ทำอย่างไร จึง "เห็นธรรม"

เอาเข้าจริงร่างกายมันก็ตายลงเรื่อยๆ มีความเสื่อมลงอยู่ตลอดเวลาอยู่เเล้ว ความตายเป็นปกติธรรมดา อย่างที่บอกว่า ถ้ามันจะตาย(ขันธ์) เมื่อไหร่ก็เมื่อนั้น รู้สึกเฉยๆธรรมดาครับ

 

ที่เขียนตอบก้อเขียนตอบจากเห็นจริงเหมือนกัน
โดยสภาวะไตรลักษณ์ญาณ ตัวนั้นเขาจะให้เห็นว่ากายใจไม่ใช่ของเรา

พออกมาหรือหมดสภาวะนั้นไปแล้ว มันจะรู้สึกไม่เท่าสภาวะนั้นอีก กายไม่ใช่เรา แต่ใจจะปล่อยวางไม่ได้มาก ถ้าปล่อยหมดก้ออรหันต์

ส่วนข้ออื่นก้อตามที่เขียน
เรื่องกลัวตายต้องพาตัวเองไปอยู่ในที่อันตราย อยู่ที่ปลอดภัยก้อพูดได้ ถ้าป่วยแล้วไม่สน ไม่รักษา ก้อค่อยว่ากันอีกที โสดา ไม่ได้ละอะไรมากมาย อะไรแบบนี้ทุกคนทำได้

แต่อย่าไปสนสภาวะพวกนี้ จบแล้วจบไปเลย จิตมันยึดการไม่ยึดอยู่

 

พูดกันตรงๆลุงว่าทรงมาดีอยู่นะ

ปฏิบัติมาจนอธิบายได้มากมายเหมือนกัน สวดมนต์บ้างไหมบทอะไรกี่จบ ขยายความการปฏิบัติให้ลุงฟังได้ไหม

 

ที่สามารถหมดความยึดมั่นถือมั่นในกายลง ไม่ต้องถึงพระอรหันต์ครับ เเต่เพียงเเค่พระอนาคามีก็หมดความยึดมั่นถือมั่นในกายลงได้เเล้วครับ ในส่วนของพระอรหันต์คือ "จิต วาง จิตด้วยปัญญาอันยิ่ง" ครับ

ส่วนสังโยชน์นั้น ที่สิ้นไปตั้งเเต่พระอริยบุคคลขั้นต้น คือพระโสดาบัน
สังโยชน์ไม่ได้ "ละ" ครับ
เพราะไม่ได้เกิดจากการละ เเต่เป็นการ "สิ้น" ครับ

 

โอ้ยเนาะ กิเลสมันก้ออยู่เหมือนเดิม (เพราะมันไม่มีอยู่จริง) จิตเขาไม่เอา มันย้อมไม่ติด จะใช้คำแบบไหนดีหล่ะพ่อคุณ ถึงจะถูกใจ พอจะเมคเซ้นส์ได้มั้ยหรือต้องตรงฉิน ละสังโยชน์ สิ้นสังโยชน์ ลอยอังคารสังโยชน์ พอได้มั้ย

อนาคาก้อใช่ เขาละกายได้ แต่มีพระบางรูปท่านว่าอรหันต์ ในนี้เขามีคนอ่านแบบ2 ทางมา เขียนเลยหน้าไปเยอะๆ ก้อดูจะปลอดภัยดี

 

การสวดมนต์ปกติทำทุกวันครับ ไม่ได้สวดอะไรมาก ไม่ได้สวดเพื่ออ้อนวอน ขอโชคลาภอะไรครับเพราะรู้ดีว่าไม่ใช่ทางที่ถูก ตนดีได้ด้วยตน เจริญได้ด้วยตน พ้นทุกข์ไปได้ด้วยตน ไม่ใช่การสวดอ้อนวอน ซึ่งเหตุผลที่ผมสวดเพื่อที่จะระลึกคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ เเละเพื่อสรรเสริญคุณพระพุทธ พระธรรม พระสงฆ์ครับ เป็นการเปล่งวาจาที่เป็นมงคล เเละถือเป็นการเจริญสติ สมาธิเช่นกัน
บทที่สวดก็ทั่วๆไปครับ พื้นฐานก็คำบูชาพระรัตนตรัย บทพระพุทธคุณ พระธรรมคุณ พระสังฆคุณ
เเละเเผ่เมตตาปกติทั่วๆไป ในเเต่ละสัปดาห์ก็จะมีวันที่สวดบท พาหุงด้วยเช่นกัน เพราะต้องการระลึกนึกถึง เเละสรรเสริญคุณของพระพุทธเจ้าครับ ในบทพาหุง

เวลาฟังธรรมก็ฟังทั่วไปปกติ เเต่จะชอบฟัง ธรรมจักรกัปวัตนสูตรเป็นพิเศษครับ (เเบบเเปล เพราะผมต้องการรู้ความหมาย)

.................................
เมื่อก่อนเลย ผมเองก็งมงาย เป็นพวกหลงเชื่อร่างทรงบ้าง สวดอ้อนวอนเทพ อ้อนวอนพระบ้าง หลงว่ามีอัตตาบ้าง หลงพิธีกรรมบ้าง เเต่เพราะจุดเปลี่ยนในชีวิตที่เกิดขึ้นจากการปฏิบัตินั่นหละครับ ที่เปลี่ยนมุมมองต่อโลกไปทั้งหมด จึงละในสิ่งที่ไม่ถูก ปฏิเสธในสิ่งไม่ใช่ อันเป็นการละ การปฏิเสธไปด้วยความเห็นชอบ รู้ชอบ ไม่ใช่การฝืนใจหรือจงใจว่าเราไม่เป็น เราไม่ทำครับ

 

อย่างหล่อ

 

อิฉาเขาปะ

 

ว้ายๆอิจฉาทามมัย
ถ้าวัดกันในที่สลั่วๆๆกะไม่กลัวใครเหมือนกัน55
ช่วงแจ้งๆกะช่างเถอะ

 

ทรงดี รู้ตัวว่าพูดเรื่องตายไม่ใช่เรื่องเกี่ยวกับมงคล หรือการสวดมนต์ไม่ใช่ทำเพราะสิริมงคล แต่ถ้าจะสวดเพราะระลึกถึงคุณหรืออยากรู้ความหมาย ลุงคงไม่ขอพูดว่าการสวดระลึกถึงคุณเป็นเรื่องถูกหรือผิด ถ้าเป็นสมัยก่อนการพูดว่าไม่กราบไหว้บูชาเครื่องราง จขกท จะถูกแบ่งไปอยู่กับอรหันต์สายปัญญา คนเขาแบ่งแยกไปอีกประเภทเพราะกิเลสไม่ยอมรับว่าตัวเองยังยึดติดกับวัตถุที่บรรดาลและเชื่อว่าสุขทุกข์เกิดจากผู้อื่นบันดาลอยู่ สมัยนี้ใครพูดแบบ จขกท จะถูกยอมรับกันมากขึ้น
แม้แต่เรื่องสวดมนต์ ไม่เคยมีใครพบพระสูตร เธอจงไปอยู่ป่า โคนไม้ หรือเรือนว่าง แล้วสวดมนต์ระลึกถึงคุณเรา แล้วจึงทำอานาปานสติ ผู้คนยังทำกันเกินอยู่ จขกท คิดได้ลึกเหมือนกัน

 

แต่เอาจริงๆไม่ต้องสวดหรอก คนเขาจะรัก ยืนนึกถึงเฉยๆเขาก็รัก เขาก็ศรัทธา ไม่จำเป็นต้องมีพิธีกรรม โหนรถไฟฟ้าอยู่ก็ระลึกถึงคุณได้

 

สวดมนต์วันละเป็นร้อยจบ แต่มีข่าวมงคลมากระทบก็เฮตามเขาไป เขาเรียกว่าถูกสมณะ พารห์ม มาร พรหม ใดๆในโลก ชักจูงออกจากศรัทธาได้เรื่อยๆ
มีคำว่าสมณะด้วยนะ ดูข้อความให้ดีๆ

 

ก็ไม่แปลกนะคะ บางคนอาจจะถนัดทำสมาธิสงบจิตใจจากการสวดมนต์เป็นเบื้องต้นก่อน

 

ไม่สวดบ่อยๆกะลื่มดิเมือก่อนผมจำได้ต้องหลายบทเดียวนี้เหลือพุทธคุณธรรมสังฆคุณเอง
ยังดีที่พอจำได้555

 

ก่อนอื่น ลุง ควรทำความเข้าใจคำว่ามนต์

มนต์คือหลักคำสอนหลักประพฤติเพื่อใช้ในการปฏิบัติ

สมัยก่อนไม่มี เทปซีดี คอม มาบันทึก
มีแต่การ บอกกัน ปากต่อปาก

การบอกกันปากต่อปาก ก็คือ การให้จดจำคำสอน

การสวดมนต์ก็คือการ ท่องบ่นคำสอนออกมา เพื่อ เตือนตัวเอง

เพื่อ จำวิธีทำ แล้วก็ทำตามคำสอนนั้น นี่จึงเรียกว่า มนต์

เวลา ภิกษุไปเรียน กรรมฐาน จากพระพุทธเจ้า ท่านก็จะสอน วิธีทำ

แล้วก้ให้ไป อยู่โคนไม้บ้าง เรือนร้างบ้าง ป่าบ้าง ถ้ำบ้าง
เพื่อ ทำตามคำสอนให้จบกิจ

เมื่อภิกษุ ไปอยู่แล้ว ก็ทำการ ทวนคำสอนด้วยการท่องบ่น ก็คือ การสวดมนต์นั่นแล

บางกลุ่มก็มีเป็นคณะ

คณะใดไปอยู่ป่า ก็มีการ นัดรวมประชุมเพื่อ ทวนคำสอน
จึงเรียกว่า เป็น วัตรเช้า วัตรเย็น

แล้วก้แยกย้ายไปฝึกตามแต่สะดวก

คนสมัยนี้ เอาคำว่า มนต์ไปรวมกับ มนต์ของพราหมณ์
ทำให้บางพวก กระแดะ เหยียดการสวดมนต์


บทกรณียเมตราสูตร ก็เป็นตัวอย่างนึงในพระสูตร
เป็น บทสวดมนต์ ที่สอนหลักประพฤติ 16 ข้อ

และให้ภิกษุนำไปปฏิบัติ

ยกตัวอย่าง

"ผู้อาจหาญ ซื่อตรง เคร่งครัด ว่าง่าย อ่อนโยน และไม่เย่อหยิ่ง ควรเป็นผู้สันโดษ เลี้ยงง่าย มีกิจน้อย มีความประพฤติเบา มีอินทรีย์สงบ มีปัญญารักษาตน ไม่คะนอง ไม่ยึดติดในตระกูลทั้งหลาย"

 

มาอีกแระ พวกสวดสมาธิ

 

กิเลสดิ้น ต้องเห็นอาการ แต่จขกท พูดถูกตรงที่การสวดเพราะอยากรู้ความหมาย
ดังนั้น สิ่งที่พระองค์สวดคือ ปฏิจจสมุทปาท
คนธรรมดาสวดก็ได้คิดตามถึงผัสสะกระทบเป็นเหตุให้เกิดชาติ
ไม่ได้เกี่ยวสวดเพื่อสมาธิ หรือเหยียดใดๆ ซื่อตรงต่อธรรมศาสนาแห่งปัญญา

 

ว่าไงล่ะ หวี ขรี้โม้

 

แต่โดยรวมป้องกันดราม่า ใครอยากสวดก็สวดไป วันกี่ร้อยจบก็ทำไป เพียงแต่จะบอกว่าในบทอานาปานสติ มันไม่มีข้อความที่ว่า เธอจงสวด แล้วค่อยเม้มปากแล้วนั่งลง

 

ทุกสิ่งทุกอย่าง ไม่ว่าเรื่องดี หรือไม่ดีนั้นเป็นไปตามเหตุปัจจัย เป็นไปตามกรรม เพราะสร้างเหตุไว้จึงมีผล ไม่ได้เกิดจากการดลบันดานของใคร ถ้ารู้ถูก เข้าใจถูก อะไรก็ชักจูงออกจากพระรัตนตรัยไม่ได้ครับ
สิ่งที่พระพุทธเจ้าสอนก็คือเรื่องของเหตุเเละผล พระพุทธองค์ทรงเเสดงเหตุ(เหตูเเห่งทุกข์) เเละสอนวิธีที่จะดับเหตุนั้น(เหตุเเห่งทุกข์)
การจะบรรลุธรรม ก็เป็นเรื่องของเหตุเเละผล คือการสร้างเหตุปัจจัยให้พร้อมสมบูรณ์(มรรคมีองค์ 8) จึงเกิดผลขึ้นได้คือ มรรคผล