
… พิมพ์ว่า “หมดมุก” อย่างละมุนละม่อมนะครับ (^ ^)

หมดมุก... เชิญทางนี้ ...

 

แม้ ข้อความนี้ ก้เรียกว่า มนต์

 

555
ท่านเองเขียนว่า"หมดมุข" แต่ความจริง
ท่านกำลัง"เล่นมุข"

 

เห็นมะ

จิต นี่ไวมาก คิดไปได้ ต่างๆ นาๆ

 

มุขอีก55

 

เดี่ยวมาดูอีกทีคับ ล๊อคกระทู้ที่ เม้นไหน
ขยันนะเราเนี้ย

 

ได้แบบนี้ไม่ คุ้นสท์ กว่า หรอ !?

 

มีแต่แมวแล้วหละ ที่จะเลี้ยงเป็น ลูก

 

ดูจิตตัวเองดีกว่า
ว่า
มันคิด นึก ตรึก ตรอง
โน่นนี่นั่น โดยรู้ตามมันไปทุกคิด
(ห้ามมันไม่ได้นะ แค่รู้มัน แต่อย่าไหล
ตามมันไป)
ทำยังงี้แหล่ะทางที่ควรเดิน

 

ถ้านู๋ฝึกไปเรื่อยๆ
ผี เทวดา พยานาค ศาลพระภูมิ เครื่องราง บลาๆ ไม่มีผลสำหรับนู๋แล้ว
แบบนี้เป็นนิยตะมิจฉามั้ยคะ

 

ทำให้ได้นะคับ

 

ลุงแมวคล้องพระ(เครื่อง)อยู่นะ
เพราะเราไม่ใช่พระ(สงฆ์)
ใจเรายังมีหลุดจากพระ(ธรรม)ได้เสมอ
หากจังหวะที่หลุด
อมนุษย์มันยังจะเกรงใจพระพุทธเจ้าบน
คอหรือในตัวเรานะ
ยกเว้น มันเฮี้ยนหนัก พระก็อาจเอาไม่อยู่
555

 

ควรบอกตัวเองด้วยศรัทธา ปสาทะ

 

คำว่า ไม่มีผง นี่มันแบบไหน

แบบ ส่ายหน้า ทำเป็น มะไหว้ ก็ โอ้ละพ่อ

แต่ถ้า เอาบาตรมา ชวนกันสวดคถา แล้ว
เอาไป รดตามจุดอับของเมือง เพื่อแก้ โคขวิด

คือ "ครอบงำได้" เอามา บริหารจัดการ นี่ อีกเรื่องหนึ่ง

 

ลุงหมายถึงกันผีหรอคะ
นู๋หมายถึง พวกนี้เขาคงช่วยเราไม่ได้ เราต้องฝึกปฎิบัติเอาเอง แต่เรื่องดลใจให้พ้นเรื่องไม่ดี เคยเจออยู่บ้าง แม้จะไม่มีพระคล้องคอ ไม่ไหว้ศาลที่บ้าน หรือที่ไหนๆ เลย

แต่ไหว้พระพุทธรูป กับพระสงฆ์ พระบรมสารีฯ

 

เห็นจิ่
แต่แค่เห็นว่ามันคิด แค่นั้นพอ
อย่าคิด เพื่อปล่อยมุข (ฮา)

 

ถ้าแยก ความ "กระแดะ" ออก ก็ไม่เป้น

 

ขันธ์ 5 ที่เราได้มาใช้(แต่ไม่ใช่เป็นเจ้าของ)
มันเลอค่ามากกว่าที่คิด
มันต้องสมควรนำไปใช้อย่างรู้
คุณค่าเพื่อความคุ้มค่า
ไม่ใช่แค่เอามาเพื่อใช้ในการผสมพันธุ์ หรือเพื่อการย่อยสสารต่างๆ
แล้วปล่อยเป็นของเสียออกมา
ปนเปื้อนสิ่งแวดล้อม
หรือบางคนใช้เพื่อเป็นที่สำหรับ
ติดเหรียญตรา
สายสะพายโชว์เพื่อนๆ
ส่วนการใช้ขันธ์ 5 ให้เกิดประโยชน์
อย่างแท้ทรู
คือใช้สำหรับพิจารณาแยกแยะรายละเอียดของ รูปกาย(ดินน้ำ ไฟ ลม วิญญาณธาตุ)
และนามรูปต่างๆ
(จิต เจตสิก เาทนา สัญญา สังขาร วิญญาณ)
ถูกนำมาพิจารณา
ด้วยสติสมาธิปัญญา
เพื่อให้เห็น
ชัดแจ้งว่า ส่วนประกอบเหล่านี้เมื่อ
มันมารวมกันมันก็ทำให้หลงว่าเป็น
อัตตาตัวตน เป็นเรา เป็นเขา
(หลงสมมุติ) เพราะความไม่รู้ความจริงจึงทำให้
เกิดการยึดมั่นถือมั่น จนเกิดเราอยาก
จะได้ เราอยากจะดี เราอยากจะมี
เราอยากจะเป็น
ตามมาเป็นพรวน