กรรมอะไรโดนให้ซื้อยาเบื่อหนูมาวางฆ่าหนูฆ่าจิ้งจกที่บ้านทำไมต้องเรา

สงสัยเป็นกรรมที่ดิฉันดื้อด้านไม่ทำตามแม่สามี
ดิฉันปกติดักหนูแล้วเอาไปปล่อย แต่พักหลังไม่มีเวลา และไปธุระมา 20 วัน
หนูก็เลยเพ่นพ่าน แต่ทุกครั้ง ปกติทุกวันดิฉันถ้าเห็นจะกวาดเก็บให้เรียบร้อย

เคสแม่สามีไม่ชอบใจดิฉันที่ไม่ทำตามมีหลายเรื่อง รวมเรื่องนี้ด้วยซึ่งยากกว่าทุกเรื่องและทำไม่ลง

ตุ๊กแก จิ้งจก หนู ถ้าแม่สามีเห็นรอยอึของพวกมัน จะขู่ดิฉันว่า ถ้าเห็นมันอึบ่อย ๆ เยอะ ๆ คราวนี้จะเอายามาเบื่อให้หมด จะใจดีกับมันทำไมมันน่ารำคาญ มีแต่เชื้อโรค เหมือนตอนเลี้ยงหมาแล้วมันตามเข้าบ้าน เค้าก็บอกว่าถ้าเห็นดิฉันปล่อยให้มันเข้าบ้านอีก จะวางยาเบื่อหมาให้หมดเลย ซึ่งก็ยังไม่ได้ทำจริง ๆ หรอกค่ะ

ดิฉันทุกวันนี้เลยปิดกันประตูทุกทางไม่ให้หมาเข้า
ขี้จิ้งจกตุ๊กแกหนู ฯลฯ ก็กวาดเช็ดก็ล้างทำความสะอาดตามปกติ
แต่ยังไง ๆ คนเค้าไม่ชอบ สายตาก็พาลไปเห็นขี้จิ้งจกที่ตกตามข้างประตู
ก็บ่นว่าดิฉัน...........

วันก่อนให้ไปซื้อยาเบื่อหนู เค้าจะวางเองให้ดิฉันหาซื้อ
ดิฉันไม่เข้าใจ กรรมอะไรนัก อุตส่าห์ไปธุระเรื่องงานมา 20 วัน ตอนดิฉันไม่อยู่ไม่มีคนมากวาดมาล้าง ถ้าเค้าจะทำตอนดิฉันไม่อยู่กลับไม่ทำ พอ ขี้หนูจิ้งจกตุ๊กแกเต็มไปหมด ดิฉันกลับมายังไม่ทันนั่งก็บ่นเรื่องนี้และใช้ไปซื้อยาเบื่อ พอไม่ไปซื้อเวรกรรมของดิฉันอีก ต้องทนโดนบ่นว่า ทำทีท่าไม่พอใจทุกครั้งที่เค้ามาเจอขี้จิ้งจกหล่นบนพื้น ดิฉันล้างสะอาดมาก มีไม่กี่อันของวันนี้ ก็โดนด่า สามีห้ามก็โดน คือ ดิฉันต้องทำ ต้องฆ่า ถึงจะพอใจเหรอ ดิฉันควรทำยังไงดี สบายใจที่ไม่ได้ฆ่าสัตว์เพราะเวลาดิฉันอยู่หนูมันก็จะไม่ค่อยมา จะมีก็แค่จิ้งจกตุ๊กแกตามประสา แต่จะให้ฉีดยาฆ่าแมลงฆ่ามัน ทำไม่ได้ค่ะ

ดิฉันควรทำใจยังไงดีให้มันหายรกใจ ไม่ฆ่าก็โดนบ่นว่าทุกวัน ฆ่าก็สงสารมัน หนูอ่ะคนอยู่ไม่มีเศษอาหารมันก็ไม่มากวน แต่ตุ๊กแกจิ้งจก จะให้ทำไง มันก็อยู่ของมัน ถึงกับจะไล่ทำมันเนี่ยนะ

ลำบากจริงน้อชีวิตมนุษย์

 

แยกที่อยู่เสีย เราจะไม่ปะปนกับคนพาลคนทุศีล การปะปนกับคนทุศีลย่อมคอยดึงเราลงต่ำ สุดท้ายเราก็จะกลายเป็นคนทุศีล

 

ถ้าไม่มีจิ้งจก ตุ๊กแก ก็จะมีอย่างอื่นเข้ามาแทน ตามวงจรธรรมชาติครับ อาจจะเป็นสัตว์มีพิษ ที่มีอันตรายต่อมนุษย์ มาอยู่แทน เช่น แมงมุมตัวโต ต่อ แตน ผึ้ง
ถ้าไม่มีหมาแมว อาจจะมีหนู มีงู มาแทน

 

กรรมที่เคยบีบบังคับชาวบ้านให้ทำสิ่งที่เขาไม่อยากทำ นี่เอง ตนจึงตกที่นั่งถูกบังคับให้ทำสิ่งที่ฝืนใจ...

ถ้าเลี่ยงได้ก็เลี่ยงเถิดครับ การฆ่าเป็นบาปทุกเมื่อ แล้วพยายามไล่ด้วยวิธีอื่นๆ..

ลองหาดูที่ link ข้างล่างดูครับ..เผื่อได้ไอเดีย...

https://www.google.de/search?q=วิธี...hannel=sb&gfe_rd=cr&ei=ycqqU_eQIo2e_wab-IDABw

https://www.google.de/search?q=วิธี...hannel=sb&gfe_rd=cr&ei=7MqqU6CNAo2e_wab-IDABw

บุญรักษาครับ...

 

บ่นตามประสาคนสูงวัยมั้ง
ก็เฉยๆทำเป็นไม่ได้ยิน หรือ เลี่ยงไปที่อื่นเวลาเขาบ่น
ใช้ให้ไปซื้ออะไรมาเพื่อผิดศีล ก็เฉยๆซะทำเป็นไม่ได้ยิน
ไม่ต้องบ้าจี้ทำตามที่เขาบอกไปซะทุกเรื่อง

 

ผมเคยโดนยายสั่ง ให้ทุบหัวปลา ฆ่ามด ช็อตปลา ตีงู ฆ่าสัตว์เล็กสัตว์น้อย ทีเข้าบ้าน ตอนเคยทุบเเต่ทุบไม่ตาย ทุบไม่เเรงด้วยสงสารมัน สุดท้ายโดนด่า โดนไล่ตี โชคดีทียายตามไม่เคยทัน 555+ จนผมโต จนไม่มีใครกล้าทำไรผม ผมก็เลยได้มีโอกาาสได้ช่วยชีวิตพวกมันไว้หลายชีวิตเเหม บางครั้งต้องเสี่ยงปะทะกับคนในบ้าน ผมก็เอา
เดี๊ยวนี้ยายผม เริ่มกลัวบาปเเล้วครับ

อานิสงฆ์ ทีเหนชัดเลยก็คือ เวลางูเข้าบ้านผมจะไม่ตีครับ จับใส่ กะเป๋งไปปล่อย เเล้วก็บอกมันว่า ถ้าไม่อยากตายไม่ต้องมาอีกนะ ทำไป2 ตัว งูเห่าทั้งนั้น นับตั้งเเต่นั้น งูไม่เข้าบ้านเลยครับ จะเข้าก็ตอนผมไปที่อื่นหลายๆวัน เข้ามาตัวเดียว เรียบร้อย คนในบ้านผมก็ประหารสิครับ จากนั้นก็ไม่เข้ามาอีกเลยจนทุกวันนี้ เเต่ข้างๆบ้านสิครับ เลื้อยกันให้วุ่นไปหมด

 

เปิดเสียงธรรมให้ฟังค่ะ

 

ตอนนี้ก็ได้แต่วางเฉย ให้บ่นไป มาบ่นมาว่าทุกวันว่ามีขี้หนูเต็มพื้น แต่ดิฉันเห็นว่ามันก็แค่อันสองอัน กวาดทำความสะอาดมันก็จบ เศษอาหารถังขยะก็ปิดฝา หนูมันก็แค่มาแล้วก็ไป ไม่ได้มากัดแทะอะไรให้เสียหายเลย แต่ก็ไม่วายบ่น เหมือนเห็นขี้หนูสักอันก็คือเต็มบ้านสำหรับเค้าไปเลย ก็ทนเอาค่ะ คงเพราะวัยทองอะไรก็ไม่ถูกใจไปหมด

เมื่อวานก็ได้มีโอกาสทำบุญปล่อยนกจากวิกฤตกาวดักหนูของแม่สามี พอเค้าดักไม่ติดเค้าก็วางทิ้งไว้ระเกะระกะ เราก็เก็บทิ้งให้ทุกครั้ง แต่คราวนี้เก็บไม่หมดมันเยอะจัด ตกลงไปอยู่บนพื้นที่มองไม่ค่อยเห็น กรรมของ นกกวัก ตัวใหญ่พอดู เข้ามาติดกาวดักหนู หมาที่บ้านก็จะขย้ำให้ได้ เราเห็นเข้าพอดีก็เลยเอาขึ้นมาแกะ โชคยังดีที่กาวไม่เข้าตามัน ติดแค่ปีกกับขาบินหรือเดินหนีไม่ได้ เราก็หยิบไปแล้วไปบอกแม่สามีว่า นกกวัก กับจิ้งจกติดกาวดักหนูเค้าก็ทำหน้าเฉยชาไม่หันมามองด้วยซ้ำ แล้วตอบว่า "ก็เอาไปปล่อยสิ"แล้วก็นั่งหน้าตาเฉยคิดเรื่องเงิน ๆ ทอง ๆ ของเค้าต่อไป

ขณะโรยแป้งให้นกมันหายเหนียวปีก ใจคิดว่า ทำไมเค้าถึงเฉยชาได้ขนาดนี้ สัตว์ที่ไม่ได้รู้เรื่องด้วยต้องมาติดกับ ถ้าไม่เห็น มันก็ตายคาที่ดัก เค้าไม่กลัวเวรกรรมเลยเหรอ แล้วทีทำบุญเอาซองผ้าป่าจากวัดนู้นวัดนี้เป็นแม่งานแจกเค้าไปทั่ว แต่ถึงเวลามานั่งบ่นว่าทำไมต้องให้มาแจก นั่นรู้จักทำบุญ หรือทำเพื่อลบล้างกันได้

ทุกวันนี้ดิฉันก็ไม่ทำตามเวลาเค้าสั่งให้ฆ่าหรือวางยาเบื่อ ก็รู้สึกโดนไม่ชอบขี้หน้ากราย ๆ เพราะขัดคำสั่ง ดิฉันก็คงได้แต่เฝ้าดูว่าเวรกรรมจะมีจริงหรือไม่ในสักวัน ถ้าเวรกรรมมีจริง สักวันคงได้เอาเรื่องมาเล่าให้เป็นอุทาหรณ์กันในคราวต่อไปค่ะ

 

..ท่านจขกท. ดูผลกรรมในตนที่ถูกเหวี่ยงให้มาอยู่ใกล้คนมีใจหยาบเช่นนี้ก็พอว่ามันทุกข์เพียงไร.......ส่วนเรื่องเวรกรรมของคนอื่นนั้น อย่าไปเพ่งเล็งเลย ทำให้ใจเราพลอยหมองคล้ำไปด้วย กรรมทั้งหลายนั้นมีผลตามมาเสมอ นี้เป็นหลักความจริงสากลที่มีอยู่ แม้ใครไม่รู้ ไม่เห็น ไม่ยอมรับ ไม่เชื่อ สิ่งนี้ก็ยังเป็น ไปตามนั้น จึงเรียกว่าเป็นความจริงขั้นปรมัตถ์ที่ใครๆคัดค้านไม่ได้..


แต่มีสิ่งหนึ่งที่น่าชื่นชม คือความมั่นคงในการเจริญกุศลของท่านจขกท. ในการช่วยเหลือสรรพสัตว์ที่ต้องมาเดือดร้อนแถวนั้น กรรมดีเหล่านั้นท่านจขกท. พึงปลื้มใจเถิด เพราะท่านได้สะสมอริยทรัพย์ที่โจรลักไปไม่ได้ ไฟไม่ไหม้ น้ำไม่ทำลาย..ทรัพย์นั้นจะอุปถัมภ์ท่านทั้งในปัจจุบันและสัมปรายภพ..ให้ได้รับความสุขปลอดภัยสอดคล้องกับเจตนาของตนนั่นเอง ขอให้ท่านไม่หวั่นไหวกับอำนาจฝ่ายชั่วสักวันหนึ่ง...บางที ท่านนั่นเอง จะเป็นผู้แสดงธรรมด้วยการกระทำให้แม่สามีเห็น เธออาจปรับเปลี่ยนอุปนิสสัย ให้เห็นศีลธรรมขึ้นมาได้ แต่ถ้าเธอไม่เอาธรรมอะไรๆ ก็ไม่ต้องกังวล ท่านจขกท.นั่นเองเป็นผู้เจริญด้วยบุญกุศลอันเป็นที่พึ่งที่ดีที่จะตามไปรับใช้ื่ท่าน รักษาท่านในสังสารวัฏที่ยังเป็นไป..

ขออนุโมทนาในเจตนากุศลของท่านจขกท.ครับ...

 

อนุโมทนาค่ะ ทุกวันนี้เหมือนเป็นการทดสอบจิตใจตัวเอง ว่าธรรมมะคำสอนของพระพุทธเจ้าที่ชาวพุทธพึงกระทำ ดิฉันทำได้แค่ไหน ต่อไปนี้ก็พยายามมองสิ่งรอบข้างเป็นธรรมะ สอนตัวเองให้เห็น ให้ทำใจ ให้อภัย และปล่อยวางค่ะ เดินทางสายกลาง ทำหน้าที่ต่อไป พยายามทำให้ใจผ่องใสแม้ว่าอะไรมากระทบต่อไปนี้จะพยายามเก็บมาคิดให้น้อยลง ขอบคุณค่ะสำหรับทุกความเห็น ตั้งแต่มาโพสต์แล้วมีเพื่อน ๆ มาโพสต์ตอบก็สบายใจขึ้นเยอะค่ะ หนูโดนยาเบื่อเพียบเลย ก็ได้แต่ตั้งใจทำบุญแล้วอุทิศให้สัตว์น้อยใหญ่ที่ตาย วันก่อนปิดประตูด้วยความรีบ ไม่รู้เป็นอะไรกับจิ้งจกทับเค้าตายอีกตามเคย น้ำตาซึมเลยค่ะสงสารมาก แต่ก็ให้น้องเอาไปทิ้งแล้วก็คงอีกวันที่ทดสอบใจให้นิ่งให้ไม่หม่นหมอง แต่ก็เพิ่มความระมัดระวังเหมือนเดิมค่ะ เข้าพรรษานี้ตั้งใจว่าจะไปใส่บาตรทุกวันพระที่ศาลาวัดเลย ช่วงนี้อยากเข้าวัดทำบุญใส่บาตรไม่รู้ทำไม

 

อนุโมทนาในกุศลเจตนาที่ตั้งขึ้นได้เช่นนี้ เรียกว่าเป็น"การตั้งตนไว้โดยชอบ"(อัตสัมมาปนธิ)..เป็น"มงคลข้อ๖"ในมงคล๓๘ที่พระพุทธเจ้าตรัสสอนไว้..

เมื่อท่านจขกท. เจริญมงคลได้เช่นนี้ ท่านย่อมได้ความสุขความเจริญไพบูลย์แน่นอน เพราะกรรมทั้งหลายทั้งดีและชั่วย่อมมีผลติดตามมาไม่เว้นเลย...

เรื่องสัตว์ ที่ต้องอยู่ในฐานะทรมานนั้น ท่านพึงยังใจไว้ในอุเบกขาด้วยปัญญาว่า เขาเองเคยประกอบกรรมชั่วมาด้วยความประมาทขาดปัญญา เช่นเดียวกับที่แม่สามีทำอยู่ เขารับผลกรรมแล้ว ผลกรรมนั้นย่อมลดและหมดไปในไม่ช้า ส่วนแม่สามี ในกาลใดภายหน้าย่อมได้ฐานะแห่งความทุกข์ทรมานเช่นเดียวกับสัตว์เหล่านั้น...ผลทั้งหลายไม่ได้เกิดเพราะบังเอิญหรือเทพที่ใหนมาบันดาล เจตนาในใจตนเท่านั้นเป็น"เหตุ"นำผลให้ตามมา...

 

อนุโมทนาข้อความคุณ ddman นะคะ
เรื่องราวที่ทำให้ขุ่นเคืองใจไม่สบายใจมีมาทุกวัน โดยเฉพาะกับแม่สามี พอขุ่นใจก็ข่มใจทำหน้าที่ให้ดีต่อไป พอเสร็จแล้วก็อาศัยฟังธรรมะที่ช่วยให้เราคิดได้ เรียกว่าสะสมคำสอนของพระพุทธองค์ไว้เปรียบเหมือนพระเครื่องคุ้มกันใจไปวัน ๆ เมื่อเสียงแม่สามีบ่นมากระทบ สติเรียกคำสอนมาสอนใจให้รู้ทันตัวเองว่ากำลังจะทำอะไร ทำไปแล้วจะดีหรือไม่ ทุกวันนี้พูดน้อยลง ฟังมากขึ้น เค้าบ่นเค้าว่าก็ฟังและคิดตาม หากใช่ดิฉันก็จะทำตามเท่าที่ทำได้ หากไม่ใช่ก็รับรู้ไว้แล้วเอาทางธรรมเข้าช่วย

เมื่อสองวันก่อน ดิฉันคิดอยากค้าขาย ต้นอ่อนทานตะวัน ดิฉันปลูกด้วยเงินตัวเองน้ำพักน้ำแรงเฝ้าดูสังเกต และเต็มใจแบ่งไปให้แม่สามีผัดชิม ปรากฎว่าอร่อย รุ่งขึ้นเค้าก็มาเอาไปทั้งหมด ดิฉันก็พยายามคิดแง่ดีว่า อย่างน้อยสิ่งที่เราทำก็มีประโยชน์กับเค้า แม้มันจะผ่านไปอย่างรวดเร็วแล้วก็ไม่ได้อะไรตอบแทน ก็ช่างมัน ดิฉันก็ปลูกใหม่อีกรอบและบอกว่า จะลองปลูกแล้วขายหารายได้พิเศษดู แต่ต้องลุงทุนใส่กล่องหรือตระกร้ามีฝาปิดดี ๆ ไม่งั้นหนู หรือนกจะมากิน เท่านั้นก็ตอบทันทีเลยค่ะ

"ถ้าจะทำจริง ๆ หนูต้องฆ่าหนูให้หมดก่อนไม่ให้เหลือ" ยื่นคำขาดอีกตามเคยค่ะ แต่ดิฉันก็ปลูกต่อนะคะ แต่วางยาก็ไม่วางค่ะเพียงแต่เอาไปซ่อนใสห้องปิดมิดชิดแทน หนูเข้าไม่ได้ แต่ห้องนั้น คาดว่าอีกไม่นาน แม่สามีก็จะต้องมาบ่นมาทวงอีกว่า เอาไว้ในห้องพื้นเป็นรอย บลา ๆ คือเคยโดนมาก่อนค่ะ สรุปคือ พอดิฉันไม่ทำ แม่สามีมาตอนดึก เอายาเบื่อแบบตายยกรังสีชมพูมาใส่กล่องไว้ และเอากาวมาดักอีกตามเคย

ตอนนี้ดิฉันกลับรู้สึกสงสารแม่สามีที่ต้องเดือดร้อนฆ่าสัตว์พวกนี้ หนูเยอะก็จริง ดิฉันยอมรับ แต่ทำไมดิฉันไม่รู้สึกเดือดร้อนอะไร มันแปลก หรือดิฉันเป็นพวกโลกสวยเกินไปคะ กับแม่สามี แค่ขี้จิ้งจก ก็หาว่าเป็นขี้หนู กวาดไปตะโกนบ่นว่า ดิฉันไป ว่าเนี่ย เพราะใจดีกับมันถึงมาขี้ทั่วบ้านแบบนี้ เมื่อวานก็เอาอีกก็โดนบ่นจนชาซะแล้ว ตอนนี้ได้แต่วางเฉยค่ะ ตามที่คุณ ddman บอก อะไรช่วยได้ก็ช่วยแบบ นก ตัวนั้นที่ได้วิ่งปร๋อไปมีชีวิตใหม่ที่ไหนสักแห่ง แต่ถ้าจิ้งจก เคยช่วยค่ะ แต่ก็ตายอยู่ดี จนต้องปล่อยวาง วันสองวันก็แอบเอาไปทิ้ง ก้อนยาเบื่อ กลัวที่สุดคือหมาแม่ลูกอ่อนจะมากินเพราะมันกินเก่งอะไรก็กิน สักวันมันจะพลาดกินเข้าไปให้นมลูก สักวันก็คงไม่เจ็บก็ตาย

ตอนนี้ไม่โกรธแม่สามีค่ะ แต่เรื่องไม่ค่อยชอบการกระทำและคำพูดหลาย ๆ อย่างก็มีอยู่ ยังวางไม่ลง แต่อยากให้แม่สามีปล่อยวางบ้าง เรื่องไปทำบุญชอบทำ แต่ชวนนั่งสมาธิฟังธรรม เดินหนี ทำเหมือนเราเป็นคนบ้า ไปบวชเนกขัมมะได้ไง7วัน7คืน นี่ก็หาโอกาสจะไปอีกแต่สามีไม่อยากให้ไป หลังวันเกิดปีนี้จะไปกราบเท้าพ่อแม่ตัวอีก แล้วจะแอบไปบวชสัก 3 คืน ตั้งแต่ยายเสียก็ไม่ได้บวชเลยค่ะ เสียดายมาก

ส่วนแม่สามี ก็ คิดอีกแง่เค้าก็เสียสละบุญมาทำบาปกำจัดหนูให้ดิฉันที่ไม่ยอมทำ สวดมนต์ ทำบุญทีไรก็ขอให้บุญรักษาแม่สามีไปด้วยในตัว แต่ก็นะ ทุกวันก็มีเรื่องให้ขุ่นข้องใจเรื่อย ๆ มองตามหลักธรรมแล้ว ดิฉันเนี่ยแหล่ะค่ะผิด ที่ไปรู้สึกยินดียินร้ายกับสิ่งที่เค้าพูด จนเก็บมาคิด อาศัยฟังธรรมจริง ๆ ค่ะช่วงนี้ ถ้าไม่ได้คำสอนของพระพุทธเจ้าป่านนี้บ้านแตกมีเรื่องไปนานแล้วค่ะ จะพยายามต่อไป ถ้ามีอะไรจะมาเล่าให้ฟังอีกนะคะ เพราะตอนนี้พูดวันนึงไม่กี่คำ ฟังอย่างเดียว เจออะไรมาอยากระบายแต่การระบายกับคนรอบตัวก็จะสร้างความไม่สบายใจให้กับพวกเค้าแถมยังอาจมีโทษตามมา เอาเป็นว่า มาเล่าสู่กันฟังให้ชาวบอร์ดฟังและเป็นกำลังใจให้กันเรื่อย ๆ นะคะ

 

คุณaunshana..เป็นคนมีบุญมาก สั่งสมอุปนิสสัยในการมีปัญญามามากชาติแล้ว จึงสามารถมีโยนิโสฯในการมีปฏิสัมพันธ์กับแม่สามีได้อย่างยอดเยี่ยมเช่นนี้ มุทิตาและอนุโมทนาอย่างยิ่งครับ นับว่าสะใภ้เช่นนี้ หาได้ไม่ง่ายเลยในโลก..

ถ้าจะว่าไป..แม่สามีก็มีบุญมากที่ได้สะใภ้ผู้มีธาตุบัณฑิตเช่นนี้ ถ้ามีสะใภ้ธาตุเดียวกับตน ก็ไม่อาจได้เห็นกิริยาแห่งบุญอันน่าปลื้มที่คุณaunshanaกำลังขวนขวายทำอยู่...ซึ่ง"อาจ"เป็นปัจจัยให้แม่สามีนึกยินดีอนุโมทนา ...ในคราใกล้ตายได้ หากบุญเก่าของแม่สามีพอมีกำลังอยู่มากระตุ้นให้เกิดโยนิโสได้..ใครจะรู้...

การมีบริวารหรืออยู่ร่วมกับกัลยาณบุคคล เช่นนี้ มีแต่ความเป็นมงคลแก่ตน ..หาโทษไรๆไม่ได้...แต่เมื่อตนเป็นพาล เมื่อไม่รู้จักบุญ-บาป การแสดงออกมีการดุว่าหรือใช้คนดีมีศีลที่ไม่คิดทำร้ายตอบ นี้ก็เป็น"โทษ"มหันต์ที่ตนก็นึกเองไม่ออก ว่ามันจะมีผลน่ากลัวสักเพียงไร...

เข้าใจและเห็นใจความกดดันที่คุณaunshanaได้รับอยู่ ..คุณaunshanaเป็นผู้มีปัญญาดี ทราบแนวทางการวางใจอย่างน่าทึ่ง(ชื่นชมมากๆครับ)..ทั้งเป็นผู้มีความอดทนอดกลั้นอย่างยอดเยี่ยม หากไม่มีทางอื่นที่จะแก้ปัญหาได้ ก็เห็นจะต้องทำตนเป็นคนหนวกใบ้ คือเมื่อได้ยินเสียงบ่นว่ามาก็ให้ คิดว่าเเก่บ่นจิ้งจกตุ๊กแกไป ..


ดูเหมือนว่า การผจญอกุศลวิบากของคุณaunshana..กลายเป็นเครื่องกระตุ้นให้คุณaunshanaได้เจริญและเดินเข้าหาธรรมะอย่างน่าอัศจรรย์...นี่ถ้าไม่พบเหตุเช่นนี้ คุณaunshanaขวนขวายในธรรมมากเช่นนี้หรือเปล่า...?....คิดอีกที บางทีก็น่าขอบคุณความบีบคั้น ที่ทำให้เราได้กอบโกย"อริยทรัพย์" อย่างเช่นที่คุณaunshanaกำลังทำอยู่...

ขอชื่นชมในวิริยะ ขันติ เมตตาและอุเบกขาที่คุณaunshanaเจริญอยู่ และอนุโมทนาในการจะไปบวชเนกขัมมะ..ขอให้ประสบความสำเร็จในกุศลกิจและกุศลปรารถนาด้วยความราบรื่นสะดวกเร็วพลันครับ..

 

ความดี คนดีทำได้ง่ายแต่คนชั่วทำยาก
ความชั่ว คนชั่วทำได้ง่ายแต่คนดีทำได้ยาก

 

ลองผสมน้ำหมักเองดูสิค่ะ อันนี้เป็นสูตรทดลองเองค่ะ ไม่ต้องฆ่าหนู แต่ไล่เขาไปแทน
พอดีไปเห็นคลิปการทดลองจากเน็ตมาค่ะ ที่บ้านก็เจอปัญหาเรื่องหนูก่อกวนอยู่ จริงๆถ้าเขาจะอยู่ก็ไม่ได้ว่าไรหรอก เพราะช่วงนี้หน้าฝนด้านนอกอาจจะไม่มีที่อยู่ และเหตุผลที่ไล่ก็เพราะว่าทนไม่ไหว ขี้หนูเยอะมาก และฉี่หนูก็เยอะมากๆด้วย กลัวเป็นโรคค่ะ เพราะจุดหลักเลยคือเลอะบริเวณห้องครัว โต๊ะทำงาน ซึ่งทำงานเกี่ยวกับเอกสารค่ะ จะเห็นลอยเลอะฉี่ และ ขี้หนูตามกองหนังสือ เยอะไปหมด พวกเครื่องปริ้นก็เลอะไปด้วยฉี่ เวลาเอาดอกไม้ไปถวายพระเช้ามาก็มาแทะกระจุยเลย ศาลตี้จูเอี้ยะเละเทะทุกเช้าต้องมาเก็บกวาดขี้หนู และหลังๆ เริ่มลามขึ้นไปชั้น 2 และ ชั้น 3 ของบ้าน ไปกินเศษเทียนที่ไหว้พระ ขี้หนูไม่ต้องพูดถึงเกลื่อนทุกเช้า และก็ลามเข้าตู้เสื้อผ้า กัดผ้าบังเอิญตู้นี้ไม่ค่อยได้ใช้งาน เปิดมาอีกทีช็อคค่ะ ขี้หนูเกลื่อนผ้าไปหมด และเหม็นฉี่หนูมากๆ เหลืออีกชั้นเดียวก็จะถึงห้องนอนแล้ว ถ้าไม่ติดว่าเป็นห้องนอนคงขึ้นไปครบทุกชั้นแน่นอน ดีนะยังเกรงใจเราอยู่บ้างแหม... พอโดนก่อกวนมากๆ ก็เริ่มทนไม่ไหว แรกๆความโมโหครอบงำ จิตเลยเป็นอกุศลคิดจะเอากาวดักหนูมาดัก แต่ไม่กล้าทำค่ะกลัวบาป ซึ่งจริงๆก็คงบาปไปตั้งแต่คิดแรกๆแล้วหล่ะ แต่สรุปก็ไม่ทำนะค่ะ คิดหาวิธีไล่ ด้วยการเริ่มดูค่ะว่าหลักๆเขามาจากทางไหน ก็ไปปิดช่องทางหรือรูโหว่นั้นเสีย ก็หาสก๊อตเทปใส่อันใหญ่ๆค่ะไปปิดไว้หลายๆชั้น ตรงเส้นทางที่เขาวิ่งผ่าน เข้าออก แล้วก็กำจัดพวกเศษอาหารค่ะ อย่าให้มีเศษอาหารเก็บทิ้งทุกวัน นี่ละค่ะเป็นเหตุผลที่หนูไปแทะเทียน และก็สบู่ T^T เพราะมันไม่มีอะไรจะกิน... ต่อนะค่ะ หลังจากนั้นก็เก็บกวาดบ้านให้โล่งมากที่สุดเท่าที่จะทำได้ แล้วก็มาถึงสูตรน้ำหมักไล่หนู!!!! ถ้าเอาตามเน็ตเป๊ะๆ
ก็มีส่วนผสมดังนี้ค่ะ
ข่า / กระเทียม / ใบโหรพา / ใบพลู ต้มน้ำให้เดือด ใส่ทุกอย่างลงไปต้ม ข่าก็หั่นก่อนนะค่ะ กระเทียมก็ทุบๆหน่อย พอเดือดแล้วก็พักไว้ (แลดูเหมือนทำต้มยำ ยังไงยังงั้น) เสร็จแล้วรอให้เย็น บรรจุใส่ขวดที่หัวมีสเปรย์ เอามาฉีดตรงที่หนูวิ่งผ่านทุกวัน พอหนูได้กลิ่นผักฉุนพวกนี้ก็จะหนีไปเอง เพราะหนูเกลียดกลิ่นฉุนค่ะ ข้อเสียคือกลิ่นอยู่ไม่ทนค่ะ ต้องฉีดบ่อยๆ เพราะกลิ่นจะอยู่ได้สักพักใหญ่ๆ แล้วก็จางหายไป สูตรนี้ลองเอาไปใช้ดูค่ะ

ส่วนตัวแล้ว หาของที่ว่ามานี้ไม่ได้ค่ะ เลยได้สูตรผสมเอง ดังนี้
ใบโหรพา / ระกำ / ใบพลู ระกำมีที่มาคือเคยเห็นในเน็ตให้ใช้น้ำมันระกำไล่หนูได้ แต่หาซื้อไม่ได้ค่ะ มีแต่ผลสดขายในตลาดเลยเอามาคั้นน้ำเอง เมื่อเอาส่วนผสมทั้งหมดมาขั้นจนได้น้ำหมักสูตรไล่หนูเฉพาะกิจกันแล้วก็ บรรจุใส่ขวดเสปรย์ แต่เทคนิคที่ทำเองไม่ได้ต้มนะค่ะ คั้นสดๆเลย แล้วก็ไปฉีดตามจุดต่างๆที่หนูชอบมาก่อกวน ผลปรากฏว่า ห้องทำงานไม่มีขี้หนูให้เห็นเลยค่ะ แต่ห้องครัวยังมีอยู่บ้าง แต่น้อยมากๆ บางวันแทบไม่มีเลย ลองดูนะค่ะ ถ้าได้ผลแล้วมาเล่าให้ฟังบ้างนะค่ะ ^^

 

อนุโมทนาคุณ ddman นะคะ ดิฉันคงไม่ได้ดีอะไรขนาดที่กล่าวมาน่ะค่ะ อันนี้รู้ตัวเอง แหะ ๆ ทุกวันนี้เลี่ยงได้ก็แอบเลี่ยงไม่ไปเจอ งานบ้านก็ทำเท่าที่เราเห็นเราหยิบเราจับไม่ต้องให้สั่ง เพราะถ้าไปเจอกันก็มีอันต้องขุ่นใจกลับมา แล้วก็ ยังต้องพึ่งพระธรรมอยู่หลายข้อ นี่ทุกคืนไม่สวดมนต์ต้องฟังเสียงธรรมสอนใจก่อนนอนให้มันหลับคาเสียงพระธรรมไปเลยตื่นมาเผื่อจะมีสติเรียกใช้เวลาเจอบททดสอบได้ รอดไปวัน ๆ นึง แต่อย่างที่พระท่านสอน เคยฟังท่านพุทธทาส กล่าวไว้เรื่องเอาความทุกข์มาแปรเปลี่ยนเป็นปัญญา แล้วทำให้เกิดความสุข ก็เลยพยายามมองหากองสุขในภูเขาแห่งทุกข์ดู ทุกอย่างตอนนี้รู้เลยค่ะว่า สติ คำเดียวที่จะช่วยได้ ถ้าขาดสติ ดิฉันอาจพาลเถียงกลับไป แล้วก็บลู๊มมม เกิดเป็นโกโก้ครั้นช์ - -* ที่ทนทุกวันนี้เพราะรักและห่วงสามีค่ะ เค้าเกิดอุบัติเหตุรถคว่ำเดินไม่ได้มา16ปี ถ้าดิฉันไม่อดทนไม่ปล่อยวาง คงต้องทิ้งสามีไปทั้งที่ยังรักและห่วงเค้าเพียงเพราะเข้ากับแม่สามีไม่ได้ คนละขั้วกัน ดิฉันไม่ได้ทำงานที่ไหนค่ะ เพราะต้องคอยดูแลสามี จึงออกไปทำงานเต็มตัวไม่ได้ อย่างที่บอกว่า ที่นี่ เงินคือพระเจ้า ดิฉันเป็นสะใภ้ที่เคยทำงานแล้วเมื่อแต่งเข้ามาก็มีอันต้องออกจากงาน ก็กลายเป็นคนไม่มีค่าของที่นี่เพียงเพราะไม่ได้ทำงานหาเงินอย่างใครเขาเหมือนแต่ก่อน แต่ไม่เป็นไรค่ะ ชีวิตก็แบบนี้ ห้ามความคิดคนอื่นไม่ได้ อย่างน้อยดิฉันคิดว่าดิฉันมีค่าสำหรับสามีและพ่อแม่พี่น้องดิฉัน พอแล้วค่ะแค่นี้ชาตินี้

ชีวิตคนในบ้านนี้มีแต่ความฝุ้งเฝ้อ ติดกับวัตถุ เงินตราคือพระเจ้า พ่อสามีนี่ถ้าเรื่องทำบุญเห็นเมื่อไร ไม่ช่วยแล้วก็มองเฉยๆ หนักเข้าก็โดนด่า หาว่าจะเอาสวรรค์วิมานกันไปถึงไหน กุไม่นับถือหรอก กุไม่เชื่อ บลา ๆ หนักกว่าแม่สามีอีก แต่อารมณ์ผู้ชายเค้าไม่กระจุกกระจิกบ่นงุ้มงิ้มกับลูกสะใภ้ ก็เลยไม่ค่อยมีเรื่องพ่อสามีให้นั่งปลงรายวันอีกคน ส่วนคนอื่น ๆ ในบ้านก็ฟุ้งเฟ้อติดหรูอยู่สบาย แต่ที่เห็นก็มีเพียงกองหนี้สินบัตรเครดิต อันนี้ไม่ได้ว่าเค้านะคะ เอามาเป็นอุทาหรณ์และมองตัวเอง ข้าวของอย่างดี หรูหราบ้านใหญ่โต มันก็ดี เพียงแต่ทั้งหมดที่นำมาเป็นสิ่งที่นำเงินในอนาคตไปซื้อ พอสิ้นเดือนก็เดือดร้อนชักหน้าไม่ถึงหลัง วันใดออกจากงาน ก็ต้องรีบหางานใหม่ให้ได้และต้องเงินเดือนสูงพอกับค่าบัตรเครดิตที่ต้องจ่ายในแต่ละเดือน แบบนี้เป็นตัวอย่างให้ดิฉันมองดู จากที่เมื่อหลายปีก่อน อิจฉาที่เค้ามีเค้าได้เค้าหรูหรากัน ในขณะที่เราไปทำงานไม่ได้ สามีก็เดินไม่ได้ทำงานช่วยไม่ได้ ต้องอยู่กับของเก่าที่เค้าไม่เอาแล้ว ต้องมองเค้ากิน

ก็เอาหลักธรรมมาช่วยเหลือใจตัวเอง เมื่อครึ่งปีก่อนบอกได้เลยค่ะจิตตก ตกจนกระทั่งอยากตายเหมือนตัวเองไร้ค่าไม่มีหน้าตาในสังคม มานั่งคิดตอนนี้ เราปรุงแต่งเอาเองทั้งนั้น
นั่งนึกเล่น ๆ ตอนนี้ ชีวิตเรา ใครว่าไม่ดี ดูเอาเถอะ คนในบ้านพอถึงเวลาต้องใช้หนี้ขึ้นมา แทบจะทะเลาะกันเอง ดิฉันต้องออกห่างเลย เวลาแม่สามีต้องจ่ายค่าไฟเดือนละเป็นหมื่น ๆ จ่ายหนี้ค่าผ่อนของต่าง ๆ คู่น้องสามีก็กุมขมับเคลียบิลบัตรเครดิต มันคือความสุขแบบลวงตา จะสุขจริงก็ต่อเมื่อ ผ่อนหมดแล้วนั่นแหล่ะ

ยังมีอีกเยอะค่ะ แต่ดิฉันได้แต่มองส่วนที่เคยอิจฉาพวกเค้า เอามาเป็นกำลังใจให้ตัวเองแทน อย่างน้อยดิฉันไม่มีเงินฟุ้งเฟ้ออย่างเค้า แต่ก็ไม่มีหนี้ให้ปวดหัว อยากทำอะไร ทำได้เงินจะได้มากได้น้อย ก็ไม่เดือดร้อน ของเก่าที่เค้าไม่เอาแล้วถ้าใช้ได้ ดิฉันก็เก็บมาล้างมาใช้มาโมดิฟายใหม่ จนใช้งานได้ ไม่ต้องซื้อหา ต้นไม้ที่เลี้ยงไว้ ก็ซื้อมา แล้วขยายพันธ์เอง ตอนนี้เต็มบ้าน โดนบ่นอีกค่ะ คนเราถ้าไม่ชอบใจ อะไรก็ไม่เข้าตาจริง ๆ นะคะ แต่ช่างเถอะค่ะ ถ้าไม่ถึงกับฆ่ากัน ดิฉันทนได้ สีทนได้อะไรประมาณนั้น เหอๆๆๆ

 

อนุโมทนาบุญ คุณ พูดทำไม ด้วยค่ะ
จะลองทำดูนะคะ สูตรที่ว่าดิฉันมีวัตถุดิบหมดเลยค่ะ ปลูกไว้ ดิฉันชอบปลูกต้นไม้ ปลูกผักกินเอง ต่อไปจะเลี้ยงไก่ไข่ไว้เก็บกินเองด้วย ยึดหลักพอเพียงไปในตัวค่ะ ทำแบบนี้มีความสุขดีจริง ๆ นะคะ แต่ไม่เคยรู้มาก่อนว่าผักที่คุณบอกจะนำมาช่วยได้ ต้องลองค่ะ ทำได้จะได้แจกแม่สามีด้วย จะได้ไม่ต้องทำบาปอีก หรือดีไม่ดีทำขายกลุ่มแม่บ้านของแม่สามีไปด้วยเลย ช่วงนี้อะไร ๆก็เข้าโหมดค้าขายหมดเลยแหะ ขออนุโมทนาร้อยครั้งเลยค่ะ ขอบคุณนะคะที่ช่วยชี้ทาง และแวะมาคุยกัน

 

ยิ่งได้ทราบเรื่องของคุณaunshanaทำได้เช่นนี้ ขอบอกว่า มีได้๑ในร้อยล้าน .. ลำพังจิตคิดเอื้อเฟื้อสามีพิการเช่นนี้ก็นับว่าประเสริฐนัก...แสดงถึงความเป็นมนุษย์..มีใจสูง..น่าปลื้มใจจริงๆ..และ..ยังมีความสำรวมตนในแวดล้อมของพาลชนได้อย่างน่าทึ่ง ด้วยการพึ่งพระธรรมอีก ช่างน่าอัศจรรย์ใจจริงๆ..

การได้อนุโมทนากุศลเจตนาของคนเช่นนี้ เป็นโอกาสที่หาได้ยากยิ่ง ในทุกกาล ...

อนุโมทนาอย่างยิ่งในเรื่องราวตัวอย่าง ที่คนดีย่อมได้เห็นและสามารถนำไปปรับใช้กับสถานการณ์อันไม่น่าปรารถนา นี้เป็นธรรมทานที่ประเสริฐโดยแท้..

เป็นกำลังใจให้คุณaunshanaพ้นความทุกข์อึดอัดได้โดยเร็วด้วยอานุภาพแห่งพระรัตนตรัยและกุศลคุณความดีที่คุณ aunshana เพียรสั่งสมมาโดยตลอดจนบัดนี้ครับ

 

ขอบคุณคุณ ddman ที่เข้ามาคุยกันนะคะ
ช่วงนี้ยังไม่มีเรื่องเล่าไม่ดีเลยค่ะ แบบว่าใจสงบไม่รู้สึกยินดียินร้ายอะไร
แบบนี้ดีนะคะ นิ่งดี สบายใจ ไม่สุข แต่ก็ ไม่ทุกข์
ทำเท่าที่ทำได้ อะไรทำไม่ได้ก็ปล่อยวาง

รู้แต่ว่าโชคยังดีที่ใจยังนึกถึงพระรัตนตรัย เป็นที่พึ่งในยามที่ใจมันตกต่ำเศร้าหมอง
อย่างวันนี้เค้าให้เราทำงานแทนคนอื่น เพราะคนอื่นมีงาน แต่ขณะที่ดิฉันก็มีงานที่รับจ๊อบไว้ต้องสะสางแต่ก็ต้องรอให้คนอื่นเสร็จงานตัวเองก่อน ดิฉันถึงจะมีสิทธิ์ทำงานของตัวเอง จิตมันก็เริ่มละ เริ่มมีอารมณ์ไม่พอใจ คิดว่า ทีคนอื่นอยากทำอะไรทำได้ เที่ยวไหนเที่ยวได้ เราต้องสแตนบายแทน พอเรามีงานบ้างเรากลับต้องรอคนอื่น แต่ก่อนนะคะ ดิฉันแสดงกริยาออกเลยว่าไม่พอใจแล้วก็มีอันต้องหมางใจกันไปหลายวันมองหน้ากันไม่ติด ทุกข์หนักไปอีกทีนี้เพราะเรายังต้องอาศัยพึ่งใบบุญเค้า

แต่หลายวันมานี่....แทนที่จะไปจดจ่อคิดย้ำว่าทำไมต้องเรา ทำไมคนอื่นไม่ต้องทำ
ดิฉันใช้วิธี..."เอาแล้วไง ดูใจเราเอาเองเหอะ มีอะไรมากระทบแล้วเป็นแบบนี้ ดูสิดู เอ้าคิดเข้าไป ย้ำเข้าไป เออ นะ ดูเอาเหอะจะโกรธจะไม่พอใจแล้ว" คิดวนแบบนี้พอรู้ตัวว่ากำลังจะโกรธ กำลังจะไม่พอใจ

แต่แทนที่จะคิดโทษคนอื่น ก็เลยจบแบบ เงียบและตอบรับคำขอที่จะให้ทำงานแทน งานตัวเองยังถือว่าโชคดีที่คนจ้างรู้จักกัน เมื่อไรก็ได้ เพราะเค้าก็รู้ว่าดิฉันมีหน้าที่อะไรในบ้าน จะทำอะไรต้องรอทุกคนสะดวกก่อน คิดมองใจตัวเองแบบนี้แล้วอารมณ์มันจะไม่ไปคิดมองโทษคนอื่น มันจะหยุดที่ตัวเอง แล้วจบที่ใจตัวเอง

มิกซ์พระธรรมคำเทศนาของพระที่ฟัง ๆ มาเข้าด้วยกัน มาช่วยอีกด้วยคำว่า

"ทุกอย่างมันก็เป็นเช่นนั้นเอง มีเกิดก็ต้องมีดับ คนเราจะให้ใครมาเหมือนเราทุกคนมันไม่ได้ คำว่าคน จิตใจวกไปวนมา ส่วนใหญ่ถ้าไม่เห็นพระธรรม ก็จะเห็นแก่ตัว ตัวกูของกู ปลงได้ปล่อยได้ ใจเราสบาย งานเราไม่เสร็จคั่งค้าง แต่ได้ช่วยคนอื่น อย่างน้อย ๆ วันนี้เราก็ทำหน้าที่สะใภ้ที่ดีแล้ว ที่เหลือใครจะคิดยังไงต่อก็ ช่างเถอะ เราอยู่ตรงนี้ หน้าที่แรกคือทำตรงนี้ ตรงอื่นค่อย ๆ แก้ปัญหาไป ไม่มีอะไรเลวร้ายลงถ้าเราเอาสติ มาแทนอารมณ์"

แล้วก็เงียบ ทำงาน เอางานมาช่วยไม่ให้คิดฟุ้งซ่าน แล้วก็เสร็จงานมานั่งโม้ในกระทู้ได้ต่อ

ต่อไปนี้ทำบุญครั้งใด จะอธิษฐานอย่างเดียว ขอให้เป็นคนมีสติปัญญา ตลอดไปทุกภพทุกชาติ เชื่อเหลือเกินว่า ต่อให้ไปตกระกำลำบากยากจนข้นแค้นแสนเข็ญยังไง หากตั้งตนอยู่ในสติ เอาสติมาคิดพิจารณาให้เกิดปัญญา ความแสนเข็ญก็จะกลับกลายเป็นความเย็นใจ แม้จะไม่มีอะไรเลยในตอนตาย ก็ถือว่าดีแค่ไหนแล้วที่ได้เกิดเป็นคน

ขอบคุณทุกท่านที่เข้ามาอ่านนะคะ

 

คุณaunshanaพึงทราบและภูมิใจในสิ่งที่ทำอยู่นะครับ...อย่างนี้นี่แหละคือ"การปฏิบัติธรรมในชีวิตจริง" ของจริง...

การปฏิบัติธรรมคือการสามารถนำธรรมะที่ตนได้สดับศึกษา ไปประพฤติปฏิบัติได้ในชีวิต สามารถลดละหรือกำจัดกิเลสลงไปได้ตามลำดับ ดังที่คุณaunshanaเล่ามานั่นเอง ..ไม่ใช่ว่าต้องไปนุ่งขาวหรือนั่งหลับตาในวัดเท่านั้นเรียกว่าปฏิบัติธรรม...หากไปวัดแล้ว ยังไปจับกลุ่มเจริญเดรัจฉานกถาบ้าง ไปแล้วกลับมามีแต่มานะกล้าขึ้นบ้าง หรือไปแล้วได้แต่ความหลงมึนงงสงสัยสารพัดบ้าง..การไปเช่นนั้นไม่เรียกว่าปฏิบัติอะไร เป็นได้แต่ทางมาของการเติบโตของกิเลสซึ่งตนเองก็ไม่รู้ มีโทษเสียหายมากกว่า ควรระวัง..

อนุโมทนาในความเพียรในการ ขัดเกลาตนอย่างยิ่ง และขอให้เพิ่มคำอธิษฐานว่า ขอให้เป็นผู้มีสัมมาทิฏฐิ มีศรัทธามั่นคงในพระธรรมคำสอนที่ถูกต้องของพระผู้มีพระภาคเท่านั้น เพื่อความพ้นทุกข์เพื่อทำพระนิพพานให้แจ้งในที่สุด...

อย่างนี้ย่อมป้องกันตนไว้จากการพบเจอคำสอนที่ผิดพลาดคลาดเคลื่อนที่ตนไม่อาจตรวจสอบได้...นะครับ..