มีเสียงลือเสียงเล่าอ้างออกมาว่า ภัยพิบัติกำลังมาพาทุกข์เข็ญ

มีเสียงลือเสียงเล่าอ้างออกมาว่า ภัยพิบัติกำลังมาพาทุกข์เข็ญ
ทำมนุษย์ให้กลายพันธุ์ไม่ยากเย็น และมองเห็นหลุมยุบสูบมวลชน
สิ่งที่ได้เห็นในฌานสมาธิ มีทั้งที่จริงและหลอกแสนสับสน
ทำผู้คนตื่นตระหนกให้วกวน มิช่วยคนหลุดพ้นได้อย่างโอฬาร
คนทำนายอันเรานั้นได้เคยพบ เรียนจนจบระดับสูงดูภูมิฐาน
คนทั่วไปเรียกว่าครูว่าอาจารย์ ประสบการณ์ก็มีมากหลากตำรา
แต่ก็เคยทำนายผิดทำนายพลาด มีคนคาดว่าท่านนั้นเป็นบ้า
จนเงียบหายกันไปไม่ออกมา อยู่นานหนาจนออกมาพูดอีกหน
แต่แล้วโลกก็สงบไม่มีเรื่อง คงขุ่นเคืองในใจท่านแสนอับจน
ขอทุกท่านใช้ปัญญาอันแยบยล พินิจผลตรึกคิดก่อนพูดจา
ภัยพิบัติที่แท้จริงอยู่ในตัว มิใช่อยู่นอกตัวอย่างเดียวหนา
คือกิเลสที่บดบังจิตพุทธา คอยชักพาให้จิตนั้นปรุงแต่งกัน
กิเลสคือความโลภและโกรธหลง หากไม่ปลงก็เวียนว่ายไม่จบนั้น
ทำให้เราเกิดตายอยู่ทุกวัน ขอทุกท่านแจ้งประจักษ์ในความจริง
ทุกคนนั้นเกิดมาก็ต้องตาย จะช้าเร็วก็ต้องตายทั้งหมดสิ้น
ควรคิดถึงอนิจจังเป็นอาจิณ จนเคยชินแจ้งประจักษ์ในธรรมา
อย่าไปกลัวภัยพิบัติที่นอกตัว มันไม่ชั่วเท่ากิเลสในใจหนา
เร่งบำเพ็ญให้หลุดพ้นจะดีกว่า สูงส่งค่าพาเวไนยได้นิพพาน.

 

ทำได้อย่างที่ว่าผมขอโมทนา ครับ

แต่คนทำได้ขนาดนั้น ท่านคงไม่กลัวละครับความตาย ตายวินาที ไหนก็ได้ จริงมั๊ยครับ

ที่กลัวๆ หรือพวกกลัวบ้างไม่กลีัวบ้าง กันอยู่นี้ ผมว่า ก็กลัวไม่ได้เกิด ไม่ได้ตายทั้งนั้นแหละครับ

ที่จริง คน 99.9% ของโลกนี้ ก็กลัวตายกันทุกคน อยู่แล้ว ทำยังไงน่า จะไม่ให้คนกลัวตายได้

 

ศึกษาและปฏิบัติตามแนวทาง"ตายก่อนตาย" ของอาจารย์พุทธทาส และ "อะไรๆ มันก็ไม่แน่" ของหลวงพ่อชา สุภัทโท จะช่วยให้้กลัวตาย น้อยลงนิ้ดนึง

 

คนที่ปฏิบัติธรรมจริงๆ..ไม่มีใครกลัวตาย
ถ้าได้ตายในขณะสวดมนต์ภาวนา..จิตกำลังเกาะพระอยู่
กำลังคิดถึงพระพุทธเจ้า...นั่นละ..ความปรารถนาก่อนตาย

 

ให้เห็นความตายจนชิน หรือเปล่าครับ ใจมันก็จะคิดว่า เราก็คงต้องเป็นอย่างนี้เหมือนกัน มันก็จะเริ่มรับได้ อีกอย่างความตายไม่น่ากลัวหรอกครับ เพราะชีวิตมนุษย์นี้สั้นันัก เมื่อเทียบกับโลกอื่น ๆ อันนี้ก็ตามที่จดๆเล่าๆต่อๆกันมา ชีวิตนี้ไม่เกิน๑๒๐ ปี แต่ไปที่อื่นๆนี้ เป็นกัปล์ เลย นะ หรือเวียนเกิดตายนี้ ถ้าเทียบกับอย่างอื่นแล้วแป๊บๆ เกิดมาได้พบพระศาสนาแล้ว ก็อย่าทำกันให้เสียชาติเกิด รักชีวิตตัวเองมากๆ ก็คือไม่ประมาท ให้กับความตาย เพราะผมเสียดายจริงๆ

นี้ก็เป็นแนวคิดหนึ่ง ถึงต้องเข้ามาดูห้องภัยพิบัติบ่อยๆ ก็มันกลัวตายนี้ครับ

ฮาๆๆ วกมาเรื่องกลัวตายจนได้ แล้วแต่ครับ ตัวใครตัวมัน นะจ๊ะ

อัตตาหิ อัตตะโน นาโถ ซึ้งเลยครับ บุญรักษาครับ

 

อีกนิดนะ วันก่อนโน้น ดูเจาะใจ ตอนครูเทรนนิ้งฟิตเนส ที่พยายามฆ่าตัวตาย เขาสรุปชีวิตของเขาว่า

" สิ่งสำคัญที่สุดในชีวิต ก็คือ ชีวิต " นี่แหละครับ

ใครหาคริปเก่งๆ อยากเอามาลงให้เพื่อนดูก็จักขอบคุณเป็นอยากมากครับ

 

เพิ่งพบวันนี้ว่า ชายไทยที่อาสาเป็นผู้ดฺเเลความปลอดภัย
ให้ผู้ชุมนุมที่กองทัพธรรม นอนให้สัมภาษณ์บนเตียงคนไข้
ตามรพ.ต่างๆเช่นรพ.วชิรพยาบาลเป็นต้น
ทุกรายบอกว่าไม่ได้ห่วงว่าตัวเองจะตาย หรือไม่
ตายไม่ได้คิดจุดนี้ เเต่สงสารกลัวผู้ชุมนุมถูกกระสุนจากตำรวจยิง
เเละสะเก็ดระเบิดจากตำรวจปาใส่ ออกมารุกไล่กีดกันด้วยมือเปล่า
ก็ได้ผลระดับหนึ่งคือได้ช่วยหามมวลชนที่โดนกระสุนปืน
เจละเสก็ดระเบิดขึ้นรถพยาบาล

ผู้รักษาตัวรายหนึ่งเป็นชายจากชลบุรี บอกว่าช่วยหามมวล
ชลขึ้นรถ3-4คน เเละหามตำรวจขาเละเพราะเตะระเบิด
เสร็จเเล้วตัวเองก็โดนยิง บอกว่าที่ช่วยเพราะตัวเองอยู่ใกล้
ผู้บาดเจ็บที่สุด เเละไม่มีใครเข้ามาช่วยเลย

เเน่นอนคนเหล่านี้ไม่กลัวตาย เพราะห่วงเเละสงสาร
ผู้อื่นจะตายต่อหน้า ต่อตา ทนไม่ได้ในที่สุดก็เเค่บาด
เจ็บจวนพิการ เเต่ไม่มีใครเเสดงอารมณ์โกรธตำรวจ
มีเเต่เสัยใจว่าตำรวจไม่น่าเล่นหนักกับประชาชนขนาดนี้!?!!

ความเมตตามันล้นหัวใจจริงๆ สำหรับจิตใจพวกการ์ดอาสาเหล่านี้
Neo เทียบให้ระดับน้องๆ พระโพธิสัตว์

ทุกคนบอกว่าถ้าหายดีก็จะกลับไปช่วยอีกประมาณ เดือนหรือ2เดือนข้างหน้า
ก็หาย

เสียก่อน