เรื่องเด่น เมื่อข้าพเจ้าเจอผีนางตานี

ถามท่าน อ.ทอง ครับ มีวิธี ปลูกก้ลวยให้มีนางตานี ไหมครับ
ต้องตั้งบวงสรวงไหมเหมือน เจ้าที่ เพราะเป็นรุกขเทวดา
รบกวน ให้ความรู้ข้าน้อยด้วยครับ
ขอบคุณที่เมตตาครับ

 

เพิ่งจะได้เข้ามาอ่าน ไม่รู้ว่าพอจะมีเหลือบ้างไหมครับ อยากได้ไว้บูชาตอนนั่งสมาธิบ้าง
สวดมนต์จะสวดทุกวันก่อนนอน แต่นั่งสมาธินานๆครั้ง เนื่องจากจิตวอกแวกมาก
ไม่มีใครสอน ก็ทำเท่าที่นึกออก กำหนดสมาธิอยู่ที่ลมหายใจเข้าออก แต่มันชอบคิด
โน่นนี่ไปเรื่อย กำหนดให้เป้นลูกแก้วกลมใส อยู่เหนือสะดือ ก็ไปคิดอีกแก้วกลวงหรือตัน
ผมละเพลียกับตัวเองจริงๆ pig_cryy

 

สวัสดีครับ อ.ทอง ตัวผมเองสมัยอนุบาล จำต้องสวดมนต์หาคาถามาท่อง หาพระมาห้อยคอ เนื่องจากโดนผีอำ อาการคือขยับตัวไม่ได้ ร้องไม่มีคนได้ยิน ไปเล่าให้เพื่อน(อนุบาล) เพื่อนบอกว่าผมโดนแมงมุมปล่อยใยมารัดตัว ผมจึงกลัวแมงมุม ผมจึงหัดสวดมนต์ นั่งสมาธิผมรู้สึกสนุก แต่ผียังอำอยู่ จนมารู้จัก ชินบัญชร จึงหัดท่อง วันแรกท่องได้ 5 บท ตอนดึกเจอเลย ช่วยได้ครับได้เลขมาด้วย พอโตขึ้นมาอายุ 14 ปี สักยันต์เลย ไม่เท่านั้นหัดอ่านอักขระขอมด้วยตนเองโดยไม่พึ่งตำราแบบเรียน ผมท่องชินบัญชรได้แต่เด็ก จึงแกะอักขระกับรูปสมเด็จโตที่มีชินบัญชรล้อมรอบ กว่าจะเป็นลำบากมาก แต่ก็ไม่รู้หัดทำไม จนได้บวชพระที่ยโสธร เป็นสำนักสงฆ์ ไฟฟ้า ปะปาไม่มี(ผมเด็กกรุงเทพ) พระอาจารย์คนศรีษะเกศ เขมรมาเลย ที่นั่นไม่น่าเชื่อผมได้ใช้ความรู้ที่มีทั้งหมด ทั้งลงยันต์ เขียนอักระสร้างวัตถุมงคลหาเงินมาสร้างศาลา ทุกอย่างต้องขอบคุณผีที่อำผม อ.ทอง ทราบไหมครับเขาคือใคร ผมเองก็ช่วยสร้างศาลา ผสมปูน โอโฮเหนื่อยแต่สนุก และเดินไฟ ผมจบไฟฟ้าครับ เรียกใช้ได้ งานบุญฟรี ขอแค่ข้าว เรื่องผีผมก็พอตัว คราวหน้ามาเล่า

 

ผมจะขอเล่าเรื่อง "เพื่อนมาเอาเพื่อน"
ท้าวความ ผมมีเพื่อนรุ่นน้องชื่อเทียน เทียนได้นอนตายอยู่บนฟุตบาทข้างถนน รถมูลนิธิก็มากัน ผมได้ข่าวจึงไปตามพรรคพวกเพื่อไปดูศพ คืนนั้นฝนตก ผมวิ่งนำหน้าไป พอถึง ผมเห็นคนมุ่งดูกัน ผมจึงแหวกเข้าไปดู ผมเห็นเทียนนอนตายอยู่ วินาทีนั้นความคิดต่าง ๆ เข้ามาในหัว "ถึงเด็กคนหนึงตายตรงหน้าเรา เราเห็นมันมาแต่เด็ก" ด้วยความเสียใจ ของผมจึงขึ้นเป็นหนุมาน ขึ้นมาทั้งน้ำตา วงแตก มูลนิธิ 4 คนจับผมอุ้มออกมาวางไว้นอกวงคนมุงดูศพ หนุมานลงฤๅษีต่ออีก แต่ไม่แรง ตามด้วยเสือเบา ๆ ผมได้สติ ผมอายคนมาก ๆ คนมุ่งดูมีแม่ผมด้วย นี่คือจุดเริ่มต้นของเรื่อง เพื่อนมาเอาเพื่อน เทียนคนที่ตายมาเอาเด็กในกลุ่มไป จบท้าวความ ตอนหน้าเล่าเรื่อง

 

หลังจากเสร็จงานศพเทียน ผมและน้อง ๆ ในกลุ่มก็รวมตัวกันเหมือนเช่นเคย โดยมีผมเป็นผู้นำ พวกเราไปรวมกันที่บ้านตั้ม ผม หว้า(แฟนผม)และเก่ง นั่งอยู่ในห้อง โดยเก่งนอนอยู่ ผมกับหว้านั่งอยู่ปลายเท้า แล้วเก่งก็เพ้อหาฝน(น้องของเทียน) "ฝนมาหาพี่หน่อย พี่รักฝนน่ะ" ผมกับหว้าเห็นก็ขำ แหมเก่งเล่นมุกนี้เลยเหรอ ผมจึงยื่นเท้าให้แล้วบอกฝนมาแล้วจ๊ะ เก่งมันกอดเท้าผม ผมก็ฮาสิ แล้วเก่งมันก็ผลักเท้าผมพร้อมกับพูดว่า"ไป..มึงไม่ใช่ฝน มึงคือไอ้เทียน!!" เท่านั้นแหละผมกับหว้ากอดกันกลมเลย ก็ไอ้เทียนมันตายไปแล้ว เก่งร้องอีก"โอ๊ย..ไอ้เทียนอย่าเอาไปเอาของกูคืนมา" แล้วของผมขึนอะไรไม่รู้พุ่งไปหาเก่ง ส่วนหว้าที่กอดกับผมอยู่จึงโดนผมถีบตีลังกาม้วนหลังไปโผล่อีกห้อง เพื่อน ๆ จึงรีบมาห้องผมและร็อคตัวผม ผมบอกไม่ต้อง ผมก็นั่งลงมีเก่งนอนเพ้ออยู่ตรงหน้า และเพื่อน ๆ มุ่งดู ส่วนหว้าหลังโดนถีบก็มานั่งอยู่ข้างผม ผมบอกตั้มเอาน้ำมา1ข้น ผมเสกลง7คาบ แล้วลูบที่หน้าเก่ง เก่งร้อง บรือ...บรือ (ในกลุ่มผมสักยันต์ทุกคน และขึ้นกันทีล่ะคน) ผมสวดชินบัญชรโดยใช้มือขวาลูบอกของเก่ง แล้วกล่าว สัคเค ผมรู้สึกเคลิ้มหนังตาจะปิดหว้าต้องคอยสะกิดผมเพราะผมจะขึ้นไม่ได้ แล้วเก่งตื่นมาถามหาของ ผมไม่รู้อะไรจึงส่งพระให้1องค์แล้วนอนต่อ แล้วมันก็ลุกมาอีกพูดเป็นเสียงคนแก่ถามหาไม้เท้า"ไม้เท้าข้า"ผมจึงหยิบกระบอกสูบน้ำสงกานต์ให้ ท่านโยนทิ้ง พูดว่า"ข้าคึอปู่ฤๅษีนารอท" ท่านมาเล่าความจริงให้ฟัง ความจริงคืออะไรตอนหน้า เป็นอุธาหรณ์ด้วย

 

ฤๅษีนารอทท่านบอกว่าไอ้เทียนจะมาเอาไอ้เก่งไปอยู่ด้วยแต่ทำไม่ได้เนื่องจากเก่งสักเศียรฤๅษี ท่านจึงคุ้มกายเก่งอยู่ แต่ผมเอาเท้าไปใส่เก่งซึ่งมันต่ำ ทำให้เทียนมารบกวนได้ แล้วเทียนก็เอาหัวใจของเก่งและวิ่งหนีไป(ที่เก่งตื่นมาถามหาของกับผมนั่นคือหัวใจซึ่งตอนนั้นผมไม่รู้) แล้วมีคนจำนวนมากมาล้อมเก่งไว้ เก่งที่วิ่งไล่ตามหัวใจก็ล้มลง แล้วปู่ฤๅษินารอทท่านก็ขี่เมฆมาดักหน้าไอ้เทียนและเอาหัวใจมาคืนให้เก่ง : นี่คือคำพูดฤๅษีนารอทที่ประทับอยู่ในร่างเก่ง(พ่อของเก่งเป็นร่างทรงปู่นารอท) ผมจึงกราบขอเป็นศิษย์ท่าน และนี่คือการพบกันครั้งแรกของผมกับปู่นารอท ตอนหน้าผมจะเล่าเรื่อง "ศึกปะทะคลองบางกอกน้อย" คลองนี้เก่าแก่ ช่วงคลองที่เกิดเรื่องคือใกล้สถานีรถไฟบางกอกน้อยตรงโกโบริตายนั่นแหละ ใกล้กับศิริราซ ผมเองเกือบตาย

 

ศึกปะทะคลองบางกอกน้อย หลังจบเรื่องผีเพื่อนมาเอาเพื่อน(เทียนมาเอาเก่ง) ผมรู้สึกว่าเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นมันช่างเหลือเชื่อ ทั้งเรื่องฤๅษีนารอท ทั้งเรื่องคาถาอาคม เฮ้ย!!มันมีจริงเหรอ ผมจึงชอบปลุกรอยสักให้ของขึ้น(ไม่ดีครับไม่ควรทำ) วันหนึ่งผมกับพรรคพวกรวมตัวกัน 5 คน ไปนั่งเล่นที่ริมคลองบางกอกน้อย(ตรงที่ผมนั่งคนพื้นที่เรียกว่าบรรไดหิน คือเป็นขั้นบรรไดลงไปในคลอง) เช่นเคย ผมปลุกของเล่นอีก ขึ้นครับแตไม่เป็นรูปธรรม คือ ขึ้นอะไรก็ไม่รู้ แล้วพวกเราก็กลับบ้าน ผมไปเล่าให้รุ่นพี่ชื่อสักฟัง เขาบอกว่ามันอันตรายควรมีผู้รู้คอยดูอยู่ด้วย คืนต่อมาเราไปกันใหม่พี่สักไปด้วย ถึงที่ ผมนั่งคุยกับพี่สัก เบื้องหน้าผมคือบรรไดหิน ผมนั่งท่องปลุกคาถาในใจ พอเริ่มขึ้น พี่สักก็ถอยออกและเอาน้ำมนต์ไปรดกั้นที่บรรไดหิน ประมาณว่าไม่ให้อะไรใน้ำขึ้นมาบนบกได้ ผมขึ้นมาเหมือนเดิมครับไม่รู้ว่าอะไร ผมได้ยินเสียงพี่สักแว่วเข้ามาบอกให้ตั้งสติดี ๆ แล้วผมก็นั่งลง จากนี้ลองนึกภาพตามดี ๆ น่ะครับ ทุกอย่างรอบตัวมืดหมด เบื้องหน้าคือคลองบางกอกน้อย เบื้องหลังเป็นวัด ผมนั่งลง จากนั้นผมก็พูดเป็นเสียงคนแก่"มึงรู้ไหมกูเป็นใคร มึงมาทำอะไรลูกหลานกู"(แน่นอนครับมันต้องมีอะไรไม่ปกติแล้ว ฟังจากเสียงที่ผมพูดออกมา ซึ่งเรื่องหลังจากนี้จากปากคำของพรรคพวกผมที่ดูอยู่ มีพี่สัก ตั้ม ฝน เก่งร่างทรงปู่ฤๅษีนารอท)แล้วตัวผมก็ควงจักรแล้วเขวี้ยงออกไป แล้วต่อยพื้น ของจึงลง ผมฟื้นมามองไปข้างหลังเห็นพวกพี่สักนั่งเงียบ เงียบจริง ๆ ไม่กระดิกตัวเลย มือผมเปอะจะลงไปล้างในคลอง ไม่มีใครห้ามเลยเงียบกันหมด พอดีลูกหมามาเลียขาผมจึงไม่ลง จึงพากันกลับ พี่สักบอกถึงบ้านค่อยคุย พี่สักและน้อง ๆ ผมเห็นอะไร? ใครมาประทับร่างผม? หญิงนุ่งสไบเฉียงสีแดงมาทำไม? อะไรที่ว่าตามเรากลับมา? ตอนหน้าครับ

 

รีบๆมาเล่าต่อเลยนะเทพเหนียว ถ้าแน่จริง

 

ศึกปะทะคลองบางกอกน้อย ต่อ พอพวกเราเดินกลับมาถึงบ้าน ทุกคนก็เล่าถึงสิ่งที่ได้เห็น (มีแต่ผมล่ะครับที่ไม่เห็นเพราะหลับตาอยู่น่าเสียดาย แต่ระหว่างหลับตาผมเห็นอย่างอื่น ถ้าถามว่าผมรู้สึกตัวไหม? ผมรู้เป็นบางช่วง) เริ่มจากสิ่งที่พี่สักเห็น คือ เงาหัวมากมายตลอดแนวบรรได เหมือนจะขึ้นมาแต่พี่สักเอาน้ำมนต์รดสกัดไว้ก่อน และในจังหวะที่ตัวผมพูดว่า"มึงรู้ไหมกูเป็นใคร มึงมาทำอะไรลูกหลานกู" ในตอนนั้นฝังคลองอีกฝาก(อู่เก็บเรือพระราชพิธี) มีผู้หญิงนุ่งสไบเฉียงสีแดงถือตะเกียงมือหนึง(แต่จำไม่ได้ว่าถือข้างไหน)เห็นแค่ครึ่งบนครึ่งล่างอยู่ในน้ำ ปรากฏตัวขึ้นซึ่งทุกคนเห็นกันหมด ผมพูดต่อว่า"กูคือปู่ฤๅษีนารายณ์" หญีงสาวไม่กลัวกลับตรงดิ่งเข้ามา เก่งกับฝนจับมือกันจะวิ่งแต่พี่สักห้ามไว้ หญิงสาวเดินมาถึงกลางคลอง แล้วตัวผมก็เขวี้ยงกงจักรออกไป จากนั้นตัวผมก็ต่อยพื้น แล้วของลงผมได้สติ ส่วนตัวผมเองก็อารมณ์แปรปรวน ผมเดินไปกลางถนนจะให้รถชน ตั้มวิ่งไปกระชากแขนผม และผมกับตั้มก็ได้ยินเสียง"พี่นัทตั้ม" ผมกับตั้ม ร้องเฮ้ย!!พร้อมกัน เพราะนั่นคือเสียงไอ้เทียน ผมจึงขึ้นบ้านมีเก่งคอยอยู่เป็นเพื่อน ไม่มีอะไรทำผมจึงไปนั่งข้างหลังเก่ง และกล่าวสัคเค.. โอมกูจะเชีญปู่ฤๅษี๑๐๘พระองค์...(ปลุกของอีกแล้ว) เก่งไม่สนใจนั่งอ่านหนังสือ ผมท่องไปเรื่อย ๆ สักพักเก่งวางหนังสือนั่งพนมมือ แล้วฤๅษีนารอทก็ประทับร่างเก่ง คำแรกที่ท่านพูดกับผม คำแรกเลย"เอ็งอย่าไปที่นั่นอีก พวกมันเก่งกว่าเอ็งเยอะ" ท่านบอกว่าเหตุทั้งหมดเพราะผมไปท้าทายเขา ผมบอก ผมไม่ได้ท้า ก็แค่นั่งปลุกของ ท่านบอก นั่นแหละมันทำให้เขาร้อน เขาอยู่กันมาเป็น100ปี เป็นที่เขา แล้วเอ็งลุกล้ำเข้าไปทำสิ่งที่ไม่ถูกกาละเทศะ ผมบอกผมไม่มีเจตนา งั้นผมจะไปขอขมาดีไหมครับ ท่านตะโกนเสียงดัง"ไม่ต้อง ศิษย์ปู่ไม่ต้องขอขมาใคร" พอท่านออกจากร่างเก่ง ในตอนนั้นชั่วอึดใจ ท่านปรากฏกายอยู่ข้างหลังเก่ง ภายเบลอ ๆ เหมือนมองผ่านกระจกฝ้า เวลาตอนนั้นน่าประมาณตี2 ผมไปเล่าเรื่องปู่ให้พี่ส้กฟัง เขาบอกเช้าลองอัญเชิญท่าน พอเช้าผมเตรียมที่เตรียมทางเตรียมหมากพลู จนเย็นถึงเชิญท่านมา พอท่านประทับท่านบอกว่าให้ผมไปสู้มันซะ ไม่งั้นเอ็งอยู่ไม่ได้แน่ มันตามเอ็งมาเป็น100 ผมจึงบอก ปู่ไม่ให้ผมไปนิครับ ปู่บอกเขาเก่งกว่าผม ท่านจึงบอก"ไม่ต้องกลัวปู่จะไปกัน ๑๐๘ พระองค์ ยืน ๑๐๘ ทิศ ให้พาคนที่อยู่ในเหตุการณ์ไปทุกคน เตรียมธูปไป 3 กำ ๆ ล่ะ 16 ดอก ปักเป็นรูป 3 เหลี่ยม เปรียบเหมือนยันต์9ยอด เอาเทียนที่จุดเชิญปู่มา ไปปักซ้าย-ขวาของบรรได มีอะไรดีก็เอาไป เดินทาง5โมงเย็น 6โมงให้รีบกลับ เพราะมันจะแข็ง ให้สังเกตุเรือด่วนหมายเลข(ลืม)ที่มาจาก 3 แยกเจ้าพระยา" อะไรจะมา? จะสู้กันแบบไหน? บทสรุปจะเป็นอย่างไร? ตอนหน้า

 

อีกแล้ว โกธรนะเนี่ยะ เดี๋ยวมาใหม่ อย่าช้า ขอบอก

 

ครับ มาแล้วครับผม
ศึกปะทะคลองบางกอกน้อย(ตอนจบ) เมื่อมาถึงที่ เราก็ทำการตั้งเทียน ปักธูป 3 กำเป็นรูป 3 เหลี่ยม และพวกเรานั่งอยู่ข้างใน ผมเองก็ไม่รู้ว่าอะไรจะเกิดชึ้นต่อจากนี้ ต้องคอยสังเกตุเก่งผู้เป็นร่างปู่ แต่แปลกตัวเก่งเองถึงจะมีร่างปู่แตมันก็ไม่รู้จะเชิญอย่างไรปู่จึงมาลง ต้องให้ผมท่องอัญเชิญให้ ก็อย่างว่าแหละเรื่องทุกเรื่องมันเกิดจากผมท่องนั่นท่องนี่ ส่วนตัวผมนนั้นไม่ใช่ร่างทรง แต่เหตุที่ฤๅษีนารายณ์มาประทับได้นั้น ปู่นารอทท่านบอกว่า เหตุการณ์มันคับขัน จวนตัว ฤๅษีนารายณ์จึงต้องมาลง เพื่อคุ้มครองปกป้องลูกศิษย์ พวกเรานั่งรอเรือด่วนสายที่ปู่บอกไว้ว่าจะมาจากแยกเจ้าพระยา มองลงไปในคลอง ก็เห็นควันดำ ๆ ลอยขึ้นมาจาง ๆ ต้องเพ่งดูดี ๆ จึงเห็น ในเวลานั้นรอบ ๆ พวกเรา ก็มีชาวบ้านมาเล่นน้ำ ซักผ้า เขาก็มองมาทางพวกเรากันใหญ่เลย ถ้าผมมาเจอคนมานั่งอย่างที่ผมกำลังทำ ผมคงว่าเขาบ้า ผมล่ะโครตอายเลยเพราะมีคนรู้จักผมด้วย เวลาผ่านไปใกล้จะ 18.00น. เก่งมีอาการตัวสั่นและหมดแรงไม่รู้ทำไม แล้วเรือที่เรารอก็มา ปู่ท่านบอกว่าถ้าเห็นเรือด่วนมาเลขเรือ...(ลืม)ให้ผมตั้งรับด้วยชินบัญชร แต่อย่าให้ของขึ้น แต่พวกเราเองไม่เห็นไม่รู้สึกถึงสิ่งผิดปกติ จนถึงเวลาที่เราต้องกลับ พอถึงบ้านเราจึงถามปู่นารอทว่ามันยังไง มันมากันหรือเปล่า ท่านบอกว่าพวกมันไม่มา ผมจึงถามว่าทำไม ท่านบอกว่า"มันจะกล้ามาได้ไง ปู่ฤๅษีไปกัน ๑๐๘ พระองค์ ยืนกันสองฝั่งคลอง มันจะกล้ามารึ" ท่านก็ให้คาถาไล่ผีผมมา สั้น ๆ รับรองคาถานี้ไม่มีใครเคยได้ยิน หลังจากเรื่องนี้ คุณคิดว่าผมจะเข็ดไหมกับการปลุกคาถาในทที่ ๆ ไม่ควรปลุก? ไม่...ไม่ครับผมไม่เข็ด แล้วคุณรู้ไหมว่าสถานที่ต่อไปผมไปปลุกกันคือที่ไหน? คำตอบคือ โรงพยาบาลครับ โรงพยาบาลธนบุรี โอโฮ นี่แหละครับ ผมเข็ดจากงานนี้ เข็ดยังไง อะไรทำให้ผมเข็ด? เรื่องนี้ไม่ยาว แต่ต้องตอนหน้าครับ ขอบคุณสำหรับการติดตามน่ะครับ ขอแค่ได้รู้ว่ามีคนอ่านผมก็ดีใจแล้วครับ ไว้ผมจะถ่ายรูปสถานที่ในเรื่องมาให้ดูน่ะครับ

 

เทพเหนียว...นายแน่มาก

 

อยากอ่านตอนที่เอ็งบอกว่า เข็ด มันต้องแสบทรวงเอ็งมากๆ สมน้ำหน้าเอ็งล่วงหน้าก่อนละกัน พรรคพวก

 

เรื่องต่อไปผมจะเล่าเรื่องที่เกิดขึ้นในโรงบาลธนบุรี แต่ผมขอเก็บตกรายละเอียดเล็ก ๆ จากเรื่องก่อน เพื่อให้เรื่องสมบูรณ์ : [ตอนที่เจอหญิงนุ่งสไบ แล้วปู่ประทับผม ผมบอกว่าผมหลับตาจึงไม่เห็นเหมือนคนอื่น แต่ในขณะที่ปู่ประทับผมและหลับตาอยู่ ผมเห็นเหมือนแสงแฟลชกล้อง แวบ ๆ เข้ามาที่หน้าผม] : [พอกลับมาบ้าน ก่อนที่ปู่จะบอกให้เรากลับไปสู้ ถ้าจำไม่ผิดน่าจะ 2 วัน ปู่จึงให้เรากลับไป 2 วันนี้แหละ ที่ผมบอกว่าจิตใจมันแปรปรวน แล้วผมเดินไปให้รถชน แล้วหว้า(ผู้หญิง)เปิดแป้งพับ หว้ามองเห็นมีคนนุ่งขาวห่มขาวยืนอยู่ข้างหลังผม 1 คนโดยมองผ่านกระจกแป้งพับ] ผมก็ไม่รู้ใคร? เรื่องโรงบาลเป็นเรื่องสั้น ๆ เริ่มเรื่อง ผมกับพรรคพวกไปเยี่ยมพ่อเพื่อนที่โรงบาลธนฯชั้น 6 เมื่อถึงที่พวกผมก็นั่งเล่นกันหน้าห้อง มันชักเซ็ง ๆ ไม่มีอะไรน่าตื่นเต้นเลย ผมก็เริ่มพิธีทันที โดยทุกคนก็ห้าม "อย่าเลยพี่ที่นี่มันน่ากลัว" คิดว่าผมจะฟังเหรอ แล้วอยู่ดี ๆ ตั้วก็รู้สึกเวียนหัวแล้วอาเจียนออกมาโดยไม่ทราบสาเหตุ พวกเราทุกคนหันไปมองที่ตั้วเป็นตาเดียว แล้วทันใดนั้นพวกเราต้องหันกลับมาอีกเมื่อเก่งมีอาการแปลก ๆ คือ หลับตาแล้วทำท่าเหมือนตบเหมือนคว้าอะไรในอากาศ แล้วก็พูดออกมาแต่เสียงเป็นคนแก่ซึ่งพวกเราทุกคนรู้ดีว่าเสียงนั้นคือใคร แต่เสียงคราวนี้ดุมากแฝงไว้ด้วยพลังแห่งความโกรธ"พวกมึงเก่งกันนักใช่ไหม กูจะไม่ช่วยมึงแล้ว เรื่องเก่าจบไปไม่เท่าไหร่ นี่พวกมึงสร้างเรื่องอีกแล้ว ไม่รู้จักเข็ด คราวนี้พวกมึงเล่นกันในโรงบาลกันเลย จำเอาไว้กูจะไม่ช่วยมึงแล้ว พวกมึงเก่งกันนัก" แล้วท่านก็ไปปล่อยให้พวกเรายืนอึ้ง(ผ่านมาแล้ว13ปีแต่คำพูดนี้ผมจำได้ไม่เคยลืม)พวกผมจึงพากันกลับ ทุกคนเงียบหมดต่างเก็บความคิดความรู้สึกไว้ในใจ ผมเดินไปกดลิฟท์ เราอยู่ชั้น 6 เวลา 21.00น. เราเข้าลิฟท์แล้มกดชั้น 1 ลิฟท์ก็ลง แล้วก็มีเสียง ติ้ง ลิฟท์ชลอตัวแล้วจอดอยู่ที่ชั้น 3 ประตูลิฟท์ก็กำลังค่อย ๆ เลื่อนเปิดออก ผมยืนใจเต้นตุบ ๆ เปิดมาจะเห็นอะไร ส่วนน้อง ๆ ของผมยืนจับมือกันแล้วถอยหลังชิดในหมด แล้วประตูก็เลื่อนเปิดจนสุด สิ่งที่เห็นคือความเงียบ ใครล่ะจะเป็นคนกดปิดลิฟท์ จะรอมันปิดเองมันนานอยากลงเร็ว ๆ แค่วินาทีก็ไม่อยากอยู่ ผมจึงก้าวขาออกไปยาว ๆ 1 ก้าวเพื่อกดปิด ออกจากโรงบาล แล้วก็กวัดแกว่งมือโบกเท็กซี่ พอถึงบ้านผมก็ไม่กล้านอนเพราะผมอยู่บ้านคนเดียว ผมจึงไปขอรูปเหมือนปู่นารอทจากเก่ง แต่มันไม่ให้เพราะมันก็กลัวเหมือนกัน ผมจึงบอกจะกลัวทำไมตัวเองก็เป็นร่างปู่ มันจึงบอกให้ผมยืนรอจะหยิบมาให้ แล้ว!!! ผมก็ได้ยินเสียงแมวร้องคำราม ตามมาด้วยเสียงแก้วแตกดัง เพล้ง ผมหันขวาตามเสียงทันที สิ่งที่เห็นคือแมวดำท้องแก่ตัวหนึ่งยืนจ้องหน้าผมด้วยสายตาที่อาฆาต ซึ่งตรงนี้ แมวอย่างนี้ไม่มีแน่ เพราะผมเป็นคนรักแมว ผมรู้จักแมวที่นี้ทุกตัว คืนนั้นผมนอนไม่หลับ คือไม่กล้านอนจนเช้าแดดออกถึงได้หลับ... แล้วผมก็ได้ถามปู่ถึงเหตุการณ์ที่โรงบาลและแมว ท่านบอกว่าแมวท้องแก่คือวิญญาณผีตายทั้งกม ส่วนที่โรงบาลเหล่าภูตผีและหัวหน้าผีที่เป็นใหญ่กว่าผีทั้งหมดบอกกับปู่ว่า ไม่อยากเอาเรื่องกับผมเพราะเห็นผมยังเด็กอยู่จึงไม่อยากถือสา และยังฝากมาบอกอีกว่าอย่าทำอย่างนี้ในสถานที่ ๆ มีวิญญาณอยู่เยอะ มันร้อน ปู่ท่านจึงสั่งห้ามผม ไม่ให้ท่องอะไรมั่วสั่วอีก ท่านเองก็อยากอุตสะกดพรายปากผมแต่ทำไม่ได้เพราะมันคือความชอบของผม อันนี้ผมขอบอกต่อเป็นความรู้กับทุกท่านที่ได้อ่านโพสนี้ สาเหตุที่ผมท่องคาถาอะไร ๆ แล้วติดหรือขลังนั้น เหตุผลใหญ่ ๆ มี 2 ข้อ ข้อ 1 จะใช้คาถาให้ขลัง เราต้องเคร่งครัดในศิลข้อมุสาฯ คืออย่าพูดโกหก เพราะโกหกคือคำที่หลอกลวง คือคำพูดที่ไม่จริง และเมื่อเราท่องอะไรออกมาจากปากที่ชอบโกหก คาถาเหล่านั้นก็จะกลายเป็นคาถาหลอกลวง คาถาไม่จริงคือหมดความขลัง รวมถึงว่าร้ายผู้อื่นด้วย ตัวผมไม่รู้เรื่องพวกนี้หรอก แต่ผมสักยันต์ตอนอายุ14ปี ตั้งแต่นั้นผมก็ถือศิล5เรื่อยมา ท่านจึงสะกดพรายปากผมไม่ได้ ข้อ2 จากการที่สมัยเด็กผมชอบนั่งสมาธิ ถ้าได้อ่านโพสแรกที่ผมโพสในกระทู้นี้คงทราบ ว่าแล้วท่านก็ลงโทษผม "ห้ามไม่ให้เอ็งลงจากบ้านจนกว่าจะนั่งสมาธิได้นิ่งเหมือนสมัยเด็กนอกจากออกไปเรียน ถ้าทำได้ข้าปู่ฤๅษีนารอทจะถ่ายทอดวิชาให้เอ็ง" ผมได้ชื่อเทพเหนียวมาหลังจากนี้แหละ และในศิษย์ปู่ก็จะมีชื่อเรียกตามจุดเด่นพุทธคุณที่ปู่หมอบให้แต่ล่ะคนโดยเติมคำว่าเทพนำหน้า นอกจากผมเทพเหนียวแล้วยังมีอีก 4 เทพ(ชื่อทุกคนผมเป็นคนตั้ง ปู่ท่านก็ตั้งให้แต่...ไม่ไหวโบราณสุด ๆ)และต่อจากนี้ผมจะนำความรู้ที่ท่านสอนสั่ง และจากผู้อื่นที่ผมเรียนรู้มา ทั้งจากประสบการณ์ที่พบเจอ รับรอง 4sharedไม่มี googleไม่มี แต่ขอเรียกอีก4เทพมารวมตัวเพื่อเก็บข้อมูล บางอย่างผมอาจลืมแต่น้อง ๆ ผมอาจจำได้ ท่านใดมีอะไรเชิญมาแบ่งปันกัน ผมไม่ปิดบังอยู่แล้วขนาดรูป ผมยังเอารูปตัวผมเองลงเลย ส่วนเรื่องผีมีอีกเยอะ ความจริงอยากจะเล่าเรื่อง ณ เวลาปัจจุบัน แต่เอาอดีตก่อนดีกว่า เล่าเรียงไปตามเวลาจะได้เห็นวิวัฒนาการณ์ความต่างความเข้มข้นจากเด็กถึงผู้ใหญ่ ผมจะตั้งกระทู้ "ความรู้ที่คนยังไม่รู้" ขึ้นมา เพื่อเป็นกุศลแด่บรมครู และยังเพื่อส่งความรู้ต่อทุกผู้ทุกนาม มันอาจจะมีประโยชน์ไม่มากก็น้อย แต่ที่แน่ ๆ "รู้ไว้ใช่ว่า ใส่บ่าแบกหาม" ถ้านับตามเหตุการณ์เรื่องต่อจากโรงบาล คือ ผีแมว แต่ผมว่าจะข้ามไป ไปเรื่องของเทพม้า เรื่องนี้แสดงให้เห็นถึงความสิ้นหวัง ถ้าเทพม้าต้องตายเราจะบอกพ่อเทพม้าว่าอะไร เพราะอะไรก็ช่วยไม่ได้ ในเมื่อ แผ่เมตตาไม่ไป!! คาถาอคมก็เอามันไม่ลง!! พุทธคุณอย่างชินบัญชรที่ผมภูมิใจ ก็ไม่มีผล!! แล้วผมปราบมันได้อย่างไร?อะไรคือสิ่งสุดยอด? แล้วถ้าเป็นคุณจะทำอย่างไร?

 

ระหว่างนี้ผมจะขอเล่าเรื่องผีตานีบ้าง แต่ไม่ใช่ประสบการณ์ตรง ฟังมาจากเทพม้าอีกที ซึ่งบางคนอาจเคยฟังมาแล้ว : มีชายหนุ่ม 2 คน กำลังเดินกลับบ้านในยามวิกาลด้วยอาการเมาสุรา ได้เดินผ่านสวนกล้วยตานีของลุงทอง เนื่องจากกำลังเมา ชายคนหนึ่งเอ๋ยถามเพื่อนของตนว่า "เฮ้ย เอ็งเชื่อเรื่องผีตานีหรือเปล่า" เพื่อนเขาตอบว่า "เชื่อ แล้วเอ็งถามข้าทำไม" ชายคนแรกตอบว่า "แต่ข้าไม่เชื่อ เอ็งคอยดูนี่น่ะ" ว่าแล้วก็กระโดดเข้าไปในสวนกล้วยแล้วควักมีดพร้าออกมา เพื่อนเขาร้องตะโกน "เฮ้ย อย่าน่ะโว๊ย" แต่เสียงนั้นส่งไปไม่ถึง เขาฟันขาดไปหลายต้นด้วยเสียงหัวเราะพร้อมกับตะโกนท้าทายต่าง ๆ นานา แล้วจึงเดินกลับบ้านด้วยความสะใจ เช้าวันรุ่งขึ้นชายคนดั่งกล่าวได้กลายเป็นศพ นอนตายคามุ้ง (รู้ไหมครับว่าเขาเป็นอะไรตาย?) เมื่อเพื่อนเขาทราบข่าว ก็รีบมาดูศพ แล้วบอกชาวบ้านกับตำรวจด้วยอาการตื่นตระหนกว่า "ผี..ผี..ผีตานี ต้องเป็นผีตานีแน่ ๆ" เดี๋ยวครับคุณใจเย็น ๆ ตำรวจกล่าว แต่เขายังไม่หายตระหนก "ผี..ผีตานีไปหักคอมัน ก็เมื่อคืนนี้มันไปตัดต้นกล้วยตานีลุงทอง" นี่คุณบอกให้ใจเย็น ๆ ไง และตำรวจยังกล่าวต่ออีกว่า "เพื่อนคุณไม่ได้ถูกผีหักคอ แต่ถูกลุงทองเจ้าของสวนกล้วยเอาปืนมายิง ก็เล่นไปตัดต้นตายพรายของแกซะ" นี่..มึง..มึงบังอาจมาตัดคอเมียกูตายซะเถอะมึง โป่ง ๆ ลุงทองกล่าว "ถ้างั้นผมขอให้คุณไปให้ปากคำที่โรงพักด้วยครับ" อ่าว!!? ซะงั้น....จบ

 

คุณไร้หนทาง หายไปไหนนะ ไม่เห็นท่านเข้ากระทู้นานเลย สงสัยติดธุดงค์กะครูบา
เห็นเข้ามาล่าสุด 29 /7 /57

 

เข้าพรรษาพระไม่ธุดงค์ครับ

 

มีเรื่องเล่ารึประสบการณ์อีกไหมค่ะ ชอบมากเลยเรื่องแบบนี้ เป็นคนไม่มีเซ้น หรือ ความรู้สึกอะไรสักอย่าง !!! แต่ชอบมาก ชอบมากๆเลยทีเดียว แต่ถ้าเจอกับตัวเอง คงจะคลั่งเป็นบ้าแน่ๆ


catt7

 

มีครับผมตั้งกระทู้ใหม่ขึ้นมา รอดเพราะบารมีเหล่าบรรพชน(ไทย)

 

ขอเล่าบ้างแต่เป็นความฝันนะ เกี่ยวกับนางตานี ผมฝันว่าไปขึ้นเขาคิชกูฏในเทศกาล ผมเสี่ยงทายได้นางตานีมาอยู่ด้วย เป็นเหง้าอันนิดเดียวเล็กมาก ผมถือเดินลงมาจากเขาก็เดินท่องมาว่า นางตานีปลายหวีเหี่ยว หิ้วหวีไปหิ้วหวีมาสไตล์นี้แหละ จนลงมาข้างล่าง ก็ตื่นพอดี ไม่กี่วันก็เที่ยวไปซื้อเสื้อผ้าผู้หญิงมาแบบว่า หวานซ้า ตั้ง 4 ตัวได้มั้ง แล้วก็เอามานั่งดูว่าใครจะใส่ว่ะ เลยเก็บเข้าลังเสื้อผ้าจนเดี๋ยวนี้ แป้งตลับ ลิป เขียนตา มากมาย ชอบซื้อแต่ใครจะใช้ว่ะ จนมานึกถึงความฝัน โถ แม่คุณคงจะอยากได้ ไม่รู้ว่าฝันเป็นจริงได้ไหม