อยากรู้ประสบการณ์โดนผีหลอกครั้งแรกในชีวิตเป็นอย่างไรกันบ้าง

อยากรวบรวมประสบการณ์ผีหลอก วิญญานหลอน ของแต่ละท่านสมาชิกในนี้ไว้ ว่าโดนครั้งแรกในชีวิตตอนไหนจำกันได้หรือเปล่า ส่วนตัวเรา....โดนครั้งแรกแบบเห็นตัวตนจะๆ ก็ตอนอายุ45นะ ยังจำได้ไม่มีวันลืม คือไปพักโรงแรมในพัทยา เป็นโรงแรมเปิดให่ม คนไม่เยอะเพราะห้องมีไม่มาก โรงแรมนี้มีคีย์การด์ไว้ให้แขกที่มาพักคือนอกจากแขกกับพนักงานโรงแรมแล้วคนนอกเข้าไม่ได้ คืนนั้นก่อนนอนได้บอกหลานชายว่าเดี๋ยวพรุงนี้จะโหลดเพลงจากคอมให้นะ บ่ายๆค่อยมา ก็เข้านอนตามปกติ แต่ต้องมาลุกตอน 6 โมงเช้าได้เพราะมีเสียงคนมาเคาะประตู เราก็เลยลุกไปเปิดในใจคิด ใครอะมาเคาะแต่เช้าเลย เปิดออกไปเจอหลานชายยืนอยู่เราเลยถามไปว่ามาทำไหมแต่เช้า ลุงยังไม่ตื่น เราเลยนั่งยองคุยกับเขา พูดเบาว่าลงไปคอยข้างล่างเดี๋ยวอาบน้ำเสร็จจะตามลงไป หลานชายก็ยิ้มๆๆแล้วลุกเดินหายลงกระไดไป เราเลยปิดประตูกลับมานอนที่ๆนอนกะว่าเดี๋ยวก็ได้ แต่หลับต่อไม่ได้เลยลุกไปอาบน้ำล้างหน้า แต่งตัวหิ้วคอมลงมาข้างล่างโรงแรม ลงมาเราก็มองหาหลานเรา ไม่มีไปไหนแล้วละ ถามพนักงานโรงแรม(โรงแรมรู้จักกันมานาน) ว่าหลานเราไปไหนแล้ว พนักงานมองหน้า งง ใครเจ้ไม่มีใครเลย เช้าเพิ่งจะทำความสะอาดยังไม่มีแขกหรือใครเข้าออกโรงแรมเลย เราก็บอกเมื่อกี่เจ้าหลานชายขึ้นไปหาบนห้อง พนักงานบอกขึ้นได้ยังไงไม่มีคีย์การด์ ไม่มีใครจริงๆๆ เราเลยกดโทรถามเพื่อนว่าหลานอยู่ไหน เพื่อนนอนอยู่ยังไม่ตื่นเลย มีอะไร อึ้ง..อ้าวเเล้วเมื่อกี้ใครอะทั่เราคุยด้วย พนักงานบอกโดนละเจ้ และยังบอกต่อว่า แขกโดนเคาะกันประจำแต่ไม่มีใครเปิด มีเจ้นี่ละที่เปิดเลยเจอ นั้นคือประสบการณ์ครั้งแรกของการเจอผีหลอกดีนะไม่มน่ากลัว ยังจำได้ไม่ลืม

 

ส่วนเรื่องหลอกแบบไม่มีตัวตน มีแต่กลิ่นกับเงาแว็บๆๆๆ
อันนี้โดนบ่อย มาเป็นกลิ่นส่วนมากจะเป็นแบบน้ำอบไทยๆๆ หอมธูปลอยมา หมาหอนกันเกรียวหน้าบ้าน ส่วนเงาดำๆนี้ก็ไม่บ่อยนานที่ ยิ่งตอนท้องมาเป็นชุดเลย ทั้งอำทั้งเสียงฝีเท้า ส่วนมาเงาดำจะแว็บๆๆผ่านตา เดินสวนกัน ต้องหลีกให้ก่อนตลอด เจอจะก็บ้านที่เมืองไทยเพิ่งซื้อให่มย้ายเข้าไปเจอเลยจ้ะ แถมยืนชิดติดกันเลย ตอนนั้นตกใจสุดขีดจริงๆ ยังเอามือปัดไปบอก เฮ้ย...ไม่ต้องมาให้เห็นเดี๋ยวพรุ้งนี้ทำบุญไปให้ แล้วก็ค่อยเดินช้าๆๆไปจนถึงห้องโดดขึ้นเตียงคลุมโปงเลยเชื่อคำโบราณเห็นผีห้ามวิ่งให้เดินช้าๆเท่าที่ทำได้ (วิ่งไม่ออกขาแข็งก้าวไม่เป็นเลย)
ส่วนหลอกแบบเสียงก็มี นานๆๆๆจะเจอสักหนสองหน คือโดนที่ฝรั่งเศสนี่ละไม่ใช่ไทย คือเมื่อก่อนชอบนอนโซฟาคนเดียวเพราะหนีสามีที่นอนกรนมากๆๆ บ้างที่กำลังหลับต้องตื่นเพราะมีเสียงคนถอดหายใจอยู่บนหัว ต้องรีบเผ่นกลับห้อง บ้างครั้งก็โดนเรียกชื่ออันนี้ได้ยินบ่อย แถมเรียกเรียกชื่อเดิมด้วยนะ บ้างที่ขี้เกียจกลัวแต่ง่วงมากบอกเลยอย่าหลอกเลยเหนื่อยวันนี้ก็เงียบไป เหมือนไม่ชอบให้เรานอนโซฟาประมาณนั้น แต่มาช่วงหลังๆๆสวดมมต์ไห้วพระแผ่เมตตาบ่อยเลยไม่ค่อยเจออะไรเท่าไรแล้ว

 

เคย เจอผีหลอกครั้งแรก

ไม่เคยลืม

ค่ะ
โหดเหี้ยมมาก

ฝันว่า ไปเที่ยวบ้านยาย แต่ยายไม่อยู่ แต่มีแม่นางห่มสใบนุ่งโจงกระเบน ผมยาว ยูนิฟอร์ม ผีไทย

เธอเคลื่อนไหวเชื่องช้า (เมื่อเทียบกะเรา)
แม่ ว๊าป มาจากเสาเรือนของยาย

แล้วเอามือชี้ที่เสา เสาก็มีเลข ปรากฏมา ๓ ตัว เหมือนเอาช๊อล์ค สีมาเขียนเสาไม้น่ะนะ

ในฝันเลย บอกว่า ชะชะช้า นี่เป็นผีคิดมาหลอกบอกหวย น่ะเหรอออ

ผี ก็ ส่ายหน้า ทำนองว่า เค้าป่าวววว นะ

เราในฝันก็นึกสนุก บอกว่า ม่ายเชื่อ หรอก นี่มาแกล้งคน พรุ่งนี้ตื่นไปซื้อแล้วไม่ถูก นะ ระวังให้ดีเหอะ

เอาให้แน่ นะ แน่ใจนะ ผีแม่นางนั้นก็ทำท่า สับสน แล้ว เอานิ้วจิ้มๆ ไปที่เสาไม้ใหม่ เลข ก็เคลื่อน กลายเป็นเลขชุดใหม่

ในฝัน เราก็ขำ

พอตื่นมา ก็ไปซื้อ ทั้งเลขชุดหนึ่งชุดสอง

แม่คุณเอ๋ยไม่เข้าสักตัว

แค้นใจ เลยไปฟ้องแม่ ว่าผีหลอกน่ะแม่ หลอกจริงๆเลย

 

คุณจินตนาแค่ผีปรากฎตัวให้เห็น แต่คุณเรียวหญิง เอ๊ย ชาย นี่ผีหลอกขนานแท้

 

ของคุณ Jintana ประสบการณ์ครั้งแรกคล้ายๆของผมเลยครับ
คือลักษณะแบบว่าเราไม่รู้ตัวว่าเป็นผีครับและเห็นนานด้วยครับ
นานจนนึกว่าเป็นญาติใครหรือเปล่าอะไรทำนองนี้.. ตอนนั้นอายุประมาณ
๘ ขวบถ้าจำไม่ผิด เป็นผีสาวผมยามถึงประมาณก้น ผมเส้นเล็กตรง.
หุ่นออกผอมดูดี ผิวขาว ใส่ชุดขาวแบบหลวมๆสบายๆทั้งชุด
หน้าตาออกคมๆดูเรียวๆหน่อย หน้าฝากแคบนะคับ...คือพี่เค้าเป็นเจ้าที่ๆ
บ้านครับ.แต่ตอนนั้นที่เห็นอาจเพราะว่าเรายังเด็กอยู่เลยไม่ได้คิดอะไรประกอบ
กับตอนที่เราเห็นก็ไม่ได้รู้สึกกลัวอะไร
ต่อมาพระมารดาฝันติดกัน ๑๔ วันถึงพี่สาวคนนี้
จึงเกิดความกลัว เลยได้เชิญพระมาทำพิธีไปหาที่อยู่ใหม่ พอดีบ้านถัดไป
อีกสามหลัง มีต้นโพธิ์ใหญ่อยู่พอดี หลังจากทำพิธีเสร็จในคืนนั้น..
คุณพี่สาวเลยมาเข้าฝันบอกพระมารดา
ว่าย้ายไปอยู่ตรงต้นไม้นี้แล้วสบายใจได้...แต่ๆๆๆ
เรื่องยังไม่จบแค่นั้น ลูกสาวบ้านหลังนั้น(มี ๒ สาว ถือว่าสวยในระดับหนึ่ง
เพราะว่าได้คุณพ่อหล่อและคุณแม่สวย).ซึ่งเป็นรุ่นพี่ผมหลายปี..
ได้ไปเห็นพี่สาวเค้ายืนเล่นอยู่บริเวณต้นโพธิ์ น่าจะเห็นทั้ง ๒ สาว
อ่อๆ ลืมบอกไปว่า ตอนที่ทำพิธี ที่บ้านบอกบ้านอื่นๆว่า ทำบุญเลี้ยงพระ
เฉยๆนะครับ แล้ว ๒ สาวบ้านนั้นก็เอามาเล่าสูกันฟังใหญ่..
ส่วนตัวเมื่อได้ยินจากการบรรยาย บุคคลิกแล้วคิดว่าเป็น
พี่สาวที่ย้ายจากบ้านเราไปแน่ๆ..แต่ก็ไม่ได้พูดอะไรนะครับ..
เฉยๆไว้ คิดว่าให้โดนบ่อยๆและปล่อยให้เค้ากลัวนะดีแล้ว..
เพราะว่า ๒ สาวนั้นเค้าสวยแต่บังเอิญว่าไม่ได้รักเด็กครับ..
ปล.เรื่องเล่าคือความคิดตอน ๘ ขวบนะครับ..

 

มีครั้งนึงยังสงสัยว่าผีหรือคน น่าจะตอน ม.ต้น อยู่ที่โรงเรียน วันนั้นไม่ได้เข้าแถวเคารพธงชาติกับคนอื่น ก็นั่งอยู่บนระเบียง ชั้น 2 แล้วในห้องมันจะมีรูเพดานแตกไง ที่นี้มันมีกระดาษหล่นลงมาจากรูนั้นแหล่ะ แล้วก็มีมือยื่นออกมาจากรู ทำมือหงิกๆเหมือนกรงเล็บอะไรทำนองนั้น เราก็กลัวก็เลยวิ่งมาชั้นล่าง ก็บอกเพื่อนว่าเห็นผีก็ไม่มีใครเชื่อ แต่เราก็คิดเหมือนกันว่ามีพวกนักเรียนแอบขึ้นไปบนเพดานหรือเปล่า แล้วแกล้งเรา ก็สงสัยถึงทุกวันนี้เพราะยังจำได้

 

สำหรับดิฉันกรณีผี (สัมพเวสีขอบุญ) มีใจเต้นบ้างแล้วเจริญสติเอา
แต่ครั้งแรกที่ได้เห็นสีดำผ่านวิ่งผ่านตาด้านซ้ายเร็วๆ มองอีกทีเป็นคน อ้อ..รู้จักตะหงิดๆไม่แน่ใจ

อีกทีคือ เห็นอะไรเคลื่อนไหวลอยๆ ทางด้านตาซ้าย หันไปอีกทีเป็นคนรู้จัก มองแล้วมองอีกทำไมเดินเหมือนลอยได้ แถมเป็นคนรู้จักแบบใกล้ตัวที่เคยเห็นเมื่อราว 10ปีก่อน(ตอนนั้นยังไม่เดินเบาขนาดนี้) มิน่าทำไมไม่ค่อยยอมสบตาคน คอตั้งคล้ายคนหยิ่ง แบบนี้น่ากลัวกว่า

แบบที่หันไปแล้วเป็นคนรู้จักเนี่ยดิฉันเจริญสติไม่ได้เลย
แถมมารู้ทีหลังว่าอะไรเป็นอะไร เอ่อ..กลัวผีแท้ๆ เป็นยังไงเนี่ยรู้เลย

 

ขอแชร์ประสบการญ์เจอผีบ้างค่ะน่าจะเป็นครั้งแรกค่ะ
จำได้แม่นยำแม้จะเป็นช่วงวัยเด็ก สักราว 7-8 ขวบค่ะ
มีช่วงหนึ่ง พ่อแม่พาไปบ้านยายซึ่งอยู่ริมคลอง แถวรังสิต
ประมาณคลอง 16 ซึ่งบ้านต้องไปทางเรือเท่านั้นค่ะ
จำได้ว่า เป็นเรือหางยาวลำไม่ใหญ่เท่าไร ช่วงนั้นเป็นเวลาเย็นแล้วค่ะ
จำได้ว่า นั่งไปสักพักก็เห็นงูตัวใหญ่มากเลื้อยขึ้นมาบนเรือ
ผิวของงูสีเหลืองเงาสวยมาก เห็นเกล็ดชัดเจนเป็นชั้นๆ ดิฉันร้องไห้ตกใจ
แต่แม่กลับสงสัยถามว่ามีอะไร คือไม่มีใครเห็นค่ะ มีแต่ดิฉันเห็นคนเดียว
เป็นไปได้อย่างไร งูตัวใหญ่ขนาดนั้น เลื้อยขึ้นมาบนเรือด้วย
ไม่รู้ว่าคืออะไร ภาพก็ติดตามาจนกระทั่งทุกวันนี้เลยค่ะ
อันนี้จัดเป็นเห็นผีด้วยไหมคะ

 

ผีหลอกยังพอทน แต่คนหลอกคน นี่น่ากลัวกว่ากันเยอะเลยครับ โดยเฉพาะ คนแถวนี้ เอิกๆ

 

ผีหลอกครั้งแรก ยังไม่รู้เลยว่าถูกผีหลอก มารู้ว่าเป็นผีก็ตอนผู้ใหญ่บอกค่ะ คือสมัยเด็กๆ คืนนั้นนอนกับยาย ตื่นมากลางดึกเพราะปวดเบา ก็งัวเงีย เดินไปปลดเบาที่ล่องไม้ (บ้านตามต่างจังหวัดและมีอายุนานจะแบบนี้ค่ะ บ้านยายตั่งอยู่บนคลองที่มีน้ำขึ้นลงตามช่วงเวลา ขณะปลดเบาก็ได้ยินเสียงประตูสังกะสีปิดเปิดตามกระแสลม ก็ไม่ได้คิดอะไร เผลอมองไปใต้ถุนบ้าน ขณะนั้นน้ำกำลังขึ้นค่ะ ในความมืดเห็นใบหน้าใครก็ไม่รู้ลอยเด่นบนผืนน้ำ เค้าโครงหน้าชัดเจน มีแต่ตาขาว ตาดำไม่มี ด้วยกำลังงัวเงีย สมองเลยไม่สั่งการ ภาพใบหย้าหายไปพร้อมๆกับปลดเบาเสร็จ ก็เลยไปนอนต่อจนเช้า
เช้ามาป้าคุยกับบรรดาพี่น้องป้าว่า เมื่อคืนได้ยินเสียงหมาหอนไหม หอนนานมาก จนไอ้ละ (น้องชายป้า) มันกลับมา ดิฉันพรวดไปว่า " หนูลุกมาฉี่ไม่เห็นได้ยินเลย" ป้ามองหน้า บอกว่า " เออ ได้ยินเอ็งลุกอยู่ หลังหมาหอนหยุดไปแป๊ปเดียว " และตอนนั้นเองที่สมองพึ่งทำงาน ภาพใบหน้าขาวๆกับตาขาวๆที่ไม่มีตาดำ ที่ลอยให้เห็นมันก็ผุดขึ้นมา "หมาหอน +ทึ่เห็น = 5555 ไม่ต้องสงสัยเลย ผีแหงมๆๆ

 

ครั้งแรกเจอตอนประมาณประถมห้าค่ะ เกือบเลิกเรียนจะสี่โมงเย็นได้ ตอนนั้นอยากเข้าห้องน้ำมากแต่ห้องน้ำอยู่ใกลตึกหลังสุดของโรงเรียน ชวนเพื่อนก็ไม่ไป เลยตัดสินใจเดินไปคนเดียว บรรยากาศเย็นยะเยือกค่ะเพราะมีแต่ต้นไม้รกครึ้ม เราก็ไม่ได้คิดอะไรค่ะ เดินเลือกห้องเข้าตามสบายเพราะมีแค่เราคนเดียวที่อยู่ตรงนี้ คนอื่นเขาก็รอกลับบ้านหมดแล้ว

ในจังหวะที่กำลังเข้า จู่ๆห้องข้างๆก็มีคนเดินเข้ามาเหมือนกัน ประตูปิดฉึบ เห็นผมครึ่งหัวเลยรู้แน่ๆแหละว่ามีเพื่อนแล้ว สบายใจมาก อุ่นใจสุดๆ แต่ในอีกใจมันรู้สึกแปลกๆค่ะ เพราะยังเห็นเงาและผมครึ่งหัวไม่กระดุกกระดิกไปไหน เราเลยจ้องค่ะ จ้องมันอยู่อย่างนั้นเลยเพื่อไม่ให้คลาดสายตา จ้องทั้งหัวคนและประตูเอาไว้ตลอดให้แน่ใจว่าไม่ใช่เพื่อนที่มายืนแกล้ง จนเราเสร็จสายตาเราก็ยังไม่ละจากตรงนั้นค่ะ ทีนี้ได้เวลาจับตัวการ เราก็เปิดห้องน้ำและผลักห้องข้างๆเพื่อจะเรียกเพื่อนค่ะ แต่ก็ต้องตกใจเพราะห้องน้ำที่ปิดอยู่ตลอดนั้นไม่ได้ล็อก เกือบหัวทิ่ม ที่สำคัญมันไม่มีใครอยู่ในห้องนั้นเลยนี่สิ

เรายืนนิ่งไปชั่วอึดใจ พอรู้แล้วว่าโดนแน่ๆเพราะเห็นคาตาว่ามีคนเดินเข้าแต่ยังไม่มีใครเดินออก อีกอย่างหัวคนที่เห็นเพียงครึ่งยังนิ่งอยู่ที่เดิมไม่ขยับเขยื้อน บวกกับเราจ้องประตูอยู่ตลอดว่ามันไม่ได้เปิดออกเลยกระทั่งเราไปผลัก แต่ข้างในนั้นกลับไม่มีอะไร เราวิ่งเลยค่ะ วิ่งหนีกลับไปหยิบกระเป๋าแล้วรีบกลับบ้าน ดีที่ไม่ร้องไห้

หลังจากนั้นผ่านมาก็เจออีกเรื่อยๆค่ะ ก็กลัวไปตามระเบียบ