ฆ่าตัวอัตตาตาย.....ได้ไปนิพพาน^^

รู้จัก พระโคธิกะ กันมั้ยคะ...?

อยากทราบว่าชาวพลังจิตคิดยังไง...

กับการเชือดคอตัวเองแล้วได้ไปนิพพาน...

"ความไม่ห่วงใยในชีวิตคือรากนิพพาน"

"ขันธ์๕ไม่ใช่เรา เราไม่มีในขันธ์๕"

"สัพเพ ธัมมา นาลัง อภินิเวสายะ"

^-^^-^^-^^-^^-^^-^^-^^-^^-^^-^

 

ทั้งๆที่การฆ่าตัวตายมันบาปมากไม่ใช่เหรอ....

อะไรคือเคล็ดวิชาฝ่าด่านอรหันต์สูตรเร่งลัดแบบท่านโคธิกะ

อ่านกันอย่างเดียวไม่เม้นเลย แสดงความคิดเห็นกันหน่อยค่ะ ไม่มีผิดไม่มีถูก อิอิ

 

รบกวนใครก็ได้เอาเรื่องท่านโคธิกะมาแปะให้หน่อยได้ป่าว เป็นธรรมทาน เราเล่นจากมือถือก๊อบมาแปะไม่ได้ค่ะ

 

โคธิกสูตรที่ ๓

ว่าด้วยพระโคธิกะทำอัตตวินิบาตปรินิพพาน

[๔๘๘] ข้าพเจ้าได้สดับมาแล้วอย่างนี้

สมัยหนึ่ง พระผู้มีพระภาคประทับอยู่ ณ พระวิหารเวฬุวัน อันเป็นสถานที่พระราชทานเหยื่อ

แก่กระแต เขตกรุงราชคฤห์ ฯ ก็สมัยนั้นแล ท่านโคธิกะ อยู่ที่กาลศิลาข้างภูเขาอิสิคิลิ ฯ

[๔๘๙] ครั้งนั้นแล ท่านโคธิกะเป็นผู้ไม่ประมาท มีความเพียร มีจิตมั่นคงอยู่ ได้บรรลุ

เจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์ ภายหลังท่านโคธิกะได้เสื่อมจากเจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์นั้น แม้ครั้ง

ที่ ๒ ท่านโคธิกะเป็นผู้ไม่ประมาท มีความเพียร มีจิตมั่นคงอยู่ ได้บรรลุเจโตวิมุติอันเป็น

โลกีย์แม้ในครั้งที่ ๒ ก็ได้เสื่อมจาก เจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์นั้น แม้ครั้งที่ ๓ ท่านโคธิกะเป็นผู้

ไม่ประมาท มีความเพียร มีจิตมั่นคงอยู่ ได้บรรลุเจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์ แม้ในครั้งที่ ๓ ก็ได้

เสื่อมจากเจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์นั้น แม้ครั้งที่ ๔ ท่านโคธิกะเป็นผู้ไม่ประมาท มีความเพียร

มีจิตมั่นคงอยู่ ได้บรรลุเจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์ แม้ในครั้งที่ ๔ ก็ได้เสื่อม จากเจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์นั้น แม้ครั้งที่ ๕ ท่านโคธิกะเป็นผู้ไม่ประมาท มีความเพียร มีจิตมั่นคงอยู่

ได้บรรลุเจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์ แม้ในครั้งที่ ๕ ก็ได้เสื่อม จากเจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์นั้น แม้ครั้งที่ ๖ ท่านโคธิกะเป็นผู้ไม่ประมาท มีความเพียร มีจิตมั่นคงอยู่

ได้บรรลุเจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์ แม้ในครั้งที่ ๖ ก็ได้เสื่อม จากเจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์นั้น แม้ครั้งที่ ๗ ท่านโคธิกะเป็นผู้ไม่ประมาท

มีความเพียรมีจิตมั่นคงอยู่ ก็ได้บรรลุเจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์อีก ฯ ครั้งนั้นแล ท่านโคธิกะได้เกิดความคิดอย่างนี้ว่า เราได้เสื่อมจากเจโตวิมุติอันเป็นโลกีย์ถึง ๖ ครั้งแล้ว

ถ้ากระไรเราพึงนำศัสตรามา ฯ

[๔๙๐] ลำดับนั้นแล มารผู้มีบาปทราบความปริวิตกแห่งจิตของท่าน โคธิกะด้วยจิตแล้วจึง

เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ครั้นแล้ว ได้กราบทูลพระผู้มีพระภาคด้วยคาถาว่าข้าแต่พระองค์ผู้มีจักษุ มีเพียรใหญ่ มีปัญญามาก

รุ่งเรืองด้วยฤทธิ์และยศ ก้าวล่วงเวรและภัยทั้งปวง ข้าพระองค์ขอถวายบังคมพระบาททั้งคู่ข้าแต่พระองค์ผู้มีเพียรใหญ่ สาวกของพระองค์อันมรณะครอบงำแล้ว

ย่อมคิดจำนงหวังความตาย ข้าแต่พระองค์ผู้ทรงไว้ซึ่งความรุ่งเรือง ขอพระองค์จงห้ามสาวกของพระองค์นั้นเสียเถิด ฯข้าแต่พระผู้มีพระภาคผู้ปรากฏในหมู่ชน

สาวกของพระองค์ยินดีในพระศาสนา ยังไม่ได้บรรลุพระอรหันต์อันตัดเสียซึ่งมานะ ยังเป็นพระเสขะอยู่ ไฉนจะพึงกระทำกาลเสียเล่า ฯก็เวลานั้น ท่านโคธิกะได้นำศัสตรามาแล้ว ฯ

[๔๙๑] ครั้งนั้น พระผู้มีพระภาคทรงทราบว่า ผู้นี้เป็นมารผู้มีบาป จึง ได้ตรัสกะมารผู้มีบาปด้วยพระคาถาว่า

ปราชญ์ทั้งหลายย่อมทำอย่างนี้แล ย่อมไม่ห่วงใยชีวิต โคธิกะภิกษุ ถอนตัณหาพร้อมด้วยราก นิพพานแล้ว ฯ

[๔๙๒] ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายมาแล้วตรัส ว่า ภิกษุทั้งหลายเรามาไปสู่กาลศิลา ข้างภูเขาอิสิคิลิ อันเป็นที่โคธิกกุลบุตร นำศัสตรามาแล้ว ฯ

ภิกษุเหล่านั้น กราบทูลรับพระดำรัสของพระผู้มีพระภาคแล้ว ฯ

ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคพร้อมด้วยภิกษุหลายรูปได้เข้าไปยังกาลศิลาข้างภูเขาอิสิคิลิ ฯพระผู้มีพระภาคได้ทอดพระเนตรเห็นโคธิกะมีคออันพลิกแล้ว นอนอยู่ บนเตียงที่ไกลเทียว ก็เวลานั้นแล

ควันหรือหมอกพลุ่งไปสู่ทิศตะวันออก ทิศตะวันตก ทิศเหนือ ทิศใต้ทิศเบื้องบน ทิศเบื้องต่ำ และอนุทิศ ฯ

[๔๙๓] ครั้งนั้นแล พระผู้มีพระภาคตรัสเรียกภิกษุทั้งหลายว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย พวกเธอเห็นไหม ควันหรือหมอกนั้นพลุ่งไปสู่ทิศตะวันออก ทิศ ตะวันตก ทิศเหนือ ทิศใต้ ทิศเบื้องบน ทิศเบื้องต่ำ และอนุทิศ

เมื่อภิกษุเหล่านั้นกราบทูลรับพระดำรัสแล้วจึงตรัสว่า ดูกรภิกษุทั้งหลาย นั่นมารผู้มีบาปเที่ยวแสวงหาวิญญาณของโคธิกกุลบุตร ด้วยคิดว่า วิญญาณของโคธิกกุลบุตรตั้ง อยู่ ณ ที่ไหน

ดูกรภิกษุทั้งหลาย โคธิกกุลบุตร มีวิญญาณอันไม่ตั้งอยู่แล้วปรินิพพานแล้ว ฯ

[๔๙๔] ครั้งนั้นแล มารผู้มีบาปถือพิณมีสีเหลืองเหมือนมะตูมสุก เข้าไปเฝ้าพระผู้มีพระภาคถึงที่ประทับ ครั้นแล้ว ได้ทูลถามพระผู้มีพระภาคด้วยคาถาว่า

ข้าพระองค์ได้ค้นหาวิญญาณของโคธิกกุลบุตร ทั้งในทิศเบื้องบน ทั้งทิศเบื้องต่ำ ทั้งทางขวาง ทั้งทิศใหญ่ ทิศน้อยทั่วแล้ว มิได้ประสบโคธิกะนั้นไป ณ ที่ไหน ฯ

[๔๙๕] พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่านักปราชญ์ผู้ใดสมบูรณ์ด้วยธิติ มีปรกติเพ่งพินิจ ยินดีแล้วในฌานทุกเมื่อ พากเพียรอยู่ตลอดวันและคืน ไม่มีความอาลัยในชีวิต ชนะเสนาของมัจจุราชแล้ว ไม่กลับมาสู่ภพใหม่

นักปราชญ์นั้นคือโคธิกกุลบุตรได้ถอนตัณหาพร้อมด้วยราก ปรินิพพานแล้ว ฯ

พิณได้พลัดตกจากรักแร้ของมารผู้มีความเศร้าโศก ในลำดับนั้น ยักษ์ นั้นมีความโทมนัสหายไปในที่นั้นนั่นเอง ฯ



ที่มา : พระสุตตันตปิฏก สังยุตตนิกาย สคาถวรรค

คำถามทิ้งทวน

1. การฆ่าตัวตายผิดหรือไม่สำหรับบุคคลทั่วไป???

2. เหตุใดการฆ่าตัวตายของพระโคธิกะจึงไม่ตกนรก???

3. การฆ่าใดที่ประเสริฐที่สุด???

4. การฆ่าใดที่ทำให้บุคคลเข้าถึงซึ่งนิพพาน???

พระโคธิกะทำอัตตวินิบาต(ฆ่าตัวตาย) - DMC Forum

 

ต้องมีองค์ประกอบของการกระทำ
เพียงแค่เป็นกิริยา ไม่ยึดมั่นใดๆ

[๔๙๕] พระผู้มีพระภาคตรัสตอบว่านักปราชญ์ผู้ใดสมบูรณ์ด้วยธิติ มีปรกติเพ่งพินิจ ยินดีแล้วในฌานทุกเมื่อ พากเพียรอยู่ตลอดวันและคืน ไม่มีความอาลัยในชีวิต ชนะเสนาของมัจจุราชแล้ว ไม่กลับมาสู่ภพใหม่

คนทั่วไปที่ยังไม่ได้ปฏิบัติมาก่อนอย่างต่อเนื่องมีความเสี่ยงสูงในการระวังรักษาจิตของตนก่อนตาย

 

ขอโมทนากับผู้ตั้งกระทู้ และท่านที่ตอบกระทู้ครับ สาธุ สาธุ สาธุ

 

กรรมใครกรรมมัน
วิถีทางใคร วิถีทางมัน
บุญบารมีสร้างมาต่างกัน


ใช่ว่าจะเลียนแบบแล้วเหมือนกันได้

 

ตอบโดยคุณ นักเรียนอนุบาล หัดฝัน


ตอบ

1. ต้องดูที่เจตนาครับ ถ้าเจตนาบูชาคุณพระพุทธเจ้าด้วยชีวิต เช่น พระโพธิสัตว์กระโดดจากเหวให้แม่เสือกินแทนที่มันจะกินลูกตัวเองด้วยความหิว
กระต่ายโพธิสัตว์กระโดดเข้ากองไฟ เพื่ออุทิศตนเองให้เป็นทาน แก่พรามหณ์ (แต่ไม่ตายจริง เพราะพรามหณ์คือพระอินทร์แปลงมาลองใจ) หรือ พระสุมังคลพุทธเจ้า สมัยเป็นพระโพธิสัตว์ เอาตัวเองเป็นไส้เทียนจุดไฟทั่วตัว แล้วเดินบูชาคุณพระพุทธเจ้าในอดีตทั้งคืน (แต่ไม่ตาย) ซึ่งจะเห็นว่า คนเหล่านี้มีสิ่งที่เหมือนกัน และต่างจากคนที่ผิดหวังแล้วฆ่าตัวตายคือ ทุกท่านล้วนรักชีวิต แต่ยอมสละชีวิตเพื่อสิ่งที่ยิ่งใหญ่กว่า คือ ธรรม ต่างจากผู้ฆ่าตัวตาย เพราะผิดหวังจนไม่รักชีวิตน่ะครับ

ที่นี่ เรื่องราวที่คุณเจ้าของกระทู้ยกมา ก็คล้ายๆ ผิดหวังที่ปฏิบัติธรรมไม่สำเร็จ จึงไม่รักชีวิต แล้วฆ่าตัวตาย แล้วจะดีได้อย่างไร ก็จะขอยกเรื่องราวของการฆ่าตัวตายแล้วเป็นพระอรหันต์อีกเรื่องหนึ่งมาเทียบนะครับ คือ พระสัปทาส (ไม่แน่ใจคำสะกด)

เรื่องของท่านก็คล้ายๆ พระโคธิกะ ท่านปฏิบัติธรรมไม่สำเร็จจึงคิดฆ่าตัวตาย โดยเอามือไปแหย่ในหม้องูพิษ แต่งูพิษไม่กัด (เพราะเป็นอดีตทาสที่ซื่อสัตย์ของท่านมาก่อน) ต่อมาท่านหาวิธีใหม่ โดยไปยืนจ่อคอหอยไว้กับปลายไม้โกน กะว่าถ้าหมดแรง คอท่านก็จะล้มไปถูกปลายมีดโกนตาย แต่ระหว่างนั้นเอง ใจท่านสงบได้ดวงตาเห็นธรรม บรรลุธรรมเป็นพระอรหันต์ก่อนเลยไม่ตาย และเลิกคิดฆ่าตัวตาย

แต่เรื่องพระโคธิกะ ผมคิดว่า ก็คล้ายๆ กัน ต่างกันน่าจะเป็นตรงที่ว่า จังหวะในการฆ่าตัวตายของท่านกับจังหวะที่บรรลุธรรม น่าจะพร้อมๆ กันพอดี (ต่างจากพระสัปทาสบรรลุก่อน) จึงทำให้ท่านเป็นพระอรหันต์พร้อมกันกับตายพอดี

ส่วนที่ต้องเป็นเช่นนี้ น่าจะเป็นวิบากกรรมที่ท่านเคยไปบีบคั้นให้คนฆ่าตัวตาย หรือ เคยฆ่าตัวตายเองมา เพราะชาตินี้ ท่านมีบุญที่จะได้บรรลุธรรม แต่กรรมนั้นก็บีบคั้นให้ท่านต้องคิดเช่นนี้ และฆ่าตัวตาย

ส่วนพระสัปทาส ก็คงทำนองเดียวกัน คือ ในอดีตไปบีบคั้นคนอื่นให้ฆ่าตัวตาย แต่เขาอาจเปลี่ยนใจไม่ฆ่าตัวเอง หรือ ท่านเองคิดฆ่าตัวตายแต่เปลี่ยนใจ จึงทำให้ท่านบรรลุก่อนโดยไม่ฆ่าตัวตายครับ

2. น่าจะเป็นเพราะบรรลุธรรมพอดี กับการตายพอดี จึงไม่ตกนรกครับ

3. การฆ่าใดที่ประเสริฐที่สุด ก็คือ การฆ่ากิเลสในใจตนครับ ประเสริฐที่สุด

4. ก็การฆ่ากิเลสในใจตนนั่นแหละครับ ที่ทำให้ถึงพระนิพพาน เพียงแต่เรื่องนี้อาจจะซ่อน 2 เงื่อน คือ ฆ่าตัวเอง กับฆ่ากิเลส เสร็จในเวลาพร้อมๆ กัน จึงอาจทำให้ดูแล้วไม่เข้าตากรรมการ (คนดู) ได้

ตรงนี้ ถือเป็นความเสี่ยงเหมือนกัน ถ้าท่านฆ่าตัวตายได้ก่อนบรรลุ กรรมนั้นสำเร็จผล ก็อาจต้องไปรับกรรม และเลื่อนเวลาบรรลุไปอีกยาวนานเหมือนกันครับ ดังนั้น อย่าทำบาปแหละครับดีที่สุด จะได้ไม่ต้องมานิพพานโดยเงื่อนไขพิสดาร เช่น นิพพานในปากเสือ นิพพานโดยฆ่าตัวตาย เป็นต้น


7/1/2006 17:11

พระโคธิกะทำอัตตวินิบาต(ฆ่าตัวตาย) - DMC Forum<!--IBF.ATTACHMENT_7927-->​

 

กลวงพ่อ เล่าเรื่อง พระโคธิกะ






วิธีโยนกายทิ้งไปอย่างง่ายๆ ก็ดูัตัวอย่างท่านโคธิกะ ความดับของรูป ดับง่ายๆ แต่ว่าใช้อารมณ์อย่างท่านโคธิกะ ใช้ปฏิปทาอย่างท่านโคธิกะ ท่านโคธิกะบวชในสมัยพระพุทธเจ้า แล้วก็อยู่ในสำนักของพระพุทธเจ้าโดยตรง ปรากฏว่าเมื่อบวชแล้ว ท่านได้ฌานโลกีย์ แต่ว่าเพื่อนของท่านเป็นพระอรหันต์กันไปบ้าง เป็นพระโสดาและสกิทาคา พระอนาคา กันไปเยอะแยะ เป็นพระอริยเจ้า ท่านเองได้ฌานโลกีย์ แล้วก็ปรากฏว่าท่านโคธิกะป่วยเป็นโรคบวมทั้งตัวลุกไม่ขึ้น ในเมื่อโรคภัยไข้เจ็บมันเบียดเบียน กำลังใจก็ไม่มี ไม่สามารถจะปลดเปลื้องกิเลสได้

ต่อมาท่านบังเกิดความเบื่อในร่างกาย ถือว่านี่เป็นมาร คำว่ามารนี่เขาแปลว่าเป็นผู้ฆ่า ก็คิดว่านี่เราบวชในสำนักของพระพุทธเจ้าแท้ๆ แล้วเราก็อยู่กับพระพุทธเจ้าด้วย เราศึกษาจากพระพุทธเจ้าได้แค่ฌานโลกีย์ เวลานี้เพื่อนของเราเป็นพระอริยเจ้านับไม่ถ้วน เราก็แหงแก๋อยู่แค่ฌานโลกีย์อย่างนี้ ที่เป็นอย่างนี้ก็เพราะว่าร่างกายเป็นตัวสำคัญ เป็นตัวร้าย เพราะว่าร่างกายมีแต่ความป่วยไข้ไม่สบายเป็นปกติ นี่ถ้าร่างกายของเราไม่ป่วยไข้ไม่สบายอย่างนี้ เราก็คงเป็นพระอริยเจ้าได้อย่างเพื่อนๆ นี่ท่านคิดแบบนี้ ต่อมาท่านก็เลยคิดไปว่าร่างกายนี้เป็นมาร ถ้าร่างกายนี้ไม่ป่วยไข้ไม่สบายเราต้องเป็นพระอริยเจ้าแล้ว

ที่ไม่ได้เพราะว่าร่างกายเป็นผู้ทำลายความดีของเรา ในเมื่อร่างกายเป็นศัตรูของเรา เราก็จะไม่เลี้ยงมันไว้ จัดการกับมันเสียเถอะท่านก็หยิบมีดโกนมาเชือดคอ เชือดคอตายเสียก็หมดเรื่อง ขึ้นชื่อว่าร่างกายอย่างนี้เราไม่ต้องการมันอีก นับแต่วันนี้เป็นต้นไป หมายความว่า ชาตินี้ต่อไปชาติอื่นจะไม่มีอีก เราก็ไม่ต้องการร่างกายที่ประกอบด้วยธาตุ ๔ มีขันธ์ ๕ นี่เราอยู่กับพระพุทธเจ้าแท้ๆ มันยังขัดคอเราได้นี่เกลียดมาก เลยจะเชือดคอ

ก็ปรากฏว่าพระองค์สำคัญ ๔ ท่านคือ พระโมคคัลลาน์ พระสารีบุตร พระอนุรุทธ พระอานนท์ พระสี่ท่านนี่สำคัญมาก โดย ๒ ท่านแล้วก็เป็นพระอัครสาวก ทิพยจักขุญาณท่านว่องไวมาก มาพระอนุรุทธนี่ก็เป็นเลิศทางด้านทิพยจักขุญาณ พระอานนท์ก็เป็นพระโสดาบัน เป็นพระที่มีความฉลาดมาก ท่านเป็นเพื่อนพอรู้ข่าวว่าโคธิกะจะเชือดคอตาย จะทำอัตวินิบาตกรรม เกรงว่าจะเป็นโทษก็เข้าไปห้ามโคธิกะ

ห้ามอย่างไรก็ตามท่านโคธิกะท่านไม่ยอม ท่านบอกว่า ฉันไม่ยอมให้เพราะร่างกายมันเลอะ ฉันไม่ต้องการมัน นี่มันเป็นศัตรูร้าย ชาตินี้ฉันเกิดพบพระพุทธเจ้า ถ้าฉันตายไปจากชาตินี้อีกเท่าไหร่ล่ะฉันถึงจะเกิดพบพระพุทธเจ้า การพบหรืออยู่ในเขตที่เป็นอุดมมงคลเช่นนี้อาจไม่มีสำหรับฉันอีก หรือว่าถ้าจะมีก็ไปกำหนดเวลาไม่ได้ นี่ฉันอยู่กับพระพุทธเจ้า ยังหาความดีไม่ได้ ก็เพราะร่างกายมันเลว ฉันจะฆ่ามันเสีย

เมื่อห้ามปรามก็ไม่ยอมฟัง ท่านทั้ง ๔ องค์ก็ลุกไปจากพระโคธิกะ ไปเฝ้าพระพุทธเจ้าพร้อมกัน ๔ องค์ ความจริงท่านทั้ง ๔ องค์ องค์หนึ่งองค์ใดจะไปเฝ้าพระพุทธเจ้าเพื่อกราบเรียนให้ทรงทราบ ไปเฝ้าองค์เดียวอีก ๓ องค์อยู่ ท่านพระโคธิกะก็สู้ไม่ได้ ไม่สามารถจะเชือดคอตายได้ แต่นี่ท่านย่องไปทั้ง ๔ องค์ แหมถ้าคนอื่นเขามาเล่าให้ฟังว่าทั้ง ๔ องค์เป็นพระอริยเจ้าองค์สำคัญนี่ผมเกือบไม่เชื่อ ก็บอกว่าพระอริยเจ้าทำไมโง่แบบนั้น

แต่ความจริงท่านไม่โง่ ท่านจะโง่หรือไม่โง่ก็ไม่ทราบ แต่กรรมที่เป็นกุศลใหญ่จะช่วยท่านพระโคธิกะ เพราะว่าพระโคธิกะมีปัจจัยที่จะเข้าพระนิพพานเพราะเหตุนั้น เรื่องกรรมฐานที่เป็นกุศลให้ผลก็มี กรรมที่เป็นอกุศลให้ผลก็มี ฉะนั้นห้ามไม่ได้อย่าไปดิ้นอย่าไปรนห้ามปรามมันเลย เราไม่มีทางสู้กฎของกรรม พระพุทธเจ้าถึงได้ให้ยอมรับนับถือกฎของกรรมของเราเสีย จะได้สบายใจ

ความไม่สบายกายไม่สบายใจเกิดก็รู้ว่านี่เมื่อก่อนเราทำความชั่วไว้ ความชั่วมันมาตาม ถ้าเรามีความสบายกายสบายใจปรากฏ ก็นี่เมื่อก่อนเราเคยทำความดี ความดีให้ผล เราจะทำความดีต่อไป ผลของความชั่วเราคิดว่าความชั่วให้ผลแล้วในชาติก่อน ฉะนั้นต่อไปนี้เราจะไม่ทำความชั่ว ความไม่ดีอย่างนี้จะได้ไม่มายุ่งกับเราอีก นี่กฎของกรรม ท่านโคธิกะ ท่านไปนิพพานด้วยกรรมแบบนั้น เป็นเหตุให้ท่านทั้ง ๔ ไปเฝ้าพระพุทธเจ้า ในเมื่อท่านทั้ง ๔ ไปเฝ้าพระพุทธเจ้า พอลับหลังพระโคธิกะก็เชือดคอตาย

ท่านทั้ง ๔ ไม่ทราบ ก็กราบทูลพระพุทธเจ้าว่า ขอพระผู้มีพระภาคเจ้าได้โปรดกรุณาไปห้ามพระโคธิกะ เวลานี้พระโคธิกะจะเชือดคอตาย พระพุทธเจ้าตอบว่าอย่างไร บอกว่า กิจในการห้ามพระโคธิกะไม่มี ท่านทั้ง ๔ จึงทูลถามว่าเป็นเพราะอะไรพระเจ้าข้า พระพุทธเจ้าตอบว่า เธอหันหลังมาแล้วพระโคธิกะเชือดคอตายแล้ว ท่านทั้ง ๔ จึงถามพระพุทธเจ้าว่าท่านรู้รึ พระพุทธเจ้าบอกว่ารู้ ถามว่าท่านรู้แล้วทำไมไม่ห้ามพระโคธิกะ

ท่านก็เลยบอกว่า นี่ฉันสอนคนให้พ้นทุกข์นะ ฉันสอนคนนี่ฉันบำเพ็ญบารมีมา ๔ อสงไขยกำไรแสนกัป ทนทรมานความทุกข์ ความยากมาแล้วก็มานั่งทรมานตัวสอนคนอยู่เวลานี้ เพราะต้องการอย่างเดียว ให้คนพ้นทุกข์จนเข้าพระนิพพาน ก็ในเมื่อคนเขาจะนิพพานแบบนั้น แล้วฉันจะไปห้ามเขาทำไม เป็นอันว่าพระโคธิกะเชือดคอตายคราวนั้น ท่านไปนิพพาน

ความจริงอัตวินิบาตกรรม เราคิดกันอย่างโลกคร่าวๆ คิดว่าเป็นอารมณ์ชั่วทำตัวให้ตกนรก ทีนี้อารมณ์ของพระโคธิกะ พวกท่านลองคิดดูเวลานั้นท่านโคธิกะไม่ต้องการร่างกาย ท่านโคธิกะเกลียดร่างกายเป็นที่สุด เพราะเห็นร่างกายนี้เป็นภัย เป็นศัตรูร้ายที่เรียกกันว่ามาร มารแปลว่าผู้ฆ่า ผู้ทำลาย

โคธิกะเห็นว่าร่างกายเป็นศัตรู จึงมีสิทธิจะไม่ต้องการร่างกายต่อไปอีก ความคิดว่าถ้าความเกิดใดจะพึงมีในภายภาคเบื้องหน้าต่อไปก็ตามที หรือคิดว่าร่างกายประกอบไปด้วยธาตุ ๔ และบริบูรณ์ไปด้วยขันธ์ ๕ อย่างนี้จะไม่มีสำหรับเรา นี่ตัดญาติขาดมิตรกันเลย คิดว่าร่างกายนี้เราไม่ต้องการอีก แค่นี้เองไปนิพพาน


ที่มา http://www.geocities.com/4465/samadhi/maha442.htm

 

เอ่อ เชือดคอนี่ครั้งเดียวมันไม่ตายทันทีนะครับ เจ็บปวดทรมารเป็น10นาทีกว่าจะตาย แล้วช่วง10นาทีที่ทรมารนั้นระยะมันช่างนานเหมือน 10ปี แล้วท่านจะทรงอารมณ์ไหวหรือครับ ถ้าท่านพลาดไปนิดเดียวได้เป็นผีเฝ้าที่แน่ มีให้เลือกสองทางคือไปนิพพาน,พรหม หรือ เป็นผีเฝ้าที่=_=

 

ก็ถ้าได้ อรหัต แล้ว ก็ต้องไปนิพาน ยังไงยังไง ก็ต้องนิพาน จริงมัยครับ...

 

เห็นด้วยคับ

จิตเวลาตาย ท่านจะทรงอารมณ์ก่อนตายได้ไหม

ถ้าเกิดปวดเจ็บ เศร้า เสียใจ คิดถึงกรรมที่ทำมา จบเลย

 

ขอความเมตตาครั้งสุดท้ายหน่อยครับ

ถ้าจะตาย อย่างน้อยร่างก็ยังดีๆอยู่
ไปบริจาคเลือด และอวัยวะให้หมดก่อนก็ดีนะครับ
ผมพูดจริงนะ