วิริยาธิกะพิเศษบันทึก

เราจะไปด้วยขบวนพิเศษแบบนี้ ได้ไม่ได้ ถึงไม่ถึง ไม่ใช่เรื่องของเรา เรื่องของพวกเราคือทำให้ดี เดินให้ตรงทาง ป้องกันตัวเองให้ดี ออกรบมันก็ต้องเตรียมตัวเตรียมใจคิดว่าไปตายนั่นใช่ แต่มันก็ต้องเตรียมอาวุธยุทโธปกรณ์ไปรบให้พร้อม การรบก็ต้องการชนะ ไม่ต้องการแพ้ ฉะนั้นเครื่องป้องสารพัดมันก็ต้องเตรียม มันก็ต้องทั้งยันต์เกราะเพชร ทั้งพระคำข้าว พระหางหมาก ชานหมากชาตรี ธงมหาพิชัยสงคราม เข็มกลัดมงกุฏเพชร แถมเสื้อยันต์หลวงพ่ออีกนั่นแหละ

แม้ว่าเราจะเตรียมขนาดนี้แต่เวลาตลุมบอนคลุกฝุ่นกันเข้าจริงๆ สิ่งไม่คาดคิดอาจเกิดขึ้น เช่นมีการดึงผม กัดหู ถ่มน้ำลายใส่กันอันนี้มันไม่มีในตำรา หากจะต้องถูกกัดหูบ้างมันก็ต้องจำยอม

เราไม่เซ่อซ่ามือเปล่าถือไม้กวาดไปดวลกับเขา ให้เขาไล่สะแง่มกลับมา

ของเรา พวกเราเตรียมพร้อมทุกอย่าง หากเป็นพระสัมมาสัมพุทธเจ้าไม่ได้ เราก็มีทรัพย์สินมากไว้ก่อน เอาแบบหลวงพ่อนั่นแหละ เป็นเจ้าเมืองไม่ได้ แต่เราก็เป็นมหาเศรษฐีได้ซะอย่าง เราไปของเรามั่วๆแบบนี้แหละ ไงๆเราก็เอาสวย เอารวย เอาปัญญาดี เอาเดชอำนาจวาสนาบารมี แล้วแถมมีพรรคพวกมากอีก เพราะนี่เรากำลังประกาศบอกคนทั้งโลก ให้ทำความดีตามพระสัทธรรมคำสั่งสอน เราต้องการคือความพ้นทุกข์ในทุกระดับความทุกข์ ไม่ได้ทำเพื่อจมอยู่ในกองทุกข์ ได้ไม่ได้ ไม่ต้องใส่ใจ เรียกว่าหลับตาเดิน แต่เกาะมือพ่อ เดินตามพ่อซะอย่างหนักมันก็เป็นเบาไปหมดนั่นแหละ

ผมเองผมชอบในลีลาพระร่วงโรจน์ฤทธิ ชอบในลีลาพ่อขุนแผน ชอบในพระราชจริยาวัตรของสุดยอดพุทธภูมิอย่าง ร5 แม้จะเป็นพระมหากษัติร์ยแต่ก็ปลอมพระองค์ไปในที่ต่างๆเพื่อดูแลทุกข์สุขอาณาประชาราช และคบมิตรคบสหายไปเจอคนที่ดีพระองค์ท่านก็ให้ข้าวของเครื่องระลึกไว้ เช่นไม้เพื่อนต้น ลีลาแบบนี้มันไม่รู้เป็นไงมันฝังใจไม่ลืม

คนเราหากว่าปรารถนาพระโพธิญาณ หรือปรารถนานางแก้วคู่บารมี มันก็ต้องมีทุน มีศักดิ์ตระกูลสูง มีทรัพย์สิน มีปฏิภาณปัญญา มีบุญญาบารมีที่มากไว้ก่อน มหาเศรษฐีไม่จำเป็นต้องพกพาสตางค์แบกไปทุกที่ก็ได้ สตางค์เอาไว้บ้าน แต่คนรวยยังไงๆ เครดิตก็เหนือกว่าคนไม่มี คือคนจน เรื่องความจนนี่ชาตินี้พิสูจมาแล้วตั้งแต่ลืมตาดูโลก หากว่ามันดีนี่คงไม่มีใครอยากเป็นคนมั่งมี

สมัยเป็นเด็กอู่หัดงาน หนีออกจากบ้าน เคยขออาศัยรถลากไม้จากนครสวรรค์เข้ากรุงเทพ เดินหาอู่ซ่อมรถในกรุงเทพสมัครขอทำงานไม่มีอู่ใหนรับสักคน เดินอยู่เก้าวันอาศัยนอนตามตึกที่เขากำลังก่อสร้าง สตางค์ก็ไม่มีติดตัวสักบาท บางวันถึงกับเก็บลูกมะยมกินประทังชีวิต บางวันเดินผ่านแม่ค้ากล้วยทอดเขาก็ถามไปไงมาไง เห็นว่ายังไม่ได้กินข้าวแกเป็นผู้หญิง ก็ให้กล้วยน้ำว้าสุกมากิน มีวันหนึ่งเดินผ่านร้านก๋วยเตี๋ยวมันตั้งเรียงกันอยู่หลายร้านเป็นแถว เข้าไปขอแค่น้ำเขากิน เขาไม่ให้เห็นว่าเป็นเด็กเร่ร่อน ร้านแรกไม่ให้ก็เลยไปเข้าร้านที่สองร้านนี้กลับหนักเข้าไปอีกด่าโขมงโฉงเฉงหาว่าไปกินก๋วยเตี๋ยวร้านแรก แล้วจะมากินน้ำร้านเขา เขาไม่ให้กินแถมด่าไล่ส่ง

นี่แหละความจนของคน เดินวนเวียนรอบตั้งแต่แถวบางโพ ไปสนามหลวง ข้ามฝั่งไปอนุสาวรีย์สมเด็จพระเจ้าตากสิน เดินตลอดถนนสายจรัญสนิทวงค์ ข้ามสะพานพระรามหก ไปยันเมืองนนท์ แล้วย้อนกลับมาที่อู่บางโพอีกครั้ง อู่นี้น้าชายที่เป็นช่างสีบอกว่าเคยอยู่ที่นี่ก็เข้าไปหาเถ้าแก่อู่นี้อีก ไม่พบน้าชาย ตัวเถ้าแก่ แกก็ไม่รับ ก็วันที่เก้าเดินข้ามสะพานกรุงธน มันไม่รู้นึกยังไงลองเดินวนขวาไปทางสะพานพระหกอีกที มันมีอู่ซ่อมรถอู่หนึ่งชื่ออู่กรุงธนเจริญยนต์ อยู่ปากซอยเข้าโรงเรียนกรุงเทพวิจิตรศิลป์ ปรากฏว่าเจอน้าชายอยู่ที่นี่มันเหมือนปาฏิหารย์ ก็กราบระลึกถึงเถ้าแก่เจ้าของอู่นี้ที่ได้รับเข้าไว้ทำงาน เด็กที่เข้ามาขอฝึกงานผอมโซ เมื่อสี่สิบกว่าปีในวันนั้น

เป็นPCOในวันนี้ที่ปรารถนาพระโพธิญาณวิริยาธิกะพิเศษ บุญคุณของเก้าแก่จะขอจำจนเข้าถึงซึ่งพระนิพพาน สักวันจะไปกราบอุ้มขึ้นด่วนขบวนพิเศษนี้เอาไปด้วยกัน เป็นช่างข้างถนนคนเดียวของเมืองไทยที่วุฒิการศึกษาแค่ป4ที่ในปัจจุบันเป็นผู้ตรวจสอบคุณภาพงานวิศกรรมก่อสร้างปิโตเลี่ยมอาวุโสในอ่าวไทย และปัจจุบันแก่แล้วอยู่บนฝั่ง


ความลำบากยากจนระดับน้องๆมหาทุกขตะผมลองแล้ว มันไม่มีดีอะไรเลย ไม่มีสักแก้วเลยนะตอนนั้นที่มองเห็น

ลูกคนจนก็ไม่มีอะไรสักกะอย่าง แถมขี้เกียจอีก

ลูกมหาเศรษฐีก็ไม่มีอะไรสักกะอย่างเหมือนกัน แต่เป็นคนขยันหมั่นเพียร บังเอิญว่าคนสองคนนี้ต้องการในสิ่งเดียวกัน ในที่เดียวกัน แต่วันนี้มีแต่มือเปล่าทั้งคู่ เจ้าของสถานที่นั้นรู้จักทั้งสองคน หากคนสองคนนี้จะเอ่ยปากขอหรือหยิบยืมสิ่งใด คนใหนจะได้ของ

 

หรือแม้ว่าสองคนนี้ไปรักลูกสาวใคร ไปด้วยมือเปล่าทั้งคู่ สาวแก้ว และพ่อแม่ของสาวแก้วจะยกให้ใคร คนที่สั่งสมบุญญาธิการมาดี จะตกทุกข์ได้ยากอย่างไรบุญก็คุ้มครองรักษาเช่นท่านพระมหาชนก

ยกตัวอย่างเช่นสมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าของเราหลายครั้งหลายหนนับไม่ไหว เอาสักตอนสองตอนสมัยเป็นมหาทุกขตะ เป็นทาษอยู่เรือนเศรษฐี เขาจะทอดกฐินกันท่านก็ช่วยงานทุกอย่าง แต่เมื่อถึงเวลาเข้าจริงๆท่านมาคิดว่าท่านมีแต่แรงงานที่ช่วยเท่านั้นไม่มีทรัพย์สินใดๆพอจะทำบุญได้เลย ก็ถึงกับถอดเสื้อผ้า เอาใบไม้มากลัดมาต่อเข้าเป็นเครื่องนุ่งเครื่องห่ม แทนเสื้อผ้าของท่านเอง เอาไปแลกพ่อค้าที่ตลาดเขาให้เข็มกับด้ายมา ท่านก็เอาไปร่วมบุญกฐินหลังจากชาตินั้นท่านก็มาเสวยพระชาติเป็นพระเวชสันดร

ทีนี้หากเราจะพูดว่าอย่างองค์สมเด็จท่านไม่จำเป็นจะต้องเกิดมาจนระดับมหาทุกขตะก็ได้ เพราะบุญของสังทานก็ดี บุญของกฐินทานก็ดี แม้แต่พระพุทธญาณก็มองไม่เห็นที่สุดของอาสงค์ และคนที่เคยถวายสังฆทานแม้แต่เพียงครั้งเดียวในชีวิตเจ้าของทานเข้าพระนิพพานไปแล้วอานิสงค์ก็ยังไม่หมด องค์สมเด็จท่านถวายทานมานับภพนับชาติไม่ได้

แต่ท่านก็จะไปแบบ ร5ท่านไป ลองเป็นคนจนระดับมหาทุกขตะเล่นโก้ๆเพราะหากเป็นคนคนรวยถอดเสื้อผ้าทำบุญมันก็ไม่สมเหตุสมผล แต่การที่พระองค์ท่านมีทุนเดิมแบบมหาเศรษฐีซะอย่างพอถอดเสื้อผ้าถวายกฐินทานอานิสงค์บุญเก่าก็ส่งผลทันที ท่านก็พ้นจากการเป็นทาษแล้วก็มีฐานะระดับคหบดี

หรือแม้แต่พระแม่เจ้าพิมพาราชเทวี หลายครั้งหลายหนนับไม่ถ้วนที่บุญคุ้มครอง เอาสักตอนสมัยเสวยพระชาติเป็นจันทรกินรี สามีถูกยิงด้วยธนูตาย ท่านก็ร้องไห้แทบขาดใจพร่ำพิไรรำพัน และเมื่อท่านอ้างถึงกุศลผลบุญราศรีที่บำเพ็ญมาแล้วแต่หนหลัง ท้าวโกสีย์สักกเทวราชก็ต้องมาช่วยชุบชีวิตองค์สมเด็จฟื้นคืนให้พระแม่เจ้า

ฉะนั้นคนของผมทุกคนจะต้องมีทุน มีบุญญาบารมีสมศักดิ์ศรีของคนบำเพ็ญวิริยาธิกะ คืนวันที่ผ่านไป มีแต่การสั่งสมหยอดกระปุกออมสินเข้าไป เอาแบบลูกมหาเศรษฐีไว้ก่อน อยู่มุมใหนของโลก ไปตกทุกข์ได้ยาก ขาดเหลือเมื่อไร ทั้งปุู่ย่า ตายาย ลุงป้า น้าอา พี่ น้อง พรรคพวกหมู่คณะโอนสตางค์ผ่านตู้เอทีเอ็มให้ทันที แล้วเราจะเอาแบบ ญาติมิตรแย่งกันโอนให้ เพราะเวลาเราทำบุญที่วัดท่าซุงเราก็ยังแย่งเขาทำ เราก็วิ่งไปทำเหมือนกัน

การลำบากยากแค้นแสนเข็ญมันไม่จำเป็นต้องคนจนเสมอไป ลูกมหาเศรษฐี หากซิ่งเฟอร์รารี่ไปน้ำมันหมดกลางทะเลทราย หรือกลางป่าดงดิบ มันก็กลัวผีจนไข้ขึันได้เหมือนกันแหละ

 

ปลูกดอกไม้ต่อนะครับ บันทึกไว้ให้ลูกหลานได้จดจำ ปลูกต้นเข็มรอบวิหารหลังเก่าตั้งแต่ยังไม่มีอะไร บางทีกลางคืนแม้ไม่มีใครเลย แต่ว่าพอมีเวลาว่าง ผมสองคนกับแก้วของผมก็ไปช่วยกันปลูกตั้งแต่ต้นแรก แม้ปัจจุบันเราก็ยังปลูกของเรา ปลูกต้นไม้แล้วเราคิดก็มองสิ่งรอบๆตัว สิ่งใดหากไม่เกินวิสัยก็พากันทำในทันที บางเรื่องบางอย่างมันต้องรอหมู่คณะเราก็ต้องรอ นี่หากจะพูดด้านธัมมะ ค้านบารมีสิบ หากเราตั้งใจและลงมือทำ แม้แต่เริ่มคิด มันก็ต้องใช้ปัญญา และปัญญาของวิริยาธิกะ มันไม่ใช่แค่คิดได้ปัญญารอบรู้แล้วยืนมือไพร่หลัง หาทางใช้คนอื่นเขาทำคนกลุ่มนี้ คิดได้แล้วทำทุกจุดเท่าที่จะทำได้ไม่ใช่ทำแค่ส่วนใดส่วนหนึ่ง จึงต้องใช้ความวิริยะพากเพียรแต่ละสิ่งแต่ละอย่างมากกว่าชาวบ้านเขา มันเป็นลักษณนิสัย คนที่ไม่ใช่บังคับให้ตาย เคี่ยวเข็ญให้ตายก็มีปัญญาแค่ยอมตายแค่จุดนี้

ปลูกต้นไม้มีไม่กี่คนที่มีความมานะพากเพียรปลูกจนครบ ที่วิหารและที่บ้านเป็นหินลูกลังจากภูเขาเอามาถม ต้องใช้อีเตอร์ขุด ต้องเปลี่ยนดินรองก้นหลุม ต้องเอาดินจากที่อื่นมาเป็นดินปลูก ขุดหลุมแต่ละหลุมใช้เวลาหลายวัน ก็ค่อยๆขุดกันไปทำกันไป กลางวันแดดร้อนมาก ก็ขุดกลางคืนต่อ

แค่การขุดดินก็ไม่ใช่แค่สักว่าขุดมันส่งเดช นี่เป็นการขุดหินลูกรังเพื่อปลูกต้นไม้ ไม่ใช่การขุดดินร่วน กราบขอบพระคุณโชคชะตาความที่ยากไร้สมัยเด็กติดตามพ่อไปรับจ้างขุดดินปั้นเป็นคันนา ฤดูแล้งในชนบทดินท้องนาสมัยก่อนแถวบ้านผมเป็นดินเหนียวหน้าแล้งดินแข็งมากจอบฟันไม่ค่อยเข้า ด้ามจอบทำจากไม้เนื้อแข็งและเหนียวเช่นไม้แดง ไม้ชิงชันจึงจะพอไหวแต่หากงัดแรงๆก็หักได้เหมือนกัน ก็หัดขุดกับพ่อตั้งแต่ก่อนอยู่โรงเรียน


ขุดคันนาขุดแล้วหาบด้วยบุ้งกี๋หวายเอาไปเทอัดให้แน่น แม้การขุดดินปั้นคันนาพ่อก็เป็นเบอร์หนึ่งที่ขุดดินข้างๆเพื่อเอาดินไปทำคันนา บ่อดินก็ราบเรียบแล้วก็ขอบบ่อตรง คันนาฐานกว้างเท่ากันตลอดรูปทรงสวยดินแน่นไม้พังขาดง่ายๆหลังคันดินกว้างตามที่ต้องการของผู้ว่าจ้างความสูงสม่ำเสมอ ขุดสระน้ำพ่อก็เบอร์หนึ่งของตำบล ผนังบ่อราบเรียบความลาดชันทำมุมพอเหมาะพอดีไม่พังง่ายๆ บ่อสี่เหลี่ยมจตุรัส หรือเหลี่ยมผืนผ้ารูปทรงที่พ่อจุดจะสวยมีความเรียบร้อย ใชัจอบขุดใส่บุ้งกี๋หาบเอาไปเทเป็นคันสระ และเมื่อจบงานขุดได้ความลึกตามต้องการคือลึกสามวาหรือสี่วาก็ หกเมตรถึงแปดเมตร การขุดเมื่อหมดดินแข็งด้านบน ที่ระดับความลึกสามสี่เมตรลงไปดินเริ่มอ่อนคราวนี้ใช้พลั่วตักแล้วเหวี่ยงดินขึ้นขอบบ่อ

ติดตามและเห็นพ่อแบบนี้มาตั้งแต่จำความได้ ก็ขุดได้และเข้าใจ หนำซ้ำยังขุดด้วยแบคโฮทั้งๆที่สายงานไม่มีใครสักคนที่เป็นช่างเชื่อมระดับสูงสุด จะไปขับรถขุดดิน แต่เส้นทางพิเศษฉะเพาะตัวมันต้องไป

เมื่อจังหวะโอกาสมาถึงอีกครั้งที่วิหารน้ำน้อยจึงขุดและปั้นทำคันดินได้ไม่ยาก

ที่วิหารก็งานหินเป็นการขุดดินผสมหิน หากไม่ใช่ทำถวายเป็นพุทธบูชา ถวายหลวงปู่หลวงพ่อ พรรคพวกที่เห็นในรูปเหล่านี้ไม่มีวันทำให้ขุดให้

คนที่ขุดด้วยอีเตอร์ และมีคนกางร่มดูคนนี้ เป็นหัวหน้าใหญ่มากของงานในอ่าวไทยคนหนึ่ง ในรูปเป็นการรีบช่วยกันขุดช่วงฝนตกช่วงมีฝนดินจะอ่อนลงหน่อยแล้วไม่มีความร้อน นี่แค่ขุดดินแบบวิริยาธิกะ มันก็ต้องใช้ปฏิภาณปัญญาประกอบเป็นตัวเริ่มแรกอยู่ดี

แก้วใหญ่ของผมนี่ลูกชาวนาลำบากตรากตรำงานหนักมาพอๆกันกับผม เราเรียนมาในโรงเรียนน้อยทั้งคู่เพราะความยากจนขัดสน แต่เมื่อตอนที่เราเรียนคะแนนที่ทำไว้ใครก็ยังลบของเราไม่ได้ทั้งคู่มาจนทุกวันนี้ นี่ก็ได้ฝากเอาไว้ให้ลูกหลานบ้านนี้ของผม ได้จำกันแม้จะมีตัวอย่างเห็นอยู่ตรงหน้า แต่หากขาดเสียซึ่งความวิริยะอุตสาหะ มันก็ได้แค่เห็นแค่รู้เท่านั้น มันถึงยังไม่มีใครทำคะแนนในโรงเรียนได้ถึงเท่ากับที่เราสองคนทำไว้ที่โรงเรียนเดียวกัน เพียงแต่คนละสมัย แก้วใหญ่ทำทีหลังผมสิบห้าปี

 

ต้นไม้ที่สำคัญอย่างต้นโพธิพวกเราก็พากันปลูก ต้นนี้คุณยายกิมไล่เจ้าของที่ดินที่วิหารน้ำน้อยก็ร่วมปลูกด้วย

 

สวัสดีครับ พี่พีซีโอ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน เอาบุญมาฝากครับ เมื่อวานไปเลี้ยงพระ ที่สำนักสงฆ์เขากะจี และพระ ๑ องค์ อ.ณัฐวิฒิ ท่านมีโครงการจะสร้างให้ถึง พระพุทธเจ้า ๒๘ พระองค์ ก่อนไปผมได้เอารูปปั้นปูน หลวงพ่อศักดิ์สิทธิ์ ๑ องค์ หลวงปู่ศุขอยู่คู่กัน และ หลวงปู่ปาน หลวงพ่อฤาษี ไว่คู่กัน ที่ฐานพระที่สร้างไว้ แล้วกลางร่มให้ไว้ชั่วคราว และมีรูปภาพให้ชมครับ พร้อมป้ายทางเข้าไปสถานที่จะสร้างพระ เข้าไปชมได้ ในห้องวัตถุมงคลพระเครื่องเพื่อการกุศลครับ


เบอร์โทรศัพบ้าน 056-511-971
มือถือ 086-169-7786 - 081-8866-104
ธนาคาร ออมสิน ออมทรัพย์ สาขา อุทัยธานี
บัญชีเลขที่ 020-108-44246-6
บุญทรง ทองคง

 

โมทนาสาธุอย่างยิ่งครับพี่ เดินหน้าไปเรื่อยๆครับ ตายเมื่อไรเลิกกัน วันนี้เอาให้เต็มที่เต็มกำลังของเรา ได้แค่ใหนเอาแค่นั้นพี่ ที่เหลือหากว่ายังไม่เข้าถึงซึงพระนิพพานค่อยมาต่อในชาติต่อไป วางกำลังใจของเราอย่างนี้นะพี่เราจะไม่ทุกข์ร้อนใจ

ในชาติใหม่หากนรกไม่เอาผมไปซะก่อน ผมจะมาต่อให้พี่เอง อย่างที่ผมต่อที่วิหารน้ำน้อย คนที่เขาตาดีเขาบอกว่าผมเองในอดีตก็เป็นหนึ่งในจำนวนสามร้อยกว่าคนที่นำพระพุทธรูปไปฝังเก็บซ่อนไว้ มาในชาติปัจจุบันจึงได้กลับมาดูแลรักษา เริ่มแรกกันสองคนกับแก้วใหญ่ ตั้งแต่ตอนที่รกร้างว่างเปล่า ไม่มีใครรู้จักไม่มีใครดูแลรักษา สภาพเมื่อตอนก่อนรกร้างทรุดโทรม เปล่าเปรี่ยวยิ่งนัก

ยิ่งยามค่ำคืนก็วังเวง ด้วยใจ ด้วยมือเปล่า ด้วยผ้าขี้ริ้วทำความสะอาดสองผืน ด้วยไม้กวาดหนึ่งอัน ถังน้ำหนึ่งถัง กลางวันทำงาน ตอนเย็นหากมีเวลาจะไปเก็บกวาดทำความสะอาด วันอาทิตย์ก็จะไปกันสองคนไปดูแลรักษาทำความสะอาด ทำกันมาอย่างตามมีตามเกิด เมื่อนานๆเข้า คนอื่นๆมาเห็นเข้า ก็เริ่มบอกต่อกันไปแล้วก็เริ่มรวมตัวกัน

อย่างที่หลวงพ่อท่านแนะนำคนจะเป็นเจ้าภาพงานอย่ามัวเอาใจไปเป็นกังวลกับแขกเหรื่อ หรือกังวลความเป็นไปของหน้างาน อานิสงค์มันจะลดลง ผมต้องการเห็นพี่บุญทรงและคณะ หากเป็นเทวดาก็หน้าสวย ไม่เอาเทวดาหน้ายุ่งแบบอสูร แบบอสูรถึงเป็นเทวดาก็หาเมียยากนะพี่ องค์สมเด็จท่านก็ได้ทำให้เห็นมาแล้ว ของท่านใช้เวทยันต์ราชรถไปรับพระแม่เจ้าสุชาดา

เราไม่เอาแบบนั้น เราเอาแบบวี๊ดตั้งแต่เห็นแค่เงา เอาแบบลุ้นว่าเมื่อไรพี่บุญทรงจะโผล่ซะทีวะ คนลุ๊นหัวใจมันจะวาย เอาแบบนี้นะพี่ ทุกอย่างอยู่ในมือพี่ และอยู่ในมือทุกคน ที่เหลือคือใจเท่านั้น

ส่วนของพี่ ผมให้ยืมพี่ลาเล่ย์สปอร์ต คันนี้ของลูกศิษย์ผมไปซิ่งเอาซ้อนท้ายมา คันนี้สภาพเดิมร้อยเปอร์เซ็นเมื่อสี่สิบกว่าปีที่แล้วจอดตรงใหนมันก็มีคนอยากซ้อนท้าย ผมก็เป็นห่วงหากซ้อนท้ายอาจจะหล่นหาย เลยถอดตระแกรงหลังออกแล้วก็มานั่งข้างหน้าซะจะได้ไม่หล่นหาย หากว่ามีการซิ่งฉวัดเฉวียนผาดโผนเกิดขึ้น ในกรณีที่ต้องหนีพ่อตาอสูรน่ะพี่


นึกได้แล้วพี่ความจริงคิดไว้นานแล้วจะส่งสตางค์กองทุนมาหนึ่งพันเข้าบัญชีพี่ ไปถอยจักรยานคนรวยมาถวายวัดเพื่อใช้งานสักหนึ่งคันนะพี่เรายังมีสตางค์ไม่มากยังถอยเฟอร์รารี่ไม่ไหว เราก็ถอยจักรยานเอาไว้ใช้ในงานพี่สักหนึ่งคัน เราไม่มีช้างเอราวัณ เราก็ซัดจักรยานของเรานี่แหละพี่ หลวงพ่อบอกอานิสงค์ก็เวชยันต์ราชรถเหมือนกัน พี่ลองไปหาราคาจักรยานดูนะพี่เอามาใช้ในงานก่อสร้างพี่ เดี๋ยวผมไปลองบังคับขู่เข็ญกับบรรดาพรรคพวกก่อนว่าจะได้เพิ่มอีกกี่บาท พวกนี้ถูกผมรีดเอาจนไม่มีเลือดจะให้รีด ได้เท่าไรแล้วค่อยเติมมานะพี่

 

สาธุค่ะพี่PCO การทำบารมีพระโพธิญาณนั้นบางครั้งก็ต้องมีเหตุการณ์บางอย่างที่จะเป็นเหตุให้ได้ทำบารมีให้ยิ่งๆขึ้นไปเหมือนกันจริงๆ ซึ่งก็เป็นอย่างที่พี่ยกตัวอย่างมาคือ หากว่าองค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้าท่านไม่เสวยพระชาติเป็นมหาทุกขตะที่มีความยากจนลำบากถึงขนาดนั้น ก็อาจจะไม่ได้สร้างบุญบารมีถึงขนาดสละทรัพย์สมบัติชิ้นสุดท้ายในชีวิตก็เป็นได้ เพราะการจะทำได้อย่างนี้กำลังใจต้องสูงมาก เนื่องจากเป็นการให้ที่ไม่ได้คำนึงถึงแก่ชีวิตของตนเลย(ว่าจะดำรงชีวิตต่อไปอย่างไร ตามธรรมชาติของมนุษย์ที่ต้องรักและหวงแหนชีวิตของตน) ซึ่งการทำบารมีที่ว่านี้คนที่เป็นเศรษฐีมีทรัพย์สินนั้นทำได้ยาก เพราะให้ทานเท่าไรๆก็ไม่มีวันหมด ยังมีกินมีใช้อยู่เป็นปกติ เลยไม่มีความลำบากหรือเดือดร้อนถึงขั้นเสี่ยงต่อชีวิตความเป็นอยู่ของตนนั่นเอง

ดังนั้นก็ขอเป็นกำลังใจให้พี่และท่านที่ปรารถนาพระโพธิญาณทุกๆท่านมา ณ ที่นี้ด้วยนะคะ

 

ปลูกต้นไม้ที่บ้าน ก็จะบอกว่า หากเราจะดูแลใคร มันก็ก็ต้องเหมือนกันหมด ดูแลเอาใจใส่ตั้งแต่ใกล้ตัวออกไปและไม่มีมุม ที่มันอับ มุมที่สกปรกซุกซ่อนเศษสิ่งสกปรกได้ ความเป็นระเบียบ ความสะอาดหมดจดสดใส ผมต้องการทั้งต่อหน้าและลับหลัง หากจะสะอาดมันต้องทั้งหน้าบ้าน และหลังบัาน หากจะดูแลผู้อื่นอย่างไรให้ดีอย่างไร คนใกล้ตัว ของใกล้ตัว ต้องทำให้ดีที่สุดซะก่อน

ของใกล้ตัว เราควบคุมมันได้ คนใกล้ตัวเราพอจะแนะนำได้ หากทำให้ดี สอนให้ได้ดีไม่ได้สำหรับผมแล้ว ผมไม่ไปแนะนำใคร หรือทำดีแต่ที่อื่น ที่ของตัวรกสกปรกอย่างรังกา แล้วคนของเราจะอยู่อย่างไร
การปลูกต้นไม้ทุกต้น หญ้าทุกกอ ผมพาคนของผมทำอย่างดี ที่ต้องทำอย่างดี เพราะต้องการสอนให้เขารู้ ทำอะไรทุกอย่างทำให้ถูกวิธี ถูกหลักวิชาการ และทำให้ดีที่สุดฝึกลูกหลานทุกคนให้เป็นนิสัย ผมทำของผมอย่างนี้

 

เมื่อเราเตรียมปลูก มีการเตรียมความพร้อมของหลุมปลูก มีการเตรียมดินปลูก ปลูกไปตามหลักวิชาการ ด้วยความความมั่นใจ ด้วยเต็มใจ และตั้งใจปลูก ผลมันจึงออกมาอย่างที่เรียกว่าหวังผลได้แบบนี้

 

({) สวัสดีครับพี่ พีซีโอ พี่ๆน้องๆทุกๆท่าน ขอบคุณมากครับ พูดถึงอนิสงฆ์ ถวายรถ ผมได้ถวายรถเครื่อง พอทำงานได้ ให้ สำนักสงฆ์เขากะจี ไปใช้งาน ๑ คัน ใช้งานได้ ถึง ๓ ปี ตอนนี้พังแล้ว ส่วนรถเก๋ง มีเหตุอย่างว่าต้องมีเหตุก่อน ถึงได้ถวายแม่ชี วัด ก.ม. ๘ ไป อนิสงฆ์ไม่ต้องพูดถึง เราถวายรถเก๋งไปได้ ไม่ถึง ๓ เดือน เราได้คือมา เกินกว่า ๒ เท่านี่อานิสงฆ์พระท่านให้ ได้ ที่ ๑๐ไร่ รถ ปิ๊กอัพมือสอง ไปใช้งานบุญต่างๆ ถวายรถเครื่องไป ก็ได้คืมมาทันตาเห็น คือคล่องตัวกว่าเดิม



เรื่องบางอย่างมันพูดยาก อยากได้คงไม่ได้ ยิ่งอยากได้ก็ยิ่งอด พอเราหายอยากน้อยลง มันมานะครับพี่ หลังจาก นั้นมาผมขายที่ ๑๐ไร่ และสมบัติพ่อ มาเอาตึก อยากอยู่บ้าง มาอยู่ตึก มันชัก ถูไม่ไหวเบื่อ ๆอยากๆ
เอ่ยังไงนี่ เอาเป็นว่าโมทนสาธุกับพี่ด้วย ถ้า ส่งปัจจัยมาช่วยได้ก็ดีโมทนาสาธุครับต้องใช้ เงินอีกมาก จะไปรอดหรือเปล่ายังไม่รู้เลย ไม่มีทิพยจักษุญาณ เหมือนคนอื่น หลับตาคำช้างครับ

 

ทุกมุมของบ้านไม่ให้มีเศษสิ่งสกปรก เศษขยะแม้แต่น้อย

 

โมทนาสาธุครับ คุณ บุญทรง

เอาไว้ผมมีสตางค์หน่อย จะช่วยสมทบอีกแรง แต่ตอนนี้ โมทนาด้วยไปพลาง ๆ ก่อน ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ

 

ต่อเรื่องบ้านอีกหน่อยนะครับ เพียงแต่จะบอกว่า กว่าจะได้อะไรขึ้นมามันต้องลงมือทำแลกมาด้วยยากด้วยลำบาก ยิ่งหากว่าเราต้องการดีระดับพิเศษมันจะต้องทั้งความรู้ ความสามารถ ในตัวของเราเองที่จะต้องรู้ ต้องทำได้ดีกว่า เหนือกว่าปกติของช่างทั่วไป แต่เราเองก็ต้องเหนื่อยยากมอมแมมอย่างกับแมวแบบนี้

ครัวแบบนี้เป็นครัวในฝัน ที่อยากจะมีให้กับแก้วๆของผม

ที่จะบอกคือเราต้องแลกสิ่งที่ดีเหล่านี้มาด้วยการฝึกฝนตัวเราเองก่อน ความดีต่างๆที่เราต้องการเราถึงจะครอบครองมันได้อย่างเบาใจเบาแรง

นั่นก็หมายความว่าพวกเราเองทั้งหลาย ทั้งรุ่นพี่ รุ่นน้องที่ปรารถนาในพระโพธิญาณ เราต้องสั่งสมบุญทานกองการกุศลทั้งปวง จำเป็นต้องทนทุกข์ยาก ให้มากกว่าเหนือกว่าปกติทั่วไป เพราะเราจะต้องไปเป็นผู้นำเขาอย่างน้อยก็นำครอบครัว เราต้องไปเป็นครูบาอาจารย์เขา อย่างน้อยก็ต้องสอนลูกหลาน หากเราไม่รู้ว่าดีมันคืออะไร แล้วจะเอาอะไรไปสอนเขา ให้เขาทำดี แล้วคำว่าดีนั้นรูปร่างมันเป็นไง หากจะมีใครมาท้าทาย ว่าคว้าคอไอ้ตัวดึให้ดูหน่อย ตัวดีนั้นคืออะไร

 

โมทนาสาธุอย่างยิ่งกับพี่นะครับ เดี๋ยวมาคุยต่อ แก้วของผมเขาบอกให้กลับบ้านก่อนแล้วครับ

ต่อนะพี่การทำเพื่อละเพื่อสลัดออกมันทำในแบบประโยชน์เกิดกับสาธารณะไม่ว่าจะใกล้ จะไกล หมู่มากหมู่น้อย มันก็สาธารณะมันดูออก แล้วมันเป็นการลดความละโมบลงไปวันละเล็กละน้อย อารมณ์ใจมันก็เริ่มสะอาดไปตามเรื่องตามราวของมัน เมื่อมันสะอาดสิ่งที่เป็นความดีก็เข้าใกล้เรา อย่างคนที่เจ้าชู้น่ะไม่มีหญิงใหนอยากเข้าใกล้ คนที่ไม่เจ้าชู้ตะห่างที่ผู้หญิงไว้วางใจเข้าใกล้อย่างนี้เป็นต้น แล้วก็เป็นใบด้วย

ส่วนการทำเพื่อกอบโกยเพื่อจะเอาทุกอย่างที่ขวางหน้านั้น อารมณ์ใจมันเต็มไปด้วยความละโมบโลบมากลีลามันต่างกัน ผ่านไปทางใหนใครเขาก็เก็บข้าวของซุกซ่อนมิดชิดเป็นห่วงกลัวว่าจะไปเอาของเขา อย่าว่าจะแต่คนที่เขาจะเก็บซุกซ่อน

เทวดาเองก็ยังซ่อน ยังบังเข้าไว้ไม่ให้เลย ทั้งๆที่เทวดาไม่จำเป็นต้องใช้ทองเอาไปขายสักกะหน่อย เทวดาไม่ต้องใช้น้ำมันเติมรถแมงกะไซ ไปใหนก็เหาะไปน้ำมันก็ไม่ต้องเติม ท่านยังหวง ท่านไม่ให้เห็นทองคำ ไม่ให้เห็นน้ำมัน ไม่ให้เห็นทรัพย์สินต่างๆที่ฝังไว้ทั่วไปแม้แต่ที่ใต้วิหารน้ำน้อย แม้แต่ใต้ดินวัดท่าซุงท่านก็ไม่ไห้ ขนาดอย่างพี่ อย่างผมบางอย่างฝังเองกับมือ

อีตอนขุด ขุดยังไงก็ยังไม่พบทอง เพชรนิลจินดาเคยฝังไว้ในอดีต ขุดจนลมใส่ เหงื่อใหลหมดตัวก็ยังบอกว่าเหนื่อยไม่พอ เทวดาบอกต้องมีดีมากกว่านี้ มันเป็นซะยังงี้นะพี่ เราก็ฝากเทวดาไว้ก่อน แต่ต้องจำพวกเรานะ ถึงเวลาเมื่อไรก็ไปขุดมาให้เราซะโดยดีเหมือนกัน หากว่าลีลาท่ามาก เทวดาก็เทวดานั่นแหละ ก็โดนไล่ออกจากบ้านไปเป็นเทวดาเร่ร่อน อย่างที่ท่านอนาถบิณฑิกะเศรษฐีเคยไล่มาแล้ว เราก็เอาแบบนั้นแหละ

อย่างพี่บุญทรงปลูกผลไม้ถวายไว้ในวัด ถวายไว้ในพระพุทธศาสนา เมื่อเวลาเราปลูกเราก็สั่งต้นไม้ดอกไม่ของเราว่าต้นไม้เอ๊ย จำเราที่เป็นเจ้าของไว้ด้วย หากมีผลเมื่อไง แม้แต่ต้นมะพร้าวเมื่อเราแค่เดินผ่านหากต้องการลูกต้องการผล หรือต้องการดอก จงโน้มต้น จงโน้มกิ่งลงมา อย่าให้เราต้องปีนขึ้นไป เพราะเราแก่แล้ว ขืนปีนขึ้นต้นมะพร้าว ลูกหลานก็จะดุด่าว่าแก่แล้วไม่เสือกเจียมตัว ดันจะขึ้นต้นมะพร้าว ถึงไม่มีใครว่าแต่เพราะความแก่ เราก็จะตกลงมาตายของเราเอง เพราะฉะนั้นเจ้ามะพร้าวหรือไม้ใดๆของเราเอ๊ยเจ้าต้องโน้มกิ่งลงมาซะโดยดีก่อนที่เราจะตาย พี่ต้องสั่งต้นไม้ของพี่แบบนี้นะพี่ แล้วสมบัติพัศถานที่พี่ฝังๆไว้ พี่อย่างลืมบอก หากว่าพี่ต้องเกิดมาให้ผมยืมสตางค์ในชาติต่อๆไป พี่บอกสมบัติของพี่ไว้เลยว่าเวลาที่พี่ต้องการ แค่เดินผ่าน หรือแค่ไปยืนมองๆ ทรัพยสินที่เคยฝังไว้ในอดีต ต้องโผล่ขึ้นมาเสียโดยดีอย่าให้ต้องออกแรงขุด เอาอย่างนี้นะพี่

นี่นะพี่ต้นมะพร้าวที่บ้าน ที่สวนแก้วใหญ่มันสูงขนาดนี้ แก่แล้วจะปีนขึ้นไปยังไง จะสอยก็เอาไม้อะไรมาสอยแค่ไม้สอยก็ยกไม่ไหว เพราะฉะนั้นมันต้องโน้มยอดลงมาซะดีๆไม่งั้นก็แก่คาต้นอยู่อย่างนั้นแหละ

 

ก็โมทนาสาธุ แล้วก็ขอบคุณอย่างมากที่เป็นกำลังใจ คนปรารถนาพระโพธิญาณ ทำทุกอย่างเพื่อบรรลุอภิเษกพระสัมมาสัมโพธิญาณอย่างผมนี้ มันต้องการกำลังใจ หากไม่มีคนที่คอยให้กำลังใจ ไม่มีคนอยู่ข้างหลัง มันไม่รู้ว่าจะทำไปให้ใคร หากไม่มีนางแก้วคอยอิ๋งอั๋งส่งข้าวส่งน้ำ คอยมองตาแป๋ว คอยดูความสำเร็จ ไปใหนมาใหน เจอขนมตาล หากซือเจ๊ไม่อยู่ก็ไม่รู้จะถือไปฝากใคร ไปตลาดไปเจอผ้าผ่อนท่อนสไบแม่ไม่มี ไม่รู้ว่าจะซือผ้าถุง ไม่รู้จะซื้อเสื้อคอกระเช้าลายดอกไปฝากใคร พ่อไม่มี เจอผ้าขาวม้า เมื่อเห็นก็ใจหดหู่แทนที่จะเอาของดีกลับมา

ก็เลยไม่เอามาเพราะไม่มีใครคอยรับของดี หากจะบอกว่าพ่อไม่มีให้ใครก็ได้ ให้ส่งเดชไปเถอะ เราพุทธภูมิมันต้องให้ ใครจะคิดแบบนั้นก็คิดไป แต่ผมต้องคิดถึงพ่อก่อน ผ้าขาวม้าที่มีค่าสำหรับพ่อ เปลี่ยนเอาไปให้คนอื่นที่ไม่ใช่พ่อ เขาอาจรับแล้วก็ไม่ได้เอาไปทำประโยชน์อะไร ผ้าผืนนั้นมันก็เปล่าประโยชน์ ในเมื่อเราทำทุกอย่างเพื่อประโยชน์ หนำซ้ำยังมุ่งถึงประโยขน์ที่เป็นสาธารณะ อะไรที่มันไม่ก่อให้เกิดประโยชน์ก็ไม่รู้ว่าจะทำไปทำไม

นักกีฬาเหรีญทองโอลิมปิค หากไม่มีคนคอยชื่อชมยินดี คอยต้อนรับ แม้ได้เหรียญทองกลับมาเหยียบสนามบินประเทศของตัวเอง ก็ไม่มีใครรู้จัก กลับไปถึงบ้านเอาไปให้ พ่อแม่ ลูกเมียดูว่าที่เหรียญทองกีฬาโอลิมปิค ไม่มีใครรู้จัก ไม่มีใครรู้ค่าความหมาย และไม่มีใครต้องการสักคน เราจะทุ่มเทสุดชีวิตไปเพื่อใคร พระสัมมาสัมพุทธเจ้า บำเพ็ญเพื่อโปรดคณะพุทธบริษัท ทำเพื่อสงเคราะห์คนหมู่มาก


พระปัจเจกะพุทธเจ้าและอัครสาวก และสาวกอื่นๆท่านบำเพ็ญเพื่อตัวท่านเองไม่ต้องมีกองเชียร์ ไม่มีหมู่คณะ ไม่มีอะไรเลยก็ได้ จะบำเพ็ญอารมณ์ตัดก็ตัดเข้าไป แต่เวลาออกความเห็น มันเป็นอารมณ์เกาะ ไม่ใช่คนที่จะตัด อารมณ์ใจมันต่างกัน จึงเห็นComment ต่างๆในเว็ปบางคนยังสับสนตัวเอง เหมือนคนที่ไม่ใช่ผู้หญิงจริง เมื่อพูดเรื่องของผู้หญิงที่เขาเป็นแม่บ้านแม่เรือนก็ไปไม่เป็น เพราะตัวเองไม่ใช่ผู้หญิง พอไปพูดเรื่องของผู้ชายที่ต้องเลี้ยงควายไถนาเข้าจริงๆ ก็ไม่รู้เรื่องอีก เพราะตัวเองก็ไม่ใช่ผู้ชาย

 

สาธุ เห็นด้วยกับพี่PCO จริงๆ การบำเพ็ญบารมีของผู้ที่ปรารถนาพระโพธิญาณนั้น จุดมุ่งหมายก็เพื่อสงเคราะห์แก่ส่วนรวมเป็นสำคัญ ดังนั้นสิ่งใดที่ไม่ก่อให้เกิดประโยชน์แก่ส่วนรวมแล้ว ด้วยว่าอาจจะยังไม่ควรแก่กาลเวลา แก่สถานการณ์ แก่สถานที่ และบุคคล ผู้ที่ปรารถนาพระโพธิญาณก็ต้องรู้จักใช้ปัญญาพิจารณาถึงความเหมาะสมว่าควรพูดควรทำหรือไม่ควรแต่ประการใด ซึ่งจุดนี้ถือเป็นสิ่งสำคัญที่ผู้ปรารถนาพระโพธิญาณพึงมีดังที่พี่ได้ยกตัวอย่างมาให้เห็นด้านบนค่ะ


ทีนี้ถ้าถามว่าการจะคิดจะทำแบบที่ว่านี้ยากไหม ส่วนตัวยอมรับว่ายากอยู่เหมือนกัน ในฐานะของคนที่อายุเพียงยี่สิบกว่าๆ กว่าจะพอเข้าใจหลักคิดที่ว่านี้ได้ ก็ต้องผ่านชีวิตและการปฏิบัติธรรมแล้วค่อยๆเรียนรู้มาเหมือนกัน จนในที่สุดก็เริ่มตระหนักรู้ได้ว่า คนที่จะเป็นพระโพธิสัตว์นั้น หากจะเป็นให้ได้ดีจริงๆก็ต้องรู้จักใช้สติปัญญาคิดอ่านให้รอบคอบ(รอบด้าน) รู้ว่าบริบท(สถานกาณ์ สถานที่ บุคคล และเวลา)ขณะนั้นๆเราควรทำอะไรจึงจะดีที่สุดและบรรลุถึงเป้าหมายที่เราได้วางเอาไว้


ในเรื่องของการให้ธรรมะหรือความรู้แก่คนอื่นๆเช่นกัน เราก็ต้องดูว่ากำลังใจ/ความต้องการของคนนั้นๆเป็นอย่างไร และก็ต้องให้โดยมีใจที่เป็นพรหมวิหารธรรมอย่างแท้จริง แม้ว่าบางครั้งคนที่เราจะให้นั้นอาจจะดูไม่เข้าท่าไปบ้าง เนื่องจากยังเป็นผู้ปฏิบัติธรรมใหม่อยู่ เราก็ต้องสงเคราะห์เขาด้วยความปรารถนาดีและเป็นประโยชน์กับเขาจริงๆ เพราะความเป็นจริงอย่างหนึ่งก็คือ คนทุกคนบนโลกนี้กว่าจะรู้หรือเข้าใจอะไรนั้นก็ต้องผ่านการเป็นคนไม่รู้และค่อยๆเรียนรู้ซึ่งตัวเราเองก็เคยเป็นแบบนั้นมาก่อนนั่นเอง


อย่างบางเรื่องบางทีก็อยากจะพูดตรงๆเหมือนกัน แต่พิจารณาดูแล้วถ้าเราพูดตรงๆออกไปก็คงจะไปกระทบใจคนที่เกี่ยวข้อง และน่าจะทำให้คนอื่นๆรับฟังความคิดของเราได้ยาก ดังนั้นก็เลยต้องเลี่ยงบาลีอ้อมๆไปกับเขาเหมือนกัน หรือบางทีก็ใส่ภาษาวิชาการไปบ้างเพื่อลดความแหลมคมของคำพูดในประเด็นที่อ่อนไหวตามประสาคนที่เรียนรัฐศาสตร์และการเมืองการปกครองมา เพราะคนที่เรียนรัฐศาสตร์จะรู้ว่าโลกของการเมืองการปกครองมันไม่ได้สวยงามอย่างที่หลายๆคนคิด แต่มันเป็นเรื่องของการต้องการอำนาจ เงินทอง ชื่อเสียง ฯลฯ และคนที่อยู่ตรงนั้นก็สามารถทำทุกอย่างเพื่อให้ได้มันมาและรักษามันไว้ให้อยู่คู่กับตนเองอยู่ตลอดกาล อันเป็นเรื่องธรรมดาของมนุษย์ที่มีกิเลส ตัณหา และอุปาทาน และกรรมที่บีบบังคับให้ต้องอยู่ตรงจุดนั้น ให้ต้องทำความเลวทุกอย่างเพื่อผลประโยชน์ส่วนตน ซึ่งถ้ามองกันตามความเป็นจริงแล้ว บุคคลเหล่านี้ล้วนเป็นคนที่น่าสงสารและควรแก่การอุเบกขาเป็นอย่างยิ่ง เพราะกรรมที่เป็นอกุศลกรรมบังคับเขาเหล่านั้นในจังหวะที่พอดีกับการมาเกิดเป็นคนที่มีอำนาจวาสนา จึงทำให้สามารถทำความชั่วได้ง่ายและมากกว่าคนปกติหลายเท่านัก อันเป็นเหตุให้ผลกรรมที่ได้รับนั้นสูงมากตามไปด้วยนั่นเอง


ทีนี้ในฐานะที่เราปฏิบัติธรรมมาบ้าง ก็เลยเห็นความเหมือนกันบางอย่างของรัฐศาสตร์กับธรรมะขึ้นมา อันเป็นความจริงที่ว่า ธรรมะ-คนเราทุกคนนั้น ตราบใดที่ยังไม่เป็นพระอรหันต์หรือพระอริยเจ้าเพียงใด ก็ถือว่าเรายังไม่เป็นคนดีจริง ยังขึ้นชื่อว่าสามารถลงนรกได้อยุ่ และถ้าเรามองกันตามความเป็นจริงแล้วเราก็จะพบว่าในสังคมประเทศเรานั้น จะหาคนที่มีศีล ๕ จริงๆแล้วน้อยมากเมื่อเทียบกับสัดส่วนประชากรทั้งหมด และยิ่งน้อยลงไปอีกสำหรับผู้ที่ทรงฌาณ(ทรงพรหมวิหารธรรม ๔) ดังนั้นในทางรัฐศาสตร์หรือทางโลกจึงไม่เชื่อในเรื่องคนดี เพราะเค้ามองว่ามันพิสูจน์ได้ยาก และความดีก็มีหลายแบบแตกต่างกันไปตามความเชื่อในแต่ละศาสนาอีก และประวัติศาสตร์การเมืองโลกที่ผ่านมาก็สอนเขาว่าผู้นำทุกคนล้วนฉ้อฉลและสร้างภาพเป็นคนดีกันทั้งนั้น


ดังนั้นก็เลยอยากจะฝากไว้สำหรับท่านที่ปรารถนาพระโพธิญาณ ที่มีความตั้งใจจริงและพยายามทรงอยู่ในความดีจริงๆ ให้เกิดความรู้ความเข้าใจทางรัฐศาสตร์มากขึ้น ในฐานะของเพื่อนพระโพธิญาณคนหนึ่งที่กรรมลิขิตให้ต้องไปเรียนรู้มา ด้วยความปรารถนาว่าอย่างน้อยจะได้ช่วยปลดเปลื้องความเร่าร้อนจากกระแสความคิดความเชื่อ ข่าวสาร และวาทกรรมบางอย่างที่สอดแทรกผ่านอายตนะ ๖ เข้ามา อันจะทำให้ต้องตกเป็นเครื่องมือทางการเมืองชิ้นหนึ่งในจำนวนหลายล้านชิ้นเพียงเพื่อตอบสนองผลประโยชน์ของกลุ่มคนเพียงไม่กี่คน(ของทั้ง ๒ ฝ่าย) ให้ต้องมานั่งต่อว่าและคิดร้ายซึ่งกันและกัน หรือสร้างความชอบธรรมให้กับฝั่งที่ตัวเองเชื่อ โดยไม่รู้ตัวเลยว่ากำลังเป็นส่วนหนึ่งของหายนะของส่วนรวม และทำให้ตนเองนั้นต้องห่างไกลจากการทำบารมีพระโพธิญาณไปอีก แทนที่จะได้พัฒนาตนเองให้เติบโตเป็นพระโพธิญาณที่ดีมีคุณภาพ และเป็นกำลังใหญ่ของทรัพยากรมนุษย์ที่สำคัญของชาติต่อไป


สุดท้ายนี้ แม้ว่าส่วนตัวจะพอเริ่มรู้อะไรหลายๆอย่างตามพี่ๆที่เป็นพระโพธิญาณแล้ว แต่ก็ยังเป็นเพียงแค่การรู้ในหลักคิดที่ควรปฏิบัติเท่านั้น คงต้องค่อยๆอาศัยเวลาเรียนรู้และสั่งสมประสบการณ์ต่อไปค่ะ


ปล. บ่นมาซะยาวเลย ไม่รู้ทำไมพิมพ์ไปพิมพ์มายาวซะขนาดนี้แถมดันมาลากเข้าการเมืองอีก ยังไงขอแปะไว้เผื่อว่าจะมีประโยชน์บ้างนะคะพี่ T^T

 

เรื่องตัวอย่างเหรียญโอลิมปิก อย่าน้อยใจไปเลยครับ ..
ต่อให้เป็นท่อนไม้แกะสลักมา ก็ยังมีผมคนหนึ่งที่เห็นค่าครับ

 

นี่อายุพอๆกับลูกสาว ลูกสาวผมที่เกิดกับรองอันดับหนึ่ง ก็จบรัฐศาสตร์เขาเกิด2529 ก็เอางี้ถือว่าเป็นลูกสาวก็แล้วกันหากอายุยี่สิบกว่าๆ แต่เรียกพี่มันก็ได้ไม่เป็นเป็นไร แค่คนเกิดก่อนเกิดหลัง คนจะเป็นผู้ใหญ่หรือเด็กมันไม่ใช่เรื่องอายุอย่างเดียว ก็อย่างที่คุณลูกสาวว่าความแหลมคมของภาษาบางทีมันก็ไปเสียดแทง บาดใจกับบางคน บางช่วงจังหวะที่อ่อนไหว ผมเองก็พยายามอย่างที่สุด ผมเองเรียนในโรงเรียนไม่มาก สำนวนจะใช้ภาษาชาวบ้าน เอาภาษาพูดมาเป็นภาษาเขียนซะเป็นส่วนมาก แต่ก็จะเน้นไปในเรื่องการให้กำลังใจเน้นไปในทางสร้างสรรประโยชน์ แต่ก็มีบ้างที่มันอาจจะไปเฉี่ยวใครเข้า นั่นเพราะประสาคนแก่กำลังคะนอง มีอะไรก็มักจะพูดเรื่อยเฉื่อย เดี๋ยวพอแก่เต็มวัยก็เริ่มจะไม่พูดแล้ว

ทีนี้ก็กลับมาเรื่องเราเกิดกันมาพบพระธรรมคำสอน แล้วก็ปรารถนาในพระโพธิญาณ อย่างไรเสียเมื่อเกิดมาแล้ว รู้แล้วว่าจะต้องเตรียมความพร้อมในการเดินทางอย่างไร เราก็เตรียมเสบียงให้เต็มพิกัด เราจะเดินป่า เราก็ขอเดินแบบลูกมหาเศรษฐีเดินป่า คือมีกองกำลังคุ้มกันตลอดการเดินทาง เดินน่ะต้องเดินเองแบกบรรทุกของทุกอย่างไปเองอยู่แล้ว

แต่หากว่าต้องป่วยไข้ไม่สบาย พ่ออยู่ไม่ห่าง หากไม่เกินวิสัยพ่อช่วยทันที อย่างลูกสาวผมเข้าค่ายผมส่งคนไปดูแล เดินทางก็เดินร่วมขบวนไปด้วย กลางคืนก็ไปอยู่ดูแล แต่ปล่อยให้เขาช่วยตัวเองทุกประการ แค่ไปยืนดูอยู่ห่างๆ
ก็สรุปว่าเราเองต้องสั่งสมบุญทานกองการกุศลทั้งปวงไว้ก่อน อธิฐานเป็นการนำหมู่คณะให้เขาปลอดภัยไว้ก่อน

เราเองตัวหัวหน้านี่มันหนีไม่พ้นหากมีท้าเดี่ยวตัวต่อตัว นั่นก็หมายความว่าบางคราวที่เราจะต้องตกทุกข์ได้ยากก็ต้องตกก็ต้องยอม คราวจนก็ต้องจน คราวรบก็ต้องรบ เมื่อครบอายุบวชเราก็บวช ตอนบวชมันก็ต้องทำใจแบบนักบวช และการบวชของคนที่ปราถนาพระโพธิญาณก็ต่างจากสาวกอยู่ดี สาวกบวชเพื่อละสังโยชน์ พุทธภูมิบวชเพื่อสั่งสมกุศลบุญราศรีแล้วสงเคราะห์ญาติโยม อย่างพระเดชพระคุณบูรพาจารย์หลวงปู่่ปาน เป็นพระก็ต้องทรงอภิญญาสมาบัติและแตกฉานสรรพวิชา ก็เพื่อการช่วยเหลือสงเคราะห์ทั้งนั้น ไม่ได้อยู่แบบสงบสุขอย่างวิสัยของสาวก

หากเราศึกษาชีวประวัติของหลวงปู่ เราก็จะเห็นว่าท่านมีความรักห่วงใยญาติโยม สิ่งใดเป็นคุณท่านพาทำ เช่นเอาสตางค์ของญาตโยมที่ถวายท่านมาเอาไปทำการก่อสร้างเพื่อให้เกิดอานิสงค์แห่งความสุขแก่เจ้าของ

สิ่งใดเป็นโทษใหญ่ท่านก็พาทำเช่นการชำระหนี้สงฆ์ที่มีเพียงท่านเท่านั้นที่พาหมู่คณะของท่านทำอย่างนี้เป็นต้น

สำหรับผมเองก็ต้องฝึกหนัก เพราะจะต้องเป็นเจ้าของบริษัท แหมเรื่องนี้ต้องเล่าไว้ สมัยแรกเริ่ม พ่อเปิดอู่ซ่อมรถยนต์เคาะพ่นสี ก็หุ้นกันกับน้าชาย และเพื่อนของพ่ออีกคนเป็นสามคนเข้าหุ้นกัน พ่อเป็นช่างเคาะ น้าชายเป็นช่างพ่นสีผมยังเป็นเด็กฝีกงานยังทำอะไรไม่ค่อยได้ ต่อมาน้าชายขัดคอกันกับยายก็แยกตัวออกไป แล้วไปเปิดอู่ใหม่คนละอำเภอกัน พ่อก็ไม่มีใคร ผมเองยังแค่เด็กฝึกงานต้องรับภาระเป็นช่างสีประจำอู่ซึ่งตามปกติสมัยก่อนคนที่จะเรียกว่าเป็นช่างได้ต้องฝึกฝนทำงานช่างมาไม่น้อยกว่าสิบปีขึ้นไป สิบปีสมัยนั้นคนฟังนี่เขาเฉยๆ สิบห้าปีขึ้นเขาว่าพอได้ ยี่สิบปีขึ้นไปถือว่าเป็นช่างที่พอวางใจได้

ผมเป็นเด็กเล็กๆออกโรงเรียน ป สี่ หัดงานได้ไม่ถึงสองปีต้องผสมสีพ่นสีรถยนต์สมัยก่อนมันหนักมาก นี่แหละหากว่าเราไม่พร้อมเราจะหนักมากเมื่อภาระหน้าที่มาถึง แล้วก็เป็นลักษณนี้มาตลอด แบกน้ำหนัก ต่อน้ำหนักให้เขาตลอด จึงรู้ซึ้งตรึงใจกับมันได้ดี คำว่าง่ายไม่มีสำหรับผม

จำเป็นต้องสวย ไม่สวยมีเมียไม่ได้ ขนาดพระเจ้ากุสราชท่านทรงพลาอานุภาพแค่เอ่ยพระนามท่านข้าศึกเจ็ดเมืองพร้อมกันยังแตกกระเจิง แต่เพราะไม่สวยพระแม่เจ้าสุภาวดีท่านก็ยังหนีไม่อยู่ด้วย นี่ผมเองก็จำเป็นต้องสวยมั่ง

หากไม่มีเดชอำนาจจิ๊กโก๋ก็อาจมารังแกเอาได้หรือมาข่มขู่ข่มเหงคนในปกครองได้

หากไม่มีสตางค์ก็จบเห่ไม่มีข้าวไว้เลี้ยงลูกหลานหมู่คณะ
หากไม่มีปฏิภาณปัญญาดีก็เป็นครูบาอาจารย์เขาไม่ได้ มันผิดกติกาห้ามใช้เส้นสายการบรรจุครู มันจำเป็นต้องฉลาดก็จะกัดฟันฉลาดกับเขา

เดี๋ยวมาต่อครับสองแก้วเอาข้าวมาส่งอีกแล้วต้องไปรับเขาหน่อยครับ

 

มี หลักคิด ก็คือจุดเริ่มต้นของเส้นทางที่เป็น สัมมาทิฐิ และ มิจฉาทิฐิ

เหมือนมี ดาบแล้วในมือ จะนำไปใช้ตัดอะไร ?

ศาสนาพุทธเรานี่ให้ ทดลอง พิศูจย์ ตรวจสอบผล ได้ทุกอย่างอยู่แล้ว

หลักวิชาที่มีในโลกก็สอนให้เอาตัวรอดแบบโลก แต่พระพุทธเจ้าสอนให้เราทำกำลังใจให้เหนือสิ่งเหล่านี้ขึ้นไปอีก

อย่าง รัฐศาสตร์ ก็เป็นการนำวิชาความรู้ในการปกครอง ระบอบต่าง ๆ มาสอน ก็คือหลักการปกครอง

ส่วนตัวผมมองว่า สุดท้ายก็ยังหาจุดสมบูรณ์ไม่ได้

เพราะ มันก็ยังมีคำถามค้างคาไว้แก่ใจอยู่ว่า ปกครองแบบไหนจึง ดีที่สุด

ทั้งดีกับผู้ถืออำนาจและ ผู้อยู่ใต้อำนาจ ซึ่งคำตอบนี้ ไม่มีอยู่ในวิชาที่เรียนกัน

ผู้ถืออำนาจ ทำไงจึงจะเที่ยง ? ผู้อยู่ใต้อำนาจทำไงจึงจะแน่นอน ?

วิชาความรู้เหล่านี้ ผมเห็นว่าเพียรแสวงหาสิ่งเดียว คือ ความแน่นอน

แต่พระพุทธเจ้าสอนไว้หมดแล้ว ว่าอะไรเป็นเหตุเป็นปัจจัย จึงไม่แน่นอน

"โลกพร่องอยู่เป็นนิจ" ฟังแล้วเชื่อเลยก็โง่เกินไป ไม่สมควรได้ชื่อว่าเป็นผู้ศึกษาในวิชชาครู

เราก็ตั้งคำถามต่อมาอีก มันพร่องแบบไหน ? ทำไมจึงพร่อง ? อะไรเป็นเหตุเป็นปัจจัย ? ทำยังไงจึงจะจบวงจรนี้ได้ ?

ซึ่งวิชานี้โลกเขาสอนไม่ได้ เพราะมันเกินวิสัยโลก คนที่มีกำลังใจนิยมโลกย่อมไม่ยอมรับก็ไม่แปลกเท่าไร

อุปมาอุปมัยเหมือน เต่า กับ ปลา ที่ครูบาอาจารย์สมัยโบราณได้เปรียบไว้ชัดเจนอยู่แล้ว

องค์สมเด็จพระสัมมาสัมพุทธเจ้า หาทรัพย์มากมายก่ายกอง

มากองไว้ให้ทั้งหมดแล้ว ผ่านการบำเพ็ญมายาวนานประมาณไม่ได้

ที่เหลือก็สุดแต่เราจะหยิบเอาอะไรติดมือไปได้

ก็สุดแท้แต่กำลังของเราว่าจะถือไปได้สักเท่าไหร่

แต่ทรัพย์นี้ คือ อริยทรัพย์ ไม่ใช่ ของมีค่าตามคติของชาวโลก

ถ้าเราลองพิจารณากันดี ๆ แล้วจะเห็นได้เองว่า

ของที่โลกว่ามีค่าราคาสูง มันก็ใช้ได้แต่กับโลกนี้เท่านั้นเอง

แต่ภพภูมิอื่น เขาใช้กำลังใจเป็นมาตรฐาน

แต่เราก็โง่เกิดมาแล้วนี่ ก็ต้องใช้ก่อนสิ ทำนองเข้าเมืองไทยก็ต้องใช้สกุลเงินบาท ใช่ไหม ?

อยู่ประเทศไหนก็ต้องใช้ของที่เขาสมมุติว่ามีราคาเพื่อเลี้ยงชีพ จะว่าเลี้ยงชีพนี่ก็

แหม อยากจะบอกว่าเลี้ยงโจรก็เกรงใจเพราะไม่ใช่ พระอริยเจ้า พูดคำนี้ก็เกรงจะเกินวิสัยไปมาก

ก็ทำไงล่ะ ? ก็ไม่พ้น พระพุทธเจ้า อีก ท่านก็แนะนำไว้ให้ทำได้แบบไหนจึงจะไม่มีโทษ ทำแบบไหนมีโทษประการใด ก็สอนไว้อีก

สุดท้ายก็ อยู่ที่พวกเราทั้งหลายนี่เอง จะเลือกแบบไหน ก็ตามสบาย ฮ่า ๆ ๆ ๆ ๆ


พูดมากหน่อยวันนี้ เดี่ยวไว้มาคุยด้วยใหม่นะครับ

เจริญในธรรมทุกท่านครับ

 

เรื่องการน้อยใจนั้นไม่มีครับสำหรับนักกีฬาระดับเหรียญทองโอลิมปิค หากว่าจะได้มานั้นเพราะถึงพร้อมด้วยคุณสมบัติ บวกความมานะพยายาม สมบูรณ์บริบูรณ์ในการฝึกฝน หากเราได้มาเราก็ชื่นชมยินดี นั่นมันก็ฉะเพาะเราตัวของคนที่ได้ แต่มันไม่มีค่ามากเลยหากว่าไม่มีหมู่คณะญาติมิตรคอยชื่นชมยินดีกับเรา ลำพังเราแค่ออกกำลังกายให้แข็งแรงพอทรงกายเพื่อประกอบอาชีพการงานเลี้ยงตัวได้ก็พอ แค่เป็นคนนั่งดูข้างสนามก็ได้

แต่เพราะหมู่คณะจึงจำเป็นต้องกัดฟันฝึกฝนอย่างหนักเพื่อเอาเหรียญทองมาให้พวกเขา

เราจะเห็นได้ชัดแม้ตอนท้ายแล้วที่องค์สมเด็จพระองค์ปัจจุบัน เสด็จออกแสวงหาอภิเนษกลมคือความบรรลุพระสัมมาสัมโพธิญาณ พระองค์ท่านก็มีท่านปัญจวัคคีย์ฤาษี ที่ท่านฝากความหวังเหรียญทองไว้ที่องค์สมเด็จพระประทีปแก้ว ว่าหากพระองค์ท่านบรรลุแล้วขอจงได้ทรงโปรดท่านทั้งห้า แล้วท่านทั้งห้านี้ก็ติดตามออกบวช

และเมื่อพระองค์ท่านบรรลุแล้ว พระองค์ท่านก็ทรงพิจารณาว่า ธรรมที่พระองค์บรรลุนี้เป็นธรรมที่ลึกซึ้งคัมภีรภาพมาก ยากที่บุคคลอื่นจะบรรลุตามได้ เรื่องนี้ยาวมาก จากบางตอนของหนังสือธัมมวิโมกข์ฉบับรวมเล่ม เล่มที1 เรื่องความเป็นมาของพระพุทธเจ้า