อาการปิติไม่หาย

ผ่านมาเนิ่นนาน ยังอาการเดิม และกลายเป็นว่ากราบไหว้พระพุทธรูป เจดีย์ เห็นคนทำบุญ ทำทาน ฯลฯ เป็นน้ำตาซึมไปหมด พยายามกำหนดรู้แต่ไม่หาย หนักๆ คือร้องไห้เลย และคิดว่ารบกวนคนที่อยู่่รอบข้างด้วย ขอคำชี้แนะในกรณีนี้หน่อยนะคะ :'(

กระทู้เดิม
http://palungjit.org/threads/สวดมนต์แล้วร้องไห้.379573/

 

ถ้าจะแก้กันตรงๆต้องใช้เวลาครับ
ซึ่งว่ากันด้วยการสำรวมทางจิต
สาธุไปเลยกับบุญนั้นๆสิ่งนัั้นๆที่เห็นซิครับ
ทุกๆครั้งขอบุญที่บังเกิดขอให้มาส่งผลให้เป็นคนมีอาการปิติอย่างสำรวม
น่าจะเป็นอาการของตนที่มีศรัทธาจริตเป็นที่ตั้งประกอบกับความปลาบปลื้ม
ในสิ่งดีๆที่เห็น คนที่จะสาธุแล้วได้บุญแรงต้องเป็นแบบนี้ครับ
ไม่ใช่ทำกันง่ายๆเลย คล้ายอาการอินไปกับสิ่งอันน่าปลื้มนั่นเอง

 

เวลามีปิติน้ำตาไหล ใบบุญก็ไม่อยากเป็นเหมือนกันจ้า และก็เกิดบ่อยเหมือนกันจ้า เวลาเจอครูบาอาจารย์ที่นับถือ พอเห็นท่านได้กราบก็น้ำตาไหลจ้า สาธุจ้า

 

เคยเป็นเช่นกันค่ะน้ำตาซึมออกตลอดเวลาแค่เรารู้ทันเขาก็หายไปเองกว่าจะหาย
ก็เป็นอาทิตย์เลยค่ะ
แต่ปัจจุบันมีอาการขนลุกไหล่ซ้ายเป็นมาสองปีกกว่าโดยเฉพาะ
20.00-21.00นจะเป็นเอามากจนสะท้านทั้งตัวบางครั้งไปที่แปลกๆ
ก็จะมีอาการบางที่ตอนแรกคิดว่าโรคทางกายก็ไม่ใช่
วันหนึ่งคิดขึ้นมาได้เลยสวดมนต์ตามหลวงปู่ดู่
บทพระมหาจักรพรรดิรู้สึกอาการห่างและบรรเท่าลงและหากไป
ที่แปลกๆหรือมีอาการ จะแผ่เมตตราและอนุโมทนาสาธุออกไปค่ะ
มีหลายที่นะคะที่ลองสวดแล้วแผ่ออกๆไปถ้่ถ่ายภาพจะมีวงกลมๆ
ลอยรอบตัวเรา. มีหลายภาพเลยค่ะที่สะสมไว สาธุๆๆ

 

ถ้าต้องการจะให้หายโดยการมีฌานสาม แบบฌานโลกีย์กดปิติ
ด้วยความที่เป้นฌานจะเกิดจากการหนังหนาน่าทน ปิติน่ารำคาญพวกนี้จะระงับไปบ้าง

ถ้าไม่ใช่คือไม่ใช่ชาวพุทธด้วย ไม่ชอบฌานโลกีย์ด้วย ไม่ชอบวิปปัสนาด้วย
บางที่ก็คิดถึงพ่อกันแม่แทน ให้นึกถึงความเจ็บปวดที่แม่อุ้มท้อง คลอด พ่ออดทนเลี้ยงดู

หรือของทหาร หรือครูจูหลิง สืบ นาคะเสถียร ไรงี้ มันหาคู่ของมันได้มันจะไปเป็นคู่ๆ

ถ้าใช้กำลังวิปัสสนา ให้เห้นว่าความสงบ กับปีติ เป็นของคู่กันทำให้เราเห็น กันและกัน
เห็นอกเห็นใจเข้าใจผู้อื่นๆ เค้าก็ทุกข์เราก็ทุกข์
ปิติก็ทุกข์ สงบกด็ทุกข์ สมาธิก็ทุกข์ อุเบกขาก็ทุกข์

 

ถ้าไม่ทุกข์ จะเป้ฯแค่ความคิด
ความสงบ ว่าง สันติ อุเบกขา จะกลายเป็นแค่ความคิด
ต้องมีทุกข์ มีสมุทัย มีนิโรธ มีมรรค จึงไม่ใช่ความคิด
มันจริง