การภาวนามีอานิสงส์มาก

เรื่องของการทำบุญ เรียกอีกอย่างว่าทำกุศล คำว่า กุศล แปลเป็นภาษาไทยว่า ความฉลาด คราวนี้ความฉลาดในที่นี้คือ ฉลาดในการสร้างเสริมสิ่งดี ๆ ให้เกิดขึ้น โดยเฉพาะเกิดขึ้นแก่ตัวเราเอง เพื่อที่จะได้พัฒนา กาย วาจา ใจ ของเราให้ดีขึ้น จนกระทั่งพัฒนาถึงที่สุด ก็จะหลุดพ้นจากกองทุกข์เข้าสู่พระนิพพาน

แต่คราวนี้วิธีการสร้างกุศล พระพุทธเจ้าท่านตรัสเอาไว้ ๑๐ อย่างด้วยกัน เรียกว่า บุญกิริยาวัตถุ ๑๐ มีตั้งแต่ทานมัย การให้ทาน ไปจนถึงทิฏฐุชุกัมม์ การมีความเห็นเป็นสัมมาทิฏฐิ

คราวนี้สิ่งทั้งหลายเหล่านี้จะว่าไปแล้ว ในส่วนของทานเป็นส่วนที่เราจะต้องขวนขวายมาก หาสิ่งของเงินทองมาเพื่อที่จะทำทาน ส่วนในการรักษาศีล การเจริญภาวนา การขวนขวายงานบุญคนอื่นให้สำเร็จลง การทำบุญแล้วอุทิศส่วนกุศล การโมทนาบุญของคนอื่น การอ่อนน้อมถ่อมตน การฟังเทศน์ฟังธรรมแล้วน้อมนำไปปฏิบัติ การปฏิบัติได้แล้วนำไปสอนคนอื่นเขาต่อ ตลอดจนกระทั่งการมีสัมมาทิฏฐิ เป็นสิ่งที่ไม่ต้องเสียของ ไม่ต้องเสียเงิน แต่คนเรากลับทำน้อยกว่ากันมาก

เหตุที่ทำน้อยกว่าเพราะว่า สิ่งทั้งหลายเหล่านี้ต้องการกำลังใจที่สูงกว่า เนื่องจากว่าถ้าไม่ใช่ผู้ที่ฉลาดอย่างแท้จริง จะรู้สึกว่าจับต้องไม่ได้ ไม่เหมือนกับการให้ทานที่เรามีข้าวของเงินทองไปให้ เราจับได้ต้องได้ว่าเป็นวัตถุทาน ส่วนในสิ่งที่มีบุญมีกุศลมากกว่า เพราะว่าส่วนใหญ่เป็นการฝึกหัดขัดเกลาจิตใจของเรา กลับเป็นของที่ทำได้ยากกว่า ทั้ง ๆ ที่แทบจะไม่ต้องเสียเงินเสียของอะไรเลย

ดังนั้น..ในปัจจุบันเราจะเห็นว่า ญาติโยมนิยมการทำบุญให้ทานกันมาก แต่ว่าเรื่องการรักษาศีลกลับมีน้อยลง เรื่องการภาวนาก็ยิ่งน้อยลงไปอีก ถ้าลักษณะอย่างนี้จะเห็นชัดว่า คุณความดีในพระพุทธศาสนาที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนเอาไว้นั้น เราเข้าถึงได้แค่เบื้องต้น คือในขั้นของทานเท่านั้น

การให้ทานจะยิ่งใหญ่ขนาดไหนก็ตาม ไม่ว่าจะเป็นการสร้างวัดทั้งวัด สร้างโบสถ์ทั้งหลัง สร้างพระพุทธรูปองค์ใหญ่ ก็ยังเป็นแค่ส่วนของทานบารมี ทำเป็นร้อยครั้งก็ไม่เท่ากับรักษาศีลให้บริสุทธิ์บริบูรณ์หนึ่งครั้ง ส่วนการรักษาศีลนั้น แม้ว่าจะดีกว่าการให้ทาน แต่ว่าเราทำเป็นร้อยครั้งก็ไม่เท่ากับการเจริญภาวนาหนึ่งครั้งเช่นกัน

จึงเป็นเรื่องของกำลังใจหรือที่เรียกว่า บารมี คนที่กำลังใจต่ำ บารมีน้อย ก็ทำในเรื่องที่สูงกว่าทานได้ยาก แต่ว่าในเรื่องของทานก็มีอานิสงส์ตรงที่ว่า ถ้าเกิดใหม่เมื่อไร เราจะมีฐานะที่ร่ำรวย มั่นคง อย่างน้อยเป็นการวางพื้นฐานเอาไว้สำหรับชาติภพหน้า แต่ถ้าหากว่าไม่สามารถที่จะให้ จนอยู่ในระดับวางอุเบกขาได้จริง ๆ โอกาสที่จะหลุดพ้นก็มีน้อยมาก
...................................
พระครูวิลาศกาญจนธรรม, ดร. วัดท่าขนุน
www.watthakhanun.com

ขอขอบคุณภาพ จาก คุณ ภัทร์ษกรณ์ จิระประเสริฐสุข