การวางอารมณ์ในการฝึกมโนมยิทธิ

ถาม : หนูฝึกมโนมยิทธิมา ครั้งแรกขอเครื่องยืนยันแล้วได้ ครั้งที่สองขอแล้วไม่ได้ เป็นเพราะอะไร แล้วหนูต้องแก้ไขตรงไหนคะ ?
ตอบ : มโนมยิทธิเขาให้เชื่ออารมณ์แรก แล้วอย่าขี้สงสัย จะขี้สงสัยได้ต้องคล่องตัวพอแล้ว ไม่อย่างนั้นถึงเวลาแล้วกำลังใจของเราจะไม่นิ่ง พอไม่นิ่งก็จะพลาด

ถาม : มีคนพาหนูไปฝึกสมาธิ เป็นครั้งแรกที่เห็นพระพุทธเจ้า (เป็นภาพแบบพระพุทธรูป) ได้ด้วยจิต ไม่ใช่แค่การคิด แต่ตอนนี้ทำไม่ได้แล้วค่ะ หนูควรทำอย่างไรต่อดี ?
ตอบ : เลิกอยาก...อยากเป็นอย่างนั้นเมื่อไร กำลังใจไม่มั่นคงก็เข้าถึงไม่ได้ คือบางส่วนเป็นความอยากแต่เราไม่รู้ ให้สังเกตว่าถึงเวลาเราทำแล้วต้องการแบบนั้นอีก นั่นคืออยาก ถ้าอยากใจจะฟุ้งซ่าน ไม่นิ่ง เหมือนน้ำกระเพื่อม พอน้ำกระเพื่อม สะท้อนเงาอะไรก็เบลอ ๆ

หลายท่านก็อยาก แล้วสงสัยว่าถ้าไม่อยากแล้วจะทำไปทำไม ? อยากได้..ไม่ห้าม แต่ตอนปฏิบัติต้องลืมความอยากให้ได้ แค่นั้นแหละ

ถาม : หนูหายใจไม่เต็มปอดบ่อย ๆ หมอบอกเป็นอาการเครียดไม่รู้ตัว หนูตามลมหายใจไม่ได้ หนูเลยแยกไม่ออกว่าเป็นเพราะหนูป่วยหรือเพราะจิตฟุ้งซ่าน ควรแก้ไขอย่างไรคะ ?
ตอบ : เรื่องของสมาธิอยู่ที่ลมหายใจของเรา จะยาวจะสั้นไม่ใช่สาระ หายใจเข้ายาวรู้ว่าหายใจเข้ายาว หายใจออกยาวรู้ว่าหายใจออกยาว หายใจเข้าสั้นรู้ว่าหายใจเข้าสั้น หายใจออกสั้นรู้ว่าหายใจออกสั้น รู้ตามธรรมชาติของลมหายใจที่เป็นอยู่ จะสั้นจะยาวอย่างไรก็เรื่องของลม เรามีหน้าที่แค่รู้

ถาม : ถ้ารู้สึกอึดอัดละคะ ?
ตอบ : ถ้ารู้สึกว่าอึดอัดก่อนที่จะนั่งภาวนา ก็หายใจยาว ๆ สัก ๔ -๕ ครั้งระบายลมหยาบทิ้งไปก่อน แล้วก็ปล่อยให้เป็นธรรมชาติ ค่อย ๆ ตามดูไป

ถาม : หนูเข้าใจมาตลอดว่า..."เครียด = ตั้งใจ" เลยเดินสายกลางไม่เป็น เวลาปฏิบัติเลยเครียด ควรแก้ไขอย่างไรคะ ?
ตอบ : ถ้าหากว่าจะแก้ก็คือ เรามีหน้าที่ปฏิบัติ จะได้หรือไม่ได้ช่างมัน ทำกำลังใจไว้อย่างนี้ จะได้ไม่ต้องไปเครียด คือถ้าได้ก็กำไร ถ้าไม่ได้ก็เท่าทุน ไม่มีขาดทุน

ถาม : หนูสู้ทิฐิตัวเองไม่ได้ค่ะ ชอบคิดว่าตัวเองดีกว่าชาวบ้านตลอด ด่าตัวเองอย่างไรก็ไม่สำนึก พยายามเจียมตัวก็ไม่ได้ ต้องแก้ไขอย่างไรคะ ?
ตอบ : ค่อย ๆ ละไปทีละน้อย เรื่องของสักกายทิฐิ หรือมานะถือตัวถือตน เป็นสังโยชน์คือกิเลสใหญ่มาก ระดับพลเอกประมาณว่ายืมนาฬิกาเพื่อนได้ที ๒๐ กว่าเรือนอะไรอย่างนั้น..!

ในเมื่อกิเลสใหญ่ขนาดนั้น เราต้องค่อย ๆ ละไป แรก ๆ พอรู้ตัวก็พยายามหักห้ามใจตัวเองก่อน ว่าเราเองจะถือทิฐิถือมานะขนาดไหน หรือว่าไม่ถือทิฐิไม่ถือมานะขนาดไหน ท้ายสุดตายเหมือนกันหมด พยายามสรุปลงตรงนี้ แล้วจะค่อย ๆ ลดลงไป คือเจ้า ๑๐ ตัวนี้ ถ้าตัดขาดก็คือจบเลย

ในเรื่องของคำถาม ควรจะเป็นลักษณะอย่างนี้ คือเราทำแล้วติดขัดตรงไหน ก็มาถาม จะได้แก้ไขตรงจุดนั้นได้ หลายคนถามฟุ้งซ่านไปเรื่อย

วันก่อนท่านเจก็มาถามว่าออกไปธุดงค์ ไปเจอชาวบ้านเอาก้อนแร่บางอย่างมา เอาตะปูวางลงไปพักเดียว ตะปูป่นเป็นผงหมดเลย เรียกว่าแร่อะไร ? ถามแล้วได้ประโยชน์อะไรวะ ? แค่รู้ว่ามันคืออะไรขึ้นมาแค่นั้นเอง แล้วช่วยให้ละกิเลสได้ไหม ? ส่งคำถามมาเป็นหน้ากระดาษ หลวงพ่อขยำทิ้งลงถังขยะไปเลย ไม่ได้ตอบสักข้อหนึ่ง ตอบไปแล้วกูเหนื่อย แล้วไม่ได้อะไรเลย..!

เอาอะไรที่เป็นอรรถเป็นธรรมบ้าง เวลามีน้อย คำว่า เวลามีน้อยก็คือ ชีวิตนี้ของเรามีน้อย ตายลงไปเมื่อไรก็ไม่รู้ จะไปรู้เรื่องนอกทุ่งนอกท่า รู้แล้วไม่ช่วยในการละกิเลส เกิดตายแล้วลงอบายภูมิ ก็ขาดทุนอีก ภาษาโบราณเรียกว่า เสียชาติเกิด เกิดมาชาติหนึ่งแล้วเอาดีไม่ได้

อาตมาถือว่าโชคดี ดีมาก ๆ เลย ตรงที่ว่าตั้งแต่เด็กลุยเอาไว้เยอะ ข้อสงสัยอะไรทุกอย่าง ได้รับการพิสูจน์ทราบแล้ว ไม่ว่าจากการค้นคว้าตำรา สอบถามครูบาอาจารย์ หรือผ่านการปฏิบัติมาด้วยตนเอง ฉะนั้น..พอบวชเข้ามาก็มุ่งตรงอย่างเดียว ถ้าไม่มีเวลาระยะที่ยาวนานตั้งแต่สมัยเด็กมา คาดว่าก็คงเสียเวลามานั่งถามโน่นถามนี่เหมือนกัน คราวนี้โยมบางคนถาม อาตมาเสียดายเวลาแทน เดี๋ยวออกไปเจอคนจามใส่หน้าพอดี อีก ๑๔ วันตาย...! แล้วจะไปถามอะไรอีก ฉะนั้น..รีบ ๆ ทำจุดที่ตัวเองติดไว้ ต้องผ่านไปให้ได้ภายใน ๑๔ วัน..!

พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร.
เก็บตกจากบ้านเติมบุญ ต้นเดือนมีนาคม ๒๕๖๓
ที่มา : www.watthakhanun.com

#พระครูวิลาศกาญจนธรรม #หลวงพ่อเล็ก
#ชุมชนคุณธรรม #วัดท่าขนุน
#ชุมชนคุณธรรมวัดท่าขนุน
#ชุมชนคุณธรรมน้อมนำหลักปรัชญาของเศรษฐกิจพอเพียงขับเคลื่อนด้วยพลังบวร
#พระพุทธศาสนา #watthakhanun