ผู้หลงยึดขันธ์ 5 หมดโอกาสนิพพาน

ชวนคุยเรื่องการไม่เปรียบเทียบในทางที่ ไม่นำพาให้ตกต่ำ ไม่ได้บอกว่าไม่ต้องเห็นภัยแห่งทุกข์ในวัฎสงสาร แต่คนที่เห็นภัยนั้น ไม่อาศัยการเปรียบเทียบด้วยเสมอว่า ดีกว่าหรือเลวกว่า อย่างไร แต่ถ้าเปรียบเทียบก็จะเปรียบเทียบว่า เพราะกรรมใด มากกว่า แต่ด้วยการเปรียบเทียบ หากใช้การเปรียบเทียบ มันต้องมีเหตุจำเป็นมากๆ ไม่งั้นกลายเป็นตำหนิกรรม จึงเลี่ยงการเปรียบเทียบ

 

ไม่รู้ว่าพอเข้าใจไหมนะ แต่ก็ต้องบอก

 

รูปธรรมที่เห็นกันอยู่ฮับฟ้าเลว....
...อัตภาพของเดรัจฉาน..เป็นทุกคติ
เวลาชี้ภัยในวัฎสงสาร...
...ไม่มีใครดัดจริต เอาปรมัตถธรรม
...ว่าเสมอกันด้วยทุกข์ มากล่าวหรอกฮับ
ชี้ไปที่รูปธรรมที่เห็นต่อหน้าต่อตา
หมาก็คือหมา....
คนไม่รู้ธรรม อ่านก็เข้าใจ
มันคือการชี้ภัย...ตามกระทู้ลุงแมวไงฮับ

 

มันไม่ใช่เรื่องปรมัตอะไร มันตรงๆ หมาก็คือหมา หมูก็คือหมู เอามาเปรียบเทียบกันไม่ได้ เอาเปรียบเทียบกับคนหรือมนุษย์ก็ไม่ได้ แม้ว่าอยากจะชี้ ความสมควรมันไม่ใช่เทียบกันด้วยสภาวะซึ่งเทียบกันไม่ได้ เพราะตั้งแต่ที่คิดเทียบ ใจเราต่างหากทำไมทำแบบนั้น คนรู้ธรรม เขาไม่ทำระยำแบบหมูไหม้หรอก...เดี้ยวก่อน ยังไม่เละนะ เดี้ยวลุงแมวว่าเละอีก ไม่เละนะ ไม้เละ555

 

อย่าตลกกลบเกลื่อน

 

เวลากล่าวธรรมอย่าไปดัดจริตว่า...อย่าเปรียบโน้นนั่นนี่...
...ใจตัวเอง..มันเปรียบเทียบทุกอย่างฮับ

ลป. ลพ. ลต. หรือแม้แต่พระพุทธองค์ ...ไปดูจิฮับเวลาชี้ภัยในวัฎสงสาร เว้นการเทียบกับ เดรัจฉาน เปรต สัตว์นรก รึเปล่าฮับ

 

ละเมอแล้วละหมูไหม้ หมูไหม้ไปยกมาสักอันสิว่าอันไหนเปรียบเทียบ หามาสิ หามาให้ได้นะ

 

เวลาเอาเดรัจฉานมาให้ดู.... เพราะมันเป็นของที่เห็นได้ด้วยตาเปล่า ...ไม่ต้องอาศัยหูทิพย์ตาทิพย์อะไร....ก็เห็นอัตภาพทุกข์ได้แล้วฮับ

 

จะรอดูว่า ที่หมูไหม้เข้าใจว่าเป็นการเปรียบเทียบหรือมันเป็นเรื่องอื่นกันแน่ ขอรอดู ยกมาสักอันหน่อยสิ

 

ไม่เอา เอาที่มีหลักฐานยกมาจะได้ร่วมกันวินิจฉัย

 

พูดแบบคนละเมอไม่เอา

 

เยอะแยะฮับ


ภิกษุทั้งหลาย ! เปรียบเหมือนบุรุษทิ้งแอกไม้ไผ่ ซึ่งมีรูอยู่เพียงรูเดียว ลงไปในมหาสมุทร ในมหาสมุทรนั้น มีเต่าตาบอดข้างหนึ่งตัวหนึ่ง ล่วงไปร้อยๆปี จะผุดขึ้นมาครั้งหนึ่ง.

ภิกษุทั้งหลาย ! เธอทั้งหลาย จะสำคัญความข้อนี้ว่าอย่างไร ? จะเป็นไปได้ไหมที่เต่าตาบอดข้างหนึ่งตัวนั้น ล่วงไปร้อยๆปีจะผุดขึ้นมาครั้งหนึ่งๆ จะพึงยื่นคอเข้าไปในรู ซึ่งมีรูเดียวในแอกนั้น ? ข้าพระองค์ผู้เจริญ ! ข้อนั้น จะเป็นไปได้บ้าง ก็ต่อเมื่อล่วงกาลนาน ในบางคราว.

ภิกษุทั้งหลาย ! ข้อที่เต่าตาบอดข้างหนึ่งตัวนั้น ต่อล่วงไปร้อยๆปีจึงผุดขึ้นมาสักครั้งหนึ่งๆ. ภิกษุทั้งหลาย ! ยังจะเร็วเสียกว่าที่คนพาลซึ่งเข้าถึงการเกิดเป็นวินิบาตแล้ว จักได้ความเป็นมนุษย์สักครั้งหนึ่ง ข้อนั้น เพราะเหตุไร ?

ภิกษุทั้งหลาย ! ข้อนั้น เพราะเหตุว่า ในหมู่สัตว์จำพวกวินิบาตนั้น ไม่มีการประพฤติเป็นธรรม ประพฤติธรรมไม่สม่ำเสมอ ไม่กระทำกรรมอันเป็นกุศล ไม่กระทำอันเป็นไปเพื่อความดี มีแต่การเคี้ยวกินซึ่งกันและกัน. ข้อนั้น เพราะเหตุไร ?

ภิกษุทั้งหลาย ! การที่สัตว์มีกำลังมากกว่า เคี้ยวกินสัตว์ที่มีกำลังน้อยกว่า ย่อมเป็นไปเป็นธรรมดา ในหมู่สัตว์จำพวกวิบาตนั้น. ข้อนั้น เพราะเหตุไร ?

ภิกษุทั้งหลาย ! ข้อนั้น เพราะความที่ไม่เห็นอริสัจทั้ง ๔. อริสัจ ๔ อย่างไร ? คือ อริยะสัจคือทุกข์ อริยะสัจคือเหตุให้เกิดทุกข์ อริยะสัจคือความดับไม่เหลือแห่งทุกข์ อริยะสัจคือทางปฏิบัติให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์.

ภิกษุทั้งหลาย ! เพราะเหตุนั้นในเรื่องนี้ เธอพึงประกอบโยคกรรมอันเป็นเครื่องกระทำให้รู้ว่า ทุกข์เป็นอย่างนี้ เหตุให้เกิดทุกข์เป็นอย่างนี้ ความดับไม่เหลือแห่งทุกข์เป็นอย่างนี้ ทางปฏิบัติให้ถึงความดับไม่เหลือแห่งทุกข์เป็นอย่างนี้.

 

พระพุทธองค์ทรงชี้.... ไหนทุกคติ เผ็ดร้อน ไหนสุขคติ... ไม่ใช่ทรงไม่เปรียบเทียบ ....หรือแม้แต่ ลพ.ลป. หาได้เยอะไปฮับในยูทูป .....
.... ตอนชี้โทษภัยของวัฎสาร .... ถ้าไม่เปรียบภพภูมิ จะเปรียบกับอะไรฮับ

 

เห็นได้ชัดว่า กล่าวตู่ ไม่เคารพในไตรสรณคม

เพราะกรรม ที่ไม่ประกอบซึ่งเพื่อทางดับทุกข์ ตรงไหนรึที่บอกว่า มนุษย์กับสัตว์ รึ สัตว์กับสัตว์
ตรงไหนรึ หมูไหม้กล่าวตู่พระธรรมชัดๆ เห็นๆ เห็นได้ชัดว่า กล่าวตู่ ไม่เคารพในไตรสรณคมณ์ ไม่เคารพในพระรัตนตรัย อันนี้ไม่ปรมัตถ์เลย เห็นๆ

 

ตรงไหนที่พระศาสดากล่าวว่า มนุษย์กับสัตว์ ต่างกัน ด้วยการเปรียบเทียบทางสภาวะ เพราะทรงตั้งต้นไว้แล้วว่า อเวไนยสัตว์ ไม่สามารถศึกษาธรรมได้ เพราะกรรม แม้เวไนยสัตว์ ก็ใช่ว่าจะรู้ตามที่พระศาสดาทรงทราบ ไปเอามาอีกสิว่า หลวงพ่อหลวงตาองค์ไหนอีก เปรียบเทียบแบบตรงๆ เพื่อแบ่งชั้น ทั้งๆที่ ไม่ต้องทำก็ได้ มันแบ่งโดยกรรมอยู่แล้ว

 

ก็ลงสุดท้ายโดยกรรม แต่ไม่ใช่สื่อถึงการเปรียบเทียบแบบว่า คนละชั้น มันก็คนละชั้นอยู่แล้ว จะไปย้ำทำไม คิดระยำตำบอนแบบนี้เนี่ยนะ เรียกรู้ธรรม

 

พระไตรปิฎก เล่มที่ ๑๙ พระสุตตันตปิฎก เล่มที่ ๑๑ สังยุตตนิกาย มหาวารวรรค

พระองค์ผู้เจริญ ถ้าล่วงกาลนานไปบางครั้งบางคราว เต่าจะสอดคอให้เข้าไปในแอกนั้นได้บ้าง.
พ. ดูกรภิกษุทั้งหลาย เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ สอด
คอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้น ยังจะเร็วกว่า เราย่อมกล่าวความเป็นมนุษย์เพราะคนพาล
อันธการีสูตร
ผู้รู้ตามเป็นจริงไม่ตกไปสู่ที่มืด
[๑๗๓๙] ... ดูกรภิกษุทั้งหลาย โลกันตนรกมีแต่ความทุกข์ มืดคลุ้มมัวเป็นหมอก
สัตว์ในโลกันตนรกนั้น ไม่ได้รับรัศมีพระจันทร์และพระอาทิตย์ซึ่งมีฤทธิ์มีอานุภาพมากอย่างนี้.
[๑๗๔๐] เมื่อพระผู้มีพระภาคตรัสอย่างนี้แล้ว ภิกษุรูปหนึ่งได้ทูลถามพระผู้มีพระภาค
ว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ความมืดนั้นมาก ความมืดนั้นมากแท้ๆ ความมืดอย่างอื่นที่มากกว่า
และน่ากลัวกว่าความมืดนี้ มีอยู่หรือ?
พ. ดูกรภิกษุ ความมืดอย่างอื่นที่มากกว่าและน่ากลัวกว่าความมืดนี้มีอยู่.
ภิ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ความมืดอย่างอื่นที่มากกว่าและน่ากลัวกว่าความมืดนี้
เป็นไฉน.
[๑๗๔๑] พ. ดูกรภิกษุ ก็สมณะหรือพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง ย่อมไม่รู้ชัดตาม
ความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา สมณะหรือพราหมณ์เหล่านั้นย่อม
ยินดีในสังขารทั้งหลาย ซึ่งเป็นไปเพื่อความเกิด ฯลฯ ยินดีแล้วย่อมปรุงแต่ง ครั้นปรุงแต่ง
แล้ว ย่อมตกไปสู่ความมืดคือความเกิด ... และความคับแค้นใจ เรากล่าวว่า สมณะหรือ
พราหมณ์เหล่านั้นย่อมไม่พ้นไปจากความเกิด ... ความคับแค้นใจ ย่อมไม่พ้นไปจากทุกข์.
ว่า ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ความมืดนั้นมาก ความมืดนั้นมากแท้ๆ ความมืดอย่างอื่นที่มากกว่า
และน่ากลัวกว่าความมืดนี้ มีอยู่หรือ?
พ. ดูกรภิกษุ ความมืดอย่างอื่นที่มากกว่าและน่ากลัวกว่าความมืดนี้มีอยู่.
ภิ. ข้าแต่พระองค์ผู้เจริญ ความมืดอย่างอื่นที่มากกว่าและน่ากลัวกว่าความมืดนี้
เป็นไฉน.
[๑๗๔๑] พ. ดูกรภิกษุ ก็สมณะหรือพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง ย่อมไม่รู้ชัดตาม
ความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา สมณะหรือพราหมณ์เหล่านั้นย่อม
ยินดีในสังขารทั้งหลาย ซึ่งเป็นไปเพื่อความเกิด ฯลฯ ยินดีแล้วย่อมปรุงแต่ง ครั้นปรุงแต่ง
แล้ว ย่อมตกไปสู่ความมืดคือความเกิด ... และความคับแค้นใจ เรากล่าวว่า สมณะหรือ
พราหมณ์เหล่านั้นย่อมไม่พ้นไปจากความเกิด ... ความคับแค้นใจ ย่อมไม่พ้นไปจากทุกข์.
[๑๗๔๒] ดูกรภิกษุ ส่วนสมณะหรือพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง ย่อมรู้ชัดตามความ
เป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา สมณะหรือพราหมณ์เหล่านั้นย่อมไม่ยินดี
ในสังขารทั้งหลายซึ่งเป็นไปเพื่อความเกิด ฯลฯ ไม่ยินดีแล้ว ย่อมไม่ปรุงแต่ง ครั้นไม่ปรุงแต่ง
แล้ว ย่อมไม่ตกไปสู่ความมืดคือความเกิดบ้าง ... และความคับแค้นบ้าง เรากล่าวว่า สมณะ
หรือพราหมณ์เหล่านั้น ย่อมพ้นไปจากความเกิด ... และความคับแค้นใจ ย่อมพ้นไปจากความทุกข์
ดูกรภิกษุ เพราะฉะนั้นแหละ เธอพึงกระทำความเพียรเพื่อรู้ตามความจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้
ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา.
แล้ว ย่อมตกไปสู่ความมืดคือความเกิด ... และความคับแค้นใจ เรากล่าวว่า สมณะหรือ
พราหมณ์เหล่านั้นย่อมไม่พ้นไปจากความเกิด ... ความคับแค้นใจ ย่อมไม่พ้นไปจากทุกข์.

[๑๗๔๒] ดูกรภิกษุ ส่วนสมณะหรือพราหมณ์เหล่าใดเหล่าหนึ่ง ย่อมรู้ชัดตามความ
เป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา สมณะหรือพราหมณ์เหล่านั้นย่อมไม่ยินดี
ในสังขารทั้งหลายซึ่งเป็นไปเพื่อความเกิด ฯลฯ ไม่ยินดีแล้ว ย่อมไม่ปรุงแต่ง ครั้นไม่ปรุงแต่ง
แล้ว ย่อมไม่ตกไปสู่ความมืดคือความเกิดบ้าง ... และความคับแค้นบ้าง เรากล่าวว่า สมณะ
หรือพราหมณ์เหล่านั้น ย่อมพ้นไปจากความเกิด ... และความคับแค้นใจ ย่อมพ้นไปจากความทุกข์
ดูกรภิกษุ เพราะฉะนั้นแหละ เธอพึงกระทำความเพียรเพื่อรู้ตามความจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้
ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา.


จบ สูตรที่ ๗
ฉิคคฬสูตรที่ ๒
ว่าด้วยการได้ความเป็นมนุษย์ยาก
[๑๗๔๓] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนบุรุษโยนแอก ซึ่งมีช่องเดียวลงไปใน
มหาสมุทร เต่าตาบอดมีอยู่ในมหาสมุทรนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ เธอ
ทั้งหลายจะสำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เต่าตาบอดนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ
จะสอดคอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นได้บ้างหรือหนอ? ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่
พระองค์ผู้เจริญ ถ้าล่วงกาลนานไปบางครั้งบางคราว เต่าจะสอดคอให้เข้าไปในแอกนั้นได้บ้าง.
พ. ดูกรภิกษุทั้งหลาย เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ สอด
คอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้น ยังจะเร็วกว่า เราย่อมกล่าวความเป็นมนุษย์เพราะคนพาล
ผู้ไปสู่วินิบาตแล้วคราวเดียวก็หามิได้ ข้อนั้น เพราะเหตุไร? เพราะว่าในวินิบาตนี้ ไม่มีการ
ประพฤติธรรม การประพฤติชอบ การกระทำกุศล การกระทำบุญ มีแต่การเคี้ยวกินกันและกัน
การเคี้ยวกิน ผู้มีกำลังน้อยกว่า ย่อมเป็นไปในวินิบาตนี้ ข้อนั้นเพราะเหตุไร? เพราะไม่เห็น
อริยสัจ ๔ อริยสัจ ๔ เป็นไฉน? คือ ทุกขอริยสัจ ฯลฯ ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทาอริยสัจ
ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ เธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียร เพื่อรู้ตามความเป็นจริง
ว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา.
จบ สูตรที่ ๗
ฉิคคฬสูตรที่ ๒
ว่าด้วยการได้ความเป็นมนุษย์ยาก


[๑๗๔๔] ดูกรภิกษุทั้งหลาย เปรียบเหมือนมหาปฐพีนี้มีน้ำเป็นอันเดียวกัน บุรุษโยน
แอกซึ่งมีช่องเดียวลงไปในมหาปฐพีนั้น ลมทิศบูรพาพัดเอาแอกนั้นไปทางทิศประจิม ลมทิศ
ประจิมพัดเอาไปทางทิศบูรพา ลมทิศอุดรพัดเอาไปทางทิศทักษิณ ลมทิศทักษิณพัดเอาไปทางทิศ
อุดร เต่าตาบอดมีอยู่ในมหาปฐพีนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ เธอทั้งหลายจะ
สำคัญความข้อนั้นเป็นไฉน เต่าตาบอดนั้น ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอด
คอให้เข้าไปในแอกซึ่งมีช่องเดียวโน้นได้บ้างหรือหนอ? ภิกษุทั้งหลายกราบทูลว่า ข้าแต่พระองค์
ผู้เจริญ ข้อที่เต่าตาบอด ต่อล่วงร้อยปีๆ มันจะโผล่ขึ้นคราวหนึ่งๆ จะสอดคอเข้าไปในแอกซึ่งมี
ช่องเดียวโน้นเป็นของยาก.
พ. ฉันนั้นภิกษุทั้งหลาย การได้ความเป็นมนุษย์เป็นของยาก พระตถาคตอรหันต-
*สัมมาสัมพุทธเจ้าจะอุบัติในโลกเป็นของยาก ธรรมวินัยที่พระตถาคตประกาศแล้วจะรุ่งเรืองในโลก
ก็เป็นของยาก ความเป็นมนุษย์นี้เขาได้แล้ว พระตถาคตอรหันตสัมมาสัมพุทธเจ้าอุบัติแล้วในโลก
และธรรมวินัยที่ตถาคตประกาศแล้วก็รุ่งเรืองอยู่ในโลก ดูกรภิกษุทั้งหลาย เพราะฉะนั้นแหละ
เธอทั้งหลายพึงกระทำความเพียรเพื่อรู้ตามความเป็นจริงว่า นี้ทุกข์ ฯลฯ นี้ทุกขนิโรธคามินีปฏิปทา.


จบ สูตรที่ ๘
สิเนรุสูตรที่ ๑
ทุกข์ของพระอริยบุคคลหมดไปมากกว่าที่เหลือ

 

ทั้งๆที่ ไม่ได้สื่อถึงการเปรียบเทียบ ตัว ตน บุคคล เรา เขา เลย อันนี้เรียกว่า พยายามยกมาเพื่อเข้าข้างกิเลสตัวเองไหมอะ บาปมาก บาปมาก บาปมาก ไม่รู้ธรรมอะไรเลย

 

นี่ใช่ไหมฮับ... โพสที่ว่าเปรียบเทียบ

ฟ้าเลวฮับ กลับไปอ่านใหม่....
มันต่างกันตรงไหนที่พระศาสดา...
...ตรัสว่า...ถ้ายังไม่เห็นแจ้งอริยสัจ
ก็ยังไม่พ้นจาก อบายทุกคติ วินิบาต นรก

 

เฮ้ยหมูไม้ พูดภาษาคนให้รู้เรื่องบ้าง ไม่อยากอธิบายแล้ว อย่าทำบาป บอกมาหลายอันแล้วว่ามันใช้เทียบไม่ได้ ที่ยกมาก็ไม่ได้กล่าวเชิงเปรียบเทียบ พยายามจัง อยากเป็นเหมือนหมาขี้เรื้อนรึไง