การปฏิบัติสมาธิเพื่อสุขภาพกายและจิตให้เหนือธรรมดาตามในทางพุทธศาสนา

ทำบุญบ่อยๆหน่อยนะ...

 

วันก่อนยังนืกถืงคุณมังอยู่เลย ว่าหายไปใหนซะนาน...อิอิ

 

ขอบคุณมากๆครับที่ยังคิดถึงผมอยู่ ก็เข้ามาอ่านอยู่เป็นระยะครับ

 

คุณอามังกรไปได้ธรรมอันใดมาหนอ
ดูเหมือนมีความสุขจังค่ะ เหมือนได้แว่นใหม่ไรงี้ เหอๆ

ไม่อาจหาญตีความปุจฉาวิสัชนาของคุณอานะคะ ปัญญาน้อย
แต่อ่านแล้วเกิคคำถามแบบนี้ (ขอตอบเป็นกลอน)
ถ้าเป็นคนละเรื่อง ก็ลืมๆมันไปเถอะนะคะ

ในเมื่อสรรพสิ่งล้วนเกิดดับ จะมีใครบังคับเลือกก็หาไม่
เฝ้าสังเกตุอนิจจาดูมันไป เหตุใดใยต้องไปต่อกร

 

ปุจฉานั้นขึ้นมาเองทั้งหมด ขาดคนที่เข้าไปตั้งปุจฉา แต่คนเข้าไปตอบปุจฉา

ทั้งหมด เหมือนถูกบังคับให้ต้องตอบ พอตอบได้ทั้งหมดจรด หมดปุจฉา

กายหมดจรดตามปุจฉา พุทธัง ธัมมัง สะระณัง คัจฉามิ

 

การฝึกได้ผลจริงๆครับ (หรือไม่ก็พระหรือเทวดาท่านช่วย)
เมื่อกี้พึ่งทำให้ผมรอดจากการขายหน้าอย่างหนักมาได้

คือผมอยู่ที่หอพักแล้ว เห็นดวงจันทร์สวยดี เลยว่าจะไปนอนดูที่ดาดฟ้า
ซึ่งประตูขึ้นดาดฟ้าเป็นประตูหนีไฟ ที่ด้านหน้าเป็นแบนกดยาวๆ ด้านหลังเป็นลูกบิด
ผมก็กดเปิดเข้าไป แล้วก็ปิด แต่พอปิดแล้วมันดันเปิดไม่ได้ มือถือก็ไม่ได้เอาขึ้นไป :'(

ทางรอดคือ 1. รอคนอื่นขึ้นมาเปิดให้ ซึ่งนานๆทีก็มีคนขึ้นมาเหมือนกัน
2. ตะโกนขอความช่วยเหลือ ซึ่งได้ยินทั้งหอชายที่ผมอยู่ และหอหญิงข้างๆแน่

แล้วผมก็นึกถึงคาถาสะเดาะกุญแจ คือ นะ มะ พะ ธะ ถอยหลัง
ผมเอามือจับลูกบิด แล้วพยายามรวมสมาธิ ท่อง นะ มะ พะ ธะ ไปจนแม่น
แล้วพยายามท่องถอยหลัง พร้อมพยายามนึกถึงพระที่ผูกคาถาขึ้น
ซึ่งตอนนั้นผมก็จำไม่ได้ว่าเป็นใคร (หลวงพ่อสุ่น วัดบางปลาหมอ)
แต่จำได้รางๆว่าได้ยินคาถามาจากหลวงพ่อฤาษีลิงดำ จึงนึกถึงท่านด้วย
พอภาวนา "ธะ พะ มะ นะ" ก็เป่าไปที่ลูกบิด ได้ยินเสียงคลิก ประตูเปิดออกโดยง่าย
รอดแล้ว!!!!!

ความจริงจนถึงเมื่อกี้ ผมสงสัยในเรื่องพวกนี้อยู่ลึกๆ
แต่เจออย่างนี้เลิกสงสัยแล้ว (deejai)

 

ขอคำแนะนำสถานที่ที่จะฝึกปฏิบัติด้วยค่ะ. ตั้งใจว่าช่วงส.ค.ค่ะได้เดินทางกลับบ้าน. ยิ่งปลีกวิเวกได้ยิ่งดีค่ะ. ขอบคุณค่ะ

 

อนิจจา วะตะ สังขารา อุปปาทวยธัมมิโน อุปปัชชิตวา นิรุชชันติ เตสัง วูปสโม สุโข

 

มานั่ง/ยืนรอฟังอยู่ครับ....555

 

คิดถึงทุกคนจังเลย
แวะมาทักทายและสวัสดีปีใหม่จีนคะ
(kiss)

 

เช่นกันจ้า สบายดีเด้อ...หายไปเสียนานเลย

 

สบายดีมากมากเลยคะ
ตอนนี้เข้าสู่โหมดทำงานเต็มตัวแล้วนะคะ

คิดถึง พี่ ๆ ทุกคนในเว็บมากเลย
​

 

ผมขอเล่าย้อนเรื่องราวที่เกี่ยวกับการฝึกวงล้อพลังงาน(จักกระ)ที่ผ่านมาหลายเดือนให้ฟัง ประมาณนี้นะครับ

คือมีวันหนึ่งในขณะที่ผมเพิ่งตื่นนอน ผมมองเห็นดวงแสงสีทอง และข้างในดวงแสงนั้น ประกอบด้วยดวงแสง

เล็กๆ อีกประมาณ7ดวง ลอยสว่างอยู่ตรงหน้าห่างประมาณ 1 ฟุต (จะมีดวงที่เหนือกระหม่อมและใต้ก้นอีก

อันนี้เห็นมานานมากแล้วครับ แต่ไม่ถูกจับรวม พอฝึกต่อไปอีก คราวนี้มองเห็นแท่งถ่านไฟฉายฝังอยู่ในชั้นของ

กายทิพย์ ทีี่ส่วนหัวและท้ายของถ่านมีขั้วบวกและลบ และมีปุ่มเล็กๆรูปดาวแบบที่ตำรวจชั้นสัญญาบัตรติดที่บ่า

นั่นแหล่ะครับ(สีเงิน) อยู่ระหว่างขั้วบวกลบอีกทีหนึ่ง พอวันต่อมาฝึกอีก คราวนี้มองเห็นลูกแก้วกลมใส ใสแบบ

กิ๊กมากๆ ตั้งอยู่กลางท้อง ผมก็เลยนึกไปว่า อิอิ สงสัยจะได้วิชาธรรมกายมั๊ง เสร็จแล้วไอ้ตัววงล้อพลังงาน มันวิ่ง

กลับขึ้นไปที่หน้าอกแล้ววิ่งมาที่กลางท้องใหม่ ปรากฏเป็นกองไฟอยู่ใต้ลูกแก้ว เสร็จแล้วไฟนั้นจึงไหลเข้าไปจน

เต็มลูกแก้วแล้วภาพก็หายไป กลายเป็นวงล้อพลังงานวิ่งไปที่หน้าอกใหม่ แล้วกลับมาที่กลางท้องใหม่ แล้วเห็น

ลูกแก้วดวงใหม่ขึ้นที่กลางท้อง แต่คราวนี้ปรากฏเป็นน้ำอยู่ภายในลูกแก้ว และน้ำค่อยๆเพิ่มระดับสูงขึ้นจนเต็ม

ลูกแก้ว พอคราวหลังฝึกอีก มองเห็นกระดูกตามแนวสันหลัง หมุนปั่นเป็นพายุทอนาโด เสร้็จแล้วมีกระแสไฟฟ้า

ไหลผ่านเข้ามาที่กระดูก แล้วภาพก็หายไปกลายเป็นเห็นโครงกระดูก 2 ลักษณะ ลักษณะหนึ่งคือเห็นนั่งพิงฝา

อีกลัักษณะหนึ่งคือเห็นเป็นชิ้นเล็กๆ ลอยหมุนอยู่กลางอากาศ พอวันต่อมาจึงได้ทดลองเพ่งกระดูกที่นั่งพิงฝาอยู่

ลองเพ่งที่หน้าผาก หน้าอก โอ๊ยเจ็บ!ๆๆๆ กลับมาเจ็บที่ตัวเอง เพ่งต่อไม่ไหว คราวนี้เลือกแถวกลางท้องแล้วเพ่ง

อ้าว กระดูกหายไปไหนแล้ว กลัยมามองกระดูกอีกกองที่ลอยวนอยู่ คราวนี้เห็นลอยขึ้นไปในอวกาศ แล็วก็หายไป

พอช่วงหลังฝึกอีก คราวนี้มองเห็นกระแสลม วิ่งวนไปมาอยู่ระหว่างเอวถึงหน้าอก....เฮ้อ! พิมพ์ไป เซ็งที่เล่าไป


ขอบคุณครับที่อ่านจนจบ (ยังมีที่เพี้ยนๆอีกเยอะ)

 

เพี้ยนอย่างนี้ก็ดีเหมือนกัน ไอ้เราไม่เห็นธาตุนี้สักที...555
สาธุ

 

ยังไม่จบแน่ๆ สู้ สู้ต่อครับ
อาบนํ้าแข็งทางนี้ดีกว่าอาบจริงๆ ตอนนี้ผมก็อาบแค่นํ้าเย็นจัดๆ เล่นเอาหัวชาไปหมด ต้องเล่นโยคีของอาจารย์ สุวิช่วย กันนํ้ามันในเส้นเลือดแข็ง

 

มารอฟังครับ

ส่วนตัวยังไม่ถึงไหน ติดขี้เกียจ กับยังอาลัยทางโลกอยู่
แถมตอนนั่งสมาธิ พอจิตเป็นสมาธิลึกๆ(กว่าเดิม)ทีไร เผลอตื่นเต้นดีใจ
หรือบางทีมีอาการแปลกๆ ก็อยากรักษาไว้ กลัวมันจะหาย เลยตกสมาธิทุกที 55+

 

มาฟังอยู่เหมือนกัน
ส่วนผมยิ่งแย่กว่านั้นอีก...เฮ้อ...นั่งทุกวันแต่มัวติดห่วงเรื่องครอบครัว นั่งไม่เคยสงบเลย...

 

ทำให้บ่อยๆ ทำให้มากกว่านี้อีกครับ พอเห็นอะไรหลายครั้ง เข้าจิตจะเริ่มปรับตัวและชินกับมันเอง

ส่วนอาการที่เห็นทางจิต อย่าไปรักษาไว้ครับ มันจะไปจะอยู่ชั่งหัวมัน ปล่อยให้เป็นไปตามธรรมชาติ

 

<img src="https://www.img.in.th/images/4b33640ba14a625265df3d99460ccaac.jpg" border="0">


<a href="http://picture.in.th/id/97582769f29f4f33d2396894f43443f5" target="_blank"><img border="0" src="http://image.free.in.th/v/2013/is/160317030318.jpg" alt="images by free.in.th" /></a>


<img src="https://www.img.in.th/images/b40f8b258f0043b8b0a10d7952dde46b.jpg" border="0">​

 

<a href="http://picture.in.th/id/57ef4d60a2282f1a8032c30452e53118" target="_blank"><img border="0" src="http://image.free.in.th/v/2013/tg/160317031342.jpg" alt="images by free.in.th" /></a>

พระโสดาบันนี้
ศีลบริบูรณ์แล้ว เพราะมีสติดี

อย่างคนด่า โกรธปั๊บ
สติเห็นแล้ว ความโกรธมันผุดขึ้นมา
ความโกรธครอบงำใจไม่ได้
ก็ไม่ฆ่าใคร ไม่ตีใคร ไม่ด่าใคร
ศีลมันเกิดเอง

เห็นสาวสวย
ความโลภมันเกิด ราคะมันเกิด
สติรู้ทัน ราคะครอบงำใจไม่ได้
ก็ไม่ทำผิดศีลข้อสาม

ศีลเกิดจากการมีสติ
ศีลอย่างนี้เรียกว่า " อินทรียสังวรศีล "
ต้องค่อยๆ ฝึกนะ

พระโสดาบันมีศีลบริบูรณ์
ไม่ทำผิดศีล ๕ แล้ว เพราะมีสติว่องไว

พระโสดาบันมีสมาธิเล็กน้อย
หมายถึง ใจไม่ค่อยตั้งมั่น
ใจยังแฉลบซ้ายแฉลบขวา
เหมือนพวกเราทั้งหลายนี่แหละ
แฉลบไปเรื่อยๆ

พวกเราดูออกไหม ใจของเราไม่ตั้งมั่น
เดี๋ยวก็วิ่งไปดู เดี๋ยวก็วิ่งไปฟัง
เดี๋ยวก็วิ่งไปคิด
ใจเราวิ่งไปวิ่งมาทั้งวันนะ ไม่เคยตั้งมั่น

พระโสดาบันก็ใจไม่ตั้งมั่นนะ
แฉลบไปแฉลบมา

พระโสดาบันมีปัญญาเล็กน้อย
นี่ขนาดพระโสดาบันยังปัญญาเล็กน้อยนะ
แล้วพวกเราจะปัญญาขนาดไหน

พระโสดาบันนี้
ท่านบอกว่ามีปัญญาเล็กน้อย
คือเห็นแค่ว่าสิ่งใดเกิดขึ้นมา สิ่งนั้นก็ดับไป
ตัวเราที่แท้จริงไม่มี
พระโสดาบันรู้แค่นี้เอง

แต่ความยึดถือกายยึดถือใจนี้
ยังยึดถือเหนียวแน่นเหมือนปุถุชนนี่แหละ
คล้ายๆ กับรู้ทันแล้วว่าทรัพย์สมบัติไม่ใช่ของเรา
แต่ยังหวง

พระโสดาบันรู้นะว่า
กายนี้ใจนี้เป็นของยืมโลกมาใช้
แต่หวงไม่ยอมคืน
รู้ว่าไม่ใช่ของเรา แต่หวงเอาไว้