ผมคิดไปเองหรือว่าคือความจริง

วิญญาณเเค้น ย่อมเป็นวิญญาณร้าย

วิญญาณร้ายเป็นอย่างไรหนอ...

เพราะวิญญาณมีเหตุ จาก อวิชชา
จึงพอกล่าวได้ว่า วิญญาณเป็น "ของร้าย"

เพราะวิญญาณเป็นเหตุเเห่ง นามรูป->อายตนะ->ผัสสะ->เวทนา->ตัณหา->อุปาทาน->ภพ->ชาติ->ชรามรณะ อันเป็นเหตุเเห่งความทุกข์โศรกทั้งปวง
จึงพอกล่าวได้ว่า วิญญาณเป็น "ของร้าย"

เมื่อบัณฑิตได้ฟังเช่นนี้ ย่อมเบื่อหน่าย ย่อมไม่ปรารถนาใน วิญญาณ->นามรูป->อายตนะ->ผัสสะ->เวทนา->ตัณหา->อุปาทาน->ภพ->ชาติ->ชรามรณะ อันเป็นเหตุเเห่งความทุกข์โศรกทั้งปวง

วิชชาเป็นของดี

วิชชาเป็นของดีอย่างไรหนอ...

เพราะวิชชา เป็นเหตุเเห่งความสิ้นไปของ อวิชชา->สังขาร->วิญญาณ->นามรูป->อายตนะ->ผัสสะ->เวทนา->ตัณหา->อุปาทาน->ภพ->ชาติ->ชรามรณะ อันเป็นเหตุเเห่งความทุกข์โศรกทั้งปวง

เมื่อบัณฑิตได้ฟังเช่นนี้ ย่อมปรารถนาในการทำให้เเจ้งซึ่งวิชชา ทำให้เเจ้งซึ่งวิมุติ ทำให้เเจ้งซึ่งนิโรธ ทำให้เเจ้งซึ่งนิพพาน อันเป็นเหตุเเห่งความพ้นไปจากทุกข์โศรกทั้งปวง

ปัญหามีไว้เเก้ ปัญหาคือ อวิชชา
เครื่องเเก้ คือ ปัญญา อันพระศาสดาได้ทรงเเสดงไว้เเล้ว

เพราะฉะนั้น บัณฑิตย่อมเจริญให้มาก ทำให้มากในทางเเห่งความดับ ความสิ้นของกิเลส

ทำให้เเจ้งซึ่งวิชชา ทำให้เเจ้งซึ่งวิมุติ ทำให้เเจ้งซึ่งนิโรธ ทำให้เเจ้งซึ่งนิพพาน อันเป็นความพ้นไปจากทุกข์โศรกทั้งปวงครับ

 

เวลาฝนตกในป่า ...
มด...แมลงตัวเล็กๆมันจะเจอกับ..
สภาพแวดล้อมที่สุดโหด แทบเอาชีวิตไม่รอด
ฟ้าฝน... เป็นปัจจัยภายนอก..ที่ควบคุมไม่ได้
ชีวิตเรา... ก็ล้วนแต่มีปัจจัยภายนอก
ที่ควบคุมไม่ได้เหมือนกัน

ที่เราเจอ..ปัญหาชีวิตตกงาน หนี้สิน อกหัก
ลองคิดดู...บางทีปัญหามันอาจจะ
ไม่ได้หนักหนาเท่ากับมด...แมลงตัวเล็กๆด้วยซ้ำ
ที่มดแมลงตัวเล็กเหล่านั้นต้องเจอ...
ต้องดิ้นรนเอาชีวิตรอด... ถ้าพลาด คือ "ตาย"

บางทีทุกข์ที่เรามี
มันอาจมาจาก "ความคิด"ลมๆแล้งๆของเราเอง
คิดว่ามีแฟนอยู่... แฟนต้องรักแต่เราไปตลอด
คิดว่ามีบ้านอยู่... มีรถอยู่
ทรัพย์สิน.. ชื่อเสียงทั้งหมด..เหล่านี้
ต้องอยู่กับเราตลอด...

พอเกิดการเปลี่ยนแปลง
กับของที่ว่า "เป็นของเรา"
ยิ่งกอดไว้ ด้วยความรู้สึกว่า "นี่เป็นของเรา"
มากแค่ไหน
การเปลี่ยนแปลงนั้นยิ่งสร้าง "ทุกข์ในใจ"
ให้เกิดขึ้นมากขึ้นเท่านั้น

หยุดความรู้สึกนี้ได้..ก็ "หยุดทุกข์"
ทุกข์นี้...เป็นส่วนเกิน...
เพราะไม่จำเป็น...ต้องทุกข์ก็ได้
ถ้าไม่รู้สึกว่าสิ่งนั้น "เป็นของเรา"

ลำพังแค่เอาตัวรอดจากอันตราย
...เอาตัวรอดจากความหิว
อย่างมดแมลงตัวเล็กๆ...
นั่นก็เป็นสภาพทุกข์พอแรงแล้ว...

ยังมาทุกข์เพราะความหลง
หลงคิดปรุงแต่งให้ค่าเป็นโน้นนี่...ลมๆแล้งๆ อีก
พระพุทธองค์ให้แก้ทุกข์ตรงนี้
ทุกข์เพราะความไม่รู้
หลง"ไปคว้าทุกสิ่งมาเป็นของเรา"
และถึงแม้จะสลัดความรู้สึกเป็น"เรา"นี้ลงได้
ก็ตาม
ก็ยังไม่พ้น ความเจ็บปวดของร่างกาย
... ยังไม่พ้นความหิวไปได้

โลกนี้จึงมีแต่สภาพทุกข์ ดิ้นรน
เดินไปสู่ความเสื่อม.. แล้วสลายหายวับไป
แบบไม่เหลือร่องรอย...แม้แต่นิดเดียว
เหมือนกับ..
"ไม่เคยมีเราเกิดมาบนโลกนี้ด้วยซ้ำ"

เรื่องราวอกหัก เรื่องราวโดนเจ้าหนี้ทวง
เรื่องราวบ้านโดนยึด รถโดนยึด
เรื่องราวที่ว่าทุกข์แทบขาดใจในตอนนี้
มันก็จะหายวับ... ไร้แก่นสาร
ไม่มีสาระอะไรเลย....
แบบเดียวกับ ตัวเราที่อีกไม่กี่สิบปีก็สลาย
หายวับไป....เช่นเดียวกัน

 

ไม่เกี่ยวกับอะไรเลย ท่านแบกรับมันเอง ปล่อยวางครับ ช่างแม่งมันบ้าง เรื่องหนี้สิน ท่านไม่ได้มีอายุเป็นพันปี อยู่ได้ไม่ถึงร้อย จะหาไปให้เหนื่อยทำไม บางคนกู้30ปีกว่าจะใช้หนี้หมดก็ตายก่อนถึงไม่ตายก็แก่ชรา กินไม่อร่อยไปไหนไม่ไหวแล้ว สมมุติตอนนี้อายุ30 จะมีเวลากินเที่ยวสนุกถึงอายุ50ปี พอเลย50โรคก็เริ่มรุมเร้า กินนั่นก็ไม่ได้ สมภาพทางเพศก็เริ่มเสื่อมแล้ว หาแค่พอดี เอาแค่พอใช้ในชีวิตนี้ ไม่ต้องเผื่อโบกหน้า ตายไปแล้วก็ไม่ได้มาเกิดที่เดิม แบบไอ้ เจ้าสัว ทำยังกับว่า มันโครนนิ่งร่างในวัยหมุ่ยไว้แล้วพอร่างนี้ตายก็เอาสายดาต้าลิงถ่ายเทความจำจากสมองไปร่างใหม่ได้. เดี๋ยวมันก็ตายทิ้งเงินไว้ให้คนข้างหลัง ร่างมันก็กลับสู่ดิน