มีใครเคยมีอาการเหมือนฟ้าแล็บในหัวมั้ยคะ

โดนแม่เทศน์ทุกวันเลยค่ะ 555 ให้ทำงั้นงี้บ้าง รีบฝึกบ้างไรบ้าง

 

รู้สึกว่า ครอบครัวคุณแนน คงจะมีแต่คนใจเย็นนะ
สังเกตุุุเวลาคุณแน โดนกระแทก คุณกลับโต้ตอบแบบใจเย็น ชื่นชมจริงๆนะคะ

 

คิดๆดู ก็ใจเย็นทั้งบ้านจิงๆค่ะ ไม่ค่อยทะเลาะกันเท่าไหร่ ถ้าทะเลาะกัน 10 นาทีก้อหายมาคุยกันเหมือนไม่มีไรเกิดขึ้น

เป็นคนชีวิตไม่หวือหวาค่ะ

 

พิจารณาถึง เวทนาขันธ์ คือ ความสุข หรือ ความทุกข์ ของร่างกาย ครับ

 

ฟังพระท่านเทศน์ สักพันรอบขึ้นไป แล้วจำให้ขึ้นใจ แล้วจะไปต่อได้

 

เกิดแก่เจ็บตายเป็นทุกข์

 

แล้วยังไงอีกคะท่าน
.
.
.
รอฟังค่ะ

 

ถ้าท่านอยากจะพ้นทุกข์ของตนเอง
ก็ต้องพิจารณาไปที่ กายสวย และ กายเน่า ของตนเอง
ขอให้ท่านภาวนาเมื่อมองดูหน้าตนเองในกระจก
เมื่อเห็น กายสวย ก็ภาวนาว่า กายสวยๆๆๆ
เมื่อเห็น กายไม่สวย ก็ให้ภาวนาว่า กายเน่าๆๆ
สลับกันไปสลับกันไปสลับกันมา แค่สองอาการนี้
ก็ไม่แน่ว่า สามเดือนก็อาจจะบรรลุธรรมก็ได้

 

ขอขุดทู้ตัวเองมาขอคำปรึกษาต่อนะคะ เพื่อความต่อเนื่อง

ก่อนนี้แนนได้ไปเจอพระอาจารย์ที่วัดป่าแห่งนึง ท่านแนะนำว่าไม่ต้องไปดูอสุภะ ให้เน้นมาดูจิตเป็นหลัก หลังจากนั้นแนนก็ทำตามคำท่าน ดูจิต ดูได้ 2-3 อาทิตย์ เริ่มเห็นตัวผู้รู้แยกออกมาจาก จิตปรุงแต่งเรื่อยๆ เริ่มเห็นการทำงานของมัน

จนขับรถไปรับลูกเย็นวันนี้ ระหว่างขับรถเหมือนจิตมันตั้งมั่นแล้วตามดูจิตทำงาน เห็นเกิดดับของจิตแว้บๆที่กลางอก จังหว่ะนั้นฟ้องขึ้นมาว่า จิตนั้นไม่ใช่ของเรา มันเหมือนตัวอะไรสักอย่างที่มันทำงานของมันแบบนี้มานานแล้วเป็นปกติ มันไม่ใช่เราสักนิด มันหลอกเรามาทั้งชีวิต แล้วเหมอนสติหลังจากนี้ไวมาก จับความคิด จับความรุ้สึกรอบตัวได้ชัด แม้กระพริบตา แม้แสงที่วิ่งผ่านหน้าไป จากนั้นปิติเกิดขึ้น ตัวผู้รู้ตามเข้าไปจับปิติแล้วฟ้องว่านี่ก็ปลอม ปิติดับ ต่อมาก็เกิดปิติน้ำตาคลอ มันฟ้องอีกว่านี่ก็ปลอม มันจะลวงเราไปเสพสุข ปิติดับอีก แล้วเกิดว่างไปสักระยะ

พอถึงตรงนี้แล้วมาลองพิจารณาดูเหมือนว่าเราเพียงแค่เข้าไปเห็นการทำงาน เห็นความเจ้าเล่ห์ตลบตะแลงของจิต แต่เหมือนว่ายังไปไม่สุด ยังเห็นไม่ชัด ไม่รู้ว่าตัวเองพลาดอะไรจากสภาวะตรงนี้ไปหรือไม่ เพราะความว่างที่เกิดกับตัวเองมันไม่ได้ถาวร มั่นคง

สรุปว่าหลังจากเห็นจิตแบบนี้แล้ว เราควรทำยังไงต่อ?

 

โคตรภูญาณคับ

 

ปกติโคตรภูญานต้องกระโดดข้ามไปต่อเนื่องไม่ใช่หรอคะ แต่นี่มันไม่ได้รู้สึกว่าข้ามมาเลย มันอยุ่ที่เดิม แค่เพียงรู้เห็น แต่มันไม่ได้อิ่ม

 

โคตรภูญาณคืออาการอยู่ระหว่าง
โลกียะกับโลกุตรยังไม่ได้ข้ามฝั่ง
เป็นอาการอยู่ระหว่างฝั่งสมมุติกับฝั่งวิมุติ
อยู่ในอาการจะอยู่ฝั่งสมมุติหรืออยู่ฝั่งวิมุติ
ไม่เคยเห็นไม่เคยรู้ไม่เคยเจอไม่เคยรู้ว่าคืออะไร
เลยกลับมาอยู่ฝั่งสมมุติเหมือนเดิม
แต่สิ่งที่แจ้งประจักรู้เห็นได้ด้วยตนเอง
คืออาการรู้เห็นว่าฝั่งของการหลุดพ้นมีอยู่จริงคับ

 

จะ ฝึกดูกาย หรือ ฝึกดูจิต ก็ดีทั้งคู่นั่นแหละ
แต่มันจะต้องมาดูว่า ตัวเราเอง เนี่ย
ฟังแบบไหน แล้วเข้าใจที่สุด ทำตามได้
ก็ลองทำอันนั้น หรือ จะทำทั้งสองอย่าง สลับกันไปมา
พอเบื่ออย่างหนึ่ง ก็ไปทำอีกอย่างหนึ่ง
กาย เวทนา จิต ธรรม ดูได้ทั้งนั้นครับ ดีหมด

 

ต้องดูว่า หลังจากกิริยานั้นแล้ว ตัวจิตมันวางหรือเปล่า
วางคือ รู้สึกผ่อนคลาย ไม่มีความสงสัย ไม่มีการเกิดของจิตอีก ณ เวลานั้น(บริเวณหน้าอก)
บริเวณหน้าอกใต้ลิ้นปี่เรา มันรู้สึกๆเบาๆสบายๆไหม
ถ้าใช่มันคือ การเริ่มเกิดปัญญาทางธรรมในเบื้องต้นครับ
มันเป็นเหตุที่มาจากรรมฐานนั้นหละครับ

 

ค่ะ ปกติก่อนนี้แนนสลับดูค่ะถ้าอันไหนชัดก็ไปดูตรงนั้น แต่จะเน้นกายเป็นหลัก

 

ว่างที่แนนหมายถึงคือ ไม่มีความคิดเข้ามา ว่างเบา มีจิตมั่นคงทรงตัว แต่มันไม่ได้ทรงตัวอยู่นาน ไม่ได้มีอารมณ์ตัดขาดแตกต่างสุดขั้วแบบตอน ฟ้าแลบค่ะ มันได้แค่อ๋อรู้แล้วเห็นแล้ว