เรียนถามผู้ปราถนาพุทธภูมิทุกท่าน

แต่ละคน วางแผนชาติหน้าอย่างไรกันบ้างครับ คิดว่าจะไปอยู่ภพภูมิ
ไหน ทำอะไรบ้าง ช่วยตอบให้เป็นความรู้หน่อยครับ

 

ผมไปแบบเต่า

ผมเดินทางแบบเต่า ไปเรื่อย ๆ แต่ไม่หยุด (ไม่เหมือนกระต่าย) แต่จริง ๆ ผมก็เกิดปีกระต่าย

ระหว่างทางอาจจะมีหลงทางบ้าง แต่ในเมื่อเดินไม่หยุด ก็ต้องแฮงก์สักวัน แต่พอแฮงก์ก็พักเอาแรง แล้วค่อยเดินทางต่อ ที่สำคัญคือ เราต่างก็มีจุดหมายของตนเองอยู่แล้วนั่นเอง อยู่ที่ว่าขี้เกียจมาก ขี้เกียจน้อย

พวกปรารถนาพุทธภูมิ มักเป็นพวกขึ้สงสัย (จากที่ผมฟังท่านผู้รู้มา) หลายครั้งที่ผมเจอของจริง แต่ก็ต้องยอมรับความจริง เพราะคนที่ดูผมอยู่ พูดได้ตรงกับความจริง

ผมเองก็ยังมีความชั่วอยู่มาก ยังไม่แน่ใจเลยว่าจะลาพุทธภูมิดีไหม เพราะไม่อยากเกิดแล้ว มีแต่กิเลสเต็มหัวใจ ไม่สามารถเอาชนะมันได้ ถ้าไม่เอาจิตใจที่เด็ดเดี่ยวเข้าแลก


สุดท้ายนี้เพียงหวังว่า ให้รอดพ้นจากนรกเป็นชาติ ๆ ไป และแต่ละชาติขอให้ได้ช่วยเหลือคนให้มีความสุขได้มากที่สุด เท่านี้ก็พอแล้ว ไม่ขอคิดอะไรมากไปกว่านี้ เพราะเป็นเรื่องของอนาคต


จาก

ผู้ปรารถนาพุทธภูมิ (แบบสงสัย ลังเล ไม่แน่ใจ อ่อนหัด ฯลฯ)

 

...

 

จะวางแผนในการเกิดชาติต่อไปนั้น เกินวิสัยของผู้ได้ปรมัตถ์บารมี............แต่คิดหวังได้
จะสำเร็จหรือไม่ขึ้นกับกำลังจิต . และผู้ควบคุมกฎแห่งฟ้าดิน ...ตามลำดับการบังคับบัญชา
โดยการประมวลผลกรรม และ ฯลฯ

 

ขออภัย....พิมพ์ผิด ต้องใช้คำว่า "....เป็นวิสัยของผู้ได้ปรมัตถ์บารมี...เกินวิสัยของคนทั่วไป .."

 

สั่งสมกำลังไว้เถิด บำเพ็ญตามแนวบารมี 30 ทัศ ให้มาก แม้ไม่หวังไกล แต่เมื่อมีคุณสมบัติพอเพียง ฟ้าดินจะนำทางให้ผู้นั้นเข้าสู่ทางแห่งมหาโพธิสัตว์ เพื่อนำทางชีวิตอื่นๆ.......

 

พุทธภูมิ คือ หลักโพธิจิต

หลักโพธิจิต คือ สอนให้ทุกคน ตั้งความปรารถนา ในการบรรลุโพธิญาณ ไม่ปรารถนาเพียงอรหัตผล บุคคลใดตั้งประณิธาน ปรารถนาพุทธภูมิ บุคคลนั้นเชื่อว่ามีโพธิจิต เนื่องจากมีความเชื่อว่า พระพุทธเจ้า มีสภาวะ เป็นโลกุตระ ไม่อาจดับสูญ สิ่งที่ดับสูญ ไปเป็นเพียง ภาพมายา พระธรรมกาย ของพระองค์อันเป็นธาตุพุทธะ บริสุทธิ์ยัง คงอยู่ต่อไป มนุษย์ทุกคนมีสภาวะแห่งพุทธะ มีศักยภาพในการบรรลุธรรม เช่นเดียวกับพระพุทธเจ้าทั้งหลาย

เรานับถือพุทธต้องปฏิบัติตามพุทธ พระพุทธเจ้าทรง ไม่สอนให้เก็บ ความหลงไว้ ถ้าจิตเกิดหลงแล้วก็เหมือนคนหลงทาง พระพุทธเจ้าทรงสอน ให้คนตื่น แต่คนเรามักจะไม่ยอมตื่น กราบไหว้บูชาเพื่อขออย่างเดียวเท่านั้น เป็นสิ่งที่น่าเสียดายอย่างยิ่ง ชาวพุทธ เราควรจะต้องปฏิบัติบำเพ็ญให้ถูกต้องสมบูรณ์อย่าเป็นคนหลงต่อไป

"ทำไมคนในสังคมถึงยังวุ่นวายเมื่อมีคนมากมายปรารถนาพุทธภูมิ ทั้งๆที่เชื่อว่าโพธิจิตสำคัญและต้องการหาทางหลุดพ้นในภาคหน้าเพราะว่าปัจจุบันนี้ ต่างฝ่ายต่างทำ ต่างฝ่ายไม่ได้เข้าไปแก้ปัญหากันอย่างจริงจัง ประกอบกับคนเราไม่มีหลักธรรมไว้ประจำใจ ไม่ว่าจะเป็นเชื้อชาติ หรือศาสนาไหน ถ้าลองหันหน้าเข้าหากัน ก็จะทำให้ปัญหาที่มีอยู่คลี่คลายลง สังคมก็จะเกิดความรักใคร่ตามมา" [b-wai]

 

เป็นไปได้ทั้งนั้น ขึ้นอยู่กับใจปราถนาและบุญที่ทำกรรมที่จะมาแต่ง

 

อิมินา ปุญญะกัมเมนะ พุทโธ โหมิ อะนาคะเต กาเล

ก่อนสิ้นลมจะลองอธิษฐานจิตไปจุติที่ชั้นดุสิตขอรับ จะไปศึกษาและลองรับใช้เผยแผ่ธรรมบนสวรรค์สักระยะ แล้วค่อยกลับลงมาในสมัยพระศรีอาริยเมตไตรเพื่อเอาชีวิตแลกกับปรมัตถ์บารมีต่อหน้าพระพักตร์องค์พระชินสีห์ ถ้าโชคดีพระองค์ทรงเมตตาเอ่ยพุทธพยากรณ์ให้ได้รับรู้ก่อนสิ้นลม ผมก็ลิงโลดแล้วละครับ อีกกี่กัป กี่อสงไขยก็จะกัดฟันลุยต่อไปให้ได้...

แต่ที่พูดๆมานี่ก็ต้องขึ้นอยู่กับบารมีในชาตินี้ด้วย ถ้าเอาแต่เหลวแหลก ทำตัวไม่สมกับหน้าที่ๆปรารถนาไว้อย่าว่าแต่ขึ้นไปชั้นดุสิตเลยครับ ดีไม่ดี ถูกดูดจ๊วบลงอบายภูมิไปชดใช้กรรมเล็กกรรมน้อยที่เคยทำมาจนอาจกินเวลาไปอีกหลายกัปได้ ผมเอาระยะใกล้ๆนี่ให้ชัวร์ก่อนดีกว่า ชาตินี้จะพยายามเข้าถึงฌาณโลกีย์ให้ได้ ทำจิตให้เป็นกุศลก่อนตาย แล้วสร้างบุญให้มากพอที่จะไปเกิดในยุคสุดท้ายก่อนสิ้นกัปนี้ เพราะหลังจากองค์พระเมตไตรแล้ว พระพุทธเจ้าองค์ต่อไปกว่าพระองค์จะทรงมาตรัสรู้อีกก็คงกินเวลานานโข เพราะสิ้นกัปนี้แล้ว ต้องกำเนิดโลกขึ้นใหม่อาจต้องไปเกิดเป็นไดโนเสาร์ หรืออะไรต่อมิอะไรในช่วงล้านๆปีแรกตอนต้นของกัปใหม่ กว่าจะวิวัฒนาการได้มาเสวยชาติมนุษย์ในยุคแห่งพุทธภูมิอีกไม่รู้จะนานเท่าไร

เฮ้อ..เบื่อครับเบื่อ แต่ทำไงได้ พอเห็นสหายตาดำๆ ใช้ชีวิตในสังสารวัฏอย่างไม่รู้อิโหน่อิเหน่ เลยนึกอุตริอยากพาพวกเขาไปด้วยให้มากที่สุด ทั้งๆที่รีบไปคนเดียวก็หมดเรื่องหมดราวแล้วแท้ๆ. ก็ใจมันรักนี่เนอะ. โพธิสัตว์นิยตและอนิยตอีกหลายท่านคงรู้สึกเบื่อแบบนี้ครือๆกัน ใช่ไหมขอรับ. ยิ่งถ้าเป็นพวกอนิยตบารมีตอนต้นนี่ ผมขอกราบเลยครับ ท่านมีอุตสาหะจิตแรงกล้ามาก รู้ทั้งรู้ว่าต้องรอไปอีกเป็นอสงไขย ท่านยังกล้าก้าวต่อไปบนเส้นทางนี้... โดยเฉพาะสายวิริยะธิกะที่มีระยะเวลาการบำเพ็ญบารมีได้นานน....นนน...ดุเดือดกว่าใครเพื่อน ผมรู้สึกทึ่งในความเพียรของพวกท่านจริงๆ กราบกี่ทีก็ไม่พอที่จะบูชาความเพียรของพวกท่านได้เลย...

ขอให้พระโพธิสัตว์ทุกท่านแคล้วคลาดจากอบายภูมิไปหลายกัป หลายอสงไขยตั้งตาฟันฝ่าสังสารวัฏ ช่วยเหลือสรรพสัตว์ ไปจนถึงทิพยนิพพานด้วยดี อย่าได้มีเหตุหรือ อุปสรรคใดให้ต้องล้มเลิกกลางคันเลยเทิญ... สาธุ ..

 

เรียนท่านผู้ปรารถนาพุทธภูมิเข้าเว็บนี้ เพื่อตอบปัญหากวนใจครับ

http://www.dhammavariety.tk

 

สำหรับผมคิดว่าสร้างบารมีไปเรื่อยๆสบายๆครับ อนาคตยังไงก็ได้เพราะทุกอย่างล้วนเป็นการเรียนรู้ทั้งนั้นครับ ยิ่งสร้างบารมียาวนานประสบการณ์ก็ยิ่งสูงครับ และขออนุโมทนากับทุกท่านด้วยครับ

 

ไม่ได้คิดถึงขั้นว่าจะต้องทำอะไรหรือจะเกิดเป็นอะไร เพราะมันเป็นเรื่องสุดจะคาดเดาครับ รู้แต่ว่าชาตินี้เกิดเป็นคนมีสติปัญญาและร่างกายที่สมบูรณ์และที่สำคัญเกิดอยู่ในช่วงที่มีพระพุทธศาสนาอยู่ก็นับว่าโชคดีแล้ว ดังนั้นผมแค่วางแผนไว้ว่าจะทำให้ดีที่สุด เรียนรู้โลกภายนอกและตนเองให้มากที่สุดครับ จะได้เป็นกำลังไว้ช่วยเหลือคนอื่นๆในภายภาคหน้า

ชาติต่อๆไปนั้นตัวผมจะเกิดเป็นอะไรก็เกิดครับ ผมไม่สนใจเท่าไหร่ครับ ผ่านประสบการณ์หลากหลายรูปแบบก็ดีอีกแบบ จะได้มีเรื่องหรือเป็นอุทาหรณ์ไว้ให้กับพุทธศาสนิกชนในภายภาคหน้าครับ อนาคตนั้นเปลี่ยนแปลงอยู่เสอ แต่ใจผมจะไม่เปลี่ยนไปอย่างเด็ดขาด คาดหวังไว้เพียงอย่างเดียวว่าชาติต่อๆไป ขออย่าให้ตัวผมเองเปลี่ยนใจไปลาพุทธภูมิและอย่าได้ไปทำบาปอย่างมหันต์เท่านั้นก็พอครับ

 

......................................ชื่นใจ....

 

ตอกย้ำอุดมการณ์ และ เพิ่มกำลังใจ / นำทางผู้เริ่มเดินใหม่

....<TABLE width=600 border=0><TBODY><TR align=middle><TD>พระศรีอาริย์เคยเรียกพระโพธิสัตว์ทั่วสามโลกประชุมเทวสภา(หลวงพ่อฤาษีกล่าวไว้)</TD></TR><TR align=right><TD></TD></TR></TBODY></TABLE>
<TABLE cellSpacing=0 cellPadding=0 width=600 bgColor=#ffffff border=0><TBODY><TR bgColor=#000000><TD><TABLE cellSpacing=1 cellPadding=1 width=600 border=0><TBODY><TR align=middle><TD class=row1 bgColor=#ffffff><TABLE width=550 border=0><TBODY><TR><TD>พุทธภูมิและพระโพธิสัตว์

(ยกมาจาก"พ่อสอนลูก") ปรารถนาพุทธภูมินี่เหนื่อย ฉันเคยเป็นพุทธภูมิมาก่อน ฉันรู้ว่าพุทธภูมิสู้ทุกอย่าง งานทุกอย่าง ถ้าลาพุทธภูมิปั๊บอารมณ์ตัด ถ้าตัดก็ไม่ได้ทิ้งงานนะ แต่อารมณ์ต่างกันแต่เสริมขึ้น อารมณ์มุ่งเข้าตัดกิเลสตรง เพราะพุทธภูมิไม่ตัดกิเลส พุทธภูมิทรงฌานมากกว่า หนักไปในเรื่องฌาน พอใช้วิปัสสนาญาณมากเข้าอารมณ์มันเบาลง มันต่างกัน

พระโพธิสัตว์นี่ พระอรหันต์ไม่ยอมนั่งหน้านะถ้ารู้ว่าเป็นพระโพธิสัตว์จริงๆ ถ้าอารมณ์เข้มปั๊บพระอรหันต์ไม่นั่งหน้า แม้พวกนั้นบวชหนึ่งวัน พระอรหันต์บวช ๑๐๐ วัน เขาไม่นั่งหน้าพระโพธิสัตว์ เขารู้ค่า คนที่จะเป็นพระพุทธเจ้าได้ต้องปฏิบัติเลยอรหันต์ พระสาวกปกติบำเพ็ญบารมี ๑ อสงไขยกับแสนกัปเท่านั้น พระพุทธเจ้าปัญญาธิกะ ๔ อสงไขยกับแสนกัป ถ้าจิตของเขาถึงปรมัตถบารมี เขาเลยอสงไขยสองอสงไขยมาแล้วต้องเป็นอสงไขยที่ ๔ จึงจะเป็นปรมัตถบารมี พระโพธิสัตว์เหมือนพวกเรียนวิชาครู เรียนมาเพื่อเป็นครู จะต้องเข้มแข็ง ถ้าไปโดนศรัทธาธิกะ ต้องหวด ๘ อสงไขย ถ้าวิริยาธิกะ ๑๖ อสงไขย

ฉันนี่วิริยาธิกะ ทำงานทุกอย่าง สบายไม่มี สาวกภูมิก็พุ่งจริตอย่างเดียว แต่สาวกภูมิสำหรับพวกฉันนี่ เป็นวิริยาธิกะหมด พวกตามเป็นวิริยาธิกะ เฉพาะลูก ๘๐,๐๐๐ กว่าแล้ว พวกไม่คิด เป็นกองทัพใหญ่เลย ถ้ายกมารวมกันนี่หลายแสน กองทัพนะ ลูกฉันน่ะมีบ้าทุกคน ตีฉิบหายหมด บ้าเหมือนพ่อมัน

เมื่อกี้นั่งคุยกับแม่ศรี อยู่พักหนึ่ง เขาทำภาพเก่าๆคือว่า คนนี้เขาต้องดึงภาพเก่ามาให้เห็นนะเพื่อเป็นการสั่งสอนแนะนำคน โยมท่านพูด บอก "เออ...ลูกคุณ ลูกกับพ่อก็เหมือนกัน แม่พ่อก็แบบเดียวกัน ลูกก็แบบพ่อกับแม่" เราก็ไม่รู้ว่าท่านพูดว่ายังไง แม่ศรีก็ทำตาม บอก "ดูซิ ลูกผู้หญิง ลูกผู้ชายมันบ้าเหมือนพ่อ มันบ้าเหมือนแม่หมด" พ่อแม่มันชอบรบใช่ไหม พ่อแม่คว้าดาบเข้าไป ลูกจะคว้าอีโต้ได้ไง ก็ไปตามเข้าป่าไป ก็รบกันแหลกมานาน พวกนี้จึงต้องใช้พวกวิริยาธิกะ นี่ต้องผ่านหนักทุกอย่างหมด ไม่มีอะไรเบา งานทุกอย่างเต็มไปด้วยความลำบาก

พวกเราที่นั่งๆอยู่ที่นี่ทั้งหมด ท่านถึงพูดได้ว่าไปหมด เพราะกำลังเลย กำลังนี่เลยแล้ว แต่ว่าจุดใดจุดหนึ่งที่จะเข้าถึงมันยังขาดอยู่นิดเดียวเพราะอารมณ์ไม่ถึง ทุกอย่างมันเลยหมด มันเต็มหมด อย่างพวกเรานี่ขาดอันเดียว คือ ขาดอารมณ์ตัดสิน ทำไมจึงขาดอารมณ์ตัดสิน ขาดเพราะว่าอารมณ์เวลานั้นมันยังไม่ถึง เพราะที่ผ่านมานี่ การรบก็ดี การบริหารก็ดี มันมีกรรมบังอยู่หนุนอยู่ พอถึงจุดนั้นปั๊บตัด ๒ เดือนมันหลุดเลย ง่ายนิดเดียว ฉันรู้แล้วว่ามันง่าย

พระโพธิสัตว์จริงๆ เวลานี้มีเกือบแสนที่เต็มอัตรา เต็มอย่างพระศรีอาริย์น่ะ เต็มคอยคิว นั่งยิ้มอยู่ชั้นดุสิต ปรารถนาพุทธภูมิ ยังไม่พบพระพุทธเจ้าพยากรณ์ ยังไม่ถือว่ามีคติแน่นอน ต้องพบพระพุทธเจ้า พระพุทธเจ้าทรงพยากรณ์น่ะ มีคติแน่นอน ถ้าเป็นปัญญาธิกะ ต้องบำเพ็ญบารมีต่อไป ๔ อสงไขยกับแสนกัป ศรัทธาธิกะ ๘ อสงไขยกับแสนกัป วิริยาธิกะ ๑๖ อสงไขยกับแสนกัป สบายมาก อยากเป็นไหม

เป็นสาวกภูมิก็พอแล้ว รีบไปดีกว่า แต่อย่าไปขัดคอกันนะ ถ้าคนที่เขามีวิสัยพุทธภูมิอยู่ก็พูดกันไม่รู้เรื่องเหมือนกัน

ผู้ปรารถนาพุทธภูมิไม่มีความเป็นพระอริยะ มีแต่ฌานโลกีย์เพื่อคุ้มครอง จะเป็นพระพุทธเจ้าต้องพิสูจน์ทุกอย่าง ตั้งแต่อเวจีขึ้นมาต้องรู้หมด หมายความว่า ถ้าบารมียังต่ำขั้นฌานโลกีย์ ยังคุมไม่ถึงฌานขั้นต้น ฌานก็ไม่มั่นคง ยังมีโอกาสพลาดลงอบายภูมิ ถ้ามีบารมีเป็นอุปบารมี ก็ปลอดบ้างไม่ปลอดบ้าง ถ้าเป็นปรมัตถบารมีนี่ปลอดหมด กว่าจะเลื้อยแต่ละบารมีนี่ โอ้โฮ ฉันลองดูแล้ว

สำหรับท่านที่บำเพ็ญตนปรารถนาเป็นพระโพธิสัตว์ ปรารถนาพุทธภูมิ ต้องสร้างกำลังใจให้ถูกต้อง มิฉะนั้นการก้าวเข้าสู่ฐานะพุทธภูมิจะไม่มีผล การปรารถนาพุทธภูมิเป็นของดี แต่จะต้องทำความรู้สึกไว้เสมอว่า เราปฏิบัตินี้เพื่อประโยชน์แก่ชาวโลก เราต้องการซื้อสัตว์ขนสัตว์ที่มีความทุกข์ให้มีความสุข จิตจะต้องคิดอยู่เสมอว่า ทุกข์ของตนไม่มีความหมาย แต่ทุกข์ของชาวประชาทั้งหลายเป็นภาระของเรา เขาทำกำลังใจกันแบบนี้

หมายความว่า เราจะทุกข์แค่ไหนนั้นมันเป็นเรื่องของเรา ไม่มีความสำคัญ จิตใจของเรานั้น เราคิดว่าเราจะพ้นทุกข์ได้ เพราะว่าเราช่วยเหลือความสุขแก่บรรดาประชาชนที่มีความทุกข์ ถ้าเราเปลื้องทุกข์เขาได้ เราก็เป็นคนหมดทุกข์ เราสร้างให้เขาเป็นคนมีความสุขได้เราก็เป็นคนมีความสุข จิตใจของพระโพธิสัตว์มีอารมณ์อย่างนี้ แต่ทว่าให้เป็นไปตามบารมี

บารมีของพระโพธิสัตว์นั้น แม้จะเป็นการเริ่มต้นแห่งการปรารถนาพุทธภูมิ กำลังใจเต็มเปี่ยมด้วยเมตตาปรานี ก็จะมีบริษัทมาก จะมีบริวารมาก เป็นการฝึกกำลังใจของนักปฏิบัติเพื่อจะได้ซ้อมกำลังใจของเราว่ามีความหนักแน่นเพียงใด

นักปรารถนาพุทธภูมิจะต้องมีทั้งขันติและโสรัจจะ ขันติ อดทนต่อความยากลำบากทุกประการ เพื่อความสุขของปวงชน โสรัจจะ แม้จะกระทบกระทั่งทำให้ใจตนไม่สบายเพียงใดก็ตาม ก็ทำหน้าแช่มชื้นไว้เสมอ นี่ก้าวแรกสำหรับพุทธภูมิ และกำลังใจอีกส่วนหนึ่งที่จะเว้นไม่ได้นั่นคือ พระนิพพาน จงอย่าคิดว่าถ้าจิตเราเกาะพระนิพพานแล้วความเป็นพุทธภูมิจะหายไป ถ้ามีอารมณ์อย่างนี้ต้องถือว่า เป็นผู้มีกำลังใจต่ำ ก้าวไม่ถึงก้าวสำคัญของพุทธภูมิ

พุทธภูมิจะต้องมีความรู้สึกอยู่เสมอว่าเราเป็นผู้ที่ต้องการพระนิพพาน อารมณ์ใดที่องค์สมเด็จพระพิชิตมารทรงแนะนำในด้านวิปัสสนาญาณ ต้องเกาะให้ติด และมีกำลังจิตใช้ปัญญาพิจารณาไว้เสมอ เพื่อความสุขของจิต เพื่อปัญญาเลิศแล้ว ก็มีจิตตั้งไว้เสมอว่า ถ้าหากจิตของเราบริสุทธิ์ผุดผ่องเมื่อไหร่ เมื่อนั้นบารมีของเรานั้นไซร้ จะเข้าเต็มเปี่ยมในขั้น พุทธวิสัย ชื่อว่า การที่เราจะเข้าพระนิพพานคนเดียว เราไม่เข้าใจ มองไว้เข้าใจว่า บุคคลใดที่มีความทุกข์ในโลกที่ยังมีความฉลาดไม่พอ บุคคลนั้นเราเองจะเป็นผู้อุ้มเขาไปสู่แดนเอกันตบรมสุขคือพระนิพพาน

อันนี้ เป็นกำลังใจของท่านที่ปรารถนาพระโพธิญาณ

พุทธภูมิมีจุดดึงมาก เพราะเกี่ยวกับครู มีหน้าที่ในการเป็นครู การที่จะเป็นครูเขานี่ จะต้องลำบาก ทุกอย่างจะต้องผ่านหมด พวกพุทธภูมินี่ถ้าไม่จบกรรมฐาน ๔๐ กอง ยังไม่ไปหรอก ต้องล่อกันมาเป็นแสนชาติเลย ไม่ใช่ชาติเดียวนะ ไม่ใช่ชาติสุดท้ายก็ได้ ๔๐ ไม่ใช่ ต้องว่ากันมาเป็นแสนชาติ สังเกตดูพระพุทธเจ้า ท่านได้อภิญญามาตลอด ท่านเหาะตลอด

เมื่อสัก ๒ - ๓ เดือนที่ผ่านมา ฉันป่วยหนัก งานของฉันก็หนักขึ้นมา จะเร่งให้มันเสร็จ ค่าใช้จ่ายสูงมาก วันนั้นก็วิตกว่า ถ้าอาการอย่างนี้ก็ไม่สามารถทำงานต่อไปได้ แต่ว่างานจะคั่งค้างหรือไม่มันไม่เกี่ยวกับเรา เราอยู่เราทำ ตายก็ตายไป หมดเรื่องหมดราว ก็ปรากฏว่าวันนั้นพระท่านมา ท่านเรียกประชุมพระโพธิสัตว์ทั้งหมด แล้วท่านก็บอกว่า พระโพธิสัตว์ทุกองค์ก็ขอให้ช่วย ก็เป็นอันว่าพระศรีอาริย์ท่านร่วมด้วย

พระโพธิสัตว์มีเยอะนะ พระโพธิสัตว์จริงๆ เวลานี้มีเกือบแสนที่ยังติดแอ้เต็มอัตราอยู่เยอะแยะ เต็มอย่างพระศรีอาริย์น่ะ เต็มคอยคิด นั่งยิ้มอยู่ชั้นดุสิต วันที่ท่านเรียกประชุม พระโพธิสัตว์ไม่น้อยเลยนะ ขนาดเต็มที่แล้วนี่สวยจริงๆ แพรวพราวเป็นระยับ ทั้งเต็มและไม่เต็มท่านเรียกมาหมด ท่านบอก "ให้ช่วยกันนะ งานของฉันเอง" ทุกองค์ก็เลยรับ (ถ้าลูกหลานระลึกถึงและขอให้ท่านสงเคราะห์) ก็ทำได้เลย
</TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE></TD></TR></TBODY></TABLE>.
...........หวังว่า คงได้อะไรหลายอย่างนะครับ....เพื่อนร่วมทาง..............

 

ทำชาตินี้ให้บรบูรณ์ที่สุด ชาติหน้าจะได้ไม่ลำบาก จะได้มีโอกาสในการสร้างความดีมากๆ