อ่านมาก รู้มาก สุดท้ายก็เบื่อ เเล้วไงต่อ?

พื้นฐานของสันโดษเป็นคนตื่นเต้นง่าย

ตื่นตาตื่นใจกับข้อมูลต่างๆที่ได้อ่านเเละค้นคว้าวิจัยเสมอเป็นเรื่องปกติของชีวิต

ตั้งเเต่เรื่อง ภูิติผีปิศาจ วิญญาณ อภิญญา มนุษย์ต่างดาว อิลลูมินาติ วันสิ้นโลก ฯลฯ

ทั้งข้อมูลจากคนอื่น หรือ ประสบการณ์ส่วนตัวก็ได้รู้จากหลายเเหล่งนับไม่ถ้วน

เเต่วันนี้อยากบอกว่า ข้อมูลที่เอามาโพสต์ไม่เคยอยู่ในสมองได้นานเท่าไร

เพราะยิ่งอ่านมากรู้มากสุดท้ายก็รู้สึกว่างั้นๆ เเละก็เบื่อ สุดท้ายสันโดษก็ลืมไปในที่สุด

เพราะรู้อยู่เเล้วว่า ทุกอย่างล้วนกำหนดไปตามกรรม

เเละคนเราสามารถกำหนดชะตาชีวิตตัวเองด้วยปัจจุบัน

การเชื่อสันชาตญาณของตนเองเเละหมั่นดูเเลจิตให้มีความสุขเสมอ

นั้นคือ ชีวิตที่เลือกได้ด้วยการลิขิตของตนเองผู้เดียว

ข้อมูลที่ได้มาก็เเค่รู้ ไม่ได้เก็บมาคิดต่อยอดเหมือนคนอื่น

รู้เพื่อรู้ เเต่ไม่ได้คิดต่อ เพราะชอบให้จบ ณ ปัจจุบัน

พระพุทธเจ้าสอนเรื่อง อจินไตย ไว้ดีอยู่เเล้ว

อะไรที่ไม่ใช่ปัจจุบัน ยิ่งเก็บมาคิดฟุ้งซ่าน

ยิ่งคิดเรื่องนอกตัวมากเท่าไรยิ่งทำให้เข้าใจตัวเองน้อยลงเเละทุกข์มากขึ้น

อ่านมาก รู้มากสุดท้ายก็เบื่อ สุดท้ายก็จบที่เเล้วไงต่อ....เท่านั้นเอง

เเต่ห้องนี้หายากที่จะอ่านเเล้วให้มันเข้าหูซ้ายทะลุหูขวา

ส่วนมากอ่านเเล้วเก็บไปต่อยอดเเละอยู่กับอนาคตจนลืมไปเเล้วว่า

ตอนนี้ควรจะทำอะไรที่สุดก่อนจะถึงวันพรุ่งนี้

หากตอนนี้ยังมีความสุขสบายก็เพราะว่าบุญเรายังมีอยู่

เเต่ถ้าคุณกำลังทุกข์ใจเพราะคิดมาก ก็เพราะ คุณไม่ทันความคิดของตัวเอง

ทุกอย่างเป็นเรื่องสมมุติ ทุกข์หรือสุขอยู่ที่ คิดของเราผู้เดียว

จิตเป็นนาย กายเป็นบ่าวก็จริง เเต่สติเป็นใหญ่ที่สุดเหนือทั้งจิตเเละก็กาย

ถ้าคุณยังมีความวิตกจริต กังวลเเละทุกข์ใจ ในเรื่องใดๆก็ตาม

เพราะจิตของคุณขาดสติดูเเลอยู่นั้นเอง

​

 

อ่านเป็นความรู้ ศึกษาเพื่อเพิ่มปัญญา น่าจะดีนะขอรับ

 

สามเสาหลักมีความจำเป็นสำหรับ

ผู้เข้ามาสู่ธรรมะใหม่ๆ กระทั้งผู้คงแก่เรียด้วย

ปริยัติ ฟัง คิด ถาม เขียน เก็บรวมจนเกิดเป็นปัญญาประเภทหนึ่ง ที่เราเองยังไม่พอใจจากปัญญาที่ได้มา เพราะยังไม่ใช่โลกุตตระปัญญา แต่เป็นปัญญาโลกียชนคนทั่วไปก็มี แม้ไม่ได้เล่าเรียนเขียนอ่านท่องจำมามาก ก็มีเป็นปกติตตัวมาแต่เกิดอยู่แล้วมากน้อย ตามแต่จิตที่ได้สั่งสม มาเป็นเอนกชาติ<WBR>คือสมบัติเก่านั้นได้แก่กองทานบารมี อันเป็นตัวส่งผลให้ร้อนรนออก
ปฏิบัติ ออกหาประสพการณ์จริงจากสิ่งที่เล่าเรียนเขียนอ่านมา
เพื่อให้สิ่งที่อยู่รอบๆตัวเป็นครูสอนเรา ให้ถึงแก่นแท้ของธรรมะ
ปฏิเวธ คือผลที่ออกมาทางจิตที่มั่นคง จนได้หลักของใจที่ไม่ใช่เกิดจากทฤษฎี แต่เกิดจากจิตที่อบรมให้เกิดมีขึ้น เป็นศีลบริสุทธิ์ สมาธิที่หนักแน่นมั่นคง ปัญญาที่รู้รอบในกองสังขาร
จนรู้เท่าความคิด สุดท้ายก็แค่ความคิด ก็ปล่อยวางไปตามธรรมชาติของเค้า เค้าก็ดับไปเอง

 

อ่านมาก รู้มาก สุดท้ายก็เบื่อ เเล้วไงต่อ?อ่านมาก รู้มาก สุดท้ายก็เบื่อ เเล้วไงต่อ?อ่านมาก รู้มาก สุดท้ายก็เบื่อ เเล้วไงต่อ?อ่านมาก รู้มาก สุดท้ายก็เบื่อ เเล้วไงต่อ?

ก็วนไปวนมาแบบนี้

 

สาธุ กับ สันโดษ

นะเอย นะเอย

 

ห้องนี้เป็น ห้องเรื่อง ลึกลับนะครับ

 

*** เบื่อ ****

คือ อารมณ์ ไม่ชอบ
ทั้งชอบ ไม่ชอบ ก็ยังต้องวนเวียนอยู่กับโลก
ยังติดอยู่กับโลก ไม่สามารถหลุดพ้นทุกข์ พ้นโลกไปได้

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

อ่านมาก รู้มาก สุดท้ายก็เบื่อ แล้วไงต่อ...

ถ้าเบื่อแล้วจิตกลับมาอยู่กับตัวตนของตนเอง นั่นคือจิตได้ค้นพบทางที่ถูกต้องแล้ว

แล้วถ้ามีข้อมูลอะไรใหม่ ๆ ให้พบอีก ก็จะสนใจใฝ่รู้ อยากรู้เช่นเคย แต่จิตจะไม่ตก ไม่หดหู่ เหมือนแต่ก่อน

จะอยากรู้ อยากค้นพบ แต่ไม่หมกหมุ่น ไม่แสวงหาในสิ่งที่หาคำตอบไม่ได้ พูดง่าย ๆ จิตจะรู้เองว่าอะไรควรรู้ อะไรไม่ควรรู้

นั่นแหล่ะ จิต ที่แข็งแกร่งเริ่มมีกับตัวคุณแล้ว

 

ความรู้ในโลกนี้ มี
1.ไม่รู้ แต่ มีประโยชน์
2.รู้ แต่ ไม่มีประโยชน์กับเรา
3.รู้ แล้วมีประโยชน์กับเรา
4.ไม่รู้ แล้ว ก็ไม่มีประโยชน์กับเรา

ยินดีต้อนรับกับการกลับมาของพี่สันโดษ อิอิ

 

ข้อความที่ออกมาจากใจจริง เป็นสาระที่มีความจริงใจ มีข้อคิด

อนุโมธนา ครับ

 

ลืมยินดีกับจิตของคุณสันโดษด้วย ที่ปรับสมดุลในทางที่ถูกแล้ว (เคยเป็นแบบนั้นเหมือนกัน)

 

ข้อมูลข่าวสาร จะเท่ากับ ทำใจ ทำนิสัย ให้เบิกบานได้อย่างไร

ยิ่งรู้มาก แต่ไม่ได้ ทำ ยิ่งฟุ้งซ่านไปใหญ่

ดีแล้วนะหนู ที่คิดได้

 

มันเป็นเช่นนั้นเอง ไม่ผิดไปจากนี้
ตถตา อวิตถตา

เป็นเรื่องจริง ที่เกิดขึ้นอยู่ในจิต เป็นอนิจจัง ทุกขัง อนัตตา
เพราะการอ่านคือการส่งจิตออกนอก ไปรับข้อมูลมาเพื่อปรุงแต่งจิตตสังขาร
คล้อยตามไปตามลักษณะอาการของเรื่องราว ทั้งตื่นเต้นกับข้อมูลใหม่ล่าสุด เรื่องแปลกสุด เรื่องศักดิ์สิทธิ์ ขลังมาก ฯลฯ ล้วนเป็นจิตตสังขาร ปรุงแต่งจิตให้ฟุ้งตามไป

เพราะสิ่งนี้มีสิ่งนี้จึงมี เพราะความเกิดของสิ่งนี้สิ่งนี้จึงเกิดขึ้น
เพราะจิตเรารับรู้และยังไม่เท่าทันอวิชชานั่นเอง

แต่เมื่อรู้แล้วว่าทุกเรื่องในโลกนี้ล้วนเป็นการปรุงแต่งทั้งสิ้นและตามอวิชชาทัน
เพราะสิ่งนี้ไม่มีสิ่งนี้จึงไม่มี ความดับไปแห่งสิ่งนี้สิ่งนี้จึงดับไป


เข้าใจจิตเราที่รับรู้ การปรุงแต่งของสังขารขันธ์ จิตย่อมสงบระงับลงเท่าทันอวิชชา

ตามการเกิดของ เหตุและปัจจัย ที่ก่อให้เกิดสิ่งหนึ่ง ไม่ได้มากจากนอกเหนือวงจรนี้ ตามจิตที่รับรู้ ก็จะรู้ว่าเราอยู่ตรงไหน ถูกอวิชชาครอบไว้อยู่ช่วงไหน เท่าทันอวิชชาได้ ก็พบทางสว่างแล้วและมีโอกาสบรรลุโสดาบันแน่ๆ

ตามวงจรปฏิจจสมุปบาท

อวิชชา-> สังขาร->วิญญาณ->นามรูป->สฬายตนะ->ผัสสะ->เวทนา->ตัณหา->อุปาทาน->ภพ->ชาติ->ชรามรณะโสะปิเทวะอุปายาส

 

เค้าบอกว่าไม่ควรอ่านให้มาก แต่ให้ปฎิบัติให้มาก แต่สังคมไทยเปลี่ยนไป เรายอมรับคนรู้มากแต่ไม่รู้จริง มาเป็นครู พวกนี้ไม่ใช่นักปฎิบัติ อ่านมากรู้มาก อวดฉลาดมาก

เหมือนคนอ่านหนังสือท่องเที่ยวเยอรมันนี้ แล้วบอกว่าที่นั้นเป็นอย่างนั้นอย่างนี้มากกว่าคนที่ไปอยู่ที่เยอรมันเสียอีก แต่ไม่เคยรู้ว่าคนเยอรมัน เข้าห้องน้ำยังงั้ย

เบื่อๆก็ลองลงมือทำซะสิ

 

ใครมาสั่งให้เราเบื่อ !!!!

 

ดีแล้วครับคุณ สันโดษ ตราบใดที่สังขารยังอยู่
จิตนั้นก็อาจจะผันแปรไปเป็นจากอารมณ์ตอนนี้ไปอีก
มันไม่แน่..ท่องคำนี้ไว้เสมอ และอย่าประมาท
ความเชื่อมั่นในตัวเอง อาจจะเป็นเหตุให้ตัวเองถูกความคิดตัวเองหลอกได้ง่ายๆ
จงหมั่นดูจิต ทำใจ รักษากาย รักษาใจไว้ด้วยเถิด

 

รู้มากแต่ไม่รู้จริงคะ สายสังคมก็งี้แหละ บางอย่างเป็นแค่เรื่องแต่ง บางอย่างวิเคราะห์จากนิสัยของตนเอง หรือจากการสังเกตุจากการเห็นแค่คนเดียวแล้วเอามาอ้างอิง ขาดหลักเหตุผล แล้วไม่มีมาตรฐานแน่นอนตายตัว เปลี่ยนไปเปลี่ยนมา

 

เบื่อ แล้วรู้แจ้งกระบวนการเกิด เบื่อ ได้ จนไม่เกิดเบื่ออีกต่อไป ได้เมื่อไร
ฉันจะร้องไชโยให้ตัวเอง แบบว่า ซาโตริ แล้ว โว้ย ให้ก้องโลกไปแปดหลอด ล้านโวลต์ เลย
แต่ตอนนี้มันเบื่อ ก็หยุด หยุดซักพัก ก็แล่นอีก แล่นมากๆ ก็อิ่ม ก็เบื่อ อีกแระ วนลูป เกิดดับ แต่ไม่รู้เรื่องกะมันซะที
เหมือนไอ้คนที่เกิดเบื่อมันไม่รู้จักเบื่อจริงๆ ส่วนไอ้คนที่รู้เบื่อมันก็ไม่รู้จักตายเลยไม่รู้จักไอ่คนเกิดซะที
ไอ้คนรู้เบื่อมันก็บอกไอ้คนเกิดเบื่อไม่ได้ ไอ้คนเกิดเบื่อมันก็เลยต้องเกิดเบื่อไปเรื่อยๆ เพราะมันไม่รู้เบื่อ
เราก็เลยไม่รู้ไตรลักษณ์ ไม่รู้ อนิจจัง ทุกขัง อนัตตา กะเขาซะที ไม่ครบวงจร
แบบว่า ไอ้คนที่เกิด กับไอ้คนที่รู้ มันยังไม่คุยกันให้รู้แจ้งซะที ถ้ามันรู้แจ้งซึ่งกันและกัน
อาจมีเรื่องอัศจรรย์เกิดขึ้นก็ได้ แบบว่า เด็ดดอกไม้สะเทือนถึงดวงดาว ก็ได้นะ

 

*** อารมณ์หนึ่ง ****

เบื่อ เพราะอะไร
ทำไม ถึงเบื่อ
เบื่อ แล้วได้อะไร
ลองทำใจไม่เบื่อ ได้ไหม

- " หนุมาน ผู้นำสาร "

 

ปัจจัตตัง ครับ รู้ด้วยใจ, คนปฎิบัติเท่านั้นที่รู้ครับ