อารมณ์ดีใจที่ได้ทรัพย์ และสูญเสียไปในวันเดียว

จะลองเล่าให้ฟังย่อๆนะคะ คือมีการค้าขายเกิดขึ้น แล้วเราก็ได้เงินก้อนหนึ่งมาในตอนบ่าย นับว่าพยายามมากค่ะกว่าจะได้มาตั้งความหวังไว้พอควร แต่พอตกเย็นก็ทำหายแบบง่ายๆเลยค่ะ โดยการลืมไว้บนรถโดยสาร เป็นความสัพเพร่าของเราเอง ไม่โทษใครเลย

ตอนนี้พูดตรงๆก็คือ เราไม่อยากจะละความรู้สึกนี้ง่ายๆ มันจะสอนเราได้ดีด้วย คือ ถึงเศร้า แต่ก็อยากพิจารณาในแบบธรรม ซึ่งตอนนี้เรายึดหลักของหลวงปู่ชาอยู่ค่ะ เรื่องการเกิดและดับของธาตุ เราพยายามมองว่า มันมีได้ก็เสียได้ เป็นธรรมดาของโลก และความทุกข์นี้เป็นแค่การทดสอบกำลังใจ

อย่างน้อยตอนนี้ก็นับว่าไม่ค่อยคิดมากเท่าไหร่แล้วค่ะ พอหลุดสมาธิก็คิดมากทุกที คงต้องนั่งสมาธิพิจารณาเรื่องนี้ ให้มันพ้นให้ได้ แต่อยากได้ข้อแนะแนวกว่านี้เพื่อนำไปพิจารณาในสมาธิค่ะ

 

เข้าใจความรู้สึกเลยครับ
เพราะผมก็เคยเป็น
เรายิ่งคาดหวังมาก ยิ่งผิดหวังมาก
ยิ่งยึดติดมาก ยิ่งเสียใจมาก
ผมถือโอกาศ สอนตนเองไปในตัวเลยนะครับ

 

ปล่อยว่างครับ มันเป็น อนิจจังครับ มีทรัพย์มาก มีชื่อเสียงมาก มีความสวยวดงดงามมาก สุดท้ายมันก็ เป็น อนิจจัง ทุกขัง อนัตตาครับ อะไรที่มันเกิดขึ้นแล้วมันก็ต้องเสื่อมไปเป็นธรรมดา

 

อารมณ์จุก พูดไรไม่ออก

 

ให้เราพิจารณา เรื่องโลภะ คือความอยากได้ในทรัพย์
เวลาได้ก็ดีใจมาก เวลาเสียไปก็ทุกข์ใจ

การที่เราหวั่นไหวในเรื่องเหล่านี้เพราะเรา ยังไม่เข้าใจใน เหตุต้นผลกรรม เราจึงมองไม่เห็นว่า นั่นแหละเป็นเหตุเป็นผลกันดีอยู่แล้ว

ถ้าเราเป็นคนงก ไม่รู้จักให้ ได้มาก็หมดไป คนบางคนมีเงินเก็บมากมายสุดท้ายไม่ได้ใช้เงินเลย
คนบางคน ได้เงินมาเยอะ แต่เอาไปจ่ายไปเสียกับเรื่องไม่เป็นเรื่อง กลายเป็นของสูญเปล่าไปหมด

นี่แหละ เพราะว่า กรรมท่านยุติธรรมเสมอ สุดท้ายคนงกบางคนดูเหมือนว่าจะรวย แต่หนีไม่พ้นที่จะต้องสูญทรัพย์เสียทรัพย์ให้ได้ปวดใจตลอดเวลา

ดังนั้น เราต้องฝึกเป็นผู้ให้ ให้มาก หลวงตามหาบัวท่านสอนว่า ใจนี้เหมือนประตูเปิดออกกว้าง ก็ไหลเข้ามาได้ง่าย การเปิดคือ สละให้ทาน ไม่ต้องรอจนมั่งมีแล้วให้ แต่ให้ตามฐานะของตน เช่นมี10บาทก็ให้สัก 1 บาท ทำบุญหยอดกระปุกทุกวัน แบบนี้ ใจเราจะมีแต่การเสียสละเป็นอาจิณ แล้วประตูใจของเราจะเปิดกว้างขึ้นเรื่อยๆ และจะกลายเป็นคนมั่งมีในที่สุด ไม่สูญทรัพย์เสียทรัพย์ไปง่ายๆ

เพราะเราสร้างกรรมดี มีแต่ให้ จะเอาอะไรมาเสีย

คนค้าขายบางคนงก เวลาขายก็ขายแพงๆ สุดท้ายไม่มีคนเข้าร้าน หรือบางคนไปขูดเลือดขูดเนื้อ เอาดอกเบี้ยคนยากคนจน พอกรรมมาถึงตน ก็ต้องโดนขูดเลือดขูดเนื้อจากผู้ที่มีอำนาจมากกว่าเหมือนกัน

นั่นแหละพิจารณา เราเสียเงินไปก็ให้ได้ธรรม กลับมาสู่ใจ เป็นคุณค่าที่เทียบกันไม่ได้ เอาธรรมกลับเข้ามาสู่ใจให้ได้

 

มีลาภ เสื่อมลาภ มียศ เสื่อมยศ...

พิจาณาย้อนกลับไปถึงใจตัวเอง พอได้มันมา ก็พองฟู พอเสียมันไป ก็เศร้าโศก
มันเปลี่ยนแปลงไปตลอดเวลา มันเป็นสภาวะที่น่ายินดีหรือ?

 

เพียรต่อไปครับ

เริ่มที่รู้ รู้แล้วเพียร เพียรแล้วก็เข้าใจเองครับ

เป็นกำลังใจให้ครับ

 

อ่านกระทู้จบ...เห็นภาพคำว่า.."สมบัติของแผ่นดิน" แว่บในหัวเลยครับ
ไม่มีใครสามารถเป็นเจ้าของ..ไม่มีอะไรๆเป็นของเราที่แท้จริงเลย...
มีแค่ได้เป็นชั่วคราว...ได้แค่อยากมี..อยากได้...อยากเป็น.....
แค่ชั่วคราวจริงๆนะ...
ทุกข์ให้รู้...สมุทัยให้ละครับ สาธุ สาธุ